Bevallingsverhalen deel 1

Geen een bevalling is het zelfde lees ik al... maar allemaal zijn ze de moeite waard, als je dan eindelijk je kindje in je armen kan houden voor het eerst na al die maanden dat is gewoon het mooiste dat ik me kan bedenken.

Ik vond zwanger zijn verschrikkelijk, ik was ruim 30 kilo aan gekomen en ik voelde me een vreselijke kamer olifant alleszat me in de weg, mn 3cupmaten gegroeide borsten mn benen, mn kont en dan die mega buik....
maar wat wil je, van 62 kilo naar 94...

De uit gerekende datum ging voorbij en ik was het zo zat, alle dingen die wee opwekken beloofde te zijn probeerde ik uit, het binneste van een annanas zou werken, ik heb twee annanassen verslonden, maar r gebeurde niets, m'n zwager, inmiddels ex zwager was van surinaamse afkomst en die zweerde bij okersoep, die had een pan voor me klaar gemaakt, inmiddels moest ik wegens een te hoge bloeddruk opgenomen worden in het ziekenhuis.
Die okersoep was echt smerig, maar ik heb alles naar binnen gewerkt, zelf s'nacht zo koud uit een tuperware bakkie...

In het ziekenhuis kreeg ik een hormoon preperaat dat de boel zou verweken want ik zat nog potdicht.
Er was nog een vrouwtje die ook zo'n ding kreeg, zij had nergens last van gehad s'nachts en ik had pijn ik m'n rug en m'n bekkenbodemspieren waren helemaal verkrampt, zij was s'ochtens inleidbaar, ik zat nog pot dicht...
Weer zo'n hormoonding en dat inbrengen is ook nog eens geen pretje... weer pijn in m'n rug en m'n bekenbodemspieren waren zo verkrampt dat ik ze niet kon ontspannen om te plassen wat ik ieder half uur moest... dat deed zo'n pijn, dat was echt vreselijk.
Een paar keer per dag aan de ctg scan waar weinig spectaculairs gebeurde, maar het hartje van m'n kindje horen was wel heel mooi.
Verder kwamen er meer dames en die kregen kinderen en ik lag daar maar en er gebeurde nix! De derde dag moest een rust dag worden maar ik wou nog zo'n ding, ik was het zo zat, hij moest eruit!

Maar ook de derde deed weinig, s'nachts kon ik niet liggen van de pijn in m'n rug en stond ik naast m'n bed te wachten tot het ochtend werd.
Dag vier werd een rust dag, de vijfde kreeg ik hormoon gel... dat hielp ook niets, s'avonds nog een keer maar het bleef het zelfde.
Dag zes was een zondag en ik mocht een dagje uit het ziekenhuis maar s'avonds moest ik weer terug zijn.
De volgende ochtend weer een hormoon tampon, hele dag weer zo'n zeurende kramp en rugpijn maar op de ctg scan was weinig te zien, wel wat gerommel maar dat was ieder keer zo.
Om een uur of negen s'avonds begon het weer meer pijn te doen, ik kon weer niet zitten en niet liggen, dat deed ik ook al de hele week en ik was het zo zat, ik kon het niet meer hebben gewoon.
Daarom dacht ik dat ik er meer last van had omdat ik er doorheen zat, ik voelde me zo'n zeikerd.
Tegen over me lag een vrouwtje die zeven maanden zwanger was en een hernia had dus ik durfte al helemaal niet te klagen over rugpijn ook.
Maar ik kon alleen nog maar jammeren en pieper en ijsberen, de verloskundige kwam nog eens toucheren en ik had een piep klein beetje ontsluiting!
Maar de boel was nog niet echt verweekt maar met een beetje geluk was ik om een uur of 7 de volgende ochtend inleidbaar...

Om elf uur kreeg ik iets om te slapen en tegen de pijn omdat ik anders te moe zou zijn de volgende dag, daardoor mocht ik ook de eerste vijf uur ofzo niet gaan bevallen want dat was weer niet goed voor de baby.
Maar ik bleef pijn houden in mn rug en bekkenbodemspieren, ik dacht en straks wordt het nog erger als ik weeen krijg...
Om iets over twaalf braken m'n vliezen spontaan, en had ik 1,5 cm ontsluiting.
Tegen half had ik steeds dat m'n hele lichaam verkrampte, maar ik dacht dit zal wel geen wee zijn want echt pijn doet t niet, de pijn die ik al dagen had was veel erger.
Maar ieder zei dat ik moest puffen en niet moest verkrampen, maar dat ging vanzelf, dat kon ik echt niet tegen houden ik heb het geprobeerd maar het lukte niet.
Bleek dat de hormenen voor een overstimulatie gezorgd hadden, zo gebeurd er dus niets en zo krijg je alles in een keer op je dak, maar goed, het ging gebeuren, nog een paar uur en dan kon ik an het infuus dacht ik.
Om half twee werd ik gewoon misselijk van de pijn wat dus een teken is dat er bijna volledige ontsluiting moet zijn.
Daarna had ik zoiets van ik laat het allemaal maar gaan, nix puffen, m'n lichaam doet t zelf wel, dat heeft moedertje natuur allemaal geregeld.
Om half vier kwamen ze weer toucheren, en tot ieders verbazing had ik volledige ontsluiting!
Ik was meteen wakker want ik lag een beetje suf te wezen van die prik en te balen dat m'n kind er blijkbaar tot z'n achtiende in wou blijven zitten.
Ik ging meteen in de pers-mode, wee of geen wee ik heb geperst als een bezetenen, m'n vriend vond het gewoon eng dat ik ineens zo uit het niets zo fanatiek was, maar ik was blij, want nu ging ie eruit hoe sneller hoe beter.
Ik heb niet geschreewd, niet geklaagd dat ik niet meer wou of het niet kon, al die miljoenen mensen op aarde zijn ooit geboren, dus dan kan ik ook wel een kind op de wereld zetten.
Na vijf kwartier kwam ik niet verder dan steeds een stukje hoofd, z'n koppie was te groot dus besloten ze een vacumpomp te zetten, en dat deed zeeeer!
Toen ze er aan trok dacht ik dat mn beken zou breken, en toen schoot die pomp nog los ook!
Uiteidelijk ben ik nog twee keer flink ingeknipt en toen was t een mega pers en trekken aan die pomp en daar was ie, het mooiste kind van de hele wereld, een knulletje van 3950 gr en hij was echt het mooiste dat ik ook had gezien.

Toen nog de na geboorte... dat was vervelend, staan ze op je buik tedrukken en aan de navelstreng te trekken en als dat ding los komt en eruit getrokken wordt dan lijkt t of je bevalt van een inktvis, echt goor,vroegen ze ook nog of ik het wou zien, nee bedankt...

Daarna moest ik nog drie dagen in het ziekenhuis blijven, de eerte dag omdat ik steeds van mn flauw viel zodra ik omhoog kwam, dus ik lag ruim ongewassen een dag in bed, dat vond ik echt een beetje belachelijk, ze hadden me toch even kunnen wassen?
Maar goed, daarna had mijn zoontje verhoging en moesten we voor hem blijven, maar na drie dagen mochten we dan toch eindelijk naar huis!

Maar al met al zo ik m'n bevalling zo weer over doen, vanaf het moment dat ik op de verloskamer werd gelegd, de meeste mensen snappen dat niet zo maar ik heb zoiets van na al die moeite geeft het extra veel voldoening als ik dan m'n kindje in mn armen krijg!
Nou vond ik dat het best snel ging achteraf, behalve dan die dagen ervoor dan, daar leek geen eind aan te komen.

De 30 kilo ben ik bijna kwijt, nog vijf hardnekkige kilootjes en ik heb m'n eigen maatje weer.
Maar het was de mooiste ervaring van m'n leven en ik ben apetrots op m'n kind!
Zo'n wereld wondertje maakt alles weer goed het is het dubbel en dwars waard!

Wow missie, dat klinkt allemaal heftig zeg. Gelukkig maakt zo'n wondertje alles goed en vergeet je na verloop van tijd de ergste pijn.

Zo missi! Dat is zwaar zeg! Maar die laatste 2 alinea's maken veel duidelijk; ook hier (nou ja, moeder-de-vrouw dus) was al snel duidelijk dat ze het zo over zou willen doen

2 kids, boys en ws de leukste van het Westelijk Halfrond
Allebei te vroeg geboren.
De eerste met een kleine 31 weken.
De tweede , na een verblijf in ziekenhuis tbv weeënremmers, meneer diende zich net als zijn broer met 31 weken al aan, uiteindelijk met 35 weken.
Met beide mega ingeknipt, beide, ondanks dat ze natuurlijk erg klein waren, vrij lange bevalling.
Vooral de tweede was een zware klus, vandaar de mega knip, het duurde te lang.
Bij de eerste zat ik niets vermoedend met ontsluitingsweeën nog pannekoeken te eten op Meijendel en met 7 's nachts toch maar naar het ziekenhuis gegaan, want de pijn was wel erg heftig
Bij de 2e lag ik dus al in het ziekenhuis en ging op mijn verzoek met 35 weken het infuus eruit en begonnen de weeën vrijwel direct.

Eerste heeft zijn 9 maanden volgemaakt in het Juliana Kinderziekenhuis en mocht daarna mee, en toen werd ik ziek (was ik al gedurende de zwangerschap, bleek later, ik kwam zelf dan ook niets aan, woog 54 bij aanvang en 54 bij 7 maanden) en vertrok op Kerstavond of all evenings, voor 3 maanden naar het ziekenhuis
Tweede mocht na 2 weken couveuse mee naar huis, toen heb ik me wel keurig gedragen qua gezondheid.

Zo. Klaar
Geen tranentrekkend verhaal hier van mij

missi pfff wat een verhaal! Kan me goed voorstellen dat je helemaal gek wordt van het wachten! Gelukkig is de bevalling zelf uiteindelijk wel redelijk vlot verlopen!

Milagro, kort maar krachtig

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 08:29 schreef milagro het volgende:


Zo. Klaar
Geen tranentrekkend verhaal hier van mij

Ja,ja, dat jij een bikkel bent, dat weten we nu wel...

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 12:40 schreef Leah het volgende:

[..]

Ja,ja, dat jij een bikkel bent, dat weten we nu wel...

Och jeetje... vermoeiend weer.

Ik ben geen bikkel, ik ben alleen nuchter qua vertellen, geen emotioneel verhaal omdat ik die dag zelf ook niet zo beleefd heb
Een en al opluchting, blij dat het achter de rug was, geen tranen van geluk of snikkende man , wel een miepende oma natuurlijk

[ Bericht 0% gewijzigd door milagro op 22-06-2004 13:10:03 ]

De pijn vergeet je weer ja, daar dacht ik ook de hele tijd maar aan.
En ik had gelezen dat als je je er aan overgeeft je lichaam endorfine aan maakt wat een pijnstillende werking heeft, als je paniekerig wordt of onrustig maak je adrenaline aan en dat werkt het weer tegen.
Maar ik vind nu meer dan ooit dat de vrouw het sterke geslacht is en niet de man, was het daar al nooit mee eens maar nu helemaal!
Een man zou dat niet overleven, al had ie de juiste lichaamsonderdelen om een kind te baren.
Mijn vriend is het daar roerig mee eens en heeft er een hoop bewondering voor.
Dat zei ie later, net na de bevlling verluisterde ie dat het er van onder uit zag als een hagelschotwond, maar het kwam vast helemaal weer in orde... fijn om te horen toch!

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 12:50 schreef milagro het volgende:

[..]

Och jeetje... vermoeiend weer.

Hoeft niet vermoeiend te zijn hoor, het komt alleen wat denigrerend (niet voor het eerst) over tov de mensen die wel emotioneel reageren.

Ik moet hier niet lezen
Vooral niet zo een verhaal als die van missi

Maar toch zijn de verhalen hier zooo mooi Dus blijf ze vooral posten, dan lees ik ze wel ná mijn bevalling

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 14:21 schreef Leah het volgende:

[..]

Hoeft niet vermoeiend te zijn hoor, het komt alleen wat denigrerend (niet voor het eerst) over tov de mensen die wel emotioneel reageren.

Zo vat jij het op blijkbaar, zo was het niet bedoeld.
Eerder verontschuldigend dat ik niet een mooi verhaal neerzet, maar gewoon vrij zakelijk blijf
En nee ik ben qua karakter niet van de rose wolkjes en zwijmelende praat dus ook niet over babietjes en zwangerschap en bevallingen
Niet zo lichtgeraakt, hoor, als er eens een andere toon tussen de gebruikelijke noten klinkt

Ik heb die dagen gewoon niet emotioneel beleefd, in de zin van ontroerend, de mooiste dagen van.. etc etc simpelweg omdat de zwangerschap een straf was, fysiek gezien voor mij en de bevalling, ook al was het te vroeg, een opluchting.

Nooit meer was het 1e wat ik riep na nummer twee
En daar heb ik me ook keurig aan gehouden.

Is er ook een reden gevonden waarom ze bij jou zo vroeg kwamen?

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 14:57 schreef milagro het volgende:

[..]

Zo vat jij het op blijkbaar, zo was het niet bedoeld.
Eerder verontschuldigend dat ik niet een mooi verhaal neerzet, maar gewoon vrij zakelijk blijf
En nee ik ben qua karakter niet van de rose wolkjes en zwijmelende praat dus ook niet over babietjes en zwangerschap en bevallingen
Niet zo lichtgeraakt, hoor, als er eens een andere toon tussen de gebruikelijke noten klinkt

Ik heb die dagen gewoon niet emotioneel beleefd, in de zin van ontroerend, de mooiste dagen van.. etc etc simpelweg omdat de zwangerschap een straf was, fysiek gezien voor mij en de bevalling, ook al was het te vroeg, een opluchting.

Nooit meer was het 1e wat ik riep na nummer twee
En daar heb ik me ook keurig aan gehouden.

Ik zou de bevalling van Indy net zoiets beschrijven (al is het wel een heel ander verhaal). Ik vind er ook niets romantisch en rozewolkerigs aan en zou het ook nooit zo kunnen beschrijven. En dat heeft niets te maken met 'bikkel' zijn, want dat ben ik zeker niet!

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 12:50 schreef milagro het volgende:
Een en al opluchting, blij dat het achter de rug was, geen tranen van geluk of snikkende man , wel een miepende oma natuurlijk

Dat was bij ons precies zo! Ik heb niet gehuild toen Dylan werd geboren en S ook niet. Ik was ook vooral blij dat ie geboren was, want ik was de zwangerschap zat en ik was supernieuwsgierig. Moedergevoelens had ik ook nog niet. Wel had ik een ander gevoel als bij andere babies, maar ja, deze had ik er net zelf even uitgeperst

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 14:57 schreef milagro het volgende:

[..]


En nee ik ben qua karakter niet van de rose wolkjes en zwijmelende praat dus ook niet over babietjes en zwangerschap en bevallingen
Niet zo lichtgeraakt, hoor, als er eens een andere toon tussen de gebruikelijke noten klinkt

Ik ben ook niet de rozewolkerigste, maar misschien wel lichtgeraakt, dat kan. Maar het was me al vaker opgevallen, en het stoorde me dermate dat ik vond dat ik er wat van moest vinden. Overigens vallen mijn posts (als ik al post) ook niet echt in de zwijmelcategorie, meen ik zelf.
Maar goed, ik begrijp dat het niet zo bedoeld was

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 14:58 schreef moussy het volgende:
Is er ook een reden gevonden waarom ze bij jou zo vroeg kwamen?

DES dochter , afwijkende baarmoedervorm daardoor.
En Crohn helpt ook niet mee natuurlijk, denk ik, dat zal de reden zijn geweest dat ik me zo belabberd voelde 7 maanden lang

echt heftig he dat DES gebeuren. mijn moeder is ook DES dochter en indd ik kwam 3 maanen te vroeg ter wereld, en mijn zusje kwam zelfs 3 maanden te vroeg ter wereld, zij leeft dan helaas ook niet meer tegenwoordig zullen z eongetwijfeld iets beter bestand zijn tegen zulke jonge baby's, maar in 1979 nog niet echt gok ik zo

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 23:37 schreef Martineke het volgende:
echt heftig he dat DES gebeuren. mijn moeder is ook DES dochter en indd ik kwam 3 maanen te vroeg ter wereld, en mijn zusje kwam zelfs 3 maanden te vroeg ter wereld, zij leeft dan helaas ook niet meer tegenwoordig zullen z eongetwijfeld iets beter bestand zijn tegen zulke jonge baby's, maar in 1979 nog niet echt gok ik zo

Nee, nu redden ze soms zelfs babietjes van nog geen 28 weken.
In het JKZ lagen babietjes ook, zo klein, ongelofelijk en de mijn was al zo klein.

Allemaal kaboutertjes en elfjes met mutsjes en wantjes in een luierhangmatje

Mijn oudste lag thuis de eerste tijd overdwars in de wieg, anders was je hem gewoon kwijt
Als ik hem in de draagzak had, zag je hem niet meer, en leek ik weer gewoon zwanger .

En dat DES, tja.. ik ben iig blij dat het voor mijn kids geen gevolgen heeft want dat had ook nog gekund.

Hoe bedoel je, Milagro, kan dat DES nog een generatie doorgaan? Dat zou wel heel erg zijn!

op jongens kan dat geloof ik nog effect hebben, de kleinzonen dus. de kleindochters niet meer.

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 14:26 schreef LadyS het volgende:
Ik moet hier niet lezen
Vooral niet zo een verhaal als die van missi

Maar toch zijn de verhalen hier zooo mooi Dus blijf ze vooral posten, dan lees ik ze wel ná mijn bevalling

Ja als je nog moet bevallen is het misschien niet zo'n leuk verhaal.
Maar ik zou het zo over doen hoor, het is het echt waard.
Het lijkt me veel erger als je kind te vroeg komt of als er iets mis is met je kindje, dan wordt je gek van onmacht.
Bij mijn zoontje hebben ze twee keer een buisje met bloed afgenomen omdat ze het wouden onderzoeken omdat ie verhoging had, dan kon ie een infectie hebben.
dat deden ze via een hielprikje en dan knepen ze er bloed uit tot ze genoeg hadden.
En hij huilde en ik wou die verpleegster het liefst bij m'n kind weg slaan.
M'n bloed kookt van woede als iemand hem pijn doet, ook als ie een inenting krijgt.

Ik had wel meteen moeder gevoelens, terwijl ik nooit echt iets met kinderen heb gehad, maar als het van jezelf is is het zo anders.
Dat gevoel dat zo'n hummeltje het belangrijkste is, de rest komt daarna pas, hij of zij natuurlijk is nummer 1!

quote:

Op woensdag 23 juni 2004 12:53 schreef missi het volgende:

[..]

Bij mijn zoontje hebben ze twee keer een buisje met bloed afgenomen omdat ze het wouden onderzoeken omdat ie verhoging had, dan kon ie een infectie hebben.
dat deden ze via een hielprikje en dan knepen ze er bloed uit tot ze genoeg hadden.
En hij huilde en ik wou die verpleegster het liefst bij m'n kind weg slaan.

dat is met luca ook gebeurd toen hij net geboren was.
de zuster die het moest doen deed dat voor het eerst.
ze stond te wringen aan zijn voetje en het kind maar krijsen. ze is een kwartier bezig geweest genoeg bloed te krijgen. en 's middags kwamen ze nog een keer, want die van 's ochtends had er zo lang over gedaan dat het bloed gestold was.

Dat is wat ik het ergste vond bij de hele toestand van Mink, ieder uur moest er een buisje bloed uit zn hiel gehaald worden....

quote:

Op dinsdag 22 juni 2004 14:26 schreef LadyS het volgende:
Ik moet hier niet lezen
Vooral niet zo een verhaal als die van missi

Maar toch zijn de verhalen hier zooo mooi Dus blijf ze vooral posten, dan lees ik ze wel ná mijn bevalling

Lees mijn verhaal maar!

quote:

Op donderdag 24 juni 2004 00:57 schreef Luckepuk het volgende:

[..]

Lees mijn verhaal maar!

En sla de mijne maar over....