Het Kasteel van Lord Dreamer Deel 4

* Hij laat de trebuchets en katapults zodanig opstellen dat ze net uit het zicht zijn maar wel de kasteelmuur kunnen bereiken. Zelfs de elven die vanuit de lucht een aanval deden op het onzalige leger der doden hebben zijn stellages niet kunnen zien.

* Zijn mannen zoeken het bos af naar menutie voor de belegering apparaten en maken van dunne boomstammen zware pijlen voor de grote belegeringsbogen.

* Zijn deel van het plan is uitgevoerd, het wachten is nu op het sein van Atrimar en de mooie Phoenixx die aan zijn zijde staat. Na de vorige slag zou deze aanval wel moeten lukken en de troepenmacht in staat stellen de buitenmuur te bereiken , de verdediging te breken en door te stoten tot in het hart van het kasteel

De artsen nemen enige afstand terwijl ik naast de Questor neerkniel. Hij is nog bij het bewustzijn.

- "Waarde portier, wees geen dwaas, ga naar buiten, grote gevaren loeren nu. Ik ben bang dat je snel hard nodig zal zijn."

Maar nee Questor, ik zal u verzorgen, dat is nu de prioriteit. Verteld u mij, wat voelt u? Beschrijf het zo goed mogelijk.

- "Slechts de steek in mijn borst doet mij pijn, ander gevoel is... is..."

* De ogen van de Questor draaien weg, hij heeft het bewustzijn verloren. Snel leg ik zijn hoofd opzij, trek zijn kleed open dat over zijn borst zit en kijk naar de wond. Waar de pijl gezeten heeft zit een gat, waar het bloed nog uitvloeit. Snel leg ik een compres aan die het bloeden stelpt. Het gif moet al snel zijn werk hebben gedaan, maar het is mij nog onduidelijk om welk soort het gaat. Als ik in de wond een pijlschilfertje vind diep ik die uit en leg deze in een kom. Een vloeistof, afkomstig uit een potje uit mijn buidel, vult de kom. Langzaam verandert de kleur van de vloeistof van lichtblauw naar donkergroen.

Verrast kijk ik op, zou het zo makkelijk zijn? Het gif dat gebruikt is, is vergelijkbaar met wat ik vroeger gebruikt heb.

Uit mijn buidel diep ik een kruid, groen van kleur met een blauw spiraal dat omhoog draait. Ik pak een nieuwe kom en vul deze met een andere vloeistof. Ik breek de helft van het kruid af en leg dat in het water. De andere helft vermaal ik en versprijd ik over een stuk verband. Het compres wordt verwijderd, waarna ik de Questor snel en handig verbind, met het kruid op de wond.

Het kruid in de kom heeft reeds zijn werk gedaan. De kleur is niet verandert, maar het lijkt te stralen. Met kleine scheutjes giet ik de vloeistof bij de Questor naar binnen.

Drink mijn vriend, het zal je goed doen.
* En tot de artsen...
Laat hem rusten, hou hem goed in de gaten en hoop slechts dat dit hem zal genezen. Als mijn vermoeden klopt moet hij snel weer opgeknapt zijn, maar laat mij elke verandering weten, zodat er snel ingegrepen kan worden.

* Terwijl de artsen mij instemmend aanknikken loop ik het hospitaal uit. Illidan is reeds verder gegaan met de ceremonie en ik neem plaats aan de zijkant. De essentie van deze ceremonie is nu nog groter, maar het gevaar ook. Laat het goed komen.

Als de Questor is afgevoerd stapt Shagra op mij af en vraagt wat er van haar verlangd wordt.

We moeten doorgaan met de cermonie, neem allen weer de oude plaats in en we zullen de ceremonie hervatten. Het moet snel gebeuren, doch geheel correct.

* Shagra knikt en loopt terug naar haar plaats. Als de anderen van de schrik bekomen zijn en hun plaats weer ingenomen hebben wordt de ceremonie hervat.

Na veel bezweringen en magische tekens die de ware kracht moeten verkrijgen uit de aarde wordt, wordt het mij plots duidelijk. Het kwaad weet wat er zich hier afspeeld. Daarom heeft hij zijn krachten aangewend om de Questor buiten spel te zetten. Ik wordt wakker uit deze gedachten als ik door een stem wordt afgestraft voor mijn gebrek aan concentratie. Ik keer terug en concentreer me volledig op de ceremonie, welke bijna afgelopen is.

Na verloop van tijd begint het kistje te bewegen. Ik kijk een moment op en ga dan verder. Plots voel ik een enorme kracht opkomen. Zou dit het teken zijn? De Questor heeft mij gezegd door te gaan tot ik het wezen zou zien. Doorzetten dus.
Plots smelten de boeken en het kistje samen. Een enorme rookkollom spuit uit de grond en doet de omstanders verschrikt achteruit stuiven. Ik tril van spanning en kijk omhoog naar de rookkolom. Langzaam trekt de rook op en wordt de gestalte duidelijk. Een enorme beer verschijnt, zijn vacht wit als dat van een ijsbeer. Verschrikt vraag ik me af wat ik nu moet, de Questor leek bekend met wat er zou gebeuren, maar deze is uitgeschakeld. De beer verheft zich op zijn achterpoten waardoor hij zo mogelijk nog groter en indrukwekkender wordt. De oplichtende gele ogen kijken mij indringend aan. Terwijl de Grijze Raad bijna onverstoord doorgaat met de ceremonie aarzel ik een moment. Moet ik nu stoppen of doorgaan als de Grijze Raad doet?

Nog voor ik een beslissing kan nemen klinkt een stem in mij, welke van de beer lijkt te komen.

- "Magiër van de elven, u heeft mij opgeroepen, lang vervlogen tijden zullen herleven"

* Een enorme brul weerklinkt als de beer zich in het lijf van Illidan stort. Een enorm lichtspectrum draait rond zijn lichaam en zijn lichaam schokt en beeft.
De kracht die ik krijg van deze magische gebeurtenis is onebschrijvelijk. Mijn lichaam heb ik niet meer onder controle, slechts mijn geest kan nog strijd leveren, maar deze wordt direct verloren. De geest van de beer wordt samengesmolten met de geest van Illidan.

Als het licht is afgenomen en het geluid is verstomd zakt Illidan vermoeit in elkaar. De Grijze Raad kijkt verdwaasd en verbaasd naar het bijna levenloze lichaam. Als Lord Dreamer naar Illidan snelt ziet hij dat zijn ogen nog open zijn en er nog leven uitstraalt. Stralen is het goede woord, zijn ogen stralen, binnenin brandt het vuur. Hij wenkt enkele ziekenbroeders die hem in het hospitaal op een veldbed neerleggen. Daar probeert het lichaam van Illidan tot rust te komen.

- "Het lijkt wel of de magiërs dit overschat hebben. Voorlopig staan ze beiden buiten spel en is hun staat onduidelijk." * mompelt Lord Dreamer

Als de menigte enigzinds bedaard is na dit schouwspel vliegen de vragen door het kasteel. Sommigen menen dan het gelukt is, terwijl anderen blijk geven dat het mislukt is en dat alles vernietigd zal worden. Slechts 2 mensen weten het antwoord, maar die kunnen voorlopig geen uitsluitsel geven...

Haar rode haren waren zwart van de modder, haar ogen rood van het huilen.
Een soldaat had haar mee genomen naar binnen, en haar daar op een bank neergelegd.
Daar lag ze nu, huilend om het verlies van haar vader.

Ehm hallo.. gaat het wel .. kan ik iets voor je doen ..

* Stamelt de Guard. Het doet hem denken aan de tijd dat zijn eigen dochter weer eens thuis kwam met liefdesverdriet. Alleen zo te zien heeft deze jonge vrouw daar geen last van maar is het ernstiger

* In formatie vlogen hij en zijn broeders over de wolken. Gedragen door de machtigste draken. Shallgraum brulde onder hem. Hij keek nog eens om en zag zijn rijk in puin, grote rookvlammen die van verre nog te zien waren gingen op van waar eens zijn onneembare burcht was gevestigd. De slag was verloren en hij wist dat zijn heerschappij ten einde was. Toen doemde het luchtkasteel op van de overwinnaar. Galant landde Shallgraum en de andere draken. Via een handgebaar gaf hij aan zijn broeders aan dat ze moesten wachten. Behoedzaam liep hij de trap op die leidde naar de poort. Toen hij boven aankwam keek hij nog eenmaal achterom. Op dat moment ging de poort open. Een groot wit licht straalde vanuit een enorme ontvangstzaal. Twee engelen stapten opzij om hem toegang te verschaffen. Met een gebogen hoofd liep hij naar voren richting de overwinnaar. Voorzichtig haaldde hij zijn zwaard uit zijn gevest. Rumoer ging op in de zaal, engelen kwamen dreigend dichterbij. Toen legde hij het zwaard in zijn schoot en knielde neer. Hij bood de kling aan ten teken van vrede.

U bent dan wel overwonnen Heer, maar uw handelen was immer dapper. U heeft eerbied en onze sympathie gewonnen. U verlangt van mij ingrijpen om te redden wat te redden valt?

Jawel, U moet!

De prijs voor dit is hoog, U weet wat wij verlangen als tegenprestatie?

Jawel, ik accepteer die volledig.

Goed, sta op, vanaf nu bent U bekent als de Questor. Ik zal uw wereld behoeden van de ondergang. U en uw volgelingen zullen vanaf nu onder mijn bescherming staan. U zult als dienaar ten alle tijde handelen in de geest van mij.

* Bar_the_Grey was nog steeds aan het ijlen en vocht zo leek het tegen het gif. Maar de wond genas sneller dan verwacht. De Questor spuugde het gif dan ook uit. Magie? Werk van bovenaardse krachten? De questor opende weer zijn ogen. Hij zag de verbaasde gezichten van de genezers en portier. Hij stond op en duwde de eerste tegenspartelende genezer aan de kant. Vlug baande hij zich naar buiten. Nog steeds zonder een woord of gebaar. Toen de questor was aangekomen bij de kasteelmuur zocht hij een verdedigingstoren uit en gebaarde de soldaten om plaats te maken. De ceremonie was bijna ten einde. De Beer was verschenen en was in Illidan gesprongen. Nu was het zijn beurt zo wist hij. Op dat moment klonk er een stem in zijn hoofd.

Questor, het is nog niet te laat, loop over naar mijn zijde. Laat die achterlijke Vrouwe achter en kies de kant van de overwinning..

Je hebt geen vat op mij Naamloze, ik sta onder bescherming van de Vrouwe, zie en huiver.

