quote:

Duitser Patrick Lange vervolledigt hattrick in snelste Ironman van Hawaï ooit

Op Hawaï heeft het Duitse fenomeneen Patrick Lange voor de 3e keer de Ironman-kroon veroverd (na zeges in 2017 en 2018). Lange zette dat kunststukje neer in een recordtijd van 7u35'53". Beste Belg was Stenn Goetstouwers op de 26e plek.

Een jaar na het uitstapje naar Nice kwam de Ironman-karavaan van de mannen weer thuis op het mythische eiland Hawaï.

Tijdens het zwemmen temde de Nederlander Menno Koolhaas het water tjokvol kwallen het snelst.

Tijdens het fietsen haalde de Franse titelverdediger Sam Laidlow het zweepje tevoorschijn. Laidlow trok ten aanval, reed het parcoursrecord aan flarden en was de eerste die de 180 kilometer in minder dan 4 uur aflegde.

Onze landgenoot Pieter Heemeryck voelde zich niet in zijn sas en staakte de strijd op het einde van het fietsnummer. Ook de Noorse favoriet Kristian Blummenfelt had zijn beste dag niet, moest braken en kwam niet meer in het stuk voor.

Voorin sneed Laidlow de afsluitende marathon met een mooie bonus aan. Maar de Fransman raakte oververhit en zag hoe tweevoudig winnaar Patrick Lange vanaf de 13e plek meer dan 9 minuten dichtritste.

De Deen Magnus Ditlev was de enige die nog een beetje in de schaduw van Lange bleef, Laidlow stortte als een kaartenhuisje in elkaar en eindigde uiteindelijk 18e.

Lange gaf geen teken van verval en kwam binnen na 7u35'53", een parcoursrecord. Ditlev gaf zijn 2e plek niet meer af. Brons was voor de Amerikaan Rudy von Berg (die een Belgische vader heeft).

quote:

Hoe zijn de straffe records op de Ironman in Hawaï te verklaren? “Neen, de atleten zijn niet beter geworden”

De beste fietstijd ooit, de beste eindtijd en zestien (!) atleten onder de grens van acht uur: er sneuvelden (weer) heel wat records op de Ironman in Hawaï. Ligt het aan “supersonische” loopschoenen? De fietsen? Of aan de atleten zelf? Ex-winnaars Luc en Frederik Van Lierde geven het antwoord. “Het is eigenlijk heel logisch.”

Al voor de derde keer kroonde Patrick Lange zich in Hawaï tot wereldkampioen Ironman. De 38-jarige Duitser deed het in een recordtijd van 7 uur, 35 minuten en 53 seconden. Waanzin. Hij zwom 3,8 kilometer aan een gemiddelde snelheid van 1’14” per kilometer, hij fietste 180 kilometer aan 44 kilometer per uur en hij liep 42,2 kilometer in 2 uur en 37 minuten.

In 2018 was Lange de allereerste die in Hawaï onder de (toen nog) magische grens van acht uur kon duiken. Alleen onze landgenoot Bart Aernouts slaagde daar toen ook in. Zes jaar later heeft de voltallige top zestien (!) minder dan acht uur nodig gehad.

Volgens Luc Van Lierde “zijn daar eigenlijk heel logische verklaringen voor”. Van Lierde heeft recht van spreken. Hij werd in 1996 de allereerste Belgische winnaar in een tijd van 8 uur, 4 minuten en 8 seconden. Een recordtijd op het parcours in Hawaï dat liefst vijftien jaar standhield.

Luc Van Lierde, die na zijn carrière triatloncoach werd, stipt het weer aan als eerste belangrijke factor. “Als de wedstrijd in Hawaï begin oktober gehouden wordt, dan is het weer vaak veel slechter dan eind oktober. Toen ik de eerste keer won, was dat in ideale weersomstandigheden. Dit jaar was er heel weinig wind, dus dat was al in het voordeel van de atleten. Maar natuurlijk spelen er nog zaken mee.”

“De sport is enorm geëvolueerd. Om te beginnen moet je weten dat triatleten vroeger volledig andere atleten waren dan nu. Bij het ontstaan in 1978 waren het vooral krachtpatsers, terwijl al snel bleek dat de motor die erin zit veel belangrijker is. In de jaren ’80 en ’90 waren het vaak ex-zwemmers zoals ik, ex-wielrenners of ex-lopers. Vanaf 2000 werd triatlon een olympische sport en sindsdien is er een generatie opgekomen die al van kinds af aan opgeleid is als triatleet.”

