Zo Asschen Sukar, jij zult werkelijk de laatste zijn van je ras. Kijk in mijn ogen en zie wat je hebt aangericht, het simpel afslachten geen eer is daaruit te behalen en toch laat je het gebeuren. Je bent de naam Valheru onwaardig. Verdwijn uit mijn ogen.
* Terwijl het donderde en bliksemde begon het witte licht die de Questor had uitgestraald te knipperen. Tussen het kniperen door leek het wel alsof er een ander gedaante op de grond lag. De Valheru keek de Questor in zijn ogen en wist instinctief wie voor hem stond. In een flits zag hij diens verloren roem voorbij trekken.
Mijn rol mag dan uitgespeeld zijn Broeder, maar jij zult niet....
Nimmer meer. Gedenk.....
Gedenk...
Golondra.......
* Bar_the_Grey zijn ademhaling werd onregelmatiger. Hij bleef de Valheru aankijken. Asschen Sukar leek met zijn gedachte een moment elders. Een moment was genoeg om het overlevingsinstinct van de Valheru te omzeilen. Een blik van verrassing trok over Asschen Sukar's gezicht. Verschrikt keek hij de Questor aan, die nog steeds grinnikte voldaan en triomferend, zijn ogen dichtsloeg en zijn laatste adem uitblies. Asschen Sukar keek nu omlaag naar zijn borstkars. Met beide handen voelde hij an de punt die eruit stak. Een onmenselijke schreeuw van pijn, woede en teleurstelling klonk nu over het slagveld. Hij was in de val van de Questor getrapt. Een gevoel van puurheid en goedheid daalde over de Valheru neer. Dit was de helende kracht van het wezen. hij had het moeten weten. De helende kracht van de hoorn van een eenhoorn. Het mythische wezen had gebruik gemaakt van het ene moment van onoplettendheid en had toegeslagen door de Valheru te doorboren. Het mythische wezen hinnikte en liep naar achteren, de hoorn uit de borstkars van de Valheru halend. De Eenhoorn liep langse de Questor en buigde haar hoofd om daarna weg te galoperen richting de vertrouwde bossen. De Valheru viel nu op zijn knieeen op de grond en voel de slechtheid in hem wegtrekken en plaats maken voor een zuiver en goed hart. Hij kon nog iets uitbrengen, toen de verandering voltrokken was.
Meester, ik heb gefaald. Red me? Laat me niet achter....
* De donder en bliksem nam af en de zon verscheen neer op de twee gedaantes midden op een leeg slagveld.
* Een lichtbundel straalde neer op exact de plek waar de Questor en de Valheru zich bevonden. Wolken begonnen te draaien en vanuit het niets ontstond in de lucht een grote wolk waaruit engelen kwamen gevlogen. Ze cirkelden boven het slagveld en de Elven en hun vliegende wezens maakten vrijwillig plaats, maar bleven in de buurt.
* Dala landde galant op de grond. Om haar heen stonden enkele Engelen die haar beschermden tegen eventuele wezens met snode plannen. Enkele Engelen keken met weemoed naar de gestorven Questor. Het was hun vroegere Heer in een vorig leven.
* Dala liep zonder haar blik af te wenden naar de Questor.
Dienaar, wat moet ik zonder jou?
* Dala knielde neer en nam de Questor in haar schoot, zachtjes woelde ze door zijn haar en streek langs zijn gezicht.
Je tijd is nog niet gekomen, ik heb je niet voor niets beschermd als Godin.
* De Questor opende zijn ogen en keek de Vrouwe aan. Om daarna zijn blik te richten op de nog immer geknielde Valheru.
Vrouwe ik denk dat het gelukt is.
de enige mogelijkheid die we konden bedenken zonder bloedvergieten.
En jezelf dan, Dienaar?
Ow, nou dit had ik min of meer ingecalculeerd. Je moet ofwel een troef in handen hebben of gek zijn om een Valheru te trotseren.
* De Questor glimlachte, stond op en liep op de Valheru af.
Asschen Sukar, kun je me horen? Mijn naam is Bar the Grey, Questor en Dienaar van Vrouwe Dala. Mijn taak was om je te doen keren voor het goede. Vertel mij is dit gelukt? De kracht van de Eenhoorn moet je hart verlicht hebben en gevuld met goedheid en puurheid. Vergeef me dat dit je werd opgelegd, maar anders had de geschiedenis zich herhaald. Neem mijn hand als teken van vriendschap en vergeving.
