quote:
Op donderdag 20 februari 2003 19:44 schreef Lois het volgende:
Gia ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik vind het geweldig dapper dat je je verhaal zo openhartig hebt willen opschrijven.
Het is ongelooflijk dat iets, wat vaak de mooiste ervaring van je leven wordt genoemd, op zo'n manier is verlopen voor jou.
Wat een opeenstapeling van fouten, het is gewoonweg onvoorstelbaar.
Al een paar weken wat 'gerommel', maar dat schijnt normaal te zijn als het een tweede of derde kindje is
Rond 21.30 beginnen de eerste echt weeen, pijnlijke kop en vastgegrepen voorwerpen inclusief zielige echtgenootmoeten het ontgelden.
Rond 22.30 van 'ellende' maar in de douche gaan zitten, de weeen komen nu elke 10 minuten ongeveer en houden 30 seconden aan.
Even 23:00 Shit ... dit gaat er echt op lijken, de ween zijn er nu elke 5 minuten maar houden niet langer vol dan een 30 seconden - 45 seconden.
23:30 Manlief gaat van pure ellende de verloskundige bellen, elke 2-3 minuten een wee van iets langer dan een minuut. ja hoor, de Vk komt er aan !
23.45 Vk belt aan, laadt haar spullen uit en gaat eens kijken : 6 cm ontsluiting (!) en dat sinds 22.00
Met een klein haakje breekt ze de vliezen en dan begint het feest pas echt. Binnen een kwartier 'staan' we op 8 cm en komt er een klein persweetje bij. Mw Dice mag even proberen om eens mee te geven.
Om 0.15 staat er nog een klein randje en is het bijna gebeurt.
Een paar minuten voor half mag Mw Dice meepersen met de 1e echte perswee, morgen brengen ! Het kind komt er al bijna helemaal uit.
Met een tweede perswee en een zetje van Mw Dice komt Demi Aidan ter wereld. Een prachtig klein meisje wat zich accuut laat gelden door een keel op te zetten 
Echt veel meer was er niet te vertellen, ik kan jullie ook gaan vervelen met de ervaringen van deze trotse pappa maar dat komt neer op fijngeknepen lichaamsdelen en een bijna hyperventilatie van het meepuffen. Meer hield deze bevalling niet in, was een snelle actie waarbij alles gelukkig goed liep
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Gefeliciteerd Dice (mag best nog een keer hè)
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Alles is gaan hangen, behalve me lach :)
Kutsch; tussen kut en kitsch
Het voelt heerlijk!!!!
quote:Dat doet me denken....
Op zondag 23 februari 2003 11:37 schreef dice het volgende:Echt veel meer was er niet te vertellen, ik kan jullie ook gaan vervelen met de ervaringen van deze trotse pappa maar dat komt neer op fijngeknepen lichaamsdelen en een bijna hyperventilatie van het meepuffen.
Hub stond met opgestroopte mouwen klaar om nu eindelijk eens de op yoga geleerde rugmassage "in het echt" te kunnen toepassen.
Waarop ik alleen nog maar uit kon brengen; BLIJF..... VAN.....ME....AF!
En meepuffen raakte ik van in de war, en als ie iets zei was de reactie HOU...JE....MOND....
Pas in de OK kon ie weer wat voor me betekenen.
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Ergens eind maart 1984, 40 weken zwanger, ja hoor, ik voel wat.
Het is mijn eerste kindje, dus weet niet hoe weeën voelen.
Bij de eerste stevige wee, dacht ik nog, als dit het is, valt het mee
Ik wil graag zittend bevallen, geholpen door de zwaartekracht gaat het beter...(stond in een boekje)
Het ebt weg, en zo zou het nog ruim 2 weken gaan.
5 april bevallen mijn broer en schoonzus van hun 3e, allebei zijn we dan 42 weken zwanger.
IK WIL OOK!!!! Iedereen belt en belt of het er al is.
De avond van 5 april, ben nog naar mijn nieuwbakken nichtje gaan kijken, begint het dan echt goed.
Voor mijn gevoel dan, want na 2 (!) dagen is het nog maar 3 kleine centimetertjes.
Tjonge jonge wat een geduld moet een mens hebben om het grootste wondertje te mogen aanschouwen in je leven zeg
De ochtend van 7 april ben ik het zat, we bellen de VK en zeg dat 2 dagen en nachten weeën me te veel beginnen te worden, ik ben inmiddels helemaal kapot.
