WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Dokter Steef weet precies hoe lang iedereen uit koers is.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Doen deze lui ook valpartij-statistieken? Ik ben wel benieuwd of er daadwerkelijk meer, vaker, zwaarder gevallen wordt.quote:
Op
Met deze geblesseerde maakt van der Poel ook. Nog kans in Luik Bastenaken Luik. Was in 2020 ook alnin top 10 geëindigd
Net efkes anges
Dan moet Pogi ook nog wel ergens wegvallenquote:Op donderdag 4 april 2024 21:49 schreef Sjoerd102 het volgende:
Met deze geblesseerde maakt van der Poel ook. Nog kans in Luik Bastenaken Luik. Was in 2020 ook alnin top 10 geëindigd
Lijkt me aan de ruime kant wel..quote:
[ x ]
Dokter Steef weet precies hoe lang iedereen uit koers is.
Dat hoeft niet, gewoon een dealtje van ik help jouw volgend jaar aan een overwinning in Parijs Roubaix.....quote:
[..]
Dan moet Pogi ook nog wel ergens wegvallen
2015: BUD - SAW - AUH - BKK - CNX - UTH - SIN - KUL - SGN - DAD - HUI - HAN - HKG . . . . . .
quote:Steff Cras is eveneens zwaar getroffen door de massale valpartij. De 28-jarige Belg van TotalEnergies is volgens zijn ploeg opgenomen in het ziekenhuis met een klaplong aan de rechterzijde, meerdere gebroken ribben en twee gebroken ruggenwervels. Dat blijkt uit een uitgebreider onderzoek. Ook heeft de klimmer van de Franse formatie de nodige schaafwonden en bloeduitstortingen. Zijn benen lagen helemaal open, was op beeld te zien. Cras verblijft de komende dagen in het ziekenhuis.
Lekker zuipen, lekker dansen en daarna lekker neuken.
Of een afdaling waarin kennelijk allerlei wortels onder het wegdek verborgen liggen, waarvan voor het seizoen al aangegeven is dat die als gevaarlijk ervaren wordt, niet in het parcours opnemen. Ik noem maar wat.quote:
[..]
Maar dat hoeft elkaar niet uit te sluiten toch? De invloed van de renners is inderdaad veel groter dan door journalisten wordt gezegd, maar initiatieven om het wielrennen veiliger te maken, zijn toch niet verkeerd? Bijvoorbeeld maatregelen om het Bos veiliger te maken. De uitwerking slaat dan weer negens op, maar toch..
Ben ik heel cynisch als het grote probleem waarom we nu echt niet zo verder kunnen van deze valpartijen is dat De Grote Zes of whatever er in korte tijd bij betrokken is?quote:
Sporza zit op de bagagedrager van Thijs Z
https://sporza.be/nl/2024(...)erder~1712246040580/
Maar als die afdaling er dan toch in zit, en je weet als renner blijkbaar al dat er wortels onder het wegdek zouden liggen, dan kan je op zich ook een heel klein beetje eigen verantwoordelijkheid nemen en iets rustiger door die bocht.quote:
[..]
Of een afdaling waarin kennelijk allerlei wortels onder het wegdek verborgen liggen, waarvan voor het seizoen al aangegeven is dat die als gevaarlijk ervaren wordt, niet in het parcours opnemen. Ik noem maar wat.
Ik betwijfel trouwens sterk of die zogenaamde wortels er wel iets mee te maken hebben gehad als ik de beelden zag. Lijkt me gewoon een kwestie van renners die te hard gaan en de bocht niet goed inschatten.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
quote:
Sporza zit op de bagagedrager van Thijs Z
https://sporza.be/nl/2024(...)erder~1712246040580/
Goedzo.quote:"Het is duidelijk dat er iets moet veranderen. Is het niet op vlak van veiligheidsmaatregelen, dan wel aan de mentaliteit in het peloton. Waar zijn we mee bezig en waarom doen we dit? Renners mogen ook eens de hand in eigen boezem steken. Het is sport. Ik durf gerust zeggen máár sport. Geen spel op leven en dood."
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Wout is er binnen 2 maanden weer. Dat is vrij optimistisch van Steefquote:
[ x ]
Dokter Steef weet precies hoe lang iedereen uit koers is.
Ze hopen zelfs nog op de Giro, dat is nog wat vroegerquote:
[..]
Wout is er binnen 2 maanden weer. Dat is vrij optimistisch van Steef
Voor gebroken ribben staat voor een normaal mens al 6-8 weken rust en dan komt het borstbeen daar nog bij. Bij sporters kan het mogelijk wat sneller.Misschien kan hij dus net opstappen maar dan is het hoogstens een trainingskoers.quote:
[..]
Ze hopen zelfs nog op de Giro, dat is nog wat vroeger
Dan toch opvallend dat hij geen poging meer gewaagd heeft, bij Roglic houdt een breuk hem niet eens altijd tegenquote:
1. Maak fietsen een pak steviger en zwaarder. Terug naar stalen fietsen dus.
2. Sleutelbeenbreuk is een veel voorkomende blessure. Kan er geen wielertruitjes worden uitgevonden met kleine kussentjes aan de schouders ofzo?
