[Reisverslag] Yucatan, Guatemala en Belize

Sinds gisteren zijn mijn vriendin en ik terug van een rondreis door Yucatan (het hele schierland, niet alleen de staat), Guatemala en Belize (al was die laatste maar 1 dag ). Het leek me wel leuk om een verslagje te schrijven in het Mexico-topic, maar we hebben zoveel gezien en meegemaakt dat ik maar besloten heb een heel nieuw topic te maken en het in delen te schrijven

We zijn momenteel bijna 5 jaar samen, dus een groot deel van onze relatie was tijdens de corona-pandemie. In 2019 hebben we een roadtrip naar Istrië gedaan, maar daarna was het door COVID vooral Landal en CenterParcs. Vorig jaar waren we all-inclusive naar Turkije, maar dat is niet zo spannend natuurlijk. Voor dit jaar besloten we een keer een verre reis te gaan maken. Ook vanwege de kinderwens die we hebben overigens, na de zomer wilden we daar serieus werk van gaan maken. Hopende dat we volgend jaar met 3 zijn en dus de komende 8-10 jaar "vast" zitten aan all-inclusives besloten om nog 1 keer een verre reis te maken. Overigens bleek er iemand heel anders over te denken en een paar maanden nadat we geboekt hadden was ze al zwanger. We hadden veel twijfels of we de reis überhaupt door moesten laten gaan, maar na overleg met de gynaecoloog besloten er gewoon voor te gaan. Tevens is mijn vriendin zelf verloskundige, dus die weet er zelf ook genoeg over.

In ieder geval, de droombestemmingen van mijn vriendin en mij lopen nogal uiteen. Zij is een aantal keer in Azië geweest, maar dat trekt mij niet. Ik ben vaak in de VS geweest en zou ook veel meer van Canada willen zien, maar dat trekt haar dan weer niet. In Azië zou ik graag Japan of Zuid-Korea willen zien, maar dat zijn dan weer precies de enige 2 Aziatische landen die zij niet wil zien, want veel te modern. Ik zou best eens naar Australië of Nieuw-Zeeland willen, maar dat vindt zij weer niks. Kortom, problemen! We gingen uiteindelijk los van elkaar zoeken en op een gegeven moment waren we allebei onafhankelijk van elkaar over Mexico aan het lezen. Dat moest het dus gaan worden. Ook wilden we graag Guatemala erbij pakken.

In het verleden waren mijn vakanties fly+drives, roadtrips in Europa of gewoonweg meerdere stedentrips aan elkaar geplakt tot een lange vakantie. Mijn vriendin heeft vooral groepsreizen gemaakt. Dat trok mij in eerste instantie niet echt, ik had heel erg het idee dat zoiets een schoolreisje zou worden. We probeerden dus eerst de reis als fly+drive te boeken, maar dat was eigenlijk nergens te vinden. Alleen als je in Mexico zelf bleef was dat een optie. Toen ik zelf probeerde te zoeken om alles los te boeken kwam ik er al gauw achter dat ik geen enkele huurauto kon vinden waarmee je de grens over mocht. Dat viel dus af. Een individuele rondreis waarbij je alles met OV moest doen zagen we niet zitten, dus uiteindelijk zijn we toch voor een groepsreis gegaan. Dat is mijn vriendin altijd heel goed bevallen en misschien klopte mijn vooroordeel wel helemaal niet.

Via TUI een groepsreis geboekt en op 9 september was het eindelijk zo ver. We vlogen (uiteraard) met TUI's eigen vliegtuig naar Cancun. We hadden een upgrade naar Deluxe-klasse geboekt. Het is niet bepaald een "echte" business class, maar daar is de prijs ook naar. Desondanks had je in Deluxe een 2-3-2 stoelopstelling in plaats van 3-4-3 in de rest van het vliegveld, het feit dat we met z'n 2'en konden zitten in plaats van een derde, vreemde er nog bij was het geld al meer dan waard op een vlucht van 10 uur. Daarnaast hadden we zowel op Schiphol als Cancun een eigen incheckbalie, we hadden toegang tot de lounge, seat pitch van 106 centimeter en in het vliegtuig kregen we naast het reguliere ontbijt en avondeten ook nog allerlei gratis snacks tussendoor en veel meer rondjes drinken dan in Economy. Goede beslissing dus!




De stoel van de Deluxe-klasse

We hadden wel een tussenlanding in Montego Bay in Jamaica. We hoopten te mogen blijven zitten, aangezien deze tussenlanding voor slechts 45 minuten gepland was, maar we moesten eruit, nogmaals door security en vervolgens HEEL dat vliegveld over sjouwen om bij exact dezelfde gate weer in te stappen. Was niet heel efficiënt maar vooruit. Daarna was het nog maar een kleine 2 uur naar Cancun, dus dat was zo gepiept.

Op het vliegveld van Cancun ontmoetten we de rest van de groep. We waren met 25 mensen, de jongste 23 en de oudste 83. Heel gemengd gezelschap dus. Vanaf daar werden we door een hostess opgevangen en met kleine busjes naar het hotel verderop in Cancun gebracht. Daar ontmoetten we ook de reisleider die de komende 16 dagen met ons de rondreis zou gaan doen. We kregen wat info van hem en gingen snel naar de kamer om uit te rusten van de reis.

De volgende dag zouden we opgehaald worden om 8:00, maar dat werd uiteindelijk 9:45. De bus die ons zou gaan rijden had problemen met de airco die eerst gerepareerd moest worden. Uiteindelijk kwam er een of andere aftandse bus van minstens 30 jaar oud voorrijden, maar het ding had inderdaad airco en een goed werkende ook. Met deze bus reden we naar de archeologische zone van Tulum. Het was een vrij kleine mayastad, dus we hadden er weinig tijd voor nodig om alle ruïnes hier te bekijken. Het is de enige mayastad die direct aan de Caribische kust is gebouwd. Vanwege deze ligging was de stad naast een religieuze vooral een handelscentrum met veel opslagruimtes voor de handelswaar. Van hieruit voeren de maya's met kano's de hele Caribische kust af om handel te drijven. Helaas is de haven verloren gegaan, maar de stadsmuur die de hele stad (behalve aan de kustzijde uiteraard) ommuurde en veel verschillende religieuze tempels zijn bewaard gebleven.













Wel was het erg heet. We waren uiteraard nog totaal niet gewend aan de temperaturen en in Tulum is er ook nauwelijks schaduw, maar er was wel volle zon. Meerdere mensen uit de groep waren niet lekker geworden, maar na een frisdrank met veel suiker knapten die wel weer wat op. We dronken vooral veel water, maar de gids raadde toen we weer terug in de bus waren aan om voortaan minder water en meer een drank met de naam Electrolit te drinken. Daarin zitten zouten, mineralen, suikers en wat niet al wat je lichaam erg helpt als je veel zweet.

