Bevallingsverhalen deel 1

Wel heel mooi beschreven... tis heel goed voor te stellen hoe moeilijk je het af en toe gehad moet hebben.

En gelukkig was al die ellende voor een goed doel!!!!

Angel vreselijk he als je in je laatste weken zit om bevallingen van anderen te horen, ik vond dat ook helemaal niets. Ik wou dat ik iets kon zeggen om je op te beuren.

quote:

---

Op zondag 23 maart 2003 21:44 schreef Karin het volgende:
Rewimo gelukkig heb ik niet een etmaal hoeven lijden. Moet er ook niet aan denken, dit was al genoeg. Volgens mij moet je dan helemaal uitgeput zijn.

---

Edit: ehm, die staat dus op pagina 3 van dit topic

31-03-2003

Om een uur of twee 's middags kreeg ik weeen. Die weer net zo rap ophielden als dat ze begonnen waren.
Ik had wel mijn man al van zijn werk gebeld dus die was lekker thuis.
We besloten om even een flinke wandeling te gaan maken in de hoop de weeen weer op te wekken en dat lukte. Ik had om half 6 's avonds weer weeen maar die waren niet veel sterker dan een harde buik.

Om zeven uur toch maar naar het ziekenhuis gebeld want ik moest daar bevallen omdat de kleine in een stuitligging lag.
Die zeiden van kom maar langs en dan kijken we wel hoe het gaat.
We kunnen je altijd weer naar huis sturen. Dus zo gezegd zo gedaan, mijn ouders gebeld want die moesten op Damien mijn zoontje letten en ons naar het ziekenhuis brengen.

Om een uur of 8 waren we in het ziekenhuis en werd ik aan het ctg gelegd en ik werd getoucheerd om te kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Dat bleek dus al 4 cm te zijn. Dus niet meer naar huis zonder kindje betekende dat.

De weeen waren inmiddels afgenomen tot af en toe een krampje en een flauw hard buikje en meer niet. Er werd besloten om mij maar " in te leiden" dus een infuusje aan leggen.
Gynaecoloog werd gebeld omdat die moest besluiten of ook mijn vliezen gebroken moesten worden omdat ukkie niet in wilde dalen. Die kroop nl met iedere harde buik naar mijn ribbenboog toe.
Mutsenprutser kwam en brak dus toch mijn vliezen. Nou mijn god, dat heb ik geweten.

Het was de bedoeling dat ik nu ongeveer vier flinke weeen iedere 10 minuten moest krijgen maar ik kreeg er wel 6 !!!
Dit heeft zo'n twee uur geduurd en toen had ik volledige ontsluiting.
Ik mocht gelukkig gaan mee presen met de weeen nadat ik ze eerst een kwartier had moeten wegzuchten.
Na nog een kwartier meepersen, een knip en een flinke duw op mijn buik is op 01 april 2003 om 00.12 uur mijn tweede kerngezonde zoon geboren!!!

Zijn naam is Duncan, hij is +/- 52 cm lang en 3520 gram.

Hij heeft wel wat zuurstof gekregen bij de geboorte maar dat schijnt vrij normaal te zijn met een stuitbevalling dus ik hoefde me nergens zorgen over te maken.

Een jaar na mijn 2e bevalling van Jamie,( zie Zwanger... en dan gaat het mis... )
kreeg ik erg het verlangen naar nóg een kindje.
Ook voor Quint, de oudste, maar mijn verlangen was zo sterk dat ik mijn (nu ex-)man gewoon heb overgehaald nóg een kindje te krijgen

Ik was snel zwanger, net als bij de vorige twee, en ik zou ongeveer half maart 1987 bevallen.

Prima zwangerschap verder, maar aan het eind, een maandje voor de uitgerekende datum kreeg ik wat oefenweeën.
Door de eerder ervaringen werd ik enorm gespannen en bang, dat ik op eigen verzoek de laatste 2 weken in het ziekenhuis heb doorgebracht.

Daar bleek de baby vrij klein te zijn, de placenta ook en niet veel vruchtwater.
Door de zenuwen had ik dan ook vrij veel gerookt

We besloten de bevalling dan ook op te wekken, volgens berekening 2 weken te vroeg, d.m.v. een infuus.
Dat had ik zowel bij de bevalling van Quint als bij die van Jamie gehad, dus vooruit dan maar, ik wist wat me te wachten stond.

Alleen, dit keer hadden ze me ook aan een apparaat gelegd wat de conditie van de baby met oog op de weeën moet controleren.
Er ging een kabeltje van het koppie van de baby naar het apparaat.

Na ongeveer 2 uur aan dat apparaat, begon het flink door te zetten voelde ik, en we drukten maar eens op de bel voor een verpleegkundige.

Nee, mevrouw, niks aan de hand, nauwelijks weeën-aktiviteit volgens het scherm.
Na een half uur, ik kón niet meer van de weeënstorm, moest ik persen. Snel gebeld, nee, nee, dat kan niet, u heeft nauwelijks weeën.

Toen greep mijn ex in, en riep dat ze die hele handel maar eens moesten afsluiten en me gewoon moesten geloven, het was verdomme mijn 3e bevalling.

