TS begint
De eerste profvoetballer
Fergus Suter (21 november 1857 - 31 juli 1916) was een Schotse steenhouwer en voetballer in de begindagen van het spel. Waarschijnlijk de eerste erkende professionele voetballer,[1] Suter was geboren in Glasgow en speelde voor Partick voordat hij naar Engeland verhuisde om te spelen voor Darwen en Blackburn Rovers F.C.
https://historiek.net/eerste-nederlandse-profvoetballers/35909/quote:Keizer werd groente- en fruithandelaar in Londen en ondertekende daar in 1930 een profcontract bij Arsenal: hij ontving het luttele bedrag van 6 pond per week.
De reden dat Keizer zijn keuze om profspeler te worden later stil heeft gehouden, was dat profvoetbal spelen lange tijd een doodzonde was. De KNVB sloot professionals levenslang uit voor Oranje. Pas in 1955 kregen beroepsvoetballers toestemming van de bond om voor het Nederlands elftal uit te komen.quote:Op maandag 30 september 2024 11:01 schreef Mutsaers__78 het volgende:
De eerste Nederlandse prof was Gerrit Keizer uit Amsterdam.
[..]
https://historiek.net/eerste-nederlandse-profvoetballers/35909/
Dus je kon tussen 1930 en 1955 (25 jaar) niet met het Nederlands elftal meedoen als je door je club betaald kreeg. Wat alleen toegang door amateurs mogelijk maakte.
Wat ik niet zo kan terugvinden is om hoeveel van dit soort profs het ging en waarom het "zo lang" een 'doodzonde' was.
Zo te lezen hebben we mogelijk nogal wat sterkst mogelijke opstellingen gemist daardoor
De Correspondent: Hoe Sepp Blatter (ja, die Sepp Blatter) het voetbal redde van de vervelingsdood
Goed artikel over de terugspeelregel die na het EK van 1992 is ingevoerd en het moderne snellere voetbal op de kaart gezet heeft. Het WK van 1990 lijkt met stip op 1 te staan van meest saaie WK's in de recentere geschiedenis en het succes van de Deense ploeg in '92 hing voor een signifcant deel aan het toen nog ontbreken van deze regel vast.
De eeuwige passen terug naar de keeper die 'm dan even aannam.. een metertje voor zich uitrolde, wachte op een speler van de tegenpartij en 'm dan rustig in de handen pakte om uitgebreid te stuiteren. De ultieme tijdrekmogelijkheid waar niets mee gedaan werd. Maar het is uitgerekend Sepp Blatter, in betere dagen geweest die de voetballiefhebber iets van krediet mag geven voor de meer interessante WK's en EK's die volgden (UEFA kon niet achterblijven).
Het wereldkampioenschap voetbal van 1990 in Italië was vermoedelijk het saaiste evenement uit de geschiedenis van de mensheid.
Het was een tempoloze, defensieve, doelpuntarme aangelegenheid, wat een columnist van The Washington Post tot een interessante theorie bracht over waarom de rest van de wereld ondanks alles toch zo gek was op dat saaie spel.
‘Misschien vinden ze het prima, een sport waarvan het belangrijkste kenmerk kansenarmoede is’, schreef hij. ‘Ze houden van de uitzichtloosheid [van het voetbal]; het voelt net als het echte leven.’
Ook het hooliganisme – destijds een populaire manier om je weekend te besteden – viel voor de columnist op zijn plek. ‘Opeens snap ik het: voetbalfans vechten met elkaar om wakker te blijven.’
Dit was meer dan de gratuite mening van verveelde Amerikanen. Ook doorgewinterde voetballiefhebbers beschouwden het WK destijds als mislukt schouwspel. Sterker: bij de FIFA en de Europese voetbalbond UEFA leefden grote zorgen. Voetbal dient als vermaak en spektakel – maar bood het dat nog wel?
UEFA-baas Lennart Johansson biechtte twee jaar later op dat hij zich van een voetbalwedstrijd ‘hooguit twintig minuten’ herinnert. ‘De rest is doorgaans uitermate boring.’
Was het spel – ‘het product voetbal’ – nog wel commercieel interessant?
Leônidas da Silva, ook bekend als kortweg Leônidas (Rio de Janeiro, 6 november 1913 - Cotia, 24 januari 2004) was een Braziliaanse voetballer en commentator. Hij wordt beschouwd als een van de belangrijkste voetballers uit de eerste helft van de 20ste eeuw. Hij speelde op twee wereldbekers voor Brazilië en werd topschutter van het WK 1938. Zijn bijnaam was de zwarte diamant.
Leônidas begon zijn carrière bij São Cristóvão en na enkele tussenstops had hij een buitenlands avontuur in 1933 bij het Uruguayaanse Peñarol. In 1934 ging hij voor Vasco da Gama spelen en won met deze club het staatskampioenschap. Een jaar later werd hij opnieuw kampioen, deze keer met Botafogo. Van 1936 tot 1942 speelde hij voor Flamengo en werd ook hier kampioen, in 1939. Hij was een van de eerste zwarte spelers die voor eliteclub Flamengo speelde. Van 1943 tot aan zijn pensioen in 1950 speelde hij voor São Paulo.
Hoewel de omhaal al eerder bestond, wordt deze toch ook deels toegeschreven als uitvinding van Leônidas. Hij scoorde ook op het WK vanuit deze positie.
Hij speelde negentien keer voor het nationale elftal en werd topschutter op het WK van 1938. Bondscoach Adhemar Pimenta besloot zijn krachten te sparen in de halve finale tegen Italië, die de Brazilianen echter verloren.
"Z'n krachten sparen in de halve finale van een WK."
Schuurman werd geboren in Geldermalsen. Hij ging in 1961 spelen bij BVV. In 1965 ging de voetbalclub BVV verder onder de naam FC Den Bosch. Op 16 september 1972 was Schuurman de eerste voetballer in de Eredivisie voor wie de toen pas ingevoerde rode kaart werd getrokken. Dat gebeurde door scheidsrechter Henk Pijper in een wedstrijd tegen PSV in Eindhoven. Schuurman was toen geschorst voor twee wedstrijden en hij kreeg ook een boete van 150 gulden (omgerekend 68,07 euro). Na zijn afscheid bij FC Den Bosch in 1974 op 33-jarige leeftijd, speelde Schuurman nog bij OJC Rosmalen en OVH in Den Bosch] In een wedstrijd voor OVH maakte een beenbreuk een eind aan zijn carrière.
Schuurman overleed op 28 december 2022.