Na een gezamenlijke lunch met een overheerlijke quesadilla vertrokken we richting Chetumal. Dit is de hoofdstad van de staat Quintana Roo en ligt in het uiterste zuidoosten op de grens met Belize. We zouden hier niet per se iets gaan bekijken, het was gewoonweg de stad waar ons volgende hotel zou zijn. Het was nog een uur of 3 rijden naar Chetumal vanuit Tulum, dus de verwachting was om er vlak na etenstijd aan te komen. Na een goed uur rijden klonk er echter een knal van onderuit de bus. Niemand leek er echter aandacht aan te besteden, dus we dachten dat het gewoon grind was dat vanaf het wegdek opgesprongen was. Een minuut of 20 later stopte de bus echter in the middle of nowhere en de reisleider riep om dat de chauffeur "toch even iets moest checken". Een minuut of 10 later stapte hij weer in en reden we verder. Nog geen 2 minuten later klonk er echter weer zo'n enorme knal. De chauffeur dirigeerde de bus naar een benzinestation, we stapten uit en de chauffeur trok een overall aan en haalde een krat vol reserveonderdelen uit de laadruimte. Hij kroop onder de bus en er bleek een leiding losgeschoten te zijn. Hij ging aan de slag en probeerde het te fixen, maar alles was tevergeefs. Na een goede anderhalf uur geprutst te hebben startte hij de motor weer en ging revven om zijn werk te testen, maar direct klonk er weer een knal en lag de slang er weer af. Hij pakte een ander onderdeel en ging verder met dingen onder de bus uit slopen, terwijl de reisleider volhield "dat we nog niet nerveus zijn", maar de groep bekroop een al een bepaald gevoel zeg maar. Lang verhaal kort, we moesten wel nerveus worden. Om 17:00 kwamen we stil te staan, om 20:00 werd bekend dat de bus niet gerepareerd kon worden en dat er een vervangende bus uit Chetumal onze kant op kwam. Dat was echter nog 150km verderop, dus die bus was er om 22:00. Na maar liefst 5 uur gewacht te hebben konden we dus verder richting Chetumal waar we niet om 19:00 maar ergens na middernacht arriveerden. Een erg vervelende eerste dag dus die niemand echt kon waarderen, al was Tulum mooi en waren we blij dat we in ieder geval bij een benzinestation stonden waar winkeltjes en een toilet aanwezig waren.


De chauffeur onder de bus

Dit is al een enorm verhaal geworden, dus ik hou het voor nu voor gezien Volgende post over het bezoek aan Xunantunich, een mayastad in Belize en de busreis van Chetumal naar Flores, een stad in Guatemala waar ons volgende hotel was!

De volgende ochtend zouden we - ondanks de late aankomst in Chetumal - toch weer om 8:00 vertrekken. De bus die in allerijl was opgetrommeld de avond daarvoor kon ons niet de rest van de reis vervoeren, hij was alleen die avond beschikbaar. Wel zou deze bus ons vanaf het hotel naar de grens met Belize rijden, een ritje van ongeveer een kwartier. In Belize zouden we dan lopend met onze koffers de grens over gaan waar een Guatemalteekse bus ons stond op te wachten voor het stuk door Belize en Guatemala (dat in totaal ongeveer een week zou duren). Overigens zouden we sowieso al met onze koffers de grens over moeten wandelen vanwege allerlei checks, dus zo'n probleem was het nou ook weer niet.

Op het ritje van het hotel naar de grens kregen we een uitleg van wat er zou gebeuren. Als eerste moesten we Mexico uit. Aan die kant zouden we een kantoortje in moeten, waar we een uitreisstempel zouden krijgen in ons paspoort. Vervolgens terug naar de bus, een kleine kilometer rijden en dan zouden we aan de kant zijn waar we Belize in gaan. Je moest een formulier invullen en je paspoort laten zien, dan zouden ze je gegevens in de computer overtypen en uiteindelijk kreeg je een stempel plus een betaalbewijs dat je de grensbelasting betaald hebt (dat laatste deed de reisleider voor de hele groep in eens, dus dat hoefden we niet per persoon te doen). Het douaneformulier werd in de bus uitgedeeld en dat was gewoon een vodje op A5-formaat. Het zag eruit alsof het al 3 keer gekopieerd was, het op A4 was geprint en vervolgens de helft was afgescheurd. Ze moesten al je info hebben, waaronder ook je adres. De reisleider gaf aan dat ze dat niks aangaat, dus voor de douane van Belize woon ik op de Europalaan 1 in Kaatsheuvel, oftewel in het Sprookjesbos. Ook hadden we blijkbaar bewoners van Wall Street, The Strip en de Champs-Elysees bij ons.

Na een ritje van een kwartiertje kwamen we aan bij de grens. Het was nog vroeg op de ochtend, dus het was niet druk. Ons uitreisstempel van Mexico hadden we dan ook al snel te pakken.


Dit lieten we dus achter ons

Vervolgens reden we een klein stukje verder naar de kant van Belize. Ook daar was het niet druk. De ingevulde formulieren werden nauwelijks bekeken en er waren 2 beambtes die ons hielpen. Helaas hadden ze geen paspoortscanners die de chips konden uitlezen, dus alle data werd handmatig overgetypt. Het ging echter relatief snel en een half uurtje later liepen we met onze koffers Belize binnen. De bus die we de komende week zouden gaan rijden stond al klaar. Ook dit was niet bepaald een modern apparaat, maar ook deze bus had een prima werkende airco wat met de benauwde temperaturen het belangrijkste was. De stoelen waren ook iets comfortabeler dan in de vorige bus.

Na het passeren van de grens gingen we op weg naar de archeologische zone van Xunantunich, een mayastad bij de hedendaagse stad Benque Viejo del Carmen, gelegen op de grens met Guatemala. De rit vanaf het grensstation met Mexico zou een ruime 4 uur duren. Het landschap van Belize was echter niet zo spannend. Het was wel heel groen, maar ook heel vlak en er was niet per se veel moois te zien. Ik heb dus vooral geslapen tijdens de rit, gezien we erg laat in Chetumal waren en vroeg weer weg gingen. We stopten onderweg nog wel voor een toiletbezoek en om wat te drinken te kopen bij een benzinestation.


Blijkbaar was het nodig uit te leggen hoe je een toilet gebruikt

Na een lunch arriveerden we dan eindelijk bij Xunantunich. Hiervoor moesten we eerst de Mopan-rivier oversteken.


Het bootje waar we de rivier mee over gingen

Eenmaal overgestoken was het nog ongeveer anderhalve kilometer bergop wandelen. Uiteindelijk kwamen we dan aan in Xunantunich. Er zijn hier nog restanten van vele tempels en ook een aantal oude stadspleinen. Xunantunich is altijd een belangrijke stad geweest en heeft ruim een eeuw langer bestaan dan de meeste andere mayasteden in deze omgeving. De hoge ligging van de stad heeft daar veel aan bijgedragen en heeft ervoor gezorgd dat Xunantunich altijd een belangrijk handelscentrum was in deze regio en altijd veel macht heeft gehad.
Ook is het een religieus belangrijke plek geweest, waar veel mensenoffers plaats hebben gevonden op de 6 stadspleinen die er waren. Vandaag de dag kan je nog steeds de offerstenen zien.
Nu was het een erg rustige plek. Er waren geen andere toeristen, dus we konden in alle rust van de pracht genieten. Op de top van de hoogste tempel (die je gewoon mocht beklimmen) was het uitzicht prachtig.

















Na Xunantunich zetten we koers richting Flores, de hoofdstad van het Guatemalteekse departement Petén, een rit van nog ongeveer 2 uur. Een paar minuten na Xunantunich moesten we echter eerst de grens met Guatemala oversteken. Ook dit moest weer lopend. De bus moest leeg de grens over en zou ons aan Guatemalteekse kant weer opwachten. En net als de overgang Mexico-Belize, ging het hier in 2 delen: eerst Belize uit, stukje wandelen, dan Guatemala in. Gelukkig was het ook hier niet druk en hoefde er hier geen rare formulieren ingevuld te worden. Ook mocht de bagage gewoon in de bus blijven. Het ging dan ook allemaal vrij snel.