Beetje geschrokken van zijn uitval, haalde de verpl. kundige er een collega bij, en nog 1 en de gynaecoloog.
Bleek dat alles niet goed vast zat, opnieuw alles goed verbonden, ja hoor, de weeën piekten het scherm uit, en ik had volledige ontsluiting.

4 persweeën, en daar was ie dan.
Een klein, iets te vroeg geboren, niet huilend jongetje, Frank.
Het is dan 27 februari 1987.
Waar ik toen allemaal niet aan dacht toen ik dus wéér een kindje kreeg dat niet huilde

Apgarscore niet best, het was een 8 maands kind volgens zijn waardes
Volgens onze berekeningen was ik maar 2 weekjes te vroeg.

Frankje moest meteen van de kinderarts in de couveuse aan het zuurstof, vit.K voor zijn bloed.
Daar heeft ie 10 dagen gelegen, en gelukkig ging het elke dag een stukje beter.

Op 14 maart mocht ie mee naar huis

Ik ben abrupt gestopt met roken overigens, en het ook nooit meer gedaan

Mijn verhaal, de bevalling en geboorte van Chiara:

Het was een heel avontuur, de bevalling. Ik had van te voren geen scenario's in mijn hoofd gehaald van wat ik kon verwachten van de bevalling, ik had meer zoiets van laat maar komen, we komen er wel doorheen. "Go with the flow en let yourself go!" Gelukkig maar, want ik had niet kunnen bedenken dat het zo zou lopen. Het was een zware bevalling, het duurde al met al totaal 35 uur, ik had behoorlijke rugweeën met veel pijn, maar ik liet het allemaal maar op me af komen.

Vrijdag 25 april 12:00 uur heb ik een afspraak bij de gynaecoloog, ik blijk dan al 2 cm ontsluiting te hebben, maar er waren nog geen weeën. De gynaecoloog verwachtte dat de bevalling wel in het weekend zou plaatsvinden, en anders moest ik me maandagochtend 8:00 uur melden en zou ik een inleiding krijgen. Met een gigantische slappe lach van de zenuwen loop ik het ziekenhuis uit, het wordt nu echt serieus!

Vrijdagavond 18:00 uur begin ik een beetje krampjes te krijgen, ze komen en gaan weer. Als ze blijven komen ben ik in de veronderstelling dat de weeën zijn begonnen. Luchtig puf ik ze weg en bel met familie om te vertellen dat het eindelijk begonnen is... Ik ben blij dat het allemaal geen pijn doet. 's Avonds gaan we naar bed en ik slaap nog een paar uurtjes.

Zaterdag gaan dezelfde weeën de hele dag door, 's middags komen ze wat vaker en dan besluiten we maar het ziekenhuis te bellen. Ik mag komen! Remco heeft alles in de auto geladen en deze voor de entree geparkeerd, instappen en wegwezen, rustig rijden we naar Utrecht. Als we aankomen in het ziekenhuis mag ik plaats nemen in kamer 1, ik word aangesloten op allerlei apparatuur: de hartslag van Parel wordt gemeten de intensiteit van mijn weeën worden gemeten en er wordt een echo gemaakt. Ook een manueel klusje wordt gedaan en na 2 uur krijg ik te horen dat we weer naar huis mogen. Ik heb in al die tijd geen centimeter meer ontsluiting erbij gekregen, wat een teleurstelling! Het blijkt dat ik al die tijd voorweeën heb gehad...

We komen weer thuis en dan, even later, eindelijk na 25 uren met die rommelende voorweeën, beginnen de ontsluitingsweeën, die snel op elkaar volgen. Ik begrijp nu wat ze bedoelen, dat echte weeën wat pijnlijker zijn en dat je dan nauwelijks in staat bent om gesprekken aan te gaan. Voor de tweede keer die avond gaan we naar het ziekenhuis, nu was het duidelijk, het echte bevallen was begonnen. Ik had 4 centimeter ontsluiting, ik word weer aangesloten op de genoemde apparatuur en mag dit keer blijven. De arts besluit om de vliezen door te prikken en daar kwam een vloedgolf met groen vruchtwater uit, de baby heeft in het vruchtwater gepoept, dit was het begin van de ravage op het bed... Ik verloor bij de weeën af en toe wat urine en daarom werd op een gegeven moment mijn blaas leeggehaald met een slangetje. Bij het verwijderen van deze slang dacht de arts dat ze hem wel goed dicht had geknepen, dit was dus niet het geval en een krachtige straal urine spoot door de verloskamer, de assistent van de arts was duidelijk de klos en was zeiknat van mijn urine, dat was wel even lachen... Hoe vaag het ook is, lachen terwijl je onwijze pijn hebt...

We gaan gewoon weer verder, met een natte handdoek op mijn hoofd sloot ik mijn wereldje af, Remco zat naast me en zorgde er voor dat ik zo rustige mogelijk bleef ademhalen. Ik kreeg een warme kruik in mijn rug die de pijn iets verzachtte... Als ik op mijn zij moet liggen masseert Remco met gebalde vuisten mijn rug tijdens de weeën, het was heerlijk tegen de pijn. Uur na uur tikte voorbij, de weeën werden heftiger en de één volgde de ander op. Ik kreeg persdrang terwijl ik nog geen volledige ontsluiting had, toen moest ik nog even wachten en eindelijk kreeg ik het goede nieuws te horen, je mag meepersen! Op TV lijkt het dat de baby er dan snel is, zeker binnen 5 minuten. Gevoelsmatig heeft het persen bij mij zo'n 20 minuten geduurd, maar ik heb er anderhalf uur over gedaan en toen lag ze op mijn buik, een meisje...