* Bar_the_Grey spreidde zijn armen en er verscheen een groot wit licht net boven zijn hoofd. Op de kantelen verschenen nu andere leden van de Grijze Raad die het witte licht overnamen zodat er een lange lijn van lichtbakens ontstond. Op het moment dat alle lijnen verbonden waren, wees de Questor met beide handen naar voren. Het witte licht schoot vanuit het kasteel als een steeds groter wordende ring naar buiten op het slagveld. De aanwezige ondoden vielen ter aarde hun connectie met deze wereld beeindigend.

Ha, Naamloze zie hier maar je legers doorheen te loodsen.

* Shagra keek trots naar de Questor, haar vroegere meester. Ook met een blik van nostalgie keek ze nog eens naar de draak die op de toren lag. Ze sloeg een diepe zucht.

"Atrimar... de struktuur is weg.
Er zijn onduidelijke faktoren in het spel.
Faktoren die gebruik willen maken van de chaos die nu heerst en daar een graantje van mee willen pikken.
In het noorden voel ik een... eenheid... ik weet niet precies wat, die zich tegen het kasteel heeft gekeerd.
Maar het voelt niet goed, ik geloof nooit dat zij in naam van de "Naamloze" optreden.
En dan de Valheru.
Ik weet dat hij hier is geweest..." * een glimlach verschijnt op haar gezicht als ze denkt aan de welhaast spirituele streling langs haar gezicht
"...hij was hier, Atrimar, maar waarom vertoont hij zich dan niet?
Moeten wij hier op hem wachten, moeten wij hier met dit dode leger wachten tot hij ons naar de overwinning zal leiden?
Of moeten we het kasteel innemen en hem aldaar verwelkomen?
Ik denk niet dat we al te veel tijd hebben, Atrimar.
Weet je nog dat ik je vertelde van die hoog energetische entiteit?
Ook die is nog aanwezig... maar... het lijkt alsof zij zich heeft gesplitst... ik geloof dat er nu twee zijn... zwakker dan degene die ik eerst voelde...
En het rommelt binnen het kasteel.
Ook daar zijn meerdere krachten aanwezig, en niet al die krachten, machten, zo je wilt, hebben hetzelfde doel voor ogen!"

* Alsof het zo gepland was, verscheen er op dat moment een groot, wit licht boven het kasteel.
Een wit licht, dat zich uitbreidde, splitste en zich naar de kantelen uitbreidde.
De "lichtbronnen" verbonden zich met elkaar tot een ring.
Een ring die groter en groter werd en als een razende op hen af schoot.
Verschrikt heffen zowel Phoenixx als Atrimar hun handen voor hun hoofd alsof ze op die wijze het kwaad - of eigenlijk zou hier "goed" gepaster zijn - zouden kunnen afwenden.
De lichtkrans vloog langs hen heen en door de troepen.
De troepen die met een zucht ineen zakten, even dood als ze waren op het moment dat ze werden begraven.
Atrimar en Phoenixx keken elkaar sprakeloos en vragend aan.

Woedend draait Atrimar zich om en sprint hij naar zijn tent. Daar aangekomen begint hij in een kist te zoeken naar papieren. Als Phoenixx hem achterna loopt ziet ze hem een oud uitziende rol uitrollen op de tafel.

Wat is dat Atrimar?

Atrimar antwoord eerst niet, maar snelt met zijn vinger langs enkele symbolen.

Dit, schaduw van mijn hart, dit is ondergang. Dit is de oudste runenformule die ik in al mijn geleefde levens gevonden heb, en deze formule kan ik, met jouw hulp wel activeren. De formule roept een duisternis op zo donker, dat licht er voor vlucht, deze duisternis brengt kou met zich mee, een kou die nog geen sterveling op dit vervloekte eiland ooit heeft gevoeld.

Atrimar neemt Phoenixx bij de hand en leidt haar naar een heuvel in het zicht van het Kasteel. Met luide stem roept Atrimar LD en de Questor aan.

Kasteelheer, ik geef jou en de jouwen een laatste kans om je verdomde kasteel te verlaten. Neem die kans aan, of ga ten onder in die hoop stenen. Het is mij om het even.

Als antwoord uitblijft strekt Atrimar zijn armen uit en trekt hij de symbolen mentaal van het papier af, deze beginnen een dansende spiraal tot ze hoog aan de hemel staan. Atrimar trekt Phoenixx' krachten uit haar en balt deze samen met de zijne. De sybolen aan de hemel zijn allen samengekomen, en slechts in het midden ontbreekt een vorm. De gezamelijke kracht van Atrimar en Phoenixx worden aangewend om deze centrale rune te vullen. Als dat eenmaal gebeurd is, en de ketting is voltooid trekt Atrimar zijn kracht terug uit de ketting, en geeft hij die van Phonixx weer retour aan haar.

Vergezeld van tintelende schichten van bliksem, en een onaards gerommel in de grond beginnen de runen in de lucht te draaien. Steeds weer rond en rond, en sneller en sneller. Vanuit de wouden om het Kasteel weerklinken honderden wolvenkelen, in een klaagzang naar hun grote liefde. De maan begint op te komen en zich een weg te banen in de richting van de zon.

Voel de duisternis en de koude die je hart bezwaren Kasteelheer, het zullen je laatste emoties zijn in deze wereld!

De symbolen spatten uiteen op het moment dat de maan zijn positie voor de zon inneemt, en de vonken die zij achterlaten zetten zich om in ijzig koude sneeuw. De wind wakkert aan en slaat de vlaggen en vaandels op de kasteelmuren strak aan hun stokken.

Wat restte was duisternis.

Het viertal maalt niet om de taferelen die er boven hen en om hen heen voltrekken. Een arrogante glimlach staat op vier lippen, en een egoistische blik heeft bezit genomen van een acht-tal ogen. Dit is slechts opvulling van hun tijd. De klok tikt door en zo ook hun plannen, die langzaam maar zeker een andere vorm aan beginnen te nemen, telkens wijzigen de acht, als groep, de details van hun plannen, dankzij nieuwe informatie en nieuwe inzichten. Het doel blijft hetzelfde, maar door de vele aanpassingen die er constant worden gedaan blijft alles een vloeiend geheel dat ongrijpbaar is voor hun omgeving. Toen de veranderingen in het netwerk, of het ConSentient binnen drongen waren de leden er huiverig van om ze te omarmen, het zorgde voor verwarring en onenigheid over de weg die ze bewandelden. Eenheid is waar hun kracht lag en nu nog steeds ligt. Maar wat ze al snel beseften als groep was dat er geen verschil was, geen oneingheid binnen de ConSentient. Het was zelfs een voordeel, eenmaal begonnen konden de zaken een andere wending nemen waardoor een observerend oog van buitenaf zo goed als nutteloos zal blijken te zijn. Alleen de ConSentient weet hoe en wat. Met het verwerkingsvermogen van de acht geesten zouden veranderingen in de losse plannen razendsnel kunnen worden geanalyseerd en worden toegepast.
Efficient.

"De ConSentient is uiterst tevreden."
"Ik vraag me af waar we heen gaan."

* De woorden hardop geopperd zodat een luisterend oor ze op zou kunnen pakken en de informatie, geschonken, zou verwerken op tal van manieren. Het viertal dat zich binnen de muren van de burcht verscholen heeft, afgezonderd van de buitenwereld, beweegt zich voort, waar ze maar willen. Het gepaste woord voor deze activiteit zou zijn een "ommetje". De mogelijke uitkomsten geven de vier een aantal zeer interessante scenarios om te analyseren en te extrapoleren, terwijl op de achtergrond van de ConSentient de voldane boodschap luidt: "Maar voor de kasteelheer geen hulp..."

Het is tijd. Tijd om de werkelijke macht van de oeroude drakenrijders te tonen aan zij die ongelovig zijn. Tijd om je werkelijke kracht op ze los te laten. Bestijg je strijdros, en betreed het strijdperk.

Sneeuw dwarrelde neer, Atrimar was bezig. De hrulfse schoft was te bruikbaar om af te slachten, maar hij kon iets te goed opschieten met Phoenixx. Hij stond te dichtbij.
In de verte huilde wolven.

De schim stond midden op het slagveld, en zag soldaten vertrekken uit het kasteel.

Laat ze begaan, hun doel is jou doel. De boodschap van de meester was duidelijk.

Het gehuil van de wolven verstomde. En soldaten renden, ongezien voor het kleine deel van Asschens leger, terug naar het kasteel. Wat hun missie was wist Asschen niet. Maar de smid leek er niet blijer van te worden.
Stilletje dankte Asschen de kasteelheer voor zijn plan. Dit kwam erg goed uit.

Het was tijd om de oproep van de meester te bestrijden. Met een mentale oproep riep hij Shazare. Het was tijd om de Valheru uit zijn tent te lokken, en Phoenixx te laten zien hoe goed hij was.

Hij loopt naar een van de gevallen ondoden, zijn kameraden uit vele tijden, en zweert wraak. Een voor een steekt hij de pijlen in de hals van de doden, hun bloed dat geen bloed is kleeft aan de pijlen. Als Phoenixx komt kijken wat hij aan het doen is kijkt Atrimar haar vernietigend aan.

Zie hier het resultaat van de plannen van je meester chairin. Waar is hij, met al zijn gekonkel, en al zijn intriges? Het enige resultaat wat de draghkar heeft bereikt is dood. En niet zijn dood, nee de dood die eeuwig is. Nooit meer zal ik uitrijden met mijn kameraden, mijn broeders. Als Dreamer niet gecountert had tegen mijn bloedbroeders zou ik verdwijnen. Zou ik deze hele helse bende laten voor wat het is. Maar nu gaat ook dat niet meer.

Atrimar verzamelt zijn pijlen en spant een pijl op zijn boog. Met een woeste, strakke haal spant hij de boog en schiet hij een pijl naar de kasteelmuur. Een van de soldaten op de muur, pratend met een kameraad, heeft zijn pijnlijke dood nooit aan zien komen. Het schot is goed, erg goed. Zelfs voor een ervaren schutter als Atrimar grenst het schot aan het onwaarschijnlijke. De pijl treft de soldaat recht in het hart, en nog voor hij de grond raakt heeft zijn ziel zijn lichaam verlaten. Vette, zwarte builen vormen zich onmiddelijk op zijn lichaam, zijn kameraad op de muur in afschuw achterlatend.

Ik ga op jacht chairin, de strijd is de jouwe voor nu. Mijn strijd ligt slechts in wraak.

Atrimar verdwijnt in de bossen, geleid door de mentale klaagzang van zijn wolfsbroeders. Als hij een weinig later aankomt bij een kleine open plek, en vanuit de bosjes een soldaat een welp van zijn wolfsbroeders ziet afmaken verliest hij zijn zelfbeheersing.

Zijn boog zingt een dodenmars als een voor een alle zeven de soldaten ter aarde storten. Allen geveld met een enkele pijl, en allen besmet met de pestachtige builen.

Verdwijn mijn broeders. laat Atrimar mentaal aan zijn wolven weten.