Onze bus aan de Guatemalteekse kant van de grens

De rit naar Flores verliep verder voorspoedig. Het stadscentrum (en ook de plek waar ons hotel was), lag op het eilandje van Flores in het meer van Petén Itzá. Dit eilandje was middels een brug verbonden met het vasteland. Echter is deze brug al jaren in een slechte staat, wat betekende dat alleen auto's er overheen mochten rijden maar bussen niet. We werden dus aan de andere kant van de brug afgezet, wat betekende dat we nog een kwartier moesten wandelen naar het hotel. Gelukkig werden de koffers met een pick-up gebracht, want het ik kan niet zeggen dat de trottoirs daar erg begaanbaar waren. Toen we bij ons hotel aankwamen, bleek dat het ook een verzamelplaats was voor de zwaluwtrek. De complete straat lag vol stront, dus je moest goed uitkijken waar je liep en er klonk een oorverdovend getjilp.
Wel hadden we nog even tijd om het kleine eilandje te bekijken en met name te genieten van de pracht van het meer.













Na het eten gingen we echter al snel naar bed. De vermoeidheid van de korte nacht in Chetumal de vorige nacht was nog niet voorbij. Ook staat het op de planning dat we de volgende dag om 6:00 in de ochtend al vertrekken. We zullen dan Tikal gaan bezoeken, een mayastad op ongeveer een uur rijden van Flores, midden in de jungle gelegen. We moeten daar vroeg zijn, zodat we er niet op het heetste moment van de dag rond hoeven te lopen. Wel blijven de in Flores voor het eerst 2 nachten slapen, waardoor de volgende ochtend in ieder geval niet onze koffers klaar hoeven te maken en mee hoeven te nemen naar de bus, dat scheelt toch al gauw weer een half uurtje in de ochtend.

Het bezoek van Tikal komt in een volgende post!

Zal vanavond over Tikal gaan schrijven, ik heb een aantal erg drukke dagen op werk gehad... Zit nu ook op werk en daar heb ik niet de beschikking over mijn foto's en een verslag zonder foto's zou zonde zijn. Zeker in Tikal, wat mij betreft een van de hoogtepunten van de reis. Heerlijke ongerepte jungle waar we veel bijzondere dieren hebben gezien. Tarantula's, spinapen, brulapen, neusberen, bladmieren en ook vogels als de toekan. Helaas hebben we de quetzal niet kunnen spotten.
Daarnaast is het ook een plek met een interessante geschiedenis en zijn er mooie Maya-tempels te zien.

quote:

Op donderdag 5 oktober 2023 09:57 schreef MaJo het volgende:
Mooi reisverslag, ik ben benieuwd naar de rest Electrolit is trouwens beter bekend onder de naam Aquarius

Ja, dat zal wel, daar smaakte het ook wel naar. Wel rare vierkante flesjes

quote:

Op donderdag 5 oktober 2023 10:05 schreef Frozen-assassin het volgende:
TVP!

Begint enerverend alvast

Ja, het begin vond niet iedereen even leuk Maar goed, allang blij dat ik met een zwangere vrouw bij een toilet stond en ergens waar je eten en drinken kon halen...

quote:

Op maandag 9 oktober 2023 20:05 schreef Fogel het volgende:
Tof verslag, een kant van de wereld die ik nog moet ontdekken… en daar krijg ik alleen maar meer zin in nu

Is het absoluut waard! Vooral Guatemala is prachtig.

Tikal dus. Het is een nationaal park dat eigenlijk in the middle of nowhere ligt. De stad (die in de mayatijd Yax Mutal werd genoemd) is een van de allergrootste en -machtigste steden geweest in de klassieke mayatijd. Vooral toen in de 8e eeuw na Christus de eeuwige rivaal Calakmul (een mayastad in de staat Campeche in Mexico) werd verslagen was het hoogtepunt van de macht bereikt. Vandaag de dag is het een nationaal park van 576 km² groot en staat het op de UNESCO Werelderfgoed-lijst. Toch is pas slechts 20% van de stad uitgegraven, ook omdat de opgravingen pas in de jaren 1950 begonnen. Vandaag de dag ligt Tikal midden in het tropische regenwoud, een ongerepte omgeving waar veel bijzondere planten en dieren te zien zijn.

Om al dit moois te bekijken zouden we veel tijd nodig hebben. We zouden dan ook om 6:00 al weg gaan. Wij dachten dat dit 6:00 verzamelen in de lobby was. We waren dan ook verbaasd toen we daar om 5:58 ofzo aankwamen en er helemaal niemand meer was. Ook de beloofde lunchpakketten waren weg. De bus stond natuurlijk een kwartier lopen verderop, dus zijn we daar maar heen gegaan. Die bus bleek dus al helemaal vol te zitten. We hadden om 6:00 bij de bus moeten zijn..
Uiteindelijk bleek dat we niet de enigen waren die dachten, maar bijna iedereen had de tuktuk genomen van het hotel naar de bus terwijl wij gewoon zijn gaan lopen. Onderweg ook nog aangesproken door een politieagent die wel geïnteresseerd was in waar wij vandaan kwamen en heen gingen, maar toen we vertelden dat we haast hadden konden we weer verder.

Al met al reden we dus om 6:20 weg uit Flores. Tikal is ongeveer een uur rijden verderop, een uur dat ik besteed heb aan nog wat bijslapen Rond 8:30 was de entree betaald en stonden we bij de ingang van het park. Daar was een koffietentje waar je ook koud water (en Electrolit ) kon krijgen, dus na de nodige drankjes konden we het park in.

Het eerste stuk van het park was vooral veel natuur, zonder mayaruines. Hier kwam we langs bijzondere planten en bomen, bijvoorbeeld de kapokboom.



Vanwege de gigantische afmetingen van deze bomen dachten de meesten dat zulke bomen er al honderden jaren zouden staan, maar deze boom is bijvoorbeeld nog maar zo'n 65 jaar oud.



We wandelden verder naar de eerste plek waar we ruïnes konden zien. Het was een kleine plaats die gebruikt werd voor mensoffers. Hier waren de offerstenen nog erg goed te zien. Dat zijn de ronde schijven die op de grond liggen.



Toen we hier stonden werden we al snel afgeleid. Onze gids was een Nederlander die al ruim 20 jaar in Mexico woonde, maar om een of andere reden is hij niet bevoegd om op dit soort plaatsen alleen te gidsen. Je was verplicht om een lokale gids mee te nemen. In de praktijk betekende dat dat de lokale gids een beetje achterop liep en "onze" gids gewoon nog steeds alles zelf vertelde. De gids die we hier in Tikal mee hadden vond het echter alsnog erg leuk en was erg bezig met op de dieren te letten. De afleiding was dus omdat hij een spinnetje had ontdekt:



Veel mensen uit de groep wilden hem ook wel op hun hand hebben, maar ik sloeg vriendelijk over Uiteindelijk liepen we via iets minder verharde wegen verder naar het volgende plein. Hier stonden een aantal belangrijke tempels waar priesters woonden. De maya's hebben altijd veel gehad met de stand van de zon. In elke mayastad stond er wel een tempel waar de zon tijdens de equinoxen (21 maart en 21 september) loodrecht door het raam scheen om andere tempels optimaal te verlichten. Zo ook hier.











Uiteindelijk liepen we naar het centrale plein, waar mensen samen kwamen en het hoogtepunt van Tikal te zien was, de grootste tempel van de stad.









Onderweg hadden we al meerdere toekans gezien, maar die vlogen vaak heen en weer. Toen we echter vanaf het centrale plein weer richting de bus liepen, kregen we eindelijk de kans om er eentje te fotograferen. Prachtige vogels!



