R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Pro tip; de dozen Flugel zijn in de aanbieding bij de Gall&Gall.quote:Op woensdag 14 februari 2024 18:17 schreef Koekjesbakker345 het volgende:
Ik keek oude foto's van de afgelopen 7 jaar terug en zag er overal zo gelukkig uit. Gewoon blij, gek, het leven niet al te serieus nemend. Inmiddels voelt alles zo saai en volwassen. Ik ben denk ik ook gewoon wat volwassener geworden - ik ben nu 30 en op de foto's die ik bekeek was ik 23-27. Een burn-out tussendoor helpt ook niet mee. Mijn hele leven is nu gericht op dingen 'voor elkaar krijgen': mijn eigen bedrijf runnen, balans vinden tussen werk en privé, met de nasleep van mijn burn-out omgaan, een moeilijke relatiebreuk verwerken, een stressvolle verhuizing. Het leven voelt zo stroperig, ofzo. Terwijl als ik die foto's terugzie, het erop lijkt dat ik toen gewoon maar wat deed en desondanks heel happy was. Dat zorgeloze karakter is verdwenen en dat vind ik best pijnlijk om te zien.
Vraag me ook meteen af wanneer de laatste keer was dat ik echt ergens hard om heb gelachen. Klinkt allemaal vrij depri misschien, maar ik moet ook ongesteld worden, dus dit is sowieso niet het juiste moment om foto's uit een zorgeloos leven terug te kijken
Maar ik vraag me wel af of mijn transformatie van de afgelopen jaren wel zo 'gezond' is. Aan de ene kant ben ik niet voor niets in die burn-out terechtgekomen; blijkbaar was ik toch ergens niet helemaal happy. Ik luister nu veel beter naar mijn behoeften en ben mijn leven dan ook in meerdere opzichten aan het veranderen. Maar het voelt allemaal zo serieus, zo niet-spontaan. Ik denk dat ik wel echt plezier in mijn leven mis. Ik ben ook tijdelijk gestopt met drinken, terwijl alcohol me - op de avonden zelf - altijd zoveel avontuur en gekkigheid bracht. Ik kon alleen de katers niet meer verdragen en mijn functioneren doordeweeks leed eronder.
Wat mijn vraag nu is: geen idee. Misschien zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?
en een tijdje een 18 jarige daten TS is vrouw
Bestuur tegen de muur. Met de groeten van Ron Vlaar :W
Ik kan me voorstellen dat je het een beetje zwaar aangezet vindt, als ik het over rouw heb. Het is uiteraard iets anders dan een geliefde verliezen door dood of een relatiebreuk. Maar bij de overgang van de ene naar de andere levensfase verlies je wel je oude ik. En als je dan te maken hebt met de hobbels die bij zo'n overgang horen, is het niet raar dat je met wat weemoed terugdenkt aan wat je had.quote:
[..]
Hele mooie post hoor, behalve dat ik mij niet zo herken in dit stukje. Rouwen doe je bij een verlies. Nou kan ik me voorstellen dat het verlies van je jeugd zwaar valt, maar wat ben je eigenlijk echt verloren dat dit een gevoel van rouw oplevert? De wat mindere verantwoordelijkheden en onbezonnenheid? Ja dat was soms lekker, maar er komt toch ook veel voor terug?
Om het positief om te draaien; de verantwoordelijkheid die je als volwassene mag en wil gaan dragen geeft je de alle teugels in handen om iets geweldigs van het leven te maken en je verder te ontwikkelen.
Mijn dertiger jaren zijn tot nu toe de beste van mijn leven en ik zie niet zo in waarom dat met 40+ of 50+ anders zou zijn. Ik heb een prima jeugd/(jong)volwassen tijd gehad, met ups en hele heftige downs, maar ik mis het niet. Het was ook een periode met -in mijn geval- meer onzekerheid en gehaastheid dan nu. Ik bereik nu meer persoonlijke doelen dan toen eigenlijk.
Ik ben het met je eens dat volwassenheid vooral ook kansen biedt: ik ben emotioneel stabieler, word vaker gevraagd om problemen op te lossen en dingen in de goede richting te sturen, maar stel mezelf ook steeds meer de vraag wat ik nog wil creëren. Kortom de huidige jas begint al weer een beetje krap te worden. Wat zal de nieuwe levensfase brengen?
