Mijn verhaal: De complete werken

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 12:27 schreef Forbry het volgende:

[..]
Serieus? Harddrugs? Al best wat gelezen van K_W, maar dit wist ik niet...
Al die topics/posts over de psychoses...
Zet één en ander wel in een heel ander licht voor mij.

Ik pas drie jaar geleden met gebruiken. Daarvoor gebruikte ik nooit drugs.

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 12:12 schreef miss_sly het volgende:
Ik denk dat je de manier waarop men in Nederland naar mensen met een beperking kijkt en met ze omgaat enorm geromantiseerd is.

Er zijn vast meer mogelijkheden, wetten en regels, en wellicht zorgopties, maar reken maar dat kinderen hier net zo hard en gemeen zijn als waar dan ook in de wereld. Als je afwijkt, ben je een potentieel slachtoffer, en met een beperking wijk je altijd af. Er zijn ook genoeg volwassenen die niet weten hoe ze met iemand met een beperking om moet gaan, of willen dat ook niet (weten).

Ik snap wat je bedoelt, toch is hoe Nederlanders omgaan met zwakkeren of gehandicapten niet te vergelijken met hoe het is op Curaçao en omliggende landen. De pesterijen en sociale uitsluiting die een gehandicapte puber mogelijk meemaakt in Nederland is veel milder dan op Curaçao. Dat is mijn persoonlijke observatie van de afgelopen 15 jaren sinds ik in Nederland woon.

3. Leven met psychosegevoeligheid en de veerkrachtigheid die ik heb laten zien

Ik was net 21 jaar oud toen ik samen met mijn moeder weer naar Nederland verhuisde en samen met haar in een huurhuis ging wonen in de nieuwbouwwijk Leidsche Rijn van Utrecht stad. Ik had de lat heel hoog gelegd voor mezelf. Ik wilde aan mezelf en iedereen in mijn leven meekeek bewijzen dat ik alles kon doen net zoals mijn vader die ik altijd bewonderde en naar opkeek omdat hij het hoogst haalbare heeft behaald in de Curaçaose samenleving en letterlijk een levende legende is op dat eiland nu nog steeds. Mijn vader heeft regelmatig het Nederlandse nieuws gehaald met wat hij heeft bereikt met zijn carrière of zijn levensverhaal in het algemeen. De schoenen die ik moest vervullen om mij het gevoel te geven dat ik meetelde en er mag zijn, waren heel groot en met de wijsheid van nu zou ik mezelf toen hebben verteld dat ik veel milder van mezelf mag zijn en mezelf niet moest vergelijken met mijn vader of anderen.

Vanwege de constante vernederingen en veroordelingen die ik heb meegemaakt in mijn jeugd omdat ik storende beperkingen en handicaps had opgelopen, voelde ik nooit goed genoeg toen ik vanuit mijn intrinsieke gevoel van eigenwaarde. Met de bagage van psychosegevoeligheid die ik erbij heb gekregen en de zware deuk die ik in mijn zelfvertrouwen heb opgelopen was ik in die periode van mijn leven constant op zoek naar bevestiging en erkennen dat het het goed deed en dat ik goed genoeg was. Ik was bereid om alles te doen om deze erkennen te krijgen van mensen en mijn eigen geluksgevoel of persoonlijke ideeën of verlangens was totaal onbelangrijk en ik leefde alsof ik letterlijk een machine was.

Ik ging HBO rechten studeren op de Hogeschool Utrecht en was vastberaden om cool en leuk gevonden te worden door mijn klasgenoten terwijl ik ook al mijn studievakken wilde halen. Naast heel geliefd en populair gevonden te worden door mijn medestudenten, wilde ik mijn hoogste piek bereiken in atletische prestaties, lichamelijke fitheid en uiterlijk. Eerst deed ging ik drie keer per week MMA training volgen bij een goed gereputeerde MMA school in Zuilen toen, samen met een goede Curaçaose vriend die ook in Nederland net is kwam wonen veel samen trainen buiten in calisthenics park en allerlei bodyweight oefeningen met elkaar trainen.Mijn mma trainingsregime hield ik ongeveer anderhalve jaar vol voordat ik het te zwaar vond om te combineren met de tentamens die ik toen nog moest halen om mijn propedeuse te krijgen van mijn rechtenstudie, ben besloot te stoppen met MMA en mezelf in te schrijven bij een goede sportschool dichtbij en zoveel mogelijk krachttraining/calisthenics/conditie/lenigheid te trainen.

