Kranten die AI aanslingeren om goedkoop hun pagina's te vullen

.
Overigens ken ik de dames toevallig, en heb ik Julia om een weerwoord gevraagd:
quote:
"Ik voelde me op eieren lopen om haar niet boos te maken" – Julia over waarom het contact met Fien verwaterde
Iedereen heeft z’n versie van een verhaal, en ik snap dat Fien zich gekwetst voelt. Dat zou ik ook zijn als ik me buitengesloten voelde. Maar het is niet helemaal zoals zij het vertelt. Of beter gezegd: het is niet het hele verhaal.
Ik heb Fien jarenlang als een van mijn beste vriendinnen beschouwd. Ze was er altijd bij, we hebben zó veel mooie herinneringen samen. Maar eerlijk? In de laatste paar jaar werd het steeds moeilijker om met haar om te gaan. Niet omdat ze niet lief is – dat is ze wél – maar omdat ze enorm veranderde.
Dat begon eigenlijk al toen we allemaal naar andere steden verhuisden voor onze studie. Fien bleef thuis wonen en hield het vrij rustig, wat op zich prima was. Maar zodra we met z’n vieren iets ondernamen, hing er een soort spanning in de lucht als Fien erbij was. Alsof we steeds moesten opletten wat we zeiden of deden, om haar niet het gevoel te geven dat ze er niet bij hoorde. We probeerden haar juist wel te betrekken, maar het voelde alsof dat nooit genoeg was.
“Alles werd persoonlijk genomen”
Als iemand een grapje maakte, kon Fien dat vaak niet meer hebben. Of als je even niet meteen reageerde op een appje, dan kreeg je er een sneer overheen. “Lekker belangrijk zeker?” of “Laat maar weer, ik weet genoeg.” En dan kon ze ineens een paar dagen niks meer laten horen. Die onzekerheid begon echt tussen ons in te staan.
Het moment dat het voor mij kantelde, was tijdens een etentje bij mij thuis. Fien kwam te laat – niet erg – maar toen ik een grapje maakte over de metro (“moeilijk hè, grote stad”), schoot ze helemaal in de verdediging. De sfeer sloeg om. We lachten erom, niet om haar, maar die lach kwam verkeerd binnen. En daarna kregen we het gevoel dat we niks spontaans meer konden doen zonder dat ze zich buitengesloten voelde.
“Die wintersport was niet expres zonder haar”
De skivakantie... Ja, dat was misschien het punt waarop het echt misliep. Maar eerlijk? Die reis was geboren uit een spontane impuls op een avond met z’n vieren, toen we allemaal in de stad waren. Fien zei eerder letterlijk dat skiën niks voor haar was – ze hield niet van kou en had ‘niks met dat geploeter op latten’. Dus ja, we hebben haar niet gevraagd. Niet om haar te kwetsen, maar omdat we dachten dat ze toch geen interesse had.
Wat we ons niet realiseerden, is hoe dat bij haar zou binnenkomen. We hadden daar duidelijker over moeten zijn. Maar op dat moment was er ook al die spanning. En het idee om daar een week lang mee in een appartement te zitten… dat leek ons eerlijk gezegd niet zo ontspannen.
“Er was gewoon geen ruimte meer om adem te halen”
Kijk, het is niet dat we haar kwijt wílden raken. We raakten haar kwijt. Door hoe ze zich steeds vaker terugtrok, of juist aanvallend werd. Door hoe we ons anders gingen voelen als zij erbij was – minder vrij, minder vrolijk. Het voelde alsof de vriendschap een mijnenveld werd. En als je op eieren loopt bij iemand die je al zo lang kent, dan ga je uiteindelijk liever op sokken verder, zonder dat ei. Dat klinkt hard, maar zo voelde het.
De groepsapp? Ja, die is er. Niet als bewuste ‘exclusie’. Die is gewoon ontstaan na de wintersport. Fien werd niet weggelaten. Ze haakte op den duur zelf af. En dat mag. Maar het voelt oneerlijk dat nu het beeld ontstaat dat wij haar hebben laten vallen alsof ze niks waard was. Terwijl we echt jarenlang hebben geprobeerd om haar mee te trekken.
“Ik wens haar het beste – echt”
Ik weet dat Fien pijn heeft. En ik neem haar gevoelens daarover niet weg. Maar er waren twee kanten. Soms groeien mensen uit elkaar. En dat is kut. Maar het gebeurt.
Ik hoop dat ze nieuwe mensen vindt die beter bij haar passen zoals ze nu is. En dat ze wat milder wordt, ook voor zichzelf. Want Fien is echt niet 'een claimerige freak', zoals ze over zichzelf schrijft. Ze is gewoon iemand die zich graag geliefd wil voelen. En dat was ze – heel lang. Maar liefde die steeds gewogen wordt op een weegschaal, wordt op een dag te zwaar om te dragen.
En een korte reactie van Thijs:
quote:
"Nou geweldig dit. Omdat die vriendinnen van haar zogenaamd haar hebben 'laten vallen', zit ik nu nóg vaker met haar opgescheept. Elk weekend weer dat gezeur over hoe oneerlijk alles was, en dat eeuwige terugblikken op vroeger. Ik snap dat ze gekwetst is, maar ik ben d’r vriend, geen therapeut. Soms lijkt het alsof ik haar enige uitlaatklep ben – en geloof me, dat wordt best vermoeiend."