Dan neemt Atrimar, een voor een, de lijken terug naar zijn kamp, en legt hij ze, op een na, op een katapult. Hij snijdt de kelen van de onfortuinlijke soldaten door en hun gitzwarte, vergiftigde bloed bedekt hun lichamen.
Dan geeft Atrimar het bevel om de katapult af te schieten.

De lijken vliegen over de kasteelmuur heen, en landen op de binnenplaats. Al snel klinkt het geween van de nabestaanden door de duisternis. Ongevoelig voor deze ontwikkeling beveelt Atrimar de overgebleven soldaat te villen en zijn lijk buiten bereik van de soldaten voor het Kasteel neer te smijten.

Vanaf een heuvel kijkt Atrimar toe als de soldaat wordt neergelegd, zijn lichaam prooi voor de vele aaseters die op de oorlog zijn afgekomen.

Atrimar stuurt LD een mentale boodschap.

Voor elke wolf vallen er twee van jouw jagers. Staak de jacht, en ik staak mijn wraak. Voldoe je hier niet aan zorg ik er persoonlijk voor dat de pest het Kasteel van binnenuit vergiftigt, nog voordat ik binnenval, en je hart aan de gieren geef.

Staak je de jacht laat ik je, na betaling van de twee op een aan soldaten in vrede.

Dan komt hij tot de conclusie dat de volgende stap niet de zijne is. Laat de Draghkar Valheru maar eens laten zien waartoe hij in staat is. Bekijk het maar, ik wacht mijn tijd wel af.

Questor de Draak voelt mijn aanwezigheid. De beschermkracht van de Vrouwe is uitgewerkt zo lijkt het.

Shagra, het zat er aan te komen, misschien is het dan beter dat je het kasteel verlaat?

* Shagra knikt en omhelst de Questor intens.

Beloof me dat je voorzichtig doet Questor?

Dat beloof ik. Ga nu mijn trouwe vriendin. Hopelijk zullen we elkaar ooit nog eens terugzien. Als de Vrouwe dat toestaat.

* Op dat moment laat Atrimar zijn rune magie los en verdwijnt het witte licht en is er duisternis in het kasteel. De Questor en Shagra laten nu de tranen voluit stromen ongezien.

Questor, genoeg daarvan! Gedenk je belofte. Het is tijd, het wezen is vrijwillig en ongezien naar het kasteel gekomen. Lat de Noordpoort openen. Je weet wat er van je verwacht wordt.

Jawel, Vrouwe.

* Bar_the_Grey laat Shagra los en knikt nog eens naar haar. Zij knikt terug en achter haar verschijnt een portaal waar ze instapt en in verdwijnt net als de portaal zelf. De Questor loopt naar de noordpoort.

Wachters open de poort, het is de Questor die tot jullie spreekt.

* De wachters twijfelen even, maar dan herkent er eentje duidelijk de stem van de Questor en de poort wordt geopend.

* Bar_the_Grey loopt naar de poort en voelt het wezen naderen in al haar gratie, trots, puurheid en maagdelijke goedheid. De Questor doet een beschermingsbezwering en laat ook een transformatie bezwering los. Een kleine witte aura komt nu om de Questor heen. Zijn witte gewaad lijkt nog witter dan normaal. Zijn grijze haren wapperen fel op de wind mee, in zijn rechterhand heeft hij zijn wandelstaf, in de linker een Ijszwaard. Dan komt langzaam in de bundel van licht het wezen tevoorschijn. Voorzichtig komt ze dichterbij. Dan ontwaard ze de Questor en stapt ze in het volste vertrouwen op hem af. Dit is een werkelijk prachtig gezicht in het verder vrijwel in duisternis gehulde kasteel.[/me]

Daar ben je, ik ben blij dat je gekozen hebt om tevoorschijn te treden. Zullen we samen dan maar de Valheru tot bezinning brengen? Om een einde te maken aan de gaande strijd?

* De prachtige Eenhoorn hinnikt en biedt haar rug aan de Questor aan. Deze springt op de rug van het magnifieke wezen. en op een rustige draf rijden ze de poort uit. Gade geslagen door iedereen. Nog nooit hebben zovelen een eenhoorn gezien, dit mythische wezen toont zich namelijk nooit aan stervelingen.

Sluit de poort achter mij.

* Vanuit het kasteel gaat gejuich op en mensen rennen naar de kantelen en kasteelmuren om te aanschouwen wat gaat komen. De Questor rijdt als een kleine wit licht het slagveld op en houdt in het midden staande.

Valheru, het is tijd dat je tot bezinning wordt gebracht. Weet wie spreekt, ik ben het Bar the Grey. Questor en dienaar van de Vrouwe Dala. Toon jezelf!

De strijd van goed en kwaad was afgelopen, het was nu een strijd van wraak, wellust, en macht.
De goden hadden zich terug getrokken, en keken toe hoe hun pionnen het tegen elkaar aflegde. Er zou geen winnaar komen, alleen verliezers.

De razernij die over Asschen was neergekomen was nog steeds meester van hem. Invloeden van buitenaf waren nog steeds actief. Zijn drang om zichzelf eens en voor altijd te bewijzen nam alleen maar toe. Hij zou de enige overlevende Valheru op dit eiland moeten zijn.

Nog voordat hij de kans kreeg om te reageren op de acties van de smid en de kasteelheer, gingen de poorten open. Een man in het wit trad naar buiten. Een aura van walgelijk goedheid hing om hem heen.
De vrouwe had zich nog niet teruggetrokken. Haar strijd tegen het kwade ging nog steeds door. Vreemde krachten werden aangewend, en een bijna mythisch wezen verscheen op het slagveld.
Een eenhoorn, een wezen dat zo vol zat van de krachten van de vrouwe dat Asschen alleen maar met afschuw kon kijken.
De eenvoud, en pracht gingen aan hem voorbij. Dit wezen vormde een bedreiging en moest koste wat kost verdwijnen.

Zonder draak, zonder strijdros liep Asschen op het wezen, en de questor af. Hij zou dit snel ,en zorgvuldig afwerken. Om daarna zijn furie op de kasteelheer los te laten.

Met een handbeweging werd de spreuk omgekeerd, en was de valheru voor iedereen zichtbaar. Met geheven zwaard liep hij op de witte ruiter af. Het lot zou geschieden.

Uitgeput, maar op haar hoede, kijken de acht toe, hoe hun werk zich openbaart in de persoon van Questor. Ze zijn vermoeid en zwakker door de actie, het was geen makkelijk opgave om dit voor elkaar te krijgen, maar het is hen gelukt. Nu is het afwachten.

Dus Vrouwe, U helpt mijn gelijken te overleven?

Jawel Drakeheer, maar de prijs is hoog. Ben je daar van bewust!

Ik ga akkoord.

* Een moment later stapt de trotse Drakeheer naar buiten en spreekt zijn laatste getrouwen toe. Anderen zouden het niet begrepen hebben en zich doen afkeren van hun leider, maar dit zijn de trouwsten, die hun leven zouden geven aan hun Heer. Geen van hen kiest ervoor om deze plek te verlaten. Samen stappen ze nu nogmaals door de poort. Shallgraum brult nog eens dreigend, als een van de engelen te dichtbij komt.

Vrouwe, ik en mijn metgezellen hebben onze keuze gemaakt.

Goed neem afscheid van elkaar, dit zal de laatste maal zijn dat jullie elkaar zullen zien in jullie huidige levensvormen.

* Bar_the_Grey neemt afscheid van zijn trouwste onderdanen en vrienden. Daarna daalt er een groot wit licht vanuit het dak van de koepel neer. Bij sommige personen veranderd de gevechtsuitrusting en wapens in gewaden en wandelstafs. Anderen krijgen vleugels en hebben een witte gloed over zicht. Shallgraum verandert van drakegedaante naar die van een vrouw.

Vanaf nu Bent U, Bar the Grey, Questor en Dienaar. Uw volgelingen zullen opgenomen worden in de grijze raad en in het engelenleger. En Shallgraum.....

U heeft gekozen uw voormalige meester te volgen en ook toe te treden tot de grijze raad,....als mens.

* Het deed pijn in zijn hart om de laatste zin van de Vrouwe te horen, maar dit alles diende om zijn gelijken te redden.

* Bar_the_Grey schrok wakker uit zijn mijmeringen, door het hinniken van de Eenhoorn. Waar had hij gezeten met zijn gedachten. Zijn plan was nu helemaal in duigen gevallen. De Valheru was reeds verschenen en kwam met rasse schreden dichterbij. Er was geen tijd meer om het plan ten uitvoering te laten gaan. Vlug hief de Questor zijn IJszwaard op. Het was net op tijd om de zwaardslag van de Valheru op te vangen. Er zat in de zwaardslag van de Valheru zoveel woede en frustraties verstopt dat de Questor van de rug van de eenhoorn viel en op zijn rug op de grond terecht kwam. De Valheru kwam nu langzaam naar voren.

Questor, je bent lang genoeg vervelend geweest, mij uitdagen voor een duel is zelfmoord, een zinloose aktie, of.....

* Bar_the_Grey hoordde de woorden nauwelijks, iets wat eeuwen weggestopt had gelegen onder beschermingslagen van de Vrouwe zelve, kwam nu opnieuw tevoorschijn. Hij zag voor zich talloze gevechten, moorden, branden van hele steden en beschavingen, onderdrukken van volkeren, schrikbewind..... Zachtjes mompelde de Questor in zichzelf.

Nooit weer.....

Nimmer meer......

* Bar_the_Grey keek de Valheru aan, hij had een andere blik in zijn ogen. Ditmaal met ogen die branden vurig van haat. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en een harde lach klonk uit zijn mond.

Hahahaha, onnozele!

Plots komt portier op mij afgelopen. Zijn blik staat ernstig, enigzinds bezorgd.

- "Illidan, mijn waarde vriend, het doet mij goed u na zo'n lange tijd weder te zien, maar uw lichaam lijkt verzwakt. Is dit het gevolg van de aanval van de Meglifein?"

Portier, ook mij is het een enorm plezier je levend en wel hier te zien. Je lijkt sterker en wijzer dan ooit tevoren. Mijn lichaam is inderdaad verzwakt door het opnemen van de Meglifein. Weet goed, het was geen aanval. Mijn geest kan de kracht van de Meglifein goed beheersen, maar mijn lichaam is niet sterk genoeg. Ik heb me sterk vergist, maar deze fout kan mij fataal worden.

- "Uw leven mag niet geriskeerd worden Illidan, uw rol binnen deze strijd is vele malen groter dan die van mij, uw kracht is belangrijk in deze oorlog. Ik wil mijzelf beschikbaar stellen om de Meglifein over te nemen."

Het is een dwaze gedachten waarde portier. Weet dat de kracht groter is dan je ooit hebt gezien. De ondergod heeft de kracht van de aarde met zich. Ben je zeker van jezelf?

- "Jawel, ik weet dat als ik niet in staat was geweest om de kracht over te nemen u die gedachte al uit mijn hoofd had gepraat."

* Ik glimlach en betrap mezelf op mijn onvoorzichtigheid. Portier is sterk en wijs geworden, hij kan het aan.

Goed dan, laten we ons terugtrekken en ons voorbereiden op de ceremonie die nodig is om de Meglifein in jouw lichaam te plaatsen.

* Gezamelijk lopen we naar de achterkant van het kasteel, waar een grote vergaderzaal is. In de zaal zijn geen mensen aanwezig en met een vloeiende beweging schuif ik alle tafels en stoelen aan de kant. In het midden ontstaat een open ruimte waar we de ceremonie zullen laten plaatsvinden. Het zal slechts enige tijd duren.

Nadat Illidan een ruimte heeft gemaakt in de oude ongebruikte raadszaal begint hij met een kleine ceremonie. Een magisch pentagram en wat spreuken zouden genoeg moeten zijn volgens hem. Bij de laatste woorden van zijn spreuk begint het pentagram te gloeien.

- "Stap in het pentagram beste portier. Jij moet het middelpunt zijn hier om de Meglifein over te laten stappen."

* Terwijl ik gehoorzaam in het midden van het gloeiende pentagram ga staan begint Illidan aan de laatste spreuken. Als hij de laatste woorden uitgesproken heeft begint iets diep in zijn ogen te gloeien. Geruis klinkt in de kamer en neemt steeds verder toe.

- "Het gaat beginnen! Blijf je concentreren portier, zorg dat de Meglifein geen controle over je krijgt en dat je de kracht in je eigen geest opneemt" * schreeuwt Illidan.

Het geraas neemt toe, een ruit in de hoek van de kamer springt kapot. Illidan gooit zijn hoofd in zijn nek en schreeuwt. Dan komt de Meglifein tevoorschijn. Zijn prachtige gedaante doet mijn adem een moment stokken. De oerkracht die uitgaat van de met een prachtig witte vacht bedekte Meglifein is enorm. Zijn gloeiende ogen kijken vanuit de hoogte op mij neer.

- "Uw lichaam zal de mijne zijn." * is het enige dat de Meglifein zegt.

Ik span al mijn spieren en de Meglifein duikt voorover. Ik voel de kracht door mijn lichaam heen en ik beef. Al mijn spieren strakgespannen houd ik de Meglifein in bedwang. Ik zie Illidan vermoeit achterover vallen.

Plots wordt het rustig in de kamer. Mijn lichaam ontspant, ik zak neer en ga op mijn knieën zitten. Het valt me op hoe makkelijk het ging, al kostte het wel veel kracht. Ik wend de Meglifein aan en ik voel de kracht terugvloeien in mijn spieren.

Ik sta op en loop richting Illidan, hij kijkt op en glimlacht.

- "Maak je om mij geen zorgen, ik red me wel. Ik zie in je ogen dat het gelukt is, ga heen portier en zorg dat deze strijd gewonnen wordt. Ik zal me snel bij je voegen."

* Ik help Illidan overeind en kijk hem aan. Hij ziet er erg vermoeid uit.

- "Ga heen! Je bent nodig in de voorste gelederen. Laat mij hier, ik heb tijd voor mezelf nodig."

* Langzaam loop ik de raadskamer uit, Illidan achter mij latend. De Meglifein is rustig, hij geeft mij kracht. Vanaf nu ben ik verbonden met de Meglifein, voor eeuwig.

De onnozele man dacht dat hij het zonder geweld kon oplossen.
Zonder na te denken liet Asschen al zijn agressie los, zijn zwaard flitste door de lucht, alleen een kleine windvlaag liet weten waar het zwaard zich bevond.

Straaltjes bloed markeerden het lichaam van de Questor. Hij leek er zich niks van aan te trekken. Zijn glimlach was nog even groot, en nog altijd deed hij niks.

* Asschen viel even stil, verbaasd over de kracht van de man voor hem. Ieder ander was inmiddels in een lijk verandert. Zelfs de machtige elfen hadden de furie van de valheru niet kunnen overleven, maar de man voor hem deed net of er niks aan de hand was.

De wolken boven hen trokken dicht, het licht van de zon blokerend. Een gure, koude wind stak op. Lichte regen viel uit de hemel.
Bliksem flitsde om de twee mannen heen.

* Gesterkt door de krachten van de meester om hem heen ging Asschen's zwaard omhoog. Het vuur in zijn ogen lichte nog hoger op. Agressie, woede, haar wakkerde zijn diepste krachten aan.
Met alles wat de valheru in zich had stormde hij op de Questor af, die nog steeds deed of er niks aan de hand was.
Met een korte uitbarsting van al de krachten die hij bezat maakte Asschen een einde aan het gevecht.

Zijn zwaard stak uit de borst van de questor, die een enkele kreet slaakte, en ten aarde zeeg.
Een grijns markeerde zijn gezicht.

Zo Asschen Sukar, jij zult werkelijk de laatste zijn van je ras. Kijk in mijn ogen en zie wat je hebt aangericht, het simpel afslachten geen eer is daaruit te behalen en toch laat je het gebeuren. Je bent de naam Valheru onwaardig. Verdwijn uit mijn ogen.

* Terwijl het donderde en bliksemde begon het witte licht die de Questor had uitgestraald te knipperen. Tussen het kniperen door leek het wel alsof er een ander gedaante op de grond lag. De Valheru keek de Questor in zijn ogen en wist instinctief wie voor hem stond. In een flits zag hij diens verloren roem voorbij trekken.

Mijn rol mag dan uitgespeeld zijn Broeder, maar jij zult niet....
Nimmer meer. Gedenk.....
Gedenk...
Golondra.......

* Bar_the_Grey zijn ademhaling werd onregelmatiger. Hij bleef de Valheru aankijken. Asschen Sukar leek met zijn gedachte een moment elders. Een moment was genoeg om het overlevingsinstinct van de Valheru te omzeilen. Een blik van verrassing trok over Asschen Sukar's gezicht. Verschrikt keek hij de Questor aan, die nog steeds grinnikte voldaan en triomferend, zijn ogen dichtsloeg en zijn laatste adem uitblies. Asschen Sukar keek nu omlaag naar zijn borstkars. Met beide handen voelde hij an de punt die eruit stak. Een onmenselijke schreeuw van pijn, woede en teleurstelling klonk nu over het slagveld. Hij was in de val van de Questor getrapt. Een gevoel van puurheid en goedheid daalde over de Valheru neer. Dit was de helende kracht van het wezen. hij had het moeten weten. De helende kracht van de hoorn van een eenhoorn. Het mythische wezen had gebruik gemaakt van het ene moment van onoplettendheid en had toegeslagen door de Valheru te doorboren. Het mythische wezen hinnikte en liep naar achteren, de hoorn uit de borstkars van de Valheru halend. De Eenhoorn liep langse de Questor en buigde haar hoofd om daarna weg te galoperen richting de vertrouwde bossen. De Valheru viel nu op zijn knieeen op de grond en voel de slechtheid in hem wegtrekken en plaats maken voor een zuiver en goed hart. Hij kon nog iets uitbrengen, toen de verandering voltrokken was.

Meester, ik heb gefaald. Red me? Laat me niet achter....

* De donder en bliksem nam af en de zon verscheen neer op de twee gedaantes midden op een leeg slagveld.

* Dala landde galant op de grond. Om haar heen stonden enkele Engelen die haar beschermden tegen eventuele wezens met snode plannen. Enkele Engelen keken met weemoed naar de gestorven Questor. Het was hun vroegere Heer in een vorig leven.

* Dala liep zonder haar blik af te wenden naar de Questor.

Dienaar, wat moet ik zonder jou?

* Dala knielde neer en nam de Questor in haar schoot, zachtjes woelde ze door zijn haar en streek langs zijn gezicht.

Je tijd is nog niet gekomen, ik heb je niet voor niets beschermd als Godin.

* De Questor opende zijn ogen en keek de Vrouwe aan. Om daarna zijn blik te richten op de nog immer geknielde Valheru.

Vrouwe ik denk dat het gelukt is.
de enige mogelijkheid die we konden bedenken zonder bloedvergieten.

En jezelf dan, Dienaar?

Ow, nou dit had ik min of meer ingecalculeerd. Je moet ofwel een troef in handen hebben of gek zijn om een Valheru te trotseren.

* De Questor glimlachte, stond op en liep op de Valheru af.

Asschen Sukar, kun je me horen? Mijn naam is Bar the Grey, Questor en Dienaar van Vrouwe Dala. Mijn taak was om je te doen keren voor het goede. Vertel mij is dit gelukt? De kracht van de Eenhoorn moet je hart verlicht hebben en gevuld met goedheid en puurheid. Vergeef me dat dit je werd opgelegd, maar anders had de geschiedenis zich herhaald. Neem mijn hand als teken van vriendschap en vergeving.

* De Questor stak zijn hand uit naar de Valheru en wachtte op diens reactie.

* Dala had genoeg gezien, het was niet aan haar om het leger van de Naamloze te verslaan met haar engelen, dit was een oorlog tussen de stervelingen. Het was haar slechts om een ding te doen, de bescherming die ze ooit had geboden aan de Valheru, te herstellen. Ze wist dat ze handelde tegen de wensen van andere goden in, maar zij was nu eenmaal de Godin der Bescherming en daar had iedereen recht op, ook een Valheru. Juist een Valheru die werd opgejaagd. Nog eenmaal keek Dala naar Asschen Sukar zoals hij daar stond en ze glimlachte. Het zou nu goedkomen. Zonder een woord te zeggen vertrok ze weer samen met de engelen en verdween in de wolken.

[Dit bericht is gewijzigd door Dala op 22-02-2003 20:38]

Nu de zon doorkomt en de kou een weinig verdrijft schudt Atrimar zijn hoofd. Dankzij de arrogantie van de Valheru is er een hoop moeite voor niets geweest.

Atrimar kijkt nog eens goed, en ziet de Valheru op zijn knieen vallen. Door zijn uiterst scherpe ogen ziet Atrimar dat er een vernadering in de Valheru schiet. Als dan ook nog eens een vrouw uit een lichtbundel stapt om de oude gek te verzorgen rijzen Atrimars haren ten berge. De wereld is gek geworden.

Atrimar spant een pijl op zijn boog en richt deze op de keel van de Valheru, mocht deze een verkeerde beweging maken zal hij een einde maken aan zijn arrogante leven.