3. Beperk motoren. De drone mag meer aanwezig zijn.
4. Van 8 naar 6 per ploeg. Het peloton is kleiner, iets meer plaats
5. Gevaarlijke afdalingen neutraliseren
2. Sleutelbeenbreuk is een veel voorkomende blessure. Kan er geen wielertruitjes worden uitgevonden met kleine kussentjes aan de schouders ofzo?
3. Beperk motoren. De drone mag meer aanwezig zijn.
4. Van 8 naar 6 per ploeg. Het peloton is kleiner, iets meer plaats
5. Gevaarlijke afdalingen neutraliseren
Ik ben een man met een onverklaarbare fascinatie voor capuchons. Ze zijn mijn tweede huid—altijd om me heen, altijd vertrouwd. Ik draag ze niet alleen, ik lééf erin. Het voelt magisch als iemand er zachtjes aan trekt, een speels moment vol onverwachte connectie. En als mijn capuchon ergens blijft haken? Pure vreugde! Een klein avontuur in het alledaagse, alsof de wereld me even vasthoudt. Capuchons en ik? Een onafscheidelijk duo
Dus, heeft het nog zin om vooruit te blikken op de rest van de Itzulia? Een stuk minder wel, na de dag van gisteren. Eén massale valpartij, met heel veel slachtoffers. Dat je in één valpartij drie topfavorieten verliest, best een knappe prestatie. Aan de andere kant ook weer niet heel verrassend, allemaal zaten ze van voren te dringen omdat je in het hedendaagse wielrennen op ieder moment van de dag vooraan moet zitten, want ja, je zal maar een keer de slag missen, ofzo. In een afdaling waarvan iedereen achteraf wist dat ie gevaarlijk was ging het helemaal mis, een bijzondere rubriek is dat. Zoals iedereen ook wist dat de aanloop naar de Kanarieberg levensgevaarlijk was. Een reden om gas terug te nemen en even kalm aan te doen? Nee joh, juist een reden om extra hard te gaan. Top. En nu is de organisatie natuurlijk de boosdoener, maar het wordt vooral hoog tijd dat het peloton eens wat minder nerveus gaat doen. Deze afdaling was prima te doen geweest, zonder als een gek naar beneden te gaan. Zelfreflectie ontbreekt natuurlijk altijd overal, dus er zullen wel weer allerlei onnozele ideeën worden geopperd waarna we vervolgens tijdens de volgende koers zien dat de renners weer gaan lopen te dringen op een plek waar het totaal niet nodig is. Zonder Roglic, Evenepoel, Vingegaard en nog een hele reeks renners gaan we toch nog maar even de laatste twee dagen van de Itzulia afwerken, ook al is de TT natuurlijk op waarheid gebaseerd. Een onthoofde koers, genieten van een strijd tussen Ayuso en Skjelmose, waarbij de kansen van de Basken dan wel weer zijn toegenomen. Landa reed mooi op kop van het peloton tijdens een afdaling die hij als local zeer zeker gekend moet hebben, lekker bewust de rest richting het skoekeloen gereden om zo de kopman te kunnen zijn, 4D chess.
Zonder een reeks wereldtoppers gaan we van start in Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van het Baskenland. Een stad waar we de afgelopen jaren ontzettend vaak zijn geweest, ik heb weinig toe te voegen aan mijn oude verhalen. De Tour kwam hier vorig jaar voorbij, de Itzulia ging hier vorig jaar van start, in 2022 ging er in de Vuelta ook nog een rit van start, we weten inmiddels wel voldoende over Gasteiz. Wel een fijne start voor de lokale renners. Joseba Lopez is van hier, de renner van Caja Rural die gisteren in de kopgroep zat. Hij kon bergop de rest alleen niet volgen, dat was dan weer jammer. Meintjes kloppen is natuurlijk ook alleen voor de groten der aarde weggelegd. Naast Joseba Lopez is ook Ibon Ruiz uit Vitoria-Gasteiz afkomstig, een renner van Kern Pharma. We kunnen ook de naam van de zeer onsympathieke Victor De La Parte noteren, die is namens Euskaltel zeer anoniem aanwezig. Markel Beloki komt ook uit Vitoria-Gasteiz. Jan Hermsen bleef volhouden dat Beloki bij de valpartij lag, maar daar was geen sprake van. Markel gaat vaak samen met zijn vader fietsen en tijdens die tochten kwamen ze ook wel eens voorbij de gewraakte afdaling. Ze wisten dat de weg daar niet al te best was en dus zat Markel wat verder van achter, uit het gedrang. Zo kan het dus ook. Oier Lazkano komt uiteraard ook uit deze stad, maar hij is er nu niet bij, andere prioriteiten. Verdere informatie over Gasteiz zal ik jullie besparen, en mezelf, want niemand gaat dit nu meer lezen natuurlijk, haha.
