Atrium/boezemfibrilleren en ablatie

Ik niet, maar mijn moeder heeft een ablatie gehad, een jaar of 5 geleden denk ik. Zij had ook al heel lang dat haar hart af en toe compleet op hol sloeg, en dat gebeurde steeds vaker. Ze was dan daarna ook helemaal uitgeput.

Ablatie heeft goed uitgepakt, ze heeft sindsdiens geen last meer gehad van hartkloppingen.

Aanvullend: ik geloof dat ze dezelfde dag als de operatie was al weer naar huis mocht. Ze heeft toen een paar dagen rustig aan moeten doen, maar ze was heel snel hersteld. De operatie klinkt eng, dat vond ik ook, maar schijnt relatief weinig voor te stellen.

Mijn vader heeft zo’n ablatie een paar jaar geleden gehad en hij heeft echt z’n leven weer terug en sport weer enzo. Ik vond het maar een eng idee, maar het stelt qua ingreep inderdaad niet heel veel voor.

Ik lees even mee. Mijn man heeft onlangs een cardioversie gehad vanwege boezemfibrilleren. Zijn hartritme was niet snel maar chaotisch. Hij heeft al heel lang medicijnen voor hoge bloeddruk, de hoofdverdachte in zijn geval voor boezemfibrilleren. De cardioversie is geslaagd, zijn hart klopt weer normaal. Wel neemt hij nog bloedverdunners, dit moet hij ook blijven doen volgens de cardioloog. Ze willen ook dat hij nadenkt over een ablatie, maar dat ziet hij nu niet zitten omdat zijn hart weer rustig is momenteel. Verwarrend wel, want de cardiologen zeggen verschillende dingen.
Wat ook meetelt, hij kent 2 personen die een ablatie hebben gehad die niet heeft gewerkt. Het schijnt nogal een precies werkje te zijn die precies op de juiste plaats moet plaatsvinden.

N=1 maar ik kom de ablaties vaker tegen bij mijn patiėnten en dat is allemaal prima gegaan. Een vriendin van mij heeft er ook eentje gehad en is ook super tevreden. De ingreep stelt idd niet veel voor en het herstel gaat super vlot.

Ikzelf zou er niet bang voor zijn alleszins mocht ik er eentje nodig hebben.

quote:

Op donderdag 13 februari 2025 11:09 schreef taxibabe het volgende:
Ik val maar gelijk met de deur in huis. Ik ben zoek naar ervaringen met ablatie.

Afgelopen vrijdagochtend ben ik op de eerste hulp beland met een op hol geslagen hart. Mijn hartslag vloog heen en weer tussen de 150 en 180 keer per minuut. Op de eerste hulp kreeg ik een betablokker (sotalol) om mijn hartslag naar beneden te krijgen en te kijken of mijn hart hierdoor zichzelf zou resetten. In eerste instantie lukte dit niet, dus ik werd na 8 uur met een deze hartslag naar de IC gebracht voor een cardioversie. Terwijl ze bezig waren met de voorbereidingen (ik had de plakkers al op mijn borst) vond mijn hart het toch tijd om weer normaal te doen. En mocht ik naar huis.

Ik had overigens geen pijn, het was alleen fucking irritant en vermoeiend.

Helaas begon het zondag opnieuw en moest ik weer naar de eerste hulp. Daar ging mijn hart het weer normaal doen, maar op het moment dat de arts mij ging vertellen dat ik weer naar huis mocht, ging het weer mis en moest ik blijven. Opnieuw kreeg ik sotalol en op maandag een echo. De cardioloog gaf aan dat ik boezemfibrilleren had, maar dat er verder geen afwijkingen zijn gevonden.

Nu moet ik dus 2 x per dag die sotalol slikken, bij het ontslag gaf de cardioloog ook aan dat ik moest nadenken over een operatie, ablatie, dan gaan ze de punten die dat fibrilleren veroorzaken kapotbranden (https://www.hartstichting(...)ehandelingen/ablatie). Omdat hij mij eigenlijk nog te jong vindt om aan bčtablokkers te zitten.

