Op de lagere school is het allemaal heel kinderachtig, heb je groepjes waar je bijhoort of niet... Op de middelbare school is het hetzelfde verhaal, als je met die omgaat mag je niet met die ander.. Je bent of dit of je bent dat..

Ik had de hoop dat als je aan het werk zou gaan mensen 'volwassen' met elkaar om zouden gaan. Gewoon dat je mag zijn wie je bent, geen geklets en gelul, gewoon aardig en geïnteresseerd in elkaar, en vooral eerlijk... Maar ik heb nu weer een baan, waarbij gekletst wordt over elkaar, groepjesvorming. Als je met die gaat lunchen kun je niet tegelijkertijd met die ander praten..

Ik ben afdelingssecretaresse en het is voor mij van belang dat ik met iedereen contact heb.. Is erg lastig zo. Met name omdat ik het nogal in mijn aard heb om met iedereen proberen goed overweg te kunnen en me vaak aan te passen.

Is het nou altijd en overal zo, of bekijk ik het gewoon te negatief, of heb ik gewoon pech met mijn werk?

Graag ervaringen van andere mensen

Grappig dat bij personeelsfeestjes waar hun vrouw bij was, hun bek niet open deden

Ook had je daar groepjes mensen die kennelijk in een hogere schaal zaten en close waren met de directie. Die negeerden jou dan gewoon met alles enzo. Mja, die voelen zich dan verheven boven de rest
Zo hebben zij een auto en jij een ootootje etc.

Sneu allemaal natuurlijk, en eigenlijk zou je hier boven moeten staan, maar erg prettig vond ik dit soort dingen niet.

Op School (Deltion) is het zelfde geval. Iedereen kan met elkaar opschieten (eigen klas). Er is 1 uitzonderling, die denkt dat ie poope jopie is en daarom andere klasgenoten kleineert om zo zichzelf omhoog te halen.
Vaak kom ik dan voor de gedupeerde op en trap die zonderling ff de grond in, zodat ie ook weer stil is het komende uur.

En voor de zeikerds: ik verlaag mijzelf niet tot zijn niveau, ik stop zodra hij ook stopt en begraaf op dat moment de strijdbijl

de middelbare school was wel iets beters maar daar had je ook groepjes van de 'stoere jongens' met hun scooters en peuken.
en dan de anderen nog....

op 't HBO speelt dit niet of nauwelijks merk ik (gelukkig)

op m'n huidige werk is er af en toe wel vorming van groepjes, logisch want sommige mensen zitten bij elkaar op de afdeling. maar iedereen staat open voor elkaar en geroddel is er al helemaal zelden. denk dat ik het heb getroffen dan

Het veranderd niet. Beste voorbeeld is de politiek.

quote:

---

Op donderdag 20 februari 2003 13:22 schreef MarieSophie het volgende:
Wat ik me afvraag, is of het altijd hetzelfde is en zal blijven hoe mensen met elkaar omgaan.

Op de lagere school is het allemaal heel kinderachtig, heb je groepjes waar je bijhoort of niet... Op de middelbare school is het hetzelfde verhaal, als je met die omgaat mag je niet met die ander.. Je bent of dit of je bent dat..

Ik had de hoop dat als je aan het werk zou gaan mensen 'volwassen' met elkaar om zouden gaan. Gewoon dat je mag zijn wie je bent, geen geklets en gelul, gewoon aardig en geïnteresseerd in elkaar, en vooral eerlijk... Maar ik heb nu weer een baan, waarbij gekletst wordt over elkaar, groepjesvorming. Als je met die gaat lunchen kun je niet tegelijkertijd met die ander praten..

Ik ben afdelingssecretaresse en het is voor mij van belang dat ik met iedereen contact heb.. Is erg lastig zo. Met name omdat ik het nogal in mijn aard heb om met iedereen proberen goed overweg te kunnen en me vaak aan te passen.

Is het nou altijd en overal zo, of bekijk ik het gewoon te negatief, of heb ik gewoon pech met mijn werk?

Graag ervaringen van andere mensen

---

Als je met de ene gaat lunsjen kan je niet met de andere praten? Ik denk dat je je dan te gevoelig opstelt. Gewoon je eigen weg volgen, niet mee doen met politieke spelletjes, dan kom je er ook wel

En niemand is ieders vriend. Gelukkig niet zeg, dat zou betekenen dat je helemaal geen eigen persoonlijkheid hebt, maar je altijd volledig aanpast aan de ander.

Mensen zitten nou eenmaal zo inelkaar je hebt er eigenlijk maar 2 nodig die zo zijn.. en de rest van de mensen doet er berijdwillig vrolijk aan mee.

Je er tegen verzetten. geeft je meer problemen dan je lief is.
dan maak je je ongewilt tot ' slachtoffer' voor roddel enzo pesten op school kent iedereen, maar op de werkvloer is dat gewoon nogsteeds taboe.
kijk maar eens naar al die ontslagen op grond van "onvereenigbaar zijn van karakters."

Ik ben nu 22 en dacht als kind altijd dat volwassenen de situatie altijd onder controle hadden. (nooit bang waren bijvoorbeeld)
Nu merk ik dat de mens in principe diep van binnen dezelfde blijft.
Hij kan wel leren zich anders te uiten, maar de behoeftes en karaktertrekken zitten echt ingebakken geloof ik.

________________________________________________________
Als je met die gaat lunchen kun je niet tegelijkertijd met die ander praten..
_________________________________________________________

Boven dat soort onzin, moet je je kilometers hoog verheffen. Slaat nergens op. Ook niet teveel mee bezig zijn.

______________________________________________________
Met name omdat ik het nogal in mijn aard heb om met iedereen proberen goed overweg te kunnen en me vaak aan te passen.
___________________________________________________________

Dat is een zeer positieve eigenschap, houden zo !
Dat niet iedereen die kwaliteit heeft moet je gewoon maar accepteren.

Zodra je stopt met het je aantrekken, met willen dat echt iedereen je aardig vindt, gaat het veel beter. Op een gegeven moment heb ik gedacht: er is een groep mensen die er voor mij echt toe doet. Mijn ouders, mijn vriend, mijn vriendinnen. Wat de rest vindt is eigenlijk niet belangrijk. Vanaf het moment dat je dat denkt en gewoon je eigen leven leidt, lijkt alles opeens veel meer vanzelf te gaan. Zelfs de mensen die niet horen bij de mensen die echt belangrijk voor je zijn, lijken je dan meer te respecteren. Dat gaat heel vreemd.

Je moet ook gewoon accepteren dat je niet op de wereld bent gezet om met iedereen vriendjes te worden. Je kunt nou eenmaal niet door iedereen aardig gevonden worden en als je het gaat proberen, lukt het juist vaak niet.