Ooit, nadat ik mijn havo-diploma had gehaald, ben ik verschillende baantjes gaan doen. Uiteindelijk kwam ik bij de Xenos terecht, waar doorgroeimogelijkheden zouden zijn, maar die kwamen helaas niet.
Toen ben ik gestopt met werken en bij mijn vriend ingetrokken. Ik begon aan een hbo-studie. De studie zette onze relatie onder druk, maar ik was al ingetrokken en kon zelf geen huur meer betalen. Ik kon bij vrienden logeren en verhuisde van bank naar bank. Toen kwam corona, en wilde niemand dat meer. Gelukkig opende mijn ex toen zijn huis voor mij, en dat was echt een geluk.
Ik kon mijn opleiding afmaken, maar moest daarna ook vertrekken bij mijn ex. Mijn ouders willen niets meer met mij te maken hebben, maar ik mag nu in het huis van mijn beste vriendin wonen. Zij zit een tijdje in Spanje voor haar werk, en ik hou het huis hier schoon en zorg dat het niet verwaarloosd raakt.
Momenteel werk ik als ambulant begeleider in de gehandicaptenzorg. Toen ik daar begon, was er veel onrust binnen de organisatie. Alles stond een beetje op zijn kop, omdat er nog niet zo lang geleden een fusie/reorganisatie had plaatsgevonden. Ik was de eerste ambulante begeleider die ze sinds tijden hadden aangenomen. Mijn rol was onduidelijk, en als net afgestudeerde kon ik mijn weg niet goed vinden. Na vier maanden merkte ik dat ik tegen mijn grens aanliep, en ben ik op zoek gegaan naar een functie elders.
Wat ik heel erg miste, was de samenwerking. Ik zat er een beetje alleen voor, had weinig contact met collega's, en er kwam weinig toenadering vanuit hen. Ik vond dat moeilijk, omdat ik een beetje onzeker ben. Vroeger ben ik vaak gepest, onder andere vanwege mijn geaardheid ("ha, gay").
Hoe dan ook, ik ben ergens anders gaan solliciteren en nu willen ze daar met mij verder! O Toch heeft deze baan me behoorlijk onzeker gemaakt. Soms krijg ik paniekaanvallen en denk ik: "Had ik maar een vak geleerd dat concreter is." Ik bied bijvoorbeeld een luisterend oor aan mensen, maar niemand zet me daarvoor in. Het gaat vooral om praktische vragen, terwijl mijn hart juist ligt bij het voeren van goede gesprekken.
Ik heb nu een contract voor de nieuwe plek, en dat ziet er allemaal goed uit. Ondertussen ben ik wat langer gebleven bij mijn huidige organisatie en heb ik gesprekken gehad met het management. Zij hebben me uitgelegd dat het nog zoeken is, maar dat ik binnenkort een collega krijg met meer ervaring, en dat ik samen met hem dit stukje weer op de kaart kan zetten. Dat voelt wel als een mooie uitdaging.
Toch krijg ik momenteel te weinig aanvragen van de regiebehandelaar, omdat de connectie ontbreekt. Soms ben ik ongelukkig op mijn huidige werk. Ik ben een gevoelig en zachtaardig persoon en hoop eigenlijk bij de nieuwe organisatie beter op mijn plek te zijn. Daar kom ik in een groter team terecht, waar de verbinding al sterker is. Ik krijg dan meer signalen om op te handelen, en gelukkig horen daar ook gesprekken bij, niet alleen administratie. Ik wil namelijk ook groeien in die gesprekken, omdat ik in de toekomst misschien een opleiding wil doen tot familietherapeut. Dat komt voort uit mijn eigen levenservaringen.
Ik ben echter bang om de overstap naar de nieuwe organisatie te maken. Door alles wat ik heb meegemaakt, ben ik erg onzeker geworden, en de nieuwe plek voelt een stuk professioneler. Het is alsof ik van de Xenos opeens naar de Bijenkorf moet. Er lijkt meer op het spel te staan, en dat vind ik eng. Ook vind ik het moeilijk om de lieve cliënten die ik nu begeleid, achter te laten. Het zijn er niet veel, maar ze vinden me allemaal leuk. O
Ik moet binnenkort beslissen of ik het contract ga tekenen, of dat ik toch blijf waar ik nu ben. Ik heb gezegd dat ik na het weekend zou reageren. Financieel ga ik er bij de nieuwe functie een klein beetje op achteruit, want het valt onder een andere CAO... Maar ja, wat is nu het belangrijkste?
Heeft iemand van jullie ooit zo’n stap moeten maken of iets soortgelijks meegemaakt? Waar ik nu ben, is het nog niet goed, maar er lijkt wel beweging te zijn richting verbetering. Ik weet het gewoon even niet. Is het een worst die ze me voorhouden, of niet?