Op een zonovergoten ochtend komt Gerard Mul tevoorschijn uit de ruimte die zijn melkveehouderij in de Zuid-Hollandse Boterhuispolder nét even anders maakt dan de meeste andere in Nederland. Een deel van de melk gaat niet naar de fabriek, maar verdwijnt hier in glazen flessen, die in winkels in de buurt worden verkocht.
Op de boerderij van Gerard en zijn vrouw Mieke mogen de kalfjes drie maanden lang bij hun moeders blijven. Het maakt de melk van de familie Mul een stuk duurder dan normale biologische melk.
Ongeveer een derde gaat niet naar de mens, maar wordt door de kalfjes opgedronken.Met de vergoeding die de fabriek betaalt voor de melk komen Gerard en Mieke niet uit de kosten, dus besloten ze dan maar zelf melk en yoghurt te verkopen aan lokale winkels en horeca. Met het hogere tarief dat klanten voor deze 'kalfvolle' melk in statiegeldflessen betalen, hopen ze wél te kunnen rondkomen.
Het concept leidt tot enthousiaste reacties van omwonenden die graag wat meer betalen voor deze bijzondere melk. Maar het is nog geen zekerheid dat het concept van dit boerenstel winstgevend zal zijn, blijkt als NU.nl langskomt op het boerenerf.
De kalveren bij de moederkoeien houden gebeurt vrijwel nergens. Jullie doen het toch. Waarom?
Mieke: "We willen eigenlijk zo natuurlijk mogelijk boeren."
Gerard: "We hebben anderhalf jaar in Nieuw-Zeeland gewerkt en daar had de vorige eigenaar de onderkant van de staart afgeknipt bij de koeien. Dat was daar heel normaal, want dat was niet handig met melken. Dan denk ik: 'Goh, hoe ver gaan wij met een dier aanpassen naar onze wensen?'"
Hoeft een koe zich bij jullie dan helemaal niet aan te passen?
Mieke: "Dat kan in Nederland niet. Wij mensen moeten ons ook aan elkaar aanpassen omdat we met zoveel bij elkaar zijn. Maar we proberen te zorgen dat het dier centraal staat. Ze moeten wel af en toe worden gemolken in de robot, anders kunnen we de rekening niet betalen en dan moeten ze allemaal weg."
Gerard: "Op onze eerste boerderij in Drenthe vroegen veel mensen waarom we de kalf en koe uit elkaar haalden. Je gaat je dan al heel gauw verdedigen. Maar wat als we ze nou wel bij elkaar konden laten?"
"We hadden laten uitrekenen hoeveel duurder het dan zou worden en vroegen aan winkeliers: zou dat wat zijn? Iedereen vond het best spannend, maar niemand was echt negatief. Dan denken wij: bij twijfel moet je het doen."
Gerard en Mieke zijn stap voor stap begonnen. Van de melk van hun zestig koeien (op 68 hectare) gaat het meeste nog altijd naar de fabriek. Ongeveer 30 procent wordt nu verkocht onder hun eigen merk De Blije Koe, vooral bij lokale biowinkels.
Wij denken dat we het wél kunnen, en omdat we het willen. Wij willen zo natuurlijk mogelijk boeren. Het kalf hoort gewoon bij de koe.
Wij hebben er al een koe van gemaakt die meer melk produceert dan het kalf op kan. Dus waarom zou je dan niet delen?"Mieke: "We gaan ervan uit dat het gewoon gaat lukken. En dan hebben we een model waarvan andere boeren denken: dit kan dus wel. Want dan hebben wij het ingewikkelde al gehad. Voor iedereen die volgt is het altijd makkelijker dan voor ons."
https://www.nu.nl/klimaat(...)n-ons-aanpassen.htmlMooi, hopelijk lukt dit en stoppen die brute praktijken van het scheiden van de koe en hun pasgeboren kalf.
Artikel is nogal uitgebreid, volledig in de link.