We noemen haar Chiara.

Het is dan zondag 27 april 2003, 4:27 uur.

Niet alle vrouwen zijn het er mee eens, maar voor mij ging het cliché zeker op, als ze dan eindelijk op je buik ligt, ben je pijn die je hebt gehad vergeten. Ik weet wel dat ik pijn heb gehad en dat het niet prettig is geweest, maar de intensiteit van de pijn kan ik me niet meer voorstellen.

Zonder problemen wordt de placenta geboren, Chiara wordt gecontroleerd en schoongemaakt en ondertussen word ik gehecht.

Wat een bevalling! ik krijg de complimenten van de mensen die bij de bevalling waren, ze vinden dat ik me er dapper doorheen heb geslagen en papa is supertrots!!!

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 17:07 schreef melonovy het volgende:

Niet alle vrouwen zijn het er mee eens, maar voor mij ging het cliché zeker op, als ze dan eindelijk op je buik ligt, ben je pijn die je hebt gehad vergeten. Ik weet wel dat ik pijn heb gehad en dat het niet prettig is geweest, maar de intensiteit van de pijn kan ik me niet meer voorstellen.

---

quote:

---

Wat een bevalling! ik krijg de complimenten van de mensen die bij de bevalling waren, ze vinden dat ik me er dapper doorheen heb geslagen en papa is supertrots!!!

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 17:27 schreef Bluezz het volgende:

Dat is zo'n goed gevoel, als mensen trots op je zijn.
Het is zo'n enorme oer-klus die je levert.
Dat kan niemand zich voorstellen.

---

Remco heeft het nog vaak herhaald wat een respect hij voor me heeft, het was hem nooit gelukt...

Wat me opvalt, is dat er zo vaak wordt ingegrepen; 'inleiden' is een standaard geworden. Waardoor komt dat en is dat wel nodig? Ik las hier ook al enkele keren dat juist door het inleiden van alles fout begon te gaan.

* Bright kan niet wachten tot z'n eigen lieve vrouwtje zover is {bibber, angst }

_{Hoe slaan de vaders zich erdoorheen? -> Iemand een nieuw topic openen misschien?}

Donderdag morgen 3 Maart om half 9 melden we ons bij dokter B. Ze neemt mijn bloeddruk op, en hij is weer hoger. Ook heb ik eiwit in de urine, niet veel, maar toch... het zit er wel. Ook heb ik bloedarmoede, en dat is ook niet dat je zegt gaat lekker. Ze besluit me op te nemen. Ik ga eerst naar huis, en ik moet me melden om 14:00 uur op de E4.

Ik krijg een polsbandje om met mijn gegevens, een 1 persoonskamer en het wachten kan beginnen.

Ik krijg uitslag op mijn benen, na 5 dagen dat ik ben opgenomen ofzo, rode bultjes die afgrijselijk jeuken. Ondertussen is ook mijn buik gaan jeuken, maar die staat zo op spanning, dat je niet eens lekker kan krabben, het doet pijn. s Nachts is de jeuk zo erg, dat ik me kapot krab met mijn haarborstel. Halverwege de tweede week komt er eindelijk een dermatoloog, die me een zalfje voorschrijft. Hij denkt dat het galbultjes zijn, wat kan voorkomen aan het eind van de zwangerschap. Het blijkt PUPPP te zijn, een zwangerschapskwaal.

Ik wil naar huis. Helemaal als ik hoor dat de hele familie met stofdoek en emmer door mijn huis banjert, en de babykamer aan het schoonmaken zijn, en de babywasjes die gestreken worden, dat is mijn werk, ik hoor dat te doen!! De bedjes zijn opgemaakt, en ik lig hier maar te liggen, en kan het niet eens zien...

Verder word elke dag naar mijn bloed gekeken, en mijn bloedplaatjes gaan steeds meer achteruit. De dienstdoende gynaecoloog, dokter S, komt me dat vertellen op vrijdag 12 maart, en zegt erbij dat ze me zaterdag 13 maart willen gaan inleiden. Daar kan een bevalling van komen, maar hoeft niet.

Om 7 uur s morgens word ik opgehaald met bed en al, en we gaan naar de verloskamer. Ik moet eerst aan de C.T.G. en van het laboratorium komen ze me ook opzoeken, en daarna kan het feest beginnen. Ik krijg gel, prepidil, en het werkt vrij snel. Na een tijd is het uitgewerkt, en gaan de weeën ook weg. Wat een rust. Na een tijdje komt die vrouw weer, en die voelt of de gel al wat heeft gedaan. Nix dus, en ik moet nog een keer. Heel fijn, het zelfde ritueel. Om 18:00 ben ik klaar, en mag ik naar boven. Een dag pijn, en nix opgeschoten.