Tja...ruim 2 weken overtijd en kleine weetjes...schiet niet op, hup naar het ziekenhuis zegt ze 
Verdomme, daar gaat mijn zittende thuisbevalling.
Eenmaal in het ZH, gaat het zooooo tergend langzaam met flinke weeën dat er een infuus aangelegd wordt.
Sodemieters, na 5 minuten krijg ik een enorme weeënstorm.
In een kwartier tijd ga ik van 4 cm naar een volledige ontsluiting, hoe ik dat in godsnaam heb volgehouden weet ik nog niet, ik heb het denk ik verdrongen
Eindelijk dan, volledige ontsluiting:
Persen met die hap!
En dan na 4 persweeën (..) hebben we een zoon.
Quint, ruim 8 pond, helemaal gezond, ik kan niet beschrijven hoe dat voelt, voor het eerst je eigen kindje op je buik. Zo'n klein vettig mannetje met een heel vreemd geurtje. 
Ik bespaar hier iedereen de details van de na-weeën en het gedoe rond de placenta wat nog ruim twee uur heeft moeten duren.
Jammer van de ZH bevalling, jammer van het liggend bevallen, jammer van de onpersoonlijkheid waar alles een beetje in ondergedompeld was toen, maar owwww wat een enorme oer-ervaring om een kind te krijgen.
Hij is nu bijna 19, en nog moeilijk te geloven hoor, dat hij dat kleine frummeltje was op je buik
quote:
Op zondag 23 februari 2003 15:09 schreef Leah het volgende:[..]
Dat doet me denken....
Hub stond met opgestroopte mouwen klaar om nu eindelijk eens de op yoga geleerde rugmassage "in het echt" te kunnen toepassen.
Waarop ik alleen nog maar uit kon brengen; BLIJF..... VAN.....ME....AF!
En meepuffen raakte ik van in de war, en als ie iets zei was de reactie HOU...JE....MOND....Pas in de OK kon ie weer wat voor me betekenen.
* Kleintje ziet het al helemaal voor zich.
quote:Is het waar dat de pijn van weeën vergeleken kan worden met (zware) ongesteldheidskrampen?
Op dinsdag 25 februari 2003 15:55 schreef Bluezz het volgende:
Daar gaan we dan, 1e van een reeks van 3.
Bij de eerste stevige wee, dacht ik nog, als dit het is, valt het mee
Tis wel ongeveer de beste vergelijking die je kan maken maar voor iedereen voelen weeen anders.
Ze zijn ook bij de een intenser dan bij de ander. Zelfs per bevalling schijnt het te schelen.
Of dat laatste bij mij opgaat weet ik nog niet want ik moet nog 6 weken...
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
quote:Geen idee, want die heb ik nooit
Op dinsdag 25 februari 2003 17:31 schreef Juweel het volgende:[..]
Is het waar dat de pijn van weeën vergeleken kan worden met (zware) ongesteldheidskrampen?
mazzelaar die ik ben
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Ik hoop het niet, want ik ga over nek van die pijn..
Op dinsdag 25 februari 2003 17:31 schreef Juweel het volgende:[..]
Is het waar dat de pijn van weeën vergeleken kan worden met (zware) ongesteldheidskrampen?
quote:Ik ook, en ik dacht dat weeen veeeeel erger waren. Deed idd flink zeer, maar niet te vergelijken met menstruatiepijn, ik vond het een heel ander soort pijn.
Op dinsdag 25 februari 2003 18:38 schreef Evil-Cherry het volgende:[..]
Ik hoop het niet, want ik ga over nek van die pijn..
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
Op de uitgerekende datum beviel ik echt en ook toen heb ik overgegeven toen ik persdrang had. .
omdat iemand het over "over mijn nek gaan" had.
Op maandag 5 april 2004 21:27 schreef Lorax het volgende:
Ik had die kop van SC wel willen zien toen MUUS 'm in z'n bek scheet
quote:Ik zie mijn kindjes-toekomst al heel positief in.. Kuche...
Op dinsdag 25 februari 2003 21:01 schreef MUUS het volgende:
Ik heb maar 1 kind, maar rond de 8 maanden "dreigde" ik al te gaan bevallen. Op een gegeven moment werden de weeen zo heftig dat ik over mijn nek ging.Op de uitgerekende datum beviel ik echt en ook toen heb ik overgegeven toen ik persdrang had.
omdat iemand het over "over mijn nek gaan" had.