Uiteindelijk waren we aan het einde van de middag weer terug in Flores. We hadden al ruim 20 kilometer gelopen die dag, dus wij hebben dit keer ook een tuktuk genomen vanaf de bus naar het hotel. Na een heerlijke douche en een klein dutje toch besloten om het eilandje van Flores een beetje te ontdekken. Het is heel klein, maar er zijn leuke terrasjes en restaurantjes. Uiteindelijk daar wat gegeten. Toen we terugwandelden naar het hotel kwamen we de agent van die ochtend weer tegen. Het was op dat moment bijna 22:00 en zijn dienst zat er op..... Ondanks die dienst van 16 uur was ie nog net zo goedlachs als die ochtend, dus we hebben nog even met hem gekletst. Was wel gezellig, ook omdat we eindelijk iemand tegenkwamen die je niet heel glazig begon aan te kijken bij het eerste woord Engels. Het is bizar hoe slecht dat in Guatemala gesproken wordt, zelfs yes en no lijken al te moeilijk te zijn, maar deze agent sprak het dus wel. Uiteindelijk kwamen we rond 22:15 terug in het hotel en doken we direct ons bed in. De volgende ochtend moesten we weer om 8:00 verzamelen, want we gingen vertrekken naar de volgende locatie: Rio Dulce, aan het Izabalmeer in het oosten van Guatemala.

Denk dat het stukje over Rio Dulce pas na het weekend ga schrijven, ik heb het de komende dagen en het weekend behoorlijk druk en niet echt tijd om veel te schrijven vrees ik....
Hoogstens tijdens rustige momenten op het werk, maar de foto's staan niet op mijn werklaptop

quote:

Op woensdag 11 oktober 2023 01:43 schreef liesje1979 het volgende:
1244 views, 4 reacties? En iemand doet helemaal moeite voor zo'n verslag he? Doe eens reageren lurkers!

Daar doe ik het niet voor hoor Vind het ook gewoon leuk om dit te schrijven en het zorgt voor veel napret!

quote:

Op woensdag 11 oktober 2023 11:06 schreef Jeroboam het volgende:

[..]
Ik vind het verslag een beetje saai, veel dezelfde soort foto's met groene boompjes en oude grijze stenen.

Er is daar toch wel meer te zien?

In de eerste paar dagen gingen we inderdaad eigenlijk alleen maar naar Maya-ruïnes, maar dat veranderde later wel hoor.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2023 11:12 schreef Frozen-assassin het volgende:
Toekan Mooi beest zeg

Mooie geschiedenis hoor en schitterende natuur. Altijd lastig om dat op gevoelige plaat vast te leggen. In echt ziet het altijd mooier uit.

Waren zeker mooie vogels! En Tikal is sowieso echt prachtig.

Klopt zeker dat natuur lastig is vast te leggen ja..

quote:

Op woensdag 11 oktober 2023 13:51 schreef MaJo het volgende:
Goed verslag weer! Ik moest wel even inzoomen voor de toekan, zag hem niet meteen

Tis ook maar een foto met de telefoon

quote:

Op woensdag 11 oktober 2023 14:42 schreef UIO_AMS het volgende:
Tof verslag tot nu toe. Het is alweer een jaar of twintig geleden dat ik de Maya-route deed met mijn vader.

Ook Guatemela daarin meegepakt of alleen in Mexico gebleven? Ik vond Guatemala namelijk echt veel mooier dan Mexico dus is wat mij betreft echt een must als je die kant op gaat.

quote:

Op woensdag 11 oktober 2023 15:30 schreef flipsen het volgende:

[..]
Waarom zou je ook? Er zijn in noord/centraal/zuid Amerika heel wat meer mensen die Spaans spreken, dan Engels. Dus zo bizar is dat niet, althans niet voor hen. Dat die domme toeristen alleen maar Engels spreken is niet hun probleem.

Zit wel wat in Maar in de huidige samenleving waarin jongeren - ook in Guatemala - constant op hun telefoon zitten te Netflixen, Tiktokken en wat niet al verwacht toch dat je enige basis in Engels hebt eigenlijk...
Ikzelf heb overigens Spaans geleerd tijdens mijn studie, maar dat is ruim 10 jaar geleden en aangezien ik het nooit meer gebruik zakt dat flink weg. Heb me er wel aan gewaagd, maar als ze terugpraten snap ik het niet zo goed meer

quote:

Op donderdag 12 oktober 2023 08:29 schreef Staaf het volgende:
Mooie trip, maar toch jammer dat je voor een groepsrondreis hebt gekozen. Als ik het zo lees word je beeld van een schoolreisje wel bevestigd: wachten op de bus, rondje lopen over een archeologische site, bus weer in naar het volgende hotel enz.

Nou, ik moet toegeven dat het ook wel voordelen heeft. De groep had eigenlijk alleen maar leuke mensen en het was gezellig. Daarbij is het ook leuk dat er een gids met erg veel kennis mee was die leuk kon vertellen over alle plekken waar we kwamen. Tenslotte had je ook best veel vrije tijd hoor.
Wel had ik het het allerliefst met een eigen auto gedaan als ik eerlijk ben, dat heb je toch wat meer vrijheid, maar je mocht dus met geen enkele huurauto Guatemala in. Alles met lokaal OV doen vertik ik echt, dat zagen we absoluut niet zitten allebei. Dan word je niet bij het hotel afgezet en moet je nog met je koffer vanaf een busstation de halve stad doorsjouwen en dat soort dingen. En de vraag is ook hoe veilig dat is in dat soort gebieden om alleen te reizen.

quote:

Op donderdag 12 oktober 2023 08:29 schreef Staaf het volgende:
Daarnaast begrijp ik ook dat je vriendin zich stiekem heeft laten bezwangeren, pil bewust vergeten ofzo?

Nee? Hoezo dat? Met "iemand anders dacht er anders over" bedoel ik de baby zelf We hadden nooit verwacht dat het de allereerste keer direct raak zou zijn.

quote:

Op donderdag 12 oktober 2023 14:21 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]
Het was een rondreis: Mexico, Guatemala, Honduras (alleen net over de grens in Copan Ruinas), terug naar Guatemala, even in Belize en toen vanuit Mexico weer terug. Guatemala had ook mijn voorkeur. Al had ik wel wat langer in Belize willen blijven om daar te snorkelen.

Klinkt goed! Honduras zijn wij niet geweest, maar op de etappe Rio Dulce - Antigua de Guatemala (alvast een spoiler voor waar we na Rio Dulce heen gaan ja ) zijn we wel vlak langs de grens van Honduras gereden bij Copan Ruinas idd. Jammer dat we daar niet heen zijn gegaan, was weer een extra land op de bucketlist geweest

Belize vond ik dus een beetje tegenvallen, beetje saai landschap. Maar wij zijn niet in de buurt van de kust geweest, misschien dat dat ook scheelt.

Volgende stukje duurde even iets langer dan gepland, maar vooruit. We gingen dus vanuit Flores door naar Rio Dulce. De rit was ruim 200 kilometer en zou zo'n 3,5 uur gaan duren. We vertrokken dus weer redelijk bijtijds vanuit Flores. Iedereen nam weer de tuktuk van het hotel naar de bus en rond 8:15 vertrokken we. Na een korte sanitaire stop onderweg kwamen we rond het middaguur in Rio Dulce aan.

Het hotel in Rio Dulce was een "jungle lodge". Wederom kon de bus niet bij het hotel komen, de enige optie om bij het hotel te komen was per boot. Na een boottocht van nog geen 10 minuten kwamen we aan bij het hotel, waar we ook nog een leuke waarschuwing te zien kregen.