Zondag moet ik weer, en ik word om 9 uur opgehaald. Om 20:00 denken ze klaar met me te zijn, en ik mag weer naar boven, totaal uitgeput. Ik slaap als een roos, dat moet ook wel, omdat ik de volgende dag weer moet...

Maandag morgen, zou ik om 8 uur weer moeten, maar het is zo druk, dat ze me om half 11 halen. Weer krijg ik prepidil nadat ik weer eerst de C.T.G. heb gehad en zo gaan we weer verder. Ik vraag nog eerst of ik niet een infuus mag, maar dokter O legt mij uit dat het hetzelfde effect geeft als een auto uit een garage willen rijden, waarvan de deur nog dicht zit. Als ik de eerste wee weer voel, en ik heb eigenlijk vanaf de tweede keer gel rugweeën, knapt er iets in mij, en kan ik alleen maar huilen. Ik huil zolang als dat ik weeën heb, en ik ben helemaal gesloopt. Ik weet dat de gel niet echt veel doet, geeft alleen vreselijke pijn, en dat is echt erg. Als een arts-assistent weer met gel wil beginnen, de tweede sessie van die dag, zeg ik dat ik er te moe voor ben, en het niet meer wil. Het moet gewoon gebeuren, en ik ben zo moe, en ik wil niet meer, het enige wat ik wil is naar huis, en wel nu. Ze overleggen even, en de arts-assistent komt me vertellen dat ik niet meer hoef, ik mag naar boven en morgen heb ik een rust dag. Tof van m...

Als dokter S langs komt, samen met nog iemand, zeggen ze dat ze A hebben gezegd en dat ze nu ook B zeggen, Mevrouw, we gaan er voor, en we laten u echt bevallen. Morgen gaat het dus gebeuren... wat er ook gebeurt, en hoeveel pijn het ook doet... het is de laatste keer!! Aan het eind van de rit heb ik de kids, en het is niet voor nix geweest zoals die andere dagen.

Om 7:00 present. Okee...... tis een ellende.... maar dan hoeft het ook niet meer!! En weer begint het geklooi met de C.T.G. , pijn in mijn rug... uurtje plat.... en de hele zooi... bloedprikken op de verloskamer... en de prepidil is uitgewerkt. Ik smeek bijna om een keizersnee, want weer is er geen bevalling.

Dan komt er een arts-assistent en die komt me vertellen dat ik naar mijn kamer mag, ik mag lekker rusten, want mijn bloed is weer redelijk goed, en de bloedplaatjes zakken niet, en dan kan ik alleen maar janken, janken en nog eens janken. Ik ben zo verschrikkelijk teleurgesteld, dat ik boos ben op de assistent. Als ik weer boven kom, vraagt iedereen: Ben je nou nog niet bevallen?? Nee, en ik wil ook niet meer, laat me maar met rust. De hele middag moet ik er om huilen, helemaal als ik er weer aan denk dat ik nu moet wachten tot het vanzelf begint. Dat kan nog wel 2 weken duren!! De volgende avond, donderdag' s rond een uur of 10 vraag ik of de uitslag van mijn urine er al is, en inderdaad, die is er! De verpleegkundige gaat toch maar even naar beneden bellen, naar de dienstdoende arts, en die schrikt er ook van. Ik ben opgenomen met 1,5 eiwit in mijn urine, veel te veel, en nu was het 6! Tenminste, dit wordt mij allemaal verteld door haar.

De volgende dag, bij de ronde, komt er een dokter mij vertellen dat ik morgenvroeg aan de beurt ben, want ze laten me nu echt bevallen. Nou.... wie weet is het nu echt voor het laatst! Ik kijk nog maar eens onder de douche goed naar mijn buik, met een omvang van 1 meter 31 en een half. ( Om precies te zijn.)

Ik word om 7 uur op de verloskamer gereden, en weer mag ik van mijn bed afstappen, en weer komt dokter O me begroeten. Die heb ik vaker zo vroeg gezien deze week, maar dan nu voor het laatst? Dokter O breekt de vliezen. Ik kan nix zien, mijn buik zit er voor, en het enige wat ik zie zijn z' n drijfnatte handschoenen. Na dat die weer droog zijn, krijg ik ook een sensor ingebracht die op de eerste baby het hoofdje wordt geplakt. Ik hoef dus nu maar voor 1 baby aan de C.T.G en voor mijn weeën. Ik krijg een infuus, een hele mooie waar je nog meer aansluitingen aan kan maken. Het infuus gaat achter een pomp die weeën opwekkers bevat, een dikke spuit, die dus aan mijn infuus zit. Ik krijg 0,5 ml per uur (??) die spuit loopt dus erg traag.

