R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb al sinds 2008 te maken met dat soort instanties. Destijds had ik een klinische groepsbehandeling voor persoonlijkheidsstoornissen achter de rug en de bedoeling was dat ik vooral praktische nazorg zou krijgen om mijn leven weer te heropbouwen.
Waar die instanties vooral goed in lijken te zijn, is om zichzelf te overtuigen. Als je op hun website kijkt, klinkt het te mooi om waar te zijn. En voor mij persoonlijk is dat het ook. In de praktijk houdt het in dat iemand langskomt om te vragen hoe het gaat. Juist bij de zaken waarbij ik vastloop en vraag om hulp, zegt zo'n persoon "Dat is niet aan mij maar voor een behandelaar". Die ik niet heb, want de wachtlijsten bij de GGZ zijn heel lang + voor mij met mijn zogenaamde complexe problematiek en behandelverleden is het heel moeilijk om ergens aangenomen te worden. Zo'n praktisch begeleider zou daarbij juist moeten ondersteunen en ook in de gaten moeten houden wanneer de situatie stagneert. Verder voel ik mij door zo'n persoon die zo nodig een vriend of een moederfiguur voor mij wilt zijn, altijd als een klein kind behandeld. Voorbeeld, ik moet naar een instantie bellen. Begeleider: "Moet ik voor je bellen? Want ik kan mij voorstellen dat je het heel eng vindt" Nou, en bedankt om mij daarvoor ook angst aan te praten. Als de begeleider belt "MET DE BEGELEIDER VAN ... !!!" en dan achteraf er zogenaamd helemaal niks van begrijpen dat ik wil dat hij/zij voortaan wat discreter is. Dan wordt de zaak verdraait "Maar je hoeft je niet te schamen hoor dat je begeleiding nodig hebt!"
Onder het mom van sociale contacten opbouwen, stellen ze uitsluitend laagdrempelige dagbesteding voor 'mensen met een psychische kwetsbaarheid'. Zo laagdrempelig is het overigens niet, want het kan juist onveilig zijn om je altijd onder mensen te begeven met psychische issues. Als je ooit op zo'n plek bent geweest, is het overduidelijk dat het een opvang-plek is voor 'verwarde mensen'. Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat mensen juist door de begeleiding en de omgeving in zo'n patient-rol geduwd worden en zich zodoende als patient gaan gedragen.
Anyway, dit is het dus niet voor mij. Aangezien ik geen hoog inkomen heb + worstel met problemen die niet binnen korte tijd kunnen worden opgelost, ben ik toch aangewezen op de WMO. Ik kan hoog en laag springen en aangeven "dit werkt niet voor mij, maar ik heb juist dat nodig" of "Ik heb genoeg van die hotemetoten van Kwintes, dan kan ik nog beter compleet op mezelf aangewezen zijn" Dan wordt er vervolgens zo op mij ingepraat "Maar je bent al zo streng voor jezelf! Je hoeft niet alles alleen te doen! Accepteer nou de hulp van mensen die het goed met jou voor hebben!"
Voor mij lijkt het alsof ik een hoge steile rots moet beklimmen met een lichaam wat al enorm verzwakt is, maar de enige weg naar geluk is toch die rots beklimmen. Als ik dan zowaar nog iets van omhoog gekomen ben, werpen die lui een touw met een vleeshaak naar mijn rug en trekken ze mij er weer vanaf. Figuurlijk gesproken uiteraard, maar ik ervaar het wel als puur pestgedrag om mij mentaal helemaal naar de klote te maken. Die haak zou een bepaalde opmerking kunnen zijn, vermomd als compliment wat ik aan moet nemen. Als ik dan zeg "Sodemieter op met die kutcomplimenten van jou, Zuster Clivia!" dan wordt er geheid van gemaakt dat ik zoveel zelfhaat heb en nog een héééééle lange weg heb te gaan ... met hun begeleiding uiteraard waar ik aan vastzit tot minimaal mijn 60e en dat behoor ik nog leuk te vinden ook.
~~~~~~~~~~
Iemand een situatie zoals dit meegemaakt? Of heb je de pech dat je nog veel schrijnender hebt meegemaakt, zoals bijvoorbeeld de wanpraktijken van Bureau Jeugdzorg?
Ken je daarbij ook dat je helemaal niks kunt met uitspraken als "Je moet van jezelf leren houden!", omdat het teveel impliceert dat je verplicht wordt geacht je gelukkig te moeten voelen met de omstandigheden van vroeger waarbij jij je juist doodongelukkig voelde en trauma's aan hebt overgehouden? Herken je het dan ook dat je wel kracht en hoop haalt uit de overtuiging dat er meer potentie in jou zit en dat je het in je hebt om je te kunnen ontwikkelen tot een betere versie van jezelf ... en je dan oprecht gelukkiger kunt voelen met jezelf, zonder trucjes om jezelf dat elke keer aan te moeten praten?
Om daarover een voorbeeld te bedenken. Stel, je hebt tot nu toe alleen maar relaties gehad met partners die jou mishandelden. Dat kan fysiek of seksueel, waar met name vrouwen het slachtoffer van kunnen worden. Maar het gebeurt ook emotioneel en dat overkomt zowel mannen als vrouwen. Anyway, je bent elke keer het slachtoffer en je baalt enorm van jezelf, want je vindt jezelf een zwakkeling. Als mensen tegen jou zeggen dat je meer van jezelf moet houden omdat je zo'n lief gevoelig persoon bent, voel je je juist nog meer kut, omdat het 'lieve gevoelige' gedrag meer te maken heeft met pleasen. Je wilt niet meer die pleaser zijn die zich altijd onderwerpt naar anderen en over zich heen laat lopen. Je wilt leren hoe je voor jezelf kunt opkomen. En dat heeft niks te maken met geweld gebruiken tegen anderen, want jouw zelfbeheersing verliezen en daardoor anderen beschadigen, is juist een teken van zwakte - en keert zich vroeg of laat altijd tegen jou. Je wilt écht sterk worden, niet alleen fysiek maar vooral mentaal.