De start van de rit is wel apart, we volgen een deel van het parcours van de vorige rit. Een tocht door de voorsteden van Gasteiz, een tocht die gisteren nog wel wat plezier opleverde. Of nouja, vooral het stuk buiten de agglomeratie. Het waaide zowaar in het Baskenland en we kregen heuse waaiers te zien? Nog nooit meegemaakt in het Baskenland. We zijn het door die valpartij al lang weer vergeten, maar waaiers in het Baskenland, amai. We rijden nu weer een tijdje door open gebied, dus wellicht ontstaan er vrij snel na het vertrek weer nieuwe waaiers. Moeten ze wel snel zijn, want na een kilometer of 10 komen ze in meer beschut gebied terecht. Makkelijk begin van de rit verder, zonder heel moeilijk te doen rijden de renners 40 kilometer over de hoogvlakte van Araba, waarna er een lange afdaling begint. Oppassen, jongens! De weg omlaag is enorm breed en het asfalt ziet er goed uit, maar ik durf dat niet meer met zekerheid te zeggen. Misschien liggen er hier ook wel wortels onder het wegdek verstopt, wie zal het zeggen. De renners, achteraf. De afdaling is af en toe een beetje technisch, maar ik neem aan dat de daver overal nog op het lijf zal zitten en dat men nu niet heel gek gaat doen. Beneden komen de renners uit in het Igorre van Iban Mayo, daarna rijden ze over een brede en vlakke weg een aantal kilometer langs de Nervion richting Lemoa. Van Lemoa rijden ze dan weer naar Amorebieta-Etxano, de finishplaats van de dag. Daar komen we meerdere keren voorbij, toch al snel een keer of vier. De eerste keer is de minst belangrijke passage. In Amorebieta-Etxano waren we vorig jaar ook tijdens de Tour, we reden toen dwars door de vallei richting Durango en dat doen we nu ook. In Durango gingen we toen naar het noorden, nu gaan we juist naar het zuiden. We slaan af richting een van de heilige bergen van het Baskenland, voor het eerst in jaren keert de mythische Urkiola terug in koers. Het peloton komt uit in Mañaria, het dorp van Mikel Bizkarra, de renner van Euskaltel die achteraf op twitter wist te melden dat die afdaling van gisteren heel gevaarlijk was. Ook het dorp van de familie Gorospe, vooral Julian kon een aardig eindje fietsen. In Mañaria begint de klim naar Urkiola, het gaat 5,5 kilometer omhoog aan 9,4% gemiddeld. De klim naar Urkiola is als fietstoerist niet direct een aanrader, de weg omhoog schijnt vaak druk te zijn, het is een van de verbindingswegen tussen Bilbao en Vitoria-Gasteiz. De weg is breed en enorm steil, we noteren heel wat stroken boven de 10%. Vooral de laatste kilometer is leuk, het wordt steeds venijniger richting het eind. Urkiola beschikte ooit over een eigen eendaagse koers, de Subida a Urkiola. Bestaat al sinds 2009 niet meer, de laatste winnaar zal voor altijd Igor Anton blijven. Urkiola is ook de klim die jaarlijks wordt bedwongen door de selectie van Athletic Club, de voetbalclub uit Bilbao die dit weekend een tamelijk belangrijke wedstrijd op het programma heeft staan. Het heeft altijd wel iets, die bonkige voetballers op een fiets. Vooral Asier Villalibre steelt altijd de show.
Asier Villalibre, El Bufalo, op de flanken van Urkiola.
Mijn vriend Igor Anton wint de laatste editie van de Subida a Urkiola.
Na 88 kilometer bereiken de renners de top van de heilige klim van Urkiola. Op de top komen ze een heiligdom tegen, de klim heeft niet voor niets een speciale betekenis. We bevinden ons tevens in het gelijknamige natuurpark, waar je kunt beginnen aan een heerlijk wandeltochtje. Er zijn meerdere mooie uitzichtpunten hier, die onder meer uitzicht bieden op de berg Anboto. Die berg hebben we gisteren al gezien, dat was nog voordat alles helemaal misging. Urkiola is maar langs één kant lastig, aan de andere kant van de berg zit niet echt een afdaling die de moeite waard is. Over een brede weg rijden de renners zo goed als rechtdoor naar Otxandio, waar ze gisteren ook al eens waren. In Otxandio nemen ze een bocht van 180 graden, daarna is het buiten het dorp nog even een paar kilometer vrij vlak en dan begint er een langere afdaling, we rijden weer naar Igorre toe maar doen dat nu via een andere weg. Een weg die breed en goed is, maar het wordt na een tijd wel vrij bochtig. Levensgevaarlijk, de organisatie moet stante pede overal hooibalen in iedere bocht gaan plaatsen en overal mannetjes neerzetten om met vlaggetjes te zwaaien. En overal kussens plaatsen. En nog meer dingen doen. Wel mooie vergezichten tijdens deze afdaling, niets mis mee. Zonder accidenten komen de renners hopelijk snel beneden uit in Igorre, waar ze voor de tweede keer aan een tocht door de vallei richting Amorebieta-Etxano beginnen. We kiezen net voor een andere weg nu, maar het effect is hetzelfde, heel wat vlakke kilometers