* De Questor stak zijn hand uit naar de Valheru en wachtte op diens reactie.
* Dala had genoeg gezien, het was niet aan haar om het leger van de Naamloze te verslaan met haar engelen, dit was een oorlog tussen de stervelingen. Het was haar slechts om een ding te doen, de bescherming die ze ooit had geboden aan de Valheru, te herstellen. Ze wist dat ze handelde tegen de wensen van andere goden in, maar zij was nu eenmaal de Godin der Bescherming en daar had iedereen recht op, ook een Valheru. Juist een Valheru die werd opgejaagd. Nog eenmaal keek Dala naar Asschen Sukar zoals hij daar stond en ze glimlachte. Het zou nu goedkomen. Zonder een woord te zeggen vertrok ze weer samen met de engelen en verdween in de wolken.
[Dit bericht is gewijzigd door Dala op 22-02-2003 20:38]
Nu de zon doorkomt en de kou een weinig verdrijft schudt Atrimar zijn hoofd. Dankzij de arrogantie van de Valheru is er een hoop moeite voor niets geweest.
Atrimar kijkt nog eens goed, en ziet de Valheru op zijn knieen vallen. Door zijn uiterst scherpe ogen ziet Atrimar dat er een vernadering in de Valheru schiet. Als dan ook nog eens een vrouw uit een lichtbundel stapt om de oude gek te verzorgen rijzen Atrimars haren ten berge. De wereld is gek geworden.
Atrimar spant een pijl op zijn boog en richt deze op de keel van de Valheru, mocht deze een verkeerde beweging maken zal hij een einde maken aan zijn arrogante leven.
If you shake my hand better count your fingers ...
Dan komt de Eenhoorn in actie, en vervolgens verschijnt er een groep strijdvaardige engelen en een vrouw in wit licht gehuld. Kunnen de goden hun spelletjes niet ergens anders uitvechten vraagt hij zich af.
De Quester komt weer in het land der levenden terwijl de valheru veranderd weg van de invloed van de "naamloze". Lord Dreamer merkt dat iedereen gespannen is wat er gebeurd en beseft dat dit de balans om kan laten slaan. Hij heft z'n hand en een boogschutter schiet een brandende pijl de lucht in die een spoor van rook en vonken langs de hemel laat trekken.
De lansiers die zich al een tijd uit het zicht hebben gehouden komen te voorschijn, hun lansen met de punten omhoog de vaandels fier wapperend. Ze zijn er helemaal klaar voor om op elke poging van verder geweld in actie te komen en hun tegenstander te vermorzelen.
Als de Valheru zich ten goede heeft gekeerd dan zijn er nog twee leiders over. de Vuurvogel en de Smid, waarvan de laatste zich wel heeft afgekeerd van de "naamloze" maar dat zegt helemaal niets.
Lord Dreamer wacht verder geduldig af.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Maar ze trok haar zwaard niet, ze viel niet aan. Langzaam raakte ze de valheru aan, een flits van pijn, angst, genot en blijdschap schoten door de valheru heen.
Ga op zoek naar jezelf, Asschen. Kijk diep in je hart, ga het gevecht niet ui de weg. Overwin jezelf! Sterf niet door bij hem te blijven
* De vrouwe verdween even snel als ze gekomen was, Asschen en de questor op het slagveld achterlatend. Zo levend als de questor daar stond, zo levenloos lag Asschen op de grond voor hem. Langzaam keerde zijn zicht terug. Voor hem stond iemand, maar wie daar stond was Asschen onduidelijk. Zijn zichtvermogen was nog niet volledig terug gekeerd, en hij zag alleen een zwarte waas.
Het leven stroomde zijn lichaam uit door de wond die de eenhoorn hem toegebracht had. Bloed droop uit zijn mond, het beeld voor zijn ogen verdween. De geur, het geluid, alles verdween.
Zijn ogen vielen dicht, zijn hart stopte met kloppen. Met een klap viel de valheru voorover, zijn gezicht lande in de modder.
Blijf valheru! Sluit je aan bij je broeders, en overwin je dood. De oorlog tegen de vrouwe gaat voort, en jij zult de hoofdrol spelen.
De stem van de meester galmde door zijn hoofd
Luister niet naar hem. Overwin je duistere kanten, en hervind wat je ooit was.
De vrouwe mengde zich in het gevecht tegen zichzelf.