Blij dat ik voorlopig nog niet over kindjes hoef na te denken
quote:Euh ... ook meegemaakt maar verder uit het verslag gehouden
Op dinsdag 25 februari 2003 21:01 schreef MUUS het volgende:
Op de uitgerekende datum beviel ik echt en ook toen heb ik overgegeven toen ik persdrang had.omdat iemand het over "over mijn nek gaan" had.
quote:Ik heb slechts een keer een ontzettende menstruatiepijn gehad, waarbij ik niet kon liggen, staan of zitten. Ik kon echt helemaal niets. Ik ben toen aan de pil gegaan en heb het sindsdien niet meer zo erg gehad.
Op dinsdag 25 februari 2003 20:55 schreef Leah het volgende:[..]
Ik ook, en ik dacht dat weeen veeeeel erger waren. Deed idd flink zeer, maar niet te vergelijken met menstruatiepijn, ik vond het een heel ander soort pijn.
De weeën vond ik toch wel erg anders. Hoewel het misschien wel een beetje op die pijn lijkt, vond ik het draaglijker, omdat zo'n wee weer (even) ophoudt. Bij de menstruatie was de pijn constant.
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
quote:Overgeven is heel normaal hoor. Komt door alle druk die je zet, dat heeft ook boven in je lichaam effect. Mijn 'zwangerschapscursusjuf' zei juist dat het erbij hoorde, en dat de bevalling gewoon goed verliep als je moest spugen.
Op woensdag 26 februari 2003 09:34 schreef dice het volgende:[..]
Euh ... ook meegemaakt maar verder uit het verslag gehouden
Ik heb ook gespuugd.
Net als poepen tijdens het persen, dat is ook normaal trouwens.
quote:jaaaaaaaaa, dat is natuurlijk wel logisch..probeer maar es kracht te zetten op het ene gaatje en dan niet op dat andere....hmmm. Catootje, ze zijn wel wat gewend, herhaal: ze zijn wel wat gewend!!!!
Op woensdag 26 februari 2003 14:07 schreef Nausicaa het volgende:[..]
Overgeven is heel normaal hoor. Komt door alle druk die je zet, dat heeft ook boven in je lichaam effect. Mijn 'zwangerschapscursusjuf' zei juist dat het erbij hoorde, en dat de bevalling gewoon goed verliep als je moest spugen.
Ik heb ook gespuugd.Net als poepen tijdens het persen, dat is ook normaal trouwens.
....maar daarna ben ik weer triestig...
quote:Ik lag het voeteneind van het bed eruit te trappen tijdens een wee, zei niemand wat van
Op woensdag 26 februari 2003 17:30 schreef Catootje het volgende:[..]
Catootje, ze zijn wel wat gewend, herhaal: ze zijn wel wat gewend!!!!
. De meneer in de wachtkamer voor de OK wel
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
quote:Ja hoor, dat wordt over het algemeen zeer discreet meteen weggeveegd door de kraamverzorgster/verloskundige/verpleegkundige. Of je wordt uitgebreid geprezen omdat je goed aan het persen bent
Op woensdag 26 februari 2003 17:30 schreef Catootje het volgende:[..]
jaaaaaaaaa, dat is natuurlijk wel logisch..probeer maar es kracht te zetten op het ene gaatje en dan niet op dat andere....hmmm. Catootje, ze zijn wel wat gewend, herhaal: ze zijn wel wat gewend!!!!
(dat gebeurde niet bij mij trouwens, maar heb ik van mijn nogal openhartige zwangerschapscursus).
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Ik heb niet gespuugd en niet gepoept Okee, ik heb dus ook niet geperst
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
quote:Bij Mink was ik daar vreselijk bang voor, waar je je al niet druk om kan maken tijdens de weeën. Maar de verpleegkundige vertelde dat het soms niet eens door het persen komt. Dat koppie duwt ook het één ent ander aan de kant. Heb daar gelukkig allemaal geen last van gehad.
Op woensdag 26 februari 2003 14:07 schreef Nausicaa het volgende:
Net als poepen tijdens het persen, dat is ook normaal trouwens.
quote:En je ligt met je hoofd aan de goede kant...