Het klinkt als een vreselijke sleur, maar verantwoordelijkheden zijn er nu eenmaal. Ik zou er niet te zwaar aan tillen, maar gewoon met kleine stapjes ervaren of je je leven ook een andere wending kan geven. Zelf ben ik op een gegeven moment maar vrijwillig bij mensen gaan tuinieren en dat leverde met mentaal gezien een enorme opsteker op, gewoon met zoiets simpels. Het hoeft niet altijd hemelbestormend te zijn. Saai = ok 
Le Diable
in dat geval zul je pas volwassenheid ervaren als je de menopauze achter de rug hebtquote:
ik moet ook ongesteld worden
vrede, voedsel, vrijheid, veiligheid, vooruitgang
Dat heeft op zich weinig te maken met leeftijd, maar meer dat je waarschijnlijk teveel hebt ingezet op je relatie ten koste van je vrienden en andere bezigheden. Valt die relatie dan weg, dan ontstaat er een hele grote leegte.quote:
Ben bijvoorbeeld ook ‘opeens’ vrienden kwijt en mijn relatie. Daar is tot nu toe nog weinig voor in de plaats gekomen, dus dat voelt momenteel wel als grote verliezen.
Poh "volwassen" zijn... naja waarom maken we daar eigenlijk een big deal over?
Ik maak met enige regelmaat de opmerking tegen mijn vrouw (naast dat ik ook vaak flauwe grappen maak, en ja die kan ze van me hebben) "boeiend, niemand die ons zegt hoe we dit moeten doen"
Met andere woorden, we bepalen zelf hoe we shit regelen en als het goed voelt dan doen we dat en zo niet, dan niet. Maak het vooral niet zwaarder dan nodig. Enerzijds is dat misschien heel "volwassen" anderzijds, je houdt je leven daarmee ook soort van luchtig. Je weet van tevoren vaak nooit 100% of je beslissingen de juiste zijn maar zolang je het leven een beetje met een bril bekijkt van, sometimes you win, sometimes you lose... dan accepteer je mogelijk ook makkelijker eventuele tegenslagen.
Iedereen doet eigenlijk maar wat
zo bekijk ik het vaak, oprecht.... ook andere mensen hebben vaak de fuck geen idee waar ze mee bezig zijn 
Ik maak met enige regelmaat de opmerking tegen mijn vrouw (naast dat ik ook vaak flauwe grappen maak, en ja die kan ze van me hebben) "boeiend, niemand die ons zegt hoe we dit moeten doen"
Met andere woorden, we bepalen zelf hoe we shit regelen en als het goed voelt dan doen we dat en zo niet, dan niet. Maak het vooral niet zwaarder dan nodig. Enerzijds is dat misschien heel "volwassen" anderzijds, je houdt je leven daarmee ook soort van luchtig. Je weet van tevoren vaak nooit 100% of je beslissingen de juiste zijn maar zolang je het leven een beetje met een bril bekijkt van, sometimes you win, sometimes you lose... dan accepteer je mogelijk ook makkelijker eventuele tegenslagen.
Iedereen doet eigenlijk maar wat
zo bekijk ik het vaak, oprecht.... ook andere mensen hebben vaak de fuck geen idee waar ze mee bezig zijn
Ik gun je hernieuwd geluk, laat ik daarmee beginnen. Ik herken een deel van wat je beschrijft. Ik ben zo'n 10 jaar ouder dan jij en heb nog steeds af en toe een ' weemoedig' (vergeef me dit woord) gevoel als ik foto's van 20 jaar geleden bekijk. Veel minder verantwoordelijkheden, prime time van je leven, vrienden die lege agenda's en dezelfde mindset hebben en altijd beschikbaar zijn. Een net wat frisser en jonger koppie. Nog geen idee hebben hoe en waar je je gaat settelen. Dat was echt een toffe tijd. Maar alsnog ben ik nu ook gelukkig, soms misschien zelfs een stuk gelukkiger dan toen. Alleen haal ik dat gevoel nu uit hele andere dingen. En dat kan ik pas sinds ik op een bepaalde manier geaccepteerd heb dat mijn jeugd echt afgelopen was.quote:
Ik keek oude foto's van de afgelopen 7 jaar terug en zag er overal zo gelukkig uit. Gewoon blij, gek, het leven niet al te serieus nemend. Inmiddels voelt alles zo saai en volwassen. Ik ben denk ik ook gewoon wat volwassener geworden - ik ben nu 30 en op de foto's die ik bekeek was ik 23-27. Een burn-out tussendoor helpt ook niet mee. Mijn hele leven is nu gericht op dingen 'voor elkaar krijgen': mijn eigen bedrijf runnen, balans vinden tussen werk en privé, met de nasleep van mijn burn-out omgaan, een moeilijke relatiebreuk verwerken, een stressvolle verhuizing. Het leven voelt zo stroperig, ofzo. Terwijl als ik die foto's terugzie, het erop lijkt dat ik toen gewoon maar wat deed en desondanks heel happy was. Dat zorgeloze karakter is verdwenen en dat vind ik best pijnlijk om te zien.