richting de finishplaats. Weer langs de Nervion via Lemoa naar Amorebieta-Etxano, waar we na 124 kilometer voor de tweede keer passeren. Ditmaal vindt er een tussensprint plaats in Amorebieta, waarna we gaan beginnen aan een lokale ronde die twee keer afgewerkt gaat worden. Een rondje met twee klimmetjes, dezelfde klimmetjes als in de ter ziele gegane Klasika Primavera de Amorebieta. De laatste editie werd in 2019 gewonnen door Carlos Betancur, hij won de sprint van een uitgedunde groep en dat we naar een sprint van een uitgedunde groep gaan kijken ligt nu ook wel in de lijn der verwachting. Voorbij Amorebieta rijden we weer over een brede weg door de vallei richting Durango, maar voor we Durango bereiken slaan we in Iurreta op een niet al te fraai industrieterrein een andere weg in. Een paar bochten later begint de brede weg plots vervaarlijk omhoog te lopen, we zijn begonnen aan een klim met een klinkende naam. Muniketagaina. Ja, juist. Een klim van 3,5 kilometer aan 7,3% gemiddeld, met enkele pieken tot 10%. De renners komen een kilometer aan bijna 8% tegen, heel erg makkelijk is deze klim zeker niet, maar erg lastig ook weer niet. De Klasika Primavera is een koers die door veel goede renners is gewonnen, maar het waren niet altijd de beste klimmers. Visconti kon hier zegevieren, ik bedoel maar. Dat zegt wel iets over dit klimmetje, het was lastig geweest om hier een strijd te zien tussen de toppers. We hadden waarschijnlijk moeten wachten op zaterdag voor echte spanning en sensatie. Dit is een rit die je zelfs met alle toppers erbij wel had kunnen missen. Maar goed, we kijken sowieso alsnog, al was het maar voor de plaatjes. Mooi klimmetje, flink wat haarspeldbochten in een donker bos, kan slechter.
Na 138 kilometer komen de renners voor het eerst boven op deze klim die lastig is maar niet lastig genoeg. Kleine 40 kilometer te gaan tot de finish, de renners zullen vast weer onnodig nerveus gaan toen tijdens de afdaling, heel veel zin in. Richting het eind van de klim komen de renners achter elkaar een hoop haarspeldbochten tegen, zodra de weg omlaag loopt komen ze er nog een paar tegen. Technische afdaling, dus. Na de eerste paar haarspeldbochten is het eventjes recht, maar gedurende de rest van de afdaling komen de renners nog meer haarspeldbochten tegen. De staat van het wegdek lijkt hier niet overal opperbest, dat gaat dus weer halsbrekende toestanden opleveren. Na flink wat draaien en keren komen de renners uit in het gehucht Zugastieta Auzoa, op het grondgebied van Muxika. In Zugastieta Auzoa liggen er nog wat bochten op ze te wachten, terwijl de weg tijdelijk wat smaller is. Buiten het dorp komen ze dan weer op een brede weg terecht, de doorgaande weg richting Amorebieta. Tijdens de Klasika Primavera verlieten we deze weg na een tijd om een kilometer of twee aan 5% te klimmen naar het dorpje Autzagana, nu blijven we op de doorgaande weg en die weg is blijkbaar minder lastig. Dus de Klasika Primavera was al niet buitengewoon lastig en deze finale is nog makkelijker, dat is wel heerlijk nieuws natuurlijk. Een kutklimmetje van een paar kilometer vals plat wacht nu op de renners. 'Boven' rijden ze door een tunnel en dan dalen ze over een snelweg af richting de finish. Laiseka was niet echt in vorm dit jaar, jeetje. We slaan de hele Itzulia de lastige klimmetjes over om het vooral maar zo makkelijk mogelijk te houden, brisant. Nou, goed, het stuk voorbij de tunnel kunnen de renners nog kennen van vorig jaar, de laatste kilometers zijn gelijk. Vorig jaar eindigde er een rit in Amorebieta die werd gewonnen door Higuita in een sprintje van een uitgedunde groep. Het parcours was toen net even anders, maar de uitkomst kan nu zomaar hetzelfde zijn. Tot de slotkilometer loopt de weg omlaag. Dat stelt weinig voor, de weg is breed en loopt behoorlijk rechtdoor naar beneden. Eenmaal terug in Amorebieta wachten er wel een hoop rotondes op de renners, vier in de laatste kilometer om precies te zijn. Weer een hectische slotfase, al volgt de laatste rotonde op een meter of 500 van het eind en fietsen we daarna warempel rechtdoor tot aan de finish. Leverde vorig jaar een vrij lange sprint op, zal nu ook wel zo zijn. Als we Amorebieta-Etxano na 149 kilometer voor de derde keer bereiken volgt de tweede tussensprint van de dag, de bonussprint. Daarna volgt er nog een volledige ronde. Eerst door de vallei richting Durgano, dan de klim van drie kilometer aan 7% richting Muniketagane, een afdaling met flink wat bochtenwerk, dan een korte maar niet echt lastige klim over de snelweg langs Autzagane af en dan weer omlaag richting Amorebieta-Etxano om bij de vierde passage daar dan toch echt te finishen. Goh, weinig zin in deze rit.
