Lois | dinsdag 18 februari 2003 @ 19:53 |
Ze staan her en der in de Z&K topics en het leek mij nou eens leuk om alle ervaringen te "bundelen". Even als hart onder riem voor oa Karin en alle "nieuwe" zwangeren, die straks hun eigen verhaal kunnen toevoegen. Ik trap af met mijn eigen bevalling: Woensdag 23 mei 2001
| |
Liejannuh | dinsdag 18 februari 2003 @ 20:01 |
Wat leuk!!! Ik ga al mijn zwanger collega's (en dat zijn er nogal wat!!! ) hier op wijzen hoor! | |
Rewimo | dinsdag 18 februari 2003 @ 20:08 |
Komt ie aan, leuk idee Lois! In februari 2000 kwam ik erachter dat ik zwanger was. Vanaf het begin heb ik 19 oktober als dé datum in gedachten gehad. Dit alles ondanks een eigenwijze assistent-gynaecoloog, die er vanwege het schrikkeljaar nog maar een extra dag bij had opgeteld, terwijl die dag er juist af moest. Wonderlijk die negentiende, want er was zelfs sprake van dat mijn zoontje - dat wist ik al - de zestiende zou worden gehaald, omdat ik met een hoge bloeddruk in het ziekenhuis belandde. Maar mijn bloeddruk herstelde zich, met de baby ging alles goed en ik werd naar huis gestuurd om de natuur zijn gang te laten gaan. Nog even ter verduidelijking: mijn vriend Frank en ik wonen niet samen, maar op anderhalf uur rijden van elkaar. Dat krijg je met die internetrelaties tegenwoordig! Op woensdag 18 oktober om half twaalf 's avonds verloor ik de slijmprop. Heel herkenbaar. Ik bleef naar het toilet lopen en mijn moeder, bij wie ik logeerde, werd er behoorlijk onrustig van. Nou ja, we zijn toch maar gewoon naar bed gegaan, maar om een uur of één kreeg ik pijn in mijn buik en tegen drieën zat daar al een behoorlijke regelmaat in. We hebben het ziekenhuis gebeld en we mochten komen. Ik werd aan het ctg-apparaat gelegd. Er waren regelmatig harde buiken te zien, maar mij werd verteld dat dit beslist nog geen weeën waren. Ja, weet jij veel als het je eerste kindje is. We konden beter naar huis gaan, want het kon nog wel een tijdje duren. Om vijf uur waren we weer thuis en we gingen maar weer naar bed. Om half zeven begonnen de echte weeën. Ik voelde nu zelf wel degelijk het verschil! Al gauw moest ik gaan puffen, maar zo was het goed uit te houden. Tegen twaalf uur werden de weeën frequenter en regelmatiger en dus togen we weer naar het ziekenhuis. Deze keer mocht ik blijven. Ik had drie centimeter ontsluiting. Ik maakte het mezelf gemakkelijk, want het zou nog wel even duren. Mijn moeder en ik - Frank had ik gebeld met de mededeling dat er wel wat stond te gebeuren en dat ik terug zou bellen als hij echt moest komen - kregen wat te eten, maar ik wilde alleen wat yoghurt. Om drie uur had ik zes centimeter ontsluiting en leek alles goed te gaan. De baby kreeg een elektrode op zijn hoofdje voor het ctg-apparaat. Hij deed het prima. Vanaf dat tijdstip is het voor mezelf allemaal wat onduidelijker geworden. Ik kreeg rugweeën en die waren vreselijk pijnlijk. Ik kon ze wel wegpuffen, maar ik lag wel te kreunen van de pijn. Rond half zeven ben ik nog onder de douche gestopt - ik had er zelf niet zo'n zin in - om te kijken of de weeën dan wat regelmatiger zouden komen. Dat hielp echter niet en toen werd besloten een infuus met weeënopwekkers te geven. Ik weet nog dat ik daar niet blij mee was, maar ze zouden me ook een pijnstiller en een spierverslapper geven. Daarmee zou het dan wat draaglijker worden. Nou, vergeet het maar. Ik bleef ontzettend veel pijn houden. Frank was inmiddels gearriveerd (naar het schijnt was het toen ongeveer 20:30 uur). Hij hield mijn hand vast, ik was niet in staat om iets te zeggen en ik zakte toen al steeds tussen de weeën door in slaap. Volgens Frank heb ik zelfs liggen snurken. Ik kon niet meer reageren, alleen nog ja of nee knikken als ze vroegen of ik iets wilde drinken of een natte washand wilde. Toch heb ik heel veel van wat er werd gezegd en besproken, wel gehoord. Ook dat mijn moeder er op een gegeven moment niet meer tegen kon en door mijn vriendin, die om half zeven binnen was komen stappen en gewoon is gebleven tot het einde, even mee naar buiten werd genomen voor een ommetje. Uiteindelijk hebben ze om 22:30 uur de gynaecoloog opgepiept. Hij ging toucheren en constateerde nog steeds die verfoeide zes centimeter. Hij gaf opdracht alles los te koppelen, want hij ging een keizersnede doen. Gelukkig, dacht ik toen. Achteraf heeft mijn moeder me verteld dat het infuus toen al op 12 stond (de hoogste stand), maar dat dit vermoedelijk niet heeft gewerkt. Daar heb ik geluk mee gehad, want ik had er niet aan moeten denken die rotweeën ook nog eens snel achter elkaar te krijgen. Nu kwamen er steeds twee achter elkaar, een hevige en een minder hevige. En ik pufte maar, op de automatische piloot. Tijdens zo'n wee kwam ik even bij, maar daarna zakte ik weer weg. De voorbereidingen voor de keizersnede werden getroffen en ik weet nog dat ik dacht: Hij moet per se vandaag (de uitgerekende datum, 19 oktober dus) worden geboren!" Buiten de operatiekamer hing een klok en ik zag dat het 23:00 uur was. Ik was gerustgesteld, want dat zou dus wel lukken. Waar je je al niet druk om kunt maken, maar dat was op dat moment heel erg belangrijk voor me. Toen eenmaal de ruggenprik was gezet, kwam ik weer bij mijn positieven. Eindelijk was ik van die rugpijn af. De keizersnede heb ik dan ook heel bewust beleefd. Ik heb Christans eerste huiltje gehoord en hem gezien zodra hij was geboren. Toen namen ze hem mee naar Frank, die prompt bezweek voor alle vadergevoelens die dat kleine hummeltje in hem losmaakte. Even later stond hij ineens huilend aan het hoofdeinde van de operatietafel. Dat was zo'n mooi moment! Na het hechten werd ik naar de Intensive Care gebracht - 's nachts is de verkoeverkamer niet open - en na een tijdje kwamen mijn moeder en Frank met Christan en een verpleegster bij me. Toen kon ik mijn manneke eindelijk goed bekijken. Na anderhalf uur mocht ik naar de kraamafdeling en daar was Christan ook al. Hij was zo mooi (nog steeds, hoor)! Hij was een stevig manneke van 4390 gram en 53 centimeter lang. Van slapen kwam niet veel terecht, omdat ze op de meest onmogelijke tijden bloed van mij of Christan moesten hebben. Zijn glucosepeil was niet zo goed, dat gebeurt vaker bij grote baby's. Toen ineens wilden ze mij wat oppoetsen, controles doen, al dat soort gein waardoor je niet aan rusten toekomt. Ik heb naar het schijnt 700 milliliter bloed verloren tijdens de operatie en daarom kreeg ik nog een ijzerkuurtje. Omdat Christan nogal kreunde, waren ze bang voor een infectie, maar er bleek na een nachtje kinderafdeling niets mis te zijn met hem. En op dinsdag mochten we lekker samen naar huis. Het was bepaald geen gemakkelijke bevalling. Toch kijk ik er niet met akelige gevoelens op terug. Ik heb ook niet het idee dat ik heb gefaald of zoiets, wat je soms wel eens hoort als een bevalling in een keizersnede eindigt. Het kon gewoon niet anders. Twee dagen oud: Enne, dit is mijn kanjer nu. Morgen is ie 2 jaar en 4 maanden [Dit bericht is gewijzigd door Rewimo op 18-02-2003 20:16] | |
knorretje | dinsdag 18 februari 2003 @ 20:16 |
quote: | |
moussy | dinsdag 18 februari 2003 @ 20:42 |
Lois,Knor & Rewimo wat ontzettend mooi om te lezen!! Oké ik heb er 2, maar begin eerst met mijn laatste bevalling. Waar ik even een kort stukje over zal vertellen over het hoe en waarom in het VU. Tijdens de zwangerschap bleek ik zwanger van een klein kereltje met een open ruggetje, ondanks de handicap was dit kereltje meer dan welkom, vandaar dat ik niet hier in het streekziekenhuis of thuis mocht bevallen maar moest dat in het VU. ik knip en plak dit van mijn eigen site Vrijdag 9 augustus Vandaag gaan we weer naar het VU voor een echo, controle en een gesprek met de gynaecoloog die ons de rest van de zwangerschap zal begeleiden. De hele dag loop ik al met wat harde buiken rustige voorween denken we nog. De controles waren allemaal goed, niets om ons druk te maken denken we nog. We houden nml de moed er in, ondanks dat we weten dat ons kereltje een zware start zal krijgen als hij net geboren is. Zijn longetjes zijn nml niet helemaal goed ontwikkeld, dit komt door het aantal afwijkingen die hij zal hebben. Door de ene afwijking die er is, zijn er weer nieuwe afwijkingen gekomen, de ene zorgt gewoon weg weer voor een andere . Nadat we in het Vu zijn geweest hadden we afgesproken om naar opa en oma te gaan waar we het laatste stukje voor jouw kamertje op gaan halen, de oude originele scheepslamp. Oma en ik zijn nog even wezen shoppen, maar omdat ik al best last krijg van de voorweeën voel ik me niet helemaal op mn gemak. Voorweeën dachten we nog steeds. Ach, na een paracetamolletje zou ik het wel weer redden en gingen we lekker eten om daarna naar huis te gaan. Eenmaal in de auto zetten de krampen wat door en zit ik niet geheel lekker. Rond een uurtje of 1 zijn we thuis en toen ik uit de auto stapte had ik nog geen idee of dit nou echt was of dat ik genept werd. Eenmaal thuis leek het toch wel door te zetten. De krampen kwamen om de 6, 7 minuten. Ach even onder de douche, ze zullen wel weer afzakken en dan kunnen we lekker slapen. Ja, ze zakte wat af onder de douche, de krampen kwamen nu ongeveer om de 30 minuten. Goed, ze zijn dus nep, tijd om naar bed te gaan. Mis dus, slapen was er echt niet bij, doordat de krampen zo vervelend waren kon ik mn draai niet vinden en heb ik geen oog dicht gedaan. De krampen kwamen nog wel, maar zeer onregelmatig, maar niet eens pijnlijk. Ach nieuwe dag nieuwe ronde dacht ik nog. Morgen zien we wel verder. Zaterdag 10 augustus. Na de halve nacht beneden rond gespookt te hebben besloot ik dat ik papa maar wakker moest maken om half acht om het ziekenhuis hier in de buurt te bellen, zo gezegd zo gedaan. Papa aait je nog een paar keer terwijl je veilig bij mij in mn buik bent. We bellen het Vu ook nog maar voor het geval ik toch daar moet bevallen van jou. Iedereen is dus op de hoogte. Ik heb smorgens rond een uur of half 7 opa en oma in Den Haag nog gebeld om te zeggen dat ze er rekening mee moesten houden dat je grote zus René vandaag naar ze toe zou komen. Oma moest eigenlijk werken. Nadat papa het ziekenhuis had gebeld moesten we snel komen om te kijken of je nou echt ons wilde zien of dat je de kluit aan het besodemieteren was Tante Nancy hebben we snel dr bed uit gebeld om te vragen of die René op wilde vangen!! Zonder na te denken wilde ze dat, geweldig, weer een zorg minder. Snel wat spullen pakken, aankleden en in de auto op naar het ziekenhuis. Daar stond tante Nancy al te wachten, samen met je nichtje Menna. Hop, auto op zn plaats wij naar binnen met zn alle. Tante Nancy ging mee voor het geval dat we wel door naar het ziekenhuis in Amsterdam moesten, anders moesten we René weer ophalen bij hun thuis en dat zou een heen en weer geren worden. Eenmaal op een verloskamer in het Gemini komt Dr S. kijken hoe het er mee staat. 3 cm ontsluiting!!! Oeps, je wil er dus echt uit!!! Na een kort overleg besluiten we dat we toch naar Amsterdam moeten om jou de beste start te kunnen geven die je maar kon krijgen. Met de ambulance ? Met de eigen auto? Misschien wel met de helikopter? Nee hoor, we gaan met de eigen auto, omdat het nog een flinke tijd zou duren voordat de ambulance er aan zou kunnen komen. Met papa en René gaan we de auto weer in. Met een flink vaart rijden we toch voorzichtig naar het VU. We zijn bij het Vu, papa rijdt meteen door naar de EHBO omdat ze ons daar verwachten. Ondertussen hadden we ook opa en oma gebeld die voor René zouden zorgen die dag. Met rolstoel en al word ik naar de derde verdieping gebracht, naar de verloskamers. Eenmaal daar word ik meteen aan het CTG apparaat gelegd om te kijken of alles doorzet en of jij het goed doet. Ja hoor, alles gaat goed, hartje klopt lekker en je beweegt zelfs flink!! Opa en oma komen ook de kamer binnen hobbelen, René vindt het eigenlijk best gezellig zo, maar is wel van mening dat ze goed op dr moeder moet passen. Ik wilde nml onder de douche om zo de weeën goed op te kunnen vangen. Nou.. madammetje wilde mee, maar de douche was zo klein. Ze is voor me op een krukje gaan zitten met een handdoek in dr handjes, helemaal klaar voor als mama haar nodig had. Ze heeft dus ook echt, als een hele grote en zorgzame zus mij geholpen met het afdrogen van mijn lijf. Het deed allemaal zo zeer dat ik mijn benen niet meer af kon drogen, dus dat deed zij, samen met papa. Na de warme douche zijn we weer op de verloskamer beland, opa en oma zijn een ijsje gaan eten met René beneden in het restaurant. Ze zouden door naar huis gaan maar wilde toch nog even bij ons kijken. Ondertussen was de gynaecoloog ook onder weg om ff pols hoogte te nemen. Daar was ie, René gaat even met opa en oma op de gang zodat de gyn. mij even kan onderzoeken. Huh, 4 cm ontsluiting, verdomme, dat schiet ook niet op dacht ik nog, dat eerste stukje ging zo ontzettend snel!! Opa en Oma komen nog even met René kijken hoe het er voor staat om daarna samen met René naar huis te gaan. Op eens zetten de weeën als een razende door en zit ik in een mum van tijd op de 7 cm ontsluiting. Pfieuw, nog even en dan kunnen we je zien, dat was het enige wat door me heen ging. In nog geen 10 minuten tijd en 1 wee met pieken verder heb ik volledige ontsluiting en mag ik gaan persen. Na 2 persweeën ben je daar eindelijk. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar volgens de gynaecoloog waren het maar 3 minuutjes!! Wat was je ontzettend mooi!! Een perfect en volmaakt mannetje. Je gaf heel even 2 kreetjes en ik zag meteen dat je je pootjes bewoog, en hoe!! Je gooide ze alle kanten op, GEWELDIG !! Dit hield in dat je later kon leren lopen. Ook moest ik je nog even onder je voetjes kietelen, jaaaaah je kon zelfs je teentjes bewegen, beter nieuws was er op dat moment echt niet!! Al heel snel bleek dat je het zwaar had met het ademhalen en moest je snel mee met de kinderarts. Daar ging je, mijn mooie zoon waar ik o zo trots op was. Aangezien ik zelf geen schade had en de placenta waar jij 34 weken, volgens mij 39 weken had geleefd zo geboren was lag ik al snel met oma aan de telefoon om te vragen of ze konden komen met je grote zus. Ik vertelde nog even snel dat het persen zooo lang duurde, maar werd meteen terechtgewezen door de arts dat het maar 3 minuutjes waren. Helaas is Mink 20 uur na zijn geboorte overleden. -edit- typo [Dit bericht is gewijzigd door moussy op 19-02-2003 01:55] | |
moussy | dinsdag 18 februari 2003 @ 20:43 |
René 13-5-99 Rond half drie in de nacht word ik wakker en moet ik plassen. Nadat ik ook maar 1 stap buiten de badkamer deed begint er vocht te lopen, Huh dacht ik nog, ik ben net naar de wc geweest. Meteen daarna drong tot mij door dat het wel eens vruchtwater kon zijn. Het eerste dat door me heen schoot was dat ons kind dan volgend jaar op vrijdag de 13de jarig zou zijn!! Na alles opgeruimd te hebben en mezelf verschoond ben ik weer naar bed gegaan. Vergeet het maar... na een half uur sprong ik overeind en voelde ik een wee. Dat wist ik zzeker omdat de oefenweeën veel minder "scherp" waren.] Tot een uur of 6 heb ik in de woonkamer wat rondgekeuteld in mijn uppie en ben ik wat gaan rommelen tussen de weeën door. Ik kon toch niet bevallen terwijl de afwas nog op het aanrecht stond. Om 6 uur heb ik toch Peter maar wakker gemaakt en verteld dat de weeën er eindelijk waren. Ik was 2 dagen over de houdbaarheidsdatum heen De hele zwangerschap door heb ik geroepen dat ik mijn moeder er niet bij wilde hebben. Puntje bij paaltje wilde ik het toch wel, ook omdat Peter hulpeloos in een hoekje van de bank toe zat te kijken hoe ik in de woonkamer heen en weer drentelde om zo de weeën maar op de te kunnen vangen. Vanaf het moment dat ik Peter wakker had gemaakt raakte ik in een weeënstorm die tot aan de bevalling duurde, een hel vond ik het. De hele buurt heb ik bij elkaar gevloekt en alle goden verzocht om weet ik veel wat. Om 8 uur kwam mijn moeder en hebben we de verloskundige maar eens uit dr bed gebeld. Om half 9 was ze er en bleek ik nog maar 4 cm ontsluiting te hebben. Zij kon weer naar huis en ik kon onder de douche. Maar om 9 uur kwamen de persweeën en wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Dat kind moest er uit mopperde ik alleen maar. Hup de verloskundige kwam weer. Nog steeds geen volledige ontsluiting, dus moest ik het nog maar afwachten.... Om 10 uur was de verloskundige er weer, 8 cm ontsluiting, maar ik vloog ondertussen tegen de muren omhoog van de persweeën. Ze gaat niet meer naar huis maar blijft tot ons frutje geboren zou zijn. Om 11 uur besluit ze, met bijna 10 cm ontsluiting dat ik er voor mag gaan!! Eindelijk dacht ik nog en vloog met een rotgang naar mn bed. Tijdens het persen wat echt nergens op leek gaf ik het op. Tot Peter brulde dat schoonzus M (waar ik een schurft hekel aan heb) er verdomme ook 2 op de wereld kon zetten, dus ik kon dat ook!! Dat had hij een half uur eerder moeten zeggen. Na 1 keer persen vloog de champagne kurk van de fles. René vloog letterlijk en figuurlijk over het bed en mijn moeder kon dr tegenhouden (die aan het voeteneinde stond) Daar was ze dan, onze dochter. Ik had er een kleine schade aan overgehouden, 2 inwendige schaafwondjes, maar dat boeide niet, het geluk was groter dan de pijn, dat was maar bijzaak. René is nu bijna 4 en een geweldige meid!! | |
Rewimo | dinsdag 18 februari 2003 @ 20:46 |
Moussy, het blijft een prachtig verhaal, van jou en je dappere mannetje edit (ik was te snel): en leuk om René's verhaal ook te lezen Je hebt haar gelanceerd | |
Sweej | dinsdag 18 februari 2003 @ 21:16 |
Mijn bevallingsverhaal: 28 augustus 2002 was de uitgerekende datum. De weken ervoor was het ontzettend warm geweest en ik was het nu ook echt wel zat. Maar meneertje (ja dat wisten we al) vond het nog knotsgezellig in mijn buik en liet zich nog niet zien 4 september rond half 12 ging ik voor controle naar de verloskundige. Alles was prima. Hij bewoog nog goed en het hartje klopte nog steeds in volle vaart. De verloskundige besloot om mij te strippen om zo te proberen de bevalling een beetje op te wekken. (voor degenen die niet weten wat dat is: de vliezen wordt losgemaakt van de baarmoederwan, dit kan het laatste zetje zijn voor de bevalling). Het was niet echt een prettig gevoel maar gelukkig was het zo gebeurd. Ik voelde nog niks, op wat 'menstruatiebuikpijn' na en we gingen vrolijk boodschappen doen! In de supermarkt kwam ik natuurlijk weer veel bekenden tegen die allemaal zeiden 'goh..looppienounogsteeds?' Thuisgekomen voelde ik eigenlijk nog niks en aan rond half 6 ging ik eten koken. Toen kreeg ik wel wat meer buikpijn maar ik was eigenlijk in de veronderstelling dat het gewoon even wat buikpijn was en het wel weer over zou gaan. Ik ging eten en ik had om de 5 minuten krampen. Omdat ze gelijk om de 5 minuten kwamen dacht ik dat het wel los zou lopen en ze vanzelf weer zouden verdwijnen. Ze horen toch eerst om de 15, dan om de 10 etc. te komen?? Om 19.00 uur zat ik op een plastic stoel onder de douche omdat de krampen echt heel erg hevig waren. Dit waren dus weeën! Overduidelijk! Ze waren zeer heftig en regelmatig en Pieter, mijn vriend, besloot de verloskundige te bellen. Ik wilde graag thuis bevallen en zoals het er nu uitzag ging dat allemaal wel lukken. Ze zou rond een uur of 9 wel even komen kijken. Ik zat daar midden in de weeen en dan zijn opmerkingen als 'ik kom straks wel even kijken' altijd wat minder... net of het ze helemaal niet uitmaakt dat jij daar ligt te creperen van de pijn!! Ze(het was de laatste dag van de vakantie van mijn vk dus ik had de vervanger) kwam rond 20.45 uur. Ik was inmiddels onder de douche vandaan en de weeën werden steeds heftiger. Ik was op bed gaan liggen omdat dat voor mij het fijnst was om ze op te vangen. Ik werd getoucheerd en had al 8 centimeter ontsluiting! Dat klonk hoopvol. O, voor 12-en moet wel lukken zei ze. MOET IK NOG TWEE UUR... dacht ik.. Da's eigenlijk niks..maar op dat moment!! De vk brak mijn vliezen en toen werden de weeën nog heftiger. Ik moest nog wat ontlasting kwijt (lekker praatje) en daardoor kwamen de persweeën eigenlijk vanzelf. De kraamhulp was inmiddels ook gearriveerd. Terwijl zij en de verloskundige(ze konden elkaar nl.) gezellig zaten te beppen over de kinderen enzo lagen Pieter en ik me een partij weeën op te vangen. En toen kreeg ik helemaal bibberend en rood aangelopen een rood blakend jongetje op mijn buik. Heel erg onwerkelijk... Daar was ie dan, onze prachtige zoon Jonas! Achteraf vond ik de bevalling er meevallen (op dat moment niet ) En nu.. bijna 6 maanden verder zijn we dolgelukkig met onze kleine grote vriend! | |
Rewimo | dinsdag 18 februari 2003 @ 21:33 |
Sweej, hoe zwaar was Jonas? Hij ziet er zo lekker stevig uit op die foto Ik vind alle verhalen trouwens prachtig, echt ontroerend | |
Sweej | dinsdag 18 februari 2003 @ 21:54 |
Ik vind het ook heel leuk om al die verhalen te lezen Jonas was 3760 gram en 50 centimeter. Lekker stevig binkie dus! | |
Rewimo | dinsdag 18 februari 2003 @ 21:58 |
Christan was nog ietsje steviger 4390 gram en 53 cm | |
moussy | dinsdag 18 februari 2003 @ 21:59 |
quote:Zo hey!! René was 44 cm en 2450 gram en Mink 46 cm en 2150 gram..... wat een ongelovelijke beer vergeleken bij die 2 smurfies | |
DuchessX | dinsdag 18 februari 2003 @ 23:15 |
Mooi topic Moussy ik word nog steeds helemaal stil...heel mooie foto van René en Mink | |
Kozzmic | dinsdag 18 februari 2003 @ 23:16 |
Kom op mensen, dit topic is voor bevallingsverhalen. Indien je problemen hebt met modereren kan je dat in [centraal] Moderatie Lifestyle kwijt! | |
MREn | dinsdag 18 februari 2003 @ 23:36 |
quote:Kom eens terug als jij daar met je kleine in je armen staat, knul. Dan is dat voor jou het mooiste in de wereld (ben weer eens laat...heb eerst de verhalen gelezen) | |
coolbabe | dinsdag 18 februari 2003 @ 23:45 |
Even van mijn oude site geplukt, vergeef me maar ik had geen zin om het te herschrijven vanuit mijn oogpunt Het is 2 september 2000, 00.15 uur. Papa en mama liggen te slapen maar niet voor lang meer. Ik heb besloten dat ik vandaag geboren ga worden. Mama krijgt nu weeën en wordt wakker. Ze denkt dat ze last van haar darmen heeft en besteedt er niet zo veel aandacht aan. Ze probeert weer verder te gaan slapen maar dat lukt niet zo goed meer. Om 3.00 uur wordt papa wakker van mama die ligt te draaien en te kreunen. Ze besluiten om Gitta, de verloskundige, te bellen en die staat dan ook een half uurtje later op de stoep. Als ze mama van binnen voelt zegt Gitta dat mama nog maar 2 centimeter ontsluiting heeft en dat het nog wel even kan gaan duren. Ze gaat weer weg en zegt dat ze `s ochtends tegen 9.00 uur nog even langs komt. Als Gitta een half uurtje weg is breken de vliezen bij mama. De weeën worden nu wel heel erg fel en pijnlijk. Mama gaat onder de douche staan omdat ze heeft gehoord dat dat helpt maar ze heeft pech, het brengt totaal geen verlichting. Mama heeft ondertussen een ware weenstorm gekregen en ze weet niet meer of ze moet gaan zitten, liggen of rond lopen van de pijn. Als het 5.30 uur is, zegt mama tegen papa dat ze moet persen. Volgens papa kan dat niet zo snel en moet mama het maar ophouden. Mama wordt nu een beetje boos op papa en zegt dat hij echt Gitta moet bellen omdat ze anders misschien wel te laat zou zijn. Papa besluit om maar naar mama te luisteren en gaat bellen. Om 5.45 uur staat Gitta voor de deur en met papa duwt ze mama de trap op naar het bed wat klaarstaat om in te bevallen. Gitta voelt bij mama of ze al volledige ontsluiting heeft en als dat zo is, mag ze gaan persen. Na drie persweeën is een kwartier later om 6.00 uur precies het mooiste jongetje ooit geboren, Jasper, 52 cm en 3260 gram zwaar. Toen ik al een kwartier oud was kwam de kraamverzorgster aan en toen konden papa en mama gaan genieten. | |
yvonne | dinsdag 18 februari 2003 @ 23:45 |
Alle offtopic reacties verwijdert, dit topic is voor leuke en ontroerende bevallingsverhalen, verder nergens voor, o, en de gebruikelijke oe's en aa's [Dit bericht is gewijzigd door yvonne op 18-02-2003 23:50] | |
#ANONIEM | dinsdag 18 februari 2003 @ 23:52 |
edit [Dit bericht is gewijzigd door heaven7 op 19-02-2003 12:38] | |
lily | woensdag 19 februari 2003 @ 00:06 |
Leuk topic! Wat ik trouwens ook zeer interessant vind is bevallingsverhalen van de vaders/mannen. Hoe zij het hebben beleefd en ervaren. Ik kreeg met 32 weken hevige bloedingen waardoor ik in het ziekenhuis terecht kwam. Weg thuisbevalling, hallo gynacologen. Ik heb dus (met een aantal korte tussenpozen) tot mijn bevalling in het ziekenhuis gelegen. Ik had een voorliggende placenta waardoor "ze" niet wisten of Damon natuurlijk geboren kon worden. Ik was 22 maart 2001 uitgegerekend maar lag al in Januari in het ziekenhuis. De meningen van gyns weken uiteen. De een zei: keizersnee: de ander zei: nee hoor...laat haar maar proberen. De weken gingen voorbij en het was voor mij onhoudbaar. De bloedingen bleven maar Damon deed het goed dus geen ingreep. In mijn 38ste week waren "ze" het ook zat. Dit was hoe dan ook niet goed (vooral voor moeder). Ik werd ingeleid. Ik werd opgenomen in een verloskamer op 10 maart en ben er niet meer verdwenen na de geboorte van Damon op 11 maart. 10 maart om 9.00 uur werd ik ingeleid met een gel in mijn baarmoeder en een infuus met weeopwekkende vloeistof. In de eerste uren gebeurde er niet zo veel. Pijn maar geen weeen. Later op de dag meer gel, maar nog niks. Ik kreeg wel weer een hevige bloeding dus ik moest in de verloskamer blijven slapen, mijn man kon naar huis. Ze gaven me een slaaptablet maar een kwartier laten (rond middernacht) begon het. hevige pijn in mijn buik. Weeen. En niet zo'n beetje. Mijn man (die net 2 uur thuis was) weer gebeld. De hele nacht hevige weeen, zo erg (in mijn benen) dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Tegen de ochtend heb ik een ruggenprik gehad tegen de (ondragelijke) pijn. Ik heb toen een uur of 4 geslapen. Voordeel was dat in de tussentijd mijn ontsluiting gewoon doorging. Na een paar uur was mijn verdoving afgelopen en ging het weer van voren af aan door. Bla bla....om 14.00 kwam een operatieteam bij me kijken (3 man sterk in groene kleding) om te kijken of het toch niet beter was om een keizersnee toe te passen want Damon lag met zijn hoofd niet goed (wel naar beneden maar naar links ipv rechts (of was het andersom?) Ondertussen gingen ze mijn weeenopwekkers middels mijn infuus verhogen wat een probleem gaf met de hartslag van Damon. Paniek dus...De weeenopwekkers weer naar beneden..... Met het operatieteam naast mijn zijde is Damon geboren om 15.15 (11 maart) Hij bleek zuurstof gebrek te hebben maar herstelde zich snel. Ik mocht hem bij mij hebben maar 23.00 's avonds kwamen ze hem bij mij weg halen. Zijn glucose was niet goed en hij moest aan een infuus, 10 verdiepingen hoger. 5 dagen later konden we,moe maar zeer gelukkig, naar huis...... | |
Capaja | woensdag 19 februari 2003 @ 08:09 |
er was eens................... 8 augustus 1995 wist ik dat ik zwanger was, het duurde even voor er iets daagde bij me omdat ik daarvoor zo'n 7 jaar de prikpil had gehad en mijn menstruatie nog niet "normaal" was. Ik heb dat ook eerlijk tegen de huisarts verteld en die stuurde me meteen voor een echo door om te kijken hoe ver ik dan wel was, nou dat viel wel mee ik was een week of 6 zwanger de uitgerekende datum zou 5 maart worden de zwangerschap verliep eigenlijk zeer voorspoedig, onderweg in oktober nog even getrouwd op z'n tijd naar de verloskundige, alles was in orde, alleen mijn buik was een tikkie klein mijn broer liet zich ontvallen dat hij "dat best eens zou willen zien" en spontaan heb ik hem aangeboden dat hij er bij mocht zijn, mijn (ex) man vond dat ook geen probleem 2e kerstdag 1995 lag bartje erg dwars in mijn buik, zowel letterlijk als figuurlijk, ik had heel de dag een erg opgeblazen gevoel, kon niet eten, en bartje was ook echt te voelen door anderen, als je achter mij ging staan en je handen links en rechts op mijn buik legde kon je echt hoofd en voetjes voelen in januari ging mijn broer een keer mee naar de verloskundige om het hartje te horen, paps moest werken dus dat kwam mooi uit, verloskundige luistert, voelt, klopt etc.... en kwam tot de conclusie dat bartje in een volledige stuit lag, ik moest naar het ziekenhuis voor een echo, en inderdaad bartje lag op zn kop, na de echo moest ik even naar de gyn, of ik een voorkeur had bij wie, jawel ! de gyn die mij op de wereld heeft gezet en ook mijn overleden zusje en broertje en mijn levende broer werkte er nog steeds , dus naar hem getogen, die heeft uitwendig geprobeerd om hem te draaien (AUW), maar dat mocht toch niet lukken. Vanaf dat moment kon ik de thuisbevalling vaarwel zeggen, maar niet getreurd, ziekenhuis vond ik geen probleem, verder verliep nog steeds alles zoals het hoorde. 15 februrai 1996, om 13.15 afspraak bij de gyn. er zou een hartfilmpje van de baby gemaakt worden omdat ik rond de 38 weken zat maar er lag al iemand aan het apparaat dus ik moest daar even een half uurtje op wachten, dus zijn (ex)man en ik naar de poli-kinderafdeling gewandeld mijn broertrje en zusje zijn overleden aan CF en ik wilde mijn kindje ook zo snel mogelijk laten testen wij terug naar de gyn. aan de machine gekoppeld en toen begon de lichte paniek, ons bartje zijn hartslag was niet regelmatig, dus ik moest blijven van de gyn, moest gaan liggen en rekening houden dta er morgenvroeg een keizersnee van zou kunnen komen EN ik zou vandaag nog wel een paar keer aan de machine moeten. half 6 werd ik weer opgehaald voor een nieuwe ronde aan de machine, en wederom een dalende hartslag elke keer, soms zelf naar de 50 ! half 9 : na dat strippen (want daar kwam het op neer) kreeg ik erg veel harde buiken en ik werd dus weer aangelegd en het werd alleen maar erger bij Bartje, elke keer als Ik een harde buik had daalde zijn hartslag enorm, dus met spoed werd de gyn erbij gehaald om 8.50 stond hij aan mijn bed met de mededeling : de operatiekamer staat klaar, het spijt me, maar je krijgt een algehele narcose hij moet er NU uit. 9.10 OK narcose word razendsnel toegediend (ex)man in een pak gehesen fotocamera aan verpleging gegeven, omdat mijn man dat ineens niet meer zag zitten om dat zelf te doen en weg was ik............... en dan word je wakker gemaakt op de vercouver, geen besef van tijd of wat dan ook met de woorden : Proficiat u hebt een zoon de volgende ochtend om 7.45 staat Dr van Heyst aan mn bed met de mededeling : je hebt een klein goed geproportioneerd kereltje en hij is GEZOND (dit met een traan in zijn ogen, wat na zijn ervaringen met mijn broertje en zusje niet verwonderlijk was) pascal woog 2180 gram en inderdaad GEZOND en nu........ pascal behoort nog steeds niet tot de "grote" kinderen, maar is al wel "mijn" kerel van 7 jaar later het verhaal van riesjad | |
Stout | woensdag 19 februari 2003 @ 09:30 |
oudste : 11-10 ik ben jarig en weiger te bevallen op die dag, de hele dag harde buiken maar je blijft waar je bent 12-10 vk : die zit er niet lang meer 13-10 oo.oo..weeen.t is begonnen ! de ontsluiting duurt lang (14 uur) maar t persen is zo klaar, na amper 15 minuten is onze zoon Morten geboren ! 3600 gram en 52 cm ! Jongste: stout ! | |
Angel22 | woensdag 19 februari 2003 @ 11:22 |
Nou dan kom ik maar met de bevalling van Damien!!! Zaterdagavond 29-7-2000 1900 uur Nog nix aan de hand... ik belde mijn beste vriendin om te vragen of ze misschien zin had om een filmpje te komen kijken... ik was zelf niet meer zo mobiel (was 3 aug uitgerekend...) dus die kwam opdraven. 2000 uur Mijn vriendin was al onderweg naar mij toe (woont ongeveer 3 kwartier rijden bij mij vandaan...) en ineens voel ik tijdens de afwas een kramp in mijn onderbuik en rug... **SCHRIK** een WEEEEE zeg ik tegen mijn man. Timen maar. 2130 uur
0.00 uur
Mijn man komt naar bed en maakt mij wakker omdat ie nog wat wil vrijen. Ik vind het niet erg dat ie me daarvoor wakker maakt dus zo gezegd zo gedaan. 0530 uur Alle weeen activiteit komt in alle hevigheid terug...meteen om de vijf minuten en binnen de tien minuten zit ik om de twee minuten weeen. 0630 uur Verloskundige stapt binnen en van haar moet ik nu op bed gaan liggen. Ze vraagt aan me of ik al de bloedprop of vruchtwater ben verloren maar dat is geen van beide het geval zeg ik haar. 0645 uur Mijn vader uit zijn bed gebeld dat ie moet komen omdat ik naar het ziekenhuis moet om te bevallen.... 0710 uur In het ziekenhuis gearriveerd werd ik meteen aan het ctg gelegd om te kijken hoe het met de weeen stond en met de hartslag van de kleine. 0730 uur De weeen komen weer wat op gang en ik wordt toch maar weer afgekoppeld van het ctg apparaat omdat ik graag wil douchen... ook zou ik wel wat te eten lusten maar dat mocht niet want ik zou wel eens misselijk kunnen worden ... BALEN
Ik weet van gekkeigheid niet meer waar ik het zoeken moet met weeen om de minuut en af en toe het vage gevoel van moeten poepen....