Op woensdag 26 februari 2003 17:30 schreef Catootje het volgende:
jaaaaaaaaa, dat is natuurlijk wel logisch..probeer maar es kracht te zetten op het ene gaatje en dan niet op dat andere....hmmm. Catootje, ze zijn wel wat gewend, herhaal: ze zijn wel wat gewend!!!!
De foto's zal ik er van de week wel bijplakken, Peet is druk bezig op zijn computer en daar staat de scanner op. De foto's van de keizersnee zijn namelijk niet gemaakt met onze digitale camera maar heeft een verpleegkundige gemaakt met een gewone camera.
Na al een aantal weken steeds vaker naar het ziekenhuis te moeten voor controles ga ik op 3 maart weer heen voor een CTG. Ook moest ik daarna weer langs de gynaecoloog. Die wil weer even voelen, en omdat Flappie nog steeds niet is ingedaald en dus erg hoog met zijn hoofdje zit is dat elke keer weer erg pijnlijk als er zo diep gegrut moet worden. Volgens hem is de baarmoedermond nog steeds niet rijp. Ook kijkt hij nog even met de echo naar het hoofdje van Flappie en komt dan tot de conclusie dat Flappie een behoorlijk groot hoofd heeft en dat het dus hoogstwaarschijnlijk een keizersnee wordt. Ga maar naar huis je tas halen en kom om 2 uur terug, dan gaan we morgen of overmorgen een keizersnee doen.
Ik hou het nog net droog totdat we buiten het ziekenhuis zijn maar dan stort ik even in, een keizersnee godverdee! Daar had ik nog helemaal niet bij stilgestaan dat dat ook nog kon. En dan dus langer in het ziekenhuis blijven, dit is wel heel wat anders dan de thuisbevalling die ik altijd in mijn gedachten had. Mijn tas had ik al achterin de auto staan maar het woordje keizersnee was nog nooit gevallen dus ik had maar voor 1 nachtje spullen voor mijzelf en Flappie ingepakt en dus niet voor 5 wat gebruikelijk is voor een keizersnee.
Eerst nog even langs Lois, daar even uithuilen en langs mijn ouders om het nieuws te vertellen. Dan snel wat extra kleren en spullen in de tas en gaan we lunchen bij de MacDonalds, nog even lekker eten voordat ik overgeleverd ben aan het ziekenhuisvoer.
s Middags word ik heel goed opgevangen door een verpleegkundige en later die middag komt de arts-assistent langs om nog even te praten.
De volgende ochtend staat een andere gyn aan mijn bed samen met de arts-assistent. De arts-assistent schrok dat ik al aan het ontbijt bezig was want konden ze nu wel vandaag de keizersnee gaan doen. De gyn bleek het helemaal niet eens te zijn met een keizersnee, eerst meer onderzoek en bespreken in het overleg van die middag. Daar schrok ik toch wel van, ik had me nu helemaal ingesteld op een keizersnee.
De arts-assistent komt later nog terug om te zeggen dat ik me geen zorgen moet maken, hij beslist het niet in zijn eentje, het hele team beslist. En ze komt zo snel mogelijk vertellen wat er uit het overleg komt.
Even later wordt gevraagd of ik naar de poli kan voor een echo. Toch nog een keer kijken hoe groot Flappie is. De echoscopiste kon het niet helemaal meten en heeft de verloskundige erbij geroepen. Ook die krijgt het hoofdje niet helemaal goed in beeld maar hun beste schatting is 4300 gram. Jeutje wat een beer!
s Middags komt de arts-assistent vertellen dat ze toch besluiten om in te leiden. Ze geven het zeker een kans dat het via de natuurlijke weg eruit kan want anders zouden ze er niet aan beginnen. Ik vertel dat ik me wel zorgen maak dat het lijdensweg wordt met uiteindelijk toch nog een keizersnee. Ze zouden zorgen dat geen gebed zonder eind zou worden. Als het enigszins zou stagneren zullen ze meteen ingrijpen. De bedoeling is gel inbrengen om de baarmoedermond te rijpen. Lukt dit niet wordt het een keizersnee. Lukt dit wel wordt het een infuus en vliezen breken. Schiet het niet op met ontsluiting wordt het een keizersnee. En mocht het met persen niet lukken wordt het ook een keizersnee. Peet moet om 8 uur aanwezig zijn want dan gaat het beginnen.