Waar die instanties vooral goed in lijken te zijn, is om zichzelf te overtuigen. Als je op hun website kijkt, klinkt het te mooi om waar te zijn. En voor mij persoonlijk is dat het ook. In de praktijk houdt het in dat iemand langskomt om te vragen hoe het gaat. Juist bij de zaken waarbij ik vastloop en vraag om hulp, zegt zo'n persoon "Dat is niet aan mij maar voor een behandelaar". Die ik niet heb, want de wachtlijsten bij de GGZ zijn heel lang + voor mij met mijn zogenaamde complexe problematiek en behandelverleden is het heel moeilijk om ergens aangenomen te worden. Zo'n praktisch begeleider zou daarbij juist moeten ondersteunen en ook in de gaten moeten houden wanneer de situatie stagneert. Verder voel ik mij door zo'n persoon die zo nodig een vriend of een moederfiguur voor mij wilt zijn, altijd als een klein kind behandeld. Voorbeeld, ik moet naar een instantie bellen. Begeleider: "Moet ik voor je bellen? Want ik kan mij voorstellen dat je het heel eng vindt" Nou, en bedankt om mij daarvoor ook angst aan te praten. Als de begeleider belt "MET DE BEGELEIDER VAN ... !!!" en dan achteraf er zogenaamd helemaal niks van begrijpen dat ik wil dat hij/zij voortaan wat discreter is. Dan wordt de zaak verdraait "Maar je hoeft je niet te schamen hoor dat je begeleiding nodig hebt!"
Onder het mom van sociale contacten opbouwen, stellen ze uitsluitend laagdrempelige dagbesteding voor 'mensen met een psychische kwetsbaarheid'. Zo laagdrempelig is het overigens niet, want het kan juist onveilig zijn om je altijd onder mensen te begeven met psychische issues. Als je ooit op zo'n plek bent geweest, is het overduidelijk dat het een opvang-plek is voor 'verwarde mensen'. Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat mensen juist door de begeleiding en de omgeving in zo'n patient-rol geduwd worden en zich zodoende als patient gaan gedragen.
Anyway, dit is het dus niet voor mij. Aangezien ik geen hoog inkomen heb + worstel met problemen die niet binnen korte tijd kunnen worden opgelost, ben ik toch aangewezen op de WMO. Ik kan hoog en laag springen en aangeven "dit werkt niet voor mij, maar ik heb juist dat nodig" of "Ik heb genoeg van die hotemetoten van Kwintes, dan kan ik nog beter compleet op mezelf aangewezen zijn" Dan wordt er vervolgens zo op mij ingepraat "Maar je bent al zo streng voor jezelf! Je hoeft niet alles alleen te doen! Accepteer nou de hulp van mensen die het goed met jou voor hebben!"
Voor mij lijkt het alsof ik een hoge steile rots moet beklimmen met een lichaam wat al enorm verzwakt is, maar de enige weg naar geluk is toch die rots beklimmen. Als ik dan zowaar nog iets van omhoog gekomen ben, werpen die lui een touw met een vleeshaak naar mijn rug en trekken ze mij er weer vanaf. Figuurlijk gesproken uiteraard, maar ik ervaar het wel als puur pestgedrag om mij mentaal helemaal naar de klote te maken. Die haak zou een bepaalde opmerking kunnen zijn, vermomd als compliment wat ik aan moet nemen. Als ik dan zeg "Sodemieter op met die kutcomplimenten van jou, Zuster Clivia!" dan wordt er geheid van gemaakt dat ik zoveel zelfhaat heb en nog een héééééle lange weg heb te gaan ... met hun begeleiding uiteraard waar ik aan vastzit tot minimaal mijn 60e en dat behoor ik nog leuk te vinden ook.
~~~~~~~~~~
Iemand een situatie zoals dit meegemaakt? Of heb je de pech dat je nog veel schrijnender hebt meegemaakt, zoals bijvoorbeeld de wanpraktijken van Bureau Jeugdzorg?
Ken je daarbij ook dat je helemaal niks kunt met uitspraken als "Je moet van jezelf leren houden!", omdat het teveel impliceert dat je verplicht wordt geacht je gelukkig te moeten voelen met de omstandigheden van vroeger waarbij jij je juist doodongelukkig voelde en trauma's aan hebt overgehouden? Herken je het dan ook dat je wel kracht en hoop haalt uit de overtuiging dat er meer potentie in jou zit en dat je het in je hebt om je te kunnen ontwikkelen tot een betere versie van jezelf ... en je dan oprecht gelukkiger kunt voelen met jezelf, zonder trucjes om jezelf dat elke keer aan te moeten praten?
Om daarover een voorbeeld te bedenken. Stel, je hebt tot nu toe alleen maar relaties gehad met partners die jou mishandelden. Dat kan fysiek of seksueel, waar met name vrouwen het slachtoffer van kunnen worden. Maar het gebeurt ook emotioneel en dat overkomt zowel mannen als vrouwen. Anyway, je bent elke keer het slachtoffer en je baalt enorm van jezelf, want je vindt jezelf een zwakkeling. Als mensen tegen jou zeggen dat je meer van jezelf moet houden omdat je zo'n lief gevoelig persoon bent, voel je je juist nog meer kut, omdat het 'lieve gevoelige' gedrag meer te maken heeft met pleasen. Je wilt niet meer die pleaser zijn die zich altijd onderwerpt naar anderen en over zich heen laat lopen. Je wilt leren hoe je voor jezelf kunt opkomen. En dat heeft niks te maken met geweld gebruiken tegen anderen, want jouw zelfbeheersing verliezen en daardoor anderen beschadigen, is juist een teken van zwakte - en keert zich vroeg of laat altijd tegen jou. Je wilt écht sterk worden, niet alleen fysiek maar vooral mentaal.
poeh heel verhaal dat meer vragen opwerptquote:Op donderdag 7 november 2024 13:46 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb al sinds 2008 te maken met dat soort instanties. Destijds had ik een klinische groepsbehandeling voor persoonlijkheidsstoornissen achter de rug en de bedoeling was dat ik vooral praktische nazorg zou krijgen om mijn leven weer te heropbouwen.
