Hoe je echt tevreden voelen met jezelf?

Excuus, het lijkt een stokpaardje wat ik er elke keer bij sleep. Het is ook iets waarmee ik blijf vastlopen.

Als ik bijvoorbeeld te horen krijg "Je moet jezelf accepteren, want je bent lief, zachtaardig, gevoelig, etc" wordt daarmee juist getriggerd waar ik moeite mee heb. Ik was als kind té gevoelig en kon niet voldoende voor mezelf opkomen, waardoor ik gepest werd, te weinig aansluiting kon vinden bij leeftijdgenoten en mij eenzaam en een outcast voelde. Dat ik zo was, had te maken met dat ik als enig kind erg emotioneel verwaarloosd werd + er komt bovenop dat ik ADHD heb. Ik ontwikkelde mij zodoende emotioneel niet voldoende; logisch dat ik zodoende geen aansluiting vond bij leeftijdgenoten. Ik begreep als kind wel altijd waarom uitgerekend ik op school werd buitengesloten. Ik hing de clown uit. Ik begreep wel hoe ik mijn gedrag moest aanpassen om er wel bij te horen, echter ik was er veel te ongeduldig voor (ik wilde meteen resultaat, raakte ontmoedigd als het mij niet lukte en door frustraties verloor ik grip op emoties, met als gevolg dat leeftijdgenoten wisten hoe ze mij konden triggeren).

Zoals ik het altijd beleefde, had het weinig zin om medelijden met mezelf te hebben. Voor mezelf was duidelijk dat ik de underdog was en aan mezelf moest werken om wel die aansluiting bij anderen te kunnen ervaren. Dat ik mij ongelukkig voelde met mezelf, kwam dus ook door de consequenties van de omstandigheden waarin ik opgroeide. Er zat voor mij niks anders op dan het op latere leeftijd alsnog te leren.

Over een paar weken heb ik een intake voor de zoveelste keer weer hulp van de GGZ. Ik heb met mijn problemen lijkt mij eigenlijk therapie nodig. Schematherapie of acceptance en commitment spreekt mij wel aan. Ik weet niet of de diagnose borderline op mij van toepassing is, echter die diagnose werd bij mij wel gesteld. Zodoende meldde ik mij o.a. aan bij die GGZ omdat ik las dat ze ook dialectische gedragstherapie geven. Voor zover ik begrepen heb, is DGT heel erg gericht op doen en ervaren in plaats van 'leren anders te denken'. Dat spreekt mij wel aan. Ik kan namelijk niet zomaar "anders naar de dingen kijken". Als ik verzuip in negatieve gedachten, vind ik dat zelf een signaal dat het niet goed gaat met mij en dat het belangrijk is de problematiek bij de bron aan te pakken. Ik ben niet achterlijk, ik snap heus wel dat als ik op mezelf blijf inpraten "Alles wat ik doe, mislukt en het komt nooit meer goed!" het allemaal veel moeilijker gaat dan wanneer ik positieve dingen tegen mezelf zeg. Echter die negatieve gedachten komen toch. Het enige wat ik daarbij kan doen, is mij realiseren dat het maar gedachten zijn met angstbeelden en dat het net zo goed wel goed kan aflopen, dus ondanks mijn angsten is het wel belangrijk voor mij om vermijdingsgedrag te weerstaan en het toch te proberen. Juist door het opdoen van positieve ervaringen hoop ik kracht en zelfvertrouwen op te doen.

Ik kan om die reden heel moeilijk verdragen als mensen tegen mij aanblaten dat ik het rustig moet aandoen en mild voor mezelf moet zijn. Ik zou ze dan zoals in The Exorcist het liefst recht in hun gezicht willen onderkotsen. Ik kan ergens wel begrijpen dat zij het waarschijnlijk op een andere manier bedoelen dan hoe ik het interpreteer. Maar ik kan mij daarbij ook eenzaam voelen: "Waarom moet het begrip altijd van mijn kant afkomen? Waarom doen zij niet eens een keer moeite om naar mij te luisteren? Volgens mij snappen ze zelf niet eens wat ze zeggen. Ze dreunen gewoon tegelwijsheid op en verwachten van mij dat ik "dankjewel" zeg tegen hen en als het op den duur niet beter gaat met mij, verliezen ze hun geduld en willen ze niks met mij te maken hebben. Als ze geen respect voor mij hebben, prima ik kan immers niet afdwingen van anderen of ze mij wel of niet aardig vinden. Maar ik kan niet tegen dat hypocriete gedoe!"