Die nacht heb ik gelukkig nog wel wat kunnen slapen en de volgende ochtend komt er weer een andere gyn aan mijn bed. Hij verteld dat ze 2 x gel in willen brengen (even de boom schudden) en als dat niets doet het weer een dag later wordt voor eventueel een infuus of keizersnee. Schiet lekker op zo
Om 9 uur krijg ik de eerste keer gel ingebracht. De verloskundige is een stuk minder hardhandig dan de gynaecologen. Heb er bijna niets van gevoeld.
Ik merk niet echt wat van de gel. Om 12 uur komt het eten en ik vraag of ik wat mag hebben. Ze hebben liever dat ik wat lichts eet want als het wel doorzet of een keizersnee wordt kan ik wel misselijk worden. Potverdorie hebben ze eindelijk wat lekkers op het menu staan (spaghetti) mag ik het weer niet hebben. Peet eet mijn bord op maar gelukkig heeft de voedingsassistente ook nog een klein bordje spaghetti. Of ik dat misschien wil hebben? Ja natuurlijk! Ik scheur van de honger en als ik ga kotsen zie ik dan wel weer.
Om 1 uur krijg ik de 2e keer gel. Hiervan merk ik wel wat. Maar dat hoefde niets te betekenen had ik al gehoord dus ik negeer het maar gewoon.
Om kwart voor 3 denk ik dat ik wat urine verlies. Ik wil opstaan om snel naar het toilet te gaan als de sluizen opgaan, mijn vruchtwater! Wat een plens!
De verloskundige komt kijken en stelt 1 cm ontsluiting vast. Ik mag op mijn eigen kamer blijven als ik dat wil en moet gewoon zelf aangeven als ik richting de weeenkamer wil. Ik wil nog wel even op zaal blijven, het is bijna bezoekuur en ik kan wel wat afleiding gebruiken.
Mijn vader en Lois komen op visite maar ondertussen heb ik wel behoorlijke weeen. Het wegpuffen gaat gelukkig nog erg makkelijk.
Na een uurtje hou ik het echt niet meer, toch maar richting weeenkamer. Daar krijgen ze voor de CTG het hartje van Flappie moeilijk te pakken dus willen ze een elektrode op het hoofd van Flappie gaan doen. Daar ben ik het eigenlijk niet zo mee eens want ik wil eigenlijk nog douchen of in bad. Maar dat mag ook met die elektrode dus ik moet wachten totdat die geplaatst is en ze Flappie een tijdje in de gaten hebben gehouden.
Om 5 uur wordt de elektrode geplaatst. Ik heb dan 2 cm ontsluiting. Het wegpuffen wordt steeds moeilijker en af en toe raak ik licht in mijn hoofd. Een verpleegkundige komt me uitleggen hoe ik moet puffen en dan gaat het weer. De weeen komen nu om de minuut. Peet mag mijn hand nu echt niet meer loslaten, het geeft zon goed gevoel dat hij in de buurt is.
Rond half 7 ga ik in bad maar omdat de weeen onderin mijn buik kan ik heel slecht zitten. Dan komt er echt druk op mijn onderbuik te zitten en worden de weeen veel heftiger. Op handen en knieen in bad gaat wel heel goed. Het ontspant echt heel lekker.
Lois komt langs, ik had gevraagd of zij nog wat nachtponnetjes wilde halen, ik had namelijk alleen ponnetjes met lange mouwen maar dat is veel te warm in zon ziekenhuis. Jij zei dat de eerste 5 cm geen pijn zouden doen! Volgens mij moet ze best geschrokken zijn. Ik was zo bang dat ik nog steeds maar 2 cm ontsluiting zou hebben met deze pijn en dat het dus nog veel heftiger moest worden. En als het volgens het boekje gaat moet het dus nog minstens 8 uur duren.
In bad worden de weeen nog heftiger dus ik besluit er toch maar uit te gaan. Het duurt wel heel lang voordat ik afgedroogd ben, elke keer als ik beweeg krijg ik weer een wee. Ik puf alsof mijn leven ervan afhangt.
Eindelijk lig ik weer op bed. Rond kwart voor 8 merk ik dat ik wat persdrang heb en vertel dat tegen een verpleegkundige die net even komt kijken. Het was nog niet echt noemenswaardig maar omdat de gyn van huis gehaald moest worden heb ik het bij het eerste beetje persdrang maar wat overdreven. Gelukkig is er op dat moment toevallig een verloskundige in huis en de verpleging vraagt of zij even willen kijken (volgens mij durfde de verpleging de gyn niet te bellen). De verloskundige voelt en zegt dat ik volledige ontsluiting heb! Wat een opluchting! Al die pijn had toch effect gehad.
