WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hč, dat wielrennen.
Etapa 2: Mataró - Barcelona, 181,8 km
Was het kolderiek, clownesk, lachwekkend, blamerend of alles tegelijk? De Vuelta van 2023 is op een manier begonnen die ons waarschijnlijk nog lang bij zal blijven. Een ploegentijdrit in Barcelona, 's avonds. Met slecht weer, enorm slecht weer. Het was de hele dag droog, tot een paar minuten voor de start. Toen begon het ineens te regenen en dat hield niet op. De eerste ploegen kwamen relatief goed weg, het was nog licht en de regen kwam nog redelijk bescheiden uit de hemel. Als tweede ploeg was DSM aan de beurt, zij kwamen zonder kleerscheuren door de ploegentijdrit heen en ze noteerden de voorlopig snelste tijd. Daarna werden de omstandigheden slechter en slechter, terwijl we de ene na de andere ploeg problemen zagen hebben. In beeld ging een drietal van Arkea onderuit, buiten beeld gingen liefst zes renners van Jayco op hun muil. Twee renners van Alpecin gingen meteen in de eerste bocht onderuit, het had wat weg van comedy capers. Een ploegentijdrit rijden in een grote stad terwijl het nat is, dat is vragen om problemen. Tel er dan ook nog eens een stuk of 18 bochten van 90 graden bij op en je weet dat het eigenlijk gekkenwerk is. Droog was er weinig aan de hand geweest, maar het is nu eenmaal zo dat het ook best wel eens een keer kan regenen. Al zou je dat nog als pech kunnen omschrijven, het is dan juist weer pure onkunde om niet te checken wanneer de zon precies ondergaat. Nou, blijkbaar gaat de zon rond deze tijd van het jaar om 20:30 onder in Barcelona. Het begon dus te schemeren toen de laatste ploegen bezig waren aan hun ploegentijdrit. Door de regenbuien werd het nog net wat eerder donker en dus reden de laatste ploegen richting het eind zelfs praktisch helemaal in het donker. Dat zou je op kunnen lossen met wat kunstlicht, maar de lantaarnpalen waren niet op de afspraak. Nat, donker, bochtig, met de daver op het lijf door de straten van Barcelona. Bij Ineos ging het ook al mis, De Plus ging meteen onderuit en hij moest zelfs de koers verlaten. Bij Jumbo bleven ze op hun fiets zitten, maar daar kreeg Vingegaard dan weer af te rekenen met een lekke band waardoor de ploeg veel tijd verloor. En ondertussen kwam niemand in de buurt van de tijd van DSM, het bleek onmogelijk om harder door Barcelona te fietsen dan DSM had gedaan. De omstandigheden werden steeds ongunstiger, alleen Movistar, als voorlaatste gestart, kwam nog in de buurt. Een halve seconde gaven ze toe, vrij sneu voor Mas en co. Ook Quick Step, met een razende Evenepoel, kwam niet meer in de buurt. De meeste renners waren blij dat ze deze ploegentijdrit overleefd hadden, Evenepoel gooide er meteen alle frustratie uit. Deels begrijpelijk, dit was niet heel handig gedaan van de organisatie, van de andere kant kan het ook geen kwaad om je een keer als een volwassen jongen te gedragen. Als we beginnen met het achterwege laten van alle armgebaartjes komen we waarschijnlijk al snel een heel eind. Maar goed, DSM won uiteindelijk deze ploegentijdrit. Heel verrassend, niemand zal dat hebben voorspeld. Maar eigenlijk telt deze uitslag niet. De omstandigheden waren te verschillend. De laatste ploegen reden praktisch door het donker en zagen amper waar ze naartoe moesten, terwijl het hartstikke licht was toen DSM reed. Een overwinning die niet serieus te nemen is, zoals we deze hele ploegentijdrit niet serieus kunnen nemen. Meteen allerlei renners die op hun bek zijn gegaan, meteen allerlei gaten die zijn ontstaan wegens pech of wegens het moeten rijden in het donker, het was bepaald geen reclame voor de sport en ook niet echt reclame voor Barcelona. Mede door het slechte weer was de registratie enorm slecht. We zagen én niets van de koers én niets van Barcelona, een combinatie waar je slechts een diepe buiging voor kunt maken. Zoveel incompetentie, daar blinken ze in Spanje toch vaak in uit. De vraag die je jezelf stelt is: zou de organisatie hier iets van leren? Het antwoord is zoals altijd in Spanje heel simpel: nee, natuurlijk niet.
Na deze letterlijk en figuurlijk in het water gevallen ploegentijdrit gaat de Vuelta nu echt beginnen. Met Lorenzo Milesi in de rode leiderstrui, woorden waarvan je nooit had verwacht ze te moeten typen, gaan we van start in Mataró. Hopelijk verloopt deze rit iets beter, met minder valpartijen en minder koersvervalsende omstandigheden. Er is een kans dat het de hele dag gaat regenen, dus het zou net zo'n flopshow kunnen worden. We gaan vandaag een rondje rijden door Catalonië, na een tocht door het binnenland komen we vervolgens weer uit in de omgeving van Barcelona, waar het lichtelijk technisch gaat worden. In combinatie met de voorspelde regen kan dit een veldslag gaan worden. Op je fiets blijven zitten, dat zou vandaag al heel wat zijn. Een goede uitslag rijden, dat komt daarna pas. In de finale van de rit gaan we na een tocht door alle voorsteden van Barcelona beginnen aan een klim op de Montjuďc. Een explosieve finale, waar we wellicht al enkele conclusies kunnen gaan trekken over het niveau van bepaalde renners. Conclusies die je na de ploegentijdrit niet kon trekken, want dat was gewoon een loterij. Deze rit respecteert de wetten van de logica hopelijk iets meer.