Mijn doel was om wat ik nu als grap zegt, een soort “super Antilliaan” te worden of te zijn. Na twee jaar jaren gestructureerd en gedisciplineerd mijn sportschool regime te combineren met goede schoolprestaties te behalen heb ik wonderbaarlijk genoeg toch echt een indrukwekkende niveau van “super succesvolle super aantrekkelijke en super sociale en populaire Antilliaanse student en man” te hebben bereikt. Op mijn 24ste was hij super breed en gespierd met het lichaam van een actieheld of beroemde zanger (Denk aan het lichaam van Usher, ken je Usher de bekende Afro-Amerikaanse zanger?) en ik was goed op weg mijn bijna alle vakken van het tweede jaar van mijn rechtenstudie te hebben behaald om daarna een stage te mogen beginnen bij een advocatenkantoor hier in Utrecht.

Ik werd soms letterlijk nagefloten door jonge vrouwen als ik een strakke t-shirt met korte mouwen aantrok in de zomer en mannen die mij niet goed kenden of voor het eerst zagen voelden zich geïmponeerd met mijn aanwezigheid ook ben ik altijd heel meegaand en goedgezind in mijn natuurlijke karakter. Voor degenen die zich afvragen of ik al veel chickies aan het neuken was, wees gerust: De antwoord op die vraag is een kortstondige nee! Mijn schema was zwaar druk met het gecombineerd met zoveel en op hoog niveau blijven sporten en daarnaast mijn vakken voor de rechtenstudie zoveel mogelijk behalen, daarnaast ook nog de verplichte afspraken die ik had met psychiaters en mijn verantwoordelijkheden naar mijn moeder en andere zaken.

Ik kreeg zoveel aandacht van zoveel vrouwen overal waar ik kwam en dat was echt het soort externe bevestiging en erkenning waar ik toen nog steeds op zoek was en hard nodig wilde hebben constant… maar ik had niet de tijd of ruimte in mijn agenda om wat met al die sjans en geflirt van vrouwen mee te doen. Ik wel een keer of twee geluk had dat ik toch seks wist te hebben met een vrouw, maar dat gebeurde echt maar drie of vier keer in een periode van drie jaar sinds in Nederland kwam wonen.

Ik kreeg op een gegeven moment wel mijn eerste serieuze liefdesrelatie rond mijn 22ste levensjaar met een hele mooie lieve blonde jongevrouw en deze relatie duurde tot net voor mijn 24ste levensjaar. Ik beschouw haar niet als de liefde van mijn leven, maar wel mijneerste echte liefde die ik heb ervaren en iedereen weet dat je je eerste serieuze liefde nooit meer vergeet. Mijn huidige vriendin die ik al 2 een intieme band hebt gehad beschouw ik misschien welals de liefde van mijn leven tot zover in ieder geval. Ik hoop met haar te trouwen, familie beginnen en oud worden met haar. Over haar vertel ik later meer over. Want helaas kon mijn leven niet zo perfect en ideaal blijven gaan, dat gunt God mij gewoon nooit.

Omdat ik al drie jaar lang stabiel was en alles zo goed leek te gaan in mijn leven (aan de buitenkant tenminste), mocht ik van mijn psychiater helemaal afbouwen met mijn medicijnen). Iedereen vond dat het zo goed met mij ging, die psychose gaat echt niet meer terugkomen dacht letterlijk iedereen inclusief mijn psychiater van Altrecht toen.