De verloskundige stormt met een roodhoofd binnen, die had der eigen rotgehaast!!! 1115 uur Ik heb ondertussen al een aantal keer gebruld dat ze het kind maar moeten laten zitten en dat ik het verdom ik doe niet meer mee!!!! 11.30 uur Kom op nog 1 keer persen en die kleine isser!!! ik Knip je wel in zei de verloskundige. 11.31 uur
Ik kreeg een prik voor de nageboorte maar die kwam bijna meteen al los, 1 wee een beetje trekken en dat ding wasser uit. En toen kreeg ik nog een verdoving voor de hechtingen. Alles was verder in orde en ik mocht wat eten, douchen en om half drie naar huis!!!! Sorry voor het lange verhaal.... der komt er dit jaar nog 1 aan.... zo rond 6 april..... | |
Qarinx | woensdag 19 februari 2003 @ 11:36 |
Ik weet niet waarom, maar ik kijk enorm tegen een bevalling op.. vooral omdat je hoort van die verhalen dat het kan uitscheuren enzo.. Nu ik die verhalen zo lees, heb ik dat eigenlijk wel een stuk minder... het klinkt wel erg zwaar allemaal, maar op de één of andere manier komt het bij jullie over alsof dat helemaal niet uitmaakt... Erg mooi om te lezen.. ook erg geruststellend overigens | |
YPPY | woensdag 19 februari 2003 @ 11:39 |
Ik vind het enerzijds geruststellend, maar toch ook weer niet. Maar ik heb wel een nieuwbie vraag. Op tv wordt er altijd ontzettend veel gekreund en geschreeuwd. Dat lijkt mij het engste aan het bevallen. Mijn moeder zei dat zij niet zo deed. 'Hoort' het wel om zo te schreeuwen? Of is dat voor de film? | |
berney | woensdag 19 februari 2003 @ 11:42 |
Ik geloof niet dat het verstandig is om mijn bevallingverhaal hier neer te zetten. . . | |
Evil-Cherry | woensdag 19 februari 2003 @ 11:46 |
Hij is niet van mij en kan het dus niet in zulke mooie geuren en kleuren vertellen als jullie, maar ik vind het toch het vermelden waard Situatie: bij mijn tante's eerste kindje heeft ze een maand in het ziekenhuis gelegen vanwege ZEEEER zware ochtendmisselijkheid (tot aan uitdroging aan toe). Me oom houdt totaal niet van bloed en durft niet eens een ziekenhuis in, dus dan weet je het al Kindje is gezond en inmiddel 2,5 jaar. Op 23 januari (een dag na mijn verjaardag) zou hun tweede kindje geboren worden. Om 3 uur 's morgens op 22 januari breken de vliezen bij me tante. Zij blij want dan zou het kindje niet op mijn verjaardag geboren worden (lief van ze om dat te denken, ghehe). Rond 9 uur wordt de verloskundige gebeld en blijkt ze 2 cm ontsluiting te hebben. Verloskundige vertrekt weer met de mededeling dat ze rond 4 uur weer terug is. Alles rustig aan, tot ze om 11 uur persweeën krijgt. De verloskundige wordt gebeld, het ziekenhuis en Rowan (eerste kindje) wordt opgehaald. En dan zijn ze plots alleen thuis en me tante brult; ik voel het hoofd. Me oom zet de voordeur open en stormt naar boven. Daar zegt me tante: "Ik ga persen".. En 5 minuten later staat me oom met zijn zoontje in z'n armen En na 10 minuten kwam de verloskundige binnen rennen, maar ja toen was hij er al.. Alles is oké, hij heet Rens, deelt mijn verjaardag en heeft de grootste en mooiste blauwe ogen op de wereld [edit]woord vergeten[/edit] | |
coolbabe | woensdag 19 februari 2003 @ 12:17 |
quote:Niks moet en alles mag als je aan het bevallen bent. De een kruipt weg in een hoekje en bevalt zonder een kik te geven. De ander kreunt, schreeuwt, vloekt of wat dan ook. Vergelijk het met op je duim slaan. Wat zeg je dan? Ajje GVD! of stop je hem in je mond en zeg je niks? Ieder persoon is verschillend en zo ook iedere bevalling. Bevallingen in soapseries/films e.d. zijn als pornofilms, het is gebaseerd op de werkelijkheid maar ook zwaaaaaaar overdreven | |
moussy | woensdag 19 februari 2003 @ 12:33 |
quote:Of zwaaaaar verromantiseerd..... Met 1x persen is je kind er na 10 minuten weeën én, je make up zit nog goed | |
Karin | woensdag 19 februari 2003 @ 13:19 |
quote:Waarom niet berney? Ik vind dat alles hier kan staan hoor. | |
Juweel | woensdag 19 februari 2003 @ 13:42 |
quote:Wat lief! hij ligt hier echt te glimlachen! | |
Grijs | woensdag 19 februari 2003 @ 14:56 |
Ik heb mijn bevallingsverhaal nooit opgeschreven en het is nu 2 jaar geleden dat ik ben bevallen. Ik hoop dat ik het allemaal nog een beetje kan navertellen. Woensdagmorgen 14 februari 2001 ben ik naar de verloskundige geweest. Ik was uitgerekend op 16 februari. Ik vroeg aan de verloskundige of het iets uitmaakte dat ikzelf 13 dagen na de uitgerekende datum was geboren en m'n man 14 dagen na de uitgerekende datum. Ik was de zwangerschap namelijk al aardig beu."Nou," zegt ze, "dat hoeft niet..." Op zo'n toontje van: "maar reken er maar op dat het nog wel even duurt". 's Avonds lekker pizza gegeten, waardoor ik wel wat last van m'n darmen had, maar daartussendoor voelde ik een ander soort pijn... dat begon steeds wat regelmatiger te komen, dus om 22.00 uur hebben we het kraambureau gebeld (die moesten we bellen zodra het wat begon te 'rommelen'). Daarna lekker naar bed gegaan, want zo'n eerste bevalling duurt vaak wel even en alle slaap die van tevoren kunt meepakken is dan mooi meegenomen. 's Nachts om 3.00 uur wordt ik wakker van pijnscheuten in m'n buik. Ik maak m'n man wakker om te vertellen dat het gaat beginnen. Omdat ik toch niet meer kan slapen, gaan we naar beneden. Ik moest de verloskundige bellen, als de weeën ongeveer om de 3 minuten komen. Nadat ik een half uur om de 5 min. weeën heb, vind ik dat de verloskundige maar gebeld moet worden. De weeën zijn erg heftig, maar ik kan het wel aardig opvangen. De verloskundige zegt dat het waarschijnlijk nog wel even duurt . Het was een zeer snelle bevalling voor een eerste kind (van 3.00 uur tot 8.07 uur, dus 5 uur, waarvan een half uur geperst). Het viel me (achteraf ) toch wel mee. Ik ben ook heel trots op m'n man die de verloskundige zo goed geassisteerd heeft! Nog een foto, met de webcam gemaakt, vlak na de bevalling: | |
Lois | woensdag 19 februari 2003 @ 15:07 |
Wat een prachtige verhalen allemaal, allemaal zo verschillend. Ik vind het geweldig dat iedereen dit zo openhartig wil delen! Nog even terugkomen op de vraag van Yppy. Ik heb gebruld tijdens mijn bevalling, niet gezond meer. Dat was in het uur dat ik persweeën moest wegzuchten en niet mocht persen. Ik begon meestal met puf puf puf en dan brul! Ow en Berney? Kom maar op hoor, ik wil ieders verhaal horen. | |
YPPY | woensdag 19 februari 2003 @ 15:13 |
Bedankt voor de antwoorden. Als ik ooit nog ga bevallen, hoef ik dus niet verplicht te gillen. | |
knorretje | woensdag 19 februari 2003 @ 15:16 |
quote:ik heb geen moment gegild, gekreund, geschreeuwd of wat dan ook. Ik ging zachtjes fluiten of neurieen. Heb wel (wederom zachtjes) alle goden bedankt (dat het eindelijk eruit kwam) die ik maar kon bedenken en dat waren er toch nog heel wat als ik Danny moet geloven | |
Grijs | woensdag 19 februari 2003 @ 15:30 |
quote:Ik heb ook niet gegild. Ik was heel bewust bezig met m'n ademhaling. M'n hele wereld bestond uit ademhalen en puffen. En op het laatst uit ademhalen, persen en puffen. Maar ik ben ook niet iemand die snel gilt. Toen ik m'n enkelband ooit een keer (een klein beetje) gescheurd had, heb ik ook geen kik gegeven. Ik concentreerde me op dat moment op het opvangen van de pijn (vraag me niet hoe je zoiets doet). Dat deed ik dus ook met de weeën. | |
Bengeltje | woensdag 19 februari 2003 @ 15:36 |
8 januari 1993 42 weken en 1 dag zwanger ,van mij mag hij/zij komen 15.00uur deze harde buiken zijn toch wel aan de erge harde kant. 17.00 daar komt Marion De weeen zijn rond 19 uur niet meer te harden , om de 3 min. 20uur , Marion kijkt , net 3 cm , niks dus Tegen 3 uur had ik er genoeg van,ze kwamen al om de min. , Marion gebelt nog even vlug douchen , Pat gaat alvast het ijs van de auto ramen afkrabben het vriest namelijk . De pijn is wel erg hevig , maar nog steeds niet genoeg ontsluiting. Komt er zo'n blaag,boven me hangen "gaat het nog" Ze prikken de vliezen , ja dan pas maar niks verandert, Op het app, konden we nu mijn weeen zien en de hartonen van onze baby Op de operatie tafel , niks anders dan prik prik prik 8.24 Mitchel is geboren. | |
Gia | woensdag 19 februari 2003 @ 16:49 |
quote:Nee de mijne ook maar niet. Het moet tenslotte leuk zijn voor de zwangere fokkers!! Ik zit nu nog in de WAO, al 10 jaar. Zal jullie de details besparen. | |
YPPY | woensdag 19 februari 2003 @ 16:57 |
quote:Ik ben nog lang niet zwanger, maar ik vind het jammer als ik alleen maar over de rooskleurige bevallingen lees. Als je het niet wilt posten, moet je dat natuurlijk niet doen, maar als je het wel wilt tikken moet dat toch ook kunnen? En dan met een soort van waarschuwing voor zwangeren? Zit je door je bevalling in de WAO? Dan was het wel heel erg. | |
Rewimo | woensdag 19 februari 2003 @ 17:36 |
quote:Ik heb gepuft en gesnurkt, maar niet gegild | |
Rewimo | woensdag 19 februari 2003 @ 17:39 |
quote:Ik denk dat de zwangeren heus wel begrijpen dat niet iedere bevalling een fluitje van een cent is. En dat een horrorbevallingsverhaal lezen niet betekent dat zij er ook zo een krijgen. Dus als jullie willen, plaats je verhaal hier dan. Kan voor jezelf ook prettig zijn om het (weer) eens kwijt te kunnen. | |
Rewimo | woensdag 19 februari 2003 @ 17:50 |
Oja, mijn vriendins verhaal is ook een leuke. Ze was 34 weken zwanger en was op zaterdagavond gezellig uit eten geweest met manlief. Voelde zich niet helemaal jofel en moest steeds naar de wc 's nachts. 's Morgens om een uur of 6 zat ze daar weer, riep ineens naar haar man: bel de verloskundige maar, ik zie het hoofdje al. Hij de vk gebeld, die zat middenin een andere bevalling. Oud dekbed uit de kast gerukt, vriendin erop in de gang, en met de vk aan de telefoon hebben ze samen de bevalling gedaan. Zoonlief in handdoeken gewikkeld, lag al ingepakt en wel toen de vk eindelijk binnenstormde. Ondanks de vroege geboorte was hij al 5 pond, wel een tikje onderkoeld dus ze moesten toch naar het ziekenhuis. Verder was alles goed. Het telefoongesprek dat we later die ochtend voerden was het mallotigste dat we ooit samen hebben gehad | |
knorretje | woensdag 19 februari 2003 @ 17:59 |
quote:hier mee maak je mij eigenlijk nog nieuwsgieriger. Ik zit dan wel niet dankzij de bevalling in de WAO. Maar ben er voor 80-100% in beland vanwege de zwangerschap zelf | |
Qarinx | woensdag 19 februari 2003 @ 18:48 |
Misschien stomme vraag, maar wat is dat dan tijdens het bevallen met die centimeters? Daar moet op gewacht worden of iets? | |
moussy | woensdag 19 februari 2003 @ 19:03 |
quote:De baarmoedermond moet open staan en die centimeters das hoe ver die open staat. Tien cm is gehele ontsluiting. [Dit bericht is gewijzigd door Lois op 19-02-2003 19:43] | |
coolbabe | woensdag 19 februari 2003 @ 19:06 |
quote:De baarmoedermond, de uitgang van je baarmoeder, moet eerst opengaan. Nu is het nog een langwerpig slurfje, dat je een beetje kunt vergelijken met het tuitje van een ballon. Onder invloed van de weeën wordt dit tuitje afgeplat tot het helemaal is verdwenen. Dit heet verstrijken.
van babyinfo.nl | |
Leah | woensdag 19 februari 2003 @ 23:41 |
35 weken, en ik moet in het ziekenhuis blijven met zwangerschapsvergiftiging. Het is heel gek, als Hub op bezoek komt krijg ik harde buiken die verdacht veel op weeen lijken... Hub weg, weeen weg...
CTG blijkt te vlak, en met iedere wee zie je de hartslag van het kindje zakken. Die zit te hoog, en mijn bloeddruk knettert naar beneden en ik denk echt dat ik het hoekje om ga.... Dat blijf ik roepen totdat de gyn meldt dat we een jongetje hebben. En dan is het stil..... heel stil....... Na een voor mijn gevoel eindeloze tijd horen we een kreet, en mag Hub komen kijken. Even later komt ie terug lopen met een bundel handdoeken, met daarin een gezichtje. Dag Freek, hoi mannetje.... | |
Rewimo | donderdag 20 februari 2003 @ 09:44 |
Hier is het verhaal van Jessie over de geboorte van Bo Nou op donderdag de 13e savonds begonnen dus de weeen gelijk om de 5 minuten, maar ze duurde maar een seconde of 15 a 30. Dit heeft de hele nacht en volgende ochtend geduurd. Met mijn apparaatje (geboortetens) en een warme douche was dit nog goed op te vangen. De hele vrijdag ging dit door alleen waren de weeen nu wel wat pijnlijker en om de 4 minuten, nog steeds duurde ze niet langer als 30 seconde. Mijn apparaatje begon me inmiddels al wat te irriteren en doordat het weer de hele nacht doorging en ik zaterdag dus inmiddels al 2 nachten niet geslapen had begon ik erg moe te worden en deed alles nog meer zeer. We waren intussen ook al 2 keer naar het ziekenhuis geweest, maar ik had nog maar 2 centimeter ontsluiting en dat gaf ook een frustrerend gevoel. Zaterdagochtend moesten we weer om 11 uur in het ziekenhuis zijn. Kwam daar helemaal uit geput aan. Na onderzoek had ik nog maar 3 centimeter ontsluiting en toen dacht ik alvan hoe moet dit verder. | |
jessie | donderdag 20 februari 2003 @ 09:46 |
Heel er bedankt Rewimo | |
Juweel | donderdag 20 februari 2003 @ 14:29 |
Wat een ontzettend nare mensen hebben je geholpen in dat ziekenhuis zeg! Hoezo loopt de gyn tegen je te schreeuwen en geven ze je maar lukraak prikken zonder te vertellen waar het voor is???? Maar je hebt t gelukkig wel heel goed gedaan | |
Gia | donderdag 20 februari 2003 @ 15:17 |
Nou vooruit dan. Hoewel ik het meestal liever niet vertel tegen zwangeren. 30 augustus 1991 zijn Monty en ik getrouwd en we wilden graag meteen aan kinderen beginnen. We waren beide 27 jaar, dus een leuke leeftijd, vonden we. Omdat mijn moeder een kindje heeft gehad met een open ruggetje werd ik doorverwezen naar het diagnostisch centrum. Daar werd me verteld dat er een kleine kans was dat ons kind dat ook zou hebben en dat ik in aanmerking kwam voor een vruchtwaterpunctie. Omdat ik hoge bloeddruk had, moest ik zoutloos. 27 augustus was de uitgerekende datum en we kozen voor een thuisbevalling. Op de logeerkamer werd een bed op klossen gezet. Daarbij een tafel met alle benodigdheden. De kinderkamer was klaar. Rond week 38 ging ik weer voor controle naar de verloskundige. Zij vond het kind wat aan de grote kant worden en stuurde me door naar het ziekenhuis om een gynaecoloog zijn mening te krijgen. Tja, naar de stad. Pyjama's kopen, toilettas enzo.. De volgende ochtend stond ik met de tas in de hand klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Monty maakte een foto. Voor de gein hield ik een briefje van 25 gulden omhoog. Jammer, ik had het liever thuis gedaan, maar het was niet anders. De verloskundige stond achter de beslissing van de gynaecoloog en raadde me aan in het ziekenhuis te bevallen. In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik een slangetje in mijn baarmoedermond, waar een gelei of zo inzat. Dit moest de baarmoedermond week maken en mogelijk zouden hierdoor de weeën al op gang komen. Die nacht nauwelijks geslapen. Vond het eigenlijk maar niks allemaal en maakte me vreselijk ongerust over de volgende dag. Om 9.30 uur was ik aan de beurt. Het infuus werd aangesloten en ik kreeg binnen de kortste keren flinke weeën. Niks rustig aan beginnen, hup, vol ertegenaan. Om 17.45 vond de gynaecoloog het wel welletjes en hij maakte met de hand de ontsluiting totaal. Ik mocht gaan persen. Ik werd van onderen verdoofd en er werd geknipt. De gynaecoloog besloot de tang erbij te pakken. Hij zei dat de assistent, die in principe de bevalling begeleidde, dat toch ook eens mee moest maken. Ik schreeuwde het uit, toen mijn zoon, uiteindelijk uit me getrokken werd. De pijn was onbeschijfelijk. Ik was ingescheurd en moest gehecht worden. De volgende dag bleek mijn zoontje niet goed te willen drinken. De borst wilde nog niet lukken en ook het suikerwater dronk hij niet. De zusters zeiden dat hij niet mee naar huis mocht als hij niet dronk. Monty heeft het toen voor elkaar gekregen dat hij het flesje leegdronk. We mochten dus naar huis. Ik kreeg hulp, maar moest het bed houden. Mocht dus niet zelf mijn kind badderen en zo. De hulp hield hier wel rekening mee. Ze verzorgde eerst mij, op het logeerbed op klossen en waste dan mijn zoontje op de tafel naast het bed, zodat ik alles kon zien. Een week later zou de verloskundige de hechtingen eruit halen. Ze haalde alleen de hechtingen van de knip eruit. Ik kreeg een klasse kamer. Er kwam iemand van maatschappelijk werk van het ziekenhuis en er werd me verteld dat er een fout was gemaakt. Ik kon een klacht indienen, als ik dat wilde. De volgende dag, 27 augustus, trouwde mijn oudste zus. Ik lag op de OK, toen wel, en werd opnieuw gehecht. Een paar dagen later bleken de hechtingen niet te houden. Hoofd gynaecologie kwam erbij. Anyway. Ik lag in het ziekenhuis, mijn kind was 's nachts thuis en overdag bij mij. Elke dag kwamen de verpleegsters de ontlasting met gaasjes en savlon tussen de hechtingen uitduwen om het zaakje zo schoon mogelijk te houden. Op 30 augustus waren we een jaar getrouwd. Ik zei tegen een broeder dat ik graag met mijn man en zoontje naar de kapel wilde. Een jaar daarvoor had ik gebeden om een kindje en ik wilde Maria mijn zoon laten zien. Na een week of zo mocht ik naar huis. Er werd geregeld dat de wijk het verder schoon moest houden. Ik kreeg een recept voor een voorraad gaasjes en zakjes savlon mee. Ook moest ik zitbaden nemen in de badedas. Dus er werd een zitbad gehaald. Ik kon niet voor mijn kind zorgen, dat moest de gezinshulp doen. Ik kon alleen maar melk geven. Voelde me vaak een 24 januari 1993 werd ik weer opgenomen. Er volgde weer een operatie om de sluitspier te herstellen en het perineüm op te bouwen. Ik ben voor hulp naar de huisarts gegaan. Die keek en schrok zich wezenloos. Zoiets had hij nog nooit gezien. Hij vroeg me wat ik wilde. Ik wilde naar Nijmegen. Naar het Radbout. Ik dacht dat die knappe koppen daar me misschien konden helpen. In april ben ik naar een advocaat gestapt, die gespecialiseerd was in medische zaken. Daar kreeg ik te horen dat ik al de 5de was in 3 weken tijd die klachten had over die gynaecoloog. Ik wilde hem voor het medisch tuchtcollege brengen, maar de advocaat zei dat ik daar niets aan had. De arts krijgt een berisping en ik zou daar niets mee opschieten. Hij stelde voor schadevergoeding te eisen. De procedure werd begonnen. Begin september werd ik opgenomen in het Radbout. Ze gebruikten een andere hechtmethode. De sluitspier zou niet tegen elkaar, maar over elkaar worden gehecht. Zo werd dat in Amerika ook gedaan. Voor de operatie kreeg ik een ruggeprik en ik moest op handen en voeten over een kussenrol gaan zitten. Dus met de billen omhoog. Heel vernederend. Maar ja. Als het helpt!! Er was me vantevoren al gezegd dat ze me geen zekerheid konden geven. Er was al veel weefsel vernield. De klachten die ik nu nog heb zijn licht verlies van ontlasting, winden niet op kunnen houden (zeer genant!), bij diarree regelmatig de wc niet halen. Vaak ontstekingen aan het lidtekenweefsel en aambeien. Na en tijdens dit alles ben ik ook heel ernstig gedeprimeerd geraakt. Ik wilde heel graag een tweede kind. In Nijmegen hadden ze gezegd dat dat wel mocht, maar voorzichtig proberen en bevallen met een keizersnee. Ik was meteen zwanger. 3 maanden voor de uitgerekende datum wist ik de geboortedag al. Ik was in Geldrop, een kleiner ziekenhuis, een hele fijne gynaecoloog. Hij begeleidde de zwangerschap en deed de bevalling. Alles heel gemoedelijk. Ik heb 8 dagen in het ziekenhuis gelegen, maar een heerlijke kraamtijd gehad. Nu nog heb ik het daar heel moeilijk mee. Mijn oudste is een hele lieve jongen, die vaak om een knuffel komt. Ik houd zielsveel van mijn kinderen maar dat eerste jaar mis ik nog steeds. Mijn depressie werd na verloop van tijd erger. Ik kwam aan de prozac, wat goed hielp. Het gaat nu wel redelijk met mij, hoewel ik gauw moe ben en ook nog wel een beetje depressief. De bevalling en de hele nasleep heeft mij in de WAO doen belanden. Daar is die hartkwaal bijgekomen, dus dit zal wel niet veranderen. Achteraf is gebleken dat de gynaecologen onderling overhoop lagen. Na de bevalling had ik eigenlijk naar de OK gemoeten, wat de gynaecoloog ook zei. Maar op de OK werkte op dat moment een collega waarmee hij overhoop lag en hij wilde mij niet aan die collega doorgeven. Tijdens het typen van dit relaas liepen regelmatig de tranen over mijn gezicht. Ik ben hier nog niet overheen. Mijn zoon wordt 11 in augustus. En inderdaad, dit is een uitzondering. Meestal gaat het goed. Alleen ben ik door deze ervaring fel tegen inleiden bij een eerste kind. Het wordt te gemakkelijk gedaan. Als er nou gevaar is of zo, kan ik het nog begrijpen. Maar gewoon omdat het kind groot genoeg is!! | |
Rewimo | donderdag 20 februari 2003 @ 15:27 |
Jeetje Gia, wat een verhaal, en wat hebben die kl***gyns een hoop verpest voor jou. Niet alleen de lichamelijke klachten maar ook het niet kunnen zorgen voor je kindje, en geestelijk is dat ook een enorme belasting De schadevergoeding kan je dat ook niet teruggeven... hooguit een stukje genoegdoening. Ik kan me best voorstellen dat je geaarzeld hebt om het hier neer te zetten, en dat het niet meevalt om het nog eens te doorleven, maar misschien lucht het ook een beetje op om het kwijt te kunnen... | |
BE | donderdag 20 februari 2003 @ 15:36 |
Jeetje Gia, wat een vreselijk triest verhaal. Niet alleen ben je het eerste jaar met je kindje kwijt, maar ik denk zowieso ook een groot deel van jezelf. Ik kan me voorstellen dat de klachten die je nog steeds hebt een behoorlijke invloed op je leven hebben. En dat allemaal omdat een stelletje prutsers het niet met elkaar kunnen vinden. Ik kan me goed voorstellen dat je denkt: als het nou nodig geweest was..., maar alleen omdat het groot genoeg was. Pfff. Heel dapper dat je het opgeschreven hebt. Ik hoop dat het je niet al te veel belast. | |
Gia | donderdag 20 februari 2003 @ 15:36 |
quote:Die hele schadeprocedure heeft ook nog eens 6 jaar geduurd. Een onderdeel was een expertise onderzoek in het Dijkzigt. Dit bestond uit een endorectale echo, een endorectale MRI en een endorectale nogwat, ben de naam kwijt, maar om de knijpkracht te meten. Bij die MRI kreeg ik een dikke ijzeren staaf in mijn anus. Heel genant. Hieruit volgde als advies om weer aan 't werk te kunnen een stoma. Ja, bekijk het maar! | |
Gia | donderdag 20 februari 2003 @ 15:41 |
quote:Ach, ik heb weer een keertje kunnen huilen. Wat vaak moeilijk is. Je wordt hier ook harder van. Wat in postings van mij wel naar voren komt. Ik ben nu zoals ik geworden ben. Soms hard en meedogenloos, maar eigenlijk heel hulpvaardig waar nodig. Mensen kijken me weleens raar aan, omdat ik in de WAO zit. Je ziet namelijk niets aan mij. Dan haal ik mijn schouders maar op. Ook in de lift kijken ze me vaak aan met zo'n blik van: Jij kunt toch wel met de trap, zo'n jonge vrouw. | |
YPPY | donderdag 20 februari 2003 @ 19:11 |
Wat een verhaal Gia... En wat ontzettend dapper dat je dat kunt vertellen. | |
moussy | donderdag 20 februari 2003 @ 19:16 |
Ow Gia, wat verschrikkelijk Dat een arts zo ver kan gaan om iemand niet fatsoenlijk te behandelen dat ze voor dr leven getekend is..... | |
ibo | donderdag 20 februari 2003 @ 19:16 |
Wat een vreselijke naweeen Gia. Ik ben er stil van. | |
Lois | donderdag 20 februari 2003 @ 19:44 |
Gia ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik vind het geweldig dapper dat je je verhaal zo openhartig hebt willen opschrijven. Het is ongelooflijk dat iets, wat vaak de mooiste ervaring van je leven wordt genoemd, op zo'n manier is verlopen voor jou. Wat een opeenstapeling van fouten, het is gewoonweg onvoorstelbaar. | |
jessie | donderdag 20 februari 2003 @ 20:06 |
Jeetje Gia, wat een verhaal. Ik vond mijn bevalling al zo'n ramp en gun niemand zo'n gyn en assistent gyn, maar die van jou hebben er echt een puinhoop van gemaakt zeg. Wat zal jij het moeilijk gehad hebben en nog af en toe denk ik. Knap dat je het hier neergezet hebt en hopelijk heb je daar zelf ook nog wat aan door het weer eens van je af te schrijven. Dikke kus van mij | |
livelink | donderdag 20 februari 2003 @ 21:22 |
Over mijn bevalling kan ik vrij kort zijn. Katja lag in een stuitligging. We hebben nog geprobeerd haar te draaien, maar dat lukte niet. Op dat moment kregen wij de keus; of een geplande keizersnede of toch nog voor een gewone bevalling gaan. Ik koos voor de normale bevalling, maar ze wilde maar niet komen. Op oudjaar 2001 was ik twee weken overtijd en moesten we naar het ziekenhuis voor controle. Daar bleek dat er nog geen tekenen waren dat de bevalling zou beginnen. De gynaecoloog raadde me vervolgens ernstig aan om toch alsnog voor de keizersnede te kiezen en dat hebben we toen gedaan. Op 2 januari 2002 is Katja gehaald. Als ik de verhalen lees van Gia en Jessie en Rewimo, realiseer ik me weer hoe makkelijk het bij mij gegaan is, maar toch vind ik het af en toe nog een heel raar idee dat ik een kind heb, maar nog steeds geen idee wat weeen zijn en hoe het moet zijn als je lichaam het helemaal van je overneemt zoals Jessie het zo mooi schreef. Ik weet het, ik moet het niet romantiseren en waarschijnlijk zou ik na 3 weeen wel weten wat het was en het wel genoeg vinden, maar toch......... | |
Rewimo | donderdag 20 februari 2003 @ 21:38 |
Oja, helemaal vergeten, de eerste mama en kindfoto Zo zie je eruit na ruim 24 uur bevallen inclusief een keizersnee Flatteus hè? | |
Capaja | donderdag 20 februari 2003 @ 23:00 |
okeeeee het Riesjad verhaal Net als bij de 1e begon mij ook pas iets te dagen bij de 2e toen ik geen koffie meer kon verdragen om 1 uur was het van het 1 op het andere moment ineens RAAK om half 3 stond "tante bets" ineens naast mijn bed | |
Loedertje | vrijdag 21 februari 2003 @ 02:06 |
quote:Willen de mamma's mij dat eens uitleggen Zo'n frummeltje komt regelrecht uit de binnenkant van je lijf en dan zeggen mamma's "wat ruikt ze/hij lekker" Omschrijf die geur eens, kan mij er totaal nix bij voorstellen... | |
golfer | vrijdag 21 februari 2003 @ 02:14 |
quote:Mijn zoon(tje) heeft dezelfde naam als de jouwe: Damiën. Hij is alleen van jaargang 1982. Maar als ik die naam zie, smelt ik altijd weer. | |
golfer | vrijdag 21 februari 2003 @ 02:23 |
Oh, en Gia, ik ben ontroert door jouw verhaal en hoop dat Bluezz het ooit nog eens aandurft haar verhaal hier te posten. haar kennende doet ze dat niet | |
Angel22 | vrijdag 21 februari 2003 @ 08:50 |
quote:Je schrijft die van ons alleen zonder puntjes..... Ierse schrijfwijze.... | |
Gia | vrijdag 21 februari 2003 @ 12:27 |
quote:Zoetig. Bloed ruikt zoet en dat komt er toch wel bij kijken. Volgens mij is het een mengseltje van vruchtwater en bloed. Maar een pasgeboren baby ruikt zoetig/weeig. | |
Gia | vrijdag 21 februari 2003 @ 12:31 |
Allemaal trouwens bedankt voor de lieve reakties. Het is alweer 10,5 jaar geleden. Over anderhalf jaar gaat hij naar het MO, mijn babytje. Ben overigens erg blij dat destijds die gyn ontslagen is. Er liepen meer dan 6 aanklachten tegen hem. Voor zover ik weet werkt hij nu in Duitsland. Hij mag niet meer binnen 30 kilometer van het Elkerliek in Helmond werken. Een vrouw in Helmond had door zijn schuld een baby verloren en was een strafzaak begonnen. Dood door schuld was bewezen, maar het Nederlandse recht kent geen strafmaat voor het doden van een ongeboren kind. Die gyn is ontslagen met een gouden handdruk van, men zegt, 1,2 miljoen. Zuur. | |
MUUS | vrijdag 21 februari 2003 @ 12:38 |
quote:Het verschilt wel heel erg. Mijn Isabel rook heel erg lekker zoet. Echt heerlijk! Inderdaad typisch dat dat kan. Zo uit je lijf en dan zo lekker ruiken. (Terwijl ze nog in haar vruchtwater gepoept had ook ) Maar de vrouw van mijn broer was bevallen en ik wilde gelijk aan het kleine wezentje snuffen natuurlijk. Even die geur terug halen... De placenta zelf schijnt daar ook naar te ruiken, heb ik me laten vertellen. | |
#ANONIEM | vrijdag 21 februari 2003 @ 13:04 |
Jemig als ik dit allemaal lees heb ik wel een heeeeel erg makkelijke bevalling gehad zeg! Het was 29-07-02 rond een uur of 05:00 sochtends | |
Juweel | vrijdag 21 februari 2003 @ 13:51 |
quote:Het is eigenlijk te gek voor woorden dat ze die man niet z'n vergunning hebben afgepakt! 6(!) Aanklachten, dat gebeurt toch niet zomaar?? En Gia, ik vind het heel erg wat er allemaal is gebeurd met je | |
Nyame | vrijdag 21 februari 2003 @ 14:18 |
Leuk om alle verhalen zo te lezen mensen! Van sommigen word je een beetje warm en van anderen krijg je acuut kippenvel. Maar Gia, bji jouw verhaal gaan mijn nekharen overeind staan zeg! Wat een enorme rotsituatie! Misschien kunnen die artsen die onderling ruzie hebben beter op non-actief gesteld worden tot ze weer normaal kunnen doen, want zoals jij de pisang bent omdat ze jou niet aan een collega gunden, afschuwelijk, heb er geen woorden voor. Maar zo'n vent ZOU je toch...(nekomdraaismiley) Maar goed, ga zo door allemaal, ik ben nog lang niet uitgelezen! | |
MUUS | vrijdag 21 februari 2003 @ 16:22 |
Ik ga gewoon ook mijn verhaal eens neerzetten! . Toen ik 8 maanden zwanger was, kreeg ik weeen. Ik had 1 cm ontsluiting en moest toen naar het ziekenhuis, omdat het te vroeg was om thuis te bevallen. (Geweldig ook, vanaf het begin weeen om de minuut!!) Ik was extreem teleurgesteld, maar na een paar dagen was mijn buik rustig en mocht ik naar huis. (36 weken, dus ik moest nog 1 week mijn benen bij elkaar houden en dan mocht ik thuis bevallen ) Ik ben er nog steeds van overtuigd dat mijn bevalling toen is gestopt, omdat ik zo vreselijk NIET in het ziekenhuis wilde bevallen... Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis ging het heel slecht. Mijn hele zwangerschap had ik al pijn. Aan mijn buik, mijn benen, lopen ging niet van harte. Maar nu kon ik gewoon niet meer lopen. Ik stierf van de pijn. Op de uitgerekende datum moest ik naar de verloskundige. Ik zat daar een beetje snuffend mijn verhaal te doen. Ik was de pijn zo zat. Ik was die buik zat. Ik was alles zat. Dat voelde wel heel raar. "Zondag ben ik iig moeder".. Ze stripte me ( ) en ik ging naar huis. Ik was om 10.00u thuis en mijn moeder was inmiddels gearriveerd na een telefoontje vanuit de auto. Zij herinnerde me aan het puffen. En daar zat ik dan...als een oen te puffen. Maar het hielp geweldig! Het was het enige wat me er doorheen trok. Ik focuste me op de vader van mijn dochter. Hij mocht niet opstaan, bewegen of plassen, want dan raakte ik het ritme van het puffen kwijt. Rond 17.00u moest ik plassen. Mijn moeder vroeg nog of ik toch niet moest "poepen". Nee, dat gevoel had ik niet.. En idd. ging ik hard, want 10 minuten later had ik al volledige ontsluiting! (In 10 minuten tijd 2 cm. erbij is wel erg snel) De verloskundige en kraamverzorgster waren super. Ze vonden het zo leuk dat ik nog niet wist wat het geslacht zou zijn en ze vonden me een ideale "klant." Na de bevalling werd mijn placenta onderzocht en die bleek wel helemaal op te zijn. Was wel te merken ook, want Isabel was erg hongerig de eerste dagen. Supersnelle bevalling dus, zeker voor een eerste, en lekker thuis! . Isabel Fleur is op 22 oktober 1999 ter wereld gekomen. Ze was 2680 gram en ongeveer 48 cm. | |
Lois | vrijdag 21 februari 2003 @ 20:08 |
quote:Loedertje heb je jouw vruchtwater geroken? Want daar vond ik Eva enorm naar ruiken, heel zoet net als de eerste borstvoeding. Omdat ik al de hele dag enorme plensen vruchtwater verloor rook ze heel vertrouwd. Echt heel bloederig was ze niet maar daar rook je ook niks van. | |
erodome | vrijdag 21 februari 2003 @ 22:02 |
29 september 1999.... Over ruim een maand moet mijn kleine geboren worden, ik ga naar de verloskundige, alles is helemaal ok. Daarna ga ik naar mijn oppas kinderen en pas de rest van de dag op. S'avonds laat zet mijn man het bed hoger, want tja dat ding moet toch eens hoger!!! Om 4 uur s'nachts ga ik naar de wc en breken mijn vliezen. Ik maak mijn man wakker en we bellen de verloskundige... Thuisbevalling zit er niet in, het is te vroeg Dus wij gaan naar het ziekenhuis, daar aangekomen ga ik aan de monitor, erg leuk vind mijn man, nu kan hij zien op het scherm wanneer het pijn gaat doen Er word gevoeld hoe ver ik ben en er is nog niets aan de hand behalve dat mijn vliezen idd gebroken zijn. We worden naar huis gestuurd, kom morgen-ochtend maar terug, waarschijnlijk moet je ingeleid worden. Het is inmiddels 10 uur s'ochtens en we zijn thuis, bijna gelijk beginnen de weeen serieuser te worden, zelfs mijn man maakt er geen grapjes meer om. We bellen het ziekenhuis en ze zeggen kom maar terug voor de zekerheid, maar waarschijnlijk is er niets aan de hand. In het ziekenhuis lig ik weer aan de monitor, hij schiet flink uit dat kreng!!! De verloskundige is weggeroepen dus ik moet het met 1 van de gynacologen doen... De gynacoloog komt binnen en voelt hoe ver ik ben, 8 cm, tjeeeee iedereen verbaast... Ze gaat nog even een bakje koffie drinken, de rest moet vanzelf komen. 5 minuten laten zeg ik tegen de verpleegkundige dat ik de gynacoloog wil zien, ik wil persen. We zijn allebei zover, hij kan komen... Tijdens de bevalling gaat zijn hartslag iets omlaag, niets om van te schrikken zegt de gynacoloog, maar voor de zkerheid knipt ze me in(ze zijn erg voorzichtig met te vroeg geboren baby's). Het is 10 over 12 op 30 september als wesley geboren word, blakend van gezondheid. Terwijl ik dichtgenaaid word mag ik wesley aanschouwen, hij is nog mooier dan ik me kon voorstellen. Mijn man belt de ouders, als hij mijn moeder aan de telefoon heeft denkt mijn moeder eerst dat hij een grapje maakt, maar zodra hij zegt dat het een jochie is weet ze dat het serieus is. De hele bevalling was erg makkelijk, wesley moet in het ziekenhuis blijven, s'avonds lig op op kamers met een vrouw die tegen me zegt, op dit moment zal je wel denken dat mensen een 2de willen gek zijn, waarop ik zeg, ach het viel wel mee... Dat had ik niet moeten zeggen blijkbaar, god strafd meteen. | |
#ANONIEM | vrijdag 21 februari 2003 @ 23:05 |
quote: | |
dice | zondag 23 februari 2003 @ 11:37 |
Euh ... ook al is dit verhaal niet uit de eerste hand, hierbij een klein verslagje van de geboorte van Demi Aidan. Al een paar weken wat 'gerommel', maar dat schijnt normaal te zijn als het een tweede of derde kindje is Rond 22.30 van 'ellende' maar in de douche gaan zitten, de weeen komen nu elke 10 minuten ongeveer en houden 30 seconden aan. Even 23:00 Shit ... dit gaat er echt op lijken, de ween zijn er nu elke 5 minuten maar houden niet langer vol dan een 30 seconden - 45 seconden. 23:30 Manlief gaat van pure ellende de verloskundige bellen, elke 2-3 minuten een wee van iets langer dan een minuut. ja hoor, de Vk komt er aan !
| |
Rewimo | zondag 23 februari 2003 @ 11:53 |
En dat was dus vannacht Gefeliciteerd Dice (mag best nog een keer hè) | |
jessie | zondag 23 februari 2003 @ 14:29 |
Wel heerlijk hoor zo'n bevalling Dice. Hoe ging de bevalling bij mevr Dice bij Kay? Was dat voor een eerste ook snel? | |
Leah | zondag 23 februari 2003 @ 15:09 |
quote:Dat doet me denken.... Hub stond met opgestroopte mouwen klaar om nu eindelijk eens de op yoga geleerde rugmassage "in het echt" te kunnen toepassen. Waarop ik alleen nog maar uit kon brengen; BLIJF..... VAN.....ME....AF! Pas in de OK kon ie weer wat voor me betekenen. | |
Blues | dinsdag 25 februari 2003 @ 15:55 |
Daar gaan we dan, 1e van een reeks van 3. Ergens eind maart 1984, 40 weken zwanger, ja hoor, ik voel wat. Het is mijn eerste kindje, dus weet niet hoe weeën voelen. Bij de eerste stevige wee, dacht ik nog, als dit het is, valt het mee Ik wil graag zittend bevallen, geholpen door de zwaartekracht gaat het beter...(stond in een boekje) Het ebt weg, en zo zou het nog ruim 2 weken gaan. 5 april bevallen mijn broer en schoonzus van hun 3e, allebei zijn we dan 42 weken zwanger. IK WIL OOK!!!! Iedereen belt en belt of het er al is. De avond van 5 april, ben nog naar mijn nieuwbakken nichtje gaan kijken, begint het dan echt goed. De ochtend van 7 april ben ik het zat, we bellen de VK en zeg dat 2 dagen en nachten weeën me te veel beginnen te worden, ik ben inmiddels helemaal kapot. Eenmaal in het ZH, gaat het zooooo tergend langzaam met flinke weeën dat er een infuus aangelegd wordt. Eindelijk dan, volledige ontsluiting: Quint, ruim 8 pond, helemaal gezond, ik kan niet beschrijven hoe dat voelt, voor het eerst je eigen kindje op je buik. Zo'n klein vettig mannetje met een heel vreemd geurtje. Ik bespaar hier iedereen de details van de na-weeën en het gedoe rond de placenta wat nog ruim twee uur heeft moeten duren. Hij is nu bijna 19, en nog moeilijk te geloven hoor, dat hij dat kleine frummeltje was op je buik | |
Kleintje | dinsdag 25 februari 2003 @ 16:05 |
quote: * Kleintje ziet het al helemaal voor zich. | |
Juweel | dinsdag 25 februari 2003 @ 17:31 |
quote:Is het waar dat de pijn van weeën vergeleken kan worden met (zware) ongesteldheidskrampen? | |
Angel22 | dinsdag 25 februari 2003 @ 17:37 |
Jawel, maar dan tien tot twintig keer erger.... Tis wel ongeveer de beste vergelijking die je kan maken maar voor iedereen voelen weeen anders. | |
Rewimo | dinsdag 25 februari 2003 @ 17:53 |
quote:Geen idee, want die heb ik nooit mazzelaar die ik ben | |
Evil-Cherry | dinsdag 25 februari 2003 @ 18:38 |
quote:Ik hoop het niet, want ik ga over nek van die pijn.. | |
Nausicaa | dinsdag 25 februari 2003 @ 20:09 |
Sorry dames, ik schitter nog even verder door afwezigheid, verhaal komt wel (was niet erg of zo, maar 'I just don't feel like it right now'). Ik blijf voorlopig even verder mekkeren in het zwangerschap babies topic. | |
Leah | dinsdag 25 februari 2003 @ 20:55 |
quote:Ik ook, en ik dacht dat weeen veeeeel erger waren. Deed idd flink zeer, maar niet te vergelijken met menstruatiepijn, ik vond het een heel ander soort pijn. | |
MUUS | dinsdag 25 februari 2003 @ 21:01 |
Ik heb maar 1 kind, maar rond de 8 maanden "dreigde" ik al te gaan bevallen. Op een gegeven moment werden de weeen zo heftig dat ik over mijn nek ging. Op de uitgerekende datum beviel ik echt en ook toen heb ik overgegeven toen ik persdrang had. . omdat iemand het over "over mijn nek gaan" had. | |
Evil-Cherry | woensdag 26 februari 2003 @ 09:30 |
quote:Ik zie mijn kindjes-toekomst al heel positief in.. Kuche... Blij dat ik voorlopig nog niet over kindjes hoef na te denken | |
dice | woensdag 26 februari 2003 @ 09:34 |
quote:Euh ... ook meegemaakt maar verder uit het verslag gehouden | |
Grijs | woensdag 26 februari 2003 @ 14:06 |
quote:Ik heb slechts een keer een ontzettende menstruatiepijn gehad, waarbij ik niet kon liggen, staan of zitten. Ik kon echt helemaal niets. Ik ben toen aan de pil gegaan en heb het sindsdien niet meer zo erg gehad. De weeën vond ik toch wel erg anders. Hoewel het misschien wel een beetje op die pijn lijkt, vond ik het draaglijker, omdat zo'n wee weer (even) ophoudt. Bij de menstruatie was de pijn constant. | |
Nausicaa | woensdag 26 februari 2003 @ 14:07 |
quote:Overgeven is heel normaal hoor. Komt door alle druk die je zet, dat heeft ook boven in je lichaam effect. Mijn 'zwangerschapscursusjuf' zei juist dat het erbij hoorde, en dat de bevalling gewoon goed verliep als je moest spugen. Ik heb ook gespuugd. Net als poepen tijdens het persen, dat is ook normaal trouwens. | |
Catootje | woensdag 26 februari 2003 @ 17:30 |
quote:jaaaaaaaaa, dat is natuurlijk wel logisch..probeer maar es kracht te zetten op het ene gaatje en dan niet op dat andere....hmmm. Catootje, ze zijn wel wat gewend, herhaal: ze zijn wel wat gewend!!!! | |
Leah | woensdag 26 februari 2003 @ 18:57 |
quote:Ik lag het voeteneind van het bed eruit te trappen tijdens een wee, zei niemand wat van . De meneer in de wachtkamer voor de OK wel | |
Nausicaa | woensdag 26 februari 2003 @ 19:50 |
quote:Ja hoor, dat wordt over het algemeen zeer discreet meteen weggeveegd door de kraamverzorgster/verloskundige/verpleegkundige. Of je wordt uitgebreid geprezen omdat je goed aan het persen bent (dat gebeurde niet bij mij trouwens, maar heb ik van mijn nogal openhartige zwangerschapscursus). | |
Rewimo | woensdag 26 februari 2003 @ 20:18 |
Catoot, het kan ook anders hoor Ik heb niet gespuugd en niet gepoept Okee, ik heb dus ook niet geperst | |
moussy | woensdag 26 februari 2003 @ 22:37 |
quote:Bij Mink was ik daar vreselijk bang voor, waar je je al niet druk om kan maken tijdens de weeën. Maar de verpleegkundige vertelde dat het soms niet eens door het persen komt. Dat koppie duwt ook het één ent ander aan de kant. Heb daar gelukkig allemaal geen last van gehad. | |
Knuffie | woensdag 26 februari 2003 @ 22:40 |
quote:En je ligt met je hoofd aan de goede kant... | |
Karin | zondag 23 maart 2003 @ 16:11 |
beetje lang verhaal geworden, helaas De foto's zal ik er van de week wel bijplakken, Peet is druk bezig op zijn computer en daar staat de scanner op. De foto's van de keizersnee zijn namelijk niet gemaakt met onze digitale camera maar heeft een verpleegkundige gemaakt met een gewone camera. Na al een aantal weken steeds vaker naar het ziekenhuis te moeten voor controles ga ik op 3 maart weer heen voor een CTG. Ook moest ik daarna weer langs de gynaecoloog. Die wil weer even voelen, en omdat Flappie nog steeds niet is ingedaald en dus erg hoog met zijn hoofdje zit is dat elke keer weer erg pijnlijk als er zo diep gegrut moet worden. Volgens hem is de baarmoedermond nog steeds niet rijp. Ook kijkt hij nog even met de echo naar het hoofdje van Flappie en komt dan tot de conclusie dat Flappie een behoorlijk groot hoofd heeft en dat het dus hoogstwaarschijnlijk een keizersnee wordt. Ga maar naar huis je tas halen en kom om 2 uur terug, dan gaan we morgen of overmorgen een keizersnee doen. | |
Rewimo | zondag 23 maart 2003 @ 16:19 |
Karin, wat een mooi verhaal! En wat laten ze ons vrouwen toch een tijd aanmodderen voor ze eindelijk die keizersnee doen Kennelijk moet je eerst een etmaal lijden voor ze dat kind er eens uithalen | |
Angel22 | zondag 23 maart 2003 @ 18:06 |
Goed ik had dus beter even kunnen wachten met jouw verhaal te lezen Karin.... de schrik slaat me om het hart dat ik dus straks ook misschien een keizersnede moet omdat het niet zou gaan lukken natuurlijk.... Wel heel mooi beschreven... tis heel goed voor te stellen hoe moeilijk je het af en toe gehad moet hebben. En gelukkig was al die ellende voor een goed doel!!!! | |
Lois | zondag 23 maart 2003 @ 19:28 |
Ik kende het verhaal al maar moet er toch van huilen.... | |
Karin | zondag 23 maart 2003 @ 21:44 |
Rewimo gelukkig heb ik niet een etmaal hoeven lijden. Moet er ook niet aan denken, dit was al genoeg. Volgens mij moet je dan helemaal uitgeput zijn. Angel vreselijk he als je in je laatste weken zit om bevallingen van anderen te horen, ik vond dat ook helemaal niets. Ik wou dat ik iets kon zeggen om je op te beuren. | |
Rewimo | zondag 23 maart 2003 @ 21:45 |
quote:Klopt Kijk maar naar die foto bij mijn verhaal... Edit: ehm, die staat dus op pagina 3 van dit topic | |
Angel22 | dinsdag 1 april 2003 @ 17:32 |
Nou mijn tweede verhaal: 31-03-2003 Om een uur of twee 's middags kreeg ik weeen. Die weer net zo rap ophielden als dat ze begonnen waren. Om zeven uur toch maar naar het ziekenhuis gebeld want ik moest daar bevallen omdat de kleine in een stuitligging lag. Om een uur of 8 waren we in het ziekenhuis en werd ik aan het ctg gelegd en ik werd getoucheerd om te kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Dat bleek dus al 4 cm te zijn. Dus niet meer naar huis zonder kindje betekende dat. De weeen waren inmiddels afgenomen tot af en toe een krampje en een flauw hard buikje en meer niet. Er werd besloten om mij maar " in te leiden" dus een infuusje aan leggen. Het was de bedoeling dat ik nu ongeveer vier flinke weeen iedere 10 minuten moest krijgen maar ik kreeg er wel 6 !!! Zijn naam is Duncan, hij is +/- 52 cm lang en 3520 gram.
| |
Rewimo | dinsdag 1 april 2003 @ 17:50 |
Angel, wat ben jij ongelooflijk snel weer op de been zeg! En wat een snelle bevalling ondanks dat Duncan in een stuit lag. Geweldig Ik kijk uit naar de foto's | |
jessie | dinsdag 1 april 2003 @ 18:06 |
Wat een snelle bevalling zeg Angel. Die weeenstorm zal wel heel zwaar geweest zijn. Hoe heb je de bevalling verder ervaren doordat het zo snel ging? Goed gedaan hoor meid en Duncan is een prachtig ventje. Hoe vond je man het allemaal? En hoe vind Damien zijn broertje? | |
Amethist | vrijdag 4 april 2003 @ 11:59 |
Nou Wen van harte gefeliciteerd met je tweede zoon. | |
Blues | maandag 21 juli 2003 @ 15:58 |
Beloofd is beloofd. Hier dus mijn 3e (en laatste) bevallingverhaal. Een jaar na mijn 2e bevalling van Jamie,( zie Zwanger... en dan gaat het mis... ) Ik was snel zwanger, net als bij de vorige twee, en ik zou ongeveer half maart 1987 bevallen. Prima zwangerschap verder, maar aan het eind, een maandje voor de uitgerekende datum kreeg ik wat oefenweeën. Daar bleek de baby vrij klein te zijn, de placenta ook en niet veel vruchtwater. We besloten de bevalling dan ook op te wekken, volgens berekening 2 weken te vroeg, d.m.v. een infuus. Alleen, dit keer hadden ze me ook aan een apparaat gelegd wat de conditie van de baby met oog op de weeën moet controleren. Na ongeveer 2 uur aan dat apparaat, begon het flink door te zetten voelde ik, en we drukten maar eens op de bel voor een verpleegkundige. Nee, mevrouw, niks aan de hand, nauwelijks weeën-aktiviteit volgens het scherm. Toen greep mijn ex in, en riep dat ze die hele handel maar eens moesten afsluiten en me gewoon moesten geloven, het was verdomme mijn 3e bevalling. Beetje geschrokken van zijn uitval, haalde de verpl. kundige er een collega bij, en nog 1 en de gynaecoloog. 4 persweeën, en daar was ie dan. Apgarscore niet best, het was een 8 maands kind volgens zijn waardes Frankje moest meteen van de kinderarts in de couveuse aan het zuurstof, vit.K voor zijn bloed. Op 14 maart mocht ie mee naar huis Ik ben abrupt gestopt met roken overigens, en het ook nooit meer gedaan | |
melonovy | maandag 21 juli 2003 @ 17:07 |
Ik heb dit topic nooit eerder geopend ... Mooie verhalen staan erin hoor, en elke bevalling is weer een heel ander verhaal. Recent of al jaren geleden, in grote lijnen blijft dit toch een ervaring die je altijd bij zal blijven denk ik... in de meeste gevallen dan... Mijn verhaal, de bevalling en geboorte van Chiara: Het was een heel avontuur, de bevalling. Ik had van te voren geen scenario's in mijn hoofd gehaald van wat ik kon verwachten van de bevalling, ik had meer zoiets van laat maar komen, we komen er wel doorheen. "Go with the flow en let yourself go!" Gelukkig maar, want ik had niet kunnen bedenken dat het zo zou lopen. Het was een zware bevalling, het duurde al met al totaal 35 uur, ik had behoorlijke rugweeën met veel pijn, maar ik liet het allemaal maar op me af komen. Vrijdag 25 april 12:00 uur heb ik een afspraak bij de gynaecoloog, ik blijk dan al 2 cm ontsluiting te hebben, maar er waren nog geen weeën. De gynaecoloog verwachtte dat de bevalling wel in het weekend zou plaatsvinden, en anders moest ik me maandagochtend 8:00 uur melden en zou ik een inleiding krijgen. Met een gigantische slappe lach van de zenuwen loop ik het ziekenhuis uit, het wordt nu echt serieus! Vrijdagavond 18:00 uur begin ik een beetje krampjes te krijgen, ze komen en gaan weer. Als ze blijven komen ben ik in de veronderstelling dat de weeën zijn begonnen. Luchtig puf ik ze weg en bel met familie om te vertellen dat het eindelijk begonnen is... Ik ben blij dat het allemaal geen pijn doet. 's Avonds gaan we naar bed en ik slaap nog een paar uurtjes. Zaterdag gaan dezelfde weeën de hele dag door, 's middags komen ze wat vaker en dan besluiten we maar het ziekenhuis te bellen. Ik mag komen! Remco heeft alles in de auto geladen en deze voor de entree geparkeerd, instappen en wegwezen, rustig rijden we naar Utrecht. Als we aankomen in het ziekenhuis mag ik plaats nemen in kamer 1, ik word aangesloten op allerlei apparatuur: de hartslag van Parel wordt gemeten de intensiteit van mijn weeën worden gemeten en er wordt een echo gemaakt. Ook een manueel klusje wordt gedaan en na 2 uur krijg ik te horen dat we weer naar huis mogen. Ik heb in al die tijd geen centimeter meer ontsluiting erbij gekregen, wat een teleurstelling! Het blijkt dat ik al die tijd voorweeën heb gehad... We komen weer thuis en dan, even later, eindelijk na 25 uren met die rommelende voorweeën, beginnen de ontsluitingsweeën, die snel op elkaar volgen. Ik begrijp nu wat ze bedoelen, dat echte weeën wat pijnlijker zijn en dat je dan nauwelijks in staat bent om gesprekken aan te gaan. Voor de tweede keer die avond gaan we naar het ziekenhuis, nu was het duidelijk, het echte bevallen was begonnen. Ik had 4 centimeter ontsluiting, ik word weer aangesloten op de genoemde apparatuur en mag dit keer blijven. De arts besluit om de vliezen door te prikken en daar kwam een vloedgolf met groen vruchtwater uit, de baby heeft in het vruchtwater gepoept, dit was het begin van de ravage op het bed... Ik verloor bij de weeën af en toe wat urine en daarom werd op een gegeven moment mijn blaas leeggehaald met een slangetje. Bij het verwijderen van deze slang dacht de arts dat ze hem wel goed dicht had geknepen, dit was dus niet het geval en een krachtige straal urine spoot door de verloskamer, de assistent van de arts was duidelijk de klos en was zeiknat van mijn urine, dat was wel even lachen... Hoe vaag het ook is, lachen terwijl je onwijze pijn hebt... We gaan gewoon weer verder, met een natte handdoek op mijn hoofd sloot ik mijn wereldje af, Remco zat naast me en zorgde er voor dat ik zo rustige mogelijk bleef ademhalen. Ik kreeg een warme kruik in mijn rug die de pijn iets verzachtte... Als ik op mijn zij moet liggen masseert Remco met gebalde vuisten mijn rug tijdens de weeën, het was heerlijk tegen de pijn. Uur na uur tikte voorbij, de weeën werden heftiger en de één volgde de ander op. Ik kreeg persdrang terwijl ik nog geen volledige ontsluiting had, toen moest ik nog even wachten en eindelijk kreeg ik het goede nieuws te horen, je mag meepersen! Op TV lijkt het dat de baby er dan snel is, zeker binnen 5 minuten. Gevoelsmatig heeft het persen bij mij zo'n 20 minuten geduurd, maar ik heb er anderhalf uur over gedaan en toen lag ze op mijn buik, een meisje... We noemen haar Chiara. Het is dan zondag 27 april 2003, 4:27 uur. Niet alle vrouwen zijn het er mee eens, maar voor mij ging het cliché zeker op, als ze dan eindelijk op je buik ligt, ben je pijn die je hebt gehad vergeten. Ik weet wel dat ik pijn heb gehad en dat het niet prettig is geweest, maar de intensiteit van de pijn kan ik me niet meer voorstellen. Zonder problemen wordt de placenta geboren, Chiara wordt gecontroleerd en schoongemaakt en ondertussen word ik gehecht. Wat een bevalling! ik krijg de complimenten van de mensen die bij de bevalling waren, ze vinden dat ik me er dapper doorheen heb geslagen en papa is supertrots!!! | |
Blues | maandag 21 juli 2003 @ 17:27 |
quote:Ik heb ooit een onderzoek van gynaecologen gelezen wat een soort van "vergeet-hormoon" beschreef, die je de pijn van de bevalling doet vergeten. Kan me in ieder geval de helse pijnen niet meer voor de geest halen Gelukkig maar. quote:Dat is zo'n goed gevoel, als mensen trots op je zijn. Het is zo'n enorme oer-klus die je levert. Dat kan niemand zich voorstellen. | |
Karin | maandag 21 juli 2003 @ 20:42 |
Goh Bluezz dat je dat na zoveel jaar nog zo gedetailleerd beschrijft bewijst maar weer wat een impact een bevalling is, en in jou geval natuurlijk helemaal. wat een tranentrekkende topics zijn dit toch, prachtig om te lezen die bevallingen | |
melonovy | dinsdag 22 juli 2003 @ 12:35 |
quote:Ik was onwijs trots op mezelf dat het me gelukt was, dat ik die prestatie geleverd had en dan is het zo fijn om dat compliment horen. Remco heeft het nog vaak herhaald wat een respect hij voor me heeft, het was hem nooit gelukt... | |
Bright | woensdag 23 juli 2003 @ 15:25 |
Wat een ontroerende verhalen hier! Zowel leuke, goede als minder goede bevallingen... Goed dat jullie die kostbare prive-verhalen hier plaatsen, dan kunnen anderen daar nog iets van leren Wat me opvalt, is dat er zo vaak wordt ingegrepen; 'inleiden' is een standaard geworden. Waardoor komt dat en is dat wel nodig? Ik las hier ook al enkele keren dat juist door het inleiden van alles fout begon te gaan. * Bright kan niet wachten tot z'n eigen lieve vrouwtje zover is {bibber, angst } Hoe slaan de vaders zich erdoorheen? -> Iemand een nieuw topic openen misschien? | |
Angel22 | woensdag 23 juli 2003 @ 16:24 |
In mijn geval ben ik aan het infuus gelegd omdat de ween niet sterk genoeg waren en omdat de kleine in een stuit lag was er toch wel enige haast bij. In de meeste gevallen dat ze gaan inleiden is dat de zwangerschap te lang duurt. Ik denk dat de artsen niet zomaar gaan inleiden als er geen echte reden voor is, maar ja ik nu eenmaal niet in hun hoofd kijken. | |
CarOnline | woensdag 23 juli 2003 @ 16:59 |
Toch maar eens mijn verhaal gepost, tis een heeeeeeeel lang verhaal, maar het is dan ook een Tweeling Bevalling he Donderdag morgen 3 Maart om half 9 melden we ons bij dokter B. Ze neemt mijn bloeddruk op, en hij is weer hoger. Ook heb ik eiwit in de urine, niet veel, maar toch... het zit er wel. Ook heb ik bloedarmoede, en dat is ook niet dat je zegt gaat lekker. Ze besluit me op te nemen. Ik ga eerst naar huis, en ik moet me melden om 14:00 uur op de E4. Ik krijg een polsbandje om met mijn gegevens, een 1 persoonskamer en het wachten kan beginnen. Ik krijg uitslag op mijn benen, na 5 dagen dat ik ben opgenomen ofzo, rode bultjes die afgrijselijk jeuken. Ondertussen is ook mijn buik gaan jeuken, maar die staat zo op spanning, dat je niet eens lekker kan krabben, het doet pijn. s Nachts is de jeuk zo erg, dat ik me kapot krab met mijn haarborstel. Halverwege de tweede week komt er eindelijk een dermatoloog, die me een zalfje voorschrijft. Hij denkt dat het galbultjes zijn, wat kan voorkomen aan het eind van de zwangerschap. Het blijkt PUPPP te zijn, een zwangerschapskwaal. Ik wil naar huis. Helemaal als ik hoor dat de hele familie met stofdoek en emmer door mijn huis banjert, en de babykamer aan het schoonmaken zijn, en de babywasjes die gestreken worden, dat is mijn werk, ik hoor dat te doen!! De bedjes zijn opgemaakt, en ik lig hier maar te liggen, en kan het niet eens zien... Verder word elke dag naar mijn bloed gekeken, en mijn bloedplaatjes gaan steeds meer achteruit. De dienstdoende gynaecoloog, dokter S, komt me dat vertellen op vrijdag 12 maart, en zegt erbij dat ze me zaterdag 13 maart willen gaan inleiden. Daar kan een bevalling van komen, maar hoeft niet. Om 7 uur s morgens word ik opgehaald met bed en al, en we gaan naar de verloskamer. Ik moet eerst aan de C.T.G. en van het laboratorium komen ze me ook opzoeken, en daarna kan het feest beginnen. Ik krijg gel, prepidil, en het werkt vrij snel. Na een tijd is het uitgewerkt, en gaan de weeën ook weg. Wat een rust. Na een tijdje komt die vrouw weer, en die voelt of de gel al wat heeft gedaan. Nix dus, en ik moet nog een keer. Heel fijn, het zelfde ritueel. Om 18:00 ben ik klaar, en mag ik naar boven. Een dag pijn, en nix opgeschoten. Zondag moet ik weer, en ik word om 9 uur opgehaald. Om 20:00 denken ze klaar met me te zijn, en ik mag weer naar boven, totaal uitgeput. Ik slaap als een roos, dat moet ook wel, omdat ik de volgende dag weer moet... Maandag morgen, zou ik om 8 uur weer moeten, maar het is zo druk, dat ze me om half 11 halen. Weer krijg ik prepidil nadat ik weer eerst de C.T.G. heb gehad en zo gaan we weer verder. Ik vraag nog eerst of ik niet een infuus mag, maar dokter O legt mij uit dat het hetzelfde effect geeft als een auto uit een garage willen rijden, waarvan de deur nog dicht zit. Als ik de eerste wee weer voel, en ik heb eigenlijk vanaf de tweede keer gel rugweeën, knapt er iets in mij, en kan ik alleen maar huilen. Ik huil zolang als dat ik weeën heb, en ik ben helemaal gesloopt. Ik weet dat de gel niet echt veel doet, geeft alleen vreselijke pijn, en dat is echt erg. Als een arts-assistent weer met gel wil beginnen, de tweede sessie van die dag, zeg ik dat ik er te moe voor ben, en het niet meer wil. Het moet gewoon gebeuren, en ik ben zo moe, en ik wil niet meer, het enige wat ik wil is naar huis, en wel nu. Ze overleggen even, en de arts-assistent komt me vertellen dat ik niet meer hoef, ik mag naar boven en morgen heb ik een rust dag. Tof van m... Als dokter S langs komt, samen met nog iemand, zeggen ze dat ze A hebben gezegd en dat ze nu ook B zeggen, Mevrouw, we gaan er voor, en we laten u echt bevallen. Morgen gaat het dus gebeuren... wat er ook gebeurt, en hoeveel pijn het ook doet... het is de laatste keer!! Aan het eind van de rit heb ik de kids, en het is niet voor nix geweest zoals die andere dagen. Om 7:00 present. Okee...... tis een ellende.... maar dan hoeft het ook niet meer!! En weer begint het geklooi met de C.T.G. , pijn in mijn rug... uurtje plat.... en de hele zooi... bloedprikken op de verloskamer... en de prepidil is uitgewerkt. Ik smeek bijna om een keizersnee, want weer is er geen bevalling. Dan komt er een arts-assistent en die komt me vertellen dat ik naar mijn kamer mag, ik mag lekker rusten, want mijn bloed is weer redelijk goed, en de bloedplaatjes zakken niet, en dan kan ik alleen maar janken, janken en nog eens janken. Ik ben zo verschrikkelijk teleurgesteld, dat ik boos ben op de assistent. Als ik weer boven kom, vraagt iedereen: Ben je nou nog niet bevallen?? Nee, en ik wil ook niet meer, laat me maar met rust. De hele middag moet ik er om huilen, helemaal als ik er weer aan denk dat ik nu moet wachten tot het vanzelf begint. Dat kan nog wel 2 weken duren!! De volgende avond, donderdag' s rond een uur of 10 vraag ik of de uitslag van mijn urine er al is, en inderdaad, die is er! De verpleegkundige gaat toch maar even naar beneden bellen, naar de dienstdoende arts, en die schrikt er ook van. Ik ben opgenomen met 1,5 eiwit in mijn urine, veel te veel, en nu was het 6! Tenminste, dit wordt mij allemaal verteld door haar. De volgende dag, bij de ronde, komt er een dokter mij vertellen dat ik morgenvroeg aan de beurt ben, want ze laten me nu echt bevallen. Nou.... wie weet is het nu echt voor het laatst! Ik kijk nog maar eens onder de douche goed naar mijn buik, met een omvang van 1 meter 31 en een half. ( Om precies te zijn.) Ik word om 7 uur op de verloskamer gereden, en weer mag ik van mijn bed afstappen, en weer komt dokter O me begroeten. Die heb ik vaker zo vroeg gezien deze week, maar dan nu voor het laatst? Dokter O breekt de vliezen. Ik kan nix zien, mijn buik zit er voor, en het enige wat ik zie zijn z' n drijfnatte handschoenen. Na dat die weer droog zijn, krijg ik ook een sensor ingebracht die op de eerste baby het hoofdje wordt geplakt. Ik hoef dus nu maar voor 1 baby aan de C.T.G en voor mijn weeën. Ik krijg een infuus, een hele mooie waar je nog meer aansluitingen aan kan maken. Het infuus gaat achter een pomp die weeën opwekkers bevat, een dikke spuit, die dus aan mijn infuus zit. Ik krijg 0,5 ml per uur (??) die spuit loopt dus erg traag. Ik kan nog lopen, en zelf naar de w.c. wat ik dus ook doe, met pomp onder de arm en al. Ik zeg dat de weeën opwekkers nix doen, ik voel tenminste nog nix... De pleeg zet de pomp iets hoger, en om 10 voor half 11 de eerste wee. Maar dan komen ze achter elkaar en ik kan ze ab-so-luut niet opvangen, er zit te weinig tijd tussen. Ze zetten de pomp weer zachter, en dat helpt wel een beetje. Ik heb alleen maar rugweeën. Dat is verschrikkelijk. Ook mijn bovenbenen voel ik behoorlijk, tot mijn knieën doet het zeer. Na een tijdje, het is inmiddels half 4 en ik heb 7 centimeter. Ik ben dolblij, want misschien nog een uurtje of 4 dan zijn ze er! De pijn wordt zo afgrijselijk, dat ik roep dat ik niet meer kan, en dat ik een pijnstiller wil. Ik kreun alleen maar verder, en ik moet me ontspannen. Ik kan niet meer ontspannen, en op het laatst praat ze zelfs boos tegen me, dat als ik niet naar haar luister, het niet op schiet. Ik zeg alleen maar aahaaahaaa.. Wim en José puffen een eind weg, en ik lig als een plank op bed. Ik adem alleen maar snel door mijn mond, en dat mag niet. Ze denken dat ik uit bed rol, ik hel een heel eind over richting vloer, dus moeten ze me tegen houden. Ik lig helemaal verstijfd in bed. Dat gaat een hele lange tijd door. Inmiddels is het 7 uur, en heb ik nog steeds 7 centimeter.Dan komt de assistent zeggen dat dit ook nix is, en dat hij een ruggeprik voor me wil. Volgens mij weet hij ook niet wat ie met me aan moet, het schiet niet op, en hij loopt ook maar een beetje onzeker heen en weer. Het duurt maar heel even, maar ik vraag heel kribbig waar in vredesnaam die man blijft, en hij zegt: Ik sta achter u mevrouw ! Schiet toch op roep ik, en wanneer werkt dat eindelijk!!! Arme man, hij moest van de Haaksbergerstraat komen, heel snel op de fiets door de brug. Met zn assistent achterop Ergens tussen mijn onderste wervels komt een slangetje of buisje en dat is heel dun. Dat loopt via mijn rug naar een pomp, de tweede inmiddels die op het C.T.G. apparaat staat, en die regeld de verdoving. De pomp wordt aangezet, en opeens merk je dat je geen pijn meer hebt. Een vreemde gewaarwording. Ik luister ondertussen met een half oor naar de hartklop van nummer twee, en dan hoor ik dat die heel traag wordt! Ik raak in paniek en Martine probeert me weer kalm te krijgen samen met Wim, en dan als ik rustiger ben, komt dokter O er met een oranje kapje aan. Het is het vacuum, en ik zie dat hij dat kapje heel klein maakt, in elkaar frommeld, en dan knijp ik mijn ogen dicht, en begin met te persen. Zo relaxt als het met de eerste ging, zo paniekerig ging het met de tweede. Dan wordt na ik weet niet hoeveel tijd het tweede babytje geboren en zodra het omhoog wordt gehouden, is het kapje ook weg. Het is dan 22:15 uur. Dokter O houdt ook dit kindje omhoog, en weer is het een meisje! De tranen zijn er weer, en weer zet de co-assistent de blauwe klem erop en mag Wim de navelstreng weer doorknippen. Ik krijg weer een meisje op mijn nu lege buik, en José vraagt weer hoe nu dit meisje heet. Deze noemen we Romée zegt Wim. Het meisje wordt weer meegenomen, en weer allerlei test worden er gedaan. Pffff de klus is geklaard allen nu nog de placenta, en dan... genieten maar! Ik lig toch wel redelijk ontspannen te wachten wanneer de placenta komt, met Romée in de armen, maar het schiet niet echt op. Ondertussen trekken dokter O en de co-assistent allebei aan een navelstreng, omdat de placenta nog steeds niet wil. Het is wel een flinke, 1200 gram blijkt later. Dat duurde dus 28 minuten, dan is het dus NU echt klaar! Op Dinsdag 24 Maart mag ik eindelijk na 3 weken naar huis | |
Rewimo | woensdag 23 juli 2003 @ 18:12 |
Jeetje Caronline, ik vond mijn 24 uur al zo lang, wat hebben ze jou laten tobben zeg Maar uiteindelijk heb je wel een topprestatie geleverd hoor, twee van die mooie meiden | |
melonovy | woensdag 23 juli 2003 @ 20:13 |
quote:Jeetje wat een bevalling, wat een toestand heb je moeten doorstaan. Ik zou ook helemaal gek worden als het keer op keer niet doorzet. Toch vind ik het wel erg knap dat je vaginaal bevallen bent van een tweeling. Ik ken een paar mensen die ook tweelingen hebben, allen hebben zij de kindjes per keizersnede gekregen. quote:* melonovy heeft ook PUPPP gehad , wat is dat vreslijk vervelend hè? Ik heb toen ondervonden dat jeuk erger is dan pijn! | |
melonovy | woensdag 23 juli 2003 @ 20:15 |
quote:Misschien kan je het zelf openen... | |
cinnamongirl | woensdag 23 juli 2003 @ 20:19 |
quote:Mijn moeder heeft mij en mijn zus ook 'via de normale weg' gekregen. Wij waren elk maar 4 pond, en toen mijn zus eruit was kwam ik binnen 5 minuutjes ook. Dus in haar geval maakte het niet uit of het er 2 of 1 was. | |
moussy | zaterdag 6 september 2003 @ 23:36 |
De bevalling van Cas op vrijdag 15-8-2003 Om 13:15 bedenk ik me dat ik nog een paar boodschapjes wil gaan halen. Eerst even die troep van de tafel af en dan gaan we dacht ik. Terwijl ik opsta voel ik iets lopen. Gatver, afscheiding Bijna iedere zwangere schijnt er last van te hebben, dus nu was het mijn beurt. Das wel veel dacht ik nog. Nahjah even broek-checken en boodschappen doen. Op de wc zag ik dat het toch best veel was voor gewone afscheiding. Ik twijfel en plaats op hier een vraag, dat als je vliezen breken of je vruchtwater ook in kleine beetjes kon verliezen. Van René stond ik te kletteren als een koe, dus dat van kleine beetjes wist ik niet. Heel snel krijg ik al antwoord dat dat dus kon. Terwijl ik mijn reactie daar op aan het tikken ben lijkt het wel alsof Zo en wc doortrekt. Er komt een plons van water naar buiten en ik drijf bijna van de stoel af. Tja.. vliezen gebroken. Ach dan komen de weeën straks ook nog wel. Om even half twee bel ik Peter maar op zijn werk op. Het was toch vrijdag en met gebroken vliezen blijf je niet al te lang lopen. Dus we zouden Zo heel snel zien. Ik vertel Peet nog dat hij wel rustig aan kan doen, omdat ik verder nergens last van. Ja, wat harde buiken, maar dat waren écht nog geen weeën. Peet kwam naar huis. René staat naar me te kijken en lacht me uit. Ze denkt dat ik in mijn broek heb gepiest. Ik vertel haar dat het door de baby kwam, dat die er uit wil. Ze snapt er geen zak van en verzint nu maar dat de baby aan het spugen is. Ondertussen sta ik te soppen in mijn slippers en bleef ik droge broeken aantrekken. Een kraamverbandje was te klein, een kraammatras kon ook het vruchtwater niet tegenhouden. Er leek geen eind aan te komen, ik kon het beste een tupperwarebak tussen mijn benen klemmen!! Nou ben ik nog net niet zó idioot om dat te doen, dus ben ik maar in mijn natte zootje blijven staan om mijn slippers nog maar even door te spoelen. Samen met René ga ik naar boven om wat spullen in te pakken. Eerst bellen we oma om te vragen of ze tijd hadden om op René te passen. Tuurlijk hadden ze tijd, wat was dat nou voor een stomme vraag. Nou ja, typisch een ik-vraag. Dat ik boven was heb ik mijn natte kleren maar uitgedaan en weer een kraammatras in mijn onderbroek geplakt. Wéér lacht René me uit. Wat moest ík nou met luiers. Pfft, hoe peuter je dat aan het verstand van een kleuter van vier gewoon niet Terwijl ik voor René en mij een tasje in sta te pakken komt de hyperige vader thuis. Hij rent als een kip zonder kop door het huis heen en doet de meest onzinnige dingen. Hij belt de gyn op om te kvertellen dat mijn vliezen gebroken waren. Ik mag voorlopig thuis blijven omdat er nog maar een paar weetjes waren geweest. De weeën waren er wel, maar niet pijnlijk. Een paar minuten daarna gaat de telefoon weer. Ik moet toch naar het ziekenhuis komen, omdat ik als eigenwijs te boek sta. Ze verdenken me er van dat ik écht tot het laatste moment thuis blijf en dan stiekum thuis ga bevallen of zo. Tussen dit alles door blijf ik erg rustig en meut nog wat mee hier op fok. Peter en René lopen nog steeds om mij heen te hyperen. Ondertussen eet ik eerst nog maar een broodje, omdat ik dat ziekenhuis voer niet te vreten vind. Omdat ik het weekend op verlate kraamvisite zou gaan bij mijn aanstaande schoondochter, knal ik er hier en daar nog snel een mailtje uit en bel mijn moeder of ze in de buurt van de telefoon wil blijven.
De krampjes stelden niks voor, dus volgens de verpleegkundige schoot de ontsluiting ook niet op. Prima, dan maar even tv kijken. Nou, daar was dus geen bal op, dan maar een tukkie. Zolang ik toch nog steeds geen weeën had nam ik het er maar even van. Om half zes komt er een andere gyn om de deur gluren en hij besluit dat ik aan het infuus moet om de weeën op te wekken, hij wilde niet dat ik zondag nog zo lag. Naar de ontsluiting werd niet gekeken omdat ik nog steeds geen pijn had. Geen pijn betekende volgens hun, amper ontsluiting. Ik moest van de gyn toch wel even rustig aan doen, omdat hij nog even thuis wilde eten en hij zou pas rond acht uur weer in het ziekenhuis zijn. Mien Schreeuw kwam weer om de weinig minuten binnen en zo kon ik nog de Vriendin niet uit lezen Dat schoot ook niet op. Omdat ik nog steeds geen pijn had, maar er wel activiteiten waren volgens het CTG ding werd mijn infuus wat opgeschroefd. Om het half uur kwam ze al tetterend binnen om te kijken of die weeën er nou al waren en na twee uur en vier keer een verhoging van het infuus waren die er eindelijk. Ik kroop van het plafond naar de kelder en weer terug van de pijn. Kolere wat doen ingeleide weeën zeer zeg. Mien Schreeuw probeerde mij nog te vertellen hoe ik moest puffen. Ik mekker nog dat dit de derde al is en dat ze met zeer oud nieuws komt. Omdat ik het gevoel heb dat ik onderste boven achterste voren aan mijn buik door een achtbaan geslingerd te worden gaat ze aan me zitten. Voorzichtig verteld Peet dat dat is dat ze NIET moet doen, omdat ik daar absoluut niet van hou. Ze gaat gewoon door. Ik tetter tegen Mien Schreeuw dat ze beter dr handen thuis kan houden. Eindelijk stopt ze met dat gefriemel. Peter belt snel mijn ouders op om te vertellen dat het nu toch serieus was geworden. Omdat ze in Den Haag wonen vroegen ze of ze moesten komen. Peter vraagt aan mij of ik vond dat ze moesten komen. Ja jezus zei ik, hoe moet ik dat nou weten. Dat mopperige was voor mijn moeder een teken dat ze in de auto moesten stappen. Ah, daar kwam een bekend hoofd om de deur, de gyn was er ook weer. Het was trouwens klokslag acht uur. Ik vraag nog of hij lekker had gegeten en of hij zijn kinderen veilig in bed had gestopt. Ja, dat had ie en de kinderen sliepen al. Hij controleert de ontsluiting even en merkt dat ik op de 7 á 8 centimeter zit. Zie je wel, ik had gelijk. Eerder had ik tegen hem gezegd dat als ik pijn kreeg ik ging bevallen. Ergens vanuit een andere kamer horen we een brul en Mien Schreeuw vliegt er heen. Daar moest ook wat geboren worden dus de gyn gaat met haar mee. Nog geen tien minuten later hoor ik een huilende baby en mopper ik tegen Peter dat ik dat ook wil!! Ik had het nog niet gezegd of de persweeën kwamen. Peet ramt op het belletje om Mien Schreeuw weer terug te halen. Daar kwam Mien Schreeuw met haar volgelingen, een leerling verpleegkundige en de gyn. Ondanks dat ik nog geen volledige ontsluiting heb mag ik zachtjes persen, zodat de ontsluitingsweeën niet zo zeer zouden doen. Ik brul nog wat dat dát kind er uit moet en dat ik dit ik blij was dat ik dit nooit meer hoefde te doen. De leerling verpleegkundige ging ondertussen bij de pasgeboren baby van mijn buurvrouw aan de gang. De gyn voelt ondertussen hoe ver de ontsluiting is en ik vraag of ik alvast mag beginnen met het echte werk. Ik was het zo vreselijk zat en wilde nu eindelijk mijn kind wel eens zien. Nou, dat was goed. Hij kijkt nog even op zijn klokkie en ik begin. Binnen een vloek en een zucht vloog ons kind er uit. De gyn probeerde hem nog even tegen te houden om de navelstreng van zijn nek te halen maar zelfs dat ging niet meer en zo kon de gyn ons kind opvangen. Ook deze baby was net een kurk die van de champagnefles afknalde, net als René. Ons mannetje komt al gillend ter wereld en word boven op mij gelegd. Heel voorzichting knipt Peter de navelstreng door en moet het mannetje het zelf doen én hij deed het!! Terwijl de gyn vraagt hoe hij ging heten en ik zei dat hij Cas heet vloog de placenta er uit. Die kwam er met zon vaart uit dat hij tussen het kastje wat aan mijn voeteneinde stond en het bed hing. Ik vraag nog heel truttig aan de gyn of ik hem geraakt had, of dat het een misser was. Helaas, hij kon hem ontwijken door naar achter te springen. De gyn verbaasde zich over de snelheid van mijn bevalling en de lanceringen van kind en placenta. Hij vertelde dat het persen nog geen minuut had geduurd, maar dat het voor de papieren leuker stond dat hij toch wel een minuut opschreef. Ik vond het al lang best, ik had mijn o zo gewenste kind. Al met al heeft de bevalling dus 1 uur en 1 minuut geduurd. Snel bellen we mijn schoonouders dat ze met René moesten komen. Ook mijn ouders werden gebeld. Het bleek dat ze in de auto zaten, maar nog een stukje voor de boeg hadden. René stond al snel naast mijn bed om haar broertje te bewonderen. Het enige waar ze zich druk om maakte was of hij wel een piemel had. Een piemel, net als papa, opa en Mink. We vertelden dat hij toch écht een piemel had. Dat wilde ze wel even controleren. Ik vertelde dat ze beter eerst even teentjes en vingertjes kon gaan tellen. Dat piemeltje zat er straks ook nog wel. Cas was net aangekleed en ik vond het erg lullig om hem nu weer uit te moeten kleden omdat Zus zo nodig piemels moest kijken. Terwijl Cas uit een bekertje zijn eerste voeding moest lebberen kwamen mijn ouders binnen. Na wat trots gemeut ga ik eens lekker douchen. René wilde per sé met me mee en dat vond ik prima. Ik vertel haar nog even dat ik wat bloed kon verliezen, maar dat vond ze ook allemaal geen ramp. En inderdaad, daar maakte ze geen probleem van. Na het douchen was het slagveld weer opgeruimd. De verloskamer zag er uit alsof er een kip was geslacht. Overal zaten spetters bloed en vruchtwater van de lanceringen. Cas lag heerlijk op zijn duim te slobberen in zijn bakje. Samen worden we richting zaal gebracht om daar de nacht door te brengen. Dit moest omdat Cas toch wel erg licht was. Ondanks dat hij maar 3 weken te vroeg was, woog hij maar 2760 gram en was hij ook qua lengte best klein (de volgende dag gemeten, 41 centimeter) René, Peter, Opa en oma gaan richting en huis en ik kon gaan kijken en genieten van onze jongste zoon, Cas dat we thuis kwamen uit het ziekenhuis hebben we René laten zien dat Cas ook écht een piemeltje had, ze was helemaal gerustgesteld Fot's van Cas zijn voorlopig hier te bewonderen; http://www.picturestrip.net/Vera/ [Dit bericht is gewijzigd door moussy op 06-09-2003 23:45] | |
just me | zaterdag 6 september 2003 @ 23:45 |
easy-going | zondag 7 september 2003 @ 13:43 |
Moussy, de manier waarop je het omschrijft, schitterend! ik zal binnenkort ook eens een poging doen om mijn bevallingsverhaal op te schrijven | |
Rewimo | zondag 7 september 2003 @ 17:48 |
Wat een heerlijk verhaal Moussy, ik zat af en toe te schudden van het lachen Ben wel jaloers op zo'n fijne bevalling (maar ook blij dat ik geen Mien Schreeuw aan mijn bed had ). | |
Evil-Cherry | zondag 7 september 2003 @ 20:30 |
quote:Idd, ik heb geloof ik nog nooit zo hard moeten lachen om een bevallingsverhaal | |
Stout | maandag 8 september 2003 @ 06:28 |
moussy................in een woord skitterend ! Kan niet wachten tot het volgende verhaal ! | |
smiletessa | maandag 8 september 2003 @ 13:23 |
quote:Moet je zelf weten, als het je helpt: vooral doen. Als het je tegen staat dan niet..... Ik heb volgens mij niet echt geschreeuwd tijdens de bevalling, maar weet ik niet zo goed meer... (wel tijdens het hechten geloof ik, want dat deed echt heeeeeel zeer!!) | |
bixister | woensdag 10 september 2003 @ 14:53 |
Piet is vandaag lekker rustig dus ik schrijf nu maar snel even mijn bevallingsverhaal op (voor ik 't zelf alweer vergeten ben): maandag 25 augustus om 23.00u begonnen de weeën. ik wilde eerst nog gewoon naar bed gaan maar ze kwamen meteen om de 2,5 minuut! om middernacht zijn we daarom maar vast naar 't ziekenhuis gegaan. ik zou in het WKZ bevallen, op de TOVU afdeling (Tijdelijke Opvang Verloskunde Utrecht); deze afdeling wordt geheel geleid door verloskundigen, geen medische toeters & bellen. daar aangekomen bleek dat ik al ruim 2 cm ontsluiting had, 'niet schlecht'! een uur of 5 later was deze gevorderd tot 7 cm. precies volgens 't boekje, fijn! dat gaf goede hoop, en ik voelde me nog redelijk goed & optimistisch, kon de pijn positief bekijken (het had immers effect). vooral veel op dingen hangen & lekker lang onder de douche staan/zitten hielpen mij goed door de tijd & de pijn heen. weer een paar uur later (ca. 8uur 's ochtends) was de stand wat teleurstellender: er was slechts 1 cm bijgekomen. inmiddels vond er een wisseling van de 'wacht' plaats: in plaats van de lieve positieve verloskundige die ons die nacht goed had bijgestaan kwam er een ouwe tang die vooral chagrijnig, streng, zunig & onaardig op me overkwam. ik begon behoorlijk uitgeput te raken en voelde dat de weeën minder effect hadden. mijn goede moed raakte ook nogal op. om 10 uur bleek er nog geen centimeter bijgekomen te zijn, en besloot men m'n vliezen te breken. tot nu toe gaat alles prima met Piet. hij heeft wel een ontstoken oogje, en heeft zo z'n onrustige uurtjes, maar over 't algemeen heb ik geen klagen hoor! de borstvoeding gaat goed, daar ben ik ook heel blij mee. van de hechtingen heb ik nauwelijks last gehad, de wond is al goed genezen. moet nu wel nodig m'n middagdutje gaan doen, dus ik hou 't hier even bij. | |
mama-in-spe | woensdag 10 september 2003 @ 15:39 |
nou dan ook maar even mijn verhaaltje. Dinsdag 29 juli 2003 moest ik smiddags naar de verloskundige voor controle en omdat ik al anderhalve week overtijd was, zou ze me gelijk proberen te strippen. Dus ik alles aan de kant gemaakt in huis voordat we naar de vk gingen,want 'het zou wel eens direct kunnen beginnen'. Maar goed,ik dus naar de vk, eerst standaardcontroles,bleek dat mijn bloeddruk hoger was,en daarom wilde ze toch maar dat ik de volgende dag al naar de gyn zou gaan, ipv die aanstaande vrijdag. Ik dus balen,want dat zou betekenen dat ikniet in het geboortehoes, maar in het ziekenhuis moest bevallen. Maar goed,ze besloot me nog te strippen en ik had al 2 cm ontsluiting,dus dat wilde prima. Alleen na die tijd zei ze dat ze niet dacht dat het veel geholpen had, ook omdat er maar weinig bloed vrij was gekomen. Wij dus savonds teleurgesteld naar huis, onderweg nog een wipstoeltje opgehaald en toen echt naar huis. Maar savonds was het toch zo ver. Rond hlf 12,kwart voor 12 verloor ik de slijmprop....Yes! er is dus toch wat gaande. Dus ik aan Jos laten zien (klinkt vies ja)en daarna nog maar heel even achter de pc geklommen om mijn mail na te kijken. En om 12 uur begon de eerste wee. Het voelde echt alsof ik kramp had omdat ik naar de wc moest,maar het trok ook zo weer weg, en 6 minuten later kwam er weer eentje. "jos,ik geloof dat ik weeen heb". Super toch!! | |
Bright | woensdag 10 september 2003 @ 15:42 |
Bixister, bedankt voor je informatieve verhaaltje!! En fijn dat het zo goed gaat | |
easy-going | woensdag 10 september 2003 @ 16:55 |
Oké hier dan mijn bevallingsverhaal: Ik zal beginnen op 6 mei (uitgerekende datum was 30 mei) Donderdag weer naar het ziekenhuis, bloeddruk 100/105(onderdruk that is). Ik moest naar boven naar de verlosafdeling om daar aan een bloeddrukapparaat te gaan liggen en dan zouden ze hem een half uur lang om de 5 minuten registreren. Als het boven de 100 was moest ik blijven. De eerste meting gaf 107 aan, maar als snel zakte het 99,93,90,87 kan je zien hoe het wisselt. Ik mocht dus weer naar huis en moest nu maandag weer terugkomen. oja ik had ook nog ruim een uur aan het ctg gelegen omdat de kleine nogal rustig was . Goed ´s maandags weer naar het ziekenhuis, bloeddruk beneden in de poli weer 100 en 105. Weer naar boven dus en weer aan het bloeddrukapparaat. Dit keer lag ik hieraan in de verloskamer (had ik die ook eens gezien, in mijn naïviteit ging ik nog steeds uit van een thuisbevalling). Bloeddruk begon nu bij 102 en liep nu niet naar beneden, maar liep op 104,105,107,109 ,ik zag de bui al hangen. Woensdag brachten ze dus een gel en een ballonnetje in, en ik stierf onmiddelijk van de pijn. Weeenstorm . Alleen gebeurde er qua ontsluiting verder niets. ´s Middags zakte de pijn weg en ´s avonds was die helemaal verdwenen. Ik begon er al tegenop te zien dat de volgende dag weer gel ingebracht zou moeten worden enzo. Donderdag 22 mei werd ik al om half 7 gewekt (het was gek genoeg de enige nacht dat ik goed geslapen had in het ziekenhuis). De gynaecoloog zou er al om 7 uur zijn, of ik nog wilde douchen, konden ze daarna lekker snel beginnen. Goed om 7 uur in de verloskamer, had ik nog maar net een centimetertje ontsluiting maar hij wilde toch proberen om mijn vruchtwater te breken. Dat lukte en meteen weer een heftige weeenstorm. Om acht uur kwam mijn man lijkbleek de verloskamer in, hij was zich rotgeschrokken, hij was namelijk mijn kamer ingelopen en zag daar een leeg bed, raam open en omgevallen bloemenvazen (door de wind) en dacht dat ik wel heel raar gedaan had ik was wel labiel zoals ik al zei, maar niet zo labiel . Het is een heel verhaal geworden zie ik! maar nu heb ik het meteen voor mezelf zwart op wit | |
Lois | woensdag 22 oktober 2003 @ 08:55 |
Dinsdag 9 september 2003 s Middags mopper ik nog wat tegen Karin dat het allemaal niet opschiet terwijl we aan het winkelen zijn voor nieuwe kleertjes voor Eva. In het ziekenhuis aangekomen staan 2 verpleegkundigen al in de verloskamer op me te wachten. Mijn broek wordt uitgetrokken en ze sluiten me aan het CTG. Ik ben ontzettend bang voor de ruggenprik maar de anesthesist overtuigd me van de voordelen daarvan, en omdat ik zo bang ben mag Jeroen tijdens de prik bij me blijven. Jeroen vertelt grappige verhalen over Eva terwijl mijn rug met een gemeen prikje wordt verdoofd. Als ik bijkom heb ik ontzettend veel pijn. Ze vertellen me steeds weer dat ik een dochter heb, dat ze Iris heet en dat alles goed is gegaan maar door de pijn dringt het niet goed door. Eindelijk word ik gehaald. Beneden op de gang staat Jeroen al op me te wachten met Iris in zijn armen. Hij legt haar bij me en terwijl ik haar bekijk verteld hij dat hij de hele operatie bij me is geweest, hij zat naast mijn hoofd terwijl ik onder narcose was. Na 4 dagen ziekenhuis mogen we eindelijk naar huis..... | |
moussy | woensdag 22 oktober 2003 @ 09:52 |
Ow lois.. | |
Troel | woensdag 22 oktober 2003 @ 09:59 |
Ik hoor helemaal geen emotionele buien enzo te hebben, maar toch krijg ik de tranen in mijn ogen van je verhaal Lois! | |
ibo | woensdag 22 oktober 2003 @ 10:06 |
Ach Lois, wat een klote bevalling. Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Het was vast niet makkelijk om dit te schrijven.....Sterkte nog, met de verwerking. | |
Bright | woensdag 22 oktober 2003 @ 10:48 |
Lois, gelukkig is die vervelende tijd voorbij en kunnen jullie nu genieten! Ik hoop dat de wond (psychisch en lichamelijk!) snel heelt! Heel veel sterkte voor hubbie, jou en jullie lieve kleine meid! Wat kan elke bevalling toch heel anders zijn! | |
Juweel | woensdag 22 oktober 2003 @ 10:59 |
Wow Lois, wat een verhaal..ik ben er even stil van. | |
Lewis.de.boxer | woensdag 22 oktober 2003 @ 11:03 |
Jeetje Lois ik ben wel zwanger en mag een traantje wegpinken. Ik kreeg het echt even moeilijk toen ik jouw verhaal zat te lezen. Ik ben in ieder geval blij voor je dat nu alles dan zo goed gaat Maar wat een rotte ervariing zeg die bevalling. | |
easy-going | woensdag 22 oktober 2003 @ 12:20 |
Owww Lois, ik zit met tranen in mijn ogen jouw bevallingsverhaal te lezen. Ik hoop dat je alles goed kan verwerken (verwerkt hebt) en er goed over kan praten. Sterke iig. Maar je hebt er wel een juweeltje voor gekregen zeg. | |
melonovy | woensdag 22 oktober 2003 @ 13:11 |
Jeetje Lois, wat een rot-bevalling heb je gehad. Ik zit hier ook met een traan over mijn wang en rillingen over mijn rug te lezen. Wat verschrikkelijk lijkt me dat, zo'n onwijze rot-start is dat. Ik hoop dat het allemaal goed zal (is ge-) komen! | |
Dinus | woensdag 22 oktober 2003 @ 17:14 |
Wat een verhaal Lois, ik weet nog dat je met tranen mijn keizersnede verhaal had gelezen, geen idee hebbende van wat jou zelf nog te wachten stond Ik realiseer me nu dat ik ook bloed verloor met het breken van de vliezen, maar daar heb ik niemand over gehoord | |
Rewimo | woensdag 22 oktober 2003 @ 17:43 |
Lois, wat een verhaal zeg, ik zit hier ook in tranen... Gelukkig is alles goed afgelopen, maar het is wel een nare ervaring voor jou en Jeroen. Hoe gaat het nu eigenlijk met je, lichamelijk en geestelijk? | |
Lois | woensdag 22 oktober 2003 @ 21:12 |
Inmiddels kan ik het verhaal met droge ogen lezen en vertellen maar dat heeft wel even gekost hoor. Vooral dat enorme bloedverlies, echt alsof de kraan openstond heeft gezorgd dat ik zo ongelooflijk bang ben geweest, mede door Bluezz' verhaal. Geestelijk heb ik het aardig verwerkt al heb ik nog veel moeite met het feit dat ik niks van de eigenlijke operatie heb meegemaakt. Ik heb een gat waar eigenlijk een persverhaal zou moeten zitten. Wat wel scheelt is dat Jeroen dat gat kan opvullen met zijn verhaal en we hebben heel veel foto's gekregen van de verpleegkundigen. Ik zie het nog steeds niet als een bevalling, ik heb het ook steeds over "mijn operatie" . Doordat ik een gewone bevalling heb meegemaakt weet ik wat ik mis, die eerste momenten met je kindje, vers uit je buik. En dat is nog steeds erg erg moeilijk. Ik zou ook nog liever nog 10 keer normaal bevallen dan nog eenmaal een keizersnee maar helaas is dat ook niet meer mogelijk. De volgende, als die er al zou komen, wordt uit voorzorg weer gehaald om te voorkomen dat dit weer gaat gebeuren is me al verteld. Lichamelijk herstel duurt allemaal erg lang, veeeeeeeel langer dan bij een normale bevalling. Ik ben nog erg zwak, gauw moe, en kan nog steeds weinig vind ik zelf. In mijn ogen, en ook in die van Jeroen, was ik bij Eva veel eerder opgeknapt. De wond geneest goed gelukkig en het ziet er ook mooi uit, het enige vreemde vind ik wel dat "dode" stukje huid eromheen. Dat voelt echt engig Dit opschrijven, voor Iris' geboorteboek, en het met jullie delen helpt enorm bij het verwerken, net zoals ik nog (bijna) dagelijks met Jeroen praat over hoe het nou allemaal gegaan is. | |
Blues | woensdag 22 oktober 2003 @ 21:28 |
Shit Monique.. ik voel het helemaal en ik ben zooooo blij dat het goed gegaan is. | |
Rewimo | woensdag 22 oktober 2003 @ 21:30 |
Tja, ik kon het niet vergelijken (was mijn eerste en enige bevalling), maar voor mij kwam die ks met recht als een verlossing na 24 uur. Maar bij mij was er geen sprake van paniek zoals bij jou en de ks is prima verlopen. Ik kan me goed voorstellen dat je er met spijt aan denkt, en dat je liever gewoon bevallen was. Aan de andere kant besef je natuurlijk ook dat het niet anders kon, het is alleen heel erg jammer dat de verdoving niet goed werkte en dat je daarom onder narcose moest. Als de ruggeprik goed had gewerkt had je waarschijnlijk een veel positievere mening gehad over de ks. En nu was het een nachtmerrie... Fijn dat het helpt om er met ons over te 'praten' hier. En gelukkig heeft Jeroen alles mee mogen maken (wat geweldig dat hij naast je mocht blijven zitten!) en kan hij je vertellen over wat er gebeurd is. Ik heb met Frank ook nog vaak nagepraat over Christans geboorte, omdat er dingen zijn gebeurd die helemaal buiten mij om gingen. Ik was zo vreselijk moe tijdens de bevalling dat ik gewoon in slaap viel, toen heb ik ook wel het een en ander gemist, en ik wilde ook graag weten wat er allemaal gebeurd is terwijl ik gehecht werd en naar de IC werd gebracht. Oja, en wat die huid betreft, dat blijft nog een tijdlang zo Komt omdat ze zenuwen doorsnijden. Ik had helemaal mazzel: eerst een galblaasoperatie en daarna de ks. Mijn halve buikhuid is doof | |
shmoopy | woensdag 22 oktober 2003 @ 21:33 |
Lois, ik heb het ook niet droog gehouden hier. En wat je vertelt over aan een baby 'geopereerd' zijn herken ik helemaal. | |
shmoopy | woensdag 22 oktober 2003 @ 22:29 |
Ik begin gewoon met de tweede. Deze keer gaat alles goed, zoals het hoort. Ik roep al een paar weken: Zodra het huis af is komt ie wel, en idd, gisteren de laatste kast ingeruimd en ik sta om een uur of 8 op met weeën.Nou ja, píjntjes. Een half uurtje later: Ondertussen wordt er bloed uit het hoofdje van de baby afgenomen en naar het lab gebracht, razendsnel want ik heb nog maar 2x geperst en de uitslag is er al, beetje weinig zuurstof, even in de gaten houden. Gefeliciteerd, het is een jongen, zegt de verpleegkundige. Er viel op dat moment ontzettend veel van me af, alle angsten omtrent de eerste, alles wat erna kwam, teveel om in woorden uit te drukken. In een rolstoel wordt ik naar buiten gereden, met het bundeltje in mijn armen. Vier jaar geleden inmiddels, en nog steeds ben ik dankbaar dat het zo'n makkelijke bevalling was, met een geweldige kraamtijd en een geweldig resultaat. Het is een bijzondder kind, en dat is het. | |
Rewimo | woensdag 22 oktober 2003 @ 22:32 |
Wat een topbevalling Shmoopy Eigenlijk moet ik bij elk bevallingsverhaal wel een traantje wegpinken | |
Blues | woensdag 22 oktober 2003 @ 23:00 |
quote:Dé nieuwe titel voor een nieuw afterbevallingsboek
| |
shmoopy | woensdag 22 oktober 2003 @ 23:11 |
Ja, sorry, ik ben er nogal nuchter over. Ik moest ook helemaal niet huilen ofzo, terwijl mijn man helemaal ontroerd was. Ik was dolgelukkig, hoor, en ik ben echt geen kil mens ofzo, maar die vreugdetranen kwamen pas bij de babyblues denk ik. En hoe! | |
E.T. | woensdag 22 oktober 2003 @ 23:11 |
M'n collega's keken heel raar toen ik vanmiddag met tranen in m'n ogen zat heb 't maar op de hormonen gegooid | |
phileine | donderdag 23 oktober 2003 @ 00:17 |
Ach Lois, wat blijft jullie ook weinig bespaard :) Gelukkig dat ik dit verhaal kon lezen met de wetenschap dat er een supermooi supergezond kindje inmiddels in je armen ligt. Ik zal mijn verhaal ook eens posten, er komen zoveel bevallingen aan, die kunnen wel wat positieve verhalen gebruiken: Vrijdag 13 juni krijg ik opeens vreselijk de zenuwen. Ik ben pas de 25e uitgerekend, maar wil opeens alles in orde hebben. En begin voor het eerst bang te worden voor wat me te wachten staan, die bevalling hangt als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Aan de ene kant wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben, aan de andere kant voel ik me er nog helemaal niet klaar voor. Vanwege zwangerschapsvergiftiging mag ik zelf niets meer doen, dus ik zet Max flink aan het werk. Die nacht kan ik niet slapen van de maagpijn, alle vanillevla en maagtabletten ten spijt zit ik huilend van de pijn rechtop in bed. Als ik de volgende ochtend het ziekenhuis bel, willen ze toch graag dat ik even langs kom. Dus weer aan de ctg en bloed- en urineonderzoeken. Inmiddels is de maagpijn wat gezakt en kan ik liggen, dus ik val direct in slaap. Als ik na anderhalf wakker word gemaakt, is er op de ctg een heel regelmatige weeën-activiteit te zien. nu gaat het beginnen weet ik zeker, maar de arts probeert me wat te temperen. dit kan zo nog weken doorgaan. Op de ctg ziet alles er goed uit, maar later zal blijken dat de baby die nacht het toch zwaar heeft gehad en in het vruchtwater heeft gepoept. Gelukkig weet ik daar op dat moment niets van. Ik mag naar huis en weet daar nog wat te slapen. Niet wetend dat ik om zeven uur s avonds weer in precies dezelfde verloskamer aan het ctg-apparaat lig. Gedurende de dag krijg ik regelmatig zéér regelmatig- menstruatie-achtige krampen. Ik bel mijn zus en moeder of dit het dan is, want het is goed te dragen en ik stel me bij weeën toch iets heel verschrikkelijks voor. wacht maar zeggen beiden, dat komt nog wel. Mijn stiefzoon van 14 verkeert in een enorme staat van opwinding. Met een wekker en blocnote achtervolgt hij me door het huis en noteert de tijden van de krampen en rekent daarna gelijk de gemiddelden uit. Tussendoor belt hij zijn kersverse vriendinnetje om haar live op de hoogte te houden van elk krampje. (later blijkt dat de hele commune waar zij woont hartstochtelijk met me heeft meegeleefd). Ze zijn wel verdacht regelmatig en komen snel na elkaar. Max is intussen de boekenkast in de slaapkamer aan het opruimen (want wat moet de kraamhulp anders wel niet denken van die troep). Geen geringe klus met onze enorme verzameling boeken. Als ik naar boven loop om voorzichtig te melden dat er misschien iets aan het gebeuren is, krijg ik direct een stapel pratchetts in mijn handen geduwd om te sorteren. Na mijn melding valt hij even stil. kan nog niet. besluit hij uiteindelijk. ik ben hier nog niet klaar. We worden in de laatste beschikbare verloskamer geïnstalleerd. Het is volle maan, dus superdruk. Ik dacht altijd dat dat een fabeltje was, maar het is dus echt waar. Ik kan de weeën nog goed opvangen. Ik hum toonladders en ijsbeer heen en weer, en dat werkt prima. Max vindt het prachtig om te zien hoe ik steeds meer een diertje begin te lijken, in mijn geluiden en houdingen. Zelfs als ik aan de ctg word gehangen, blijf ik liever staan. Liggend vind ik de weeën niet op te vangen, staand, huppelend en springend gaat het goed. Ik heb een relatie met de klok ontwikkeld. Als een wee begint, zwelt het 20 seconden aan in sterkte, de ergste pijn houdt 40 seconden aan en zakt dan weer weg. Steeds als ik denk nu trek ik het niet meer tel ik tot 40 en dan wordt de pijn weer minder. Het is te doen. Na twee uur begint het zwaarder te worden. Ik kan niet meer tot 40 tellen, bij 30 begint er al een nieuwe wee. Het gebrek aan adempauzes maakt me paniekerig. Heel af en toe heb ik nog even een minuutje rust, de wee daarna kan ik dan ook nog wel opvangen. Maar de meeste weeën komen over elkaar heen zonder dat ik mezelf kan herpakken. Ik ben bang dat ik het niet meer lang kan volhouden. Ik wist niet dat een mens zo veel pijn kon hebben. Ik ben uitgegaan van minimaal 10 uur ontsluitingsweeën, en het idee dat deze hevige pijn nog zeker 8 uur doorgaat is me veel te veel. Je doet het hardstikke goed blijven ze om me heen zeggen. Ik weet niet wat ik ànders zou kunnen doen dan ik nu doe, maar ik wil mijn wanhoop graag overbrengen. Een warme douche helpt me een half uurtje verder, maar tegen die tijd dreig ik flauw te vallen van de pijn en hebben ze me toch liever in bed. Ik besluit een ruggeprik te vragen. Ik kan niet meer nadenken, ik ben alleen maar volledig in paniek van de verschrikkelijke afschuwelijke pijn. Later zal de gynaecoloog me vertellen dat ik me zó rustig en beheerst gedroeg, dat ze niet doorhadden dat ik verschrikkelijk in paniek was. Ze weigert me dus de ruggeprik. Ze heeft het idee dat ik binnen een uur volledige ontsluiting zal hebben, maar durft me dat niet te zeggen uit angst dat ze het mis heeft. Toucheren wil ze niet, uit angst voor infectie. Uiteindelijk belooft ze me dat ze gaat overleggen met het hoofd van de afdeling, maar dat ze me eerst nog een half uur aan de ctg wil hebben. Dat hou ik niet vol zeg ik. je MOET zegt ze ijskoud. De vliezen worden gebroken en de baby krijgt een electrode op het hoofd. 5 centimeter onstluiting. Ik vraag Max om de mascotte van mijn stiefzoon te geven en klem die in mijn rechterhand, met mijn linkerhand grijp ik Max en hij praat me letterlijk door het komende uur heen. ik ga over tien minuten de gynaecoloog roepen belooft hij. als het kindje er eenmaal is, ben je dit allemaal direct vergeten zegt hij ook nog, maar ik wéét dat dat niet waar is. Dit vergeet ik nooit meer. Als we nog meer kinderen willen, adopteren we maar, maar dit nóóit meer. Wat er verder gebeurt ontgaat me. Ik blijk uitgescheurd, dus word gehecht en schoongemaakt, maar ik heb alleen maar oog voor mijn meisje. Ze sabbelt direct aan mijn tepels en is zo verschrikkelijk mooi! Als Max samen met de co-assistent het kindje aankleden (de gynaecoloog moet alweer weg naar de volgende bevalling) en weegt, spring ik onder de douche. Dat levert me een standje op van de verpleegster. Terecht trouwens, want als ik daarna opspring om in de rolstoel te gaan zitten, zie ik alleen nog maar sterretjes. Max rijdt me naar de verpleegafdeling (ik moet 24 uur blijven vanwege de zwangerschapsvergiftiging) en naast me wordt Isa in een plastic bakje ook naar de afdeling gereden. Onderweg kijken we elkaar alleen maar aan, mijn dochter en ik. En hoewel ik drie uur daarvoor nog iets anders had voorspeld, ben ik inderdaad de pijn nú al vergeten. Er is in mijn gedachten en gevoel alleen nog maar plek voor dat wezentje daar naast mij.... | |