Ik zit nu dus ook al 5 dagen aan die bčtablokkers en ik vind het behoorlijk klotespul. Ik ben hartstikke moe en heb het gevoel dat mijn hart op de rem staat, bij (lichte) inspanning gaat mijn hartslag dus niet omhoog en voelt het alsof er een begrenzer aanslaat.

Ik twijfel dus om toch maar voor die ablatie te gaan, al vind ik het doodeng. Zijn hier mensen die hier ervaring mee hebben?

Ik heb half 2019 (ik was toen 60/61) een boezemflutter opgelopen. Het verschil is dat een boezemflutter zich in je rechterboezem afspeelt, en je hartslag gewoonlijk permanent op 125-150 slagen per minuut zit, terwijl een boezemfibrillatie zich in je linkerboezem afspeelt en de periodes van hoge hartslag afwisselen met periodes met een normale hartslag.

Ik heb driemaal een cardioversie gehad omdat niets hielp, zelfs niet amiodaron. Daarnaast is amiodaron goed voor je hart (al werkte het bij mij uiteindelijk ook niet) maar sloopt al je andere organen als je het lang doorslikt (longschade binnen 2 jaar) dus ik wilde beslist die catheter-ablatie, die ik uiteindelijk ergens in het tweede kwartaal van 2020 inderdaad heb gehad.

Het probleem bij mij was dat ik een lange-afstand toerfietser ben, dus de constante 140 slagen per minuut werd door mijn hart niet als bijzonder gevoeld, omdat ik rustig 6-10 uur lang op 150-175 kan zitten. Het begon pas merkbaar te worden toen ik op normale woon-werk ritjes van 20-25 km halverwege compleet buiten adem raakte als ik een brug of viaduct op moest. Omdat ik doktersbezoek lang had uitgesteld (een maand of 4) begon uiteindelijk mijn hart zelfs oververmoeid te raken, en in de laatste week voor mijn eerste cardioversie (er moeten 5-6 weken zitten tussen het begin van het slikken van een bloedverdunner en de cardioversie) was mijn hart nog maar 20% effectief, waar ik normaal in een 7-8 km/u naar de supermarkt liep kon ik niet meer dan voetje voor voetje strompelen, en dan nog had ik op 2/3 van de kleine kilometer wandeling een rustpauze nodig.

Een ablatie voor een boezem-flutter wordt gewoonlijk gedaan terwijl je bij kennis bent, een ablatie voor een boezem-fibrilatie altijd onder algehele verdoving omdat het veel complexer is door het grote aantal aderen, dat is gauw 3 kwartier werk.

Een ablatie bij kennis is voor verschillende mensen een verschillende belevenis, er zijn tussen de 3 en de 10 brandplekjes nodig om de kortsluiting te blokkeren, en de pijn verschilt ook erg. Je hart heeft geen pijnzenuwen, maar alles eromheen wel, en het is maar net hoe dicht iets bij de operatieplek ligt hoe het voelt. Bij mij was het heel erg pijnlijk naarmate hij dichter bij de longader kwam, ik moest uiteindelijk "stop" zeggen, waarna de cardioloog op een iets lager vermogen is doorgegaan (ik had er eentje met een electrisch stroompje, het kan ook met vloeibare stikstof).

