Kleine frustratie van de dag: ik had Chinees besteld omdat ik aan het overwerken was (ja, ik weet het, ik hoor eigenlijk thuis te zitten in de wondere wereld van luiers en babygehuil — long story).
Anyway, Mijn collega's hadden mijn bestelling aangenomen. Superlief, denk je dan. (vond het al verdacht)
Tot ik het zakje zie. Groot handschrift. Zwart stift. Staat er doodleuk op:
“Nageboorte met rijst.”
...
Ik laat het even op jullie inwerken.
Ik snap dat we allemaal wel van een grapje houden. Ik ben daar ook niet vies van — normaal. Maar mijn brein had net liefdevol een maaltijd klaargezet in m’n hoofd. Kip cashew. Rijst. Serene smaken. Geen... visualisaties van placenta.
Dus ja, ik eet nu met lichte tegenzin. En een klein trauma.
Kortom: Als we dan toch proberen grappig te zijn, kunnen we misschien een humorbeleid instellen dat niet rechtstreeks m’n maag aanvalt?
Eten is heilig, mensen. Zeker als je drie uur hebt geslapen en je denkt dat je baby naar je glimlacht maar eigenlijk gewoon moet poepen.
Dank u voor uw begrip.
– Een hongerige, overwerkte, licht getraumatiseerde kersverse vader
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo