Ik heb mijn bevalling ook nog niet gepost hier geloof ik
Bij deze dus!
--
Mijn man heeft de longziekte COPD en verblijft regelmatig in het ziekenhuis voor een stootkuur Prednison en beademing en andere longmedicatie. Zo ook die bewuste zondagavond 2 november 2003. Ik was 38 weken zwanger en de nacht van zondag op maandag gingen we met een ambulance naar het ziekenhuis toe. Mijn man werd weer opgenomen.
Aangezien we hem eigenlijk zo snel mogelijk op de been wilden hebben zodat hij de bevalling kon meemaken indien deze zou gaan beginnen, kreeg hij een extra stootkuur medicijnen. Wat hij normaal in 12 dagen zou krijgen zouden ze hem nu in 6 dagen gaan toedienen.
Ik had met de verloskundige afgesproken om maandagmiddag weer op controle te komen, maar na een hele nacht in het ziekenhuis doorgebracht te hebben heb ik opgebeld met de mededeling dat ik daar de fut niet meer voor had. Direct ook afgesproken dat indien de bevalling zou beginnen we naar hetzelfde ziekenhuis zouden gaan als waar mijn man lag.
De weken daarvoor had ik al de nodige oefenweeën gehad en toen ik in de nacht van woensdag 5 op donderdag 6 november wakker werd met 1 pijnlijke buik en wat bloedverlies wist ik al genoeg. Mijn broertje logeerde als backup bij mij zodat ik niet alleen thuis zou zijn.
Snel de verloskundige gebeld en mijn favoriete van de 5 bleek dienst te hebben die nacht. Haar naam is Francis en binnen 10 minuten was ze bij mij thuis en constateerde ze 5 cm ontsluiting!
Ik snel naar het ziekenhuis gebeld naar mijn man om te zeggen dat het begonnen was en dat ik er aan zou komen. De verpleging op de longafdeling was al op de hoogte gebracht van het feit dat dit kon gebeuren en mijn man werd klaargestoomd om verscheept te worden van de longafdeling naar de kraamafdeling.
Omstreeks half 8 smorgens arriveren mijn broertje en ik in het ziekenhuis. Eerst maar naar de verlosafdeling en na de controles en formulieren liepen we op ons gemak naar de longafdeling. Mijn man was hoogst verbaasd dat ik nog rondliep en dat ik hem zelf kwam ophalen. Dat ging ook vrij gemakkelijk want ik had nog geen enkele wee gehad! Met mijn man in de rolstoel gingen we op ons gemak naar de verlosafdeling.
Daar aangekomen was Francis ook gearriveerd en na toucheren bleek ik al op 6 cm ontsluiting te zitten en Francis besluit de vliezen te breken. Ondertussen ontdekt mijn man dat hij van de longafdeling een lege zuurstoffles heeft meegekregen en mijn broertje vertrekt met hem om die om te gaan wisselen. Aangezien ik tot dat moment nog steeds geen enkele wee heb gehad besluit Francis om even een visitecontrole af te gaan leggen bij een vrouw die in de buurt woont en de dag daarvoor was bevallen. Verpleegkundige Maaike blijft bij mij. Achteraf krijg ik te horen dat mijn bevalling de 1e bevalling was waar ze vanaf het begin bij zal assisteren!
Francis en de stagiere zijn nog niet weg of ik krijg persdrang. Volgens Maaike moet dat nog niet kunnen aangezien ik even daarvoor pas 6 cm ontsluiting had. Na wat gepaniek en gegil van mijn kant besluit ze toch Francis te bellen en die belooft direct weer te komen. Na 4 persweeën weggepuft te hebben zo goed en kwaad als dat kon kwamen gelijktijdig Francis, de stagiere, mijn broertje en mijn man weer terug. Toucheren vertelde ons dat het echte werk kon beginnen, ik had 10 cm ontsluiting!
Mijn broertje had in de gaten dat het nu wel heel erg intiem en bloederig kon worden en hij nam de benen de gang op.
Klokslag half 12 mag ik gaan persen. De persweeën voelen aan als een oerdrift en eigenlijk neemt de automatische piloot het van me over. Tijdens de 2e perssessie krijg ik echter een kramp in mijn rechter bovenbeen/bil alleen komen de persweeën te snel achter elkaar om de kramp er uit te krijgen. Terwijl de persweeën heftiger worden wordt de kramp dat echter ook en op die manier probeer ik dus te bevallen. Elke keer kwam er al een stukje hoofd zichtbaar naar buiten maar het leek niet verder te willen. Francis besluit dus om tijdens een wee te voelen of het niet ergens belemmert wordt. En wat er toen met mij gebeurde had ik dus nog nooit meegemaakt.
Ik dacht dat ik zou sterven van de pijn. Tijdens een perswee + kramp was Francis mijn baarmoeder mond aan het masseren en ik ging door de grond van de pijn. Ik had mijn rechtervoet in haar zij staan om kracht te kunnen zetten en ik heb haar op een gegeven moment gewaarschuwd dat ik niet voor mezelf in zou staan als ze nog langer zou blijven wroeten. Ik had haar denk ik finaal door die verloskamer heen geschopt.
Mijn man zat naast mij (nog steeds aan de zuurstof) en moest zichzelf ook inhouden. Op dat moment had ook hij namelijk de neiging om haar weg te duwen omdat hij ook zag dat ik bijna stierf van de pijn. De woede die ik toen voelde opkomen en de haat naar Francis toe hadden echter ook een positieve kant. Ik begon in eens te persen als een gek alleen om maar haar vingers weg te krijgen en spontaan komt het hoofdje verder naar buiten. Op een gegeven moment blijft het hoofdje staan tussen mijn bekken en toen had ik het gevoel of ik in brand stond. Bij de volgende perswee kwam het hoofdje er zo goed als helemaal uit op een klein stukje nog na. Ik voelde de wee afzwakken maar had eigenlijk geen zin om nu nog af te wachten op een volgende wee en gaf nog een klein zetje en daar was het hoofdje. Van Francis kreeg ik nu instructies om te zuchten en niet meer te persen maar dat hoefde ook niet want mijn wee was weg. Francis meldt dat ik een klein stukje weer mocht persen om het lichaam geboren te laten worden maar ook dat was niet eens nodig want daar kwam onze kleine meid al naar buiten geglibberd!
12.56 uur; Op mijn buik ligt onze dochter, 46 cm lang en 2555 gram zwaar.
Vreselijk mooi gaaf kindje en ook heel erg schoon! Bijna nergens een spoortje bloed of huidsmeer te zien. 10 minuten later volgt de placenta zonder dat ik hoef te persen en een half uur later heeft onze meid een apgarscore van 9/10 gekregen!
Francis controleert of ik niet ben uitgescheurd en op een miniscuul klein haarscheurtje na is er geen schade. Ze doet het me niet aan om hier een hechting in te zetten. Omstreeks half 2 wordt ik de douche onder gedirigeerd en ondertussen is onze meid in slaap gevallen en ligt ze in haar ledikantje. Om 2 uur zijn we met ons gezinnetje compleet.
Inmiddels heb ik kunnen regelen dat ik nog 2x 24 uur mag blijven in een kraamsuite en dat mijn man bij ons op de kamer mag komen slapen. Mijn man pendelt heen en weer tussen longafdeling en kraamafdeling om zijn medicijnen te halen en verder bivakeren we voornamelijk in onze suite. De borstvoeding komt snel op gang en ze drinkt fantastisch met grote zuigkracht. Vrijdagmiddag krijgen we groen licht en krijgen we te horen dat mijn man samen met ons op zaterdag naar huis toe mag!
De gegevens nog even op een rijtje:
Naam: Susanne Chantal
Geb. datum: 6 november 2003
Geb. tijd: 12.56 uur
Gewicht: 2555 gram
Lengte: 46 cm
Looks: donkere ogen en lange donkere haren.
Overigens hadden ze nog nooit meegemaakt dat op de dag van ontslag de vader in een rolstoel met op schoot de maxi cosi met het kind voor geduwd wordt door de kersverse moeder. Normaal gesproken gaan de moeders de afdeling af in een rolstoel.
De bevalling is iets waar ik met veel plezier op terug kan kijken, geen enkele ontsluitingswee, heftige persweeën, geen enkele nawee, 2 dagen later liep ik al in de HEMA te shoppen en 3 weken later zat ik al weer op mijn oude gewicht. Op deze manier wil ik wel 10x bevallen!
Kijk ook eens op de vernieuwde site van
Susanne