Net als vorig jaar eindigt er een rit in Amorebieta-Etxano, een stad die vorig jaar ook de Tour de France mocht verwelkomen. De derde rit van de Tour van vorig jaar ging van start in Amorebieta-Etxano, een stad die door de Basken ook wel Zornotza wordt genoemd. We gingen toen naar Baiona, waar Jasper Philipsen de sprint zou winnen door de deur dicht te doen voor Van Aert. De rit in de Itzulia van vorig jaar werd dan weer gewonnen door Higuita, die in de sprint van een groep van een man of 20 sneller was dan Andrea Bagioli en Mattias Skjelmose. Higuita is er nu niet bij, maar Bagioli en Skjelmose wel. Een herhaling van die uitslag zit er zeker wel in, Sobrero op vier en Schmid op vijf, doen allemaal mee en maken allemaal kans tijdens deze rit. Het is een rit die net een beetje anders is, maar het zal aan het eind weinig uitmaken. Een sprint van een uitgedunde groep, een andere mogelijkheid zie ik eerlijk gezegd niet. En dat in een stad waar ik al zoveel over heb geschreven, de inspiratie is inmiddels wel een beetje op en dan val je al snel in herhaling. Ze hebben hier hun eigen voetbalclub, die dit seizoen weer actief is op het tweede niveau. Momenteel verwikkeld in een degradatiestrijd, ze kunnen met wat mazzel nog gaan voor lijfsbehoud. Eerst speelden ze met alleen maar Basken, net als Athletic, maar dat hebben ze nu toch maar laten varen. Een stad van de koers, hun 1.1-wedstrijd is sinds 2019 niet meer georganiseerd wegens corona en een gebrek aan vrijwilligers, maar ze organiseren wel nog altijd een koers voor junioren en beloften en ze halen dus twee jaar op rij de Itzulia binnen. En de Tour ook nog even tussendoor, aan koers geen gebrek in Zornotza. Het lokale kunstwerk is een aardappel, apart. De lokale renner is Beñat Intxausti en deze Itzulia is niet ideaal.
Het lied van de dag moet natuurlijk wel een beetje stemmig zijn. De keuze is gevallen op een nummer van een bandje uit Gasteiz, de startplaats van de dag.
Zonder een reeks wereldtoppers gaan we van start in Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van het Baskenland. Een stad waar we de afgelopen jaren ontzettend vaak zijn geweest, ik heb weinig toe te voegen aan mijn oude verhalen. De Tour kwam hier vorig jaar voorbij, de Itzulia ging hier vorig jaar van start, in 2022 ging er in de Vuelta ook nog een rit van start, we weten inmiddels wel voldoende over Gasteiz. Wel een fijne start voor de lokale renners. Joseba Lopez is van hier, de renner van Caja Rural die gisteren in de kopgroep zat. Hij kon bergop de rest alleen niet volgen, dat was dan weer jammer. Meintjes kloppen is natuurlijk ook alleen voor de groten der aarde weggelegd. Naast Joseba Lopez is ook Ibon Ruiz uit Vitoria-Gasteiz afkomstig, een renner van Kern Pharma. We kunnen ook de naam van de zeer onsympathieke Victor De La Parte noteren, die is namens Euskaltel zeer anoniem aanwezig. Markel Beloki komt ook uit Vitoria-Gasteiz. Jan Hermsen bleef volhouden dat Beloki bij de valpartij lag, maar daar was geen sprake van. Markel gaat vaak samen met zijn vader fietsen en tijdens die tochten kwamen ze ook wel eens voorbij de gewraakte afdaling. Ze wisten dat de weg daar niet al te best was en dus zat Markel wat verder van achter, uit het gedrang. Zo kan het dus ook. Oier Lazkano komt uiteraard ook uit deze stad, maar hij is er nu niet bij, andere prioriteiten. Verdere informatie over Gasteiz zal ik jullie besparen, en mezelf, want niemand gaat dit nu meer lezen natuurlijk, haha.