Ik kan nog lopen, en zelf naar de w.c. wat ik dus ook doe, met pomp onder de arm en al. Ik zeg dat de weeën opwekkers nix doen, ik voel tenminste nog nix... De pleeg zet de pomp iets hoger, en om 10 voor half 11 de eerste wee. Maar dan komen ze achter elkaar en ik kan ze ab-so-luut niet opvangen, er zit te weinig tijd tussen. Ze zetten de pomp weer zachter, en dat helpt wel een beetje. Ik heb alleen maar rugweeën. Dat is verschrikkelijk. Ook mijn bovenbenen voel ik behoorlijk, tot mijn knieën doet het zeer. Na een tijdje, het is inmiddels half 4 en ik heb 7 centimeter. Ik ben dolblij, want misschien nog een uurtje of 4 dan zijn ze er! De pijn wordt zo afgrijselijk, dat ik roep dat ik niet meer kan, en dat ik een pijnstiller wil. Ik kreun alleen maar verder, en ik moet me ontspannen. Ik kan niet meer ontspannen, en op het laatst praat ze zelfs boos tegen me, dat als ik niet naar haar luister, het niet op schiet. Ik zeg alleen maar aahaaahaaa.. Wim en José puffen een eind weg, en ik lig als een plank op bed. Ik adem alleen maar snel door mijn mond, en dat mag niet. Ze denken dat ik uit bed rol, ik hel een heel eind over richting vloer, dus moeten ze me tegen houden. Ik lig helemaal verstijfd in bed. Dat gaat een hele lange tijd door. Inmiddels is het 7 uur, en heb ik nog steeds 7 centimeter.Dan komt de assistent zeggen dat dit ook nix is, en dat hij een ruggeprik voor me wil. Volgens mij weet hij ook niet wat ie met me aan moet, het schiet niet op, en hij loopt ook maar een beetje onzeker heen en weer. Het duurt maar heel even, maar ik vraag heel kribbig waar in vredesnaam die man blijft, en hij zegt: Ik sta achter u mevrouw ! Schiet toch op roep ik, en wanneer werkt dat eindelijk!!! Arme man, hij moest van de Haaksbergerstraat komen, heel snel op de fiets door de brug. Met zn assistent achterop

Ergens tussen mijn onderste wervels komt een slangetje of buisje en dat is heel dun. Dat loopt via mijn rug naar een pomp, de tweede inmiddels die op het C.T.G. apparaat staat, en die regeld de verdoving. De pomp wordt aangezet, en opeens merk je dat je geen pijn meer hebt. Een vreemde gewaarwording.
Ze laten me lekker liggen en ik dut een beetje weg. Om half tien kijkt dokter O hoeveel ontsluiting ik heb, en ik heb 9 centimeter. Dat is lekker opgeschoten dus! Hij vind alleen dat het nog niet ver genoeg is opgeschoten, hij had verwacht dat het al 10 centimeter was. Ik moet om 10 uur 10 centimeter hebben, anders krijg ik als nog een keizersnede. Ja daag, dat had hij dan mooi om 7 uur vanmorgen moeten doen! Mij krijgen ze met geen stok van dit bed af, tenzij ik bevallen ben! De kinderen kunnen het benauwd krijgen, omdat het al zo lang duurt, dus nu moet het echt wel opschieten. Maar goed, we wachten nog een half uurtje, en om 10 uur is het inderdaad 10 centimeter. De verdoving wordt uitgezet, en de weeën worden weer volop aangezet. Om kwart over 10 loopt de kamer vol met allerlei witte jassen. Nadat ze de ditjes en datjes hebben uitgewisseld, moet ik persen.
Als na een hele tijd voor mijn gevoel dokter O eindelijk zegt dat er haartjes te zien zijn, -donkere! valt me dat wel tegen, ik dacht dat het onderhand al geboren zou zijn!! Niet dus helaas, maar ach, voor een eerste kind mag je een uur persen. Een uur?!?! Ik dacht dat het er zo langzamerhand vanzelf wel uit zou vallen, maar ik moet nog wel heel erg actief meehelpen. Vooruit dan maar, de tijd dringt ook, voor het zelfde geld zijn ze op verschillende dagen jarig! Na een half uur persen, is ie er Dokter O houd het omhoog. Het is dan 22:47uur. Ik zie dat het een MEISJE is en ik kan alleen maar roepen Het is een meisje, het is een meisje! Wim mag de navelstreng doorknippen, en ik krijg het meisje op me gelegd. Dan vraagt José hoe het meisje heet.De kinderartsen nemen het meisje wat wij Britt hebben genoemd mee, en doen (denk ik) de Apgar test bij haar. Even later krijg ik haar terug, in een warme groene doek, en dan wil ik haar vast pakken. Ondertussen zijn de vliezen van de tweede gebroken en een sensor op het hoofdje van de baby geplakt. En nu nog een keer! En ook daarvan weten we niet wat het is. Er is in de tijd dat ik een ruggeprik had wel een echo gemaakt, om te kijken hoe ze lagen, maar nu wilde ik niet weten wat het was. Acht maand in spanning zitten, en dan vlak voor de geboorte zien wat het is?? Volgens mij had de halve verloskamer al wel gezien wat het was, maar ach, ik zie het zo wel.