Tactischer (en aerodynamischer) fietsen

In 1978 had de winnaar nog bijna 12 uren nodig en door de jaren heen is die tijd altijd blijven zakken. “De manier waarop de wedstrijden aangepakt worden, was in mijn tijd nog helemaal anders”, herinnert Luc Van Lierde zich nog. “Vroeger waren veel minder atleten die kans maakten om te winnen. Je kon het op één hand tellen, vaak ging het dan tussen twee à drie favorieten. Nu is het al een tijdje zo dat ze met een grote groep van vijftig man uit het water komen in een tijdspanne van anderhalve minuut. Dan krijg je een heel andere wedstrijd.”

“Op de fiets wordt het dan heel tactisch en dat is vooral mentaal veel zwaarder. Soms zie je dat er de eerste zestig kilometer agressief gereden wordt en dat atleten aanvallen op de klimmetjes, maar dit jaar hebben ze zeer economisch gereden aan een constant hoog tempo. Er was heel lang een groep van zestien man samen. Ze reden wel reglementair (ze moeten twaalf meter afstand houden tenzij om elkaar in te halen, red.), maar het biedt toch een voordeel. Dat is eigenlijk de snelste manier om van A naar B te gaan.”

“En dan is er natuurlijk ook nog de evolutie van het materiaal”, kan Luc Van Lierde er niet om heen. Frederik Van Lierde, in 2013 de laatste Belgische winnaar in Hawaï, ziet al grote verschillen met zijn topperiode. “Vooral de zitpositie van de atleten op de fiets is helemaal anders. Als ik nu beelden terugzie van hoe ik in 2013 op de fiets zat… er is heel veel veranderd.”

Zo zette Sam Laidlow, de wereldkampioen van vorig jaar, afgelopen weekend de snelste fietstijd ooit neer in Hawaï. Hij legde 180 kilometer af in 3 uur, 57 minuten en 22 seconden, aan een gemiddelde snelheid van 47 kilometer per uur. De Fransman reed op een speciaal ontwikkelde Canyon-fiets met een nieuw koelsysteem in de cockpit waardoor zijn hoofd constant fris bleef. “Je ziet ook dat hij bovenop of zelfs voor zijn trapas zit”, legt Frederik Van Lierde verder uit. “Daar zal hij ongetwijfeld voordeel uit halen. In het wielrennen mag dat niet: daar moet je vijf centimeter achter je trapas zitten.”

“Veel triatlonfietsen hebben vooraan het kader ook een groot dicht vlak. Hoe verder in het fietskader dat zit, hoe meer aerodynamisch voordeel je daar uit haalt. Bij Laidlow zie je achter het zadel bij zijn bidonhouder een soort speciale vin. Dat zijn dingen die in het wielrennen niet mogen, maar de regels in het triatlon zijn daar veel soepeler in.”

“Supersonische” schoenen

Laidlow zakte tijdens het lopen helemaal weg, terwijl Lange – een mindere fietser – nog twaalf plaatsen en negen minuten achterstand goedmaakte op de marathon. De Duitser deed dat op de Adizero Adios Pro Evo 1, de “supersonische” schoenen van Adidas die exact een jaar geleden in de aandacht kwamen nadat de Ethiopische Tigist Assefa het wereldrecord verbeterde. Ze kosten 500 euro en je kan ze maar voor één marathon gebruiken, maar “ze leveren zeker een x-aantal minuten voordeel op”.

Ook andere merken brachten de laatste jaren gelijkaardige ultralichte loopschoenen op de markt. “Ze hebben vooral een hele dikke zool (mag niet dikker zijn dan 40 millimeter, red.) met een carbonplaat erin. In het voorjaar liep ik een marathon met zulke schoenen en dat is toch een serieus verschil bij vroeger.”

“Neen, ik ben ervan overtuigd dat de atleten zelf niet beter geworden zijn”, sluit Frederik Van Lierde af. “Met mannen als Patrick Lange en Cameron Wurf (7de in Hawaï dit jaar, red.) heb ik ook nog wedstrijden gedaan. Zij waren van mijn niveau. Zij hebben mij geklopt, ik heb hen geklopt. Dat bevestigt voor mij toch echt dat het aan de technologie en de wetenschap ligt.”

quote:

Voormalig triatlonkampioen Alistair Brownlee zet punt achter carrière

De Britse tweevoudige olympische triatlonkampioen Alistair Brownlee zet op 36-jarige leeftijd een punt achter zijn carrière, zo maakte hij donderdag bekend op zijn sociale media.