De start van de rit is wel apart, we volgen een deel van het parcours van de vorige rit. Een tocht door de voorsteden van Gasteiz, een tocht die gisteren nog wel wat plezier opleverde. Of nouja, vooral het stuk buiten de agglomeratie. Het waaide zowaar in het Baskenland en we kregen heuse waaiers te zien? Nog nooit meegemaakt in het Baskenland. We zijn het door die valpartij al lang weer vergeten, maar waaiers in het Baskenland, amai. We rijden nu weer een tijdje door open gebied, dus wellicht ontstaan er vrij snel na het vertrek weer nieuwe waaiers. Moeten ze wel snel zijn, want na een kilometer of 10 komen ze in meer beschut gebied terecht. Makkelijk begin van de rit verder, zonder heel moeilijk te doen rijden de renners 40 kilometer over de hoogvlakte van Araba, waarna er een lange afdaling begint. Oppassen, jongens! De weg omlaag is enorm breed en het asfalt ziet er goed uit, maar ik durf dat niet meer met zekerheid te zeggen. Misschien liggen er hier ook wel wortels onder het wegdek verstopt, wie zal het zeggen. De renners, achteraf. De afdaling is af en toe een beetje technisch, maar ik neem aan dat de daver overal nog op het lijf zal zitten en dat men nu niet heel gek gaat doen. Beneden komen de renners uit in het Igorre van Iban Mayo, daarna rijden ze over een brede en vlakke weg een aantal kilometer langs de Nervion richting Lemoa. Van Lemoa rijden ze dan weer naar Amorebieta-Etxano, de finishplaats van de dag. Daar komen we meerdere keren voorbij, toch al snel een keer of vier. De eerste keer is de minst belangrijke passage. In Amorebieta-Etxano waren we vorig jaar ook tijdens de Tour, we reden toen dwars door de vallei richting Durango en dat doen we nu ook. In Durango gingen we toen naar het noorden, nu gaan we juist naar het zuiden. We slaan af richting een van de heilige bergen van het Baskenland, voor het eerst in jaren keert de mythische Urkiola terug in koers. Het peloton komt uit in Mañaria, het dorp van Mikel Bizkarra, de renner van Euskaltel die achteraf op twitter wist te melden dat die afdaling van gisteren heel gevaarlijk was. Ook het dorp van de familie Gorospe, vooral Julian kon een aardig eindje fietsen. In Mañaria begint de klim naar Urkiola, het gaat 5,5 kilometer omhoog aan 9,4% gemiddeld. De klim naar Urkiola is als fietstoerist niet direct een aanrader, de weg omhoog schijnt vaak druk te zijn, het is een van de verbindingswegen tussen Bilbao en Vitoria-Gasteiz. De weg is breed en enorm steil, we noteren heel wat stroken boven de 10%. Vooral de laatste kilometer is leuk, het wordt steeds venijniger richting het eind. Urkiola beschikte ooit over een eigen eendaagse koers, de Subida a Urkiola. Bestaat al sinds 2009 niet meer, de laatste winnaar zal voor altijd Igor Anton blijven. Urkiola is ook de klim die jaarlijks wordt bedwongen door de selectie van Athletic Club, de voetbalclub uit Bilbao die dit weekend een tamelijk belangrijke wedstrijd op het programma heeft staan. Het heeft altijd wel iets, die bonkige voetballers op een fiets. Vooral Asier Villalibre steelt altijd de show.
Asier Villalibre, El Bufalo, op de flanken van Urkiola.
Mijn vriend Igor Anton wint de laatste editie van de Subida a Urkiola.
Na 88 kilometer bereiken de renners de top van de heilige klim van Urkiola. Op de top komen ze een heiligdom tegen, de klim heeft niet voor niets een speciale betekenis. We bevinden ons tevens in het gelijknamige natuurpark, waar je kunt beginnen aan een heerlijk wandeltochtje. Er zijn meerdere mooie uitzichtpunten hier, die onder meer uitzicht bieden op de berg Anboto. Die berg hebben we gisteren al gezien, dat was nog voordat alles helemaal misging. Urkiola is maar langs één kant lastig, aan de andere kant van de berg zit niet echt een afdaling die de moeite waard is. Over een brede weg rijden de renners zo goed als rechtdoor naar Otxandio, waar ze gisteren ook al eens waren. In Otxandio nemen ze een bocht van 180 graden, daarna is het buiten het dorp nog even een paar kilometer vrij vlak en dan begint er een langere afdaling, we rijden weer naar Igorre toe maar doen dat nu via een andere weg. Een weg die breed en goed is, maar het wordt na een tijd wel vrij bochtig. Levensgevaarlijk, de organisatie moet stante pede overal hooibalen in iedere bocht gaan plaatsen en overal mannetjes neerzetten om met vlaggetjes te zwaaien. En overal kussens plaatsen. En nog meer dingen doen. Wel mooie vergezichten tijdens deze afdaling, niets mis mee. Zonder accidenten komen de renners hopelijk snel beneden uit in Igorre, waar ze voor de tweede keer aan een tocht door de vallei richting Amorebieta-Etxano beginnen. We kiezen net voor een andere weg nu, maar het effect is hetzelfde, heel wat vlakke kilometers richting de finishplaats. Weer langs de Nervion via Lemoa naar Amorebieta-Etxano, waar we na 124 kilometer voor de tweede keer passeren. Ditmaal vindt er een tussensprint plaats in Amorebieta, waarna we gaan beginnen aan een lokale ronde die twee keer afgewerkt gaat worden. Een rondje met twee klimmetjes, dezelfde klimmetjes als in de ter ziele gegane Klasika Primavera de Amorebieta. De laatste editie werd in 2019 gewonnen door Carlos Betancur, hij won de sprint van een uitgedunde groep en dat we naar een sprint van een uitgedunde groep gaan kijken ligt nu ook wel in de lijn der verwachting. Voorbij Amorebieta rijden we weer over een brede weg door de vallei richting Durango, maar voor we Durango bereiken slaan we in Iurreta op een niet al te fraai industrieterrein een andere weg in. Een paar bochten later begint de brede weg plots vervaarlijk omhoog te lopen, we zijn begonnen aan een klim met een klinkende naam. Muniketagaina. Ja, juist. Een klim van 3,5 kilometer aan 7,3% gemiddeld, met enkele pieken tot 10%. De renners komen een kilometer aan bijna 8% tegen, heel erg makkelijk is deze klim zeker niet, maar erg lastig ook weer niet. De Klasika Primavera is een koers die door veel goede renners is gewonnen, maar het waren niet altijd de beste klimmers. Visconti kon hier zegevieren, ik bedoel maar. Dat zegt wel iets over dit klimmetje, het was lastig geweest om hier een strijd te zien tussen de toppers. We hadden waarschijnlijk moeten wachten op zaterdag voor echte spanning en sensatie. Dit is een rit die je zelfs met alle toppers erbij wel had kunnen missen. Maar goed, we kijken sowieso alsnog, al was het maar voor de plaatjes. Mooi klimmetje, flink wat haarspeldbochten in een donker bos, kan slechter.