Blues | donderdag 23 oktober 2003 @ 09:58 |
Wat gedetailleerd, geweldig!! Het 'vergeethormoon' die je de pijn laat vergeten, het werkt echt | |
Lewis.de.boxer | donderdag 23 oktober 2003 @ 11:14 |
Goh dat is inderdaad een mooi bevallings verhaal Phileine. Geen traantjes dit keer omdat het zo goed ging maar wel heel indrukwekkend eigenlijk om allemaal te lezen. En het valt me inderdaad op dat veel vrouwen zeggen dat ze de bevalling alweer vergeten zijn of de pijn in ieder geval. Dat is nou juist waar de nieuwen die nog moeten tegenop zien, en bij iedereen hoor je dat het allemaal ver achter je ligt als je eenmaal dat kindje op je buik hebt liggen. Tja ik kan me er ook wel wat bij voorstellen, maar wacht het maar gespannen af allemaal. Nog 7 weken voor mij. Ieks Oh ja en shmoopy, ik had jouw verhaal ook gelezen. Net zoals phileine mooi verhaal. | |
Rewimo | donderdag 23 oktober 2003 @ 13:20 |
Phileine, jouw verhaal is ook mooi Wat een haast had jij Misschien is dat wel typerend voor bevallende vrouwen, dat ze je ware stemming niet herkennen. Bij mij zeiden ze alsmaar dat ik me zo goed ontspande, terwijl ik helemaal uitgeput was en gewoon in slaap zakte tussen de weeën door | |
Leah | donderdag 23 oktober 2003 @ 13:51 |
quote:Ze kennen je sowieso niet, denk ik. Ik schijn heel relaxt op alles gereageerd te hebben, Hub vond dat enger als een flinke mopperpartij want dat "hoort" veel meer bij mij Een verpleegkundige heeft dat dan dus helemaal niet in de gaten, omdat ze je niet (echt) kennen. | |
Lois | vrijdag 24 oktober 2003 @ 20:48 |
En nu zit ik te huilen, wat een prachtige verhalen shmoop en phil. | |
melonovy | vrijdag 24 oktober 2003 @ 22:49 |
Mooi verhaal Phileine, goed geschreven, ik zie het helemaal voor me. | |
Stout | zaterdag 25 oktober 2003 @ 08:07 |
Zwangerschap en bevalling van Timo Rond Merijns eerste verjaardag ben ik zwanger geraakt van Timo. Op 23 oktober 2000 hebben we een test gedaan, een dag voor ik ongsteld zou moeten worden. Ik was al een paar dagen vreselijk misselijk dus eigenlijk wisten we het wel. De test (met middag urine!!) gaf een vaag streepje. Twee dagen later weer een test gedaan en ook die was meer dan positief ! Merijn zou een broertje of zusje krijgen. Omdat ik niet wist hoe of wat precies kwa menstuatie cyclus mocht ik van de verloskundige voor een termijn echo op 7 december 2000, ik zou dan een week of 9-10 zijn. Met 6 en 7 weken kreeg ik een lichte bloeding, de schrik slaat je dan om je hart maar omdat er geen krampen waren zou alles goed moeten zijn. Voor de echo was ik vreselijk nerveus maar dat bleek nergens voor nodig.we zagen al snel een spartelende baby van 43 mm en een kloppend hartje, de uitgerekende datum werd gezet op 2 juli 2001. Hoewel sommige berekeningen uitkwamen op 20-23 juni, vond de gynaecologe dit niet nodig om aan te passen. 3 januari 2001 mocht ik voor het eerst naar de verloskundige, alles was prima en het hartje prima te horen. De zwangerschap verliep prima, met 27 weken een echo gehad en daarop was duidelijk te zien dat Merijn een broertje zou gaan krijgen. Op 22 juni heb ik een hele dag voorweeen gehad, niet echt fijn maar ja, wat doe je er aan ? Op 27 juni begon het echt.Rond 3.30 wordt ik wakker van de warmte, Het was vreselijk benauwd in onze slaapkamer. Tom dook er op dat moment net in, hij kon niet slapen van de warmte. Ik ben naar beneden gegaan, heb nog wat ijs (Mars icecream) gegeten en toen achter de computer gekropen om mail te beantwoorden..Je moet wat doen. Tot op dat moment af en toe een harde buik, zonder regelmaat en niet echt heftig. Die had ik al tijden dus niet echt om bij na te denken. Ik had er ook geen last van en heb er geen aandacht aan geschonken.Later ben ik op de bank gaan liggen waar ik rond 7 uur wakker werd van een wel erg pijnlijke harde buik die ik echt weg moest puffen. Het duurde echter nog tot 8.00 tot de volgende kwam..maar toen barstte het ook los ! Ik herkende ze meteen..dit waren duidelijk weeën en ze kwamen direct om de 6-7 minuten.Snel Tom wakker gemaakt, de arme ziel had net 4 uurtjes geslapen, want Merijn werd wakker en die kon in nu niet echt gebruiken tijdens een wee.....hij gaf me wel erg lief kusjes en wilde graag bij me zijn maar dat kon ik niet hebben. Gelukkig brachten de teletubbies uitkomst !! Om 9.00 Rian en opa en oma gebeld, Rian was er om 9.30 en Tom heeft Merijn weggebracht naar opa en oma. Ondertussen zijn Rian en ik naar oven gegaan waar ik lekker onder de douche ben gaan zitten. Tijdens een wee schoot ik overeind en moet Rian mijn rug masseren....maar het was heerlijk onder de douche. Net voor Tom terug was om 10.30 ben ik er onderuit gekomen en over de commode gaan hangen. Om 10.30 heeft Tom de verloskundige gebeld, dezelfde als vrijdag ( er zitten er 4 in onze praktijd dus het is afwachten wie je krijgt) en ze kwam om 11.30 Inmiddels kwamen de weeën om de 3-4 minuten...ze werden flink heftig ,maar ik kon nog steeds wegzuchten met de buikademhaling ( mits ze me effe hielpen met neus in,.... mond uit...) Ze toucheerde me en 2-3 cm ontsluiting. Ze zou een half uurtje blijven om te kijken hoe het zou verlopen en om 11.46 heeft ze weer gevoeld en nu was het al 4 cm. Inmiddels moest ik echt puffen en werd er door Tom en de verloskundige een weddenschap afgesloten over wanneer de baby geboren zou worden...De verloskundige won.......( een fles wijn......) Ik lag inmiddels op bed waar ik ook niet meer van af ben geweest...geen tijd voor want ineens ging het razend snel. Om 12.00 had ik 6 cm ontsluiting en om 12.10 volledige ontsluiting....die 10 minuten waren erg heftig en pijnlijk maar ik ben nu al weer vergeten hoe het voelde. Ze heeft mijn vliezen doorgeprikt ( vermeldde terloops even dat er geen tijd meer zou zijn om naar het ziekenhuis te gaan mocht het groen zijn, omdat het zo snel ging) en gelukkig was het vruchtwater helder. Ik kreeg meteen heftig persdrang en mocht heerlijk meedoen........na een lange persweeën werd TIMO MORTEN geboren....razend snel ! Schreeuwend en plassend kwam hij ter wereld.Ik heb zelf gezien hoe ik hem eruit heb geperst...via de spiegel en zo kom ik precies zien wat ik deed en wanneer ik niets moest doen. Ik kan het iedereen aanraden..het is een hele mooie ervaring om je eigen kindje zo ter wereld te zien komen... en dan Merijns verhaal Zwangerschap en geboorte van Merijn Begin februari 1999 ontdekten we dat we een zoon of dochter zouden krijgen. De test was meer dan positief en ik meer dan misselijk. Op onze trouwdag, 3 maart hebben we het grote nieuws verteld en iedereen vond het erg leuk ! Begin april, de eerste om precies te zijn, ik was toen 11 weken en 4 dagen zwanger mocht ik voor het eerst naar de verloskundige. Na de gebruikelijke vragenlijst ( wat willen ze nu eigenlijk niet weten ???) was het grote ogenblik daar : de eerste tonen van het hartje van de baby waren te horen.wat een prachtig moment. Ik was gelukkig rap erna van de misselijkheid af en mijn buik groeide als kool. Nu ben ik van mezelf al niet mager maar evengoed zag je rap dat ik zwanger was. De zwangerschap verliep prima, met 19 weken een pretecho gehad en daarop konden we de baby bewonderen al wilden we niet weten wat het zou worden. Met 29 weken moest ik helaas stoppen met werken, ik kreeg harde buiken. Iets te veel en iets te lang, dus rust op de plaats. Niet gek als je denk dat we met 26 weken verhuisd zijn. De baby kamer was inmiddels klaar, de wieg waarin ook Pappa heeft gelegen stond al klaar. De laatste loodjes waren zwaar, vooral omdat mijn buik me vreselijk in de weg zat. Op 11 oktober, mijn verjaardag zijn we nog op de foto geweest met schoonzussen en zwagers omdat de as oma 50 zou gaan worden en we haar dit cadeau wilden doen. Ik moest toen zo nu en dan een harde buik wegzuchten maar dat was alles. Op de 12e ben ik s middags nog bij de verloskundige geweest, ze gaf aan dat ze nog wel een afspraak voor de volgende week maakte maar dat ze eigenlijk verwachtte dat ik voor die tijd wel zou bevallen. Ook meldde ze dat er vanaf 00.00 uur een invalverloskundige zou zijn. De hele avond had ik al harde buiken, zonder echt pijn trouwens en zonder regelmaat en ik heb lekker zitten tv kijken ,wat gerommeld zonder dat ik er last van had en het idee had dat er iets te gebeuren stond, ik had dit al een paar avonden, toen ze ineens vanaf 00.00 uur om de 5 minuten kwamen.Ik had even tervoor nog gezegd van : nu mag je komen baby, nu is het ver genoeg na mamma's verjaardag. | |
Rewimo | zaterdag 25 oktober 2003 @ 21:48 |
Mooie verhalen, Stout | |
Karin | zaterdag 25 oktober 2003 @ 22:12 |
Ja mooie verhalen Stout. Ik vind het trouwens allemaal zo bijzonder om te lezen. Zoveel mooier dan een bevallingsprogramma op tv, daar mis je toch bepaalde emoties. | |
Grijs | vrijdag 7 november 2003 @ 18:51 |
De bevalling van Judith Johanna: Donderdag 23 oktober Ik blijk, ondanks de knip, ook nog behoorlijk uitgescheurd te zijn. Gelukkig is het (net) geen totaalruptuur, maar de verloskundige wil me liever in het ziekenhuis hechten, omdat daar beter licht is. Het ziekenhuis wordt gebeld. Ik moet een nachtje in het ziekenhuis blijven, waar ik 4 zakjes bloed toegediend krijg en de volgende ochtend mag ik weer naar huis. | |
livelink | vrijdag 7 november 2003 @ 22:11 |
Mooi verhaal, Grijs. Jammer dat je uiteindelijk toch nog naar het ziekenhuis moest gaan. Het klinkt toch nog als paniek aan het eind. Heb je dat zelf ook zo ervaren, of viel dat nog wel mee? | |
Karin | vrijdag 7 november 2003 @ 22:23 |
Inderdaad wat een mooi verhaal Grijs. Wat ontzettend jammer van het einde anders was het toch wel een droombevalling geweest. Wat zal dat een verassing geweest zijn dat je al 6 cm ontsluiting had toen de verloskundige kwam. | |
Lewis.de.boxer | vrijdag 7 november 2003 @ 22:26 |
Goh Grijs dat is wel snel gegaan allemaal. Wel lekker dat je niet al die tijd zware weeen hebt gehad. Maar juist alleen aan het einde. En ja jammer dat je toch nog naar het ziekenhuis moest nadien. Maar de geboorte is in ieder geval in je eigen huis geweest. En dat is volgens mij wel byzonder. | |
Anoukie | maandag 10 november 2003 @ 20:25 |
Mijn verhaal: Zondagmiddag had ik de hele tijd last van een soort vage buikpijn. Ik wist het niet zo goed, dacht aan voorweëen ofzo, het was immers 12 dagen voor de uitgerekende datum, dus het kón eigenlijk nog niet dacht ik Het was ook goed te houden, we waren op visite bij mijn ouders en ik had het wel gezegd, maar nogal laconiek, dus ook zij dachten dat het niks was. Tegen 17.00 werd het toch wel erger en ik zei tegen mijn man laten we maar naar huis gaan, in de auto dus wel gezegd de pijn wordt erger zou het misschien beginnen ?? Thuis gekomen een aardappelschoteltje in de pan laten gooien en dit naar binnen gewerkt, want ik dacht nog: je weet maar nooit ! De weeen (dat waren het nu wel geworden) werden toch steeds sterker en ik moest ook steeds naar de wc en om 0.00 dus toch maar de verloskundige gebeld. Ze kwam en toen ze me zag zei ze : nou misschien gaat het wel weg en beval je pas over een week ! Ik zag er dus te goed uit voor een vrouw met weeen Ze heeft wel even gevoeld en ik had nauwelijks ontsluiting dus dit versterkte haar vermoeden. Ik moest maar een paar paracetamolletjes nemen en lekker gaan slapen. Dus ik baalde nogal, want ik had echt het idee dat het begonnen was. Ze zei ook nog dat ze dacht dat het niet zo'n groot kind was, ze schatte zo'n 5,5 pond. Nou dacht ik toen, das beter om eruit te werken dan 7 pond of zo Maar ze was nog niet vertrokken of de weeen werden sterker, ik heb mijn man maar naar bed gestuurd, die kon me toch niet helpen en heb zelf ook geprobeerd te slapen maar hield het nog geen 10 minuten vol in bed, wat een pijn !! Dus ik liep maar rondjes in de kamer, kreunend en puffend en huilend af en toe. Ik was ook zó moe. Tussendoor zat ik op de bank en dan viel ik net bijna in slaap en dan kwam er weer zo'n klote wee Op dat moment was ik er van overtuigd dit nooit meer te doen ! Het duurde gewoon een eeuwigheid voor het ochtend was want ik heb dus niet meer kunnen slapen. Steeds maar een warme (lees hete) kruik tegen mijn buik. Ik heb mijn buik erdoor verbrand Om 7.30 hield ik het niet meer uit en ik heb mijn man de vk laten bellen, die kwam eindelijk om 8.30. Ja ze had zich toch vergist en ik had nu 5 cm ontsluiting, goed gewerkt vannacht hoor ! Nou er zat weinig anders op. Toen ben ik onder de douche gegaan om de pijn wat te verzachten. Later kwam de vk weer (de tijden ben ik helaas kwijt) en toen mocht ik niet meer douchen want dan ging het te snel, ze had nl nog 2 anderen die aan het bevallen waren ! Hoe ik de tijd ben doorgekomen weet ik niet meer, maar om 11.30 was ze er gelukkig weer en ze ging ook niet meer weg. Ze heeft toen ook mijn vliezen gebroken en de kraamhulp gebeld. Ik had toen 8 cm ontsluiting. Binnen een half uur was het volledig (dat half uur heb ik volgens mij schreeuwend doorgebracht, want het doet zo'n pijn !!!!!) en toen mocht ik dan eindelijk persen ! Nou dat viel ook nog niet mee, Mijn man riep al veel te snel: ik zie de haartjes al ! Tot mijn grote ergernis want na een uur was hij er nog niet ! Er werd steeds gezegd kom op, goed persen, ja ik deed toch echt wat ik kan hoor ! Uiteindelijk is na een verdoving, een flinke knip en 5 kwartier later dan eindelijk mijn zoontje geboren ! Goh zei de vk: je had hem wel goed verstopt want het is best een flinkerd ! Ik vond hem hem zooo mooi en dacht meteen : ik wil er nog 1 Hij woog 3540 gram en was ongeveer 51 cm. En wat een heerlijk gevoel is het om moeder te zijn En de vk was echt super tijdens de bevalling, al had ik af en toe wel het idee dat ze vond dat ik niet zo goed mijn best deed, omdat ik hem er gewoon niet uit kreeg, maar ja ze dacht dan ook dat hij een stuk kleiner zou zijn En het was ook de bedoeling me op te peppen om door te gaan. Daarna moest ik nog uitgebreid gehecht worden en daar heb ik later in de week ook nog wel last van gehad maar ook dit was het meer dan waard hoor ! Maar al met al, het is vreselijk zwaar, maar je bent hoe raar ook, die pijn echt meteen vergeten als je je kind vast kan houden | |
vamperotica | maandag 10 november 2003 @ 22:20 |
2 uur en een paar minuten...... geen enkel wondje ... wolk van een zoon! | |
Grijs | donderdag 13 november 2003 @ 13:56 |
quote:Dat viel wel mee, ik was blij dat Judith geboren was en de rest heb ik over me heen laten komen. Ik was ook veel te zwak om me nog druk te maken, denk ik. Trouwens, Judith is om 14.02 uur geboren (dat had ik volgens mij niet in het verhaal gezet). [Dit bericht is gewijzigd door Grijs op 13-11-2003 13:58] | |
coolbabe | donderdag 13 november 2003 @ 16:35 |
Mijn tweede bevalling 24 juni 2003 Ik heb vanaf 9 uur `s morgens last van voorweeen. Ze doen nog geen pijn en zijn nog erg onregelmatig dus ik maak me nog niet echt ongerust. Rond elf uur twijfel ik of ik Johan op de hoogte zal brengen maar besluit dat het nog rustig genoeg is in de buik. Tussen de middag komt hij even thuis en ik vertel hem dat ik onregelmatig weeen heb. Hij belooft op tijd thuis te komen. Om half 5 bel ik hem op en vraag hem te komen omdat het nu toch wel erg heftig aan het worden is. We besluiten samen het eten te koken en te zien wat er gebeurt. Om 6 uur gaan we aan tafel en de weeen komen al snel iedere 3 a 4 minuten en worden steeds heftiger. Ik bel de vk om haar op de hoogte te brengen dat ik bezig ben en ga onder de douche staan en laat ondertussen het bad vollopen. Het wordt nu echt serieus en Johan belt opnieuw de vk om haar te melden dat het nu spoed is. Ik ga in bad zitten en kan met moeite de weeen opvangen. Jasper denkt dat we samen in bad gaan en begint zich uit te kleden. Johan zet hem maar in het babybadje op de grond naast me. Om kwart over 7 komt de vk binnengerend, ziet me in bad en zet met grote snelheid haar spullen klaar. Ik hijs me uit bad terwijl Johan Jasper afdroogt en een luier aantrekt. De vk toucheert me en ik heb 7 cm ontsluiting. Ze besluit meteen mijn vliezen te breken omdat dat nog niet gebeurd is en de weeen komen nog heftiger en sneller op elkaar tot ik alleen nog maar een grote, lange wee heb. Ik vraag haar om de baarkruk te halen, daarin stemt ze toe maar plots heb ik persdrang. Het is dan 19.34 uur. Johan rent naar de gang om een spiegel te pakken want ik wil dit keer graag zien hoe m`n kindje geboren wordt. Ik voel hoe het hoofdje naar beneden glijdt richting uitgang. Ik zie in de spiegel idd het kruintje. Bij de volgende perswee pers/zucht ik mee en in één keer worden het hoofdje en lijfje geboren. Het is 19.38 uur. Een kindje wordt op mijn buik gelegd en ik verbaas me over de hoeveelheid haar op het bolletje. De vk vraagt of ik zelf wil kijken of we een zoon of een dochter hebben en ondanks dat ik weet dat het een jongen is wil ik toch even de bevestiging. Het is echt een jongen: Tom, 3310 gram en 52 cm. | |
-Lies- | donderdag 13 november 2003 @ 21:40 |
Het is vandaag precies 4 weken geleden dat het begon.... en ik denk elke dag nog even terug aan deze dag. Voor mijn gevoel is Thomas ook op donderdag geboren omdat op dat moment de tijd even is stil blijven staan voor mij. Alle enkele dagen heb ik last van voorweeen. Elk moment denk je dan dat het kan beginnen maar aan de andere kant weet je ook dat het dan nog even goed een tijdje kan duren. Maar zolang hoeven we niet te wachten. Rond 3 uur krijg ik kleine krampjes die binnen een half uur al om de vijf minuten komen. Het zijn echter nog niet grote weeen maar omdat ze wel al vrij snel om de paar minuten komen bellen we toch weer even naar de verloskundige. We kunnen even langs komen in het ziekenhuis zodat ze kan kijken. Heel optimistisch en positief beginnen we aan deze klus. De weeen worden als snel redelijk heftig en volgen elkaar snel op. Maar al wiegend op een stoel kan ik ze vrij lang opvangen. Ook heb ik nog een tijdje onder de douche gezeten. Heel fijn het warme water over je buik. Op een gegeven moment kom ik een tijdje in een bepaalde roes terecht waardoor je helemaal in jezelf terug keert. Rond 10 uur heb ik al 7 cm. Wauw, dacht ik nog, rond middernacht is het vast wel gedaan. De laatste cm's duren echter vreselijk lang. Ondertussen krijg ik buik en rug weeen tegelijk en is er bijna geen rustmoment tussen de weeen door. De verpleegkundige masseert constant mijn rug en Zooi zit constant naast me zodat ik zijn armen fijn kan knijpen en hij steeds met een nat washandje heen en weer kan lopen. De allerlaatste cm vordert niet. Lange tijd heb ik persweeen zonder te mogen persen. Vreselijk om zo'n sterke oerdrang te moeten tegenhouden! Je wil en kan op zo'n moment eigenlijk niets anders doen dan persen. Ze hebben me soms echt even flink moeten toespreken omdat ik me er aan over gaf. Heel pijnlijk deze weeen. Ik had altijd gehoord dat als je op een gegeven moment denk: ik kan echt niet meer, je er vaak bijna bent. Hier heb me even aan vast gehouden, maar het klopt dus echt niet! De gynecoloog besluit om de vacuum te gaan gebuiken. Ik dacht weer, nu is het snel gedaan. Dit kan ook vaak zo gaan, behalve bij ons...... De kinderarts wordt nog wel uit zijn bed gebeld om Thomas te onderzoeken. Hij is wat slapjes en hij heeft een grote open wond op zijn hoofdje door het vele trekken door de vacuum. Uiteindelijk stelt de arts ons gerust en de komende dagen behandeld hij de wond in het ziekenhuis. Het ziet er heel akelig uit maar Thomas heeft er niet echt last van. Ook gaat hij een dag nadien helemaal geel zien. Maar na een meting blijkt hij gelukkig niet onder de lampen te moeten. Mama krijgt een infuus omdat de baarmoeder niet direct wil samentrekken. Hierdoor en door de knip heb ik teveel bloed verloren. Mijn bloeddruk daalt een tijdje na de bevalling hevig en ik krijg nog een infuus en de volgende ochtend een bloedtransfusie. Wat valt dat tegen....... De eerste drie dagen kan ik niet naast mijn bed staan zonder helemaal flauw te worden en pas op maandagochtend kan ik weer zelfstandig douchen en mogen we met z'n drieen naar huis. Ook daar heb ik lange tijd nodig om weer op krachten te komen. Dit vond ik vreselijk moeilijk. Ik wilde al zoveel zelf doen. Maar gelukkig zorgde Zooi geweldig goed voor mij en voor Thomas en hadden we een fantastiche kraamhulp. Sommige zeggen dat je een bevalling snel vergeten bent als je je kleine eenmaal in je armen hebt. Dit vind ik echt niet! Ik moet er elke dag nog aan terugdenken en regelmatig wordt het hele filmpje in mijn hoofd afgedraaid. Ik stel Zooi nog regelmatig vragen, hoe ging dit ook al weer? wat gebeurde er toen?, enz....Als Thomas na het persen was gekomen dan had ik een prima bevalling gehad maar die vacuum vond ik echt een nachtmerrie. De gynecoloog kwam zich de volgende dag verantwoorden waarom hij zo lang had doorgezet met de vacuum. Normaal gezien wordt er na 2 pogingen gestopt. Maar omdat Thomas al te lang in het geboortekanaal zat en het midden in de nacht was, was er geen tijd meer om een operatie team voor een keizersnee bij elkaar te roepen. Dit is wel een heel medisch verhaal geworden. Ik hoop snel eens een mooi verhaal over Thomas te kunnen schrijven. Wat dat het het allemaal waard is, is zeker waar! Wat een wonder is het toch! | |
livelink | donderdag 13 november 2003 @ 21:50 |
Jeetje, Lies, wat een verhaal! Weten ze nu achteraf waarom het zo moeizaam ging met het persen en met de vacuum? Ik heb al van meer vrouwen gehoord dat de vacuumpomp vreselijk moet zijn. En dan nog wel 5x!! Gelukkig is je conclusie toch dat Thomas het waard is geweest. Edit - Coolbabe en Anoukie, ook jullie verhalen zijn mooi om te lezen. Gelukkig zijn dat de wat prettigere bevallingen (voor zover mogelijk, natuurlijk) | |
Karin | donderdag 13 november 2003 @ 21:53 |
Och Lies wat een verhaal. Ik heb er de koude rillingen van. | |
Anoukie | vrijdag 14 november 2003 @ 11:58 |
Jemig Lies, wat erg voor je dat het allemaal zo naar is verlopen maar gelukkig is je kindje helemaal gezond. Heeft hij er verder niet onder geleden (op die wond op zijn hoofdje na) want je hoort zo vaak van kindjes die zo'n vreselijke bevalling hebben meegemaakt dat ze helemaal niet lekker in hun vel zitten. Ik hoop echt dat je het allemaal een plaatsje kan geven en dat het wat slijt zodat je er niet steeds met zo'n naar gevoel aan terugdenkt maar het is ook nog maar kort geleden dus dat zal wel goed komen | |
Lewis.de.boxer | vrijdag 14 november 2003 @ 13:18 |
Jemig Lies, wat een verhaal. Nou vraag ik me af of je blijer was geweest als je een keizersnee had gehad in plaats van die vacuum pomp. Mijn gevoel zegt toch de vacuum pomp, maar ja ik heb niet in jouw situatie gezeten en zou ook nog niet weten hoe het voelt. Nu heb je het toch volledig zelf gedaan met behulp dan van die pomp. Maar het verhaal is af en je lichaam heeft het gewoon op de natuurlijke manier gedaan. | |
-Lies- | vrijdag 14 november 2003 @ 20:01 |
De reden dat Thomas er niet uit kom komen en dat de vacuum zo moeizaam verliep kwam doordat Thomas redelijk flink was (3840) en omdat mijn schaambeen iets anders van vorm blijkt te zijn. Hier door kon Thomas die laatste bocht niet goed maken. Dit zal ook gevolgen hebben voor een eventuele volgende zwangerschap maar daar gaan we het pas bij een volgende controle-afspraak even over hebben. Het klopt wel dat ik blij ben dat Thomas uiteindelijk via de normale weg is gekomen al heb ik daar weinig bewust van meegemaakt. | |
-Lies- | vrijdag 14 november 2003 @ 21:43 |
Oh ja, nadat ik samen met Thomas na de bevalling naar de kamer ben gebracht heb ik in de stilte en in de schemering twee uur naar Thomas liggen staren en hem liggen bevoelen. Een heerlijk moment tussen ons tweetjes om elkaar te leren kennen! | |
Lois | zaterdag 15 november 2003 @ 19:58 |
quote:Lief Vreselijk verhaal Lies, mijn nekharen stonden overeind ervan. Bah! Kun je, door er bijv. veel over te praten, het een beetje verwerken? [Dit bericht is gewijzigd door Lois op 23-01-2004 19:41] | |
Lewis.de.boxer | woensdag 11 februari 2004 @ 17:55 |