De Brit werd in 2016 in het Braziliaanse Rio de Janeiro voor de tweede keer op rij olympisch kampioen en werd zo de eerste triatleet ooit die zijn olympische titel wist te verlengen. Vier jaar eerder had hij voor eigen publiek goud gepakt op de Spelen van Londen. “Het is tijd om dit hoofdstuk af te sluiten”, schreef Brownlee op zijn socials. “Ik heb half mijn leven opgeofferd om een professionele triatleet te kunnen worden en zo een kinderdroom in vervulling te laten gaan. Uiteindelijk heb ik zelfs veel meer bereikt dan ik had durven te dromen.”

Alistair Brownlee werd ook twee keer wereldkampioen triatlon en vier keer Europees kampioen. Ook zijn twee jaar jongere broer Jonathan nam deel aan de Spelen van Londen en Rio, en stond telkens op het podium. In Londen pakte hij brons, vier jaar later keerde hij huiswaarts met zilver.

quote:

WK Ironman keert volledig terug naar Hawaï: “Mythische locatie, maar het is alsof je het WK wielrennen elk jaar op Alpe d’Huez zou organiseren”

Het WK Ironman keert terug naar zijn roots: Hawaï. Op het mythische eiland zal vanaf 2026 zoals tot voor een paar jaar het WK langeafstandstriatlon op dezelfde dag voor mannen en vrouwen worden georganiseerd. Onze landgenoot Marten Van Riel heeft gemengde gevoelens bij die beslissing.

Het WK Ironman stond meer dan veertig jaar lang synoniem met Hawaï. Het was op dat vulkanische eiland in de Stille Oceaan dat de sport ontstond en uiteindelijk zijn mythische status kreeg. Meer dan veertig jaar aan een stuk werd er elke keer in oktober het WK langeafstandtriatlon georganiseerd. Met legendarische winnaars als Dave Scott, Mark Allen, Craig Alexander en onze landgenoten Luc en Frederik Van Lierde. Maar het kleine startplaatsje Kona kreunde steeds meer onder het steeds uitdijende deelnemersaantal en bijhorende legioen supporters. Tot de organisatie in plaats van een inkrimping koos om het WK Ironman vanaf 2023 op te splitsen in twee wedstrijden. De mannen hadden hun WK in Nice, de vrouwen op Hawaï. En het jaar nadien omgekeerd.

Daar komt Ironman nu op terug. Vanaf 2026 krijgen mannen en vrouwen opnieuw elk jaar hun WK tegelijkertijd samen op Hawaï. Ter compensatie mag Nice om de twee jaar het WK Ironman op de halve afstand organiseren. De reden van de bocht van Ironman? Uit een ruime bevraging bij alle deelnemers bleek dat een overgrote meerderheid voorstander was van een volledige terugkeer naar Kona.

“Voor veel age groupers (amateurs, nvdr.) is de kwalificatie voor een WK Ironman een once in a liftime belevenis. Dan wil je die beleven in het mekka van het triatlon: Hawaï”, heeft de Belgische toptriatleet Marten Van Riel begrip voor die keuze. “Hawaï is magisch, Hawaï is mythisch. We zijn een kleine sport en de Ironman van Hawaï steekt er qua bekendheid bij het brede publiek met kop en schouders bovenuit. Voor de herkenbaarheid van het triatlon is het daarom niet slecht om elk jaar terug te keren naar Hawaï.”

Sportief was Van Riel, wereldkampioen op de middellange afstand, wel een voorstander van een WK Ironman op wisselende locaties. “Hawaï heeft een erg specifiek parcours dat in het voordeel is van een bepaald type atleet: eentje die goed overweg kan met vochtige hitte en wind. Alsof je het WK wielrennen elk jaar op Alpe d’Huez of in Zolder zou organiseren.” Van Riel stapte pas dit seizoen definitief over naar het langeafstandstriatlon en plaatste zich onlangs in Zuid-Afrika voor zijn allereerste WK Ironman. Dat vindt nog een laatste keer plaats in Nice. “Daar ben ik blij om. Ik vind Nice ideaal voor mij om te beginnen. Het bergachtige parcours ligt mij en de persaandacht zal er toch minder zijn dan op Hawaï. In het kleine Kona kan je jezelf niet verstoppen, in Nice lukt dat al iets makkelijker. Het zal een goeie leerschool zijn voor een jaar later in Hawaï.”