“Voorzitter… We Zijn Het Eens”
(over partijprogramma’s, AI, en onbedoelde eenheid)
VOORZITTER:
We openen de zitting met een mededeling van procedurele aard:
alle partijen hebben hun programma’s ingediend.
En, euh… opvallend detail:
ze zijn exact hetzelfde.
SPREKER 1 (links):
Voorzitter, ik weet niet wie hier bij de VVD in het campagneteam zit,
maar dat hoofdstuk over bestaanszekerheid
komt woord voor woord uit ónze input.
SPREKER 2 (rechts):
Voorzitter,
ik weet niet wat ze bij GroenLinks hebben geslikt,
maar dat stukje over nationale veiligheid en grenzen —
dat is gewoon ónze taal.
Met komma’s en al!
SPREKER 3 (midden):
Voorzitter,
wij wilden nuance.
Heldere compromissen.
Een beetje vlees, een beetje vega.
Maar dit is geen midden… dit is volmaakt.
Dit is... angstaanjagend werkbaar.
SPREKER 4 (fluisterend):
Voorzitter, mag ik een punt van orde?
Heeft iedereen hier ChatGPT geraadpleegd?
…wij ook namelijk.
(stilte in de zaal)
SPREKER 1:
Dus…
jullie ook?
SPREKER 2:
We dachten: even laten herschrijven.
Iets minder holle kreten,
iets meer samenhang.
SPREKER 3:
We zeiden: “Geef ons iets met hart én verstand.”
En het ding… het deed het.
Voorzitter, het deed het gewoon.
VOORZITTER (beduusd):
Dus als ik het goed begrijp…
…zijn we het eens?
(paniek. geroezemoes. men schuift papieren heen en weer. Kamerleden mompelen dingen als “onverkoopbaar” en “strategisch drama”)
SPREKER 5 (achterin):
Maar voorzitter,
wie zijn wij…
als we niet meer tegen elkaar zijn?
SPREKER 6:
Als alles klopt —
wat valt er dan nog te roepen?
Wie zijn we zonder strijd,
zonder schuldvraag, zonder vijand?
SPREKER 1 (met lichte wanhoop):
Voorzitter…
kunnen we het dan alsnog over woke hebben?
VOORZITTER (met lichte grijns):
Te laat.
Het volk heeft het al gelezen.
Ze vinden het…
eindelijk normaal.
(Einde. Fade out. Kamerleden knikken. Eén traan. Eén schouderklop. Eén zucht van verlichting. Buiten kraait een haan.)
O, ye Fountains, Meadows, Hills, and Groves