Ondanks dat het wel vermeld stond op de website van de GGZ, blijkt dus dat DGT niet meer wordt gegeven. Vanwege de negatieve gedachten en ook dat ik erg perfectionistisch en dwangmatig kan zijn en mij in het dagelijks leven eerder laat tegenhouden door besluiteloosheid en dingen niet doen ipv impulsiviteit, zou het mij niet verbazen als blijkt dat ik een obsessief-compulsieve stoornis heb. Sinds de laatste jaren zijn de behandelmogelijkheden toegenomen. Ik sta bijvoorbeeld ook open voor exposure-therapie. Het zou tevens kunnen dat mijn vermeende borderline eigenlijk complexe PTSS is, vooral omdat bij mij angst en vermijdingsgedrag zoveel op de voorgrond staat. Ik had begrepen dat het verschil tussen borderline en cPTSS o.a. inhoudt dat mensen met cPTSS meer geneigd zijn om andere mensen van zich af te duwen ipv dat er echt aantrekken-afstoten gedrag is + manipulatief gedrag om juist te voorkomen in de steek gelaten te worden.

Ik sta nu ruim een jaar op de wachtlijst en er werd besloten dat ik zorg krijg van het wijkteam. Ik werd eerder nog van de wachtlijst afgehaald onder het mom van dat de reden voor aanmelding voor hen niet duidelijk was en ik moest eerst de zogenaamde WRAP-training afmaken (zelfherstel-training los van GGZ). Als ik niet van de wachtlijst werd afgehaald, had ik die training alsnog afgerond lang voordat ik mijn eerste intake had. Dus het sloeg helemaal nergens op. Daarbij toen ik mij opnieuw aanmeldde met heel duidelijke behandeldoelen die ik voor ogen had, werd daar niks mee gedaan.

Dit zijn recensies op Zorgkaart.nl https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974

Door alles wat ik in het nieuws over de GGZ hoor, ben ik heel paranoia geworden. Daardoor vertrouw ik ook niet voldoende op mijn eigen beleving. Ik voel mij eigenlijk hiermee in exact hetzelfde patroon zitten als tijdens mijn jeugd. Als ik voor mezelf wil opkomen, heb ik geen poot om op te staan, want het is mijn woord als client tegen dat van hen. Ik geloof dat 'die enorme werkdruk' van GGZ-medewerkers in werkelijkheid inhoudt dat ze de schuld op anderen afschuiven als dingen niet verlopen op de manier zoals het hen belieft: zij kijken enorm neer op clienten, zien wat ze zelf willen zien, bepalen wat mij mankeert en welke therapie ik nodig heb en wanneer ik mij beter voel, want ik heb daar zelf geen f**k over te zeggen. En als ik het er niet mee eens ben, weten ze op mijn emoties in te spelen en het allemaal zo te leiden dat het op hun manier gebeurt. Zij doen het allemaal zo fantastisch en het zijn de overheid, zorgverzekeraars en lastige ondankbare clienten die het hen zo moeilijk maken.

Het klinkt allemaal heel overtrokken misschien, maar ik weet niet meer wat realiteit is.

Ik heb erover nagedacht.

Wat ik al beschreef: mensen reageren op gedrag en koppelen daaraan een conclusie over wie iemand is. Ik heb altijd geworsteld met angsten en twijfels over mezelf. Dan kan ik wel indenken dat iemand die dat niet herkent, erop kan reageren met "Joh, je moet jezelf accepteren zoals je bent. Je lijkt mij een goeie gozer. Perfect ben je niet, maar dat ben ik ook niet. Maak je niet te druk en dan komt alles wel op zn pootjes terecht."

Als je zoals ik bekend bent met GGZ-praktijken, wordt het anders. De mensen waarmee ik buiten mijn familie mee omga, zijn allemaal lui die ook worstelen met psychische issues. Wat ik soms merk, is dat zij zelf-acceptatie aangrijpen als een soort trucje om hun spanning te kunnen reguleren. Zij kunnen net als ik dagen hebben dat niks lukt en dan krijgen zij ook gedachten als "Ik heb vandaag geen reet uitgevoerd. Wat ben ik toch een waardeloze loser!" Om dat soort gedachten tegen te gaan, grijpen zij erbij wat ze hebben geleerd in therapie om meer zelf-compassie te hebben. En dat zeggen ze dan ook tegen mij om mij op proberen te beuren.