De eerste rit in lijn van deze Ronde van Spanje gaat van start in Mataró, een plaats gelegen aan de Costa del Maresme, 30 kilometer ten noordoosten van Barcelona. Mataró is een stad met bijna 130.000 inwoners, ondanks dit vrij hoge aantal is de Vuelta hier nog nooit geweest. Voor het eerst komt de Ronde van Spanje op bezoek, deze hele Vuelta gaan we weer tal van nieuwe locaties ontdekken. Helemaal nieuw voor de koers is Mataró overigens niet, dit jaar ging er nog een rit van start in de Volta a Catalunya, een rit met aankomst op Vallter 2000 werd in de sprint gewonnen door Ciccone voor Roglic en Evenepoel. In 2021 kwam er zelfs een keer een rit aan in Mataró, Peter Sagan klopte Daryl Impey in de sprint. Een van zijn laatste stuiptrekkingen, min of meer. In een verder verleden kwam de Volta vaker langs in Mataró voor een aankomst, onder meer Luis Ocańa wist hier ooit te winnen, maar doorgaans gaan er ritten van start in deze stad aan de kust. Van 2015 tot en met 2019 was dat vaste prik, wat ergens vrij nutteloos is aangezien de start zeker in zo'n kleinere ronde toch nooit in beeld komt. Enfin, met Eduardo Gonzalo komt er een renner waar ik nog nooit van had gehoord uit deze stad, terwijl ze met Carles Aleńa ook over een niet al te getalenteerde voetballer beschikken. Nee, dan moeten ze het eerder van Josep Puig i Cadafalch hebben, een van de belangrijkste architecten van het modernisme catalŕ, de Catalaanse variant van jugendstil/art nouveau. Een van zijn creaties staat in Barcelona, naast een creatie van Gaudí. De renners zijn tijdens de ploegentijdrit langs beide bouwwerken gereden, ongetwijfeld zonder het in de gaten te hebben. In Mataró staan ook heel wat creaties van Puig i Cadafalch, zo ontwierp hij onder meer het lokale stadhuis en het Casa Coll i Regŕs. Dit huis ontwierp hij voor een man die rijk werd dankzij de textielindustrie, want dat is toch vooral het verhaal van Mataró. Een industriestad, waar ze tegenwoordig meer bezig zijn met handel en diensten. De haven Mataró speelt daarbij een grote rol. Het is een vrij oude stad, waar we ons nu bevinden. De Romeinen waren hier al, in die tijd heette het hier Iluro. Enkele overblijfselen uit die tijd zijn nog te vinden in Mataró, zo moet je beslist eens langs de Villa Romana de Torre Llauder als je hier om wat voor reden dan ook toch bent. Wat oude Romeinse fundamenten en mozaďeken te vinden, hartstikke leuk. Het roadbook is dan weer van mening dat we onze tijd vooral moeten doorbrengen in het Nau Gaudí, de eerste creatie van Gaudí. In opdracht van een textielbedrijf ontwierp hij deze fabriek, die thans dienst doet als kunstmuseum. Een unieke verzameling van Catalaanse kunst valt hier te bewonderen, dat wil je zien. De lokale toeristische site noemt verder nog een aantal andere musea en volgens die site is de oude gevangenis in de stad de moeite van het bezoeken waard. Tevens is er uiteraard ook gewoon een basiliek en je kunt ook nog eens op het strand gaan liggen. Mataró, je zou er een moord voor doen.
Tijdens de neutralisatie rijden de renners een stevig rondje door Mataró, waarna ze buiten de stad ter hoogte van Argentona officieel van start zullen gaan. Het begin van deze etappe is best leuk, want nadat de renners een kilometer langs het industrieterrein van Argentona hebben gereden slaan ze linksaf en dan begint gelijk de eerste klim van de dag. Het gaat 6,6 kilometer aan 4,5% gemiddeld omhoog naar de top van de Coll de Sant Bartomeu, een beklimming van de derde categorie. Dit is een fraaie gelegenheid voor de jongens met ambities voor de bergtrui om zich meteen te tonen en het is het ideale terrein om een sterke kopgroep weg te laten rijden. Het lijkt wellicht niet zo'n lastige klim, maar het gemiddelde wordt ietwat gedrukt door een klein stukje in dalende lijn halverwege de klim. In de omgeving van het dorpje Ňrrius gaat het een halve kilometer naar beneden, dit korte afdalinkje is voorzien van een aantal niet al te lastige bochten. Voor we die afdaling bereiken gaat het eerst een kilometer aan 3,5% omhoog, vervolgens gaat het 2,5 kilometer aan 5% omhoog. Na het korte afdalinkje in Ňrrius wordt de klim een stuk interessanter, in de voorlaatste kilometer gaat het plots aan 6,5% omhoog met een paar piekjes tot 10%. Zoals gezegd, het ideale terrein om een kopgroep te laten ontstaan. Een vrij brede weg omhoog, net als de weg omlaag. Als we na 7,5 kilometer de top van de Sant Bartomeu bereiken volgt er een afdaling van vier kilometer aan 7% richting La Roca del Vallčs. De andere kant van de klim is een stuk lastiger, met andere woorden. De afdaling lijkt redelijk simpel te zijn, alleen aan het eind komen de renners een paar scherpere bochten naar rechts kort achter elkaar tegen, verder spreken de bochten voor zich. Maar toch, een fris peloton, eerste kilometers van de koers, je ziet hier zomaar iemand op z'n muil gaan. Eenmaal beneden in La Roca del Vallčs slaan de renners in het centrum linksaf, daarna rijden ze een kilometer of zes zo goed als rechtdoor over een bijna volledig vlakke weg richting Vilanova del Vallčs. Hier rijden ze op een aantal rotondes na ook rechtdoor, op weg naar het volgende dorp. Ze komen niet veel later uit in Montornčs del Vallčs, waarna ze door de bebouwde kom richting Montmeló fietsen. Wat rotondes en ander verkeersmeubilair onderweg, maar verder is de tocht voorlopig simpel. Na de passage in Montmeló maken we ons op voor een gimmick, vlak voor de renners Granollers bereiken slaan ze linksaf en betreden ze een circuit. Het peloton gaat een rondje rijden over het Circuit de Barcelona-Catalunya, het circuit waar onder meer Ineos de afgelopen tijd al eens is geweest om de ploegentijdrit te oefenen. Naar het schijnt waren alle ploegen hier welkom om de ploegentijdrit te oefenen, een stukje goodwill gekweekt dat ze tijdens de ploegentijdrit zelf dan weer meteen zijn verloren. Enfin, dit circuit wordt doorgaans blijkbaar gebruikt voor de Formule 1, Nederlands favoriete kermisklant Max Verstappen schijnt hier de afgelopen jaren de Grote Prijs van Spanje gewonnen te hebben. Erg jammer. Uit Granollers, dat even verderop ligt, is Aleix Espargaro afkomstig. Een man die ook regelmatig op dit circuit te vinden is. Hij houdt zich dan wel niet bezig met Formule 1, maar wel met de MotoGP. Winnen deed hij nog nooit op zijn thuisbaan, dat is wel lullig. De baan maakt onderdeel uit van de MotoGP, maar Espargaro kwam nog nooit verder dan de derde plaats tijdens zijn Grand Prix van Catalonië. Een fervente wielrenner ook, er waren ooit geruchten dat hij de overstap zou maken naar de koers. Dat is er nooit van gekomen, desondanks een leuker verhaal dan proletenmagneet Verstappen die hier zijn rondjes afwerkt. Zijn jongere broertje Pol Espargaro won hier overigens wel ooit in de Moto2, tegenwoordig is hij samen met Aleix actief in de MotoGP. Tot zover deze niet-sporten.
