quote:
Op maandag 2 september 2024 16:34 schreef OProg het volgende:Het hele verhaal van Robert Johnson. Die soort van uit het niks 2 opnamesessies had. Snel overleed en die jaren na zijn dood ineens een enorme invloed heeft gekregen. Clapton, Led Zeppelin, Keith Richards, noem maar op.
En nog het verhaal hoe het kwam dat hij zo goed kon spelen want het schijnt in het begin nogal tegen te zijn gevallen.
[..]
Hij heeft ook 3 graven en ze weten van geen enkele met zekerheid of het echt zijn graf is.
Ook erg bijzonder inderdaad
Heb nog wat van Wikipedia vertaald over dat gedeelte met de 'duivel'
Interpretaties
Sommige geleerden hebben betoogd dat de duivel in deze liederen niet (alleen) verwijst naar de christelijke figuur Satan, maar (ook) naar de bedriegergod van Afrikaanse afkomst, Legba, die zelf met kruispunten wordt geassocieerd. Folklorist Harry M. Hyatt schreef dat tijdens zijn onderzoek in het Zuiden van 1935 tot 1939, toen Afro-Amerikanen geboren in de 19e of het begin van de 20e eeuw zeiden dat zij of iemand anders "hun ziel hadden verkocht aan de duivel op het kruispunt", ze had een andere betekenis in gedachten. Hyatt beweerde dat er bewijs was dat duidde op Afrikaanse religieuze retenties rond Legba en op het sluiten van een "deal" (niet het verkopen van de ziel in dezelfde zin als in de door Graves aangehaalde Faustiaanse traditie) met de zogenaamde duivel op het kruispunt.
Vooral de Blues and the Blues-zangeres heeft bijzondere krachten ten opzichte van vrouwen. Er wordt gezegd dat de blueszanger vrouwen kon bezitten en elke vrouw kon krijgen die ze maar wilden. En dus toen Robert Johnson terugkwam, nadat hij zijn gemeenschap had verlaten als een ogenschijnlijk middelmatige muzikant, met een duidelijk genie in zijn gitaarstijl en teksten, zeiden mensen dat hij zijn ziel aan de duivel had verkocht. En dat past bij deze oude Afrikaanse associatie met het kruispunt waar je wijsheid vindt: je gaat naar het kruispunt om te leren, en in zijn geval om te leren in een Faustiaans pact, met de duivel. Je verkoopt je ziel om de grootste muzikant uit de geschiedenis te worden.[67]
Deze opvatting dat de duivel in de liedjes van Johnson is afgeleid van een Afrikaanse godheid werd betwist door de bluesgeleerde David Evans in een essay gepubliceerd in 1999, "Demythologizing the Blues":
Er zijn ... verschillende ernstige problemen met deze kruispuntmythe. De duivelse beelden die in de blues te vinden zijn, zijn door en door bekend uit de westerse folklore, en nergens noemen blueszangers ooit Legba of een andere Afrikaanse godheid in hun liedjes of andere overleveringen. De eigenlijke Afrikaanse muziek die verband houdt met cultussen van Legba en soortgelijke bedriegergoden klinkt in niets als de blues, maar bevat eerder polyritmische percussie en koor-call-and-response-zang.
De musicoloog Alan Lomax verwierp de mythe en zei: 'In feite was elke bluesviolist, banjo-plukker, harpblazer, piano-tokkelaar en gitaarframer, naar de mening van zowel hemzelf als zijn leeftijdsgenoten, een kind van de duivel, een gevolg van de zwarte kijk op de Europese dans wordt als extreem zondig beschouwd".
Zowel de verslagen van Lomax als Evans zelf zijn betwist en afgewezen door zwarte geleerden en auteurs, waaronder Amiri Baraka en Cornel West. West definieert Blues als een schepping van een volk "dat bereid is onverschrokken naar catastrofale omstandigheden te kijken", als kinderen van God die op die omstandigheden reageren. Baraka's woorden zijn directer kritisch over blanke schrijvers die de kunstvorm en cultuur van de Afrikaans-Amerikaanse blues vanuit een westers perspectief bestuderen, en stellen dat 'ze dat moeten doen om zichzelf op de een of andere manier superieur te maken: dat alles uit Europa komt, dat wil zeggen niet waar".[72] Baraka haalt aan dat Blues niet voortkomt uit een westerse context, maar voortkomt uit een eigen Afrikaanse context. De call-and-response-zang die Lomax betoogt, verschilt van blues en wordt algemeen aangehaald als een centraal aspect van bluesmuziek.Wat wel opvalt is dat veel opnames uit de beginjaren veelal door blanke muzikanten verzorgd werd. De allereerste jazz-opname was daar een voorbeeld in. Waar Jazz toch uit de zwarte commune groeide, was de eerste Jazz plaat eentje van een blanke band. Zou iets te maken kunnen hebben met de waarde die men aan zo'n muziekdrager gaf vanuit de vooral blanke industrie.
Zwarte muzikanten die goed publiek trokken in zwarte kringen en getalenteerd waren werden wat over het hoofd gezien, wit publiek bij zwarte artiesten had je in de absolute beginjaren niet tot nauwelijks. Iemand als Buddy Bolden lijkt de 'cut' van de archivering nog net te hebben gemist daardoor en wellicht heeft het talent van Johnson zijn succes gebracht met de opnames, maar daardoor is hij ook net op de 'valreep' geweest. Beetje als dat Jimi Hendrix in die beginjaren '20 zou spelen en men last minute nog even een opname doet omdat het bijna einde leven is en 'het moet maar even', en lang genegeerd is voor vastlegging op plaat omdat hij zwart was en het als duivelse muziek zou zijn gezien.
Het trieste hieraan is niet alleen het negeren van de zwarte gemeenschap en dat je als 'mediocre' blank bandje al een plaat kon laten opnemen, maar als zwarte artiest 'de beste' moest zijn. Maar ook dat er mogelijk gewoon zoveel sensationeels is geweest, dat gewoon niet is opgenomen omdat de prioriteiten zo vaag lagen. Als de stem en het stemgebruik van Sintatra nooit was vastgelegd, hadden we hem misschien als 'een destijds populaire zanger' gezien, maar zijn stem is tussen vele zangers nog steeds uniek. Het zal lang duren voor hij geevenaard gaat worden hierin.
[ Bericht 0% gewijzigd door Beathoven op 03-09-2024 09:19:47 ]