Ik luister ondertussen met een half oor naar de hartklop van nummer twee, en dan hoor ik dat die heel traag wordt! Ik raak in paniek en Martine probeert me weer kalm te krijgen samen met Wim, en dan als ik rustiger ben, komt dokter O er met een oranje kapje aan. Het is het vacuum, en ik zie dat hij dat kapje heel klein maakt, in elkaar frommeld, en dan knijp ik mijn ogen dicht, en begin met te persen. Zo relaxt als het met de eerste ging, zo paniekerig ging het met de tweede. Dan wordt na ik weet niet hoeveel tijd het tweede babytje geboren en zodra het omhoog wordt gehouden, is het kapje ook weg. Het is dan 22:15 uur. Dokter O houdt ook dit kindje omhoog, en weer is het een meisje! De tranen zijn er weer, en weer zet de co-assistent de blauwe klem erop en mag Wim de navelstreng weer doorknippen. Ik krijg weer een meisje op mijn nu lege buik, en José vraagt weer hoe nu dit meisje heet. Deze noemen we Romée zegt Wim. Het meisje wordt weer meegenomen, en weer allerlei test worden er gedaan. Pffff de klus is geklaard allen nu nog de placenta, en dan... genieten maar! Ik lig toch wel redelijk ontspannen te wachten wanneer de placenta komt, met Romée in de armen, maar het schiet niet echt op. Ondertussen trekken dokter O en de co-assistent allebei aan een navelstreng, omdat de placenta nog steeds niet wil. Het is wel een flinke, 1200 gram blijkt later. Dat duurde dus 28 minuten, dan is het dus NU echt klaar!
Allebei geboren op zaterdag 20 Maart 1999.

Op Dinsdag 24 Maart mag ik eindelijk na 3 weken naar huis

quote:

---

Op woensdag 23 juli 2003 16:59 schreef CarOnline het volgende:
de bijzondere bevalling van een tweeling.

---

quote:

---

Het blijkt PUPPP te zijn, een zwangerschapskwaal

---

quote:

---

Op woensdag 23 juli 2003 15:25 schreef Bright het volgende:
* Bright kan niet wachten tot z'n eigen lieve vrouwtje zover is {bibber, angst }

_{Hoe slaan de vaders zich erdoorheen? -> Iemand een nieuw topic openen misschien?}

---

quote:

---

Op woensdag 23 juli 2003 20:13 schreef melonovy het volgende:

[..]

Jeetje wat een bevalling, wat een toestand heb je moeten doorstaan. Ik zou ook helemaal gek worden als het keer op keer niet doorzet. Toch vind ik het wel erg knap dat je vaginaal bevallen bent van een tweeling. Ik ken een paar mensen die ook tweelingen hebben, allen hebben zij de kindjes per keizersnede gekregen.
[..]

* melonovy heeft ook PUPPP gehad , wat is dat vreslijk vervelend hè? Ik heb toen ondervonden dat jeuk erger is dan pijn!

---

Om 13:15 bedenk ik me dat ik nog een paar boodschapjes wil gaan halen. Eerst even die troep van de tafel af en dan gaan we dacht ik. Terwijl ik opsta voel ik iets lopen. Gatver, afscheiding Bijna iedere zwangere schijnt er last van te hebben, dus nu was het mijn beurt. Das wel veel dacht ik nog. Nahjah even broek-checken en boodschappen doen. Op de wc zag ik dat het toch best veel was voor gewone afscheiding. Ik twijfel en plaats op hier een vraag, dat als je vliezen breken of je vruchtwater ook in kleine beetjes kon verliezen. Van René stond ik te kletteren als een koe, dus dat van kleine beetjes wist ik niet. Heel snel krijg ik al antwoord dat dat dus kon. Terwijl ik mijn reactie daar op aan het tikken ben lijkt het wel alsof Zo en wc doortrekt. Er komt een plons van water naar buiten en ik drijf bijna van de stoel af. Tja.. vliezen gebroken. Ach dan komen de weeën straks ook nog wel.

Om even half twee bel ik Peter maar op zijn werk op. Het was toch vrijdag en met gebroken vliezen blijf je niet al te lang lopen. Dus we zouden Zo heel snel zien. Ik vertel Peet nog dat hij wel rustig aan kan doen, omdat ik verder nergens last van. Ja, wat harde buiken, maar dat waren écht nog geen weeën. Peet kwam naar huis.

René staat naar me te kijken en lacht me uit. Ze denkt dat ik in mijn broek heb gepiest. Ik vertel haar dat het door de baby kwam, dat die er uit wil. Ze snapt er geen zak van en verzint nu maar dat de baby aan het spugen is. Ondertussen sta ik te soppen in mijn slippers en bleef ik droge broeken aantrekken. Een kraamverbandje was te klein, een kraammatras kon ook het vruchtwater niet tegenhouden. Er leek geen eind aan te komen, ik kon het beste een tupperwarebak tussen mijn benen klemmen!! Nou ben ik nog net niet zó idioot om dat te doen, dus ben ik maar in mijn natte zootje blijven staan om mijn slippers nog maar even door te spoelen.