Na het (halve) rondje over het circuit dat benedengemiddeld Nederland vooral kent van de Formule 1 verlaten we het terrein en over de openbare weg gaat het vervolgens via een aantal rotondes verder naar Parets del Vallčs. Dit is de plaats waar niemand minder dan Joaquim Rodriguez is opgegroeid. Purito werd geboren in Barcelona, groeide op in Parets del Vallčs en tegenwoordig resideert hij net als zoveel anderen in Andorra. Winnaar van talloze ritten in grote rondes en in iedere grote ronde op het podium geëindigd, Rodriguez kon wel wat. Hij kwam vooral tot volle wasdom na het verlaten van Caisse d'Epargne, nadat hij niet meer voor Valverde hoefde te rijden bleek hij zelf ook te kunnen winnen. Vooral zijn punch aan het eind was ongekend, al is Roglic daar eigenlijk nog beter in. In ieder geval, na de doortocht in Parets del Vallčs zetten de renners koers richting Sabadell, een plaats die ze na 44 kilometer gaan bereiken. Een kilometer of 12 gaan de renners over bochtige en gelooiende wegen fietsen, het gaat steeds een beetje op en af en we rijden van bocht naar bocht. Op zich is dat niet heel verontrustend, want de wegen zijn wel continu breed. Een glooiende tocht door het Catalaanse hinterland, met af en toe tussendoor een rotonde en een passage in een dorpje, zoals Polinyŕ. Via El Poblenou bereiken we na heel wat bochtenwerk en heel wat korte knikjes Sabadell, de thuisbasis van David De la Cruz. De klimmer van Astana won in het verleden een rit in de Vuelta, terwijl hij ook meerdere ritten in Parijs-Nice wist te winnen. Een renner die vooral bekend is omdat hij voor geen meter kan sturen, David ligt nog wel eens op het asfalt. Inmiddels is hij 34 en nemen zijn prestaties steeds verder af, maar hij mag ondanks alles wel mooi door zijn eigen stad gaan fietsen want hij is gewoon van de partij. Ofschoon hij tegenwoordig ook in Andorra resideert, maar alsnog. Sabadell is echt thuis. Ook de stad van Oleguer, kennen we die nog? En Sergio Busquets, die kennen we zeker. De stad van Banco Sabadell, al zetelt het hoofdkantoor van die bank tegenwoordig in Alicante. In Sabadell won Kaden Groves dit jaar nog een sprint in de Volta a Catalunya, terwijl Eric Zabel hier ooit een sprint won in de Vuelta. De coureurs rijden dwars door het centrum van de stad, die vooral bekend is geworden dankzij de lokale textielindustrie. Na de doortocht in het centrum mogen de renners over een brede en rechte weg gaan fietsen, die de komende tien kilometer continu aan 2% omhoog zal lopen. Eindeloos vals plat omhoog, langs het Terrassa van Antonio Pedrero af richting Matadepera. Prima weg wel, vooral omdat er een behoorlijk breed fietspad langs de weg ligt. Bijna Nederlandse kwaliteit, mooi om te zien. Als de renners bijna in Matadepera zijn komen ze een aantal bochten en rotondes tegen, waarna ze in dit dorpje gaan beginnen aan de tweede klim van de dag. In het dorp van Riqui Puig, een van de vele overschatte talenten van Barcelona, begint de Coll d'Estenalles. De komende 12 kilometer gaat het gemiddeld aan 4% omhoog, het is een klim die eerder mooi dan zwaar is. We rijden een schitterend natuurgebied binnen, terwijl de percentages nooit heel hoog gaan worden. Een keer een kilometer aan 6% tussendoor, verder is het vooral veredeld vals plat. Het is een klim die niet vaak voorkomt in de koers, eigenlijk nooit. Daarom is de KOM op Strava nu nog van Abel Balderstone, een van de local heroes. Abel is nu aanwezig in de Vuelta, als hij zijn KOM wil behouden zal hij plaats moeten nemen in de kopgroep. Een van de andere lokale renners, Pau Miquel, fietst voor Kern Pharma en hij is er dan weer niet bij. Komt uit een dorpje net ten westen van Sabadell, als de organisatie woord had gehouden had hij praktisch door zijn eigen dorp kunnen fietsen. Zonde. In ieder geval, na eerst een lange vals platte aanloop volgt er dus een klim van 12 kilometer aan 4% en die klim wordt richting de top steeds mooier. Steeds meer bochten, steeds meer mooie natuur. Vooral in de buurt van de top wordt het adembenemend mooi, het Parc Natural de Sant Llorenç del Munt i l'Obac is de moeite waard. De top van de Coll d'Estenalles volgt na 66 kilometer in dit natuurreservaat, waar je prima een wandeling op poten kunt zetten.
Na deze beklimming van de tweede categorie volgt er een grillige afdaling van 20 kilometer richting Navarcles. In principe verloopt de afdaling zo: Vier kilometer omlaag, kilometer omhoog. Kilometer omlaag, kleine twee kilometer omhoog. Twee kilometer omlaag, kilometer omhoog. Bijna vijf kilometer omlaag, weer een kilometer omhoog en dan nog eens drie kilometer omlaag. Op en af, continu Liefst vier knikjes omhoog tussendoor, het is bijna een achtbaan. In het begin gaat het dus eerst vier kilometer omlaag, vrij steil. Een iets smallere weg die voorzien is van wat bochten, terwijl we door een prachtige omgeving fietsen vol opvallende rotsformaties. Na het technische eerste deel van de afdaling volgt er ter hoogte van het dorpje Mura het eerste knikje omhoog, daarna gaat het kort rechtdoor omlaag en volgt het tweede knikje omhoog. Na een tijd passeren we wat rotswanden die in de Grand Canyon ook niet zouden misstaan, we dalen vervolgens weer een paar kilometer wat meer vals plat af verder richting Talamanca. De weg naar Talamanca, wat klinkt als een parodie op Salamanca, is vrij bochtig, maar geen enkele bocht is echt de moeite waard. Voorbij Talamanca loopt de wat smallere weg nog eens een keer een kilometer omhoog, vooraleer het wat langer omlaag zal gaan. Een bochtig stuk van een kilometer of vijf, terwijl de omgeving schitterend blijft. Een mooi decor om doorheen te fietsen, er is extra tijd om te genieten van het landschap aangezien bijna alle bochten goed te doen zijn. Aan het eind van dit stuk in dalende lijn komen de renners wel een aantal haarspeldbochten tegen, met direct na die haarspeldbochten het vierde knikje omhoog. Na dit wat steilere pukkeltje van een kilometer gaat het nog eens drie kilometer omlaag naar Navarcles, niet op een steile maar wel op een bochtige manier. Tal van haarspeldbochtjes, terwijl het aan een procent of vier omlaag gaat tussen de boomgaarden door. Na deze lange tocht van 20 kilometer bereiken we Navarcles, waar een passage in het centrum volgt. Uiteindelijk slaan de renners hier linksaf, waarna ze via Sant Fruitós de Bages over brede en licht glooiende wegen naar Manresa gaan rijden. Helemaal vlak is het niet, maar het grootste klimwerk ligt voorlopig wel achter ons. Over brede wegen naar Manresa, onderweg komen we alleen een paar rotondes tegen. De komende tien kilometer valt er niet veel te beleven, de rit kakt in. Aan het eind van deze saaie tocht komen de renners na 94 kilometer uit in Manresa, een plaats die een bijzondere betekenis heeft voor Jezuďeten, omdat Ignatius van Loyola, de stichter van de orde, er rond 1523 verbleef en er de basis legde voor zijn geestelijke oefeningen, een van de basiswerken van de Ignatiaanse spiritualiteit. De stad is ook bekend vanwege de Bases de Manresa, een ontwerp voor een autonome Calaanse grondwet dat tijdens een congres in 1892 werd goedgekeurd, een mijlpaal in de moderne geschiedenis van Catalonië. Wij kennen Manresa eerder van de koers, in de Volta a Catalunya won Lennard Kämna immers nog een rit in Manresa vanuit de vlucht. Tijdens de Vuelta van 2019 reden we ook al eens door Manresa, onderweg van Valls naar Igualada. Deze stad, die ook wel het hart van Catalonië wordt genoemd, is ook door de koers in het hart gesloten.
