R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De waanzin van een psychose.
De paranoïde psychose houdt me in haar greep en laat me niet los. Ik leef in een verstikkende wereld waarin niemand meer te vertrouwen is. Mensen veranderen voor mijn ogen in vijandige wezens vol haat. Ik voel me als een klein katje, verloren in een kamer vol dreigende honden. Alles om me heen voelt als een gevaar, alsof elke blik een aanval is die me wil verpletteren. Ik probeer mezelf wakker te schudden, te ontsnappen aan deze nachtmerrie, maar het lukt niet. De wereld is te echt, te dichtbij, te onontkoombaar.
De blikken zijn dodelijk. Ze doorboren me, veroordelen me, wensen me dood. Elk geluid is als een klap—hard, schel, ondraaglijk. Alles is oorverdovend luid, alsof de hele wereld tegen me schreeuwt. Het pijnigt mijn oren, mijn gedachten, mijn hele wezen.
Het voelt als een razende storm die door mijn hoofd woedt. De wind giert, alles in mij wordt opgeschud. Maar niemand ziet het, niemand voelt het. Ik sta er alleen in, gevangen in de chaos van mijn eigen brein. En dan, net als ik denk dat ik niet meer kan, begint de storm langzaam te luwen. De chaos trekt zich terug. De lucht wordt helder, de hemel blauw. Voor het eerst in tijden zie ik de zon doorbreken. Het is klein, fragiel, maar het is er: een moment van rust, een sprankje hoop in een wereld die anders alleen uit duisternis lijkt te bestaan.
Toch voel ik de dreiging van de volgende storm al opkomen. Met angst en beven wacht ik, mijn lichaam voorbereid op de volgende klap die onvermijdelijk lijkt. De stilte is slechts tijdelijk, en ik weet dat de chaos altijd weer kan terugkeren.
Groet,
Canopus
De paranoïde psychose houdt me in haar greep en laat me niet los. Ik leef in een verstikkende wereld waarin niemand meer te vertrouwen is. Mensen veranderen voor mijn ogen in vijandige wezens vol haat. Ik voel me als een klein katje, verloren in een kamer vol dreigende honden. Alles om me heen voelt als een gevaar, alsof elke blik een aanval is die me wil verpletteren. Ik probeer mezelf wakker te schudden, te ontsnappen aan deze nachtmerrie, maar het lukt niet. De wereld is te echt, te dichtbij, te onontkoombaar.
De blikken zijn dodelijk. Ze doorboren me, veroordelen me, wensen me dood. Elk geluid is als een klap—hard, schel, ondraaglijk. Alles is oorverdovend luid, alsof de hele wereld tegen me schreeuwt. Het pijnigt mijn oren, mijn gedachten, mijn hele wezen.
Het voelt als een razende storm die door mijn hoofd woedt. De wind giert, alles in mij wordt opgeschud. Maar niemand ziet het, niemand voelt het. Ik sta er alleen in, gevangen in de chaos van mijn eigen brein. En dan, net als ik denk dat ik niet meer kan, begint de storm langzaam te luwen. De chaos trekt zich terug. De lucht wordt helder, de hemel blauw. Voor het eerst in tijden zie ik de zon doorbreken. Het is klein, fragiel, maar het is er: een moment van rust, een sprankje hoop in een wereld die anders alleen uit duisternis lijkt te bestaan.
Toch voel ik de dreiging van de volgende storm al opkomen. Met angst en beven wacht ik, mijn lichaam voorbereid op de volgende klap die onvermijdelijk lijkt. De stilte is slechts tijdelijk, en ik weet dat de chaos altijd weer kan terugkeren.
Groet,
Canopus
En jij zit daar onrustig, en jij kijkt langs mij heen
En ik hoor in alles wat je zegt, de stem van iemand
Die bang is voor zichzelf
En ik hoor in alles wat je zegt, de stem van iemand
Die bang is voor zichzelf
Oke, en wat is het doel hier precies? Wat is de vraag?quote:Op maandag 9 december 2024 11:44 schreef Canopus het volgende:
De waanzin van een psychose.
De paranoïde psychose houdt me in haar greep en laat me niet los. Ik leef in een verstikkende wereld waarin niemand meer te vertrouwen is. Mensen veranderen voor mijn ogen in vijandige wezens vol haat. Ik voel me als een klein katje, verloren in een kamer vol dreigende honden. Alles om me heen voelt als een gevaar, alsof elke blik een aanval is die me wil verpletteren. Ik probeer mezelf wakker te schudden, te ontsnappen aan deze nachtmerrie, maar het lukt niet. De wereld is te echt, te dichtbij, te onontkoombaar.
De blikken zijn dodelijk. Ze doorboren me, veroordelen me, wensen me dood. Elk geluid is als een klap—hard, schel, ondraaglijk. Alles is oorverdovend luid, alsof de hele wereld tegen me schreeuwt. Het pijnigt mijn oren, mijn gedachten, mijn hele wezen.
Het voelt als een razende storm die door mijn hoofd woedt. De wind giert, alles in mij wordt opgeschud. Maar niemand ziet het, niemand voelt het. Ik sta er alleen in, gevangen in de chaos van mijn eigen brein. En dan, net als ik denk dat ik niet meer kan, begint de storm langzaam te luwen. De chaos trekt zich terug. De lucht wordt helder, de hemel blauw. Voor het eerst in tijden zie ik de zon doorbreken. Het is klein, fragiel, maar het is er: een moment van rust, een sprankje hoop in een wereld die anders alleen uit duisternis lijkt te bestaan.