De gyn wordt gebeld en ik word richting verloskamer gereden. Daar moet ik overstappen op het verlosbed en moet ik op mijn rug gaan liggen. Prompt blijven de weeen helemaal weg voor mijn gevoel maar ze komen nu netjes om de 5 minuten. Nog even wegpuffen totdat de gyn er is. Hij komt rond kwart over 8 en gaat even voelen. Hij voelde ook volledige ontsluiting maar vind het hoofdje toch een stuk hoger staan dan dat de verloskundige had gezegd. We gaan het een half uurtje proberen en als er niets opgeschoten is gaan we naar de OK. Ik schrik daar best van, ik dacht dat het zo goed ging. Dus ik vraag heel pinnig wat hij denkt wat de kansen zijn. Nou dat kon hij nu nog niet zeggen, ga het eerst maar een half uurtje proberen samen met de verpleegkundigen, hij moest even weg. Ik vraag nog of het niet mogelijk is om de vacuumpomp te gebruiken ofzo. Helaas, daar staat het hoofdje ook te hoog voor.
Ik krijg instructies van de verpleging en ga proberen te persen. Maar omdat het hoofdje nog geen druk uitoefent is het heel moeilijk te voelen waar ik naartoe moet persen. En eigenlijk heb ik de moed al helemaal opgegeven maar probeer toch mijn best te doen. Het is wel erg lekker om nu mee te kunnen persen in plaats van wegpuffen.
Na een half uur (kwart voor 9 dus) komt de gyn terug en voelt dat er niets gebeurd is. Naar boven dus. Dit had ik wel verwacht. Mooi, dan wil ik nu naar boven en alsjeblieft heeeeeeel snel een ruggeprik. Helaas gaat dat allemaal niet zo snel. Er is gelukkig wel een anesthesist in huis ivm een eerdere operatie maar we kunnen nog niet naar boven (ik weet even niet meer waarom). Peet en de verpleging gaan zich omkleden. Ook komt er een stagiaire van de couveuse-afdeling, of ik bezwaar heb of ze ook meegaat. Neehoor, als het maar opschiet vind ik niets erg. Ik ben wel erg blij dat dezelfde verpleegkundigen meegaan. Ik word weer op mijn eigen bed gehezen en moet een operatiehemd aan. Gaan we nou al naar boven? Nee nog steeds niet. En ondertussen heb ik hele heftige persweeen die ik absoluut niet kan wegpuffen. De verpleging zegt dat ik best wel een beetje mee mag persen, mooi want dat kan ik echt niet meer tegenhouden. Gelukkig heeft Flappie het nog steeds heel goed, zijn hartslag blijft mooi constant.
Eindelijk gaan we dan naar boven. Het is heel beroerd om in een bewegende lift persweeen te hebben. Peet moet helaas samen met de verpleging achterblijven als ik de operatiekamer ingereden wordt. Daar moet ik overstappen op de tafel. Krijg ik dan nu eindelijk die ruggeprik? Nee eerst moet er een infuus lopen en waarom heeft de gyn dat nog niet ingebracht? Nou omdat ik heel moeilijk prikbaar ben. De anesthesist begint te kloppen en te voelen voor het infuus. Na een paar keer misprikken moet ik met een hand in een bakje warm water gaan zitten. Kan ik niet echt eerst de ruggeprik krijgen? Nee je moet echt eerst een infuus hebben. Ja maar als dat nou niet lukt? Dat lukt altijd! JajaOndertussen worden mijn benen ook bekeken maar daar kan helemaal geen infuus ingebracht worden, die staan nog stijf van al het vocht. Omdat Peet er niet meer is om me te helpen met puffen raak ik af en toe in paniek van de persweeen die nog steeds doorgaan. Gelukkig komt iemand mij even helpen om te stoppen met hyperventileren.