We hadden de hele middag voor onszelf in Rio Dulce. Er was een optionele boottocht over de Rio Dulce naar het dropje Livingston aan de Caribische kust. Heel veel mensen uit de groep kozen er echter voor om hier niet mee te gaan na de vermoeiende eerste dagen en een keer wat rust te pakken. Daar kozen wij ook voor. Eerst maar eens rustig naar onze "kamer" in deze jungle lodge. We hadden een klein houten hutje, alleen voorzien van een bed. We hadden een gordijntje waarachter we een toilet/douche hoopten aan te treffen, maar er was daar alleen een gootsteen, wat ruimte om een koffer neer te zetten en zowaar een (weliswaar heel oude) airco. Erg fijn dus als je jezelf kapot zweet door het vochtige weer en je een zwangere vrouw hebt die om de minuut moet pissen, maar je blijft vrolijk





Er was verder niet heel veel te doen rond dit hotel, maar gelukkig hadden ze wel een zwembad waar veel van onze groepsgenoten gebruik van gingen maken. We besloten hier ook in te gaan, al zag het water er niet superschoon uit. Dat kwam echter vooral door alle begroeiing die erin was gevallen en het was wel heel fijn om erin te gaan met de benauwde temperaturen. Het was erg gezellig met de groepsleden die niet mee waren op de boottocht. Na een middag lekker zwemmen, gebruik maken van de douche van het zwembad en de (extreem ranzige) openbare wc zat de dag erop. Van de groepsleden die wel met de boottocht mee waren geweest hoorden we dat ze over het algemeen hem ook liever geskipt hadden. Livingston was een leuk dorpje, maar het kwam ook een beetje geacteerd over, alsof ze een soort show opvoeren voor toeristen maar 's avonds weer normaal doen. We waren dus extra blij dat we onze rust hadden gepakt deze middag.
Zoals gezegd hadden ze zowaar een airco in dit hutje weten te prakken, dus de temperatuur in het hutje was redelijk te doen, maar het was enorm gehorig en er zaten enorme kieren tussen de planken. Gelukkig hebben we geen ongedierte binnen gehad en hebben we redelijk geslapen.

De volgende ochtend besloten we het douchen over te slaan. Die bleken ook niet al te schoon en gelukkig hadden we maar 1 nachtje hier. We moesten dus vroeg alweer de sleutels inleveren. Dat gebeurde bij een man die een enorm geweer om zijn schouders had, bijzonder dat dat hier nodig is. We gingen met het bootje weer terug naar de bus en rond 8:30 zaten we met z'n allen erin en gingen we op pad. We hadden een lange reisdag voor de boeg: dik 300km en bijna 6 uur rijden naar Antigua Guatemala.

Antigua Guatemala ligt een kilometer of 30 ten westen van hoofdstad Guatemala City. Antigua heeft vroeger altijd Santiago de los Caballeros geheten en is altijd de hoofdstad geweest. Het lag echter in een aardbevingsrijk gebied en nadat de stad in 1776 voor de zoveelste keer in puin lag na een aardbeving werd besloten de hoofdstad te verplaatsen naar waar vandaag de dag nog steeds Guatemala City ligt (dat ook direct zo genoemd werd). Na die verhuizing werd Santiago de los Caballeros omgedoopt tot Antigua Guetemala, oftewel Het Oude Guatemala.

De dag dat we vanuit Rio Dulce naar Antigua reden was het 14 september. Dat betekent dat we erg veel geluk hadden. 15 september is namelijk de nationale feestdag van Guatemala (en ook van Honduras, Costa Rica, Nicaragua en El Salvador overigens). Dat is namelijk de dag dat deze Midden-Amerikaanse staten onafhankelijk werden van Spanje in 1821. Op deze dag zouden er uiteraard veel festiviteiten zijn, maar ook op de 14e merkten we al veel.

Een in Midden-Amerika veel gebruikt openbaar vervoersmiddel is de zogenaamde kippenbus. Dat is meestal een oude schoolbus uit de Verenigde Staten die kleurrijk versierd is. We zagen onderweg naar Antigua veel van deze kippenbussen rijden. Een traditie op Onafhankelijkheidsdag is namelijk een soort estafette naar het centrale plein van je stad, waar met een fakkel het vrijheidsvuur aangestoken wordt. We zagen deze kippenbussen dus achter groepen mensen aan rijden die met deze estafettes bezig waren. De aflossers zaten in de bus, maar we zagen ook regelmatig gewoonweg pick-ups achter de menigte aan rijden. Het was in ieder geval een kleurrijke en ook luidruchtige bedoening, aangezien de estafettes begeleid werden door mensen die op toeters en fluitjes aan het blazen waren.











Halverwege de middag kwamen we uiteindelijk aan in het hotel. Daar hebben we ons even opgefrist met een heerlijke douche en even bijgekomen van de lange rit met een drankje. Die avond was het een keer niet iedereen voor zich, maar de reisleider had een restaurant gereserveerd. Als je mee wilde was het prima, maar als je niet mee wilde ook. Uiteindelijk waren er slechts 3 die niet mee gingen. Het was sowieso een leuk stukje lopen naar het restaurant, we kwamen op de wandelroute namelijk langs het centrale plein waar het vrijheidsvuur ontstoken werd. Helaas heb ik het niet goed op de foto kunnen krijgen, omdat het veel te druk was, maar ik heb de beste uitgekozen. Helaas nog steeds een voorbij lopende Guatemalteek erop





Terug liepen we door een van de hoofdstraten van Antigua, wat ook nog een paar mooie plaatjes opleverde. We eindigden op het dakterras van ons hotel.











Voor nu laat ik het hierbij. De volgende dag (15 september dus) vervolgen we met een stadswandeling door Antigua, waarbij we dus ook veel meekrijgen van het Onafhankelijksheidsfeest. Daarna is het ongeveer 2,5 uur reizen naar onze volgende bestemming, het dorpje Santa Catarina Palopó dat aan het schitterende meer van Atitlán ligt. Meer daarover echter in de volgende post!

Bijna een jaar niet gepost hier Er is heel veel gebeurd in dat jaar, eind oktober kregen mijn vriendin en ik de sleutel van ons eerste huis samen omdat we nog niet samen woonden, eind februari waren we eindelijk klaar met klussen en zijn we verhuisd en op 5 maart is onze dochter geboren. En zo'n baby neemt nogal veel tijd in de eerste maanden op een of andere manier, maar inmiddels kan ik wel weer verder met dit reisverslag. De komende jaren wordt het waarschijnlijk Center Parcs, dus ik heb wel behoefte aan wat mooie herinneringen aan een verre reis!

Ik had al een kleine beschrijving gegeven over Antigua in mijn laatste post. Deze dag trapten we af met een stadswandeling door Antigua, waar het nu nog eens extra druk was omdat het nu ECHT Bevrijdingsdag was! We begonnen de dag bij een van de meest iconoische plekken van Antigua, de Arco de Santa Catalina. Deze boog is gebouwd in de 17e eeuw tussen een school en de Santa Catalina-klooster. Via deze boog konden de nonnen de oversteek tussen deze 2 gebouwen maken zonder dat ze over straat hoefden.