Ik zag er toen uit als het soort man waar andere mannen naar opkeken of jaloers op voelde, en vrouwen werden vaak spontaan verliefd op mij of in ieder geval was ik super leuk en stoer vonden mee om te gaan.Het is mij tegen al mijn verwachtingen van vroeger gelukt om het soort man te worden die ik vroeger altijd droomde om te zijn toen ik op Curaçao zwaar vernederd en afgestoten werd vanwege mijn gebreken en handicaps. eigenlijk heb ik altijd een hekel gehad aan mezelf en wie ik was toen ik nog op Curaçao woonde. Ik vond mezelf eigenlijk toen nog steeds stiekem walgelijk zwak, ik had wel door dat anderen mij meestal zagen als een hele stoere aantrekkelijke en charismatische jongeman inmiddels, maar ik haatte mezelf nog steeds diep van binnen en ik was nooit goed genoeg volgens mijn eigen intrinsieke gevoel van eigenwaarde.

Ik had altijd externe bevestiging en erkenning van anderen dat ik goed genoeg was om tijdelijk goed te voelen over mezelf, van binnen was ik nog steeds een wrak, maar ik stond daar niet te veel bij stil. Toen ik mocht stoppen met mijn medicijnen, ging het binnen enkele maanden al mis. Ik kreeg een tweede psychose en de hele kaartenhuis die ik die afgelopen drie jaren omhoog bleef houden, viel in elkaar. Ik verloor weer opnieuw alles en al het respect en admiratie die ik toen kreeg van anderen veranderde en angst en walging. Mijn psychoses zijn heel schadelijk voor mezelf en mijn omgeving en mensen die mij meemaken in een psychotische toestand worden heel bang van mijn krankzinnige onvoorspelbare gedrag.Ik kwetst mensen hard met mijn woorden als ik in een psychose ben en ik ben niet eens bewust van wat ik aan het doen of zeggen ben.

Tijdens deze tweede psychose heb ik mijn eerste liefde dus de mooie blonde vrouw waar ik eerder over heb verteld gekwetst terwijl ik niet eens bewust was over wat ik allemaal tegen haar aan het zeggen was, ik was was gewoon ontoerekeningsvatbaar toen, maar ze begreep dat niet denk ik of anders het maakt het niks meer uit, maar ze wilt mij nooit meer spreken en tot de dag van vandaag wilt ze mij nooit meer spreken. C’est la vie. Soms heeft een persoon gewoon echt domme pech en ik heb gewoon heel vaak echt domme pech gehad in mijn leven en soms nog steeds. Ik vraag me af of dat onderdeel is van de grotere plan die God voor mij heeft? Anders is God toch echt een sadistische psychopaat die geniet van leedvermaak… ik dacht dat soms, maar nu niet meer. God is nu het meest belangrijke in mijn leven en hij staat centraal in mijn leven. Ik wil God’s wil behagen en ik weet dat hij mij alles zal geven wat mijn hart begeert als ik zijn wil op de eerste plek zet.

In ieder geval, die psychoses bleven een paar jaar terugkomen helaas en van 2016 t/m 2020 bleef structureel psychoses blijven hebben elke jaar, gemiddeld twee per jaar. Mijn laatste en zwaarste psychose was in 2020 en ik ben 4 maandenlang aan een stuk door opgenomen gebleven in de meest High Intensity gesloten Unit weer in Altrecht WA-huis, in wat de kenners noemen: “de Toren”. Ik bleef van mei 2020 t/m begin september 2020 in de toren, totdat de behandelende psychiater eindelijk de juiste medicatie heeft gevonden die mijn psychoses helemaal wegnam en waar ik eindelijk langdurig stabiel op ben gebleven en ik slik ze nu nog steeds.Maar de psychoses wegnemen zodat ik weer kan herstellen is echt pas het begin van mijn proces.

Wat vinden jullie van dit verhaal hierboven? Alle meningen, feedback en advies zijn welkom. Begrijpen jullie mij beter nu? Hoe kom ik over als persoon nu je dit leest hierboven? Wees volledig eerlijk, ik kan alles hebben.

Peace ☮

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 20:56 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Toen je in Nederland woonde, was je zelf geen basisschoolleerling of middelbare scholier meer. Tel daarbij het extra mogelijkheden voor pesterijen en uitsluiting via social media op en ik denk echt dat je je vergist.