In Manresa komen de renners nogal wat bochten en een aantal rotondes tegen, waarna ze buiten de stad een tijdje rechtdoor rijden over een glooiende weg richting Sant Salvavor de Guardiola. Uit die plaats is José Pesarrodona afkomstig, de winnaar van de Vuelta van 1976. Sant Salvador de Guardiola bereiken we alleen net niet, want vlak voor de entree van het dorp slaat het peloton bij een rotonde linksaf. Na deze rotonde beginnen we aan een ongecategoriseerde klim, de brede weg loopt de komende 4,5 kilometer aan bijna 5% gemiddeld omhoog. Dit klimmetje begint makkelijk, kent daarna een steile kilometer en vervolgens gaat het vrij stabiel omhoog naar de top. Geen naam, geen profiel, helemaal niks, toch gaat het een aantal kilometer zeer merkbaar omhoog. Op de top van deze naamloze klim slaan de renners rechtsaf, waarna er een afdaling van een paar kilometer gaat volgen. De enorm brede weg loopt vijf kilometer omlaag, terwijl we uitkijken op de verbazingwekkend mooie bergtoppen van Montserrat. Tijdens de Vuelta van 2019 reden we in de finale van de etappe richting Igualada nog over de berg Montserrat, nu fietsen we om de berg heen en moeten we het met de fraaie uitzichten doen. De belangrijkste en meest mysterieuze berg van Catalonië, bekend vanwege het klooster op de top en bekend vanwege de gezaagde vorm. Tijdens de afdaling is dit Catalaanse hoogtepunt bijna continu in beeld, er is ook wel tijd om de schoonheid van de berg te bewonderen want veel lastige bochten kent de afdaling niet. Tijdens de afdaling rijden de renners door het dorpje Marganell, een plaatsje waar je alleen al vanwege het uitzicht wel zou willen wonen. Na de doortocht in Marganell gaat het nog wat verder omlaag op een niet al te boeiende manier, het is een vriendelijke afdaling. Als we het zicht op Montserrat verliezen wordt de weg steeds vlakker, al blijft het officieel nog steeds een aantal kilometer omlaag lopen. Eerst merkbaar, daarna steeds minder merkbaar. Onzichtbaar vals plat omlaag, over een brede en steeds rechtere weg, de rivier de Llobregat tegemoet. De omgeving blijft zeer fraai, het is goed dat we weer eens in Catalonië zijn. Na een tijd rijden de renners via een iets smallere brug over de Llobregat en daarna is het in de omgeving van Castellbell i el Vilar een paar kilometer zo goed als vlak. We kijken nu weer even uit op de berg Montserrat en het natuurpark om de berg heen, waarna we zelf een paar kilometer later voorbij Castelbell i el Vilar gaan beginnen aan een andere berg. Weer een ongecategoriseerde, ditmaal gaat het na een paar vals platte kilometers nog eens 4,5 kilometer aan 3,5% omhoog. We bereiken in Castelbell een snelweg en die snelweg brengt ons omhoog naar de top van dit hupje. De weg is dus enorm breed, logischerwijs. Behoorlijk recht ook, het is geen terrein om koers te maken maar het zijn toch weer extra hoogtemeters. Die moeten er uiteindelijk voor gaan zorgen dat we een explosie te zien krijgen op Montjuďc. Op de top van dit niet al te boeiende klimmetje hebben we een kilometer of 120 afgewerkt en dus volgen er nog ongeveer 60 tot de finish.
De snelweg zou ons rechtdoor naar Terrassa kunnen brengen, maar op de top slaan de renners rechtsaf en dan beginnen we aan een afdaling die ons naar Olesa de Montserrat gaat brengen. De weg is geen snelweg meer, maar alsnog is het een enorm brede weg. Afdaling is overigens een wat overdreven term, de weg loopt een kilometer of zes vals plat omlaag. De weg is redelijk bochtig en slingert door een bosrijke omgeving heen, terwijl het eigenlijk gewoon vlak lijkt. Maar het loopt dus wel wat omlaag, de snelheid zal hoog liggen en dat maakt de bochten mogelijk verraderlijk. Een paar keer rijden de renners onder een kicken spoorbrug door, in het Catalaanse binnenland valt er genoeg te beleven. En dat is niet eens sarcastisch, want na een paar kilometer over deze weg gereden te hebben komen we uit bij Les Ribes Blaves. Weer een stukje Catalaanse natuurporno, een uitzonderlijk geologisch fenomeen. Erosie heeft hier een turquoise stukje leisteen blootgelegd, ziet er mooi uit. Voorbij Les Ribes Blaves loopt de brede en slingerende weg nog wat verder omlaag richting Olesa de Montserrat, zonder dat we veel obstakels tegenkomen. Ook als we het dorp Olesa bereiken komen we niet enorm veel tegen. Een paar drempels en wat paaltjes die ongetwijfeld verwijderd zullen worden, qua straatmeubilair valt Catalonië nog wel mee. In het centrum van het dorp slaan de renners linksaf en daarna bereiken ze een weg die ze lang gaan volgen. Eigenlijk tot in Molins de Rei, waar de koers na 154 kilometer gaat passeren. De komende 20 kilometer rijden de renners praktisch rechtdoor over dezelfde weg, onderweg komen ze alleen een paar rotondes tegen terwijl het simpelweg volledig vlak is. Officieel komen we een paar meter lager uit, maar dat gaan we niet merken. We zijn aan het terugkeren naar Barcelona en dat doen we op een ontzettend eenvoudige manier, zo goed als rechtdoor over een brede weg. Onderweg kwamen de renners wat uitdagingen tegen, maar voorlopig niet meer. Vanaf dit moment gaan we toewerken naar de Montjuďc, de ploegen mogen zich gaan organiseren en dan gaan we een flinke tijd moeten wachten op de explosie aan het eind. Ik kan verder echt niets kwijt over dit deel van de route, het is 20 kilometer doorbijten. Of ik moet al gaan vermelden dat we bijna langs Ullastrell rijden, het dorp van Abel Balderstone. Maar jullie kennen die hele Abel natuurlijk nog niet. De omgeving is nog best aardig, dus we kunnen - als het weer het toelaat - genieten van wat fraaie beelden, verder zal er weinig te genieten zijn. We kijken daarom maar even naar de Ribes Blaves.