Ga op zoek naar jezelf, Asschen. Kijk diep in je hart, ga het gevecht niet ui de weg. Overwin jezelf! Sterf niet door bij hem te blijven

* De vrouwe verdween even snel als ze gekomen was, Asschen en de questor op het slagveld achterlatend. Zo levend als de questor daar stond, zo levenloos lag Asschen op de grond voor hem.
Het leven stroomde zijn lichaam uit door de wond die de eenhoorn hem toegebracht had. Bloed droop uit zijn mond, het beeld voor zijn ogen verdween. De geur, het geluid, alles verdween.
Zijn ogen vielen dicht, zijn hart stopte met kloppen. Met een klap viel de valheru voorover, zijn gezicht lande in de modder.

Langzaam keerde zijn zicht terug. Voor hem stond iemand, maar wie daar stond was Asschen onduidelijk. Zijn zichtvermogen was nog niet volledig terug gekeerd, en hij zag alleen een zwarte waas.

Blijf valheru! Sluit je aan bij je broeders, en overwin je dood. De oorlog tegen de vrouwe gaat voort, en jij zult de hoofdrol spelen.

De stem van de meester galmde door zijn hoofd

Luister niet naar hem. Overwin je duistere kanten, en hervind wat je ooit was.

De vrouwe mengde zich in het gevecht tegen zichzelf.

* Het beeld voor hem werd duidelijker, voor hem stond zijn evenbeeld. Zijn haren pikzwart, vuur stond in zijn ogen. Vlammen sierde zijn zwaard. Zijn borstplaat was pikzwart.
Langzaam kwam zijn duistere evenbeeld op hem af, en wees met het zwaard naar Asschen.

Asschen wist dat dit gevecht zijn verdere leven zou beïnvloeden. Won hij, dan zou zijn hart gevuld zijn met de vrouwe, anders was hij eeuwig gedoemd als slaaf van de Naamloze.

Vonken sprongen hun zwaarden, vuur tegen ijs. Het geluid van metaal op metaal, het zwaar uitademen van twee vermoeide vechters, lieten weten dat de strijd nog lang niet gestreden was. Beide strijders waren even sterk, en waren beide niet van plan op te geven. Wachtend op een fout van de ander ging het gevecht door.

Voor Sendero is de strijd over, hij kijkt later wel hoe het gelopen is en of hij terug kan keren.

_{Dat was het dan.}

Plots maakte de zwarte Asschen een fout, hij gleed uit over zijn eigen zweet. Die beweging was voldoende om hem het leven te ontzeggen. Asschen's zwaard gleed naar binnen, een einde makend aan het leven van zijn donkere kant.

De lucht om hem heen werd killer, het licht verdween. Een kou overmande de Valheru. Voor hem verscheen een portaal, bestaande uit wit hete vlammen.
Uit de portaal kwam een zwarte schim. Zijn bewegingen alleen merkbaar door het geluid van bewegend lucht.
De schim kwam voor Asschen staan, en met een klap sloeg hij de valheru neer. Zijn hoofd van zijn romp scheidend.

Als ik je niet krijg, krijgt niemand je

De Lansiers patrouillieren verder over eilands wegen op zoek naar sporen en handhaving van de veiligheid. De "Witte" Heer heeft dat zo bevolen.

De lucht werd killer, het werd zowaar nog donkerder dan het al was. Een vreemde entiteit betrad de ruimte waar Asschen zich bevond. Het straalde pure macht uit, maar ook duisternis, kou, angst en wreedheid.

Het heeft geen zin je te verzetten. Je lichaam behoort nu aan mij toe. Het heeft lang geduurd, maar mij terugkeer is een feit. Dankzij jou handelen zal de zwarte God weer terug keren naar het rijk der Goden.

* De schim die Asschen zojuist had toegesproken liep op hem af. De strijd was al besloten voordat hij begon. De valheru had verloren. Zijn ziel was nu eigendom van de zwarte God. Nalar heerste over zijn lichaam. En zou daarmee zijn terugkeer maken.

_{Denk niet dat je van mij af bent}

Met een korte, maar krachtige explosie kwam het graf bloot te liggen, en verdween de meester in het niets. Niets kon hem nu meer tegenhouden zijn citadel te betreden, en van daaruit zijn leger te commanderen.

Zelfs de vrouwe stond nu machteloos. De verbanning had lang genoeg geduurd. Eens weer zou Nalar de God der duisternis heersen over zijn land.

Als Lord_Dreamer op een goede dag wederom op de muur staat spreek ik hem aan.

Het was een harde en zware strijd beste Lord_Dreamer en we lijken de sterkste te zijn. Ik ben blij dat de strijd voorbij is en het dagelijks leven langzaam zijn gang vindt. Maar ik zit hier niet op mijn plek, ik ben niet gemaakt om tussen 4 muren te verblijven.
Het doet mij aan het hart, maar ik moet helaas vertrekken. Er zijn nog vele vragen waar ik antwoorden op moet zoeken, hetgeen mijn prioriteit verschaft. Ik zal zo spoedig mogelijk weder keren om te zien hoe het leven hier staat.

- "Ik had het al verwacht beste portier. Je bent vrij om te gaan. Ik heb een rantsoen voor je klaar laten zetten voor de reis, Illidan zal het je geven. Al vind ik het jammer dat je ons verlaat, snap ik je redens. Moge de goden je bijstaan op je reis."

* Vriendelijk knik ik naar Lord_Dreamer en schud hem de hand. Ik draai me om en loop de trap af. Onderaan staat Illidan reeds.

Het is tijd voor mij om te gaan beste Illidan. Jouw taak ligt hier, bij Bar. Sta hem bij en vernietig de bezwering. Ik vertrouw op je Illidan.

- "Meer dan mijn best zal ik doen om de bezwering te vernietigen. Succes met je reis beste portier, je bent bekend met de gevaren, maar laat je niet verleiden"

* Als ik Illidan de hand heb geschud en het rantsoen in mijn tas heb gelegd draai ik me om naar de hoofdpoort. Enkele timmerlieden zijn nog steeds bezig met de reparatie van de schade. Als ik langsloop knikken de vriendelijk. Ik loop het kasteel uit en voel de kille wind langs mijn lichaam. Hier begint mijn zoektocht naar antwoorden. Met grote stappen been ik door de sneeuw in de richting van de beschutting van het bos, nagekeken door Illidan en Lord_Dreamer.

Mijn tijd komt wel.

Vrienden, de tijd is aangebroken om afscheid te nemen. Ik weet dat de Vrouwe weer terug is gekeerd naar Midkemia. Van de grijze raad verwacht ik ook dat nu de taken erop zitten dat ze terug keert en tijdelijk wordt opgeheven totdat er nood is voor een volgende bijeenkomst.

* Vanuit de raadsleden klinkt wat gemompel en goedkeurende knikken. Lord Dreamer en Illidan kijken toe zonder een woord te zeggen.

Maar voor mij is het niet mogelijk terug te keren, ik zal achterblijven op het eiland en namens de Vrouwe mijn best doen om haar wensen te vervullen en een wakend oog op de komende gebeurtenissen houden. Gaat nu vrienden en moge de Vrouwe U bijstaan op uw verdere wegen.

* Een luid applaus volgt en de raad verlaat het formele gedeelte en er worden handen geschud, schouderkloppen gegeven en omarmt. De Raad is nu officieel ontbonden en een voor een stappen de leden in vershcillende magische portalen, de Questor, Lord Dreamer en Illidan achterlatend.

Zo dit was het dan, Lord dreamer, Illidan het is tijd om me terug te trekken. Ik zal terugkeren naar Grot der Mijmeringen. Daar kunt U mij vinden in geval van nood, maar ik ben van plan enige dagen te gaan mediteren en een verstoring van die meditatie zou uiterst ongeplaatst zijn.

* Lord Dreamer en Illidan knikken beiden en een omarming tussen de drie vrienden volgt.

Rare Questor, zonder jouw hulp hadden we het vele malen zwaarder gehad. Weet dat je altijd welkom bent in mijn kasteel.

Dank U mijn Heer Lord Dreamer, de amazones zijn trouwens een geschenk van de Vrouwe, zij zullen vanaf nu u dienen en staan reeds buiten gereed om trouw aan U te zweren. Behandel ze goed, ze zijn de beste!

* Bar_the_Grey geeft een vette knipoog.

Questor, hoe moet het nu verder met de magische rituelen waar we mee bezig waren? Het is nog niet gedaan, we moeten nog zoveel doen en de boeken, en.. en.....

Rustig mijn beste vriend. Ik heb het volste vertrouwen in je bekwaamheid. Jij kunt dit in je eentje aan en tot de tijd dat je ermee bezig bent, zal Lord Dreamer al zijn middelen beschikbaar stellen om je te ondersteunen. Het komt allemaal goed.

Vaarwel vrienden ik moet nu gaan, maar we kunnen ter afsluiting nog wel een glaasje van die overheerlijke ranja nuttigen een proost, waarop? Lord Dreamer aan U de eer!

* Daarna rijdt de Questor op een wit paard de poort uit groetend naar de mensen die aan het werk zijn.

_{wordt vervolgd in Grot der Mijmeringen} .

Bij het kasteel wordt de schade zo goed en zo kwaad als het gaat hersteld en de droeve resten van de gesneuvelden geruimd.
Weer schudt ze haar hoofd.

De dwazen...
Begrijpen ze het dan niet?
Denken ze nu echt dat de strijd is gestreden?
Dat het kwaad is overwonnen?
De sukkels!
De Valheru was slechts een pion in het schaakspel, slechts een snipper van het grote geheel.
De macht en kracht van de "Naamloze" zijn alleen maar groter geworden!

* Phoenixx kijkt naast zich, en herinnert zich dan pas dat Atrimar haar heeft verlaten. Ze haalt haar schouders op... ze zal hem vast nog wel eens tegenkomen. Dat is onvermijdelijk. Maar nu even niet. Nu is het haar taak de "Naamloze" te dienen. De weg vrij te maken voor zijn totale heerschappij.

Maar hoe?
Hij kan dan wel zo verrekte machtig zijn... maar als ik hem moet helpen zou het toch wel zo makkelijk zijn als hij dit domme blondje deze vurige redhead een aanwijzing zou geven!

FUCK heb ik die hele oorlog gemist

* Bar_the_Grey werd op zijn weg begroet door burgers en krijgers die buiten het kasteel volop bezig waren de schade van de geleverde strijd te herstellen. Een beleefd knikje hier en daar, maar soms kon de Questor niet aan handen schudden ontkomen. Eindelijk aanbelandt bij de Noordpoort, werd hem verstaan gegeven dat de Kasteelheer Lord Dreamer op jacht was. Alleen.