Waar die instanties vooral goed in lijken te zijn, is om zichzelf te overtuigen. Als je op hun website kijkt, klinkt het te mooi om waar te zijn. En voor mij persoonlijk is dat het ook. In de praktijk houdt het in dat iemand langskomt om te vragen hoe het gaat. Juist bij de zaken waarbij ik vastloop en vraag om hulp, zegt zo'n persoon "Dat is niet aan mij maar voor een behandelaar". Die ik niet heb, want de wachtlijsten bij de GGZ zijn heel lang + voor mij met mijn zogenaamde complexe problematiek en behandelverleden is het heel moeilijk om ergens aangenomen te worden. Zo'n praktisch begeleider zou daarbij juist moeten ondersteunen en ook in de gaten moeten houden wanneer de situatie stagneert. Verder voel ik mij door zo'n persoon die zo nodig een vriend of een moederfiguur voor mij wilt zijn, altijd als een klein kind behandeld. Voorbeeld, ik moet naar een instantie bellen. Begeleider: "Moet ik voor je bellen? Want ik kan mij voorstellen dat je het heel eng vindt" Nou, en bedankt om mij daarvoor ook angst aan te praten. Als de begeleider belt "MET DE BEGELEIDER VAN ... !!!" en dan achteraf er zogenaamd helemaal niks van begrijpen dat ik wil dat hij/zij voortaan wat discreter is. Dan wordt de zaak verdraait "Maar je hoeft je niet te schamen hoor dat je begeleiding nodig hebt!"
Onder het mom van sociale contacten opbouwen, stellen ze uitsluitend laagdrempelige dagbesteding voor 'mensen met een psychische kwetsbaarheid'. Zo laagdrempelig is het overigens niet, want het kan juist onveilig zijn om je altijd onder mensen te begeven met psychische issues. Als je ooit op zo'n plek bent geweest, is het overduidelijk dat het een opvang-plek is voor 'verwarde mensen'. Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat mensen juist door de begeleiding en de omgeving in zo'n patient-rol geduwd worden en zich zodoende als patient gaan gedragen.
Anyway, dit is het dus niet voor mij. Aangezien ik geen hoog inkomen heb + worstel met problemen die niet binnen korte tijd kunnen worden opgelost, ben ik toch aangewezen op de WMO. Ik kan hoog en laag springen en aangeven "dit werkt niet voor mij, maar ik heb juist dat nodig" of "Ik heb genoeg van die hotemetoten van Kwintes, dan kan ik nog beter compleet op mezelf aangewezen zijn" Dan wordt er vervolgens zo op mij ingepraat "Maar je bent al zo streng voor jezelf! Je hoeft niet alles alleen te doen! Accepteer nou de hulp van mensen die het goed met jou voor hebben!"
Voor mij lijkt het alsof ik een hoge steile rots moet beklimmen met een lichaam wat al enorm verzwakt is, maar de enige weg naar geluk is toch die rots beklimmen. Als ik dan zowaar nog iets van omhoog gekomen ben, werpen die lui een touw met een vleeshaak naar mijn rug en trekken ze mij er weer vanaf. Figuurlijk gesproken uiteraard, maar ik ervaar het wel als puur pestgedrag om mij mentaal helemaal naar de klote te maken. Die haak zou een bepaalde opmerking kunnen zijn, vermomd als compliment wat ik aan moet nemen. Als ik dan zeg "Sodemieter op met die kutcomplimenten van jou, Zuster Clivia!" dan wordt er geheid van gemaakt dat ik zoveel zelfhaat heb en nog een héééééle lange weg heb te gaan ... met hun begeleiding uiteraard waar ik aan vastzit tot minimaal mijn 60e en dat behoor ik nog leuk te vinden ook.
~~~~~~~~~~
Iemand een situatie zoals dit meegemaakt? Of heb je de pech dat je nog veel schrijnender hebt meegemaakt, zoals bijvoorbeeld de wanpraktijken van Bureau Jeugdzorg?
Ken je daarbij ook dat je helemaal niks kunt met uitspraken als "Je moet van jezelf leren houden!", omdat het teveel impliceert dat je verplicht wordt geacht je gelukkig te moeten voelen met de omstandigheden van vroeger waarbij jij je juist doodongelukkig voelde en trauma's aan hebt overgehouden? Herken je het dan ook dat je wel kracht en hoop haalt uit de overtuiging dat er meer potentie in jou zit en dat je het in je hebt om je te kunnen ontwikkelen tot een betere versie van jezelf ... en je dan oprecht gelukkiger kunt voelen met jezelf, zonder trucjes om jezelf dat elke keer aan te moeten praten?
Om daarover een voorbeeld te bedenken. Stel, je hebt tot nu toe alleen maar relaties gehad met partners die jou mishandelden. Dat kan fysiek of seksueel, waar met name vrouwen het slachtoffer van kunnen worden. Maar het gebeurt ook emotioneel en dat overkomt zowel mannen als vrouwen. Anyway, je bent elke keer het slachtoffer en je baalt enorm van jezelf, want je vindt jezelf een zwakkeling. Als mensen tegen jou zeggen dat je meer van jezelf moet houden omdat je zo'n lief gevoelig persoon bent, voel je je juist nog meer kut, omdat het 'lieve gevoelige' gedrag meer te maken heeft met pleasen. Je wilt niet meer die pleaser zijn die zich altijd onderwerpt naar anderen en over zich heen laat lopen. Je wilt leren hoe je voor jezelf kunt opkomen. En dat heeft niks te maken met geweld gebruiken tegen anderen, want jouw zelfbeheersing verliezen en daardoor anderen beschadigen, is juist een teken van zwakte - en keert zich vroeg of laat altijd tegen jou. Je wilt écht sterk worden, niet alleen fysiek maar vooral mentaal.
wat is Kwintes precies
wat doen ze voor je
Waar zou je echt hulp bij nodig hebben
zit je bij hen op de juiste plek?