Gedurende de saaie tocht van 20 kilometer rijden de renners langs Martorell af, waar het hoofdkantoor van SEAT is gevestigd. Ook komen we door Sant Andreu de la Barca, een plaats die je het beste zou kunnen omschrijven als één groot industrieterrein. Op wat rotondes na blijft het volledig rechtdoor gaan, terwijl we na het uitgestrekte industrieterrein van Sant Andreu de la Barca ook even door het centrum fietsen waar wat drempels te vinden zijn. Buiten Sant Andreau gaat het rechtdoor verder richting Pallejŕ. Onderweg fietsen we nog door een kort tunneltje, verder komen we niets tegen. Van Pallejŕ gaat het naar Molins de Rei, via een aantal rotondes en een lange bocht naar links. Na 154 kilometer komen we dus uit in Molins de Rei, de molens van de koning. Na een korte passage in het centrum alhier gaat het enkele kilometers volledig rechtdoor over het volgende industrieterrein tot in Sant Feliu de Llobregat. Brede, rechte en vlakke wegen, de rit blijft nog even doods terwijl we ons in de voorsteden van Barcelona bevinden. Sant Feliu de Llobregat is een van de vele industriële en residentiële buitenwijken van de stad Barcelona, aldus Wikipedia. In deze specifieke plaats komen de renners een paar bochten en rotondes tegen, waarna ze langs Sant Joan Despí fietsen. In dit plaatsje ligt dan weer de Ciutat Esportiva Joan Gamper, het sportcomplex van FC Barcelona dat wedstrijdvelden voor de jeugdelftallen, trainingsvelden en de nieuwe vestiging voor de jeugdacademie genaamd La Masia herbergt. Het is geopend in 2006 en het is vernoemd naar Joan Gamper, oprichter, oud-speler en voormalig president van de club. We vinden hier ook het Estadi Johan Cruyff, want die gozer schijnt enigszins belangrijk te zijn geweest voor FC Barcelona. Enfin, we rijden nog steeds over brede wegen, maar wel door de bewoonde wereld. Rotonde na rotonde, zo nu en dan een drempel, de finale van de etappe begint inmiddels redelijk hinderlijk te worden. Het blijft vlak en het gaat nog steeds behoorlijk rechtdoor, maar door het toenemende verkeersmeubilair zal de spanning in het peloton ook toenemen. Vooral als de voorspelde regen op de afspraak is, van de passage langs Sant Joan Despí tot de tussensprint in Cornellŕ de Llobregat in een paar kilometer tijd liefst acht rotondes tegen. Dat wordt gegarandeerd glibberen en glijden geblazen als het echt nat wordt. Zin in. Bij de achtste rotonde op een rij slaan we in Cornellŕ de Llobregat linksaf en dan volgt na 163 kilometer de tussensprint in deze stad. De plaats is compleet opgeslokt door de stad Barcelona en vastgegroeid aan L'Hospitalet de Llobregat en El Prat de Llobregat. Het is de grootste plaats van de comarca Baix Llobregat. En het ligt aan de rivier de Llobregat, maar bovenal gaan we hier op 19 kilometer van de finish een tussensprintje plaatsen.
Geen mooie plaats, dat Cornellŕ de Llobregat. Ook geen fijne plaats voor de renners, na de tussensprint komen ze meerdere rotondes, wegversmallingen, drempels, vluchtheuvels en meer van dat tegen. We komen dichter bij Barcelona en dat zorgt blijkbaar voor meer straatmeubilair. Na een tijdje wordt de weg weer wat breder, maar de rotondes blijven. Rotonde na rotonde na rotonde, normaal al best irritant maar als de weg nat ligt des te meer. In ieder geval, na nog eens een rotonde of zes slaan de renners linksaf en daarna rijden ze een tijdje redelijk rechtdoor richting L'Hospitalet de Llobregat. Redelijk, want ze komen nog wel wat meer gevaarlijke punten tegen. Nog wat meer rotondes, toch ook weer een wegversmalling, een klein knikje omlaag, en nog wat andersoortig straatmeubilair. Als de renners een rotonde bereiken met een vrij lelijk kunstwerk in het midden slaan ze rechtsaf, tussen de hoogbouw van de stad in. Er wonen 250.000 mensen in deze stad, veelal in de lelijkst denkbare flats. De stad is dankzij de textielindustrie en de toestroom van immigranten en mensen uit de armere delen van Spanje ooit exponentieel gegroeid en dat zie je terug in de architectuur. Die is vooral doeltreffend, zonder enige ruimte voor frivoliteit. Zoals in een groot deel van het land uiteraard, maar L'Hospitalet de Llobregat is wel zo'n plaats die echt de kroon spant. Vandaar dat hier waarschijnlijk ook zo'n rat als Jordi Alba vandaan komt, het is geen omgeving die mensen inspireert om de beste versie van zichzelf te worden. Vainsteins won hier ooit een rit in de Ronde van Catalonië, dat is dan wel weer grappig. Na de bocht naar rechts in deze stad komen we nog eens twee rotondes tegen, bij de tweede gaat het naar links en dan rijden we ineens een paar kilometer volledig rechtdoor over een snelweg Barcelona tegemoet. De wegen blijven breed en vlak, maar daar komt bijna verandering in. De renners rijden vier kilometer over de snelweg, ze duiken een paar keer een tunnelbak in, maar verder gaat het rechtdoor, is het vlak en valt er weinig te melden. Na een tijd verruilen we L'Hospitalet de Llobregat voor Barcelona en in Barcelona komen we uiteindelijk uit op de Plaça d'Espanya, daar waar gisteren de clowneske ploegentijdrit eindigde. Vlak voor de Plaça d'Espanya houden de renners de rechterkant van de weg aan, daarna slaan ze op deze plaza, waar gisteren nogal wat renners vielen, rechtsaf en dan rijden ze voor de tweede keer in twee dagen voorbij