De anesthesie-assistent is een enorme schat, probeert me gerust te stellen en legt me van alles uit. Bij de 7e keer prikken is het eindelijk raak. Joepie, kom maar op met die ruggeprik. Ik moet rechtop gaan zitten en mijn rug zo bol mogelijk maken. En natuurlijk krijg ik op dat moment de meest verschrikkelijke wee, juist omdat ik zit (dat was in bad ook zo). En dan, na wat gepiel bij mijn rug, zit om 10 uur eindelijk de ruggeprik erin. Hehe wat een opluchting. Ik voel langzaam mijn benen in slaap vallen en de pijn wegebben. Ik begin helemaal te trillen en kan daar niet meer mee stoppen.
Alle voorbereidingen zijn nu in volle gang, er wordt een doek voor mijn hoofd opgehangen. Peet komt gelukkig ook weer binnen. Zijn we het nog steeds eens met de naam Bram vraag ik aan Peet (maandags bij de MacDonalds hadden we nog een andere naam in ons hoofd, dat zou het worden. s Middags voordat de vliezen braken waren we toch weer geswitched naar Bram).
Opeens ruik ik verbrand vlees. Dat komt volgens Peet omdat ze dingetjes aan het dichtbranden zijn (hij heeft een complete uitleg gehad terwijl ze bij mij aan het misprikken waren). Na een paar minuutjes zegt de anesthesie-assistent tegen Peet dat hij over het doek mee mag kijken want ze gaan nu het kindje eruit halen. Ik voel een hoop gewroet en hoor opeens een kindje huilen en de gyn zegt niet zo snel, je bent er nog niet helemaal uit. Bram huilde al dat alleen zijn koppie eruit stak (het is dan 4 over half 11).
Een zoon hoor ik zeggen. Bram wordt even boven het doek gehouden en dan snel weggebracht. Peet gaat met hem mee. De anesthesie-assistent vraagt hoe we hem gaan noemen. Bram zeg ik voor het eerst hardop tegen iemand.
Na een periode wat in mijn idee uren duurde komt Peet eraan met Bram. Eindelijk kan ik hem dan goed bekijken. Wat een mooi ventje! Helaas word ik op dat moment hartstikke misselijk en licht in mijn hoofd. Peet moet weer weg en ze gaan onder druk vocht bij mij toedienen. Daar knap ik inderdaad wel een beetje van op.
Na wat gemeut van de gyn op het operatiepersoneel en na het tellen van alle instrumenten en gaasjes zijn ze eindelijk klaar. Ik word naar de uitslaapkamer gereden. Daar hebben ze een heel ingenieus systeem om mij weer op mijn eigen bed te hijsen, ik word op een plank gerold en zo overgerold op mijn bed. Het is gebeurd voordat ik er erg in heb.
De anesthesie-assistent overlegt met iemand over de hoeveelheid bloed die ik verloren heb (ze hadden een beetje ruzie erover met de gyn, die zei 1 liter, het ok-personeel dacht 2,5 liter. Uiteindelijk is in het verslag 2 liter gezet). De anesthesie-assistent wil graag dat er bloed geprikt wordt om te kijken hoe laag mijn Hb is om te bepalen of ik een bloedtransfusie nodig heb. Hij zou dat dan eventueel op de uitslaapkamer willen toedienen dus pas als dat bekend is kan ik verplaatst worden.
Ondertussen komt Peet er weer aan met Bram. Nu kan ik echt even goed naar hem kijken. Wat is hij wakker! En Peet verteldt dat alles goed met hem is, hij is al in bad geweest en eindelijk hoor ik dan zijn gewicht: 4650 gram! Nog groter dan dat we dachten.
Nadat eindelijk de bloeduitslag er is (gelukkig hoefde ik geen bloedtransfusie) gaan we weer terug naar de afdeling. Ik word op een 2 persoonskamer gelegd die waarvan het andere bed leeg is. De verpleging komt Bram aanleggen, eindelijk, het is dan ondertussen al bijna 1 uur. Wat een vreemd gevoel zeg dat eerste zuigen.
En dan kunnen we de familie bellen. We hadden gevraagd of ze misschien even langs mochten komen om te kijken, dat mag als ze maar heel stil zijn op de gang. Peet heeft Bram vast als ze binnenkomen, wat een mooi moment!
Als de famillie weer weg is mag Peet nog heel even blijven maar dan moet hij toch ook echt naar huis. Het is ondertussen 2 uur. Ik krijg nog een spuitje morfine. Bram mag bij mij op de kamer blijven, ik laat lekker het licht branden zodat ik hem goed kan zien als ik langzaam in slaap val.