* Het beeld voor hem werd duidelijker, voor hem stond zijn evenbeeld. Zijn haren pikzwart, vuur stond in zijn ogen. Vlammen sierde zijn zwaard. Zijn borstplaat was pikzwart. Asschen wist dat dit gevecht zijn verdere leven zou beļnvloeden. Won hij, dan zou zijn hart gevuld zijn met de vrouwe, anders was hij eeuwig gedoemd als slaaf van de Naamloze. Vonken sprongen hun zwaarden, vuur tegen ijs. Het geluid van metaal op metaal, het zwaar uitademen van twee vermoeide vechters, lieten weten dat de strijd nog lang niet gestreden was. Beide strijders waren even sterk, en waren beide niet van plan op te geven. Wachtend op een fout van de ander ging het gevecht door.
Langzaam kwam zijn duistere evenbeeld op hem af, en wees met het zwaard naar Asschen.
Hij weet dat Atrimar ergens in de buurt zit maar dat die met z'n eigen plan is begonnen, Waar phoenixx zich bevindt heeft hij geen idee van, maar hij weet dat hij iets moet doen.
Hij roept een paar van z'n betrouwbaarste en beste mensen bij elkaar en samen besluiten ze om er vandoor te gaan. De "Naamloze" heeft zich niet aan z'n beloften gehouden dus ziet Sendero ook niet in waarom hij het wel zou moeten.
Sendero geeft de opdrachten dat de rest van de troepen paraat moeten blijven en af moeten wachten op een kans om er wat van te maken en dan verdwijnt hij samen met z'n mannen het bos in.
Voor Sendero is de strijd over, hij kijkt later wel hoe het gelopen is en of hij terug kan keren.
Dat was het dan.
Gevoed door de krachten van het kwade en het goede streden beide strijders voort.
Plots maakte de zwarte Asschen een fout, hij gleed uit over zijn eigen zweet. Die beweging was voldoende om hem het leven te ontzeggen. Asschen's zwaard gleed naar binnen, een einde makend aan het leven van zijn donkere kant.
De lucht om hem heen werd killer, het licht verdween. Een kou overmande de Valheru. Voor hem verscheen een portaal, bestaande uit wit hete vlammen.
Uit de portaal kwam een zwarte schim. Zijn bewegingen alleen merkbaar door het geluid van bewegend lucht.
De schim kwam voor Asschen staan, en met een klap sloeg hij de valheru neer. Zijn hoofd van zijn romp scheidend.
Als ik je niet krijg, krijgt niemand je
* Een paar Kjeldoran Knights stormen door de sneeuw en trekken de Questor weg van de tegen zichzelf vechtende Valheru. Snel sleuren ze hem binnen de kasteel muren een sleepspoor in de sneeuw achter latend. Binnen brengen ze hem naar de ziekenboeg voor een onderzoek. De Questor blijkt verder in orde te zijn en hij wordt terplekke uit de ziekenboeg ontslagen.
* De troepen op de muur met alle bevelhebbers zien hoe de Valheru ter aarde neerstort en z'n hoofd er naast stuitert. Een gejuig stijgt op van de Muur. De bevelhebbers geven een teken en op dat moment klinkt er een diep gedreun vanaf de vlakte, de Lansiers, die aan de rand hebben gewacht, denderen over de vlakte alles en iedereen aan vijandelijke zijde vertrappeld. Dan valt de ophaalbrug met een geraas naar beneden en de poort zwaait open. Troepen stormen krijgslustig naar buiten om de overgebleven vijanden te verjagen en hun belegerings en oorlogsmachines te vernietigen. Geen spoor van de vijandelijke opperbevelhebbers is er te zien, blijkbaar zijn die er vandoor gegaan. Na de grote schoonveeg actie gaan de troepen terug het kasteel in en beginnen de opruim cq herstelwerkzaamheden. De vele vijandelijke lijken worden verzameld en op grote stapels verbrand, de slotgracht wordt gedrecht en ook daar wordt al het puin en de lijken uitgehaald. Alle gevallenen aan de "goede" zijde krijgen een nette begrafenis. De valheru wordt netjes compleet in een graftombe gelegt en de deur wordt verzegeld. Aan het einde bleek hij toch de "goede"kant gekozen te hebben. Nog steeds valt er sneeuw en is het donker. Een bediende loopt de poort uit en begint de toegangsweg te vegen met een meegebrachte bezem. Hij steekt ook de fakkels aan die de toegangsweg verlichten.
Hij kijkt omhoog en zucht. De eindeloze winter is nog niet over...