Hierna wandelden we naar de kerk van La Merced. Dit is een katholieke kerk uit de 18e eeuw, die gebouwd is op restanten van een tweetal 16e eeuwse kloosters die verloren zijn gegaan aan aardbevingen. Ook heeft de kerk veel Maya-invloeden in de bouwstijl. Het was een hele mooie kerk op een mooi plein. Op dit plein waren er ook veel bedelaars, die ook kleine kinderen inzetten en daar was niet iedereen in de groep tegen bestand. Na een aantal kleine giften aan de kindjes gingen we verder naar het centrale plein van Antigua.





Onderweg kwamen we een verkeersbord tegen dat helemaal opgebouwd was uit tegeltjes:



Op het centrale plein was het natuurlijk ook groot feest. Het normaal vrij drukke plein was afgezet voor verkeer. Er was een optocht met veel muziek en dans. Wij hebben ons uiteraard zeker gemengd in het feestgedruis!
Waar we ook voor kwamen is het pronkstuk van het centrale plein: de Catedral San Jose. Deze kathedraal is meermaals het slachtoffer geweest van aardbevingen. Vandaag de dag is er een gedeelte dat gewoon bruikbaar is (dit is de Catedral San Jose), maar daar direct naast liggen de ruïnes van de vorige kathedralen en die staan nu bekend als de ruïnes van San Jose El Viejo. We hebben alles van binnen bekeken en hierna gingen we terug naar het hotel om uit te checken.

















Op weg terug naar het hotel kwamen we natuurlijk nog een optocht tegen!







Na het uitchecken was het nog geen tijd om terug naar de bus te gaan. Die kon door de festiviteiten sowieso de stad niet in en zou ons ergens aan de rand opwachten. Wel konden kleinere auto's bij ons hotel komen, dus de koffers werden met een pick-up opgehaald en naar de bus gebracht. Ondertussen gingen wij het laatste onderdeel van de stadswandeling doen: naar de centrale markt van Antigua. Er was een gedeelte dat buiten was. Hier kon je allerlei standaardsouvenirs krijgen: sleutelhangers, keychains, telefoonhoesjes en noem het allemaal maar op. Daarna gingen we naar het overdekte deel van de markt. Dit was niet een gebouw, maar meer in tenten. Hier kon je vooral voedsel krijgen: vlees, groente en fruit. Ik moet eerlijk zeggen: het stonk hier zo ontzettend hard dat we vooral zo snel mogelijk weer naar buiten wilden en dus geen foto's hebben gemaakt
Aan de andere kant van de markt had je nog een paar fruitstalletjes die buiten waren en waar we dus wel foto's van gemaakt hebben. Ook was hier het kippenbusstation van Antigua.















Vanaf hier vertrokken we naar het stadje Panajachel, zo'n 4 uur rijden verderop. De bus kon/mocht weer eens niet bij het hotel komen, dat in het kleine dorpje Santa Catarina Palopo lag. Vanaf Panajachel moesten we met een aantal kleine busjes naar het hotel. Uiteindelijk kwamen we daar rond het avondeten aan. Helaas voelde ik me inmiddels niet zo lekker en heb ik de hele avond op de wc gezeten. Geluk bij een ongeluk was dat dit zo'n beetje de beste plek van de reis was waar ik ziek kon worden: we hadden hier 2 nachten en de volgende dag was er alleen een optionele excursie naar het meer van Atitlán. Gelukkig kon ik dat meer precies vanuit de hotelkamer zien, dus ik heb een dag uitgeziekt en dat was meer dan genoeg.

Uiteraard was er zelfs in het dorpje Santa Catarina Palopo een optocht voor bevrijdingsdag:





Dit was het uitzicht vanuit mijn hotelkamer, dus ik heb zeker kunnen genieten van het meer!





Maar als ik deze foto van een groepsgenoot zie vind ik het toch weer jammer dat ik deze dag eruit lag:





Na mijn dagje ziek en de 2 dagen in dit hotel gingen we terug Mexico in. De bestemming was San Cristobal de las Casas in de staat Chiapas. Een rit van zo'n 400 kilometer die zo'n 10 uur duurt. In m'n volgende post schrijf ik hoe dat afliep!

quote:

Op dinsdag 19 november 2024 16:29 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]
En? Hoe liep dat af?

Goede vraag, zo'n topic bijhouden met zulke lange verhalen is een stuk lastiger dan ik dacht met een baan en een baby en op je papadag het huishouden moeten doen

Dit stuk wordt ook een beetje een saaier verslag, want hier zijn niet veel foto's te bewonderen! Zoals ik al zei is het van Panajachel (of eigenlijk dus Santa Catarina Palopo) naar San Cristobal de las Casa een goede 400 kilometer en 10 uur rijden. Dat is: normaal gesproken. Hier zijn regelmatig protesten van de bevolking (en blijkbaar voornamelijk boeren!) waarbij de wegen versperd worden. Soms zijn deze protesten niet bekend. Zo vertelde de gids een verhaal waarbij hij een groep begeleidde en de protesten niet bekend waren. Toen moest deze etappe uitgespreid worden over 2 dagen, waarbij de groep in de bus heeft moeten slapen. Gelukkig is de bevolking hier wel zeer gastvrij en waren ze gestrand naast een klein restaurantje aan huis en mochten de mensen daar gebruik maken van het toilet en natuurlijk ook eten en drinken. En wat ook gelukkig is: meestal zijn deze afsluitingen van te voren bekend. Zo ook vandaag, dus wij gingen dit keer een aangepaste route rijden. Deze was wel een stukje langer en ook door gebied waar onze gids niet bekend was, maar we zouden in ieder geval niet vast komen te staan!

Met kleine busjes werden we 's ochtends om een uur of 6:00 opgehaald bij het hotel in Santa Catarina Palopo om naar Panajachel en dus de "echte" bus te rijden. Hier waren we een half uurtje later en toen ging het op weg naar de Mexicaanse grens. Het eerste deel van de reis vanaf Panajachel gingen we omhoog de bergen in. Hier konden we genieten van de laatste mooie uitzichten over het meer van Atitlan en de stadjes die er omheen lagen. Ook waren er enkele kleine watervalletjes, maar voor mij is bijna geen enkele waterval meer indrukwekkend sinds ik bij de Niagara Falls ben geweest! Tevens was er een mooi uitzicht op de vulkaan Santiaguito vlakbij de stad Quetzaltenango, die rookpluimen uitstootte.
De quetzal is overigens een kleurrijke vogel die voornamelijk in Guatemala voorkomt. Het beestje is de nationale vogel van Guatemala en je komt veel verwijzingen naar de vogel tegen. De genoemde stad dus, maar ook de munteenheid is de quetzales.









Al snel werd het landschap wat saaier en dus is er voorlopig niet heel veel spannends meer te vertellen. Totdat we bij de grens van Mexico aan kwamen. Hier zouden we afscheid gaan nemen van onze bus en buschauffeur. Deze mocht niet in Mexico rijden, dus stond er aan die kant van de grens een nieuwe bus voor ons klaar.
Voor wat betreft de overgang was het eigenlijk zoals het tot nu toe altijd is gegaan: bij de Guatemalteekse douane uitstempelen, stukje wandelen met alle bagage, bij de Mexicaanse douane weer instempelen en voila. Het Guatemalteekse gedeelte ging prima, maar toen het Mexicaanse gedeelte..