Na 138 kilometer komen de renners voor het eerst boven op deze klim die lastig is maar niet lastig genoeg. Kleine 40 kilometer te gaan tot de finish, de renners zullen vast weer onnodig nerveus gaan toen tijdens de afdaling, heel veel zin in. Richting het eind van de klim komen de renners achter elkaar een hoop haarspeldbochten tegen, zodra de weg omlaag loopt komen ze er nog een paar tegen. Technische afdaling, dus. Na de eerste paar haarspeldbochten is het eventjes recht, maar gedurende de rest van de afdaling komen de renners nog meer haarspeldbochten tegen. De staat van het wegdek lijkt hier niet overal opperbest, dat gaat dus weer halsbrekende toestanden opleveren. Na flink wat draaien en keren komen de renners uit in het gehucht Zugastieta Auzoa, op het grondgebied van Muxika. In Zugastieta Auzoa liggen er nog wat bochten op ze te wachten, terwijl de weg tijdelijk wat smaller is. Buiten het dorp komen ze dan weer op een brede weg terecht, de doorgaande weg richting Amorebieta. Tijdens de Klasika Primavera verlieten we deze weg na een tijd om een kilometer of twee aan 5% te klimmen naar het dorpje Autzagana, nu blijven we op de doorgaande weg en die weg is blijkbaar minder lastig. Dus de Klasika Primavera was al niet buitengewoon lastig en deze finale is nog makkelijker, dat is wel heerlijk nieuws natuurlijk. Een kutklimmetje van een paar kilometer vals plat wacht nu op de renners. 'Boven' rijden ze door een tunnel en dan dalen ze over een snelweg af richting de finish. Laiseka was niet echt in vorm dit jaar, jeetje. We slaan de hele Itzulia de lastige klimmetjes over om het vooral maar zo makkelijk mogelijk te houden, brisant. Nou, goed, het stuk voorbij de tunnel kunnen de renners nog kennen van vorig jaar, de laatste kilometers zijn gelijk. Vorig jaar eindigde er een rit in Amorebieta die werd gewonnen door Higuita in een sprintje van een uitgedunde groep. Het parcours was toen net even anders, maar de uitkomst kan nu zomaar hetzelfde zijn. Tot de slotkilometer loopt de weg omlaag. Dat stelt weinig voor, de weg is breed en loopt behoorlijk rechtdoor naar beneden. Eenmaal terug in Amorebieta wachten er wel een hoop rotondes op de renners, vier in de laatste kilometer om precies te zijn. Weer een hectische slotfase, al volgt de laatste rotonde op een meter of 500 van het eind en fietsen we daarna warempel rechtdoor tot aan de finish. Leverde vorig jaar een vrij lange sprint op, zal nu ook wel zo zijn. Als we Amorebieta-Etxano na 149 kilometer voor de derde keer bereiken volgt de tweede tussensprint van de dag, de bonussprint. Daarna volgt er nog een volledige ronde. Eerst door de vallei richting Durgano, dan de klim van drie kilometer aan 7% richting Muniketagane, een afdaling met flink wat bochtenwerk, dan een korte maar niet echt lastige klim over de snelweg langs Autzagane af en dan weer omlaag richting Amorebieta-Etxano om bij de vierde passage daar dan toch echt te finishen. Goh, weinig zin in deze rit.
Net als vorig jaar eindigt er een rit in Amorebieta-Etxano, een stad die vorig jaar ook de Tour de France mocht verwelkomen. De derde rit van de Tour van vorig jaar ging van start in Amorebieta-Etxano, een stad die door de Basken ook wel Zornotza wordt genoemd. We gingen toen naar Baiona, waar Jasper Philipsen de sprint zou winnen door de deur dicht te doen voor Van Aert. De rit in de Itzulia van vorig jaar werd dan weer gewonnen door Higuita, die in de sprint van een groep van een man of 20 sneller was dan Andrea Bagioli en Mattias Skjelmose. Higuita is er nu niet bij, maar Bagioli en Skjelmose wel. Een herhaling van die uitslag zit er zeker wel in, Sobrero op vier en Schmid op vijf, doen allemaal mee en maken allemaal kans tijdens deze rit. Het is een rit die net een beetje anders is, maar het zal aan het eind weinig uitmaken. Een sprint van een uitgedunde groep, een andere mogelijkheid zie ik eerlijk gezegd niet. En dat in een stad waar ik al zoveel over heb geschreven, de inspiratie is inmiddels wel een beetje op en dan val je al snel in herhaling. Ze hebben hier hun eigen voetbalclub, die dit seizoen weer actief is op het tweede niveau. Momenteel verwikkeld in een degradatiestrijd, ze kunnen met wat mazzel nog gaan voor lijfsbehoud. Eerst speelden ze met alleen maar Basken, net als Athletic, maar dat hebben ze nu toch maar laten varen. Een stad van de koers, hun 1.1-wedstrijd is sinds 2019 niet meer georganiseerd wegens corona en een gebrek aan vrijwilligers, maar ze organiseren wel nog altijd een koers voor junioren en beloften en ze halen dus twee jaar op rij de Itzulia binnen. En de Tour ook nog even tussendoor, aan koers geen gebrek in Zornotza. Het lokale kunstwerk is een aardappel, apart. De lokale renner is Beñat Intxausti en deze Itzulia is niet ideaal.