Vraag me ook meteen af wanneer de laatste keer was dat ik echt ergens hard om heb gelachen. Klinkt allemaal vrij depri misschien, maar ik moet ook ongesteld worden, dus dit is sowieso niet het juiste moment om foto's uit een zorgeloos leven terug te kijken
Maar ik vraag me wel af of mijn transformatie van de afgelopen jaren wel zo 'gezond' is. Aan de ene kant ben ik niet voor niets in die burn-out terechtgekomen; blijkbaar was ik toch ergens niet helemaal happy. Ik luister nu veel beter naar mijn behoeften en ben mijn leven dan ook in meerdere opzichten aan het veranderen. Maar het voelt allemaal zo serieus, zo niet-spontaan. Ik denk dat ik wel echt plezier in mijn leven mis. Ik ben ook tijdelijk gestopt met drinken, terwijl alcohol me - op de avonden zelf - altijd zoveel avontuur en gekkigheid bracht. Ik kon alleen de katers niet meer verdragen en mijn functioneren doordeweeks leed eronder.
Wat mijn vraag nu is: geen idee. Misschien zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?
Je bent wel cool, maar dat komt doordat je in mijn schaduw staat
Ja, 90% herkenbaar (op de burn-out na), vreselijk suf en burgerlijk bestaan: je staat op, gaat naar je werk (of gaat aan het werk), je komt thuis, je doet thuis nog wat dingetjes en je gaat weer naar bed, wetende dat de volgende dag weer precies hetzelfde gaat zijn. Hooguit dat het weekend nog wat bijzonders brengt, maar veel vaker niet dan wel. Het epische is er wel vanaf. Alles gezien en meegemaakt.quote:
Wat mijn vraag nu is: geen idee. Misschien zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?
Hoe vaak zit je wel niet met je vrienden te mijmeren over vroeger? Hoe vaak wordt het leven van vroeger wel niet opgerakeld? Dat iemand (in ons geval) he-le-maal de weg kwijt was van drie pillen op Defqon.1. Dat soort shit doet niemand meer als je écht volwassen bent; je bent verstandig geworden en denkt na, maar hebt daarmee je wilde haren wel verloren. Jammer genoeg.
Rond je dertigste zijn je doelen behaald: (school)diploma('s), eigen huisje, vrouwtje, kinderen, en dan......????
Net als jij heb ik daar rond m'n dertigste erg mee geworsteld. Eigenlijk vanzelf uitgekomen, niet echt wat voor hoeven doen, behalve acceptatie van dit lot. Wat ik ook wel een goede vond: eigenlijk moet je blij zijn dat het zo suf is en je leven verder bespaard blijft van allerlei drama's. Die tijd komt nooit meer terug! Het is wat het is.
Het is voor mij goed zo; af en toe lekker mijmeren over vroeger en verder genieten van m'n kinderen en de paar hobby's die nog overgebleven zijn. Die tijd komt immers ook nooit meer terug en om te voorkomen dat ik straks op m'n veertigste wéér aan het worstelen ben: "ja, op m'n 32e, dat was nog eens goud"
Dankjewelquote:
[..]
Ik gun je hernieuwd geluk, laat ik daarmee beginnen. Ik herken een deel van wat je beschrijft. Ik ben zo'n 10 jaar ouder dan jij en heb nog steeds af en toe een ' weemoedig' (vergeef me dit woord) gevoel als ik foto's van 20 jaar geleden bekijk. Veel minder verantwoordelijkheden, prime time van je leven, vrienden die lege agenda's en dezelfde mindset hebben en altijd beschikbaar zijn. Een net wat frisser en jonger koppie. Nog geen idee hebben hoe en waar je je gaat settelen. Dat was echt een toffe tijd. Maar alsnog ben ik nu ook gelukkig, soms misschien zelfs een stuk gelukkiger dan toen. Alleen haal ik dat gevoel nu uit hele andere dingen. En dat kan ik pas sinds ik op een bepaalde manier geaccepteerd heb dat mijn jeugd echt afgelopen was.
