KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Het is een frisse ochtend en ik ben in de tuin aan het werk. De herfst hangt in de lucht, en de bladeren beginnen langzaam te vallen. Zoals altijd draag ik mijn favoriete hoodie – die donkergroene met de grote capuchon. Terwijl ik met mijn snoeischaar door de struiken ga, probeer ik wat orde te scheppen in de chaos van takken en bladeren.
Opeens voel ik een ruk aan mijn nek. Mijn capuchon is blijven hangen aan een dikke tak van een stekelige struik. Meteen zucht ik geīrriteerd. "Dat gedoe, hoe groot is de kans" mompel ik. Ik probeer los te komen, maar hoe meer ik trek, hoe strakker de capuchon om mijn nek lijkt te zitten.. Ik wil gewoon door met mijn werk, maar ik zit vast.
Maar terwijl ik blijf prutsen, merk ik dat mijn irritatie langzaam wegebt. Er is iets aan het gevoel van vastzitten dat me begint te kalmeren. Het ongemak verandert in een soort bewustzijn van het moment. Ik haal even diep adem, blijf stil staan, en laat het vastzitten tot me doordringen. Gek genoeg voel ik een vleugje van… ja, genot. Langzaam begin ik te beseffen dat ik eigenlijk wel houd van het gevoel dat ik even niet verder kan, dat ik tegengehouden word.
Ik blijf een paar seconden zo staan, in plaats van meteen weer los te willen komen. Het voelt anders nu, minder vervelend. Eigenlijk… best prettig. Ik glimlach kort, bijna onbewust, terwijl ik geniet van die lichte spanning om mijn nek. Wanneer ik uiteindelijk besluit om mezelf los te maken, doe ik het rustig en zonder haast. De tak geeft mee, en mijn capuchon is weer vrij.
Terwijl ik verder werk, voel ik die lichte teleurstelling dat het moment voorbij is. Ik leg mijn capuchon op mijn schouder en kijk om me heen. Misschien is er straks nog een struik die mijn capuchon weer zal grijpen. Dit had ik eigenlijk eerder door moeten hebben – dat er iets fijns zit in dat kleine ongemak..
Opeens voel ik een ruk aan mijn nek. Mijn capuchon is blijven hangen aan een dikke tak van een stekelige struik. Meteen zucht ik geīrriteerd. "Dat gedoe, hoe groot is de kans" mompel ik. Ik probeer los te komen, maar hoe meer ik trek, hoe strakker de capuchon om mijn nek lijkt te zitten.. Ik wil gewoon door met mijn werk, maar ik zit vast.
Maar terwijl ik blijf prutsen, merk ik dat mijn irritatie langzaam wegebt. Er is iets aan het gevoel van vastzitten dat me begint te kalmeren. Het ongemak verandert in een soort bewustzijn van het moment. Ik haal even diep adem, blijf stil staan, en laat het vastzitten tot me doordringen. Gek genoeg voel ik een vleugje van… ja, genot. Langzaam begin ik te beseffen dat ik eigenlijk wel houd van het gevoel dat ik even niet verder kan, dat ik tegengehouden word.
Ik blijf een paar seconden zo staan, in plaats van meteen weer los te willen komen. Het voelt anders nu, minder vervelend. Eigenlijk… best prettig. Ik glimlach kort, bijna onbewust, terwijl ik geniet van die lichte spanning om mijn nek. Wanneer ik uiteindelijk besluit om mezelf los te maken, doe ik het rustig en zonder haast. De tak geeft mee, en mijn capuchon is weer vrij.
Terwijl ik verder werk, voel ik die lichte teleurstelling dat het moment voorbij is. Ik leg mijn capuchon op mijn schouder en kijk om me heen. Misschien is er straks nog een struik die mijn capuchon weer zal grijpen. Dit had ik eigenlijk eerder door moeten hebben – dat er iets fijns zit in dat kleine ongemak..
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo
Prachtig stukje proza.
De GOAT himself doet even voor hoe je een OP schrijft.
De GOAT himself doet even voor hoe je een OP schrijft.
Denk aan het milieu voordat u deze post print.
Wij van WC eend..quote:Op woensdag 25 september 2024 16:46 schreef Näsenbar het volgende:
Prachtig stukje proza.
De GOAT himself doet even voor hoe je een OP schrijft.
Als er een dislike knop was, had ik 'm gebruikt.
Google is your friend, abuse your friends
sodeju wat een tekstquote:
[..]
Wij van WC eend..
Als er een dislike knop was, had ik 'm gebruikt.
#Anoniem graag
Maar hoe train je nou zo'n kokhalsreflex weg als de TS er weer eens eventjes diep (de volle 9cm) in wil bij je?quote:
Prachtig stukje proza.
De GOAT himself doet even voor hoe je een OP schrijft.
There are no things, but as a consequence there are as many things as we like
Hoe bedoel je?quote:
[..]
Maar hoe train je nou zo'n kokhalsreflex weg als de TS er weer eens eventjes diep (de volle 9cm) in wil bij je?
Denk aan het milieu voordat u deze post print.
quote:
[..]
Maar hoe train je nou zo'n kokhalsreflex weg als de TS er weer eens eventjes diep (de volle 9cm) in wil bij je?
quote:
Langzaam begin ik te beseffen dat ik eigenlijk wel houd van het gevoel dat ik even niet verder kan, dat ik tegengehouden word.
Iedere begin van de maand even met het gilletjequote:
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo
Wat verschrikkelijk! 
Ik hoop dat je de kracht kunt vinden om deze moeilijke tijd achter je te laten 
Ik hoop dat je de kracht kunt vinden om deze moeilijke tijd achter je te laten
Het leven is geen krentenbol...
Volg de pijlen.
I am the Lizard King. I can do anything.
Volg de pijlen.
I am the Lizard King. I can do anything.
|
|