Enkele weken later
* De Rust is wedergekeerd, De Elven zijn teruggestuurd naar huis. En langzaam keren de vluchtelingen terug naar huis. Patrouilles rijden over de landerijen om de veiligheid van de op hun boerderijen teruggekeerde mensen te waarborgen. Ook letten ze op een teken waar zich de overgebleven voormalig vijandelijke opperbevelhebbers verblijven.
* Elke dag staat Lord Dreamer even op de muur en kijkt over de landerijen en ziet nog steeds hoe het licht uit de ramen van de boerderijen reflecteerd op de eindeloze sneeuwvlaktes. Hij kijkt naar de magiers die druk bezig zijn de rune magie te ontcijferen om de machtige bezwering van de eindeloze winter ongedaan te maken. Hij schudt z'n hoofd en kijkt even naar de drakentoren waar Quantarianth zit. Die schudt ook heel even z'n hoofd. Lord Dreamer weet dat de kans op weersverbeteringen er nog niet in zit. Atrimar en Phoenixx zijn op dit moment onvindbaar en zij zijn de sleutel tot de runemagie die het weer heeft doen veranderen in deze eindeloze winter. Lord Dreamers opdracht aan de patrouilles is duidelijk, zoek naar sporen van deze twee personen.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Een groep Lansiers zier er vervaarlijk uit, en hun uitrustig laat zien dat er niet met hun te spotten valt. behalve het veilig houden van de landerijen kijken ook zij uit naar sporen. Veel is er niet te vinden behalve een groepje Orcs die voor dat ze het beseften ten onder gingen in het geweld dat de Lansiers met hun korte aanval ontketende. De Orcs werden daarna op een stapel gegooit en verbrand.
De Lansiers patrouillieren verder over eilands wegen op zoek naar sporen en handhaving van de veiligheid. De "Witte" Heer heeft dat zo bevolen.
De valheru was gevallen, zijn lichaam voorgoed verdwenen.
De lucht werd killer, het werd zowaar nog donkerder dan het al was. Een vreemde entiteit betrad de ruimte waar Asschen zich bevond. Het straalde pure macht uit, maar ook duisternis, kou, angst en wreedheid.
Het heeft geen zin je te verzetten. Je lichaam behoort nu aan mij toe. Het heeft lang geduurd, maar mij terugkeer is een feit. Dankzij jou handelen zal de zwarte God weer terug keren naar het rijk der Goden.
* De schim die Asschen zojuist had toegesproken liep op hem af. De strijd was al besloten voordat hij begon. De valheru had verloren. Zijn ziel was nu eigendom van de zwarte God. Nalar heerste over zijn lichaam. En zou daarmee zijn terugkeer maken.
Denk niet dat je van mij af bent 
Bloed begon te stromen, en het leven keerde terug. Eindelijk keerde de duistere meester terug naar zijn onderdanen.
Met een korte, maar krachtige explosie kwam het graf bloot te liggen, en verdween de meester in het niets. Niets kon hem nu meer tegenhouden zijn citadel te betreden, en van daaruit zijn leger te commanderen.
Zelfs de vrouwe stond nu machteloos. De verbanning had lang genoeg geduurd. Eens weer zou Nalar de God der duisternis heersen over zijn land.
De oorlog was afgelopen, de Meglifein zat nog altijd in mijn lichaam, in mijn bloed, in mijn genen, genesteld in mijn leven en klaar voor een nieuwe strijd. Nu de oorlog voorbij was, in ruste.
Buiten was het nog steeds koud en onguur. De winter was nog niet ten einde, maar terwijl beide magiėrs zich bogen over de magische bezwering werd mijn lijf onrustig.
Wakker geschud door deze oorlog kon het niet stil blijven, er waren nog teveel vragen waar ik antwoord op moest vinden.
Als Lord_Dreamer op een goede dag wederom op de muur staat spreek ik hem aan.
Het was een harde en zware strijd beste Lord_Dreamer en we lijken de sterkste te zijn. Ik ben blij dat de strijd voorbij is en het dagelijks leven langzaam zijn gang vindt. Maar ik zit hier niet op mijn plek, ik ben niet gemaakt om tussen 4 muren te verblijven.
Het doet mij aan het hart, maar ik moet helaas vertrekken. Er zijn nog vele vragen waar ik antwoorden op moet zoeken, hetgeen mijn prioriteit verschaft. Ik zal zo spoedig mogelijk weder keren om te zien hoe het leven hier staat.
- "Ik had het al verwacht beste portier. Je bent vrij om te gaan. Ik heb een rantsoen voor je klaar laten zetten voor de reis, Illidan zal het je geven. Al vind ik het jammer dat je ons verlaat, snap ik je redens. Moge de goden je bijstaan op je reis."
* Vriendelijk knik ik naar Lord_Dreamer en schud hem de hand. Ik draai me om en loop de trap af. Onderaan staat Illidan reeds.
Het is tijd voor mij om te gaan beste Illidan. Jouw taak ligt hier, bij Bar. Sta hem bij en vernietig de bezwering. Ik vertrouw op je Illidan.
- "Meer dan mijn best zal ik doen om de bezwering te vernietigen. Succes met je reis beste portier, je bent bekend met de gevaren, maar laat je niet verleiden"
* Als ik Illidan de hand heb geschud en het rantsoen in mijn tas heb gelegd draai ik me om naar de hoofdpoort. Enkele timmerlieden zijn nog steeds bezig met de reparatie van de schade. Als ik langsloop knikken de vriendelijk. Ik loop het kasteel uit en voel de kille wind langs mijn lichaam. Hier begint mijn zoektocht naar antwoorden. Met grote stappen been ik door de sneeuw in de richting van de beschutting van het bos, nagekeken door Illidan en Lord_Dreamer.
Als je je doelen hebt bereikt heb je de lat te laag gelegd.
If a butterfly flaps its wings on one side of the world, the ripple effect could cause a tempest on the other --Chaos theory
Mijn tijd komt wel.
If you shake my hand better count your fingers ...
Vrienden, de tijd is aangebroken om afscheid te nemen. Ik weet dat de Vrouwe weer terug is gekeerd naar Midkemia. Van de grijze raad verwacht ik ook dat nu de taken erop zitten dat ze terug keert en tijdelijk wordt opgeheven totdat er nood is voor een volgende bijeenkomst.
* Vanuit de raadsleden klinkt wat gemompel en goedkeurende knikken. Lord Dreamer en Illidan kijken toe zonder een woord te zeggen.
Maar voor mij is het niet mogelijk terug te keren, ik zal achterblijven op het eiland en namens de Vrouwe mijn best doen om haar wensen te vervullen en een wakend oog op de komende gebeurtenissen houden. Gaat nu vrienden en moge de Vrouwe U bijstaan op uw verdere wegen.
* Een luid applaus volgt en de raad verlaat het formele gedeelte en er worden handen geschud, schouderkloppen gegeven en omarmt. De Raad is nu officieel ontbonden en een voor een stappen de leden in vershcillende magische portalen, de Questor, Lord Dreamer en Illidan achterlatend.
Zo dit was het dan, Lord dreamer, Illidan het is tijd om me terug te trekken. Ik zal terugkeren naar Grot der Mijmeringen. Daar kunt U mij vinden in geval van nood, maar ik ben van plan enige dagen te gaan mediteren en een verstoring van die meditatie zou uiterst ongeplaatst zijn.
* Lord Dreamer en Illidan knikken beiden en een omarming tussen de drie vrienden volgt.
Rare Questor, zonder jouw hulp hadden we het vele malen zwaarder gehad. Weet dat je altijd welkom bent in mijn kasteel.
Dank U mijn Heer Lord Dreamer, de amazones zijn trouwens een geschenk van de Vrouwe, zij zullen vanaf nu u dienen en staan reeds buiten gereed om trouw aan U te zweren. Behandel ze goed, ze zijn de beste!
* Bar_the_Grey geeft een vette knipoog.
Questor, hoe moet het nu verder met de magische rituelen waar we mee bezig waren? Het is nog niet gedaan, we moeten nog zoveel doen en de boeken, en.. en.....
Rustig mijn beste vriend. Ik heb het volste vertrouwen in je bekwaamheid. Jij kunt dit in je eentje aan en tot de tijd dat je ermee bezig bent, zal Lord Dreamer al zijn middelen beschikbaar stellen om je te ondersteunen. Het komt allemaal goed.
Vaarwel vrienden ik moet nu gaan, maar we kunnen ter afsluiting nog wel een glaasje van die overheerlijke ranja nuttigen een proost, waarop? Lord Dreamer aan U de eer!
* Daarna rijdt de Questor op een wit paard de poort uit groetend naar de mensen die aan het werk zijn.
wordt vervolgd in Grot der Mijmeringen .