Bij mij speelt er nog teveel shit van vroeger. Ik heb weet ik hoeveel therapie gehad en ik kreeg wel de ruimte om het bijvoorbeeld over de relatie met mijn ouders te hebben. Echter ik kreeg daar nooit response op. Wel dat mede-clienten het erg voor mij vonden dat ik dat mee had gemaakt, echter de therapeut reageerde dan over het algemeen niet eens. Met diagnoses zoals borderline vond ik het al moeilijk om mezelf serieus te nemen. De ene keer kon iets mij heel erg overstuur maken, terwijl het de andere keer niks bij mij losmaakte. Bij andere groepsgenoten ging ik op den duur merken dat ze bijvoorbeeld heel dramatisch over hun vriendje vertelden dat hij een klootzak was die geen rekening hield met hun problemen, echter ze vertelden er vervolgens niet bij dat ze zelf ook niet altijd even lief zijn naar hem toe. Zodoende ging ik ervanuit dat ikzelf ook zo ben en dat van mezelf blijkbaar niet in de gaten heb. Ik ging er ook vanuit dat als ik lieg of manipuleer en dat van mezelf niet doorheb, de behandelaars daar wel doorheen kunnen prikken. In wezen heb ik mij altijd afhankelijk gevoeld van anderen en te weinig geleerd om op mijn eigen perceptie te vertrouwen.

Ik had weleens conflicten met groepsgenoten die bijvoorbeeld aangaven zich onveilig te voelen bij mij, want ik kon soms erg explosief reageren als de spanning mij teveel werd. Ik vermoed zelf dat ten eerste het contrast heel groot is tussen hoe ik mij over het algemeen opstel naar mensen = neiging tot onderwerping vanwege angst voor afwijzing en hoe ik kan zijn als ik dat uiteindelijk zat ben. Het zal wel dat mensen daarvan kunnen schrikken, echter achteraf gezien is het ook regelmatig gebeurd dat ze de gelegenheid aangrepen om hun eigen issues op mij te projecteren.

~~~~~~~

Ik begrijp ergens het concept zelf-acceptatie wel. Alleen ik heb nog teveel de reacties van anderen nodig. Ik heb vooral eerlijke feedback nodig: als ik iets doe wat jij prettig vindt, hoop ik een reactie te krijgen die daarop aansluit. Als ik iets doe wat bij jou juist negatieve emoties oproept, dan wil ik dat ook bij jou opmerken. Meestal schat ik dat wel goed in bij mensen, echter daar komt bovenop dat ik van huis uit mee kreeg daarop niet te vertrouwen, want ik kreeg met de paplepel ingegoten dat ik er toch niks van snap.

Nog maar afwachten wat ik as intake-gesprek te horen krijg en ik zal het goed voorbereiden: evaluatie maken mbt verschillende gebieden in mijn leven. En ook aangeven dat ik hoe dan ook serieus genomen wordt. Ze mogen het oneens zijn met mij of bijvoorbeeld zeggen "Ik denk dat je het zo ziet, omdat ik merk dat je heel veel nadenkt en je daarbij kan laten meeslepen door gedachten die niet realistisch zijn". Wat tot nu toe vaak gebeurt, is dat ze zo'n antwoord niet geven en a priori uitgaan van hun eigen conclusies. Ik ga mij dan nog wanhopiger voelen, want ik merk dat ik niet begrepen wordt door de mensen die zich beroepsmatig aanbieden mij met mijn problemen te helpen.

Ik begrijp best dat behandelaars ook maar mensen zijn die fouten maken of situaties verkeerd inschatten. Als dat gebeurt, blijkt uiteindelijk dat de situatie stagneert of verslechtert. Conclusie: deze manier werkt niet, we moeten iets anders proberen. Alleen wat jammer is en waar ik en vele anderen de dupe van zijn geworden, is dat er conclusies getrokken worden dat de betreffende client niet geholpen kan worden en moet leren leven met zoals het nu is.

Dus ik knijp 'm nogal dat het weer gebeurt, dat ondanks mijn voorbereiding ik met een mond vol tanden sta, dat alles verloopt op de manier hoe zij het willen zien. Dan zit er niks anders op mij zoveel mogelijk te onderwerpen naar hun wensen en te hopen dat ze gelijk hebben en mijn achterdocht ongegrond is. Want anders ben ik de lul.

Maar goed ... ik wacht het maar af. Voor hetzelfde geldt verloopt het juist positief.