Bevallings verhaal 04.45 hours AM at 20/12/2003 Ik moest naar de wc en had pijn in de buurt van mijn heupen wat vrij normaal was als ik wakker werd na een nacht slapen. Dit keer verdween het toen ik in bed ging liggen. En toen had ik al gelijk het idee dat het ging gebeuren dus ik ging het bijhouden op de klok. En ja hoor elke 7 a 10 minuten had ik dus weeen. Dit heb ik voor ongeveer 45 minuten aangekeken voordat ik Paul wakker maakte. Die sprong gelijk op en ging zich aankleden. De weeen kwamen steeds sneller en werden steeds heftiger. Zo heftig dat ik het eigenlijk niet uit kon houden, dus wij het ziekenhuis gebeld en afgesproken dat als het nog heftiger zou worden en sneller achter elkaar kwam dat we zouden bellen dat we eraan kwamen. Dat zijn we dus glad vergeten, want we hadden Paul zijn ouders gebeld om 06.15 uur dat zij op Lewis onze hond moesten passen en zijn doorgereest naar het ziekenhuis. Letterlijk racen (wat niet echt bevordelijk was voor mij aangezien wij veel verkeers drempels hebben in de buurt) en bij elke beweging die ik maakte kreeg ik een wee. Toen we aankwamen volgde het zich nog sneller op, zo ongeveer elke 4 minuten. Ik had inmiddels thuis al een aantal keer overgegeven en dat ging zo door in het ziekenhuis. Ik werd naar een verloskamer geloodst en moest toen aan de monitor om de hartslag van de baby te meten. De verloskundige vertelde onderwijl van wat er ging gebeuren en deed een onderzoek voor hoever ik al ontsluiting had. Dat was nogal pijnlijk vondt ik zelf. Hartslag van de baby was normaal en ik had maar 1 centimeter ontsluiting, balen maar helaas. Omdat het allemaal zo heftig op elkaar volgde wilden ze me in het ziekenhuis houden. En ik heb toen ook gelijk gezegd dat ik later een injectie tegen de pijn wilde, want ik hield het echt niet vol aangezien ik wist dat het heel lang kon duren. (ik moest voor deze injectie ook snel beslissen aangezien ze het niet mogen geven bij 5 cm ontsluiting of meer, de baby word dan te suf geboren en voor mij zou het gevaarlijk zijn omdat ik mijn volle krachten nodig had later om te kunnen persen). Van de verloskamer werd ik dus naar een zaal gereden en moest daar de rest van mijn tijd doorbrengen totdat ik voldoende ontsluiting had voor de bevalling. Het was inmiddels ongeveer 08.30 uur, zoals de verloskundige eerder had gevraagd, vroeg ik of ik later een dia morphine injectie mocht tegen de pijn en om tot rust te komen. Maar eerst zou ik een bad nemen om op die manier de pijn te drukken. Als je namelijk een dia morphine injectie krijgt kun je geen tweede krijgen als de eerste is uitgewerkt, het is een te zware kalmering. Je kan wel een pethedine injectie krijgen (die zijn minder zwaar). Al met al hebben we het uitgehouden tot ongeveer 10.30 uur en toen heb ik om de injectie gevraagd, die werd toegebracht in mijn dijbeen. Ik werd er behoorlijk sausig van en kwam eindelijk tot rust. Paul ging ook even dutten, om nog wat slaap te krijgen voor het grote gebeuren. De pijn voelde ik wel tijdens die periode dat ik zo sausig was en naar mijn mening best wel veel maar het hielp wel om te kalmeren. Na 1.5 uur werkte de dia morphine al niet meer zo best. En toen kwam het weer terug de weeen, maar heel subtiel nog tot ongeveer 4 uur na de injectie, toen kreeg ik ineens een storm aan weeen. Mijn schoonmoeder en haar zus (die is helaas 4 weken later overleden aan een acute hersenbloeding) waren even op bezoek om wat lekkers mee te nemen voor ons en te kijken hoe het ging. Ineens voelde ik een ballon knappen van binnen vlak voor 3 uur en dat waren dus mijn vliezen. Nog geen 10 minuten later kreeg ik een storm aan weeen en er werd gelijk inwendig gecheckt. Schoonmoeder en zus gingen al weg omdat het bezoekuur net was afgelopen. Ja en toen ze checkten had ik al 9 centimeter ontsluiting dus racen naar de verloskamer, want ik mocht al gaan persen als ik het voelde aankomen. De verloskundige die me zou helpen met de bevalling kwam meteen (die had het verschrikkelijk druk, dit kwam omdat er van de 3 ziekenhuizen in de omgeving er alleen dit ziekenhuis was met een maternity afdeling, de rest van de ziekenhuizen gingen sluiten of waren al gesloten) Ik kreeg persweeen om ongeveer 15.30 uur en vroeg ook gelijk om de gas & air (het lijkt op lachgas, het helpt je om door de persweeen heen te komen, verminderd de pijn ietwat. Dit kreeg ik na een laatste onderzoek om zeker te weten dat alles in orde was en mijn bloeddruk goed was. Ongeveer om 17.00 uur hebben ze er een vrouwelijke dokter bij gehaald omdat de baby nog niet te zien was. Ze wilden me een weeen opwekker geven via het infuus om me te helpen met de bevalling want ik kon het duidelijk niet zelf. Ze hebben me tot 3 keer toe geprikt want ze konden mijn ader niet vinden. Na de eerste keer ontdekten we dat de naald krom was (heb ik waarschijnlijk zelf gedaan tijdens een perswee) omdat het apparaat waar het infuus aan hing bleef piepen (het gaf aan dat er ergens lucht inzat). Tweede keer werd er verkeerd geprikt waardoor ik dus een enorme bult kreeg op mijn linker hand. De derde keer werd het gedaan door een aneastatist. En dat lukte gelukkig gelijk. Ik had het ondertussen helemaal gehad (en Paul ook, die zag dat ik aan het eind van mijn latijn was en bij hem zakte de moed ook in de schoenen op die manier) en dat apparaat dat constant piepte daar werd ik ook helemaal gek van. Ze hebben me ook een zuurstof masker om gedaan als extra hulp. Ondertussen probeerde Paul mij in een ritme te krijgen om goed adem te halen en te persen van onderen in plaats van boven, wat verdraaide moeilijk was. De weeen dienden zich heel snel achter elkaar aan. Uiteindelijk hebben ze de ventouce (zuignap) gebruikt om 18.45 uur omdat er nog altijd niets te zien was van het hoofdje. Die liet los na een aantal minuten en toen hebben ze de verlostang moeten gebruiken waarna Joshua er ook heel snel was. Ze hebben me nog flink ingeknipt om Joshua meer ruimte te geven. En een paar minuten later om 19.15 uur was Joshua geboren en ik kreeg hem op mijn buik om te bewonderen. Wat een onwerkelijk gevoel er dan door je heen gaat is echt niet met een pen te beschrijven, ja je voelt het beneden wel, want het lijkt net alsof al je ingewanden eruit hangen. Hij woog 3750 gram en was 51 cm lang. Ik kreeg gelijk een injectie om te helpen met de geboorte van de placenta, wat voor mijn gevoel ook best lang duurde en dat heb ik ook zeker wel gevoeld. Ze drukten ook behoorlijk hard op mijn buik om een extra handje te helpen. Ik had ook behoorlijk wat bloed verloren maar leed er absoluut niet onder. Dus dat viel mee. Ze hebben me toen gehecht van onderen en we waren toen even alleen met de baby. Ik zat maar te praten tegen dat mooie ventje. Ik was blij, maar wist ook tegelijkertijd niet wat te voelen, heb ook niet gehuild zoals je zovelen koppels ziet huilen na de geboorte van hun kind. Ik was meer verdoofd door de hele gebeurtenis en misschien ook wel door de verdovende injectie die ik had gehad van onderen, want alles ging als een waas voorbij. Ik heb toen na die tijd nog een muffin met slagroom erop gegeten en een flesje sinas en 7 up gedronken. Eindelijk kon ik weer prik drinken. Heerlijk na al die maanden van behoorlijk veel maagzuur problemen. De reden voor de pomp en verlostang is dezelfde als die Lies noemde. Bij mij zit er een kronkel in mijn schaambeen. Blijkbaar ligt het in de familie want mijn moeder zowel als mijn tante en oma hebben allemaal dezelfde problemen gehad wat ik dus niet wist van te voren. Ik weet niet of het handig was geweest, misschien wel. -zo nog even geedit om het verhaal wat aan te passen- [Dit bericht is gewijzigd door Lewis.de.boxer op 12-02-2004 12:19] | |
Lois | woensdag 11 februari 2004 @ 20:10 |
Jemig Lewis, wat heeft dat uitdrijven lang geduurd zeg! Pffffff.... Wat een bevalling | |
klein_spookje | woensdag 11 februari 2004 @ 22:28 |
oke zal ook ff lekker mee kletsen. Op 31 oktober vrijdagmiddag rond 16.00 begonnen de weeen niet heftig maar wist meteen wat het was. Ik weet niet of ik er fotos bij mag zetten zo niet dan haal ik ze er weer af. hoor het wel. | |
Lewis.de.boxer | woensdag 11 februari 2004 @ 22:35 |
Ai wat een lieve foto's he )+ Ik moet het verhaal nog lezen, maar ik moest even complimentje jouw kant opsturen klein spookje | |
LadyS | woensdag 11 februari 2004 @ 22:38 |
Wat kijkt ze al helder de wereld in, zeg * LadyS bestelt 1x Mara voor half juli | |
Lewis.de.boxer | woensdag 11 februari 2004 @ 22:42 |
Zo te lezen heb je er wel lang over gedaan. Mooi he dat moment dat je kindje op je buik ligt. Ik zal het zelf ook nooit vergeten. | |
miss_dynastie | woensdag 11 februari 2004 @ 22:59 |
quote:Als ik jou was zou ik dan wel een iets snellere bevalling bestellen Lewis en klein.spookje, wat een verhalen, zeg ... gelukkig mag het resultaat er zijn | |
LadyS | donderdag 12 februari 2004 @ 12:28 |
quote:Ja, dat ik had ik in de kleine lettertjes van de bestelling genoteerd * LadyS vertrekt weer uit dit toic om ergens in juli weer terug te komen | |
klein_spookje | donderdag 12 februari 2004 @ 15:52 |
lol de weeen waren inderdaad geen pretje maar met zo een lekkere cocktail was het prima te doen het duurde lang de weeen dan. Maar ach toen ik eenmaal mocht persen was ze er zo en o wat heerlijk zo een klein naakt meisje op je borst dat al meteen naar je kijkt. Daar heb ik zo van genoten echt dat gedeelte zou ik zo over doen. Eigelijk de hele zw en bevalling heb al gezegt bestel voor de volgende zo een cocktail vooraf. Wanner moeten jullie dames? | |
Tan | donderdag 12 februari 2004 @ 16:44 |
Ik heb de verhalen niet gelezen nog, maar wat een supergave foto's, klein spookje!! Vooral dat die navelstreng doorgeknipt wordt, ze kijkt net alsof ze denkt 'goh, tis hier buiten ook best gezellig' | |
klein_spookje | donderdag 12 februari 2004 @ 17:25 |
ben niet bevooroordeeld hoor maar vind de fotos ook geweldig | |
Catootje | zondag 7 maart 2004 @ 19:04 |
*de verhalen nu gelezen heeft en iedere net-zwangere vrouw wegstuurt* Wat heftig soms zeg!!!! Goed, mijn verhaal..... Op de dag dat fok down is, merk ik dat ik vruchtwater verlies. Uiteraard ben ik alleen thuis en moet van me afkletsen: vandaag gaat het gebeuren!! Via de weblog word ik aangemoedigd, maar er gebeurt niks. In het ziekenhuis constateren ze de volgende dag (zaterdag) dat het slechts een scheurtje was. Diep teleurgesteld ga ik naar huis. Zondagochtend bel ik nog uitgebreid en vrolijk met een vriendin. Af en toe voel ik wat menstruatie achtige kramp. Zo rond een uur of twaalf begint het serieus te worden, ik moet ze al een beetje wegpuffen. Daar word ik wat giechelig van. 's Nachts kan ik niet slapen, de oefenwee-en komen geregeld onregelmatig (om de 3-8-5-2-4 minuten), en dit gaat de hele maandag door. Aan het eind van de middag hou ik het toch niet goed meer vol: niet de wee-en doen me de das om, maar een intens naar gevoel in mijn bekken, dat steeds meer pijn gaat doen. Ik moet aan Knor denken met haar bekkenpijn en weet niet hoe ze dat heeft gedaan, dat bevallen. Ik ga naar het ziekenhuis, waar ze nul centimeter ontsluiting constateren en ze sturen me weer naar huis Na een uur thuis wee-en opvangen word ik wanhopig van de bekkenpijn: ik probeer me kalm te houden om de adrenaline geen kans te geven. ALs ik even naar de wc ga, zie ik veel bloed in mijn kraamverband: veel bloed! Duis bel ik het ziekenhuis en ga ik achter in de auto liggen. Ik heb dan al geconstateerd dat mijn baarmoeder losgelaten heeft, want bloed en erge buikpijn....in de auto verlies ik in 1 klap heel veel vocht:pets!!! Ik probeer vriendje te bewegen om 112 te beleln: er moet een brancard klaarstaan, en een operatiekamer in gereedheid gebracht (het is namelijk laat in de avond)....mijn vriend reageert amper en rijdt gestaag door. Bij het ziekhuis aangekomen probeer ik iedereen ervan te voertuigen dat ik nu naar de ok moet, maar ik krijg een ctg. Het bloed blijkt vermengd met veel vruchtwater en kindje maakt het goed. Na een half uur kronkelen vna pijn aan het ctg constateren de zuster en de arts dat dit nog steeds geen echte wee-en zijn. Ik voel me een watje en kan wel janken. Dan word ik getoucheerd en de verbazing staat te lezen op het gezicht van de arts: vijf cm ontsluiting! Ik moet naar een andere kamer gereden en in de kleine tien minuten dat dit duurt heb ik alweer wat cm erbij: 7 cm!! Dit betekent geen pijnstilling, want het gaat te hard en na 7 cm krijg je niks meer...maar de pijn is weg en ik krijg persdrang. Dan moet ik aan Karin denken, want ook ik moet de perswee-en zien weg te puffen. Dit lukt maar half en ik begrijp uit de reactie van mijn omgeving dat het kind al behoorlijk dicht bij de uitgang ligt. Met een aantal keren persen lanceer ik Danielle de wijde wereld in.......gelukkig kon de arts haar opvangen, ze kieperde bijna over het randje! | |
Belana | zondag 7 maart 2004 @ 19:13 |
Wow catoot..... evengoed klinkt het in mijn oren als een vlotte bevalling? Wel eng, dat bloedverlies enzo, dan schrik je wel heel erg! Hoe was je vriend eronder? Hoe vond hij het? Ik moet nu toch ook eens mijn verhaal gaan schrijven. Ik heb van de week wel even de tijden zitten verzamelen....dus ik ben bezig... | |
-Lies- | zondag 7 maart 2004 @ 19:37 |
Hoe vreselijk bijzonder een bevalling ook is, het is toch vaak heel erg heftig! Catoot: dat is schrikken zeg, dat bloed verlies. Ik kan me voorstellen dat je even in paniek raakte. En je hebt ook lang moeten wachten voordat het allemaal goed doorzette. Lewis: Ik lees nu pas je verhaal. Het laatste deel heeft inderdaad veel weg van mijn bevalling. Gelukkig was je er op tijd bij om iets kalmerends te vragen. Al heeft het dan maar eventjes geholpen, je komt dan toch even tot rust. Bij veel ontsluiting denk je dat je er ver bent terwijl er dan dus soms nog een hele (toch wel heel pijnlijke) weg afgelegd moet worden. Maar Johsua is prachtig! | |
-Lies- | zondag 7 maart 2004 @ 19:41 |
En Klein Spookje: geweldig, al slapend ontsluiting krijgen!! En wat een prachtige foto's. Heerlijk dat pasgeborene! | |
Lois | zondag 7 maart 2004 @ 20:08 |
Godallmachtig Catoot wat een bliksembevalling!! Bloed vermengd met vruchtwater kan volgens mij inderdaad enge hoeveelheden opleveren, gelukkig was het allemaal niet zo ernstig als je dacht. Je hebt het goed gedaan joh! Ik teken voor zo'n bevalling wat een snelheid! | |
Dinus | zondag 7 maart 2004 @ 20:18 |
Als ik ooit nog eens ga bevallen wil ik er ook wel zo eentje als Catootje, al lijkt die pijn in het bekken me geen pretje toe Ik zag het even voor me, die kleine Danielle die bijna over het randje ging Is het verhaal van E.T. al ergens te lezen? Het is zo gek zoeken in al die topics en ook nog es zonder de search ik wil zooo graag de search trug! | |
Lois | zondag 7 maart 2004 @ 20:21 |
quote:Volgens mij is ET er nog niet aan toegekomen om haar verhaal te posten. Alternatieve search (werkt best goed) is http://www.linktrades.nl/foksearch.html | |
phileine | zondag 7 maart 2004 @ 20:31 |
Het klinkt wel paniekerig Toot. Maar hoe zit dat nou met die losgelaten baarmoeder? Ik heb dat nog nooit gehoord, dat lijkt me wel eng. Of bleek dat uiteindelijk toch mee te vallen? Ik ben zelf wel blij dat ik ben bevallen vóórdat Lois met het verhaal rond Iris' bevalling kwam (en ik had heel wijs de verhalen hier niet gelezen), anders had ik me denk ik ook de vreselijkste dingen in mijn hoofd gehaald. overigens hoor je nog verbazend vaak dat artsen wel even op basis van de ctg bepalen of je wel of geen weeën hebt, terwijl mij elke keer werd verteld dat je dat daarop vaak helemaal niet kunt zien. Dus dan ben je aan het sterven van de pijn, maar omdat de ctg niet hard genoeg uitslaat word je gewoon niet geloofd! | |
pluisje | zondag 7 maart 2004 @ 20:35 |
Waarom ben ik nou altijd zo eigenwijs en ga ik toch alles zitten lezen Nou ja, ik kan alleen maar afwachten hoe het bij mij gaat lopen | |
Rewimo | zondag 7 maart 2004 @ 21:44 |
Ik denk dat Toot een losgelaten placenta bedoelt, Melonovy... Toot, wat een verhaal joh. De aanloop naar je bevalling was lang, maar het laatste stuk ging zo te lezen juist supersnel. En je hebt een prachtig meisje gebakken! | |
jessie | zondag 7 maart 2004 @ 21:58 |
He Toot ik kan je me angst helemaal indenken hoor. En al met al ben je best een tijd bezig geweest. Je zult wel kapot geweest zijn. Toch wonderlijk he hoe het meestal toch allemaal weer goed afloopt. Daar verbaas ik me nog regelmatig over!!!! | |
pluisje | maandag 8 maart 2004 @ 11:07 |
quote:Dat is juist hetgene waar ik me angstvallig aan vastklamp | |
Merisse | maandag 8 maart 2004 @ 13:54 |
Volgens mij was dat van die losgelaten baarmoeder een eng idee dat Catootje zich in d'r hoofd had gehaald, net als het roepen dat ze OK vast klaar moesten maken. Kan me goed voorstellen dat je je de meest vreselijke dingen in je hoofd haalt. Maar toch lang niet slecht Toot, lange aanloop met veel pijn maar uiteindelijk een snelle bevalling EN een scheetje van een dochter. | |
Catootje | maandag 8 maart 2004 @ 14:42 |
het kwam door het verhaal van Bluezz en later Lois..er was niks aan de hand. Maar ik baalde wel van het feit dat men niet geloofde dat ik echt wee-en had, ik voelde me zo'n hysterica! Als ik door het bloedverlies niet terug was gegaan was ik echter nooit op tijd in het ziekenhuis geweest, want de echte bevalling duurde nog geen twee uur! de komst van Danielle was erg grappig, nog hoor ik de arts roepen: "En pers! neeee, puf, puf!!..oww, te laat.." *aanblik van nat babietje in haar armen* | |
Lewis.de.boxer | maandag 8 maart 2004 @ 14:58 |
Wat een verhaal Catootje. Gelukkig heb je toch maar een mooi Danielletje gebakken | |
Catootje | maandag 8 maart 2004 @ 18:51 |
quote:Ja, daar moeten we ons maar aan vasthouden: er komen dan wel extra mooie kindjes van! Ik ben trouwens sowieso sinds de bevalling babyminded: word helemaal wild van babietjes... | |
Belana | maandag 8 maart 2004 @ 18:59 |
quote:Wat bedoel je met de echte bevalling? Als je weeen hebt ben je toch ook al aan het bevallen? Dat duurde toch best lang bij je? | |
Blues | maandag 8 maart 2004 @ 19:15 |
Waaahhhhh Catootje, je baby lanceren Wat een schrik, wat een pijn, wat een ongelovige thomassen dus nog steeds in de ziekenhuizen | |
poemojn | maandag 8 maart 2004 @ 19:22 |
Even een enge aanvulling De baarmoeder kan bij een bevalling naar buiten komen (gebeurde bijv wel eens bij koeien die een te groot kalf droegen, tegenwoordig krijgen ze dan een keizersnee)(is dus wel wat anders dan loslating, kan dat dan ook?): quote:Ben je erg geinteresseerd lees dan dit uitgebreide pdf-bestand. Ter geruststelling: het komt vast niet veel voor. | |
bixister | maandag 8 maart 2004 @ 22:04 |
pfoeh Catootje, wat ontzettend spannend is het voor jou geweest. en wat een heftige eindspurt! net als Belana snap ik ook niet zo goed waar je begint te tellen met de 'echte bevalling' maar wat doet het er ook toe, je hebt gelukkig een prachtige Daniëlle als resultaat. | |
Catootje | dinsdag 9 maart 2004 @ 08:22 |
Poemojo, doe niet zo eng!! De echte bevalling..ehm ja: ik bedoel dat de 30 uur lange wee-en geen ontsluiting opleverden, dus echte bevalling bedoel ik mee vanaf ontsluiting zeg maar. (ik volg je vandaag Bix, elk topic dat ik lees ben jij de laatste die gereageerd heeft ) | |
Belana | dinsdag 9 maart 2004 @ 09:09 |
Zow, en dan nu de mijne.... Om kwart over 5 ‘s ochtends, als ik weer eens naar de wc geweest ben en mijn bed weer inkruip, druk ik met mijn arm op mijn buik en hoor geborrel en vervolgens voel ik dat ik vocht verlies. Meteen maak ik Nick wakker: het is begonnen, de vliezen zijn gebroken. Ik verlies meteen veel vruchtwater, het kan echt niet missen. Naar beneden dan maar, Nick gaat koffie zetten en een broodje maken en ik duik achter de pc. Afleiding zoeken op Fok! Waar op dat moment nog niemand is natuurlijk.... Langzamerhand stromen daar wat mensen het topic binnen en ik heb er echt afleiding van, want ik ben best bang toch...nu gaat het echt beginnen... Om kwart over 6 beginnen de weeen, om de 10 minuten en ik ga maar puffen, om die routine er maar meteen in te krijgen en op yoga heb ik geleerd dat dat me rustig en geconcentreerd houdt. Om 9 uur komen ze al heel regelmatig, soms zelfs al om de 3 minuten en het wordt pijnlijker. Om kwart voor 10 gaan we maar eens naar boven, lekker douchen. Ik vond dat heerlijk om weeen op te vangen! Om half 11 komen ze echt om de 3 minuten en de vk is onderweg. Als ze een uur later weg gaat is er 2 cm ontsluiting geconstateerd, dat gaat goed! Mijn moeder is er inmiddels. Die maakt zich best druk en voelt zich niet lekker, ze is misselijk en moet overgeven. Al weeenopvangend wil ik mijn moeder ook opvangen, ik vind het zo erg! Gelukkig voelt ze zich daarna wat beter. De vk heeft gezegd dat ik wel in bad mag, de weeen zijn sterk genoeg en het kan geen kwaad. Lekker in bad dus, natte warme handdoek op mijn buik, heerlijk! De weeen worden er flink sterker door, maar zijn goed op te vangen en tussendoor praat ik met mijn moeder. Om 10 over 12 komen ze om de minuut en we bellen toch maar weer de vk, die eigenlijk pas om 1400 uur terug zou komen. Ik ben hierna op de wc gaan zitten weeen opvangen, vond ik een prettige houding. De vk komt om tegen half 2 en ik blijk 5 cm ontsluiting te hebben, het gaat harstikke goed, de vk is heel tevreden en ik ook. Ik vind het allemaal goed te doen. Vanaf dat moment lig ik op bed, ik wil er niet meer af, het wordt best zwaar nu. Om 15.30 heb ik 8 cm ontsluiting en persdrang, hoewel ik het zelf niet zo noem. Geen oergevoelens hier Maar zeker achteraf weet ik dat ik vanaf dat moment persweeen heb. Helaas blijft er een randje staan en ik zal door moeten gaan met wegpuffen. Inmiddels ben ik doodop en die weeen zijn ondraaglijk, ik knijp Nick zijn hand volkomen fijn. De vk vind dat ik het fanatastisch doe en is op dat moment nog erg positief. Om half 5 laat ze zelfs de kraamverzorgster komen hoewel ik nog steeds 8 cm heb. Als het om 1800 uur nog steeds 8 cm is overlegd de vk met Nick en mijn moeder geloof ik en tegen half 7 wordt er over gesproken dat ik maar beter naar het ziekenhuis kan. Ik hoor alles tussen gruwelijk pijnlijke weeen aan en vind alles best. Het maakt me geen donder meer uit allemaal. Bovendien klinkt het feit dat ze me in het ziekenhuis pijnstilling kunnen geven wel erg aantrekkelijk. Om 18.30 in de auto bij de vk en hop naar het ziekenhuis, hetgeen gelukkig erg dichtbij is. In een rolstoel naar de verloskamer en daar lig je dan in de veronderstelling dat er nu iets gaat gebeuren... want ik kan niet meer voor mijn gevoel en zeg dat ook constant. Om 19.15 krijg ik een prik in mijn been tegen de pijn en het volgende uur ben ik stoned....ik hoor en zie alles....puf af en toe een wee weg en denk regelmatig: he he.... Het was echter de bedoeling dat ik mijn rust zou terug vinden en dat dan de weeen misschien weer goed zouden doorzetten voor die laatste 2 cm. Helaas zakken de weeen alleen maar meer af (hoewel ik dat niet erg vond...) en ik krijg om 2100 uur een infuus. Om kwart voor 10 begint dat goed te werken en nu volgen er 3 kwartier waarin ik denk dat ik doodga... Ik roep steeds tegen Nick dat hij iets moet doen, dat ZE iets moeten doen, dat ik doodga, dat ik niet meer kan....het is echt een nachtmerrie. Als de vk om 22.30 weer komt heb ik nog steeds maar 8 cm. Ze besluit dat ik mag persen en ze masseert het laatste randje weg. Persen is goed!!!! Met persen kan ik mijn kwaadheid kwijt en persen is zoveel beter dan wegpuffen! Ik pers 4 keer op 1 wee en schijn een geweldige techniek te hebben... Nick en ik werken geweldig samen: hij kijkt op de monitor en ziet een wee aankomen en als ie op zijn hoogtepunt is en ik dat ook voel zegt ie dat ik moet persen. Hij laat me ook steeds 4 keer persen, omdat dat beter is dan wegpuffen. Ik luister inmiddels alleen nog maar naar Nick, de rest van de wereld bestaat niet. 1 van de verpleegkundigen heb ik al weggescholden, ik vond het een hork en ze moest van me afblijven Ik pers en pers en weet eigenlijk niet wat ik aan het doen ben, ik vraag ook steeds: wat gebeurt er nu? Wat doe ik dan? Een uur later om 23.40 is er ondanks mijn geweldige techniek geen vordering en de gyn is gebeld en hij besluit tot een vaccuumpomp. Tegen 2400 uur is hij er en er wordt vanalles klaar gelegd en zonder waarschuwen gaat die vaccumpomp naar binnen. Ik dacht dat ik ge werd en ik denk dat het hele zieknhuis me gehoord heeft, ik heb nog nooit zo gegild, ik was vreselijk in paniek. Op de een of andere manier ben ik weer iets rustiger geworden en ik moest ook weer persen. Nu gebeurde er iets! De gyn heeft door te trekken Liam recht gelegd, het bleek dat hij scheef was ingedaald. 2 weeen later “staat” het hoofdje (je staat in brand, maar het maakt niet uit, hij is er bijna...) Nick zegt tegen mij: nog 1 of 2 keer persen...hetgeen de gyn bevestigd en mij geeft het de kracht om dat in 1 keer te doen. Ineens ligt er een kindje op mijn buik.... hallo Liam Francis! Ik voel voornamelijk opluchting en het feit dat ik nog gehecht moet doet me niks...na alle pijn die ik heb doorstaan vind ik het peanuts. Ik kijk terug op een nare bevalling, maar ben wel rete trots op mezelf!!! Bovendien kijk ik ook terug op een toch hele bijzondere ervaring en nadat hij geboren was, was het zo een speciaal sfeertje in die verloskamer. Heel knus, heel warm. Ik was blij dat mijn moeder er was ook! En Liam? Liam is geweldig! | |
Rewimo | dinsdag 9 maart 2004 @ 09:45 |
Ik moet dit soort verhalen niet op mijn werk lezen... Mooi verhaal, Belana Wat me echt opviel is dat het in het begin allemaal heel vlot verliep, maar op een bepaald moment stokte (net als bij mij). Maar ondanks de narigheid van de tang toch een mooi verhaal... | |
E.T. | dinsdag 9 maart 2004 @ 09:55 |
Jemig Belana.. We wisten al dat 't geen pretje was... maar 't klinkt echt als horror.. (toen ik na mijn bevalling uit de douche kwam in het ziekenhuis, hoorde ik aan de overkant van de gang ook een vrouw behoorlijk schreeuwen, ik vroeg aan Swets of ik ook zo had geschreeuwd wat niet zo bleek te zijn.. Later hoorde ik dat dat ook een vacuumverlossing was.. Dat verklaarde het paniekerige geschreeuw ) Toot, 30 uur weeen.. pffff.. Ik ben bezig met mijn bevallingsverhaal, wordt alleen steeds weggeroepen Het gaat alleen wel een beetje afsteken hier ben ik bang (nog geen 12 uur tussen wee nr. 1 en kind.. ging allemaal hartstikke soepel en snel) Maar 't verhaal komt eraan | |
miss_dynastie | dinsdag 9 maart 2004 @ 10:01 |
Wat een verhaal Belana En natuurlijk is Liam het allemaal waard geweest, maar ik vind het echt bezopen hoe lang ze je met 8 centimeter hebben laten lopen | |
Belana | dinsdag 9 maart 2004 @ 10:02 |
Lieve ET, ik ben alleen maar blij voor je dat het zo vlot verliep! En Rewimo, klopt, het ging eerst allemaal best wel hoor! Later werd het een nachtmerrie... | |
Rewimo | dinsdag 9 maart 2004 @ 10:06 |
quote:Ja zo was het bij mij ook (staat ook ergens in dit topic) | |
E.T. | dinsdag 9 maart 2004 @ 10:51 |
Mijn verhaal van een turbo-/droombevalling: Vrijdagavond als we naar bed gaan, kan ik moeilijk in slaap komen. Als ik Jeroen hoor snurken voel ik weer zo'n oefenwee (dacht ik).. Toch voelt deze net iets anders dan alles daarvoor. Maar ik bedenk me.. "zo lang je twijfelt, is het nog niet echt begonnen" Ik voel nog een paar van die weeen en val toch in slaap. Om een uur of half drie word ik weer wakker en merk dat de weeen er nog steeds zijn.. Dit lijkt toch wel serieus! Ik blijf lekker in bed liggen, beetje soezen, beetje dutten tussen de weeen door.. Om half vijf ofzo weet ik niet meer wat ik in bed moet doen en besluit naar beneden te gaan, maar ja, ook daar verveel ik me. Ik ben er wel achter dat de weeen toch wel met enige regelmaat komen en besluit dat ik vandaag mama ga worden. Vanaf een uur of zes probeer ik te timen hoelang er tussen de weeen zit, maar bij elke wee ben ik vergeten wanneer de vorige nou was dus om zeven uur maak ik Jeroen wakker. "Huh?.. waarom maak je me wakker?" "ik heb weeen" "ow" Dan dringt 't echt tot 'm door en we proberen eerst liggend in bed nog te timen, maar dat lukt niet. Dan maar een beetje fokken en beneden rondhangen, proberen de krant te lezen. De slijmprop die ik verlies is duidelijk te herkennen en tussen het fokken door (de chat en de weblog ) bellen we toch maar de verloskundige. Ik spreek hem zelf, leg uit dat de weeen om de 3 minuten komen, dat ik de slijmprop verloren ben en dat ik't gevoel heb dat er toch maar iemand moet komen kijken ofzo. Hij gaat 't ziekenhuis bellen en belt tien minuten later terug. Dus, spullen pakken en onderweg. (Met de auto een drempel over, net als je een wee hebt is geen succes trouwens ) Als de Vk om half tien (precies de tijd dat ik een afspraak voor controle had )toucheert heb ik 5cm! Ik reken ff snel, nog 5 te gaan, 1cm per uur... ik bereid me voor op veel vervelen en 't zal allemaal nog wel veel heftiger worden. De vk belooft na 't spreekuur terug te komen, zo rond half 12 a 12 uur. Om een uur of elf krijg ik persdrang, maar bedenk me dat dat nog helemaal niet kan. Ik voel me nog steeds goed, zit maar te wachten tot 't erger wordt, maar dat komt maar niet. Ik word op de verloskamer gelegd en daar krijg ik toch echt overduidelijk echte persdrang en persweeen. Als ik tijdens een paar van die weeen het matras, Jeroen z'n hand, het bed en weetikveelallemaalmeer heb fijngeknepen, uit alle macht probeer m'n benen gekruisd te houden (geen idee of dat helpt, maar lijkt logisch) roep ik dat ik 't echt niet meer hou en dat er nu echt een kind gaat komen! De vk wordt gebeld,die blijkt onderweg te zijn en is er over hooguit vijf minuten *zucht*. Hij komt eindelijk binnen en kan meteen aan de bak. Hij toucheert, breekt de vliezen en ik mag gaan persen. Eindelijk! Ergens halverwege ben ik nog bang dat ik op mijn ogen pers en dat ik 't niet goed doe, maar alles gaat perfect en Jeroen kan 't hoofdje al zien. Al met al, drie persweeen later om 12.04 was daar onze Saskia! Helemaal gaaf en echt ons meissie Een klein hechtinkje in het slijmvlies en verder alleen een beetje geschaafd. Lichamelijk is er dus ook weinig aan de hand (zal ook wel komen omdat Saskia een kleintje is) De vk verbaast zich nog even dat hij er bijna een pond naastzat met z'n schatting van 't gewicht (bij het huisbezoek van de andere vk van de praktijk blijkt hetzelfde.. ook zij had Saskia op zo'n zes pond geschat) Ze willen Saskia nog een paar uurtjes in de gaten houden of ze zich wel op temperatuur kan houden, dat gaat prima en tegen vijven mogen we naar huis met z'n drieen | |
Belana | dinsdag 9 maart 2004 @ 10:58 |
Nou! Wat een droom bevalling idd! Wat heerlijk zeg! Zow wil je er nog wel een paar... Lekker hoor ET, je hebt geloof ik genoeg moeite moeten doen om zwanger te raken (sorry, in die tijd fokte ik niet zo intensief, ben dus niet helemaal op de hoogte), dus een makkelijke bevalling mag dan wel! | |
Tinkepink | dinsdag 9 maart 2004 @ 10:59 |
Ik wil ook zo'n bevalling als die van ET! (al durf ik daar na de bevalling van Indy haast niet op te hopen. verhaal volgt nog wel een keer) | |