* Bar_the_Grey schudde zijn hoofd, hoe kon de Kasteelheer Lord Dreamer zo impulsief en ondoordacht gehandeld hebben. Alleen op pad was niet alleen onverstandig ook uitermate gevaarlijk en kon een desastreus gevolg hebben. De Questor haaste zich nu naar Illidan om hem op de hoogte te stellen van zijn bevindingen. Na een kort onderhoudt verrok de Questor weer, nadat hij om een persoonlijk bezit van Lord Dreamer had gevraagd. Hiermee zou het hem misschien lukken om de Kasteelheer te localiseren. De Questor startte zijn bezwering, gadegeslagen door de elvenmagier.

illidan, dus als het goed is moet de Kasteelheer zich dus bevinden in:
Het Duistere Bos van Herne_the_Hunter Deel III
Ik hoop maar dat er niets gebeurd is....

En toen verscheen er een magische portaal.

De boogschutters staan nog steeds alert op hun posten en de alarm status is nog niet opgeheven, maar de gastvrijheid van weleer is teruggekeerd op het kasteel.

Ja het kasteelleven is weer begonnen....

* Iedereen is vrolijk en blij, de vlaggen hangen in top omdat de Kasteelheer weer terug is. Er worden zelfs al voorbereidingen getroffen voor een heus feestmaal. De Kasteelheer Lord Dreamer en de Questor nemen eerst even tijd om zich op te frissen. Een warm bad doet wonderen na de vermoeide strijd die ze leverden met de demonen onder in de kerkers. Lord Dreamer trekt na het badderen nieuwe schone kleding aan en vertrekt vrijwel onmiddelijk naar een bijeenkomst met zijn adviseurs en officieren. Lord Dreamer is benieuwd naar wat hij te horen krijgt, wat er allemaal zich heeft afgespeeld gedurende zijn afwezigheid.

* Bar_the_Grey hoeft bij de bijeenkomst niet aanwezig te zijn. Hij heeft andere plannen. Na urenlang genoten te hebben van een ouderwets bad, staat de Questor op en trekt zijn witte gewaad aan. Er was vreemd genoeg een iemand die hij mistte toen hij en de kasteelheer verwelkomt werden door de kasteel bezetting. De Questor loopt gesteund door zijn staf door de gangen van het kasteel. Aangekomen bij de bibliotheek, merkt hij zijn vriend op. Met open armen komt de Questor op de man afgelopen. Deze wacht de Questor met een glimlach op.

Illidan, mijn beste hoe is het met jou.

* Nu pas valt de Questor een veranderd onbekend duister trekje op diep weggestopt, maar toch voor te zien in de ogen van zijn vriend en meester magiër. Nu pas ziet hij de verandering. Maar te laat........te laat...

Als hij binnen stapt zie ik een moment blijdschap in zijn blik. Met open armen komt hij op mij afgelopen, maar ik laat hem begaan. Slechts een kleine glimlach ontsnapt mij. Dan stopt hij plots. Zijn ogen kijken verbaasd, verdwaast en dan verbeten.

Toch niet zo blij mij te zien, waarde Questor? Het is al een lange tijd geleden dat je zo plots vertrok moet je weten. Ik ben blij dat je de kerkers overleeft hebt.

- "Illidan, vuile rat. Overgelopen naar de kant van de duisternis, de kant van de dood."

Nou nou, wat een woorden van de nette Questor. Ik zou niet willen zeggen dat ik overgelopen ben naar de andere kant. Ik heb slechts een nieuwe keuze gemaakt, een nieuwe keuze die mij veel voordeel geeft. Het zorgt voor veel kracht moet je weten. Je zou ook de goede keuze moeten maken Questor.

- "Dat nooit Illidan, dat weet je zelf ook best."

Laat de Vrouwe toch los Questor, ze heeft niet meer de kracht die ze had, ze heeft niet de kracht die je ooit zal hebben als je de keuze maakt. We kunnen samen een sterk bondgenootschap sluiten waarde Questor.

- "Geen sprake van Illidan, nooit zal ik me over laten halen om mee te vechten aan de kant van de duisternis."

Dat is spijtig Questor, je laat mij geen keus.

* Ik denk een moment na, ik had al verwacht dat hij zo onwetend zou zijn om niet de goede keuze te maken, zo dwaas.
Met een beweging van mijn staf til ik hem van de grond. Ik gooi hem tegen een muur aan en til hem weer op. Langzaam loop ik dichterbij terwijl ik de Questor verbeten zie kijken. Hij probeert zich los te maken van mijn greep, maar het kwade is sterker. Hij zou het moeten weten, de goede keuze moeten maken.

Je maakt de verkeerde keuzes Questor, maar ik laat je nog een keuze, je moet zelf beslissen of je de goede maakt. Jij hebt iets wat ik nodig heb, iets wat mij toebehoort, maar wat jij in je bezit hebt. Ik heb het over de Myrn-Edhelharn. Jij hebt hem in je bezit, de broedersteen van de nymf. Maak je keuze, geef hem aan mij, of sterf.

* Ik kijk de Questor aan, probeer in zijn ogen de waarheid te ontdekken, maar zijn magie is te sterk om het te ontdekken. Ik voel de kracht van de Vrouwe mij tegen houden. Dat vervloekte mens is nog te sterk.

Spreek op Questor! Maak een verstandige keuze!

* Een magische Blast trof de Questor vol op de borst en hij gilde het uit van de pijn.

Nee Questor je woorden zullen geen invloed op mij hebben. Ik wil je nog bedanken voor je waardevolle lessen en hulp. Zonder je was mijn kennis over bepaalde zaken nooit zo groot geworden als ze nu zijn. Ook fijn dat ik hier op mijn gemak door alle waardevolle boeken heb mogen snuffelen. Wat denk je wordt het niet tijd om ze maar te verbranden?

* Bij het uitspreken van boeken verbranden, veranderde het gelaat van de Questor. Pure woede stond op uitbarsten.

Als je dat waagt dan zal ik geen genade meer kunnen hebben totdat je teruggekeerd naar het licht, levend of dood......

* Illidan was een moment niet helemaal zeker van zijn zaak, maar besloot toch de vuurbalbezwering op de bibliotheek los te laten. Op datzelfde moment stond de Questor op en hield zijn staf vast en sloeg er eenmaal mee op de grond met begeleidende woorden:

Magica Eresa

* Verbaast zag Illidan zijn vuurbal spreuk geen van de boekenrekken in brand zetten. Alle magie werd opgenomen door de staf van de Questor. Illidan, zelf een meestermagiër, counterde weer met gemak de bezwering van de Questor. Die op zijn beurt hun via een verplaatsingsbezwering naar de hoogste toren verplaatste van het kasteel. Daar werd een schouwspel vertoond waar alle aanwezigen van het kasteel met ingehouden adem naar keken. Een magisch duel tussen twee gelijken. Illidan was jonger en fitter, maar de Questor was weer wijzer en geslepener. Illidan voelde dat hij de overhand kreeg en een gemeen lachje kon hij niet onderdrukken. waarom had hij de oude gek zo overschat? Zijn tijd was al lang voorbij. Het was zelfs een wonder dat deze oude gek voor hem het had opgenomen tegen een valheru. Als dat zo was, dan zou hij, Illidan de valheru met speels gemak kunnen keren naar de kant van de meester. Toen sprak de Questor nogmaals.

Illidan, dit heeft lang genoeg geduurt. Ik heb je verspeelde magische krachten geabsorbeert en heb genoeg van dit gevecht. Voor de laatste maal, keer terug van je doodlopende pad.

Oude gek, dwaas op het moment van mijn triomf durf je nog zulke taal uit te slaan, ziehier je doem.

* Illidan liet zijn machtigste spreuk los op de Questor, in een momen zag hij de werkelijke gedaante, in een neoseconde slechts, niet eens een herinnering. Maar zonder dat hij het besefte was Illidan de tweede persoon op het eiland die de ware gedaante van de Questor aanschouwde. In tegenstelling tot voor hem neer te vallen, rees de Questor op en sloeg met zijn handpalm in de lucht vooruit. Alle magische energie die Illidan zojuist had losgelaten werden nu terggekaatst. Hier had Illidan geen antwoord op en werd door de krachten gegrepen en als een vuurbal vloog hij door de lucht weg en deed hem landen op een andere toren.

De vechtende gaan door met hun spectaculaire lucht en vuur show.

* Een groep Pretorian Guards maakt zich op om op patrouille te gaan en vertrekt na het inspecteren door één van de oficieren.

De uiterste grenzen van het eiland zijn nodig aan inspectie toe en de vele groepen gaan op pad. Als verkennende groepen mieren verlaten zij het nest om orde rust te brengen.

Vervloekte Questor, deze dag ga je sterven. Je tijd is voorbij. De Naamloze zal zich tegoed doen aan jouw botten.

* Met vernieuwde krachten en zelfverzekerdheid trotseerde Illidan de Questor nogmaals. Een magische flits kwam uit de staf van Illidan en deze kwam recht op de Questor af. Deze hield zijn staf als een schild voor zich en mompelde iets onverstaanbaars. een wit schild verscheen voor hem en blokte de aanval.

* Illidan was des duivels en liet vijf bliksemstralen uit zijn vingers van zijn rechterhand schieten. De Questor werd vol geraakt en stond perplex. Hij stond een moment onder hoogspanning en zijn haren gingen overeind staan, zijn ogen draaiden weg, maar dit alles duurdde maar kort. De Questor hervond zijn controle en stapte als een vertraging uit de plek waar hij net nog stond. De electriciteit werd nu opgenomen door de toren en weggeleid naar de aarde.

Een tijdspreuk, vervloekt probeer deze dan maar te weerstaan. ik heb nog genoeg voor je.

* Het tweegevecht ging zo nog een tijdje door. Illidan liet spreuken los op de Questor en deze had de grootste moeite om ze te weerstaan. De oude man werd zichtbaar zwakker. Toch was er nog steeds een soort aarzeling zichtbaar. Alsof hij nog niet echt wilde overgaan tot actie, alsof dit niet op leven en dood ging.

* Plotseling voelde Illidan een zucht van de wind. De blik van de Questor veranderde vliegensvlug. Behendig als een kat, sprong de Questor naar de toren waar Illidan op stond. Voordat deze een nieuwe bezwering kon uitspreken, sloeg de Questor met zijn staf. Illidan deed in een reflex zijn eigen staf omhoog bewegen om de slag af te weren. Maar de slag was geen gewone, daardoor brak de staf van Illidan en het knetterde in de lucht. Vonken sloegen over. Een heus vuurwerk voor allen die aanwezig waren als toeschouwer op binneplaats. Illidan viel op de grond, zijn staf en dus een groot deel van zijn magie waren gebroken. De Questor hield zijn handpalm op en twee kleine vuurballetjes verlieten zijn de hand en zweefden langzaam door de lucht richting Illidan.

Illidan, je hebt je keuze gemaakt en gekozen voor de duisternis hebt gij. Tot die tijd duurt zul je van binnen verbranden. Omdat je je eigen hart hebt verloochent. gaat heen en voel het vuur van binnen branden.