Het lied van de dag moet natuurlijk wel een beetje stemmig zijn. De keuze is gevallen op een nummer van een bandje uit Gasteiz, de startplaats van de dag.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
1.Fietsen heb nu al een minimumgewichtquote:
1. Maak fietsen een pak steviger en zwaarder. Terug naar stalen fietsen dus.
2. Sleutelbeenbreuk is een veel voorkomende blessure. Kan er geen wielertruitjes worden uitgevonden met kleine kussentjes aan de schouders ofzo?
3. Beperk motoren. De drone mag meer aanwezig zijn.
4. Van 8 naar 6 per ploeg. Het peloton is kleiner, iets meer plaats
5. Gevaarlijke afdalingen neutraliseren
2 Werd vorige week bij Vive Le velo al besproken. Niet echt een optie, aangezien er ook bij +30 graden gefietst wordt, dan wil je juist dunne/min mogelijk kleding
3. Een drone kan maar een paar honderd meter meevliegen. Daarbij kan hij ook alleen in open oppervlakte filmen. Takken over de weg maken kans veel groter dat een drone ergens tegenaankomt.
4. ploegen zijn enkele jaren terug al verkleind van 8 naar 7 (in grote rondes van 9 naar 8)
5. Wanneer is een afdaling gevaarlijk? Moet dan hele afdaling geneutraliseerd worden, of alleen het gevaarlijke stuk.
En wat doen we met gevaarlijke passages op het vlakke, denk bv aan Bos van Wallers in Parijs Roubaix, en in Nederland de talloze vluchtheuvels en groenstroken?
Net efkes anges
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Nog kleiner, zodat we gewoon een peloton van 90 man krijgen zoals tijdens de Olympische Spelen. Maar het liefst nog kleiner, in het baanwielrennen zie je in de keirin met 6 man bijvoorbeeld dat het nooit fout gaatquote:
4. Van 8 naar 6 per ploeg. Het peloton is kleiner, iets meer plaats
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Wat heb je in godsnaam aan zwaardere fietsen? Steviger betwijfel ik ook overigensquote:
1. Maak fietsen een pak steviger en zwaarder. Terug naar stalen fietsen dus.
2. Sleutelbeenbreuk is een veel voorkomende blessure. Kan er geen wielertruitjes worden uitgevonden met kleine kussentjes aan de schouders ofzo?
3. Beperk motoren. De drone mag meer aanwezig zijn.
4. Van 8 naar 6 per ploeg. Het peloton is kleiner, iets meer plaats
5. Gevaarlijke afdalingen neutraliseren
The world outside is burning with a brand new light but it isn't one that makes me feel warm. Don't go mistaking your house burning down for the dawn - Frank Turner
Stilaan weer op topniveau na jaren als fietsende hamburger
Stilaan weer op topniveau na jaren als fietsende hamburger
https://www.hln.be/wielre(...)veiligheid~a28241d0/
Volgens Wuyts moet de koers een maand worden stilgelegd.
Volgens Wuyts moet de koers een maand worden stilgelegd.
Gaan ze nog harder naar beneden.quote:
[..]
Wat heb je in godsnaam aan zwaardere fietsen? Steviger betwijfel ik ook overigens
Leek wel enigszins groggy, dus vast door z’n team naar de auto gedirigeerdquote:
[..]
Dan toch opvallend dat hij geen poging meer gewaagd heeft, bij Roglic houdt een breuk hem niet eens altijd tegen
quote:Tussen al het geel van Visma | Lease a Bike, lagen ook twee rozehemden van EF Education-EasyPost. Een van hen was Sean Quinn, die tussen Roglič en Vingegaard lag. De 23-jarige Amerikaan moest opgeven en werd onderworpen aan medische onderzoeken. Donderdagavond laat werd bekend dat hij kampt met een hersenschudding, een breuk in het borstbeen, schaafwonden en blauwe plekken. Hij blijft via het hersenschuddingprotocol de komende dagen onder toezicht van de medische staf van EF Education-EasyPost.
In tegenstelling tot wat er steeds op televisie werd besproken (in Nederland, althans), was het niet de piepjonge Markel Beloki die betrokken was bij de valpartij. De tweede renner van EF Education-EasyPost was de Ecuadoraan Jefferson Cepeda. De 25-jarige klimmer reed de rit wel uit en kreeg daardoor automatisch dezelfde tijd als de winnaar. Over zijn gezondheid is donderdagavond laat geen update gegeven.
Lekker zuipen, lekker dansen en daarna lekker neuken.
