Onverschilligheid

wat moet je nou doen als je op gegeven moment iets meemaakt waar je wel eens je leven mee kwijt zou kunnen zijn (letterlijk) en het kan je geen zak schelen?
net uit de bocht gevlogen op de snelweg omdat ik met mn kop ff ergens anders mee bezig was (nee niet mn radio)... ik klap tegen de vangrails aan en vraag me af "...shit?" niet eens zoiets van "soooow gelukkig ben ik er nog" maar gewoon niets?? en dan weer vrolijk met een belachelijke snelheid naar huis tuffen? het interesseert me gewoon niets meer de laatste tijd... als naar mijn idee anderen je maar voor vanzelfsprekend vinden, waarom zou je zelf dan nog ergens moeite voor doen?

misschien wat verheldering... normaal gesproken denk ik na over de dingen die ik doe... hou rekening met consequenties en al die andere ongein die met verantwoording komt kijken... maar de laatste tijd doe ik dat niet meer en doe soms dingen waar ik achteraf van zeg... "dat was gewoonweg levensgevaarlijk!" en toch doe ik het omdat het me op dat moment geen r*k kan schelen wat de eventuele gevolgen kunnen zijn... snappie? een beetje een gevoel van "nou en? en wat dan nog als ik bijv in het ziekenhuis beland (of erger)?" als iemand anders dit tegen me zou zeggen zou ik me kapot schrikken... het is gewoon het gevoel dat je niets hebt om "voor te leven" zeg maar...