Als je het niet kunt oplossen, is het geen probleem.
Ik dacht in eerste instantie ambulante hulpverlening , maar het is breder zie ik nu.quote:Op donderdag 7 november 2024 14:57 schreef greysbones het volgende:
[..]
poeh heel verhaal dat meer vragen opwerpt
wat is Kwintes precies
wat doen ze voor je
Waar zou je echt hulp bij nodig hebben
zit je bij hen op de juiste plek?
https://www.kwintes.nl/over-ons/
Geen ervaring mee verder , ik kende het niet
My age is very
Inappropriate
for my behavior
Inappropriate
for my behavior
Er gaat ergens ver weg een belletje rinkelenquote:Op donderdag 7 november 2024 15:11 schreef Puzzie het volgende:
[..]
Ik dacht in eerste instantie ambulante hulpverlening , maar het is breder zie ik nu.
https://www.kwintes.nl/over-ons/
Geen ervaring mee verder , ik kende het niet
maar dan is nog maar de vraag waarvoor Kwintes precies bij TS komt
Ik krijg in ieder geval geen helder beeld uit de OP
Als je het niet kunt oplossen, is het geen probleem.
Ik ook nietquote:
[..]
Er gaat ergens ver weg een belletje rinkelen
maar dan is nog maar de vraag waarvoor Kwintes precies bij TS komt
Ik krijg in ieder geval geen helder beeld uit de OP
My age is very
Inappropriate
for my behavior
Inappropriate
for my behavior
Mijn ervaringen met Kwintes zijn uiterst positief. Maar ja, dat was zo te lezen ook iets anders dan waar TS mee te maken heeft.
Het einde van de dag is nabij als kleine mensen lange schaduwen werpen.
Kwintes lijkt voor mij op het RIBW waar ik een hele periode hulp van kreeg
En ik heb daar goede ervaringen mee gehad.
Je leest en hoort vaak alleen maar negatieve dingen over de GGZ , maar niet alles is slecht , of gaat fout in de hulpverlening.
Er zijn ook genoeg mensen met positieve ervaringen over de hulpverlening in de GGZ , mensen die hun leven weer op de rit kregen en blij waren met/dankbaar waren voor de hulp die ze hadden gehad.
Ik heb ook hele nare dingen meegemaakt met jeugdzorg ,maar opgeven was geen optie. Bemoeizorg was mijn keerpunt . Toen hij voor mijn deur stond dacht ik:' of het is een bijbelgekkie ,of hij is geweldig! En dat was hij . Voor het eerst een hulpverlener die mij niet als probleemgeval/casus zag maar mij zag. Ik heb zoveel gehad aan die periode en voelde me dankbaar dat die reus met dreads in mijn leven kwam. Jaren met een verkeerde stempel gelopen en uiteindelijk bleek ik ADD te hebben. Na Bemoeizorg kreeg ik ambulante begeleiding , en met die vrouw klikte het ook meteen. Zij was mijn spiegel. Twee geweldige mensen die op mijn pad kwamen en waar ik na al die jaren nog met een goed en blij gevoel aan terugdenk.
Ik kijk liever naar wat het me heeft gegeven(positief) ipv wat heeft het mij gekost(negatief)
Jeetje Babst, een heel verhaal wat ik ergens al jaren ken maar waarvan ik niet helemaal begreep wat je er mee wilde zeggen.
In al die jaren dat je hier post heb je het over je psychische problemen /persoonlijkheidsstoornissen, je kwetsbaarheid en therapieen/behandelingen die je hebt gehad.
En mij viel toen al op dat je je heel erg negatief bent over hulpverlening .
Vanaf 2008 diverse therapieen, behandelingen en nu nog begeleiding vanuit de ambulante zorg?
niets is goed , niets werkt volgens jou ,reguliere psychische en maatschappelijke hulpverlening helpt niet voor jou,
binnen de reguliere gezondheidszorg is helemaal niks wat aansluit op wat jij nodig hebt..volgens jou.
Maar wat heb jij dan precies nodig volgens jou?
Heb je onderzoek gedaan naar welke vorm van hulpverlening/zorg wel zou kunnen werken voor jou?
Heb je zelf ook bij een arts aangegeven dat je de zorg wil hebben die jij nodig hebt?
Heb je aangegeven dat je graag een keer met haar zou willen praten omdat je met dingen zit waar je ontevreden over bent?
En heb je duidelijk aangegeven wat je graag anders zou zien?
Heb je wel eens een open en eerlijk gesprek gehad over waarin je aangaf waar je bij hem/haar tegen aanloopt?
Een vriendelijk verzoek werkt vaak beter dan het opeisen van je recht. Ook bij een hulpverlener.
Dus bespreek eerst wat je graag wilt en waarom dit belangrijk voor je is. Meestal zal een hulpverlener je verzoek serieus nemen en je willen helpen. Als een vriendelijk verzoek niet werkt, kun je jouw zorgverlener erop wijzen dat je bepaalde patiëntenrechten hebt.
Mindset is jouw manier van denken. Vanuit welk perspectief kijk jij naar de wereld en welke gedachten geef jij aan situaties? Je mindset bepaalt voor een groot deel wat je doet en welke keuzes jij maakt. Hoe sta je in het leven, waar ben jij van overtuigd en waar geloof jij diep van binnen in?