de Torres Venecianes. Een paar meter voorbij die torens lag eerder nog de streep, maar nu rijden we verder. We rijden de magische fontein van Montjuďc tegemoet en als we de trap richting die fontein bereiken slaan we rechtsaf. Na die bocht volgt er een bochtige toch in aanloop naar de klim die de finale gaat bepalen. We gaan naar de berg Montjuďc rijden, maar om daar te komen moeten we wel het een en ander overwinnen. Bochten, met name. De brede weg loopt een meter of 600 redelijk rechtdoor, waarna de renners rechtsaf een andere weg inslaan en die weg volgen ze dan weer 500 meter. Aan het eind van deze weg volgt er een terugdraaiende bocht naar links, waarna de renners door een klein tunneltje gaan fietsen. Aan de andere kant van de tunnel komen ze uit langs het lokale rugbyveld, de weg is hier iets smaller en loopt continu door naar links. Aan het eind van deze lange bocht naar links slaan de renners juist weer rechtsaf en dan wordt de weg ineens nog een stuk smaller terwijl we onder een viaduct door gaan fietsen. Over een aantal meter fietsen we over dat viaduct heen, we slaan drie keer achter elkaar linksaf terwijl de weg smal blijft. Pas na de derde bocht wordt de weg weer wat breder, het gaat hier vrij hectisch worden. De belangrijke klim komt er bijna aan, ze gaan hier als gekken rijden en door alle bochten en het smallere wegdek gaat de positionering hier cruciaal zijn. De brug waar de renners nu overheen fietsen is wel mooi, zoals er hier wel meer moois te bewonderen valt. De renners scheren langs de Poble Espanyol, ook wel het Spaanse Dorp. Dit Spaanse Dorp (Poble Espanyol) is een openluchtmuseum rond architectuur op de Montjuďc. Het is een omvangrijk museum dat hedendaagse kunst, architectuur, ambachten en gastronomie combineert. Het museum toont 117 gebouwen op ware grootte die een Spaans dorp vormen met straten, huizen, parken, een theater, een school, restaurants en ambachtelijke werkplaatsen. Het museum werd voor de wereldtentoonstelling van 1929 gebouwd als een bouwkundig en culturele staalkaart. Het idee, aangebracht door de Catalaanse architect Puig Cadafalch, afkomstig uit startplaats Mataró, werd gerealiseerd door de architecten Francesc Folguera en Ramon Reventós, terwijl de bedoeling ooit was dat het na de Wereldtentoonstelling meteen weer gesloopt zou worden. Het bleek alleen vrij populair te zijn, dus besloot men de boel maar te behouden. In het dorp tonen meer dan dertig ambachtslieden hun werkzaamheden, zoals glasblazen, leerlooien, mandenvlechten, en het maken van keramiek, sieraden en Spaanse gitaren. Er zijn winkels die exclusieve, met de hand gemaakte artikelen verkopen. Verder is er een winkelcentrum en zijn er restaurants en bars. Het Spaanse dorp heeft 117 gebouwen uit bijna alle Spaanse autonome regio's, op La Rioja en de Canarische Eilanden na. De eerste omdat die in 1929 geen aparte autonome regio was en de tweede omdat de ontwerpers om financiële redenen niet in staat waren om ze te bezoeken.
De finale is inmiddels in volle gang, nog maar een paar kilometer te gaan, maar dit stukje informatie mocht toch niet ontbreken. De renners bevinden zich inmiddels op een dikke zes kilometer van de finish en dat wil zeggen dat we bijna gaan klimmen. De weg loopt een paar hectometer rechtdoor, daarna slaan de renners rechtsaf, linksaf en zodra het Museu Nacional d'Art de Catalunya in beeld komt slaan ze nog eens rechtsaf. Van een bredere weg gaat het weer naar een wat smallere weg, het blijft chaotisch. Met een boog rijden de renners om het prachtige museum heen, voorbij dit iconische gebouw gaat het naar rechts en daarna schuin naar rechts, waarna we over een brede weg naar de bepalende klim van de dag fietsen. Een paar brede en vrij rechte meters later gaat het nog eens naar links, na deze bocht volgen we 700 meter dezelfde weg, die breed is maar wel licht bochtig. Het gaat nu vooral naar beneden, in aanloop naar de beklimming van de derde categorie die in aantocht is. Een snelle aanloop naar de voet van deze klim, die op 4,5 kilometer van de finish volgt. We duiken rechtsaf een weg in en dan zijn we vertrokken, de komende 900 meter gaat het aan 9,4% omhoog naar Castell de Montjuďc. Een klim die de renners kennen van de Volta a Catalunya, tijdens de afsluitende rit van die ronde rijden we altijd rondjes over de berg Montjuďc en tegenwoordig pakken we dan meestal deze kant van de klim, de steile kant. Een kleine kilometer aan bijna 10%, het is de moeite. De renners komen wel met hoge snelheid op deze klim af en de eerste meters van de klim vallen nog wel mee, het gaat in het begin aan 7% omhoog, maar daarna wordt de klim steeds steiler. Het wordt een heuse muur, met percentages dik boven de 10%. Een stuk van 400 meter boven de 10% met pieken tot 13%, dat is het terrein waar de renners het verschil mogen maken. De renners komen een paar ontzettend steile bochten tegen, er is alle kans om hier weg te rijden van de rest. Op 3,8 kilometer van de finish komen de renners bij het kasteel van Montjuďc boven op deze klim van de derde categorie. Als bonus ligt hier een bonussprint, Roglic kan hier meteen een paar verloren secondjes terug gaan pakken. De renners rijden onder de gondels van de Telefčric de Montjuďc door en dan zetten ze koers richting de finish.