Waar tot nu toe de gids alle grensbelastingen voor de hele groep kon betalen, was dit niet mogelijk aan de Mexicaanse zijde. Dit moesten we dus allemaal apart doen. Helaas was het proces sowieso niet heel erg efficient. We moesten ons eerst melden bij loket 1. Daar werd ons paspoort bestudeerd en kregen we een vragenlijst uitgereikt. Deze moesten we invullen en met de ingevulde vragenlijst moesten we ons melden bij loket nummer 2. Daar werd wederom ons paspoort bestudeerd en ook de vragenlijst. Ook kregen we een aantal controlevragen gesteld door de douanier. Als deze tevreden was, mochten we het land in en moest er dus betaald gaan worden. Na betaling kregen we een bonnetje mee. Met die bonnetje, je paspoort en de vragenlijst moesten we weer terug naar loket 1, waar het bonnetje werd bekeken en wederom de vragenlijst. Ook hier kreeg je weer een aantal controlevragen en uiteindelijk werd dan je paspoort afgestempeld. Dit proces duurde uiteraard enorm lang, we hebben met de groep dik 2 uur lang in de dounaruimte gestaan. Gelukkig was er airco, maar daar was ook alles mee gezegd. Er was een kleine wachtruimte, maar hier kon je niet zitten. Toen mijn vriendin moest plassen en ze naar het toilet liep, werd haar zeer duidelijk gemaakt dat dit absoluut niet de bedoeling was en de toiletten alleen voor personeel waren (ook al waren ze openbaar toegankelijk vanuit de wachtruimte). Ook uitleg dat ze zwanger was hielp niet, het mocht absoluut niet.

Nadat iedereen zijn stempel had ontvangen, was het echter nog steeds niet helemaal klaar. We moesten nu doorlopen naar het volgende gebouwtje, waar weer wat douaniers zaten en al onze koffers door een röntgenapparaat gehaald moesten worden. Gelukkig ging dit dan weer redelijk rap en waren we al snel aan de Mexicaanse kant. Hier stond de volgende bus te wachten. Dit was een redelijk moderne touringcar, iets wat wel fijn was na de oude bussen die we tot nu toe gehad hadden! De gids vertelde dat deze touringcar een upgrade was en TUI die gratis had aangeboden als compensatie voor de eerste dag waarop de oorspronkelijke bus kapot ging, al was de consensus in de groep dat dit gewoon het type bus is dat standaard zou moeten zijn op een reis als dit. Aan de andere kant hebben we in de eerste week ook veel onverhard gereden en waren de bussen met iets hogere ground clearance ook handig! De bus zat in ieder geval prima met de beste stoelen en beenruimte tot nu toe.

We gingen op pad en omdat we nog heel wat uren voor de boeg hadden, gingen we een spelletje spelen. De gids legde ons uit hoe de Maya's rekenden en hoe hun getallenstelsel eruit zag. Vervolgens speelden we hier een klein quizje mee.



Ook was deze bus voorzien van een aantal tv-schermen en een dvd-speler, dus na het quizje gingen we film kijken. Dit was Coco, een animatiefilm van Pixar over de Mexicaanse feest-/herdenkingsdag Dia de los Muertos. Deze dag staat in het teken van het gedenken van je overleden dierbaren. Hun zielen zouden op deze dag terugkeren op aarde, dus worden er altaren (genaamd ofrenda) gebouwd in de huizen van de mensen met foto's van de overledenen en ook eten en drinken voor de zielen. Men gelooft dat de overledenen pas ECHT sterven op het moment dat er geen ofrenda meer voor iemand is.

Het ging echter allemaal niet van een leien dakje om deze film te kijken. Althans, de tv en dvd-speler in de bus werkten prima. We hebben het eerste anderhalf uur na de grens echter niet minder dan 8 keer moeten stoppen voor douaniers. Mexico heeft met de VS een soort overeenkomst om ervoor te zorgen dat er zo min mogelijk migranten uit de zuidelijker gelegen landen de VS proberen binnen te komen. In werkelijkheid geeft Mexico echter no questions asked direct verblijfsvergunningen aan migranten uit El Salvador en Honduras (veruit de armste landen in de regio). Om de schijn naar de VS op te houden dat ze echt goed bezig zijn, houden ze dan maar af en toe wat toeristenbussen aan om te controleren. Over het algemeen stelde dit weinig voor: meestal kwam er iemand de bus in, de gids legde uit dat we een toeristengroep waren en dan was het weer goed. 1 keer kwamen ze wel paspoorten checken en 1 keer moesten we de bus uit, waarbij ook onze koffers weer uitgeladen moesten worden en die weer door een röntgenapparaat (en wij door een metaaldetector) moesten. Let wel: we waren toen al ongeveer een uur in Mexico. Het meest ironische is nog wel dat 2 van deze checks plaats vonden direct naast een enorm tentenkamp vol migranten, die dus gewoon niet gecontroleerd werden.



Na de eerste paar uur op Mexicaanse bodem was het eindelijk afgelopen met deze checks en konden we wat kilometers gaan maken. Het werd echter ook tijd voor lunch, maar zoals gezegd was onze gids niet bekend in deze regio en kon er dus ook niet gestopt worden bij de gebruikelijke restaurants die ze op deze etappe aandoen. Na een paar keer geweigerd te zijn door restaurants omdat we met een te grote groep waren, kwamen we uiteindelijk uit bij een tacotentje. Deze zag er zeer dubieus uit: het was gewoonweg een partytent op een stuk grind. Er stonden wat tuinstoelen, er stond een campingtafel waar je moest bestellen, het "toilet" was een struik die er toevallig stond en aan het zicht was onttrokken door een houten schot (wederom niet fijn met een zwangere vrouw bij je, maar haar broek en schoenen zijn droog gebleven ) en de "keuken" bestond uit een paar van die campingflessen die direct naast de wc stonden (wel achter een ander schotje ). Blijkbaar werd er niet veel drukte verwacht: de bediening moest een paar extra koks die eigenlijk vrij waren bellen en ze begonnen direct foto's te maken van hoe vol het wel niet was
De taco's kostten omgerekend nog geen 20 eurocent, maar tegen alle verwachtingen in waren ze heerlijk! Iedereen heeft er enorm van genoten en niemand is ziek geworden ervan.
Ik heb wel een foto van het tentje, maar hier staan veel mensen uit de groep herkenbaar op dus die post ik liever niet. Ja, ik heb dubbele standaarden door wel herkenbare foto's van de lokale bevolking gepost te hebben

De rest van de dag verliep vrij voorspoedig, hoewel het gewoon een enorm lang stuk rijden was. Op een gegeven moment werd iedereen ook wel een beetje nukkig van de enorm lange dag in de bus. Uiteindelijk arriveerden we na een reis van in totaal zo'n 16 uur (dus rond 22:00 's avonds) in San Cristobal. Gelukkig kon de bus hier wel bij het hotel komen en het was ook een vrij mooi hotel. Na een snelle douche doken we snel ons bed in. De volgende dag zouden we de omgeving rondom San Cristobal gaan verkennen, maar dat wordt een volgende post. Hopelijk iets sneller volgend op deze

Zoals gezegd zouden we de volgende dag de omgeving van San Cristobal gaan verkennen. We begonnen echter naast het hotel. Hier was namelijk een wasserette/stomerij. Veel van de mensen uit de groep benutten deze kans om hun tot dan toe gebruikte kleren te laten wassen en wij ook. Het leuke was dat de prijs niet afhing van het type kleding dat je bracht. Je moest de kleren in een zak aanleveren en de prijs werd bepaald op basis van het gewicht van je kleding. Uiteindelijk hadden we aan het einde van de dag voor omgerekend nog geen 5 euro al onze kleding weer heerlijk gewassen en gestreken terug.