Jij creëert je eigen werkelijkheid. Iedereen heeft zijn of haar eigen werkelijkheid. Bij de één is dit een werkelijkheid waarin alles mogelijk is en bij de ander is dit een werkelijkheid waarin beperkende gedachten overheersen. Ze voelen zich afhankelijk van de omstandigheden en kruipen vaak in de slachtofferrol.
Ik lees veel weerstand , aannames , verschil in perceptie en een gebrek aan communicatie/miscommunicatie.
Als ik jou dan lees in topics zoals bijv in het topic 'Trauma aanvallen' waar je advies geeft:
(en eerlijk=eerlijk: er zitten goede adviezen tussen)
• Het hebt over hoe schandalig de GGZ met iemand omgaat.
• Dat het enige wat jij kan doen is de ander bewust willen maken dat hij zich daar niet bij hoeft neer te leggen
• Dat hij net als iedereen recht heeft op zorg bij zijn psychische problemen.
• Als je onvoldoende voor jouw eigen grenzen kunt opkomen en onvoldoende kunt claimen waar je recht op hebt, walsen mensen over je heen. En dat is al helemaal zo bij de psychische zorgverlening.
• Wat jou wel gaat helpen, is als jij grenzen durft te stellen, waardoor mensen duidelijk krijgen hoe jij graag door hen behandelt wilt worden en hoe juist niet.
• Hij kan jou alleen helpen als je hem uitlegt wat je nodig hebt en aan hem vraagt in hoeverre hij iets voor jou kan betekenen.
• Nog steeds ben jij degene die zelf bepaalt in hoeverre anderen over jouw grenzen heengaan.
• Claim jouw recht! Makkelijk gezegd hoor en in de praktijk ontzettend lastig. Maar je hebt dit wel nodig om te kunnen (over)leven.
• Kwalijker vind ik het dat zorgverleners tegenwoordig ook heel snel aannames hebben. Niet alleen de GGZ overigens.
Vaak klare taal van iemand die precies lijkt te weten hoe het allemaal werkt:
Maar dan komt er bij mij toch ook wel de vraag :
waarom je met al je opgedane ervaringen , je problemathiek en 'zelfkennis' blijft hangen in boosheid, de verantwoordelijkheid bij de ander (begeleider) legt
in de weerstand schiet, en niet verder komt dan klagen over hoe slecht de hulpverlening is.
Je hebt genoeg therapie gehad om te weten hoe je in grote lijnen met je problemathiek om moet gaan.
En dat begint bij verantwoordelijkheid nemen
En ik heb daar goede ervaringen mee gehad.
Je leest en hoort vaak alleen maar negatieve dingen over de GGZ , maar niet alles is slecht , of gaat fout in de hulpverlening.
Er zijn ook genoeg mensen met positieve ervaringen over de hulpverlening in de GGZ , mensen die hun leven weer op de rit kregen en blij waren met/dankbaar waren voor de hulp die ze hadden gehad.
Ik heb ook hele nare dingen meegemaakt met jeugdzorg ,maar opgeven was geen optie. Bemoeizorg was mijn keerpunt . Toen hij voor mijn deur stond dacht ik:' of het is een bijbelgekkie ,of hij is geweldig! En dat was hij . Voor het eerst een hulpverlener die mij niet als probleemgeval/casus zag maar mij zag. Ik heb zoveel gehad aan die periode en voelde me dankbaar dat die reus met dreads in mijn leven kwam. Jaren met een verkeerde stempel gelopen en uiteindelijk bleek ik ADD te hebben. Na Bemoeizorg kreeg ik ambulante begeleiding , en met die vrouw klikte het ook meteen. Zij was mijn spiegel. Twee geweldige mensen die op mijn pad kwamen en waar ik na al die jaren nog met een goed en blij gevoel aan terugdenk.
Ik kijk liever naar wat het me heeft gegeven(positief) ipv wat heeft het mij gekost(negatief)
Jeetje Babst, een heel verhaal wat ik ergens al jaren ken maar waarvan ik niet helemaal begreep wat je er mee wilde zeggen.
In al die jaren dat je hier post heb je het over je psychische problemen /persoonlijkheidsstoornissen, je kwetsbaarheid en therapieen/behandelingen die je hebt gehad.
En mij viel toen al op dat je je heel erg negatief bent over hulpverlening .
Vanaf 2008 diverse therapieen, behandelingen en nu nog begeleiding vanuit de ambulante zorg?
niets is goed , niets werkt volgens jou ,reguliere psychische en maatschappelijke hulpverlening helpt niet voor jou,
binnen de reguliere gezondheidszorg is helemaal niks wat aansluit op wat jij nodig hebt..volgens jou.
Maar wat heb jij dan precies nodig volgens jou?
Heb je onderzoek gedaan naar welke vorm van hulpverlening/zorg wel zou kunnen werken voor jou?
Heb je zelf ook bij een arts aangegeven dat je de zorg wil hebben die jij nodig hebt?
Heb je aangegeven dat je graag een keer met haar zou willen praten omdat je met dingen zit waar je ontevreden over bent?
En heb je duidelijk aangegeven wat je graag anders zou zien?
Heb je wel eens een open en eerlijk gesprek gehad over waarin je aangaf waar je bij hem/haar tegen aanloopt?
Een vriendelijk verzoek werkt vaak beter dan het opeisen van je recht. Ook bij een hulpverlener.
Dus bespreek eerst wat je graag wilt en waarom dit belangrijk voor je is. Meestal zal een hulpverlener je verzoek serieus nemen en je willen helpen. Als een vriendelijk verzoek niet werkt, kun je jouw zorgverlener erop wijzen dat je bepaalde patiëntenrechten hebt.