Samen met René ga ik naar boven om wat spullen in te pakken. Eerst bellen we oma om te vragen of ze tijd hadden om op René te passen. Tuurlijk hadden ze tijd, wat was dat nou voor een stomme vraag. Nou ja, typisch een ik-vraag. Dat ik boven was heb ik mijn natte kleren maar uitgedaan en weer een kraammatras in mijn onderbroek geplakt. Wéér lacht René me uit. Wat moest ík nou met luiers. Pfft, hoe peuter je dat aan het verstand van een kleuter van vier gewoon niet

Terwijl ik voor René en mij een tasje in sta te pakken komt de hyperige vader thuis. Hij rent als een kip zonder kop door het huis heen en doet de meest onzinnige dingen. Hij belt de gyn op om te kvertellen dat mijn vliezen gebroken waren. Ik mag voorlopig thuis blijven omdat er nog maar een paar weetjes waren geweest. De weeën waren er wel, maar niet pijnlijk. Een paar minuten daarna gaat de telefoon weer. Ik moet toch naar het ziekenhuis komen, omdat ik als eigenwijs te boek sta. Ze verdenken me er van dat ik écht tot het laatste moment thuis blijf en dan stiekum thuis ga bevallen of zo.

Tussen dit alles door blijf ik erg rustig en meut nog wat mee hier op fok. Peter en René lopen nog steeds om mij heen te hyperen. Ondertussen eet ik eerst nog maar een broodje, omdat ik dat ziekenhuis voer niet te vreten vind.

Omdat ik het weekend op verlate kraamvisite zou gaan bij mijn aanstaande schoondochter, knal ik er hier en daar nog snel een mailtje uit en bel mijn moeder of ze in de buurt van de telefoon wil blijven.

Om drie uur vertrekken we langzaam aan richting het ziekenhuis. Dat ging echt langzaam omdat Peter errug druk was met een luchtverfrisser voor de auto (waar je je al niet druk om maakt) Eerst leveren we René af bij mijn schoonouders. Ik rook nog snel een sigaretje bij ze en we gaan weer verder richting ziekenhuis.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen worden we doorgestuurd naar de verloskamers. Daar wordt ik aan snoertjes en banden van het CTG apparaat gelegd. Bij ieder krampje daalt de hartslag van Zo dus met tien minuten stond de gyn ook naast mijn bed. Ze kwam even voelen hoeveel ontsluiting ik had en Zo kreeg een schroefje in zn kop gedraaid om zo de hartslag te meten, op deze manier zagen we ook meteen dat zijn hartslag helemaal niet daalde. Ik had een centimeter of 3 ontsluiting, maar nog steeds geen echte weeën.

De krampjes stelden niks voor, dus volgens de verpleegkundige schoot de ontsluiting ook niet op. Prima, dan maar even tv kijken. Nou, daar was dus geen bal op, dan maar een tukkie. Zolang ik toch nog steeds geen weeën had nam ik het er maar even van.

Door een verpleegkundige, die al schreeuwend de kamer in kwam lopen kon ik maar tukkies doen van 5 minuten. Iedere keer had ze wel wat te meuten. Dan vroeg ze of ik thee wilde, dan kwam ze de ontbrekende suiker brengen en zo ging ze lekker door met de meest truttige dingen. Wat moet je dan, je spit de lectuurbak door en gaat de roddelbladen liggen lezen. Maxima was nog steeds zwanger en Carlo Boszhard was weer toe aan een nieuwe vriend.

Om half zes komt er een andere gyn om de deur gluren en hij besluit dat ik aan het infuus moet om de weeën op te wekken, hij wilde niet dat ik zondag nog zo lag. Naar de ontsluiting werd niet gekeken omdat ik nog steeds geen pijn had. Geen pijn betekende volgens hun, amper ontsluiting. Ik moest van de gyn toch wel even rustig aan doen, omdat hij nog even thuis wilde eten en hij zou pas rond acht uur weer in het ziekenhuis zijn.

Mien Schreeuw kwam weer om de weinig minuten binnen en zo kon ik nog de Vriendin niet uit lezen Dat schoot ook niet op. Omdat ik nog steeds geen pijn had, maar er wel activiteiten waren volgens het CTG ding werd mijn infuus wat opgeschroefd. Om het half uur kwam ze al tetterend binnen om te kijken of die weeën er nou al waren en na twee uur en vier keer een verhoging van het infuus waren die er eindelijk. Ik kroop van het plafond naar de kelder en weer terug van de pijn. Kolere wat doen ingeleide weeën zeer zeg. Mien Schreeuw probeerde mij nog te vertellen hoe ik moest puffen. Ik mekker nog dat dit de derde al is en dat ze met zeer oud nieuws komt. Omdat ik het gevoel heb dat ik onderste boven achterste voren aan mijn buik door een achtbaan geslingerd te worden gaat ze aan me zitten. Voorzichtig verteld Peet dat dat is dat ze NIET moet doen, omdat ik daar absoluut niet van hou. Ze gaat gewoon door. Ik tetter tegen Mien Schreeuw dat ze beter dr handen thuis kan houden. Eindelijk stopt ze met dat gefriemel. Peter belt snel mijn ouders op om te vertellen dat het nu toch serieus was geworden. Omdat ze in Den Haag wonen vroegen ze of ze moesten komen. Peter vraagt aan mij of ik vond dat ze moesten komen. Ja jezus zei ik, hoe moet ik dat nou weten. Dat mopperige was voor mijn moeder een teken dat ze in de auto moesten stappen.