Omdat hij zolang bezig was met die 9 gaatjes was alles zo opgezwollen dat dik 2 jaar later bleek dat er toch nog een sluiproute was voor de stroompjes, en dat kwam hard aan. Ik was toen halverwege een 180 km fietstochtje toen mijn hart abrupt weer naar een vaste 135 slagen per minuut ging, terwijl ik op dat moment 175 deed, waardoor ik dus veel, veel te weinig zuurstof door mijn lichaam pompte. Stekende pijn overal, geen energie meer, uiteindelijk iemand gevraagd 112 te bellen en ook kort van mijn stokje gegaan. Tegen de tijd dat de ambulance was ik al weer bij, en ik ben uiteindelijk zelf naar binnen gelopen : ik was wat hersteld van het fietsen dus ik had weer voldoende aan de zuurstof die ik binnenkreeg. In het ziekenhuis was er een discussie of ik een cardioversie mocht hebben omdat ik eerder die week een keertje mijn bloedverdunner niet had geslikt, maar rond 8 uur 's avonds viel mijn hart weer terug naar een normale 80 slagen per minuut zodat die discussie achterhaald was. Ze hebben met nog wel een dagje vastgehouden omdat ze twijfelden of ik ook een infarct had gehad : de stofjes die je in je bloed krijgt zijn hetzelfde, dus ik kreeg nog even een catheterisatie om te kijken of er verstopte adertjes waren; gelukkig waren er geen verschillen met de catheterisatie die ik een paar jaar eerder had gehad.

Ik heb een paar weken later een redo-ablatie gehad om met een 10 brandgaatje ook dat laatste sluipweggetje te blokkeren. Het blijkt niet ongebruikelijk dat dit nodig is.

Mijn advies : ga voor die ablatie, dan ben je gewoon weer goed. Ik slik geen betablokker meer (die zijn fucking irritant als je wil sporten), geen amiodaron. Ik slik nu wel een combo tegen hoge bloeddruk (ik ben 66), en ik zit ook de rest van mijn leven aan een lichte bloedverdunner omdat in de tijd dat de boezemflutter speelde er stolseltjes in mijn hart hebben kunnen ontstaan, en je pas echt problemen hebt als die loslaten en elders (slag)adertjes gaan verstoppen.

En : als je het aan de ene kant hebt gehad is er een kans van ca. 1/4 dat je het de volgende 4 jaar ook aan de andere kant krijgt. Voor mij is het nu 5 jaar geleden zonder dat ik een boezemfibrillatie heb gekregen.

[ Bericht 0% gewijzigd door mvdejong op 13-02-2025 14:40:16 ]

quote:

Op donderdag 13 februari 2025 17:10 schreef taxibabe het volgende:
Heftig verhaal @:mvdejong! Dank voor het delen. Ik zat tijdens de aanvallen op de piek op bijna 190 slagen, lager dan 120 ging mijn hart niet, maar ook constant gefladder door mijn borst. Vooral dat laatste was heel vervelend.

Ik heb verder geen hoge bloeddruk, eigenlijk zelfs aan de lage kant. Het bloedonderzoek en de echo was ook allemaal goed. Ik moet wel de komende 3-weken bloedverdunners slikken ivm risico op bloedstolsels door het fibrilleren.

Ik ben niet echt een ontzettende sporter, we gaan normaal wel 2-3 per week naar de sportschool om wat sterker te worden. Maar als ik nu merk dat ik bij het traplopen al moeite heb door die bčtablokkers zie ik er tegenop om volgende week weer naar de sportschool te gaan.

Ja, die beta-blokkers verhinderen je hartslag boven een bepaald niveau te gaan, en dat kan makkelijk te laag zijn voor sporten. Het effect verschilt wel per persoon.

Ik kreeg Metoprolol, en de normale dosis is 50 mg/dag, en dat houdt bij mij mijn hartslag onder de 140, en dan ga ik zowat van mijn stokje als ik de Brienenoordbrug probeer op te fietsen.

De maximaal voorgeschreven dosis is 100 mg/dag, maar dan komt mijn hartslag niet boven de 100, en als ik dan snel een trap oploopt (niet eens ren) dan kom ik al zuurstof te kort, want normaal ga ik dan richting 110.

Ik zat korte tijd per ongeluk op een overdosis van 150 mg/dag, dat hield mijn hartslag tussen de 50 en 60, en dat dat voelde net zoals toen ik de laatste dagen voor mijn eerste cardioversie zat, alleen voetje voor voetje lopen.