Belangrijker vind ik nog dat uit dit verhaal ook weer lijkt te volgen dat jij het allerergste hebt meegemaakt, dat niemand het zo erg heeft gehad of zal hebben. Ik denk dat het goed voor je zou zijn als je daar nou eens vanaf zou stappen. Het is heel rot wat je hebt meegemaakt, dat zou geen enkel kind moeten ervaren. Het gebeurt echter helaas heel vaak.

Wanneer heb ik gezegd dat ik het allerergste heb meegemaakt dan? Ik heb dat nooit gezegd.

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 20:57 schreef summer2bird het volgende:
TS, waarom blijf je je verhaal aan ons vertellen? Door de jaren heen heb je al heel wat topics geopend over je levensverhaal en ik vraag me af waarom?
Wil je dat we je goedkeuring geven? Wil je sympathie? Waarom blijf je dit doen?

Ik weet niet zo goed waarom ik dit heb geschreven en waarom ik het hier met iedereen deel. Ik denk dat ik dit doe als een soort zelf-therapie. Sympathie wil ik wel krijgen af en toe, maar ik kan ook zonder. Ik heb dit verhaal al maanden geleden opgeschreven in Google document en ik wil dat andere mensen het lezen en reacties krijgen op mijn verhalen.

Ik heb heel lang geen erkenning of begrip gekregen van de mensen die dichtbij mij staan, zelfs niet van mijn moeder. Heel veel mensen die mij dierbaar waren hebben mij verlaten en afgestoten vanwege mijn psychoses, anderen werden minachtend naar mij toe en ik werd vernederd en emotioneel mishandeld door hen. Ik kreeg jarenlang geen respect of erkenning van mijn ouders en beste vrienden. Ik voelde mezelf heel eenzaam en de grootste loser ooit.

Toch heb ik doorgezet en gepresteerd, waardoor ík eindelijk wel respect heb afgedwongen van mijn sociale omgeving en mijn eergevoel hersteld. Ik ben heel trots op mezelf, maar ik ben nog niet klaar. Ik ben nog steeds gebroken en beschadigd van binnen door jarenlange trauma’s en tegenslagen in mijn leven.

Ik weet niet waarom ik mijn verhaal hier op fok deelt, maar ik blijf het doen. Sorry, stoort het je dat ik mijn verhaal blijft delen hier?

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 21:23 schreef Pizzakoppo het volgende:
Met alle respect maar dit gaat echt nergens over. In al jouw topics door de jaren heen, en dat heb ik ook altijd benoemd, heb ik benadrukt dat ik denk dat je intrinsiek een goed persoon bent met een goed hart.

Echter de wijze waarop je herhaaldelijk over jezelf schrijft, vooral in verleden tijd, schetst een beeld van jezelf als een soort demi-god. Daarnaast proef ik nog altijd veel slachtofferschap en plaats je veel buiten jezelf.

Zonder waardeoordeel constateer ik bovenstaande en ik benoem het omdat je er wellicht lering uit kunt halen.

Dit topic is letterlijk gewoon een deel van mijn levensverhaal zoals ik het heb ervaren en ik schrijf het van mijn perspectief. Ik heb geen kwade intenties en het is niet mijn bedoeling om mezelf te schetsen als een soort demi-god. Ik ben heel nederig in persoon en de meeste mensen die mij kennen vinden mij een goede en sympathieke persoon. Ik ben heel eerlijk, betrouwbaar, onbaatzuchtig en loyaal naar anderen toe.

Wat ik heb opgeschreven over mezelf is gewoon de objectieve waarheid en feiten. Als je de mensen die mij goed kennen zou ondervragen over wat ze van me denken en vinden, zouden ze mij beschrijven zoals ik mezelf heb beschreven in de OP. Ik heb zeker ook minpunten en slechte eigenschappen, bijvoorbeeld veel mensen vinden mij lui of gemakzuchtig. Ik heb altijd moeilijk gevonden om niet te blijven hangen in het verleden en loslaten. Soms ben ik opdringerig en overheersend dominant naar anderen, veel van mijn vrienden zeggen dat het vaak lijkt alsof ik mijn wil wilt opleggen aan anderen. Ik kan heel hard en gemeen zijn soms, ik heb veel mensen die dichtbij mij staan bewust en onbewust hard gekwetst waardoor ze bang worden en afstand van mij nemen los van mijn psychoses. Als ik overtuigd ben dat ik gelijk hebt dan wil ik ook mijn gelijk krijgen bij anderen ook als het ten koste van mijn relaties gaat.