Ah, daar kwam een bekend hoofd om de deur, de gyn was er ook weer. Het was trouwens klokslag acht uur. Ik vraag nog of hij lekker had gegeten en of hij zijn kinderen veilig in bed had gestopt. Ja, dat had ie en de kinderen sliepen al. Hij controleert de ontsluiting even en merkt dat ik op de 7 á 8 centimeter zit. Zie je wel, ik had gelijk. Eerder had ik tegen hem gezegd dat als ik pijn kreeg ik ging bevallen. Ergens vanuit een andere kamer horen we een brul en Mien Schreeuw vliegt er heen. Daar moest ook wat geboren worden dus de gyn gaat met haar mee. Nog geen tien minuten later hoor ik een huilende baby en mopper ik tegen Peter dat ik dat ook wil!! Ik had het nog niet gezegd of de persweeën kwamen. Peet ramt op het belletje om Mien Schreeuw weer terug te halen. Daar kwam Mien Schreeuw met haar volgelingen, een leerling verpleegkundige en de gyn. Ondanks dat ik nog geen volledige ontsluiting heb mag ik zachtjes persen, zodat de ontsluitingsweeën niet zo zeer zouden doen. Ik brul nog wat dat dát kind er uit moet en dat ik dit ik blij was dat ik dit nooit meer hoefde te doen. De leerling verpleegkundige ging ondertussen bij de pasgeboren baby van mijn buurvrouw aan de gang.

De gyn voelt ondertussen hoe ver de ontsluiting is en ik vraag of ik alvast mag beginnen met het echte werk. Ik was het zo vreselijk zat en wilde nu eindelijk mijn kind wel eens zien. Nou, dat was goed. Hij kijkt nog even op zijn klokkie en ik begin. Binnen een vloek en een zucht vloog ons kind er uit. De gyn probeerde hem nog even tegen te houden om de navelstreng van zijn nek te halen maar zelfs dat ging niet meer en zo kon de gyn ons kind opvangen. Ook deze baby was net een kurk die van de champagnefles afknalde, net als René. Ons mannetje komt al gillend ter wereld en word boven op mij gelegd. Heel voorzichting knipt Peter de navelstreng door en moet het mannetje het zelf doen én hij deed het!!

Terwijl de gyn vraagt hoe hij ging heten en ik zei dat hij Cas heet vloog de placenta er uit. Die kwam er met zon vaart uit dat hij tussen het kastje wat aan mijn voeteneinde stond en het bed hing. Ik vraag nog heel truttig aan de gyn of ik hem geraakt had, of dat het een misser was. Helaas, hij kon hem ontwijken door naar achter te springen. De gyn verbaasde zich over de snelheid van mijn bevalling en de lanceringen van kind en placenta. Hij vertelde dat het persen nog geen minuut had geduurd, maar dat het voor de papieren leuker stond dat hij toch wel een minuut opschreef. Ik vond het al lang best, ik had mijn o zo gewenste kind. Al met al heeft de bevalling dus 1 uur en 1 minuut geduurd.

Snel bellen we mijn schoonouders dat ze met René moesten komen. Ook mijn ouders werden gebeld. Het bleek dat ze in de auto zaten, maar nog een stukje voor de boeg hadden.

René stond al snel naast mijn bed om haar broertje te bewonderen. Het enige waar ze zich druk om maakte was of hij wel een piemel had. Een piemel, net als papa, opa en Mink. We vertelden dat hij toch écht een piemel had. Dat wilde ze wel even controleren. Ik vertelde dat ze beter eerst even teentjes en vingertjes kon gaan tellen. Dat piemeltje zat er straks ook nog wel. Cas was net aangekleed en ik vond het erg lullig om hem nu weer uit te moeten kleden omdat Zus zo nodig piemels moest kijken.

Terwijl Cas uit een bekertje zijn eerste voeding moest lebberen kwamen mijn ouders binnen. Na wat trots gemeut ga ik eens lekker douchen. René wilde per sé met me mee en dat vond ik prima. Ik vertel haar nog even dat ik wat bloed kon verliezen, maar dat vond ze ook allemaal geen ramp. En inderdaad, daar maakte ze geen probleem van.

Na het douchen was het slagveld weer opgeruimd. De verloskamer zag er uit alsof er een kip was geslacht. Overal zaten spetters bloed en vruchtwater van de lanceringen. Cas lag heerlijk op zijn duim te slobberen in zijn bakje. Samen worden we richting zaal gebracht om daar de nacht door te brengen. Dit moest omdat Cas toch wel erg licht was. Ondanks dat hij maar 3 weken te vroeg was, woog hij maar 2760 gram en was hij ook qua lengte best klein (de volgende dag gemeten, 41 centimeter) René, Peter, Opa en oma gaan richting en huis en ik kon gaan kijken en genieten van onze jongste zoon, Cas

_{dat we thuis kwamen uit het ziekenhuis hebben we René laten zien dat Cas ook écht een piemeltje had, ze was helemaal gerustgesteld}

Fot's van Cas zijn voorlopig hier te bewonderen; http://www.picturestrip.net/Vera/

[Dit bericht is gewijzigd door moussy op 06-09-2003 23:45]

_{ik zal binnenkort ook eens een poging doen om mijn bevallingsverhaal op te schrijven}