* Na het uitspreken van deze laatste woorden, raakten de beide vuurballetjes de armen van illidan. Zijn mouwen begonnen te branden en de vuurballetjes drongen door de huid. Illidan was in helse pijnen en vatte spontaan vlam.

Deze pijn zul je blijven voelen zolang je je nieuwe meester blijft dienen.

* Illidan sprong van de toren af en viel naar beneden richting de slotgracht. Maar nog voordat hij het water raakte, was hij al een grote vuurbal die uiteindelijk net boven de wateroppervlakte explodeerde.

Sorry Vriend, maar de pijn die je anderen gaat aandoen zul je zelf moeten voelen als boetedoening.

* Bar_the_Grey keek op richting de draak die op zijn toren het schouwspel had aangekeken zonder in te grijpen. Een kort knikje volgde. De kasteelbewoners op de binneplaats klapten en juichten, nog steeds in de veronderstelling dat wat ze zojuist hadden aanschouwd een show was. Terwijl het een magisch duel op leven en dood was, met als resultaat een tragisch verlies van een goede vriend. Maar Illidan was niet dood, en dat wist de Questor ook. Want Illidan zou nog een belangrijke rol gaan spelen tegen de duisternis, zo was het al lang geleden voorzien, ook door de Vrouwe. Toen verscheen er een witte portaal waarin de Questor binnenstapte en verdween. Evenals de portaal zelve.

Ze zadelen hun paarden af, verzorgen ze en gaan dan rusten.

De velden rondom het Kasteel staan er prachtig bij. Het graan rijpt en de fruitbomen dragen vrucht.
Seizoensgebonden teelt is er door de magie op het Eiland niet bij; alles kan altijd en overal worden geplukt.

De wijnboer is druk bezig met het persen van de druiven en de veeboeren zijn druk bezig de kaas en de melk te verspreiden zodat de omliggende kleinere dorpjes hun voorraden kunnen aanvullen en verkopen aan de rondreizende handelaren.

Het leven gaat daar gewoon verder zonder de aanwezigheid van de Kasteelheer. De mensen zijn gewend aan z'n avontuurlijke reizen en wachten rustig af tot hij terug komt en horen dan de verhalen aan. De altijd aanwezige militaire macht op het Eiland traint rustig verder en poogt nog steeds de geschillen tussen mensen op vreedzame wijze op te lossen.

De Lansiers zijn inmiddels terug gekeerd van hun tocht rond het Eiland en zijn erin geslaagd om de meeste dorpen te bereiken en de naam en faam van hun heerser te verspreiden. Overal is de boodschap achtergelaten dat in tijden van nood de mensen altijd de hulp in kunnen vragen van de patrouilles van de Pretorian_Guards, de Kjeldoran_Knights of de Lansiers.

_{Deze post wordt u aangeboden door de pleegmoeder van Kasteel: Phoenixx}

Beneden hem is het rustig op het centrale plein van het kasteel. De meeste mensen doen het rustig aan vanwege de warmte. De enigen die vrij druk bezig zijn, zijn de stalknechten die de paarden drenken met vers water dat is opgepompt uit de waterput van het kasteel.

Uit de smidse klinkt het gehamer van de smedende smid en het sissen van het koelwater als er een roodgloeiend stuk ijzer in wordt ondergedompeld.

Iemand die wel zogenaamd geheimzinnig bezig is, is de alchemist. Na zijn geslaagde project met de donderstokken is hij verder gaan experimenteren met het buskruit. Inmiddels heeft hij iets nieuws verzonnen. Pijlen met een koker gevuld met buskruit en een aansteeklont zouden een spectaculaire en effectieve explosie moeten geven op de plaats van inslag als ze worden afgeschoten....

Verder heeft de alchemist ook de katapulten voorzien van nieuwe projectielen waar hij het buskruit in heeft verwerkt. De projectielen liggen wel altijd opgeslagen in een stenen gebouwtje met een wachter ervoor. Je wil er toch niet aan denken wat er zou gebeuren als de kasteeljeugd vol van kattenkwaad fikkie gaan lopen steken bij zijn donderpoeder?!

Quantarianth ziet en hoort dit alles vanaf de Drakentoren rustig aan.
Hij mist zijn vriend...

_{En weer een post van adoptiemoeder Phoenixx}

Onderweg heeft ze een grote bos bloemen geplukt en loopt het kasteel in

Faat weet dat de kasteelheer met vakantie is, maar is toch wel enigszins verbaasd
dat helemaal niemand haar tegenhoudt. Wachters staan gezellig in een rondje
wat te kaarten, anderen lopen druk af en aan of zijn hard aan het werk en op het dak
van de drakentoren ziet ze Q. liggen slapen...even zwaait ze nog naar hem, maar ja

Dan loopt Faat de grote privékamer in van de kasteelheer, pakt onderweg
een vaas vult hem met water en zet de grote bos met bloemen op een tafeltje met
een zakje snoep met gekleurde lintjes ernaast. Snel een kaartje gemaakt met de tekst
* Welkom Terug LD en Faat haast zich weer de kamer uit en loopt het kasteel uit.

Wie daar?! * Klinkt het fel.
Een vreemdeling zoekend naar onderdak.
Zoek maar wat anders, dit kasteel is gesloten en onder bescherming van de Pretorian Guards!
Vroeger was ik hier nog welkom.
Je spreekt in het verleden vreemdeling, maar ik herken je niet. Spreek op wie ben je?
Een vreemdeling, zoals ik al zei. Mijn identiteit gaat jou niets aan. Alleen Heer Dreamer krijgt mijn ware identiteit te horen. Mijn zaken doen er niet toe, en mochten ze wel van belang zijn dan zou ik ze niet aan jou neus hangen.
Heer Dreamer is op vakantie. Je zult hem later moeten spreken.
* Anthraxx . o O ( Dat heb ik weer. Een drakenheer met een vakantierooster ).
Is er iemand anders aanwezig die ik kan spreken?

Quantarianth snuift de geur van de vreemdeling op. Nee maar! Maar dat is lang geleden!! De vroegere postbode van het Eiland!!

Snel stuurt hij een mentale boodschap naar de kapitein van de wacht om heer Anthraxx binnen te laten.

"Heer Dreamer is op vakantie en ik weet niet wie er op dit moment nog meer in het kasteel rondwandeld. Ik breng je sowieso naar een kamer in het kasteel. Daar zit je warm, droog en veilig."

* Na een lange wandeling door de binnenplaats van het kasteel en na enkele trapbeklimmingen komen we eindelijk aan bij de gastenkamer.

"Dit is je voorlopige huis. Wees welkom en als je iets nodig hebt roep je maar..."

Voorzichtig kruipt Anthraxx op het bed. "Eerst maar eens slapen, voordat ik het kasteel verken" mompelt hij...

Welkom Anthraxx..........Ik merk dat je je vijandig tegen me opstel ........ dit deed jij vroeger nog niet......... Ik ruik een verandering........... net alsof jij iemand anders bent........je geur is anders, het komt in de buurt, maar toch anders.......

In het zwart beginnen witte puntjes zichtbaar te worden. Deze draaien om een zooitje moleculen heen, wat ooit Anthraxx was. Alle beweging wordt opeens stroperig en er begint zachtjes aan een wereld te vormen.

De zwart-witte kleur van daarnet begint weer normaal te worden. Opeens verandert alles weer in normale kleuren en het amulet, dat Anthraxx vasthield, is opgehouden met gloeien en vonken afgeven. Dan realiseert Anthraxx zich dat hij ophetzelfde punt is gebleven als daarnet. Het enige verschil is dat alles om hem heen brand. Alles, maar dan ook alles wat kan branden, brandt. Steunbalken vallen voor zijn voeten, rook belemmert zijn zicht en as bedekt de vloer. Dan bekijkt Anthraxx de omgeving nog nauwkeuriger; waren eerst de muren recht, nu zitten er rare kronkels in. Ook de buitenlucht, tot zover die gezien kan worden, ziet er anders uit: in plaats van blauwe lucht ziet hij nu een rood/oranje lucht....

FitzChevalric merkt verder weinig van de gesprekken. Hij maakt zich zorgen. Zorgen om iets wat hij heeft gehoord van Nachtogen. Op een zwerftocht die Nachtogen ondernomen heeft, heeft Nachtogen een burcht ontdekt. En wat het verontrustende nieuws hiervan is, is dat bijna elke bekende asassin hier zijn intrek lijkt te hebben genomen. FitzChevalric schrikt op als hij bij de poort aankomt. Dat was vlug gegaan. Op het moment dat hij onder de poort door wil lopen klinkt er een barse stem door in zijn hoofd. De stem van Quantarianth.

Grmbl, wanneer leer je nou eens dat ik je toch wel op zal merken hoe je ook je best doet. Ooit zullen deze geintjes van je verkeerd uitpakken.

FitzChevalric weet zijn glimlach niet te onderdrukken. Die verduivelde draak ook altijd. Het is hem nog nooit gelukt om voor hem verborgen te blijven. De mensen, geen probleem. Maar Quantarianth weet hem er altijd uit te pikken. FitzChevalric zend met zijn magie een boodschap terug.

* Ach, Quantarianth ooit zal ik voor je neus verschijnen zonder dat je het merkt. Ooit, let op mijn woorden. Ik zal trouwens zo even naar je toekomen. We hebben iets te bespreken.

Ze hebben bijna het kwartier van guards bereikt als FitzChevalric stiekum een hoek omslaat. Hij loopt het kasteel door en loopt express langs zijn kamer om eventuele achtervolgers kwijt te raken. Als hij zeker weet dat hij niet gevolgd wordt loopt hij zijn kamer binnen. Snel trekt hij zijn vermomming van guard uit en schuift deze alvast de geheime gang in die in zijn kamer uitkomt. FitzChevalric heeft namelijk een klein kamertje tot zijn beschikking gekregen om zijn middeltjes te maken. Zowel dodelijke als genezelijke. De enige twee personen die hier verder van op de hoogte zijn, zijn natuurlijk Lord Dreamer en Quantarianth. Maar die zullen dit nooit onthullen.

Vermoeid laat FitzChevalric zich op zijn bed vallen. Meteen springt hij verschrikt weer op. Snel trekt hij de dekens weer netjes over het matras heen.

* Niemand hoeft verder nog te weten dat ik terug ben. Dat was bijna een overgeeflijke fout.

Snel pakt FitzChevalric alle spullen bij elkaar die zijn aanwezigheid zouden kunnen verraden. Als hij alles bij elkaar heeft, loopt hij de geheime gang in naar zijn andere kamertje. Hij sluit netjes de deur achter zich en gaat op het bed liggen. Bijna meteen is hij vast in slaap.