Bij het kasteel wordt de schade zo goed en zo kwaad als het gaat hersteld en de droeve resten van de gesneuvelden geruimd.
Weer schudt ze haar hoofd.
De dwazen...
Begrijpen ze het dan niet?
Denken ze nu echt dat de strijd is gestreden?
Dat het kwaad is overwonnen?
De sukkels!
De Valheru was slechts een pion in het schaakspel, slechts een snipper van het grote geheel.
De macht en kracht van de "Naamloze" zijn alleen maar groter geworden!
* Phoenixx kijkt naast zich, en herinnert zich dan pas dat Atrimar haar heeft verlaten. Ze haalt haar schouders op... ze zal hem vast nog wel eens tegenkomen. Dat is onvermijdelijk. Maar nu even niet. Nu is het haar taak de "Naamloze" te dienen. De weg vrij te maken voor zijn totale heerschappij.
Maar hoe?
Hij kan dan wel zo verrekte machtig zijn... maar als ik hem moet helpen zou het toch wel zo makkelijk zijn als hij dit domme blondje deze vurige redhead een aanwijzing zou geven!
Op de vrijheid.
* Dan vertrekken de Questor en Portier elk naar hun eigen bestemming.
* Later die dag......
* Vanaf de muur kijkt Lord Dreamer uit over het bos, hij heeft afscheid genomen van twee strijdgenoten en weet dat alles z'n gang gaat. Hij kan niet langer wachten maar moet zelf wat gaan doen. Hij gaat de muur af en spreekt met Illidan en z'n officieren. Lord Dreamer laat dan z'n paard zadelen en stijgt op. Dan vertrekt hij door de hoofdpoort met in z'n hoofd de nagalmende afscheidsgroet van Quantarianth. " Wees voorzichtig en succes". Al gauw verdwijnt Lord Dreamer tussen de dichte begroeing van Het Duistere Bos van Herne_the_Hunter Deel III op zoek naar een spoor van Atrimar en/of Phoenixx. bang is hij totaal niet, hij is juist in z'n element als hij op zoek gaat.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
wakker wordt en om zich heen kijkt
* Bar_the_Grey werd op zijn weg begroet door burgers en krijgers die buiten het kasteel volop bezig waren de schade van de geleverde strijd te herstellen. Een beleefd knikje hier en daar, maar soms kon de Questor niet aan handen schudden ontkomen. Eindelijk aanbelandt bij de Noordpoort, werd hem verstaan gegeven dat de Kasteelheer Lord Dreamer op jacht was. Alleen.
* Bar_the_Grey schudde zijn hoofd, hoe kon de Kasteelheer Lord Dreamer zo impulsief en ondoordacht gehandeld hebben. Alleen op pad was niet alleen onverstandig ook uitermate gevaarlijk en kon een desastreus gevolg hebben. De Questor haaste zich nu naar Illidan om hem op de hoogte te stellen van zijn bevindingen. Na een kort onderhoudt verrok de Questor weer, nadat hij om een persoonlijk bezit van Lord Dreamer had gevraagd. Hiermee zou het hem misschien lukken om de Kasteelheer te localiseren. De Questor startte zijn bezwering, gadegeslagen door de elvenmagier.
illidan, dus als het goed is moet de Kasteelheer zich dus bevinden in:
Het Duistere Bos van Herne_the_Hunter Deel III
Ik hoop maar dat er niets gebeurd is....
En toen verscheen er een magische portaal.
* Alle vriendelijke bezoekers hebben bericht gekregen dat zij niet langer op het kasteel aanwezig kunnen zijn. het kasteel gaat dicht voor een recessieperiode. De bezoekers staan voor het kasteel naar elkaar te kijken en zien hoe masieve deuren dichtslaan en de ophaal brug opgehaald wordt . Ook de noorder poort gaat dicht, er kan niemand meer in of uit. De vlaggen gaan half stok. Lord Dreamer is verdwenen en niemand weet waarheen hij is gegaan en of hij nog terug komt.
De wind fluistert zacht de mensen toe.. tot ziens.. misschien tot ziens .....
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Krakend wordt de ophaalbrug weer neergelaten en gaat het valhek omhoog. Het kasteel staat weer open voor bezoekers, al zwerft de kasteelheer ergens rond.
De Pretorian Guards en hun officieren,waaronder Kronar (u kent hem al als u de verhalen gevolgt heeft) zullen er voorzorgen dat alles soepel verloopt.