Wat betreft mijn beschrijving van mijn fysieke uiterlijk en atletische prestaties, wat ik in de OP heb geschreven is gewoon de feitelijke waarheid van hoe ik toen was in mijn leeftijdsperiode van 20 t/m 29 jaar oud. Maar ik wil ook vertellen nu dat er periodes waren dat ik helemaal niet fit en gespierd was, integendeel zelfs. Veel antipsychotica medicijnen hebben als bijwerking dat ze overwicht veroorzaken in mensen die deze medicijnen moeten slikken op hoge dosis. Ik ben ook obese geweest van de antipsychotica die ik moest slikken na elke psychose en dan dat maakte mij lelijk en onaantrekkelijk voor anderen. Bijvoorbeeld bij mijn eerste psychose moest ik de medicatie zyprexa slikken op de hoogste dosering en ik werd 30 of bijna 40 kilo zwaarder daarvan.

Ik zie mezelf niet als een soort demi-god en wil niet overkomen alsof ik denk dat ik beter ben dan anderen. Dat ben ik totaal niet, integendeel ik was vooral toen heel onzeker en voelde inferieur en onzeker in die tijd. Ik ben wel heel trots over mijn achievements vooral als je kijkt naar alle obstakels en tegenslagen die ik moest overwinnen. Dat is begrijpelijk voor jou toch?

Wat bedoel je precies met slachtofferschap en hoe plaats ik veel buiten mezelf volgens jou? Wil je uitleggen?

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 21:20 schreef Cat-astrophe het volgende:

[..]
Dit.

En heb je in dit deel echt drie alinea’s nodig om te omschrijven hoe slim, fit, aantrekkelijk en succesvol je was? Onder meer die zelfbevlekking maakt het een stuk minder aantrekkelijk om te lezen.

Ik denk dat de reden waarom ik mezelf zo ophemelt in mijn omschrijving met al mijn positieve kanten komt omdat ik het nodig hebt om mijn leed te kunnen verwerken, snap je wat ik bedoel? Ik heb ernstige problemen gehad die onmogelijk leek om te overwinnen. Ik dacht dat ik nooit meer zou herstellen en een normale toekomst zou hebben. Ik dacht tijdens mijn dieptepunten dat geen enkele vrouw mij zou willen en dat ik niet zelfstandig kon leven. Ik heb echt hele duistere periodes gehad waar ik alles en iedereen had verloren. Ik was de wanhoop nabij, zelfs wakker zijn vond ik ondraaglijk zwaar.

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 21:50 schreef Cat-astrophe het volgende:

[..]
Boek 1 is al gepubliceerd, boek 2 komt er binnenkort aan

En ook dat doet me afvragen waarom hij nog behoefte heeft aan een soort redactionele ronde hier op FOK!

Ik heb echt heel veel gehad aan fok in mijn zware periodes, weet je dat nog niet? Zonder fok forum zou ik mezelf een stuk eenzamer hebben gevoeld en geen geschikte afleiding voor de problemen die ik toen had. Ik voel me leeg zonder fok forum.

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 22:33 schreef bijdehand het volgende:

[..]
Maar dat is essentieel voor het karakter van dit verhaal, zonder de zelfpijperij blijft er in wezen een verhaal over dat slechts een persoon laat zien die behoefte heeft aan erkenning voor alle leed dat door deze persoon is geleden.

Overigens ben ik wel benieuwd naar het hoofdstuk over hoe je racistisch geworden bent.