Toch voel ik de dreiging van de volgende storm al opkomen. Met angst en beven wacht ik, mijn lichaam voorbereid op de volgende klap die onvermijdelijk lijkt. De stilte is slechts tijdelijk, en ik weet dat de chaos altijd weer kan terugkeren.
Groet,
Canopus
Breitling - Instruments for Professionals
Ik heb verder geen specifieke vraag, maar dit is een omschrijving van wat ik momenteel doormaak. Het is moeilijk om de intensiteit van deze ervaringen te verwoorden, maar ik probeer het zo goed mogelijk te delen. Misschien is de onderliggende vraag of er mensen zijn die dit herkennen, die hetzelfde ervaren of zich kunnen vinden in deze gevoelens en gedachten.quote:Op maandag 9 december 2024 11:48 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Oke, en wat is het doel hier precies? Wat is de vraag?
En jij zit daar onrustig, en jij kijkt langs mij heen
En ik hoor in alles wat je zegt, de stem van iemand
Die bang is voor zichzelf
En ik hoor in alles wat je zegt, de stem van iemand
Die bang is voor zichzelf
Allright, fair enough.quote:
[..]
Ik heb verder geen specifieke vraag, maar dit is een omschrijving van wat ik momenteel doormaak. Het is moeilijk om de intensiteit van deze ervaringen te verwoorden, maar ik probeer het zo goed mogelijk te delen. Misschien is de onderliggende vraag of er mensen zijn die dit herkennen, die hetzelfde ervaren of zich kunnen vinden in deze gevoelens en gedachten.
Breitling - Instruments for Professionals
Knap verwoord en geeft inzicht. Ik herken een deel ergens wel (verstikkende wereld, niemand voelt te vertrouwen) als ik een periode heb dat ik niet goed in m’n vel zit. Zoek je op zo’n moment ook hulp of als je weet dat het die kant opgaat?
Door verschillende omstandigheden heb ik afscheid moeten nemen van mijn oude hulpverlener en ben ik doorverwezen naar een andere vorm van hulp. Helaas blijkt die situatie nu lastig, omdat de wachtlijsten in deze tijden enorm lang zijn.quote:
Knap verwoord en geeft inzicht. Ik herken een deel ergens wel (verstikkende wereld, niemand voelt te vertrouwen) als ik een periode heb dat ik niet goed in m’n vel zit. Zoek je op zo’n moment ook hulp of als je weet dat het die kant opgaat?
En jij zit daar onrustig, en jij kijkt langs mij heen
En ik hoor in alles wat je zegt, de stem van iemand
Die bang is voor zichzelf
En ik hoor in alles wat je zegt, de stem van iemand
Die bang is voor zichzelf
Heb je bij je vorige hulpverlener geen tools gekregen/ geleerd die je moeten/kunnen helpen op momenten dat het voor jou het belangrijkste isquote:
[..]
Door verschillende omstandigheden heb ik afscheid moeten nemen van mijn oude hulpverlener en ben ik doorverwezen naar een andere vorm van hulp. Helaas blijkt die situatie nu lastig, omdat de wachtlijsten in deze tijden enorm lang zijn.
Thinking is difficult, that’s why most people judge
Canopus, gaat het wat beter…?quote:
De waanzin van een psychose.
De paranoïde psychose houdt me in haar greep en laat me niet los. Ik leef in een verstikkende wereld waarin niemand meer te vertrouwen is. Mensen veranderen voor mijn ogen in vijandige wezens vol haat. Ik voel me als een klein katje, verloren in een kamer vol dreigende honden. Alles om me heen voelt als een gevaar, alsof elke blik een aanval is die me wil verpletteren. Ik probeer mezelf wakker te schudden, te ontsnappen aan deze nachtmerrie, maar het lukt niet. De wereld is te echt, te dichtbij, te onontkoombaar.
De blikken zijn dodelijk. Ze doorboren me, veroordelen me, wensen me dood. Elk geluid is als een klap—hard, schel, ondraaglijk. Alles is oorverdovend luid, alsof de hele wereld tegen me schreeuwt. Het pijnigt mijn oren, mijn gedachten, mijn hele wezen.
Het voelt als een razende storm die door mijn hoofd woedt. De wind giert, alles in mij wordt opgeschud. Maar niemand ziet het, niemand voelt het. Ik sta er alleen in, gevangen in de chaos van mijn eigen brein. En dan, net als ik denk dat ik niet meer kan, begint de storm langzaam te luwen. De chaos trekt zich terug. De lucht wordt helder, de hemel blauw. Voor het eerst in tijden zie ik de zon doorbreken. Het is klein, fragiel, maar het is er: een moment van rust, een sprankje hoop in een wereld die anders alleen uit duisternis lijkt te bestaan.
Toch voel ik de dreiging van de volgende storm al opkomen. Met angst en beven wacht ik, mijn lichaam voorbereid op de volgende klap die onvermijdelijk lijkt. De stilte is slechts tijdelijk, en ik weet dat de chaos altijd weer kan terugkeren.
Groet,
Canopus
Canopus...
Hey, kan je me uitleggen wat de reden is je het zo intens ervaart? Voorbeeld (geen oordeel):
1. Geen reden
2. Isolement (als in gelen gesprek met begrip en iemand die jou echt kent als wie jij bent)
3.drugsgebruik?
4. Anders?
Hoelang houd je psychose aan?
---------
Hey, kan je me uitleggen wat de reden is je het zo intens ervaart? Voorbeeld (geen oordeel):
1. Geen reden
2. Isolement (als in gelen gesprek met begrip en iemand die jou echt kent als wie jij bent)
3.drugsgebruik?
4. Anders?
Hoelang houd je psychose aan?
---------
|
|