Nog een kleine vier kilometer te gaan na deze klim, de weg loopt na de klim een kleine twee kilometer omlaag. Als je de Volta wel eens hebt gezien weet je wat er nu volgt. In principe is de afdaling die nu volgt makkelijk, want de weg is breed en de bochten lopen goed, maar het is hier in het verleden wel eens lelijk misgegaan. Als je hier valt val je aan hoge snelheid, dat levert altijd een paar botbreuken op. Egan Bernal kan je er alles over vertellen, net als Amanuel. Twee slachtoffers van de afdaling van de Montjuďc. Eigenlijk mag je hier geen problemen verwachten, maar die krijgen we soms dus wel. Aan het eind van de afdaling, met ongeveer twee kilometer te gaan, slaan de renners bij een rotonde linksaf. Niet veel later volgt er een bocht naar rechts en na deze bocht loopt de weg opnieuw omhoog. In de laatste 1300 meter van de rit moet er weer geklommen worden, we wijken inmiddels af van het gekende patroon van de Volta. Tijdens de Volta slaan we bij de rotonde op minder dan twee kilometer van het eind rechtsaf, nu gaat het naar links en even later pas naar rechts. Daardoor volgt er een langere beklimming richting de aankomst, al gaat het ook weer niet heel steil omhoog. In de eerste halve kilometer van de slotklim gaat het een tijdje aan 6 ŕ 7% omhoog, maar al snel zwakt het af naar een procent of vier en op een halve kilometer van het eind wordt het zelfs zo goed als vlak. De weg blijft wel gigantisch breed, we komen een paar lopende bochten tegen maar omdat de weg zo gigantisch breed is zal het aanvoelen alsof we rechtdoor naar de meet rijden. De enige merkbare bocht volgt op een meter of 700 van het eind, we slaan rechtsaf en daarna gaat het quasi rechtdoor naar de finish. Over de brede Avinguda de l'Estadi rijden we de meet tegemoet, na het vlakke stuk van bijna 300 meter gaat het in de resterende 200 meter van de etappe nog eens omhoog aan een procent of vier. Een aankomst voor de puncheurs, al is het de vraag of er op de eerdere klim niet al een paar renners weg gaan rijden van de rest. Langs het Estadi Olímpic Lluís Companys eindigt na 182 kilometer deze eerste rit in lijn van de Vuelta, hopelijk een rit die een wat beter verloop kent dan de vorige. Gemiddeld gaat het in de laatste 1300 meter aan ongeveer 4,5% omhoog. Een wat lastiger begin en daarna eigenlijk steeds makkelijker, dat moet de aanvalslust dan maar ten goede komen.
De Montjuďc is een heuvel in het zuidwesten van de stad Barcelona in Spanje. De heuvel ligt tussen Plaça d'Espanya en de haven van Barcelona. Op de heuveltop staat het kasteel van Montjuďc, een 18e-eeuws kustverdedigingsfort. Over de oorsprong van de naam Montjuďc bestaat geen zekerheid. Hij kan afstammen van het Catalaanse "heuvel van de Joden" of waarschijnlijker, van het Latijnse "Mons Jovis", "heuvel van Jupiter". De heuvel is een van de groene longen van Barcelona met recreatiemogelijkheden. In 1929 werd er de Wereldtentoonstelling gehouden. In 1992 werd Montjuďc de thuisbasis voor de Olympische Zomerspelen 1992. In 2009 lag de aankomst van de 6de rit van de Tour de France op de top van de Montjuďc. Bij die gelegenheid wist Thor Hushovd te winnen voor Oscar Freire en Jose Joaquin Rojas. De Spanjaarden hadden het nakijken in eigen land, er stond geen maat op de geblokte Noor. Je kunt op verschillende manieren omhoog naar Montjuďc, de Tourorganisatie koos toen wel voor een makkelijkere optie. De organisatie van de Vuelta heeft voor de tweede keer voor dezelfde optie gekozen, de huidige aankomst is een kopie van de aankomst in de Vuelta van 2012. Ook toen eindigde er een etappe op Montjuďc, na een beklimming richting het kasteel van Montjuďc en daarna nog dat laatste klimmetje van 1,3 kilometer. Tijdens die Vuelta zagen we dat je het verschil kunt maken op die steile klim van 900 meter, na een paar aanvalspogingen die niet succesvol bleken te zijn reden uiteindelijk Philippe Gilbert en Joaquim Rodriguez weg uit het peloton. In de afdaling werden ze niet meer bijgehaald en ook op de slotklim kwam niemand meer in de buurt. De sprint was vervolgens een vreemde, Rodriguez leek niet echt aan te dringen en op die manier kon Philippe Gilbert vrij makkelijk winnen. Rodriguez reed op dat moment in de rode leiderstrui, in de Vuelta die hij altijd had moeten winnen. Hij bouwde zijn voorsprong hier weer uit, maar onderweg naar Fuente De viel hij in slaap en liet hij zich ringeloren door Contador. Maar goed, de Vuelta van 2012 heeft aangetoond dat je hier dus perfect kunt wegrijden van de rest, al kende de finale toen nog een extra hupje. Maar alsnog, die muur van 900 meter zou moeten volstaan. In de Volta eindigt er jaarlijks een rit op Montjuďc, maar de finale van die etappe is meestal anders. De muur komt vaak voorbij, maar de weg naar de finish is makkelijker. Dit jaar kreeg Evenepoel de zege cadeau van Roglic, al dacht Evenepoel zelf dat hij Roglic op waarde had geklopt. We zouden zomaar een rematch te zien kunnen krijgen. In de jaren ervoor zagen we onder meer Andrea Bagioli, Thomas De Gendt, Davide Formolo en Simon Yates hier winnen. De rit is vaak een prooi voor de vluchters, die kans lijkt me nu wat kleiner. Op de berg Montjuďc staan eindeloos veel opvallende bouwwerken, zo finishen we langs het Olympisch stadion Lluís Companys, gebouwd ter ere van de OS in 1992. Er is het Museu Nacional d'Art de Catalunya, daar fietsen we met een hele boog omheen. Je hebt er de de Telecommunicatietoren van Montjuďc, een ontwerp van architect Santiago Calatrava. Dan is er nog het Poble Espanyol, dat hebben we behandeld. Als je hier wat later op de dag komt, bijvoorbeeld tijdens een ploegentijdrit, kun je het beste even bij de Magische Fontein gaan staan. Die wil dan wel eens in allerlei verschillende kleuren water omhoog laten sproeien. Er is het kasteel van Montjuďc, een fort dat de stad en de haven overziet en een fort dat we tijdens de finale passeren. Het Museo Joan Miró mag er ook zijn, net als de expositiehal CaixaFórum en de tuinen waaronder de Jardín Botánico Histórico (een botanische tuin met een unieke collectie cactussen) en de Jardí Botŕnic de Barcelona, gespecialiseerd in mediterrane flora. Kortom, die hele berg staat vol met alleen maar dingen die de moeite waard zijn. Vanuit de stad kun je met een kabelbaan omhoog naar deze olympische berg. De berg is 173 meter hoog, als de Sagrada Familia ooit af is zal ie waarschijnlijk hoger zijn dan de berg, maar tot die tijd is de berg natuurlijk het hoogtepunt van de stad. De finish ligt zoals gezegd bij het olympische stadion, het stadion dat tegenwoordig gebruikt wordt door FC Barcelona. Ze werken hier hun thuiswedstrijden af terwijl Camp Nou verbouwd wordt. Naast het stadion ligt ook nog het Museu Olímpic i de l'Esport Joan Antoni Samaranch, een heus olympisch museum. Ik geloof dat ze hier ooit de OS georganiseerd hebben, maar ik kan me vergissen.