De boogschutters staan nog steeds alert op hun posten en de alarm status is nog niet opgeheven, maar de gastvrijheid van weleer is teruggekeerd op het kasteel.
Patrouilles Pretorian Guards verspreiden zich weer als vanouds over het eiland en de eerste caravanen met goederen komen aan bij het kasteel.
De lansiers paraderen onder de zwart met gouden draken vaandel trots in het rond. Terwijl de rest driftig aan het oefenen is . De ophaal brug is naar beneden en de zware deuren van de poort staan open. het wachthuisje aan het begin van de brug is weer bemand en de gracht is gedregt en weer diep en schoon. de eerste eenden en zwanen zwemmen er al weer in , terwijl een koksjongen een poging doet een karper op de kant te krijgen.
Ja het kasteelleven is weer begonnen....
* Iedereen is vrolijk en blij, de vlaggen hangen in top omdat de Kasteelheer weer terug is. Er worden zelfs al voorbereidingen getroffen voor een heus feestmaal. De Kasteelheer Lord Dreamer en de Questor nemen eerst even tijd om zich op te frissen. Een warm bad doet wonderen na de vermoeide strijd die ze leverden met de demonen onder in de kerkers. Lord Dreamer trekt na het badderen nieuwe schone kleding aan en vertrekt vrijwel onmiddelijk naar een bijeenkomst met zijn adviseurs en officieren. Lord Dreamer is benieuwd naar wat hij te horen krijgt, wat er allemaal zich heeft afgespeeld gedurende zijn afwezigheid.
* Bar_the_Grey hoeft bij de bijeenkomst niet aanwezig te zijn. Hij heeft andere plannen. Na urenlang genoten te hebben van een ouderwets bad, staat de Questor op en trekt zijn witte gewaad aan. Er was vreemd genoeg een iemand die hij mistte toen hij en de kasteelheer verwelkomt werden door de kasteel bezetting. De Questor loopt gesteund door zijn staf door de gangen van het kasteel. Aangekomen bij de bibliotheek, merkt hij zijn vriend op. Met open armen komt de Questor op de man afgelopen. Deze wacht de Questor met een glimlach op.
Illidan, mijn beste hoe is het met jou.
* Nu pas valt de Questor een veranderd onbekend duister trekje op diep weggestopt, maar toch voor te zien in de ogen van zijn vriend en meester magiėr. Nu pas ziet hij de verandering. Maar te laat........te laat...
Een kort lachje ontglipt me als ik denk aan zijn toestand.
In de bibliotheek is het stil. Het personeel is bezig met het voorbereiden van een feestmaal, ter ere van Lord Dreamer en de Questor. Bar the Grey, de Questor. Hij zal het feestmaal niet meemaken. Hij heeft wat mij toebehoort.
Als hij binnen stapt zie ik een moment blijdschap in zijn blik. Met open armen komt hij op mij afgelopen, maar ik laat hem begaan. Slechts een kleine glimlach ontsnapt mij. Dan stopt hij plots. Zijn ogen kijken verbaasd, verdwaast en dan verbeten.
Toch niet zo blij mij te zien, waarde Questor? Het is al een lange tijd geleden dat je zo plots vertrok moet je weten. Ik ben blij dat je de kerkers overleeft hebt.
- "Illidan, vuile rat. Overgelopen naar de kant van de duisternis, de kant van de dood."
Nou nou, wat een woorden van de nette Questor. Ik zou niet willen zeggen dat ik overgelopen ben naar de andere kant. Ik heb slechts een nieuwe keuze gemaakt, een nieuwe keuze die mij veel voordeel geeft. Het zorgt voor veel kracht moet je weten. Je zou ook de goede keuze moeten maken Questor.
- "Dat nooit Illidan, dat weet je zelf ook best."
Laat de Vrouwe toch los Questor, ze heeft niet meer de kracht die ze had, ze heeft niet de kracht die je ooit zal hebben als je de keuze maakt. We kunnen samen een sterk bondgenootschap sluiten waarde Questor.
- "Geen sprake van Illidan, nooit zal ik me over laten halen om mee te vechten aan de kant van de duisternis."
Dat is spijtig Questor, je laat mij geen keus.
* Ik denk een moment na, ik had al verwacht dat hij zo onwetend zou zijn om niet de goede keuze te maken, zo dwaas.