Mindset is jouw manier van denken. Vanuit welk perspectief kijk jij naar de wereld en welke gedachten geef jij aan situaties? Je mindset bepaalt voor een groot deel wat je doet en welke keuzes jij maakt. Hoe sta je in het leven, waar ben jij van overtuigd en waar geloof jij diep van binnen in?
Jij creëert je eigen werkelijkheid. Iedereen heeft zijn of haar eigen werkelijkheid. Bij de één is dit een werkelijkheid waarin alles mogelijk is en bij de ander is dit een werkelijkheid waarin beperkende gedachten overheersen. Ze voelen zich afhankelijk van de omstandigheden en kruipen vaak in de slachtofferrol.
Ik lees veel weerstand , aannames , verschil in perceptie en een gebrek aan communicatie/miscommunicatie.
Als ik jou dan lees in topics zoals bijv in het topic 'Trauma aanvallen' waar je advies geeft:
(en eerlijk=eerlijk: er zitten goede adviezen tussen)
• Het hebt over hoe schandalig de GGZ met iemand omgaat.
• Dat het enige wat jij kan doen is de ander bewust willen maken dat hij zich daar niet bij hoeft neer te leggen
• Dat hij net als iedereen recht heeft op zorg bij zijn psychische problemen.
• Als je onvoldoende voor jouw eigen grenzen kunt opkomen en onvoldoende kunt claimen waar je recht op hebt, walsen mensen over je heen. En dat is al helemaal zo bij de psychische zorgverlening.
• Wat jou wel gaat helpen, is als jij grenzen durft te stellen, waardoor mensen duidelijk krijgen hoe jij graag door hen behandelt wilt worden en hoe juist niet.
• Hij kan jou alleen helpen als je hem uitlegt wat je nodig hebt en aan hem vraagt in hoeverre hij iets voor jou kan betekenen.
• Nog steeds ben jij degene die zelf bepaalt in hoeverre anderen over jouw grenzen heengaan.
• Claim jouw recht! Makkelijk gezegd hoor en in de praktijk ontzettend lastig. Maar je hebt dit wel nodig om te kunnen (over)leven.
• Kwalijker vind ik het dat zorgverleners tegenwoordig ook heel snel aannames hebben. Niet alleen de GGZ overigens.
Vaak klare taal van iemand die precies lijkt te weten hoe het allemaal werkt:
Maar dan komt er bij mij toch ook wel de vraag :
waarom je met al je opgedane ervaringen , je problemathiek en 'zelfkennis' blijft hangen in boosheid, de verantwoordelijkheid bij de ander (begeleider) legt
in de weerstand schiet, en niet verder komt dan klagen over hoe slecht de hulpverlening is.
Je hebt genoeg therapie gehad om te weten hoe je in grote lijnen met je problemathiek om moet gaan.
En dat begint bij verantwoordelijkheid nemen
My age is very
Inappropriate
for my behavior
Inappropriate
for my behavior
Mooi geschreven Puzzquote:
Kwintes lijkt voor mij op het RIBW waar ik een hele periode hulp van kreeg
En ik heb daar goede ervaringen mee gehad.
Je leest en hoort vaak alleen maar negatieve dingen over de GGZ , maar niet alles is slecht , of gaat fout in de hulpverlening.
Er zijn ook genoeg mensen met positieve ervaringen over de hulpverlening in de GGZ , mensen die hun leven weer op de rit kregen en blij waren met/dankbaar waren voor de hulp die ze hadden gehad.
Ik heb ook hele nare dingen meegemaakt met jeugdzorg ,maar opgeven was geen optie. Bemoeizorg was mijn keerpunt . Toen hij voor mijn deur stond dacht ik:' of het is een bijbelgekkie ,of hij is geweldig! En dat was hij . Voor het eerst een hulpverlener die mij niet als probleemgeval/casus zag maar mij zag. Ik heb zoveel gehad aan die periode en voelde me dankbaar dat die reus met dreads in mijn leven kwam. Jaren met een verkeerde stempel gelopen en uiteindelijk bleek ik ADD te hebben. Na Bemoeizorg kreeg ik ambulante begeleiding , en met die vrouw klikte het ook meteen. Zij was mijn spiegel. Twee geweldige mensen die op mijn pad kwamen en waar ik na al die jaren nog met een goed en blij gevoel aan terugdenk.
Ik kijk liever naar wat het me heeft gegeven(positief) ipv wat heeft het mij gekost(negatief)
Jeetje Babst, een heel verhaal wat ik ergens al jaren ken maar waarvan ik niet helemaal begreep wat je er mee wilde zeggen.
In al die jaren dat je hier post heb je het over je psychische problemen /persoonlijkheidsstoornissen, je kwetsbaarheid en therapieen/behandelingen die je hebt gehad.
En mij viel toen al op dat je je heel erg negatief bent over hulpverlening .
Vanaf 2008 diverse therapieen, behandelingen en nu nog begeleiding vanuit de ambulante zorg?
niets is goed , niets werkt volgens jou ,reguliere psychische en maatschappelijke hulpverlening helpt niet voor jou,
binnen de reguliere gezondheidszorg is helemaal niks wat aansluit op wat jij nodig hebt..volgens jou.
Maar wat heb jij dan precies nodig volgens jou?
Heb je onderzoek gedaan naar welke vorm van hulpverlening/zorg wel zou kunnen werken voor jou?
Heb je zelf ook bij een arts aangegeven dat je de zorg wil hebben die jij nodig hebt?
Heb je aangegeven dat je graag een keer met haar zou willen praten omdat je met dingen zit waar je ontevreden over bent?
En heb je duidelijk aangegeven wat je graag anders zou zien?
Heb je wel eens een open en eerlijk gesprek gehad over waarin je aangaf waar je bij hem/haar tegen aanloopt?
