Dubbelleven: diep in de problemen #2

Beste mensen,

Allereerst excuses dat mijn volgende update zolang heeft geduurd. Ik ben niet van de aardbodem verdwenen maar ben helaas wel een tijd opgenomen geweest in een kliniek vanwege psychische problemen.

Vorig jaar oktober heb ik op een bepaald moment alles aan Marieke opgebiecht; ik heb haar verteld van het huis, van Anne, van mijn andere auto en telefoon. Van mijn andere kinderen. Marieke raakte op dat moment volledig in paniek. Ik ben vervolgens naar de auto gerend, maar ben daar achter het stuur blijven zitten zonder iets te doen. Blijkbaar heb ik daar meer dan een halfuur lang roerloos achter het stuur gezeten. Een van de kinderen kwam vroeger thuis en vond mij daar en is zijn moeder gaan halen. Uiteindelijk hebben ze (Marieke en een buurman) me later uit de auto gehaald en naar de huisarts gebracht. Ik herinner me dat zelf helemaal niet. Ik was op dat moment mijzelf niet meer. Het lijkt erop dat ik een psychotische aanval heb gehad waarbij ik het bewustzijn van mezelf en mijn omgeving kwijt ben geraakt.

Ik heb daarna een tijd moeten herstellen in een kliniek. In de spiegel herkende ik mezelf nauwelijks. Marieke en de kinderen kwamen mij daar vaak bezoeken. Na verloop van tijd lukte het me wel weer om op een normale en bekende manier met ze te praten en ging ik mezelf ook weer meer voelen en herkennen.

Als Marieke alleen kwam, hebben we het na verloop van tijd ook wel gehad over mijn dubbelleven. Marieke is gaan twijfelen of het wel klopte wat ik allemaal verteld heb. Ze heeft in de tussentijd gespeurd naar bewijs van mijn dubbelleven maar dit niet kunnen vinden. Mijn eigen appartement is blijkbaar gewoon verhuurd. Ik krijg daar ook al jaren maandelijks het geld voor op mijn rekening. Bewijs van een tweede auto heeft ze niet kunnen vinden. Op naam van de BV heb ik ook geen auto staan. Wel heeft ze op de navigatie van mijn auto kunnen zien dat ik kort voor de episode nog naar mijn appartement ben gereden vanaf het adres van een klant. Maar het lijkt erop dat ik daar dan gewoon in de auto ben blijven zitten. Mogelijk ben ik daar vaker heen gereden, maar heb ik daar ook dat soort episodes gehad als na mijn bekentenis en ben ik daarna terug naar huis gereden.

Ik ben veel aan het praten geweest met mijn psychiater en het lijkt erop dat Anne alleen in mijn hoofd bestaat. Het is absurd, ik weet het, maar in mijn herinnering, die nog steeds vaag is, lijkt Anne heel erg op mijn moeder die zo jong is overleden. De kinderen die ik samen met Anne dacht te hebben staan dan volgens mijn psychiater symbool voor mij en mijn broer. Mijn psychiater denkt dat ik al heel lang op het randje van een soort depersonalisatie of derealisatie zweef, misschien wel sinds de dood van mijn ouders. Dit heb ik emotioneel nooit kunnen verwerken. Daarom heb ik Anne verzonnen, om uiting te geven aan deze emoties. Ze geloven ook niet dat ik echt autisme heb, maar denken dat die symptomen ook veroorzaakt zijn door het onverwerkte trauma.

Ik heb nadat ik uit de kliniek ben gekomen geprobeerd Anne te vinden door de route te rijden die ik altijd reed of dacht te rijden naar haar huis. Ik heb daar aangebeld maar er deed een vrouw met een hoofddoek open die geen Nederlands of Engels sprak en die mij niets kon vertellen. Ik heb andere buren gevraagd of ze een Anne met jonge kinderen kende maar die wisten ook niks.

Ik ben inmiddels weer thuis en de relatie met Marieke is eigenlijk verbeterd sinds het hele gebeuren. Ze is zorgzamer dan ooit. Ze zegt dat ze nu begrijpt waarom ik soms zo kil overkom en heeft medelijden met me dat ik zulke fantasieën had vanwege mijn onverwerkte trauma. Ik ben ergens heel blij met hoe het nu gaat, maar ben ook wel geschrokken van de hele situatie en ben bang dat het weer kan gebeuren. Ik ben ook voorzichtig weer aan het werk gegaan, maar nog wel veel vanuit huis. De kinderen hebben er verrassend goed op gereageerd. Ze weten ook niet alle details natuurlijk. We hebben ze alleen verteld dat ik een soort aanval heb gehad en dat ze rustig aan moeten doen met me. Ze doen echt enorm hun best voor me.

Ik begrijp natuurlijk dat er misschien nog vragen zijn van jullie uit... ik schaam mij een beetje als ik alles zo teruglees wat ik hier geschreven heb omdat het blijkbaar allemaal een soort waan was. Vanuit mijn begeleiding wordt wel altijd gezegd dat ik me vooral niet moet schamen en dat ik er allemaal niks aan kan doen, maar dat is toch best lastig. Ik heb Marieke natuurlijk ook opgezadeld met heel veel pijn en vragen. Gelukkig krijgt ze zelf nu ook psychische begeleiding.