Met een beweging van mijn staf til ik hem van de grond. Ik gooi hem tegen een muur aan en til hem weer op. Langzaam loop ik dichterbij terwijl ik de Questor verbeten zie kijken. Hij probeert zich los te maken van mijn greep, maar het kwade is sterker. Hij zou het moeten weten, de goede keuze moeten maken.
Je maakt de verkeerde keuzes Questor, maar ik laat je nog een keuze, je moet zelf beslissen of je de goede maakt. Jij hebt iets wat ik nodig heb, iets wat mij toebehoort, maar wat jij in je bezit hebt. Ik heb het over de Myrn-Edhelharn. Jij hebt hem in je bezit, de broedersteen van de nymf. Maak je keuze, geef hem aan mij, of sterf.
* Ik kijk de Questor aan, probeer in zijn ogen de waarheid te ontdekken, maar zijn magie is te sterk om het te ontdekken. Ik voel de kracht van de Vrouwe mij tegen houden. Dat vervloekte mens is nog te sterk.
Spreek op Questor! Maak een verstandige keuze!
Illidan luister naar mij betreed niet het pad dat alleen maar naar onheil leidt. Keer terug!
* Een magische Blast trof de Questor vol op de borst en hij gilde het uit van de pijn.
Nee Questor je woorden zullen geen invloed op mij hebben. Ik wil je nog bedanken voor je waardevolle lessen en hulp. Zonder je was mijn kennis over bepaalde zaken nooit zo groot geworden als ze nu zijn. Ook fijn dat ik hier op mijn gemak door alle waardevolle boeken heb mogen snuffelen. Wat denk je wordt het niet tijd om ze maar te verbranden?
* Bij het uitspreken van boeken verbranden, veranderde het gelaat van de Questor. Pure woede stond op uitbarsten.
Als je dat waagt dan zal ik geen genade meer kunnen hebben totdat je teruggekeerd naar het licht, levend of dood......
* Illidan was een moment niet helemaal zeker van zijn zaak, maar besloot toch de vuurbalbezwering op de bibliotheek los te laten. Op datzelfde moment stond de Questor op en hield zijn staf vast en sloeg er eenmaal mee op de grond met begeleidende woorden:
Magica Eresa
* Verbaast zag Illidan zijn vuurbal spreuk geen van de boekenrekken in brand zetten. Alle magie werd opgenomen door de staf van de Questor. Illidan, zelf een meestermagiėr, counterde weer met gemak de bezwering van de Questor. Die op zijn beurt hun via een verplaatsingsbezwering naar de hoogste toren verplaatste van het kasteel. Daar werd een schouwspel vertoond waar alle aanwezigen van het kasteel met ingehouden adem naar keken. Een magisch duel tussen twee gelijken. Illidan was jonger en fitter, maar de Questor was weer wijzer en geslepener. Illidan voelde dat hij de overhand kreeg en een gemeen lachje kon hij niet onderdrukken. waarom had hij de oude gek zo overschat? Zijn tijd was al lang voorbij. Het was zelfs een wonder dat deze oude gek voor hem het had opgenomen tegen een valheru. Als dat zo was, dan zou hij, Illidan de valheru met speels gemak kunnen keren naar de kant van de meester. Toen sprak de Questor nogmaals.
Illidan, dit heeft lang genoeg geduurt. Ik heb je verspeelde magische krachten geabsorbeert en heb genoeg van dit gevecht. Voor de laatste maal, keer terug van je doodlopende pad.
Oude gek, dwaas op het moment van mijn triomf durf je nog zulke taal uit te slaan, ziehier je doem.
* Illidan liet zijn machtigste spreuk los op de Questor, in een momen zag hij de werkelijke gedaante, in een neoseconde slechts, niet eens een herinnering. Maar zonder dat hij het besefte was Illidan de tweede persoon op het eiland die de ware gedaante van de Questor aanschouwde. In tegenstelling tot voor hem neer te vallen, rees de Questor op en sloeg met zijn handpalm in de lucht vooruit. Alle magische energie die Illidan zojuist had losgelaten werden nu terggekaatst. Hier had Illidan geen antwoord op en werd door de krachten gegrepen en als een vuurbal vloog hij door de lucht weg en deed hem landen op een andere toren.
De enige die z'n wenkbrouwen eens optrekt is de draak Quantarianth, die ziet het schouwspel aan en volet dat er iets niet klopt, maar zolang het kasteel of z'n bewoners niet in gevaar zijn doet hij nog niets.
De vechtende gaan door met hun spectaculaire lucht en vuur show.
|
|