[Dit bericht is gewijzigd door FitzChevalric op 28-07-2003 09:22]

Eenmaal bij de keuken aangekomen komt de geur van vers brood hem al tegemoed. snel loopt hij naar binnen en snijdt een groot stuk af van een vers gebakken brood. Hij pakt een groot stuk kaas en snijdt nog wat plakjes ham af. Dan loopt hij met zijn handen vol eten in de richting van de toren waarop Quantarianth rustig ligt te slapen. Als FitzChevalric halverwege de trap is, klinkt de stem van Quantarianth in zijn hoofd.

Wat voor lekkers heb je dit keer voor me meegenomen, FitzChevalric?

* Ik moet eerlijk bekennen dat ik vandaag niets bij me heb. Ik zal er volgende keer weer om denken.

Eenmaal bovengekomen is FitzChevalric ervan overtuigd dat hij niet gevolgd is. Met een bezorgd gezicht gaat hij op een kanteel zitten.

* Ik maak me zorgen Quantarianth. Die burcht die Nachtogen heeft ontdekt, daar is iets mee. Maar ik kan niet echt tastbaar maken van wat het kan zijn. Hopelijk komt onze heer spoedig weer thuis. Problemen te over.

[Dit bericht is gewijzigd door pluisje op 29-07-2003 16:06]

Op veler verzoek heropend!

Poort open gaan ??????

POORT ?????

Hey... We are back in business * Laat hij de poortwachters en verder iedereen in het kasteel weten

Na een paar uur vliegt hij terug naar het kasteel en neemt zijn plek op de drakentoren weer in.

* Preliator kwam langzaam weer bij, nadat hij was neergeslagen door de draak. Hij keek om zich heen om te kijken waar hij was. HIJ WAS IN DE LUCHT

AAAAHHHHH * Preliator scheeuwde het uit in paniek. door dat gescheeuw schok de draak, waardoor hij even zijn greep op Preliator verslapte.

* Preliator viel en viel en viel en viel...... Richting een kasteel ergens onder hem. Hoe verder hij viel hoe groter het kasteel werd. Preliator scheeuwde alle angst uit zijn lijf. Hij zag zich steeds dichter bij een stuk dak komen. Preliator dacht dat zijn laatste uur had geslagen, hij dacht dat hij te pletter zou vallen op het dak. Maar juist het tegenovergestelde gebeurde, het dak sloeg te pletter tegen hem. Preliator knalde door het dak heen en lande zacht in water.

waar ben ik? hoe heb ik die knal overleefd?

* geen antwoord net zoals Preliator had verwacht. Preliator keek om zich heen om te zien waar hij was. Hij bevond zich in het midden van een gigantische badkuip die halfvol was gelopen met water. De badkuip stond is een grote badkamer, er was veel in de badkamer van goud. Preliator keek waar hij naartoe kon; er was 1 hele grote deur die de uitgang van de badkamer vormde. Preliator klom met moeite over de gladde rand van de badkuip heen.

Waar moest hij naartoe? Was hij hier wel veilig? was hij buiten de kamer veilig

* Preliator besloot uiteindelijk maar de badkamer te verlaten. Hij liep naar de deur een deed hem open. Hij keek in het rond en wou net weglopen met de gedachte dat het veilig was toen ineens de Draak voor hem verscheen. Dit keer twijvelde Preliator geen moment en rende weer terug de badkamer in en trok de deur achter zich dicht. De deur was goed versterkt, die zou het wel een maand vol kunnen houden tegen die draak.

* Preliator keek rond om te zien wat hij kon doen, hij kon niets nuttigers verzinnen dan alleen maar even op de wc (met klep dicht) te gaan zitten en te wachten tot het weer veilig was. Preliator zat nog geen 3 seconden toen het dak boven hem ineens instortte. De draak had zichzelf door het dak geramt en stond nu voor hem! Hij greep Preliator vast. Preliator klemde zich wanhopig vast aan de wc-pot maar dat mocht niet baten. Want even later vloog de draak met een dwergje met een wc-pot (gedeeltelijk van goud!) in zijn handen weg.
De draak vloog naar een heel ander deel van het eiland het deel waar ze zich verplaatsen met auto's en fietsen.

* Eindelijk zijn we het bos uit, maar ik weet niet waar we nu heen moeten om hulp te vinden.
Want ik ken dit stuk van het eiland niet.

Als ik geen antwoord krijg van AirRaid draai ik me om naar AirRaid, en tot mij schrik zie ik dat hij zijn bewustzijn heeft verloren zonder dat ik het gemerkt heb.
Ik stijg snel af om te proberen AirRaid bij bewustzijn te brengen en als dat niet lukt
Kijk ik de touwen naar waar AirRaid mee vast zit op het paard.
Opeens zie ik een draak hoog in de lucht aan komen vliegen van de richting waar we naartoe gaan, met iets in zijn klauwen wat lijkt op een dwerg in een wc pot.
Verbaast kijk ik de draak na totdat hij achter een heuvel is verdwenen.

We besluiten verder te rijden en als we een paar uur gereden te hebben begint de zon al onder te gaan.
Als we een heuvel hebben beklommen en op de top staan, zie ik in de verte in het laatste licht van de dag een kasteel staan.

Eindelijk een kasteel hopelijk ontvangen ze ons vriendelijk en willen ze ons helpen, denk ik bij mezelf .

Ik geef het paard weer de sporen en naar een uurtje gereden te hebben, ondertussen is het al helemaal donker geworden komen we bij het kasteel aan.
Ik hou mijn paard in en loop rustig de brug over die over de slotgracht ligt, en klop aan op de houten poort.

Wachters met kruisbogen houden de figuren in de gaten terwijl de poort wordt geopend. Een van de wachters spreekt het tweetal aan.

Goeden avond.

Welkom op het kasteel van Lord Dreamer, wat kunnen we voor u doen.

* Goedenavond , ik ben Jan-Jaap en die achter mij op het paard zit is AirRaid we komen uit Het Duistere Bos van Herne_the_Hunteren vragen onderdak en verzorging voor AirRaid.

Zonder verdere vragen te stellen hoe AirRaid gewond komt opent de wachter de poort wat verder zodat we naar binnen kunnen.
Als we het hoofdplein van het kasteel oprijden, komt de officier van de wacht naar mij toe en ik vertel in het kort wat er gebeurd is.
De officier knikt en roept twee wachters om mij te helpen om AirRaid van het paard te tillen en naar binnen te dragen en op een bed te leggen.

Nadat er een geneesheer is gekomen verlaat ik AirRaid en loop naar de officier toe om te vragen of ik wat te eten kan krijgen en een plek om uit te rusten .
Hij knikt, en roept een bediende die met mij meeloopt naar de hete keuken en even overlegt met een dienstmeisje, die even later mij een bord eten brengt.
Ik begin uitgehongerd te eten.

* Gegroet, strijder naar ik mag aannemen aan je uitrusting te zien. Ik zag dat je een gewonde kameraad bij je had en mijn nieuwsgierige aard verplicht mij om daar nader onderzoek naar te doen. Mijn naam is trouwens FitzChevalric en ik ben in dienst van de kasteelheer. Maar vertel, wat is jullie overkomen?

Als ik ben uitgepraat,heb ik een droge keel van het praten, en neem ik dankbaar een slok bier uit de beker die een bediende er net heeft neergezet.
Als ik FitzChevalric weer aankijk zie ik dat hij diep moet nadenken over mijn verhaal, en ik besluit hem niet langer te storen.

Ik zie dat u over mij verhaal nadenkt, als u het niet erg vindt ga ik even bij AirRaid kijken hoe het met hem is.

* Hij knikt afwezig, diep nadenkend over alles.

ik loop stil de keuken uit richting de kamer van AirRaid.

Het gaat niet zo goed met hem, hopelijk wordt hij weer beter, maar ik ben bang dat het nog lang zou duren.

* Ik knik begrijpend en loop zachtjes de kamer weer uit
als ik de gang weer doorloop denk ik bij me zelf wat ik nu moet gaan doen.

Nu AirRaid ziek is, moet ik weer alleen verder reizen of ik moet iemand vinden waarmee ik kan meereizen

* ik besluit om naar de Bibliotheek te gaan om wat te ontspannen en in de tussentijd op FitzChevalric te wachten of die nog wat te melden heeft.
Nadat ik aan een knecht de goede weg heb gevraagd kom ik bij de bibliotheek aan.
Ik loop stil de zaal binnen om de rust die er hangt niet te verstoren.
Nadat ik een tijdje langs de boekenkasten heb gelopen, pak ik een boek en ga ik in een hoek op een stoel zitten en begin te lezen.

* Ik pak een Fakkel uit mij tas en steek hem aan en loop voorzichtig de trap af, ik ben nog maar tien treden afgedaald, als ik opeens op een verborgen knop druk en de kast slaat met een klap weer terug op zijn plek.

Verdomme, ik was van plan om een klein stukje af te dalen, nu ben ik verplicht om een andere uitgang te vinden.

* Voorzichtig begin ik de trap af te lopen en naar een lange tijd afgedaald te hebben ben ik het gevoel van tijd helemaal kwijt geraak.
Opeens eindigt de trap in een lange donkere gang, ik kijk om mij heen en denk bij mezelf.

Ik moet nu wel heel diep onder het kasteel zitten, nog veel dieper dan de diepste kerker en er is hier nog steeds geen uitgang.

* Met een zucht loop ik de gang maar in, en naar voor mij gevoel uren gelopen te hebben komt er opeens een einde aan de gang, verbaast loop ik naar het einde en zie dat de achterwand eigelijk een bronzen deur is die verborgen werd door het stof en vuil wat er op zat.
Ik veeg het stof en het vuil van de deur af en opeens begint er op de deur een teken fel op te gloeien.
Vervolgens meerder en de tekens worden steeds feller en feller.
Verschrikt om het licht en hitte spring ik verschrikt achteruit en opeens is de deur weg.

Verbaast loop ik naar de ingang en voorzichtig loop ik erdoor en sta opeens in een grote zaal.
Als ik me omdraai staat er tot mij verbazing de deur er weer alsof er niets is gebeurd.

Opeens bemerk ik dat het opeens lichter wordt in de zaal en verbaasd draai ik me om en zie dat er in het midden van de zaal een blauw vuur tevoorschijn is gekomen dat groter en groter wordt maar vreemd genoeg geen warmte afgeeft.
Rustig loop ik naar het vuur toe en opeens begint mij lijf te tintelen, verschrikt besluit om weer achteruit te gaan, en met een schrik kom ik erachter dat ik mij benen niet meer kan bewegen.

Het tintelen wordt erger en erger en gaat over in pijn, ik heb het gevoel dat mijn lichaam in brand staat en uit elkaar wordt gerukt.
Fladderen van beelden en gedachten schieten door mij gedachten heen en ik wordt opgeslokt door het feller licht en verlies mij bewustzijn.

Opeens kom ik met een harder bons neer en bewusteloos blijf ik liggen..