Belana | dinsdag 9 maart 2004 @ 11:00 |
quote:Ik heb ook wel eens gedacht "was dat nou nodig???" Als ik nou eerder had mogen persen en zij op die manier eerder dat laatste randje hadden wegemasseerd.... maarja....as is verbrande turf zou mijn oma zeggen... | |
Rewimo | dinsdag 9 maart 2004 @ 11:09 |
E.T. ook al zo'n mooi verhaal Dat ging echt vlot zeg! Heerlijk voor jullie Inderdaad een droombevalling... | |
Swetsenegger | dinsdag 9 maart 2004 @ 11:12 |
Ik als vader heb in ieder geval geen tijd gehad me druk te maken Rugmasseren enzo heb ik hooguit een half uurtje tijd voor gehad | |
Anitra | dinsdag 9 maart 2004 @ 11:37 |
Door mijn zwangerschap van nu en al die bevallingsverhalen komt de bevalling van Djen weer boven. Dus ik zet hem hier maar ff neer Zondag 15 januari 1995: Er stond nog een doos kleertjes bij mijn moeder, dus die ben ik op gaan halen met een vriendin van mij. Tijdens het kopje thee kon ik niet echt stil zitten en ik zei heel droog die kleine loopt met haar hoofdje te draaien. Mijn moeder heeft heel wijs niks gezegd, want die wist dat mijn vader in paniek zou raken Na de thee zijn we weer naar huis gegaan en afscheid genomen van mijn vriendin, die had 4 weken vrij zodat ze bij de bevalling kon zijn, maar door veel ziekte was haar gevraagd toch te gaan werken maandag. Die nacht heb ik als een roosje geslapen en dat terwijl ik de laatste maand geen oog meer dicht deed. Maandag 16 januari: Ronald was al naar het werk, ik had hem net de deru uit horen gaan en besloot dat het tijd was om er uit te komen. Eerst naar de wc. Op het moment dat ik wil opstaan voel ik vocht en ik denk nog heel droog "ik was toch klaar met plassen?" In eens ruik ik een geur die dus totaal niet van het plassen kan zijn en gaat er een groot lampje branden in mijn hoofd. Nee toch? Ronald net 10 minuten de deur uit, dat duurt nog ffies voor hij op het werk is (waren nog geen mobiele telefoons in die tijd ) Toch mar naar het werk gebeld en hij was net binnen. Of hij snel weer naar huis wou komen want ik geloof dat er vandaag iets gaat komen. Wat een doos was ik Hij kompleet in paniek op de fiets gestapt en als een gek terug gefietst naar huis. Toen hij thuis was begonnen ook de eerste echte weeen. De verloskundige gebeld en rond een uur of 11 was ze bij ons. Ik was 3 cm ver, ze zou na de lunch terug komen als de weeen heftiger werden moest ik bellen. Nog geen half uur later hangt Ronald aan de foon met de vk. Om 12 uur is ze weer bij ons en heeft haar boterham maar mee genomen. Ze kijkt nog een keer naar de ontsluiting en zegt dat het heel snel gaat want ik at al op de 7!!! Ze blijft. Kraamverzorgster is gebeld en die staat binnen 15 minuten op de stoep. Die laatste 3 cm gaan niet zo snel als de eerste, maar om 14 uur mag ik dan toch persen, alleen mijn vraag was hoe? De weeen waren weg gevallen. Geen perswee te bekennen. Nog even op de barkruk gezeten om te kijken of de zwaartekracht een handje zou helpen. Toen ze het kruintje zagen moest ik weer het bed op. Mee persen, maar nog steeds geen weeen. De vk ging voetzoolreflex massage doen en daarmee kwamen flauwe weeen, maar ik voelde ze wel zodat ik wel wist wanneer ik moest persen. Dus op goed geluk. Djen d'r hoofdje was er redelijk snel, maar verder kwam ze niet ondanks dat ik al een knip gehad had. Brede schouders werd er gezegd, maar alles ging langs me heen. De kraamverzorgster heeft met al haar kracht op mijn buik staan drukken om de kleine eruit te krijgen. Ineens was daar die enorme knak en daarna een hoop geschreeuw van mij. Iedereen in de kamer schrok ervan. Al snel daarna werd Djen geboren. 3600 gram en 50,5 cm lang om 17.10 uur. Vlak voor mijn ouders kwamen heb ik gevraagd wat ik eigenlijk had een dochter of een zoon, want door de pijn is dat geheellangs me heen gegaan. Het was een pracht van een dochter en savonds om 23 uur heb ik toch maar even aan Ronald gevraagd of hij even de luier uit wou doen zodat ikkon zien dat het echt een meisje was | |
Catootje | woensdag 10 maart 2004 @ 09:23 |
Whaaaaaaaaaaa, wat zit er toch een verschillen in de bevallingen: wat meoten verloskundigen toch een afwisselend beroep hebben.....(knakken is niet goed, pompen ook niet, oww horror) | |
Tan | woensdag 10 maart 2004 @ 09:34 |
Wat een mooie verhalen, hoe erg sommigen ook klinken. Belana ik vindt dat je het fantastisch hebt gedaan hoor! Heel erg knap. En de anderen ook natuurlijk | |
Belana | woensdag 10 maart 2004 @ 10:54 |
quote:Dankjewel... | |
Catootje | zondag 14 maart 2004 @ 10:41 |
ik vind het zelf wel moeilijk als je leest wat mensen moeten doorstaan voor een babietje...loop je van tweede streepjestopic naar bevallingsverhalen naar....en op elk onderdeel ligt soms pijn en ongemak en verdriet, oei! Zon lekker babietje maakt veel goed, maar miiiijjjnnn god!! Sinds ik die instrumenten heb gezien waarmee ze een babietje kunstmatig kunnen halen...brr!! We zijn stoer, wij vrouwen!! | |
poemojn | maandag 15 maart 2004 @ 22:51 |
(Het is hier wat offtopic, maar mocht je er tijdens of na de bevalling achter komen dat je een dochter hebt gekregen, en je baalt op dat moment nog erg van de bevalling, dan zou je haar ook 'Aina' kunnen noemen - dit is een Nigeriaanse meisjesnaam en 't betekent zware bevalling.) | |
Riann | dinsdag 16 maart 2004 @ 20:50 |
Leuk om dit te lezen. ik doe verzorgende en ik ga hierna verpleegkundige doen. Maar wij krijgen nu op school het vak 311 verzorgen van barenden, kraamvrouwen en pasgeborenen. Allemaal erg interesant | |
Jambo | zondag 4 april 2004 @ 16:37 |
Onderstaand mijn bevallingsverhaal. Op dinsdagochtend 23 maart voel ik me niet zo lekker, ik denk dat ik een verkoudheid onder de leden heb. 's Middags knap ik weer helemaal op en word ik gestoken door een werkbij; alles in huis moet schoon en opgeruimd worden. Zo actief ben ik al weken niet meer geweest. 's Avonds zeg ik met een gek gezicht tegen m'n vriend dat het me niet zou verbazen als vandaag of morgen ons mannetje geboren wordt. 's Nachts word ik wakker van vreselijk brandend maagzuur. Ik besluit uit bed te gaan en een glas water te drinken. Terug in bed draai ik me om als ik ineens iets warms tussen mijn benen voel. Het is dan 1.50 uur. Mijn vriend was nog wakker dus ik zei hem dat m'n vliezen gebroken waren en dat we waarschijnlijk binnen 24 uur ons knulletje in onze armen zouden hebben. We zijn toen even naar beneden gegaan om het te laten bezinken. Daarna maar weer terug naar bed, want ik had nog geen weeën en ik zou mijn energie nog hard nodig hebben de komende 24 uur. Rond 3 uur kreeg ik mijn eerste rugwee. Deze deed zo'n zeer dat ik het op bed liggen niet zo prettig vond. Ik ben er maar uitgegaan en achter de computer gaan zitten. Af en toe kreeg ik weer een rugwee, steeds iets vaker, langer en heftiger. Rond 6 uur vond ik toch wel dat ze snel kwamen en heb ik m'n vriend wakker gemaakt, zodat hij de tijd kon opnemen. Al snel bleek dat ze om de 3 minuten kwamen en zo'n 30-50 seconden aanhielden. Ik heb m'n moeder gebeld, aangezien zij bij de bevalling zou zijn. Toen mijn moeder bij ons was hebben we besloten om het ziekenhuis te bellen, omdat zij vond dat het wel erg snel ging. Gelukkig mochten we gelijk komen. Rond half 8 was ik in het ziekenhuis en om 8.00 uur bleek dat ik al 5 cm ontsluiting had. De rugweeën werden steeds heftiger, maar ik kon ze nog redelijk opvangen. Om 11 uur had ik al 8 cm ontsluiting, maar kon de weeën niet meer goed opvangen. Liggen, douchen, zitten, niets hielp. Om half 2 had ik volledige ontsluiting en kwam ik in de tussenfase van ontsluitingsweeën en persweeën. Dat was heerlijk. Ik kon weer helemaal bijkomen. Om twee uur kreeg ik persweeën. Deze wilden niet echt doorzetten, waardoor ik heel veel op eigen kracht moest doen. Ik kon het nl. allemaal tegenhouden en deed dat dus ook omdat ik bang was voor de pijn. Op een gegeven moment zakte de hartslag van de baby. Ik schrok daar zo van dat er op dat moment een knop omging en ik alleen maar dacht: ik ga niet met lege handen naar huis, hij MOET er NU uit! Na nog een paar persweeën en een oerkracht die uit m'n tenen kwam is Melvin om 15.26 uur op woensdag 24 maart geboren. Een prachtig klein mannetje van 3100 gram. Een stuk kleiner dus dan de vooraf geschatte 7 a 8 pond! Mijn broertje werd die dag 25 en een mooier kado had hij zich vast niet kunnen wensen. | |
Lewis.de.boxer | zondag 4 april 2004 @ 17:23 |
Goh wat een verhaal Jambo. En wat verschillend van iedereen zeg. Bij jouw klinkt het net alsof het een pies of keek is Dat zeg ik omdat ik mijn verhaal toch wel wat dramatisch vindt klinken eigenlijk. Ik had zoveel pijn dat ik het gewoon niet meer aankon en dus pijnverlichting kreeg. Hoe doen sommige vrouwen dat toch zeg zonder pijnverlichting. Of ben ik dan zo'n aansteller Ach ik denk het ook niet eigenlijk. Joshua kon er zelf niet uitkomen en ik heb gewoon 3.5 uur liggen persen. Dat was zeker geen pretje. | |
Jambo | zondag 4 april 2004 @ 18:08 |
Jeetje, 3,5 uur persen. En ik vond mijn 76 minuten al lang. Als ik dat zo hoor is mijn bevalling inderdaad pies of keek geweest. Ik ben er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. | |
miss_dynastie | zondag 4 april 2004 @ 18:11 |
Een heel mooi verhaal Jambo | |
miss_dynastie | zondag 4 april 2004 @ 18:22 |
quote:De calvinistische inslag van Nederland. Helaas is het hier veel en veel moeilijker om pijnverlichting te krijgen dan in sommige andere landen ter wereld. Als het je zou worden aangeboden, zoals je bijvoorbeeld ziet in Amerikaanse en Engelse bevallingsprogramma's, weet ik zeker dat er heel veel vrouwen 'ja' zeggen. Niemand zal vinden dat je gefaald hebt. In Nederland zien heel veel mensen het wel als falen. Kijk maar naar dit topic bijvoorbeeld: Pijnbestrijding tijdens de bevalling | |
Belana | zondag 4 april 2004 @ 18:41 |
Nou, ik heb ook een shot gehad en was daar wat blij mee. Als je al uren en uren weeen ligt weg te puffen wil je wel even hoor. Er moet niet zo moeilijk over gedaan worden. Ik wist verdorie niet meer waar ik het zoeken moest zeg! En dat uurtje rust heeft mij de kracht gegeven om daarna weer verder te kunnen. Magoe, das idd een ander topic... Jambo, mooi verhaal! Het blijft indrukwekkend zo'n bevalling! | |
Karin | zondag 4 april 2004 @ 21:46 |
Jambo wat een mooi verhaal! Wat zijn bevallingen toch verschillend he. Prachtig om dat allemaal te lezen. | |
Merisse | donderdag 17 juni 2004 @ 16:07 |
*schopje geeft* voor het geval beefcake, Tan, Psyche2003 en dutchie het topic niet meer kunnen vinden 2 april 2004: Dylan Nathan, zoon van beefcake en ShaoliN 19 april 2004: Junah Ileah, dochter van Tan 17 mei 2004: Faith Cathryn, dochter van Psyche2003 (papa) 08 juni 2004: Léon, zoon van dutchie | |
beefcake | donderdag 17 juni 2004 @ 16:55 |
Ha merisse speciaal voor jou dan! En de rest niet stiekum ook lezen he? Donderdag 1 april... Uitgerekend. Ik verkondig op Fok! dat ik helaas nog niets voel. En we verwachten een nieuwe tv, dus ik ben al vanaf 8 uur fris en vrolijk. Ik dood de tijd dus met fokken. Er worden grapjes gemaakt over 1 april. Nog geen weeën en nog geen tv... ShaoliN belt vanaf zijn werk waar de tv blijft. Er was iets misgegaan, dus de tv komt morgen. Balen balen balen. Ik besluit om boodschappen te gaan doen. Er gaat toch nog geen baby geboren worden voor het weekend. In de Appie kom ik een kennis tegen van zwangerschapszwemmen. We kletsen wat en ik vertel haar dat we dit weekend nog wel met zijn tweetjes zullen zijn. Met mijn boodschapjes wandel ik naar mijn zus, die werkt in de cafetaria. Zij moet om 5 uur werken en gaat daarvoor nog even wat eten. Ze had gevraagd of ik langs wilde komen. Het is half 5. Mijn zus en ik kletsen en drinken wat in de keuken. Het is 5 uur. Mijn zus gaat aan het werk en ik sta op om weg te gaan. Ik voel opeens iets warms en nats. SHIT ik heb in mijn broek geplast denk ik. Of misschien... "Ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn" zeg ik zachtjes. Mijn zus begint te gillen van opwinding. Ik bel ShaoliN en meld het nieuws. Ik zeg erbij dat ik het niet zeker weet, want ik zou niet weten hoe het voelt. Ik ga even naar de wc. Ik heb geleerd op de zwangerschapscursus dat vruchtwater heel anders ruikt dan urine, dus voorzichtig ruik ik... ik ruik niets. Het moet dan wel zo zijn. Later voel ik nog wat druppelen. Nu weet ik het zeker: mijn bevalling is begonnen... HELP! Een collega van mijn zus brengt me thuis met haar auto. Ik durf zelf niet naar huis te rijden, voor hetzelfde geld beginnen de weeën in de auto! Thuis aangekomen bel ik de verloskundige. Ik moet een kraamverband in doen en wachten op de weeën. Ze zegt dat ze om ongeveer half acht langs zal komen. Om 10 over half 6 komt ShaoliN thuis. Hij stapt over de drempel en ik wil naar hem toe lopen. Bovenaan de trap sta ik even stil en krijg een ongelooflijke kramp in mijn rug. Een wee, onmiskenbaar. We bellen onze ouders. Ze zijn enthousiast. Mijn zus heeft eigenlijk avonddienst, maar ze heeft kunnen ruilen zodat ze om acht uur klaar is. Ik probeer wat te eten, maar ik heb geen honger door de zenuwen. Ik weet niet hoe laat het is. De weeën zijn in alle hevigheid losgebarsten en ik zoek een makkelijke houding. Ik ga op de wc zitten. Dat is wel fijn. De bel gaat. De verloskundige is er en ik moet op bed gaan liggen. Ik heb twee centimeter ontsluiting. Oh mijn god, ik moet er nog acht! Ze zegt dat ze om half elf weer terugkomt. De weeën komen snel achter elkaar en het doet pijn! Maar volgens de verloskundige doe ik het prima. Mijn zus is er. Ik wilde haar graag erbij hebben en ook voor ShaoliN is het fijn, want ik ben helemaal in mezelf gekeerd en praat niet tegen hem. Ik heb een nieuwe houding gevonden: op mijn knieën op de grond, leunend met mijn armen op het bed. Zo blijf ik zitten tot om 10 uur de verloskundige weer voor de deur staat. Ik heb 7 centimeter ontsluiting. Het is tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Ik strompel de trap af en de auto in. In de auto ga ik net zo zitten als thuis, maar nu op de achterbank. We scheuren naar Harderwijk, een kwartiertje rijden. Ik heb een paar flinke weeën en ik heb nu ook persdrang! Bij het ziekenhuis aangekomen word ik in een rolstoel gezet. Er is een kamer klaargemaakt en ik ga op het bed liggen. Ik word weer getoucheerd. 9,5 centimeter dit keer. De verloskundige masseert het laatste stukje weg en ik mag gaan persen. Het is ondertussen 10 voor 11. Het persen is fijn. Ik voel de pijn van de weeën niet meer en het persen doet geen pijn. Ik ben behoorlijk afgemat, dus het persen duurt langer dan verwacht. Eindelijk komt het hoofdje eruit! Meneer duwt even langs zijn hoofd zijn arm naar buiten en dat doet wel zeer!!! Ik ben uitgescheurd. De verloskundige vraagt of ik de baby aan wil pakken, maar dat wil ik niet. "Hij moet eerst schoon!" Roep ik. Dylan wordt in een doek op mijn buik gelegd. Hij is bebloed en heeft smeer op zijn lijfje, maar hij is mooi ShaoliN knipt de navelstreng door. Nu ben ik echt uitgeput. En Dylan is niet op 1 april geboren!! [ Bericht 0% gewijzigd door beefcake op 18-06-2004 07:56:35 ] | |
Merisse | donderdag 17 juni 2004 @ 18:00 |
Geweldig verhaal beefcake en zoals jij het beschrijft was het best te doen (behalve van dat armpje en dat uitscheuren, ai) Dank voor het delen! | |
snoopy | donderdag 17 juni 2004 @ 19:05 |
Prachtig verhaal Beefcake Word inene een beetje emotioneel achter m'n laptoppie | |
Sugar | donderdag 17 juni 2004 @ 19:09 |
Heb ik ook, Snoopy! Al die verhalen hier zijn zo intens, zo mooi, zo uniek, zo pijnlijk, zo onbeschrijfelijk en toch beschreven! Bij het lezen krijg ik 't gevoel dat ik straks, als ik zelf bevallen ben, pas echt, echt, echt begrijp of voel hoe jullie sommige zinnen bedoelen! Maar ook hier vochtige oogjes, nu al! Puur door de lading van het wonder? Mooi! | |
Luckepuk | donderdag 17 juni 2004 @ 20:08 |
Ik heb mijn bevalling ook nog niet gepost hier geloof ik Bij deze dus! -- Mijn man heeft de longziekte COPD en verblijft regelmatig in het ziekenhuis voor een stootkuur Prednison en beademing en andere longmedicatie. Zo ook die bewuste zondagavond 2 november 2003. Ik was 38 weken zwanger en de nacht van zondag op maandag gingen we met een ambulance naar het ziekenhuis toe. Mijn man werd weer opgenomen. Aangezien we hem eigenlijk zo snel mogelijk op de been wilden hebben zodat hij de bevalling kon meemaken indien deze zou gaan beginnen, kreeg hij een extra stootkuur medicijnen. Wat hij normaal in 12 dagen zou krijgen zouden ze hem nu in 6 dagen gaan toedienen. Ik had met de verloskundige afgesproken om maandagmiddag weer op controle te komen, maar na een hele nacht in het ziekenhuis doorgebracht te hebben heb ik opgebeld met de mededeling dat ik daar de fut niet meer voor had. Direct ook afgesproken dat indien de bevalling zou beginnen we naar hetzelfde ziekenhuis zouden gaan als waar mijn man lag. De weken daarvoor had ik al de nodige oefenweeën gehad en toen ik in de nacht van woensdag 5 op donderdag 6 november wakker werd met 1 pijnlijke buik en wat bloedverlies wist ik al genoeg. Mijn broertje logeerde als backup bij mij zodat ik niet alleen thuis zou zijn. Snel de verloskundige gebeld en mijn favoriete van de 5 bleek dienst te hebben die nacht. Haar naam is Francis en binnen 10 minuten was ze bij mij thuis en constateerde ze 5 cm ontsluiting! Ik snel naar het ziekenhuis gebeld naar mijn man om te zeggen dat het begonnen was en dat ik er aan zou komen. De verpleging op de longafdeling was al op de hoogte gebracht van het feit dat dit kon gebeuren en mijn man werd klaargestoomd om verscheept te worden van de longafdeling naar de kraamafdeling. Omstreeks half 8 smorgens arriveren mijn broertje en ik in het ziekenhuis. Eerst maar naar de verlosafdeling en na de controles en formulieren liepen we op ons gemak naar de longafdeling. Mijn man was hoogst verbaasd dat ik nog rondliep en dat ik hem zelf kwam ophalen. Dat ging ook vrij gemakkelijk want ik had nog geen enkele wee gehad! Met mijn man in de rolstoel gingen we op ons gemak naar de verlosafdeling. Daar aangekomen was Francis ook gearriveerd en na toucheren bleek ik al op 6 cm ontsluiting te zitten en Francis besluit de vliezen te breken. Ondertussen ontdekt mijn man dat hij van de longafdeling een lege zuurstoffles heeft meegekregen en mijn broertje vertrekt met hem om die om te gaan wisselen. Aangezien ik tot dat moment nog steeds geen enkele wee heb gehad besluit Francis om even een visitecontrole af te gaan leggen bij een vrouw die in de buurt woont en de dag daarvoor was bevallen. Verpleegkundige Maaike blijft bij mij. Achteraf krijg ik te horen dat mijn bevalling de 1e bevalling was waar ze vanaf het begin bij zal assisteren! Francis en de stagiere zijn nog niet weg of ik krijg persdrang. Volgens Maaike moet dat nog niet kunnen aangezien ik even daarvoor pas 6 cm ontsluiting had. Na wat gepaniek en gegil van mijn kant besluit ze toch Francis te bellen en die belooft direct weer te komen. Na 4 persweeën weggepuft te hebben zo goed en kwaad als dat kon kwamen gelijktijdig Francis, de stagiere, mijn broertje en mijn man weer terug. Toucheren vertelde ons dat het echte werk kon beginnen, ik had 10 cm ontsluiting! Mijn broertje had in de gaten dat het nu wel heel erg intiem en bloederig kon worden en hij nam de benen de gang op. Klokslag half 12 mag ik gaan persen. De persweeën voelen aan als een oerdrift en eigenlijk neemt de automatische piloot het van me over. Tijdens de 2e perssessie krijg ik echter een kramp in mijn rechter bovenbeen/bil alleen komen de persweeën te snel achter elkaar om de kramp er uit te krijgen. Terwijl de persweeën heftiger worden wordt de kramp dat echter ook en op die manier probeer ik dus te bevallen. Elke keer kwam er al een stukje hoofd zichtbaar naar buiten maar het leek niet verder te willen. Francis besluit dus om tijdens een wee te voelen of het niet ergens belemmert wordt. En wat er toen met mij gebeurde had ik dus nog nooit meegemaakt. Ik dacht dat ik zou sterven van de pijn. Tijdens een perswee + kramp was Francis mijn baarmoeder mond aan het masseren en ik ging door de grond van de pijn. Ik had mijn rechtervoet in haar zij staan om kracht te kunnen zetten en ik heb haar op een gegeven moment gewaarschuwd dat ik niet voor mezelf in zou staan als ze nog langer zou blijven wroeten. Ik had haar denk ik finaal door die verloskamer heen geschopt. Mijn man zat naast mij (nog steeds aan de zuurstof) en moest zichzelf ook inhouden. Op dat moment had ook hij namelijk de neiging om haar weg te duwen omdat hij ook zag dat ik bijna stierf van de pijn. De woede die ik toen voelde opkomen en de haat naar Francis toe hadden echter ook een positieve kant. Ik begon in eens te persen als een gek alleen om maar haar vingers weg te krijgen en spontaan komt het hoofdje verder naar buiten. Op een gegeven moment blijft het hoofdje staan tussen mijn bekken en toen had ik het gevoel of ik in brand stond. Bij de volgende perswee kwam het hoofdje er zo goed als helemaal uit op een klein stukje nog na. Ik voelde de wee afzwakken maar had eigenlijk geen zin om nu nog af te wachten op een volgende wee en gaf nog een klein zetje en daar was het hoofdje. Van Francis kreeg ik nu instructies om te zuchten en niet meer te persen maar dat hoefde ook niet want mijn wee was weg. Francis meldt dat ik een klein stukje weer mocht persen om het lichaam geboren te laten worden maar ook dat was niet eens nodig want daar kwam onze kleine meid al naar buiten geglibberd! 12.56 uur; Op mijn buik ligt onze dochter, 46 cm lang en 2555 gram zwaar. Vreselijk mooi gaaf kindje en ook heel erg schoon! Bijna nergens een spoortje bloed of huidsmeer te zien. 10 minuten later volgt de placenta zonder dat ik hoef te persen en een half uur later heeft onze meid een apgarscore van 9/10 gekregen! Francis controleert of ik niet ben uitgescheurd en op een miniscuul klein haarscheurtje na is er geen schade. Ze doet het me niet aan om hier een hechting in te zetten. Omstreeks half 2 wordt ik de douche onder gedirigeerd en ondertussen is onze meid in slaap gevallen en ligt ze in haar ledikantje. Om 2 uur zijn we met ons gezinnetje compleet. Inmiddels heb ik kunnen regelen dat ik nog 2x 24 uur mag blijven in een kraamsuite en dat mijn man bij ons op de kamer mag komen slapen. Mijn man pendelt heen en weer tussen longafdeling en kraamafdeling om zijn medicijnen te halen en verder bivakeren we voornamelijk in onze suite. De borstvoeding komt snel op gang en ze drinkt fantastisch met grote zuigkracht. Vrijdagmiddag krijgen we groen licht en krijgen we te horen dat mijn man samen met ons op zaterdag naar huis toe mag! De gegevens nog even op een rijtje: Naam: Susanne Chantal Geb. datum: 6 november 2003 Geb. tijd: 12.56 uur Gewicht: 2555 gram Lengte: 46 cm Looks: donkere ogen en lange donkere haren. Overigens hadden ze nog nooit meegemaakt dat op de dag van ontslag de vader in een rolstoel met op schoot de maxi cosi met het kind voor geduwd wordt door de kersverse moeder. Normaal gesproken gaan de moeders de afdeling af in een rolstoel. De bevalling is iets waar ik met veel plezier op terug kan kijken, geen enkele ontsluitingswee, heftige persweeën, geen enkele nawee, 2 dagen later liep ik al in de HEMA te shoppen en 3 weken later zat ik al weer op mijn oude gewicht. Op deze manier wil ik wel 10x bevallen! | |
Rewimo | donderdag 17 juni 2004 @ 20:31 |
Wat een mooi verhaal, Luckepuk. Ik werd helemaal samen met jou boos toen ik over dat masseren las Wat doen mensen soms toch vreselijke dingen met je... ook al is dat misschien noodzakelijk. Alle verhalen hier zijn zo mooi | |
Merisse | donderdag 17 juni 2004 @ 21:20 |
Luckepuck, heb ik ook nog nooit meegemaakt, een VERHAAL waarbij ik zat mee te persen (heb het wel vaker bij bevallingsprogramma's op tv ) Maar topbevalling hoor | |
beefcake | donderdag 17 juni 2004 @ 21:26 |
Dat had ik nou ook Merisse!! Ik zat er echt helemaal in!! Prachtig geschreven Luckepuk | |
miss_dynastie | donderdag 17 juni 2004 @ 21:26 |
Wat een mooie verhalen | |
Jessicaa | donderdag 17 juni 2004 @ 22:00 |
Beefcake en Luckepuk wat een mooie verhalen. En die pasgeboren babiefoto's | |
Jambo | vrijdag 18 juni 2004 @ 07:50 |
Beefcake en Luckepuk wat een prachtige verhalen. Het blijft mooi en ontroerend om een (goed verlopen) bevallingsverhaal te lezen. | |
Lewis.de.boxer | vrijdag 18 juni 2004 @ 21:52 |
Tjonge Luckepuck. Je hebt zo te lezen een goeie bevalling gehad. Ik zat het ook helemaal mee te beleven En dat je al zo snel weer op te been was, ongelovelijk. Ik heb er volgens mij wel een week of 4 over gedaan eer dat ik weer de winkels inging. Beefcake, jij hebt ook al goeie snelle bevalling gehad. Wel byzonder he als je eraan terug denkt. Zo'n klein ukkepukkie die eruit komt. Ik kan het me zelf nog zo goed herinneren | |
edje34 | vrijdag 18 juni 2004 @ 21:53 |
Ik moet wachten met ons verhaal tot begin volgend jaar.Hopelijk kan ook ik iets moois vertellen. | |
missi | dinsdag 22 juni 2004 @ 00:04 |
Geen een bevalling is het zelfde lees ik al... maar allemaal zijn ze de moeite waard, als je dan eindelijk je kindje in je armen kan houden voor het eerst na al die maanden dat is gewoon het mooiste dat ik me kan bedenken. Ik vond zwanger zijn verschrikkelijk, ik was ruim 30 kilo aan gekomen en ik voelde me een vreselijke kamer olifant alleszat me in de weg, mn 3cupmaten gegroeide borsten mn benen, mn kont en dan die mega buik.... maar wat wil je, van 62 kilo naar 94... De uit gerekende datum ging voorbij en ik was het zo zat, alle dingen die wee opwekken beloofde te zijn probeerde ik uit, het binneste van een annanas zou werken, ik heb twee annanassen verslonden, maar r gebeurde niets, m'n zwager, inmiddels ex zwager was van surinaamse afkomst en die zweerde bij okersoep, die had een pan voor me klaar gemaakt, inmiddels moest ik wegens een te hoge bloeddruk opgenomen worden in het ziekenhuis. Die okersoep was echt smerig, maar ik heb alles naar binnen gewerkt, zelf s'nacht zo koud uit een tuperware bakkie... In het ziekenhuis kreeg ik een hormoon preperaat dat de boel zou verweken want ik zat nog potdicht. Er was nog een vrouwtje die ook zo'n ding kreeg, zij had nergens last van gehad s'nachts en ik had pijn ik m'n rug en m'n bekkenbodemspieren waren helemaal verkrampt, zij was s'ochtens inleidbaar, ik zat nog pot dicht... Weer zo'n hormoonding en dat inbrengen is ook nog eens geen pretje... weer pijn in m'n rug en m'n bekenbodemspieren waren zo verkrampt dat ik ze niet kon ontspannen om te plassen wat ik ieder half uur moest... dat deed zo'n pijn, dat was echt vreselijk. Een paar keer per dag aan de ctg scan waar weinig spectaculairs gebeurde, maar het hartje van m'n kindje horen was wel heel mooi. Verder kwamen er meer dames en die kregen kinderen en ik lag daar maar en er gebeurde nix! De derde dag moest een rust dag worden maar ik wou nog zo'n ding, ik was het zo zat, hij moest eruit! Maar ook de derde deed weinig, s'nachts kon ik niet liggen van de pijn in m'n rug en stond ik naast m'n bed te wachten tot het ochtend werd. Dag vier werd een rust dag, de vijfde kreeg ik hormoon gel... dat hielp ook niets, s'avonds nog een keer maar het bleef het zelfde. Dag zes was een zondag en ik mocht een dagje uit het ziekenhuis maar s'avonds moest ik weer terug zijn. De volgende ochtend weer een hormoon tampon, hele dag weer zo'n zeurende kramp en rugpijn maar op de ctg scan was weinig te zien, wel wat gerommel maar dat was ieder keer zo. Om een uur of negen s'avonds begon het weer meer pijn te doen, ik kon weer niet zitten en niet liggen, dat deed ik ook al de hele week en ik was het zo zat, ik kon het niet meer hebben gewoon. Daarom dacht ik dat ik er meer last van had omdat ik er doorheen zat, ik voelde me zo'n zeikerd. Tegen over me lag een vrouwtje die zeven maanden zwanger was en een hernia had dus ik durfte al helemaal niet te klagen over rugpijn ook. Maar ik kon alleen nog maar jammeren en pieper en ijsberen, de verloskundige kwam nog eens toucheren en ik had een piep klein beetje ontsluiting! Maar de boel was nog niet echt verweekt maar met een beetje geluk was ik om een uur of 7 de volgende ochtend inleidbaar... Om elf uur kreeg ik iets om te slapen en tegen de pijn omdat ik anders te moe zou zijn de volgende dag, daardoor mocht ik ook de eerste vijf uur ofzo niet gaan bevallen want dat was weer niet goed voor de baby. Maar ik bleef pijn houden in mn rug en bekkenbodemspieren, ik dacht en straks wordt het nog erger als ik weeen krijg... Om iets over twaalf braken m'n vliezen spontaan, en had ik 1,5 cm ontsluiting. Tegen half had ik steeds dat m'n hele lichaam verkrampte, maar ik dacht dit zal wel geen wee zijn want echt pijn doet t niet, de pijn die ik al dagen had was veel erger. Maar ieder zei dat ik moest puffen en niet moest verkrampen, maar dat ging vanzelf, dat kon ik echt niet tegen houden ik heb het geprobeerd maar het lukte niet. Bleek dat de hormenen voor een overstimulatie gezorgd hadden, zo gebeurd er dus niets en zo krijg je alles in een keer op je dak, maar goed, het ging gebeuren, nog een paar uur en dan kon ik an het infuus dacht ik. Om half twee werd ik gewoon misselijk van de pijn wat dus een teken is dat er bijna volledige ontsluiting moet zijn. Daarna had ik zoiets van ik laat het allemaal maar gaan, nix puffen, m'n lichaam doet t zelf wel, dat heeft moedertje natuur allemaal geregeld. Om half vier kwamen ze weer toucheren, en tot ieders verbazing had ik volledige ontsluiting! Ik was meteen wakker want ik lag een beetje suf te wezen van die prik en te balen dat m'n kind er blijkbaar tot z'n achtiende in wou blijven zitten. Ik ging meteen in de pers-mode, wee of geen wee ik heb geperst als een bezetenen, m'n vriend vond het gewoon eng dat ik ineens zo uit het niets zo fanatiek was, maar ik was blij, want nu ging ie eruit hoe sneller hoe beter. Ik heb niet geschreewd, niet geklaagd dat ik niet meer wou of het niet kon, al die miljoenen mensen op aarde zijn ooit geboren, dus dan kan ik ook wel een kind op de wereld zetten. Na vijf kwartier kwam ik niet verder dan steeds een stukje hoofd, z'n koppie was te groot dus besloten ze een vacumpomp te zetten, en dat deed zeeeer! Toen ze er aan trok dacht ik dat mn beken zou breken, en toen schoot die pomp nog los ook! Uiteidelijk ben ik nog twee keer flink ingeknipt en toen was t een mega pers en trekken aan die pomp en daar was ie, het mooiste kind van de hele wereld, een knulletje van 3950 gr en hij was echt het mooiste dat ik ook had gezien. Toen nog de na geboorte... dat was vervelend, staan ze op je buik tedrukken en aan de navelstreng te trekken en als dat ding los komt en eruit getrokken wordt dan lijkt t of je bevalt van een inktvis, echt goor,vroegen ze ook nog of ik het wou zien, nee bedankt... Daarna moest ik nog drie dagen in het ziekenhuis blijven, de eerte dag omdat ik steeds van mn flauw viel zodra ik omhoog kwam, dus ik lag ruim ongewassen een dag in bed, dat vond ik echt een beetje belachelijk, ze hadden me toch even kunnen wassen? Maar goed, daarna had mijn zoontje verhoging en moesten we voor hem blijven, maar na drie dagen mochten we dan toch eindelijk naar huis! Maar al met al zo ik m'n bevalling zo weer over doen, vanaf het moment dat ik op de verloskamer werd gelegd, de meeste mensen snappen dat niet zo maar ik heb zoiets van na al die moeite geeft het extra veel voldoening als ik dan m'n kindje in mn armen krijg! Nou vond ik dat het best snel ging achteraf, behalve dan die dagen ervoor dan, daar leek geen eind aan te komen. De 30 kilo ben ik bijna kwijt, nog vijf hardnekkige kilootjes en ik heb m'n eigen maatje weer. Maar het was de mooiste ervaring van m'n leven en ik ben apetrots op m'n kind! Zo'n wereld wondertje maakt alles weer goed het is het dubbel en dwars waard! | |