Ik denk dat het bij allemaal nog moet indalen. Ergens heb ik dat vrije gevoel nog steeds wel hoor: relatie net uit, net verhuisd naar een andere stad, de wereld ligt aan m'n voeten. Maar omdat ik daar door verantwoordelijkheden tot nog toe niet echt invulling aan heb kunnen geven, voel ik me vaak wat vlak en eenzaam en vraag ik me soms af of ik wel de juiste kant opga. Ben wel van plan het komende jaar lekker te gaan reizen en nieuwe hobby's en mensen te zoeken, dus het wordt vast allemaal beter.
Ik ben vrienden verloren omdat bepaalde mensen er blijkbaar niet voor je zijn als je een moeilijke periode doormaakt. Ook dat is een pijnlijk besef van het 'volwassen worden' in mijn ogen. Al kun je het natuurlijk ook omdraaien: ik ben erachter gekomen op wie ik wel kan rekenen en die vriendschappen koester ik meer dan ooit.quote:
[..]
Dat heeft op zich weinig te maken met leeftijd, maar meer dat je waarschijnlijk teveel hebt ingezet op je relatie ten koste van je vrienden en andere bezigheden. Valt die relatie dan weg, dan ontstaat er een hele grote leegte.
Nou ja zoals ik ernaar kijk, als mensen er zijn voor je of niet maakt ze niet slecht. Is nou eenmaal hoe het soms is. Volwassen zijn wat dat stukje betreft is naar mijn idee om het te accepteren, niet meer naïef te zijn dat alles wat je verwacht zo is en daar gewoon goed mee om kan gaan voor jezelf.quote:
[..]
Ik ben vrienden verloren omdat bepaalde mensen er blijkbaar niet voor je zijn als je een moeilijke periode doormaakt. Ook dat is een pijnlijk besef van het 'volwassen worden' in mijn ogen. Al kun je het natuurlijk ook omdraaien: ik ben erachter gekomen op wie ik wel kan rekenen en die vriendschappen koester ik meer dan ooit.
Erachter komen op wie je kan bouwen en op wie niet is naar mijn idee geen teken van volwassenheid. Hoe je daarmee omgaat is een teken van volwassenheid wellicht
Is dit niet gewoon de norm danquote:
Wat mijn vraag nu is: geen idee. Misschien zijn er mensen die dit herkennen? Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?
Ja daar ga je dus de fout in hè…quote:Ik ben ook tijdelijk gestopt met drinken
Bestuur tegen de muur. Met de groeten van Ron Vlaar :W
Ga gewoon cupcakes bakken met cannabis.
~80 mg per cupcake will do.
~80 mg per cupcake will do.
MNy paws caiuse aaS ;lotr of typo'zx 🦊
Is wel een beetje een problematisch dingetje om teveel in het verleden te hangen. Ik kan ook nog wel eens lachen om vroeger of een beetje melancholisch zijn wat dat betreft, maar ben ook niet rouwig dat die tijd achter me ligt. Overigens kan ik niet zeggen dat in nu aldoor zo serieus in het leven sta
Iedere fase in je leven heeft zijn charme lijkt me zo. Heb ook vaak het idee dat een hoop mensen vooral denken dat van alles zo serieus moet zijn, want ze zijn nu 'volwassen', maar aan die zogenaamde norm kun je gewoon schijt hebben natuurlijk. Doe lekker waar je zin in hebt.
Iedere fase in je leven heeft zijn charme lijkt me zo. Heb ook vaak het idee dat een hoop mensen vooral denken dat van alles zo serieus moet zijn, want ze zijn nu 'volwassen', maar aan die zogenaamde norm kun je gewoon schijt hebben natuurlijk. Doe lekker waar je zin in hebt.
Dit klopt als een busquote:
Iedereen doet eigenlijk maar wat
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Grappig, dit heb ik nou niet echt. Ik heb m'n vroege 20'er jaren gevuld met zuipen, drugs en feesten. Erg leuk, maar uiteindelijk hou je daar pas echt een leeg gevoel aan over. Nu kijk in na m'n werk trash-tv met mijn partner, bouw ik plastic schaalmodellen en drink ik soms een speciaalbiertje. Klinkt veel minder flitsend, maar ik hou er wel een meer voldaan gevoel aan over. Zoek gewoon iets wat je voldoening geeft TS.
30 is echt nog heel jong, het leven begint pas bij 30 zeggen ze. Mijn twintigersjaren waren wel mijn leukste jaren met de meeste avonturen en bijzondere levenservaringen tot zover. Ik was ook op mijn piek in mijn twintigersjaren wat betreft uiterlijk en atletische vermogen. Ik had een sixpack en kon 105 kilo bankdrukken toen ik 24 was. Nu heb ik een bolle buik en ik ben verslaafd aan harddrugs nog steeds. C’est la vie.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
|
|