Een vriendelijk verzoek werkt vaak beter dan het opeisen van je recht. Ook bij een hulpverlener.
Dus bespreek eerst wat je graag wilt en waarom dit belangrijk voor je is. Meestal zal een hulpverlener je verzoek serieus nemen en je willen helpen. Als een vriendelijk verzoek niet werkt, kun je jouw zorgverlener erop wijzen dat je bepaalde patiëntenrechten hebt.
Mindset is jouw manier van denken. Vanuit welk perspectief kijk jij naar de wereld en welke gedachten geef jij aan situaties? Je mindset bepaalt voor een groot deel wat je doet en welke keuzes jij maakt. Hoe sta je in het leven, waar ben jij van overtuigd en waar geloof jij diep van binnen in?
Jij creëert je eigen werkelijkheid. Iedereen heeft zijn of haar eigen werkelijkheid. Bij de één is dit een werkelijkheid waarin alles mogelijk is en bij de ander is dit een werkelijkheid waarin beperkende gedachten overheersen. Ze voelen zich afhankelijk van de omstandigheden en kruipen vaak in de slachtofferrol.
Ik lees veel weerstand , aannames , verschil in perceptie en een gebrek aan communicatie/miscommunicatie.
Als ik jou dan lees in topics zoals bijv in het topic 'Trauma aanvallen' waar je advies geeft:
(en eerlijk=eerlijk: er zitten goede adviezen tussen)
• Het hebt over hoe schandalig de GGZ met iemand omgaat.
• Dat het enige wat jij kan doen is de ander bewust willen maken dat hij zich daar niet bij hoeft neer te leggen
• Dat hij net als iedereen recht heeft op zorg bij zijn psychische problemen.
• Als je onvoldoende voor jouw eigen grenzen kunt opkomen en onvoldoende kunt claimen waar je recht op hebt, walsen mensen over je heen. En dat is al helemaal zo bij de psychische zorgverlening.
• Wat jou wel gaat helpen, is als jij grenzen durft te stellen, waardoor mensen duidelijk krijgen hoe jij graag door hen behandelt wilt worden en hoe juist niet.
• Hij kan jou alleen helpen als je hem uitlegt wat je nodig hebt en aan hem vraagt in hoeverre hij iets voor jou kan betekenen.
• Nog steeds ben jij degene die zelf bepaalt in hoeverre anderen over jouw grenzen heengaan.
• Claim jouw recht! Makkelijk gezegd hoor en in de praktijk ontzettend lastig. Maar je hebt dit wel nodig om te kunnen (over)leven.
• Kwalijker vind ik het dat zorgverleners tegenwoordig ook heel snel aannames hebben. Niet alleen de GGZ overigens.
Vaak klare taal van iemand die precies lijkt te weten hoe het allemaal werkt:
Maar dan komt er bij mij toch ook wel de vraag :
waarom je met al je opgedane ervaringen , je problemathiek en 'zelfkennis' blijft hangen in boosheid, de verantwoordelijkheid bij de ander (begeleider) legt
in de weerstand schiet, en niet verder komt dan klagen over hoe slecht de hulpverlening is.
Je hebt genoeg therapie gehad om te weten hoe je in grote lijnen met je problemathiek om moet gaan.
En dat begint bij verantwoordelijkheid nemen
En het is inderdaad niet alleen maar ellende in de ggz zorg
Er werken ook veel mensen met juiste intenties en die echt voor je aan het werk willen en je willen helpen
En daar mag tegenoverstaan dat iemand zich openstelt en een open communicatie bezigt
Echt een sterk stukje Puzz !
Als je het niet kunt oplossen, is het geen probleem.
Het werd mij ff teveel.quote:
Ik snap best dat een hele lap tekst het voor anderen moeilijk maakt om de essentie te kunnen begrijpen. Als ik kon samenvatten, had ik het gedaan. Maar de gedachten blijven zich in mijn kop opvullen.
Ik begrijp dat het van twee kanten moet komen. Als ik mij bij voorbaat argwanend opstel, werkt het bij voorbaat niet. Maar wat ik al zei: het moet van TWEE kanten opkomen. En wat ik merk, is dat zorgverleners er vaak vanuitgaan dat zij het goed doen.
Ik moet dat stuk van Puzzie nog goed lezen. Ik had al gelezen dat het belangrijk is om jouw recht te claimen. Daar ben ik inmiddels ook achter, maar inderdaad heel moeilijk om dat te praktiseren. Ik onderwerp mij meestal ... totdat het mij teveel wordt en dan ga ik overcompenseren.
O.a. vandaar die lange teksten. Ik wil het allebei niet, dus ik ga overanalyseren en raak het overzicht in mijn eigen kop kwijt.
Stuk gelezen. Het verschil in perceptie klopt inderdaad.
Ik denk dat in mijn geval ik mijn eigen trauma's niet voldoende verwerkt heb. Het topic van CupFighter heeft veel raakvlakken met mijn eigen situatie. Ik dissocieer in wezen ook, maar dan door te vluchten door in nadenken en analyseren en door mij in een sociaal isolement op te sluiten. Als ik mij teveel bewust wordt van de omgeving om mij heen, word ik mij ook bewust van mezelf: dat mensen mij niet goed genoeg vinden en alles wat ik zeg en doe kunnen interpreteren op de manier zoals dat hen uitkomt.
Eigen verantwoordelijkheid nemen wordt heel moeilijk als ik niet op mezelf durf te vertrouwen. De realiteit is daarbij nou eenmaal dat ik van mezelf gewend ben dat alles wat ik doe, over het algemeen niet lukt.
Ik begin wel te begrijpen dat "eigen verantwoordelijkheid nemen" niet persé inhoudt dat ik alles alleen hoef te doen, maar dat ik wel de leiding over mijn eigen leven blijf behouden.