Mijn innerlijke racisme ontstond al veel eerder toen ik nog op Curaçao woonde en veel slechte ervaringen had met witte mensen die heel racistisch waren naar mij toe. Ik werd vanaf mijn zesde levensjaar nigger genoemd door de rijke witte kinderen daar en veel andere racistische shit meegemaakt. Ik begon zelf te geloven dat zwarte mensen inferieur waren en dat ik moest bewijzen dat ik beter was dan de gemiddelde neger op Curaçao. Toen ik naar Nederland verhuisde de eerste keer was mijn cultuurshock te groot en dat speelde een grote rol dat ik psychose kreeg. Het irriteert me gewoon heel erg dat de meeste witte Nederlanders niks weten over de Caribische eilanden die al heel lang onderdeel zijn van de Nederlandse koninkrijk. Het valt niet te ontkennen dat Antillianen als groep een hele moeilijke bestaan hebben in dit land en dat er niemand is die er wat aan doet.

Verder ben ik niet echt racistisch, mijn beste vrienden zijn wit en ik kan heel goed opschieten met witte mensen. Ik ben heel goed ingeburgerd in dit land en de meeste mensen die mij kennen hebben een positieve indruk over mij als persoon (als ik stabiel ben natuurlijk). Het valt niet te ontkennen dat racisme nog steeds een groot probleem is in dit land en de rest van Europa, maar het is een hele complexe onderwerp waar niemand over wil praten.

Hoe denk jij erover dan, Bijdehand? Ik herinner nog dat jij lang geleden veel negatieve reacties plaatste over vervelende Antillianen die last veroorzaakten in jouw leven. Klopt dat?

quote:

Op zaterdag 24 februari 2024 00:00 schreef luxerobots het volgende:

[..]
Ik denk dat het moeilijk is om een echt objectief oordeel over jezelf te vellen.

Wat dat betreft denk ik wel dat je je eigen eigenschappen te positief omschrijft.

Misschien omschrijf ik het wel te positief, maar dat mag toch? Ik schrijf dit verhaal vanuit mijn perspectief en hoe ik alles heb ervaren, het is niet vreemd dat ik het mooier maakt en romantiseert toch?

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 21:48 schreef Cat-astrophe het volgende:

[..]
Eerst lezen K_W, dan pas reageren.

Ze schrijft ‘lijkt te volgen dat…’
Je schrijft het niet letterlijk, maar tussen de regels door is zij echt niet de enige die die boodschap eruit haalt. Het zelfmedelijden, het buiten jezelf leggen, de slachtofferrol.

Kun je van alles van vinden, maar je vroeg om feedback en dan krijg je ook feedback die je zelf misschien niet herkent. Mag je mee doen en laten wat je wil. Evt om verhelderingen vragen. Maar ga niet meteen in de aanval.

Je reactie hier komt in ieder geval aanvallend op me over. Voordat je gaat ontkennen dat je in de aanval gaat. Is misschien niet je bedoeling, maar je schrijfstijl wordt snel… agressief.

Ik wil als eerste sorry zeggen dat mijn schrijfstijl agressief overkomt. Dat is totaal niet mijn bedoeling, ik doe het niet bewust. Ik ben niemand aan het aanvallen in dit topic en ik waardeer alle feedback en reacties die ik krijg.

Zelfmedelijden heb ik wel, maar ik vind het begrijpelijk en passend bij mijn verhaal. Alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven is feitelijk gezien heel tragisch en heftig geweest, iedereen zou zelfmedelijden hebben als ze in mijn schoenen konden staan, of vind je van niet? Ik vind mijn niveau van zelfmedelijden niet overdreven of storend naar anderen toe.

Wil je verhelderen wat je allemaal bedoeld met slachtofferrol, buiten jezelf plaatsen, enzovoorts? Citeer wat voorbeelden uit mijn OP waar je vindt dat ik iets buiten mezelf plaatst en de ‘slachtofferrol’ aanneemt? En leg meteen uit waarom het fout is en hoe jij het zou doen als je in mijn schoenen stond? Kan je dat doen?

Ik weet niet zo goed hoe ik mijn schrijfstijl kan veranderen zodat ik minder agressief overkomt. Heb je tips voor mij?

Alvast bedankt en ik wacht geduldig op je reactie.

Peace ☮