Er zijn mensen die erg gevoelig zijn voor betablokkers, en die gaan met Metoprolol op 25 mg/dag.

Oh, ik was helemaal vergeten hier nog te posten. Ik had nog gevraagd of mijn moeder na de ablatie lang medicijnen heeft moeten slikken, en ze heeft helemaal geen medicijnen hoeven slikken daarvoor.

Ik wens je veel sterkte, gezondheidsproblemen zijn altijd al kut en als het je hart betreft is het vaak extra eng. Hopelijk helpen de medicijnen en zo niet, de ablatie.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2025 16:29 schreef taxibabe het volgende:

[..]
Bedankt voor het vragen! Ze voelt zich ook echt beter sinds de ablatie?
Ik heb ondertussen veel over gelezen, ik vind het een best heftige operatie.

Ik dacht er toen anders over, voor mij was het duidelijk dat ik veel liever een kort-durende operatie onderging dan de rest van mijn leven aan medicatie vast te zitten met vervelende bijwerkingen; dus dat de amiodaron ook niet effectief bleek maakte me blij, ik moest wel voor de ablatie. En het is eigenlijk helemaal niet zo spannend, je krijgt een sneetje in je lies en alles wordt daardoor gedaan. Risico's zitten er nauwelijks aan, tenzij de arts een catheter ergens doorheen steekt; dat is ook de reden dat je vooraf geinstruceerd wordt om "stop" te zeggen als je het niet uithoudt, je moet redelijk stil blijven liggen. En na de ablatie gaat je leven weer als voorheen : ik rij weer fietstochtjes van 180km. Je moet nog een paar dagen rustig aan doen om de wond in je lies niet open te laten gaan, maar voor een boezemflutter gaat het via de lies-ader, voor een boezemfibrillatie via de lies-slagader, dat laatste is wat kritischer.

quote:

Het wordt sowieso gedoe, want in mijn ziekenhuis wordt die operatie niet gedaan en zal ik naar een ander ziekenhuis moeten gaan, qua afstand wel vergelijkbaar maar handig is het niet.

Dat was bij mij ook zo, ik loop gewoonlijk bij het IJsselland-ziekenhuis, maar de benodigde apparatuur, en het frequent genoeg gebruiken om routine te houden, gebeurt maar in een paar ziekenhuizen, in mijn geval mocht ik naar het Erasmus Medisch Centrum in het hartje van Rotterdam (voorheen Dijkzigt Ziekenhuis).

quote:

En wat betreft medicatie, de cardioloog stuurt tussen de regels door wel aan op ablatie want hij vindt mij te jong om voor de rest van mijn leven aan de bčtablokkers te zitten, ik ben 42.

Poeh, ik vind het wel moeilijke keuzes allemaal.

quote:

Op vrijdag 28 februari 2025 16:29 schreef taxibabe het volgende:
Ze voelt zich ook echt beter sinds de ablatie?

Echt een verschil van dag en nacht. Ze kon op een gegeven veel dingen niet meer doen omdat haar hart continu op hol sloeg en ze daarna uitgeput was.
Sinds de ablatie heeft ze daar geen last meer van gehad en leidt ze gewoon weer haar leven zoals voor ze die problemen kreeg.

Ablatie gehad. Ingreep ging snel, geen last van gehad verder.

Daarna nog 1 keer korte tijd AF gehad. Kon binnen een paar weken ook het sporten weer oppakken. Mentaal was dat een stuk zwaarder dan fysiek.

Ablatie gehad voor een AVNRT (dat is een onschuldige hartritmestoornis). Het viel me alles mee en ik zou het zo weer doen. Ik vond de bčtablokkers ook vervelend en ze hielpen niet, dus die keus was makkelijk. Mijn ritmestoornis kwam terug in mijn zwangerschap (dat kan niet maar ja ), maar sindsdien ook weer helemaal verdwenen.