Ik heb daarbij nu sinds kort een beeld dat ik de directeur van mijn eigen leven ben. Een werkgever kan werknemers alleen goed werk laten verrichten als hij hen vertelt wat hij van hen verwacht, op een manier dat zij het begrijpen. Werknemers kunnen het nooit 100% doen op de manier zoals de werkgever dat wenst en dat geeft ook niet, zolang het maar voldoende is. In het uiterste geval moet de werkgever mensen ontslaan, maar voor het zover hoeft te komen, zijn er nog zoveel andere mogelijkheden die voor beide partijen constructief kunnen uitpakken. Ook moet er rekening gehouden worden met dat werknemers er zelf voor kunnen kiezen ontslag te nemen om welke reden dan ook.
Ik denk dat in mijn geval ik mijn eigen trauma's niet voldoende verwerkt heb. Het topic van CupFighter heeft veel raakvlakken met mijn eigen situatie. Ik dissocieer in wezen ook, maar dan door te vluchten door in nadenken en analyseren en door mij in een sociaal isolement op te sluiten. Als ik mij teveel bewust wordt van de omgeving om mij heen, word ik mij ook bewust van mezelf: dat mensen mij niet goed genoeg vinden en alles wat ik zeg en doe kunnen interpreteren op de manier zoals dat hen uitkomt.
Eigen verantwoordelijkheid nemen wordt heel moeilijk als ik niet op mezelf durf te vertrouwen. De realiteit is daarbij nou eenmaal dat ik van mezelf gewend ben dat alles wat ik doe, over het algemeen niet lukt.
Ik begin wel te begrijpen dat "eigen verantwoordelijkheid nemen" niet persé inhoudt dat ik alles alleen hoef te doen, maar dat ik wel de leiding over mijn eigen leven blijf behouden.
Ik heb daarbij nu sinds kort een beeld dat ik de directeur van mijn eigen leven ben. Een werkgever kan werknemers alleen goed werk laten verrichten als hij hen vertelt wat hij van hen verwacht, op een manier dat zij het begrijpen. Werknemers kunnen het nooit 100% doen op de manier zoals de werkgever dat wenst en dat geeft ook niet, zolang het maar voldoende is. In het uiterste geval moet de werkgever mensen ontslaan, maar voor het zover hoeft te komen, zijn er nog zoveel andere mogelijkheden die voor beide partijen constructief kunnen uitpakken. Ook moet er rekening gehouden worden met dat werknemers er zelf voor kunnen kiezen ontslag te nemen om welke reden dan ook.
Wij hebben in het verleden weleens met elkaar overhoop gelegen maar ik wil vanuit het nu zeggen dat ik jouw posts erg kan waarderen , je steekt er heel veel tijd in, ik zie ook wat jouw intenties zijn als je ergens op reageert.quote:Op maandag 11 november 2024 13:42 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Stuk gelezen. Het verschil in perceptie klopt inderdaad.
Ik denk dat in mijn geval ik mijn eigen trauma's niet voldoende verwerkt heb. Het topic van CupFighter heeft veel raakvlakken met mijn eigen situatie. Ik dissocieer in wezen ook, maar dan door te vluchten door in nadenken en analyseren en door mij in een sociaal isolement op te sluiten. Als ik mij teveel bewust wordt van de omgeving om mij heen, word ik mij ook bewust van mezelf: dat mensen mij niet goed genoeg vinden en alles wat ik zeg en doe kunnen interpreteren op de manier zoals dat hen uitkomt.
Eigen verantwoordelijkheid nemen wordt heel moeilijk als ik niet op mezelf durf te vertrouwen. De realiteit is daarbij nou eenmaal dat ik van mezelf gewend ben dat alles wat ik doe, over het algemeen niet lukt.
Ik begin wel te begrijpen dat "eigen verantwoordelijkheid nemen" niet persé inhoudt dat ik alles alleen hoef te doen, maar dat ik wel de leiding over mijn eigen leven blijf behouden.
Ik heb daarbij nu sinds kort een beeld dat ik de directeur van mijn eigen leven ben. Een werkgever kan werknemers alleen goed werk laten verrichten als hij hen vertelt wat hij van hen verwacht, op een manier dat zij het begrijpen. Werknemers kunnen het nooit 100% doen op de manier zoals de werkgever dat wenst en dat geeft ook niet, zolang het maar voldoende is. In het uiterste geval moet de werkgever mensen ontslaan, maar voor het zover hoeft te komen, zijn er nog zoveel andere mogelijkheden die voor beide partijen constructief kunnen uitpakken. Ook moet er rekening gehouden worden met dat werknemers er zelf voor kunnen kiezen ontslag te nemen om welke reden dan ook.
En verantwoordelijkheid nemen betekent juist dat je het niet alleen hoeft te doen / moet doen , dat je weet dat je bij sommige zaken hulp nodig hebt en ook weet dat je soms tegen dingen aanloopt waar je ff niet uitkomt.
Dat maakt iemand uiteindelijk ook alleen maar sterker als mens
Ik hoop voor jou dat je vindt wat je nodig hebt, en waar jij je veilig bij voelt.
My age is very
Inappropriate
for my behavior
Inappropriate
for my behavior
thanksquote:
[..]
Wij hebben in het verleden weleens met elkaar overhoop gelegen maar ik wil vanuit het nu zeggen dat ik jouw posts erg kan waarderen , je steekt er heel veel tijd in, ik zie ook wat jouw intenties zijn als je ergens op reageert.
En verantwoordelijkheid nemen betekent juist dat je het niet alleen hoeft te doen / moet doen , dat je weet dat je bij sommige zaken hulp nodig hebt en ook weet dat je soms tegen dingen aanloopt waar je ff niet uitkomt.
Dat maakt iemand uiteindelijk ook alleen maar sterker als mens
Ik hoop voor jou dat je vindt wat je nodig hebt, en waar jij je veilig bij voelt.
|
|