Daarna gingen we richting het dorpje San Juan de Chamula. Dit dorpje ligt nog geen 10 kilometer van San Cristobal vandaan. Het is wel een heel bijzonder dorp: het is namelijk een autonome regio binnen Mexico met een eigen leger en politiemacht. Vroeger kregen de Spaanse kolonisten het al niet voor elkaar om het hier voor het zeggen te krijgen en vandaag de dag geldt dat nog steeds voor de Mexicaanse overheid. Ook de bevolking van San Juan de Chamula is anders dan in de rest van Mexico: het zijn de Tzotzil, een inheems Mayavolk. Zij zijn heel spiritueel ingesteld en hebben veel bijzondere gebruiken. Een van deze geloven is dat boze geesten je lichamen verlaten wanneer je een boer laat. Je kunt hier dus op elke straathoek enorme billboards van Coca Cola vinden en overal is er frisdrank te koop. Ook is het eerste dat hier opvalt dat er enorm veel knallen te horen zijn. De Tzotzil hebben altijd wel reden voor een ceremonie of ander feestje, dat gevierd wordt met vuurwerk. Dat wordt hier dus continu afgestoken. Bij voorkeur is dit vuurwerk ook zelf gemaakt, dus de knallen kunnen behoorlijk hard zijn en de pijlen komen lang niet altijd hoog van de grond af.

We beginnen de dag aan de rand van het dorp. Hier is namelijk de begraafplaats. Deze ziet er uiteraard niet zo netjes geordend uit als een begraafplaats hier en uiteraard zijn er weer een aantal rituelen rondom een typische Maya-uitvaart. Als iemand sterft, dan wordt deze op de plek van overlijden in een laken gewikkeld en in een doodskist gelegd. Zo wordt deze persoon direct vervoerd naar de begraafplaats. Hier aangekomen wordt deze naar het graf gebracht en wordt de kist weer geopend. Familie en goede vrienden verzamelen zich rond het graf/de kist en gaan zich de komende 24 uur flink bezatten, eten, herinneringen ophalen en dergelijke. Als deze 24 uur voorbij zijn wordt het lichaam uit de kist gehaald, in het graf gelegd en begraven (wat overigens niet heel diep is, getuige de bergjes op de begraafplaats). De kist wordt vervolgens hergebruikt.



Hierna wandelen we de heuvel af het dorp in. We gaan op weg naar het centrale plein, waar de Templo de San Juan Bautista staat. De wandeling is niet per se heel interessant, maar op het centrale plein is een drukke markt te vinden. De vuurwerkknallen zijn hier luider dan waar ook en regelmatig zien we de pijlen ontploffen in de lucht op misschien 5 meter hoogte. Veel meer zal het niet geweest zijn. De markt is dus heel druk en er is fruit te koop dat er heerlijk vers uitziet. De smaak was dan ook top!



Het hoogtepunt van het marktplein is echter de eerder genoemde Templo de San Juan Bautista. Deze witgeschilderde kerk is van buiten wellicht niet zo bijzonder, al is hij leuk versierd. Het gaat meer op de spirituele rituelen die er binnen uitgevoerd worden.







Helaas is het binnen streng verboden om foto's te maken, dus dat doen we dan ook niet. Toch zal ik nooit vergeten hoe het er van binnen uit ziet. Wat direct opvalt is dat er nergens banken staan. De grond is bezaaid met dennennaalden. Overal branden er kaarsen, ook op de grond staat er heel veel. Voor de Tzotzil is de kerk dan ook vooral een plek voor genezing van zieken.

Er zijn in de Tzotzil-gemeenschap veel sjamanen en men doet niets zonder hen eerst te raadplegen. Vaak schrijven zij een offer voor, dat dan in de kerk gebracht moet worden. Wij zien ook veel groepjes mensen (vaak families) die de rituelen aan het uitvoeren zijn. Ze zitten op de grond te bidden, omringd door hun eigen kaarsjes die ze met wax aan de vloer hebben vastgekleefd. Ze slaan kruisjes en zingen. De offers bestaan uit dingen als bloemblaadjes, botjes, eieren en veren. De zieken zijn vaak mee naar de kerk en door deze offers over het hoofd van de zieke heen en weer te zwaaien, worden zijn ziekte (of andere problemen) overgegeven aan dit offer en verdwijnt het dus uit de persoon. Het ritueel wordt afgesloten door met z'n alleen een huisgemaakte likeur en cola te drinken om te boeren.

Mocht dit allemaal niet helpen, is er nog 1 oplossing over. In dit uiterste geval is het offer een levende kip. Vaak wordt dit gebruikt in een stadium dat de zieke niet meer mee kan naar de kerk, al wordt het ook gebruikt als uitdrijvingsmethode voor boze geesten die blijkbaar immuun zijn voor boeren. De kip wordt weer over het hoofd van de zieke heen gezwaaid (of de bezeten persoon vertelt zijn problemen aan de kip). Op deze manier zit de ziekte of de geesten in de kip. In de kerk wordt de kip tevoorschijn gehaald, een aantal keer heen en weer gezwaaid boven de kaarsen en ten slotte wordt de kip de nek omgedraaid. Met de dood van de kip zijn dan ook de boze geesten (of de ziekte) gestorven.
Wij hadden de pech/mazzel (doorhalen wat je niet van toepassing vindt ) om precies in de kerk te zijn terwijl een familie zo'n kip slachtte. Het gekakel en gekraak van botten was niet van de lucht en je kan nou niet echt bepaald zeggen dat het een diervriendelijk ritueel is, maar het was wel bijzonder om erbij aanwezig te zijn geweest (al had ik ook prima zonder gekund...). Toch denk ik niet dat ik voortaan een kip z'n nek ga omdraaien, maar gewoon maar weer een paracetamolletje neem als ik ziek ben

Na een tijdje in de kerk te zijn geweest hebben we wat gedronken op een terrasje op het Marktplein en daarna gingen we richting het volgende dorpje: Zinacantán. Dit dorpje lag op ongeveer een kwartier rijden vanaf Chamula. We gingen hier op bezoek bij een lokale familie, die kleden, kledingstukken, tassen en dergelijke weefden. Ook kregen we hier een zelfgemaakte maistortilla gevuld met bonen en kaas, erg lekker! Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat dit huisje en de mensen die erin aan het werk waren niet helemaal authentiek waren en dat het voornamelijk voor toeristen bedoeld is, al was het wel duidelijk dat alles wat ze er verkochten zeker weten handgemaakt is. Mijn vriendin heeft er nog wel een mooie tas gekocht.
Daarna werd er nog een echtpaar uit onze groep aangekleed als Maya-echtpaar, maar die foto zal ik niet delen want herkenbaar.





We eindigden de dag bij de Templo de San Lorenzo in het dorpje. Deze kerk is ooit afgebrand en in 1975 weer helemaal herbouwd. Nu is het geen kerk waar er hele bijzondere dingen meer gebeuren zoals in San Juan de Chamula, maar binnen kan je wel enorm veel bloemen vinden. Ook hier mocht er binnen niet gefotografeerd worden helaas.





Hierna gingen we terug naar San Cristobal en hadden we het einde van de middag en de avond voor onszelf. Wij besloten een wandeling te gaan maken naar het centrum van de stad en daar een hapje te gaan eten. Zelf vond ik het centrale plein niet per se heel gezellig, maar we vonden een restaurantje in een zijstraat die er wel leuk uit zag. Daar hebben we lekker gegeten. Met een kleine omweg liepen we terug naar ons hotel. Daar gingen we weer op tijd naar bed. De volgende dag zouden we naar Palenque (overigens ook de woonplaats van onze gids) gaan, een rit van dik 5 uur. Onderweg zouden we stoppen voor een boottocht door de Sumiderokloof. Het zou dus een lange dag gaan worden!