Jambo | dinsdag 22 juni 2004 @ 08:01 |
Wow missie, dat klinkt allemaal heftig zeg. Gelukkig maakt zo'n wondertje alles goed en vergeet je na verloop van tijd de ergste pijn. | |
Bright | dinsdag 22 juni 2004 @ 08:09 |
Zo missi! Dat is zwaar zeg! Maar die laatste 2 alinea's maken veel duidelijk; ook hier (nou ja, moeder-de-vrouw dus) was al snel duidelijk dat ze het zo over zou willen doen | |
milagro | dinsdag 22 juni 2004 @ 08:29 |
2 kids, boys en ws de leukste van het Westelijk Halfrond Allebei te vroeg geboren. De eerste met een kleine 31 weken. De tweede , na een verblijf in ziekenhuis tbv weeënremmers, meneer diende zich net als zijn broer met 31 weken al aan, uiteindelijk met 35 weken. Met beide mega ingeknipt, beide, ondanks dat ze natuurlijk erg klein waren, vrij lange bevalling. Vooral de tweede was een zware klus, vandaar de mega knip, het duurde te lang. Bij de eerste zat ik niets vermoedend met ontsluitingsweeën nog pannekoeken te eten op Meijendel en met 7 's nachts toch maar naar het ziekenhuis gegaan, want de pijn was wel erg heftig Bij de 2e lag ik dus al in het ziekenhuis en ging op mijn verzoek met 35 weken het infuus eruit en begonnen de weeën vrijwel direct. Eerste heeft zijn 9 maanden volgemaakt in het Juliana Kinderziekenhuis en mocht daarna mee, en toen werd ik ziek (was ik al gedurende de zwangerschap, bleek later, ik kwam zelf dan ook niets aan, woog 54 bij aanvang en 54 bij 7 maanden) en vertrok op Kerstavond of all evenings, voor 3 maanden naar het ziekenhuis Tweede mocht na 2 weken couveuse mee naar huis, toen heb ik me wel keurig gedragen qua gezondheid. Zo. Klaar Geen tranentrekkend verhaal hier van mij | |
beefcake | dinsdag 22 juni 2004 @ 09:56 |
missi pfff wat een verhaal! Kan me goed voorstellen dat je helemaal gek wordt van het wachten! Gelukkig is de bevalling zelf uiteindelijk wel redelijk vlot verlopen! Milagro, kort maar krachtig | |
Leah | dinsdag 22 juni 2004 @ 12:40 |
quote:Ja,ja, dat jij een bikkel bent, dat weten we nu wel... | |
milagro | dinsdag 22 juni 2004 @ 12:50 |
quote:Och jeetje... vermoeiend weer. Ik ben geen bikkel, ik ben alleen nuchter qua vertellen, geen emotioneel verhaal omdat ik die dag zelf ook niet zo beleefd heb Een en al opluchting, blij dat het achter de rug was, geen tranen van geluk of snikkende man , wel een miepende oma natuurlijk [ Bericht 0% gewijzigd door milagro op 22-06-2004 13:10:03 ] | |
missi | dinsdag 22 juni 2004 @ 13:05 |
De pijn vergeet je weer ja, daar dacht ik ook de hele tijd maar aan. En ik had gelezen dat als je je er aan overgeeft je lichaam endorfine aan maakt wat een pijnstillende werking heeft, als je paniekerig wordt of onrustig maak je adrenaline aan en dat werkt het weer tegen. Maar ik vind nu meer dan ooit dat de vrouw het sterke geslacht is en niet de man, was het daar al nooit mee eens maar nu helemaal! Een man zou dat niet overleven, al had ie de juiste lichaamsonderdelen om een kind te baren. Mijn vriend is het daar roerig mee eens en heeft er een hoop bewondering voor. Dat zei ie later, net na de bevlling verluisterde ie dat het er van onder uit zag als een hagelschotwond, maar het kwam vast helemaal weer in orde... fijn om te horen toch! | |
Leah | dinsdag 22 juni 2004 @ 14:21 |
quote:Hoeft niet vermoeiend te zijn hoor, het komt alleen wat denigrerend (niet voor het eerst) over tov de mensen die wel emotioneel reageren. | |
LadyS | dinsdag 22 juni 2004 @ 14:26 |
Ik moet hier niet lezen Vooral niet zo een verhaal als die van missi Maar toch zijn de verhalen hier zooo mooi Dus blijf ze vooral posten, dan lees ik ze wel ná mijn bevalling | |
milagro | dinsdag 22 juni 2004 @ 14:57 |
quote:Zo vat jij het op blijkbaar, zo was het niet bedoeld. Eerder verontschuldigend dat ik niet een mooi verhaal neerzet, maar gewoon vrij zakelijk blijf En nee ik ben qua karakter niet van de rose wolkjes en zwijmelende praat dus ook niet over babietjes en zwangerschap en bevallingen Niet zo lichtgeraakt, hoor, als er eens een andere toon tussen de gebruikelijke noten klinkt Ik heb die dagen gewoon niet emotioneel beleefd, in de zin van ontroerend, de mooiste dagen van.. etc etc simpelweg omdat de zwangerschap een straf was, fysiek gezien voor mij en de bevalling, ook al was het te vroeg, een opluchting. Nooit meer was het 1e wat ik riep na nummer twee En daar heb ik me ook keurig aan gehouden. | |
moussy | dinsdag 22 juni 2004 @ 14:58 |
Is er ook een reden gevonden waarom ze bij jou zo vroeg kwamen? | |
Tinkepink | dinsdag 22 juni 2004 @ 16:20 |
quote:Ik zou de bevalling van Indy net zoiets beschrijven (al is het wel een heel ander verhaal). Ik vind er ook niets romantisch en rozewolkerigs aan en zou het ook nooit zo kunnen beschrijven. En dat heeft niets te maken met 'bikkel' zijn, want dat ben ik zeker niet! | |
beefcake | dinsdag 22 juni 2004 @ 18:45 |
quote:Dat was bij ons precies zo! Ik heb niet gehuild toen Dylan werd geboren en S ook niet. Ik was ook vooral blij dat ie geboren was, want ik was de zwangerschap zat en ik was supernieuwsgierig. Moedergevoelens had ik ook nog niet. Wel had ik een ander gevoel als bij andere babies, maar ja, deze had ik er net zelf even uitgeperst | |
Leah | dinsdag 22 juni 2004 @ 20:37 |
quote:Ik ben ook niet de rozewolkerigste, maar misschien wel lichtgeraakt, dat kan. Maar het was me al vaker opgevallen, en het stoorde me dermate dat ik vond dat ik er wat van moest vinden. Overigens vallen mijn posts (als ik al post) ook niet echt in de zwijmelcategorie, meen ik zelf. Maar goed, ik begrijp dat het niet zo bedoeld was | |
milagro | dinsdag 22 juni 2004 @ 23:34 |
quote:DES dochter , afwijkende baarmoedervorm daardoor. En Crohn helpt ook niet mee natuurlijk, denk ik, dat zal de reden zijn geweest dat ik me zo belabberd voelde 7 maanden lang | |
Martineke | dinsdag 22 juni 2004 @ 23:37 |
echt heftig he dat DES gebeuren. mijn moeder is ook DES dochter en indd ik kwam 3 maanen te vroeg ter wereld, en mijn zusje kwam zelfs 3 maanden te vroeg ter wereld, zij leeft dan helaas ook niet meer tegenwoordig zullen z eongetwijfeld iets beter bestand zijn tegen zulke jonge baby's, maar in 1979 nog niet echt gok ik zo | |
milagro | dinsdag 22 juni 2004 @ 23:47 |
quote:Nee, nu redden ze soms zelfs babietjes van nog geen 28 weken. In het JKZ lagen babietjes ook, zo klein, ongelofelijk en de mijn was al zo klein. Allemaal kaboutertjes en elfjes met mutsjes en wantjes in een luierhangmatje Mijn oudste lag thuis de eerste tijd overdwars in de wieg, anders was je hem gewoon kwijt Als ik hem in de draagzak had, zag je hem niet meer, en leek ik weer gewoon zwanger . En dat DES, tja.. ik ben iig blij dat het voor mijn kids geen gevolgen heeft want dat had ook nog gekund. | |
Bright | woensdag 23 juni 2004 @ 07:49 |
Hoe bedoel je, Milagro, kan dat DES nog een generatie doorgaan? Dat zou wel heel erg zijn! | |
Martineke | woensdag 23 juni 2004 @ 09:26 |
op jongens kan dat geloof ik nog effect hebben, de kleinzonen dus. de kleindochters niet meer. | |
missi | woensdag 23 juni 2004 @ 12:53 |
quote:Ja als je nog moet bevallen is het misschien niet zo'n leuk verhaal. Maar ik zou het zo over doen hoor, het is het echt waard. Het lijkt me veel erger als je kind te vroeg komt of als er iets mis is met je kindje, dan wordt je gek van onmacht. Bij mijn zoontje hebben ze twee keer een buisje met bloed afgenomen omdat ze het wouden onderzoeken omdat ie verhoging had, dan kon ie een infectie hebben. dat deden ze via een hielprikje en dan knepen ze er bloed uit tot ze genoeg hadden. En hij huilde en ik wou die verpleegster het liefst bij m'n kind weg slaan. M'n bloed kookt van woede als iemand hem pijn doet, ook als ie een inenting krijgt. Ik had wel meteen moeder gevoelens, terwijl ik nooit echt iets met kinderen heb gehad, maar als het van jezelf is is het zo anders. Dat gevoel dat zo'n hummeltje het belangrijkste is, de rest komt daarna pas, hij of zij natuurlijk is nummer 1! | |
lady-wrb | woensdag 23 juni 2004 @ 13:12 |
quote:dat is met luca ook gebeurd toen hij net geboren was. de zuster die het moest doen deed dat voor het eerst. ze stond te wringen aan zijn voetje en het kind maar krijsen. ze is een kwartier bezig geweest genoeg bloed te krijgen. en 's middags kwamen ze nog een keer, want die van 's ochtends had er zo lang over gedaan dat het bloed gestold was. | |
moussy | woensdag 23 juni 2004 @ 14:14 |
Dat is wat ik het ergste vond bij de hele toestand van Mink, ieder uur moest er een buisje bloed uit zn hiel gehaald worden.... | |
Luckepuk | donderdag 24 juni 2004 @ 00:57 |
quote:Lees mijn verhaal maar! | |
Belana | donderdag 24 juni 2004 @ 08:13 |
quote:En sla de mijne maar over.... | |
missi | zaterdag 26 juni 2004 @ 21:14 |
Ik heb nog niet alle verhalen kunnen lezen, die van luckepuk en belana heb net gelezen. Respect! Ik vind dat we het met z'n alle geweldig gedaan hebben! En ik ben eigenlijk ook wel blij dat het niet zo vlot en makkelijk ging, ik heb nu echt het gevoel dat ik een wereld prestatie geleverd heb, ik denk dat ik na een keizersnee teleur gesteld zou zijn in mezelf. Maar soms kan het ook niet anders natuurlijk, maar het lijkt mij een totaal andere ervaring en als je al zoveel pijn van te voren heb geleden en ze je zo hebben laten aan klooien en dan pas komen ze met een keizer snee wat ik ook al gelezen heb dan lijk dat me zo erg. Dan heb ik ook zoiets van doe dat nou even at eerder dan. Bij mij dachten ze ook nog aan een keizersnee als die hormoongevallen niet aan zouden slaan, toen had ik echt zoiets van Neeeee ik wil het zelf doen! ik wou zelfs geen pijnstiller maar toen ze me die eenmaal wouden geven heb ik toch maar niet tegen gesparteld, ik was er ook wel even aan toe. Ik was ook zo stoned als een garnaal na die prik en heb lopen ijlen, m'n vriend heeft me een paar keer uit gelachen, ik heb hem heel serieus staan vertellen dat hij beslist niet mocht bellenin het ziekenhuis, terwijl hij z'n telefoon niet eens aan had staan. Dat van dat masersen van je baarmoedermond dat lijkt me ook geen pretje nee, ik vond dat getoucheer al vreselijk, ik heb in de dagen ervoor ook wel een heleboel verschillende gehad ook. Ik keek iedere keer naar hun handen, of ze niet te groot waren, maar dat bleek niet echt uit te maken, een heel klein handje kan ook behoorlijk pijn doen zeg! Er was ook een keer een stagiere en jonge gozer, vroegen ze of hij ook even mocht toucheren, ik dacht waarom niet, hij moet het toch ook leren, en misschien ben ik dan straks zo uitgerekt dat m'n kind er zo uitfloept... dus hij toucheren en dat deed het minst zeer, hij was nog voorzichtig die andere niet meer... Zeg Luckepuk, wel heftig trouwens wat je man heeft, dat lijkt me wel moeilijk zeg! Het is toch niet zo dat ie dan ook nog maar kort te leven heeft heh? Dat lijkt me zo erg! Ik zag laatst iets op tv van een vrouw die haar man was ziek en ze wouden graag trouwen en ze hadden totaal onverwacht toch nog een kindje gekregen en toen was hij overleden, toen z'n zoontje een jaar of twee was. Ik vond het zo vreselijk zielig! Ik was nooit zo snel aangedaan door dingen, ik was voor dat ik zwanger was zelfs nog al een beetje een kreng maar die hormonen hebben een softie van me gemaakt, ik moet al janken om een zielige tekenfilm (Pokemon, dat picachu en ash afscheid nemen... erg toch! dan ben je verweg hoor, hormonen zijn drugs!). | |
Luckepuk | maandag 28 juni 2004 @ 13:03 |
quote:Dit lees ik nu dus pas, sorry! Wat hij heeft is op zich wel dodelijk. zijn longcapaciteit is nu nog ongeveer 40%. Genezing is er niet met deze ziekte. De rek die uit zijn longen is kan niet meer terug komen (denk aan een oude onderbroek waar de rek uit het elastiek is). De longen kunnen dmv een longtransplantatie wel vervangen worden en dat is dan ook waarschijnlijk het toekomstbeeld voor over een jaartje of 2 a 3. Die operatie brengt echter ook de nodige complicaties met zich mee, dus al met al is alles heel onzeker en leven we van dag tot dag. | |
rickmans | woensdag 7 juli 2004 @ 16:24 |
het verhaal van pluisje: Donderdag heb ik heel de dag een onbestemd gevoel. De krampjes die ik al dagen heb houden steeds langer aan, en vanaf 11 uur ’s ochtends kan ik niet meer rechtop staan. Eigenlijk weet ik dat het vandaag door gaat zetten, maar ik hou tegenover anderen een slag om de arm, om zelf wat meer rust te hebben. Als Rick na achten thuiskomt, zet het opeens door. Dit zijn echt weeen, al durf ik dat nauwelijks te zeggen, bang dat ik me vergis. We blijven lang op, tot na twaalven, en merken dat er structuur in de weeen komt: om de 5 a 6 minuten. Als we op bed liggen valt Rick in slaap, maar ik lig alleen maar op mijn klok te kijken en de weeen bij te houden. Rond enen komen ze om de 4 a 5 minuten, en bellen we de verloskundige. Zij is er rond twee uur, en op dat moment moet ik echt al puffen om de weeen weg te werken. Ik heb 1,5/2 cm ontsluiting, en ze stuurt me naar bed om nog wat rust te pakken. Om 7 uur mogen we haar weer bellen. Rusten lukt niet erg, de weeen nemen toe, en ik krijg ze moeilijk weggepuft, lig soms wat te schreeuwen en loop om de haverklap naar de wc omdat ook mijn darmen mee zijn gaan doen. Ik tel de uren af tot 7 uur, terwijl Rick lekker ligt te slapen, dwars door mijn geschreeuw heen. Dat vind ik eigenlijk wel prettig, lekker rustig en uiteindelijk moet ik het toch zelf doen. Om 7 uur bellen we de verloskundige, en zij arriveert een uurtje later. De ontsluiting is 4 a 5 cm, een flinke vordering, en zij verwacht dat ik nog die ochtend mijn kindje in de armen heb. Ze doet dit werk al 35 jaar, dus ik heb er vertrouwen in. Ze breekt mijn vliezen en belt de kraamzorg. Tegen negenen arriveert de eerste kraamhulp, Renate, gevolgd door haar begeleider, Mandy. Zij gaan alles klaarzetten voor de bevalling, en dit geeft mij het gevoel dat het bijna zover is. Rond 10 uur worden de weeen steeds langer, wel 2 tot 3 minuten, terwijl de tijd ertussen steeds korter wordt, soms minder dan 2 minuten. Ik zak een beetje weg in een trance en ben nauwelijks aanspreekbaar. Het doet veel pijn en kost veel kracht, en de kraamhulpen besluiten de verloskundige weer te bellen. Als zij arriveert verwachten we flinke vordering te hebben gemaakt, maar nee, ik heb nog steeds maar een kleine 5 cm ontsluiting. De verloskundige ziet dat het niet erg goed met me gaat en belt het ziekenhuis: vertel de gynaecoloog dat we er NU aankomen met iemand die aan de weeenopwekkers moet en een pijnstilling/roesje nodig heeft. Ze stelt mij gerust: ze geven me in het ziekenhuis een laatste zetje, zodat de baby sneller zal komen. Het ritje naar het ziekenhuis valt me mee, al heb ik flinke weeen. Renate gaat mee, zij is nog in opleiding en wil dolgraag mijn bevalling meemaken. Dit vind ik fijn, iemand die bij me blijft en eerder een bevalling heeft meegemaakt. In het ziekenhuis word ik op een verlosbed gelegd, en krijg ik een infuus voor het weeenopwekkende medicijn. Het infuus zit pas na 2 keer goed, en voelt vervelend aan in mijn hand. Daarnaast krijg ik een prik in mijn been, die me moet laten ontspannen en minder pijn doen voelen. Het is dan tegen elven. Zo lig ik een paar uur, terwijl het infuus langzaam wordt opgevoerd en de weeen steeds krachtiger worden. Dit voel ik niet alleen, het is ook te zien op de monitor. Ze komen inmiddels om de 1 a 2 minuten, en ik begin erg moe te worden. Om te zorgen dat ik me beter kan ontspannen en minder pijn heb, krijg ik lachgas. Het helpt niet veel tegen de pijn, maar het kapje zorgt wel dat ik me beter op mijn ademhaling concentreer. Op het hoogtepunt van elke wee gooi ik het kapje af en neem ik een diepe hap lucht en schreeuw ik het uit, hoe hard de verpleging ook roep dat ik moet zuchten. De weeen zijn zo heftig dat dat gewoon niet lukt. Rond 2 uur is de verloskundige er weer, en omdat het zo zwaar is, verwachten eigenlijk alle aanwezigen dat ik bijna volledige ontsluiting zal hebben. Dit blijkt niet zo te zijn, ik hang nog steeds op 5 cm, net als 8 uur ’s ochtends. Op dat moment stort ik in, ik heb al 14 uur sterke weeen, waarvan 3 uur aan een infuus, en het vordert helemaal niks, terwijl ik voel dat mijn krachten op beginnen te raken. Ik kan alleen nog maar hysterisch huilen en gillen van onmacht. De verloskundige aarzelt geen moment, en zorgt dat ik met spoed naar de OK kan, voor een ruggeprik. De verpleegkundigen racen me op mijn verlosbed door de gangen, en Rick gaat mee. De ruggeprik is naar: ik heb elke minuut een wee en moet voorover buigen om de prik te laten zetten, maar dat is moeilijk met een dikke buik. Het prikken duurt lang, en er is veel gepriegel en gezoek in mijn rug voor nodig om hem er goed in te krijgen. Ik huil geloof ik, en zie dat Rick het ook moeilijk heeft om me zo te zien. Uiteindelijk zit de prik en hij werkt snel. Al op weg naar de verloskamer krijg ik het gevoel dat ik moet persen, maar “dat kan nooit” volgens de verpleging. Het lachgas is op en wordt weggehaald, en mijn infuus voor de weeen wordt weer wat opgehoogd. Het persgevoel wordt steeds sterker, en ze halen de gynaecoloog omdat de verloskundige te ver weg is. Hij zegt dat ik nog maar een klein randje heb, en een beetje mee mag persen, als ik het niet tegen kan houden. De verloskundige arriveert, en ik mag gaan persen. Na 2 keer proberen moet ik stoppen: het randje is teveel een belemmering en zou me teveel kracht kosten. Wederom wordt het infuus verhoogd en we moeten afwachten. De persweeen komen elke minuut en ik voel me ontzettend machteloos. Ik probeer de weeen weg te zuchten, maar kan soms niet anders dan schreeuwen en zachtjes meepersen. Na een klein uur komt er een verpleegkundige binnen (ik was al die tijd alleen met Rick en Renate, die er ook wel doorheen zitten), maar tot mijn teleurstelling is dit alleen om mijn infuus nog hoger te zetten, de weeen blijken namelijk in kracht af te nemen, al voel ik daar helaas niks van. Na nog een half uur kunnen Rick en Renate het niet meer aanzien, en drukken ze op de alarmbel, dat er nu toch echt iemand moet komen kijken naar me. De verloskundige blijkt al onderweg te zijn. Het randje blijkt vrijwel helemaal verdwenen, en ik mag nu echt gaan persen. Ze komt even naar mijn hoofdeind, en vertelt dat ze me niet langer dan een half uur gaat laten persen, omdat ik dat niet aan zou kunnen. Als het binnen een half uur niet lukt, gaan ze “het anders doen” en ik begrijp dat ze daar een keizersnee mee bedoelt, en het interesseert me niks, als dit maar stopt. Na 2 keer persen springt de verloskundige op en rent de gang op, want moet even iets regelen. Binnen een minuut is ze terug met een andere gynaecoloog, die vertelt dat er goed schot in zit, dat ik de baby al een heel eind heb geperst, en dat ze me gaan helpen, omdat ik anders nog te lang bezig zou zijn, terwijl ik het verdien dat het snel afgelopen is. Ik begrijp dat ie daarmee op een vacuumpomp doelt, en ik vind het prima, ze doen maar. Nog 2 keer pers ik zonder hulp, maar wel met aanwijzingen van de gynaecoloog. Ik luister goed naar hem, hij is de enige die nog tot me doordringt omdat ik weet dat hij me nu echt snel gaat helpen. Opeens voel ik dat het persen meer pijn doet, en hoor ik mensen roepen dat ik nu door moet zetten, dat ze me helpen dat het gaat lukken. Ik pers en dan wordt het hoofdje geboren, maar het is nog niet voorbij: de baby heeft zijn armen kruislings over zijn borst, waardoor het lijfje nog moeilijker geboren wordt dan het hoofdje. Uiteindelijk houdt de pijn op, en besef ik me dat het afgelopen is. Ze leggen de baby op mijn buik, en ik denk alleen maar “waarom nou bij mij, ik ben net zo blij dat ik hem “kwijt” ben”. Langzaam groeit het besef dat dit mijn kindje is, dat het niet alleen maar een “object” is dat me veel pijn heeft gedaan. Ik vraag of ik ben ingescheurd, waarop met veel verbazing wordt gereageerd: ik heb een hele grote knip gehad. Blijkbaar was ik erg afwezig… Het hechten is verschrikkelijk, er is door 3 spierlagen geknipt en het hechten moet diep gebeuren. Ik vind het gemeen, is de bevalling afgelopen krijg ik dit nog… Als alles achter de rug is komt mijn verloskundige naar me toe, en zegt dat iedere pas bevallen vrouw altijd zegt dat het zwaar was. Ik hoef dat van haar niet te zeggen…ze zegt het mij, want ik heb het heel zwaar gehad. | |
ikikke | woensdag 7 juli 2004 @ 16:33 |
Pluisje, ik heb heel veel bewondering voor je ! Wat heb je veel moeten doormaken. Veel sterkte de komende tijd | |
rena | woensdag 7 juli 2004 @ 16:35 |
Wat een verhaal, Pluisje Hoop dat je je gauw weer beter voelt. | |
MiSs-TaKe | woensdag 7 juli 2004 @ 16:50 |
bevallingsverhaal van mijn schoonzusje : Om 01.00 uur s'nachts weëen gekregen.......... om 04.00 uur de verloskundige laten komen, die zegt dat ze om 08.00 uur s'ochtends nog een keer terug zal komen omdat er nog niet voldoende ontsluiting is. Om 06.00 uur de verloskundige maar weer gebeld want er lijken persweëen bij te zitten....... Om 07.30 uur toch maar naar het ziekenhuis gereden ivm volledige ontsluting............ 2 persweëen verder werd om 07.50 Esmee geboren Ik denk ik zet het er maar even tussen zodat toekomstige niet alleen van die enge verhalen hoeven te lezen Het kan ook makkelijk en goed gaan hoor !! Ik ben over 6 weken uitgeteld....... zal wel kijken of ik hier een positief verhaaltje neer kan zetten tegen die tijd. | |
BE | woensdag 7 juli 2004 @ 16:51 |
Jezus, Pluisje, ik zit hier gewoon met kippevel op mijn armen en een wee gevoel in mijn maag. Weet verder niet goed wat ik moet zeggen. | |
clauwheee | woensdag 7 juli 2004 @ 16:55 |
Lieve Pluis, wat een verhaal. Kom lekker bij meis de komende tijd, en geef al die ellende hopelijk een plekje. Dikke | |
Anitra | woensdag 7 juli 2004 @ 17:04 |
zit met tranen in mijn ogen. Pluisje ik had je zo graag een snelle en makkelijke bevalling gegund en nu moste je deze pijn ook nog allemaal mee maken. Ik hoop dat je inmiddels weer een beetje opgeknapt ben en dat je kan genieten van je kereltje. Een hele dikke voor jou en ook voor rick want het is niet fijn om je geliefde in die enorme pijn te zien en je kan niks doen. Dikke knuffels voor jullie | |
miss_dynastie | woensdag 7 juli 2004 @ 17:07 |
Pluisje, ik heb helemaal kippenvel Tuurlijk is Toby prachtig en het allemaal waard, maar wat heb jij moeten doorstaan... | |
snoopy | woensdag 7 juli 2004 @ 17:14 |
Pluisje, da's niet niks zeg. Het heeft je werkelijk niet meegezeten. Gelukkig heb je een prachtige gezonde zoon en hoop ik dat je snel weer op de been bent | |
rena | woensdag 7 juli 2004 @ 17:24 |
quote:Mijn moeder werd wakker met weeen, en 1,5 uur later was mijn broer er. Zo snel kan het ook. waarom weet ik alle bevallingsverhalen van mijn moeder | |
Jambo | woensdag 7 juli 2004 @ 17:24 |
Jee Pluis, wat heb jij allemaal moeten doorstaan voordat jij je mannetje in je armen had. Hopelijk kan je het allemaal een beetje verwerken. Het is niet niks zo'n bevalling. En wat moet het voor Rick ook moeilijk zijn geweest om zo machteloos toe te kijken. Ik vind dat je verloskundige mooi gesproken heeft. Ik vond mijn bevalling ook zwaar, maar als ik jouw verhaal lees, schaam ik me bijna dat ik mijn bevalling zwaar vond. Vergeleken bij jouw verhaal was die van mij maar een eitje. Rust nog maar lekker uit de komende tijd en geniet vooral heel veel van Tobias. | |
Zabb | woensdag 7 juli 2004 @ 17:26 |
Goh Pluis, wat een verhaal zeg. Ik word er sprakeloos van...... Gelukkig heb je er wel iets moois voor teruggekregen. [ Bericht 22% gewijzigd door Zabb op 07-07-2004 17:40:02 (stom beetje stom) ] | |
Luchtbel | woensdag 7 juli 2004 @ 17:34 |
Jeetje Pluis Ik had me zo voorgenomen om het nog niet te lezen maar ik heb het toch gedaan Ik vind het echt zo ontzettend knap van je. Het lijkt me echt zo moeilijk als echt alles tegenzit zoals bij jou. Ik hoop dat je jezelf gauw weer beter voelt en dat je de bevalling een plekje weet te geven. En natuurlijk veel geluk met je kleine ventje | |
Rewimo | woensdag 7 juli 2004 @ 18:33 |
Hier ook tranen hoor, wat een verhaal, Pluis Ik hoop dat je inmiddels een beetje bijgekomen bent. Je hebt een wereldprestatie geleverd! | |
Troel | woensdag 7 juli 2004 @ 19:28 |
Pluis, juist degene die een pijnloze bevalling zo gegund was maar wat een mooi mannetje heb je gefabriceerd! Ik hoop dat je zelf de boel al te boven bent en dat je lekker kan genieten. | |
ezzi | woensdag 7 juli 2004 @ 19:29 |
Tjees, ben er helemaal stil van Pluis! Dat had ik je ws niet nagedaan, ik was na 7 uur kapot! Wat een prestatie zeg, en wat een mooi resultaat. Maar ik kan me voorstellen dat je blij was dat je 'm 'kwijt' was. Veel geluk met Tobias! | |
Jessicaa | woensdag 7 juli 2004 @ 19:31 |
Jeetje Pluisje wat een verhaal meid. Je bent een dappere meid hoor | |
beefcake | woensdag 7 juli 2004 @ 19:51 |
Mijn god pluis, de tranen srongen echt in mijn ogen! Wat een verhaal! En net als iedereen hier ben ik ook trots op je | |
Lois | woensdag 7 juli 2004 @ 19:52 |
De tranen staan in mijn ogen, wat een verhaal Pluisje | |
Evil-Cherry | woensdag 7 juli 2004 @ 20:01 |
quote:Bij mijn tante ging het zo hard dat de voordeur werd open gegooid voor de verloskundige en dat mijn tante maar ging persen en mijn oom heeft de baby "opgevangen". (en dat terwijl mijn oom weigert een ziekenhuis binnen te lopen vanwege al het bloed, pijn, ziekte en stuff) O, en de verloskundige kwam 5 minuten te laat binnen stormen Maar pluis, je hebt prachtig werk afgeleverd hoor geniet ervan | |
Martineke | woensdag 7 juli 2004 @ 20:11 |
diepe bewondering voor je pluis, je hebt het geweldig gedaan!! en je hebt een ontzettend mooi mannetje. ik had je natuurlijk wel een fijnere bevalling toegewenst, helaas gaat niet alles zoals we het zouden willen dikke knuf | |
Karin | woensdag 7 juli 2004 @ 20:30 |
Jeetje Pluis wat een bevalling | |
Rewimo | woensdag 7 juli 2004 @ 20:36 |
Nog een turbo: mijn ouders hadden gezellig gekaart met vrienden, nog even gedoucht, om 2 uur braken de vliezen, om half 3 kon de dokter in zijn pyjama mij zo aanpakken Geen weeën, en ik deed meteen een plas op mijn moeders buik | |
Lewis.de.boxer | woensdag 7 juli 2004 @ 21:37 |
Tjemig Pluis, wat een verhaal joh. En wat zal jij een pijn hebben nog van onderen. Ik hoop dat het zo snel mogelijk geneest voor je. Dan voel je je ook gelijk een stuk beter. En meid, geniet lekker van je ventje, want die zijn het alles waard. Dikke , dat heb je toch maar mooi even gedaan. |