Er is de afgelopen dagen nogal wat te doen geweest over de weersverwachtingen in Barcelona. Kans op regen, heel veel kans op regen, vooral op zondag. De weersvoorspellingen zijn er niet veel beter op geworden, we verwachten nu nog steeds enorm veel regen in Barcelona op zondag. Op zaterdag hebben we al de nodige nattigheid gezien, maar dat gaat niet direct minder worden. Overdag gaat het bijna continu regenen, is de verwachting. En niet een beetje miezeren, nee, plenzen. Dat is vrij ongunstig voor de renners. Vooral de finale van de etappe gaat daardoor vrij gevaarlijk worden. Enorm veel rotondes en andere bochten in aanloop naar Montjuďc, op Montjuďc zelf dan weer vooral veel bochten. Het gaat hectisch worden, enorm nerveus, en we gaan meerdere telraampjes nodig hebben om alle valpartijen bij te houden. Tijdens de ploegentijdrit gingen er al heel wat renners onderuit, dat zal nu vast ook weer het geval zijn. Door al die rotondes en de nattigheid in een stedelijk gebied wordt het sowieso enorm gevaarlijk, maar het is ook nog eens de eerste rit in lijn met een aankomst waar je tijd kunt verliezen. Iedereen wil vooraan zitten en dat gaat het alleen maar gevaarlijker maken. Ik heb er zin in, met andere woorden. Door al die regen wordt het overigens maar 23 graden in Barcelona, terwijl de wind uit het noordoosten lijkt te komen. Rugwind op de beklimming van Castell de Montjuďc, tegenwind in de laatste kilometer. De etappe begint om 12:45, vanaf dat moment hoeven we niet meteen met onze paraplu's klaar te zitten voor de tv, want de uitzending begint pas om 14:30. Missen we het onstaan van de vlucht, wat tijdens deze rit wel heel interessant zou kunnen zijn. De Vuelta blijft de Vuelta, jammer. Omstreeks 14:30 gaat Eurosport 1 meteen live, de Belg misschien ook wel. De Nederlander niet, want vroem vroem toet toet en hopelijk een flinke boink. Rond 14:30 zijn de renners bezig aan de Coll d'Estenalles, we zien de laatste 115 kilometer live. De aankomst wordt verwacht ergens tussen 17:18 en 17:43. Rond 18:00 wordt het droog in Barcelona, de timing van de organisatie laat twee dagen op rij te wensen over.
Dit is meteen een interessante rit. Door de aanloop met twee beklimmingen kan er zomaar een sterke kopgroep wegrijden. Als de juiste mannen vooraan zitten zouden ze het nog kunnen uitzingen tot de finish ook, ik sluit dat absoluut niet uit. Zeker niet als het daadwerkelijk de hele rit hard gaat regenen. Dat is in het voordeel van de vluchters, het peloton kan dan minder tempo maken, vooral als we bijna terug zijn in de voorsteden van Barcelona waar we nogal wat rotondes tegen gaan komen. Zet een Lazkano en een Herregodts in de kopgroep en het peloton heeft een gigantisch probleem. Mochten er wat mindere namen vooraan zitten dan gaan we vermoedelijk toch kijken naar een strijd tussen de mannen in het peloton. Onderweg gaat er niet veel gebeuren, al kunnen we wel nogal wat valpartijen gaan zien, maar als we dat even buiten beschouwing laten zal het lang rustig blijven. Tot we in Barcelona zijn, dan gaat er een verschroeiende sprint volgen naar de voet van de klim naar het kasteel van Montjuďc. Iedereen weet dan hoe laat het is, de wegen worden tijdelijk wat smaller en bochtiger en dus moet je vooraan zitten. Je wil vooraan beginnen aan die muur, anders ben je gezien. Als op die muur een Roglic of een Evenepoel gas geeft heeft de rest een groot probleem. De klim naar het kasteel is amper een kilometer lang, maar we weten allemaal dat bepaalde renners in dit peloton niet veel nodig hebben om de rest belachelijk te maken. Als een paar coureurs zich weten af te scheiden van de rest is de resterende afstand tot de finish dusdanig kort dat het peloton ze waarschijnlijk niet meer terug gaat zien. De klim naar Castell de Montjuďch gaat bepalend zijn, vermoed ik zomaar. Vooral ook omdat er extra bonificaties liggen, zo'n kans moet je meteen met beide handen aangrijpen. Vaak zijn die bonussprints een beetje zinloos, nu niet. Nu ligt zo'n bonussprint een keer op een logische plek, op een logisch moment in de koers. Ik verwacht wel daadwerkelijk koers te zien. Ik hoop vooral dat het niet daadwerkelijk zo hard gaat regenen, dat we niet teveel valpartijen te zien krijgen en dat de strijd op de Montjuďch fantastisch wordt. Laten we er maar gewoon vanuit gaan dat de favorieten hier om de ritzege gaan strijden, vooral omdat het erg lullig is om al op de tweede dag naar een groepje vluchters te kijken.
1. Roglic. Dankzij de lekke band van Vingegaard heeft hij meteen behoorlijk veel tijd verloren, dit is een ideale kans voor hem om tijd terug te pakken. Zo'n aankomst is hem op het lijf geschreven, vooral die muur op voorhand ook. Hij heeft de Ronde van Catalonië wel eens gereden, enige parcourskennis zal hij dus ook hebben. Ik verwacht, als hij tenminste niet ergens onderuit is gegaan, meteen een aanval van hem op de klim naar het kasteel. En dan gaan er niet veel kunnen volgen.
2. Evenepoel. Hij kan waarschijnlijk als enige volgen, waarna ze samen mogen gaan sprinten. Evenepoel wordt steeds sneller, dat liet hij in de Klasikoa recent nog zien, maar Roglic zou normaal gesproken toch nog steeds sneller moeten zijn. Kan hij meteen aan Remco laten zien dat hij hem de zege cadeau deed in Catalonië en dat hij toch nog steeds de koning van de punch is. Sprint ŕ deux, de rest staat niet op de foto.
3. Gregoire. Hype! Wint het sprintje van de achtervolgende groep. De nieuwe Alaphilippe komt meteen een rit voor Alaphilippe tegen, we komen er meteen achter of de hype ergens op gebaseerd. Al is die sowieso ergens op gebaseerd, kijk zijn uitslagen er maar op na. Een grote ronde is wellicht net een ander verhaal, maar zeker op dag twee, met zo'n aankomst ook nog eens, lijkt de kans mij gigantisch groot dat hij zich meteen gaat tonen.
4. Coquard. De sprinters gaan niet kunnen volgen op die muur, maar heel ver zullen ze ook weer niet zitten. Te ver om voor de ritzege te gaan, maar een ereplaats behoort tot de mogelijkheden en dan denk ik in eerste instantie vooral aan Coquard. Komt doorgaans vrij redelijk over een heuvel, en hij is nog steeds behoorlijk snel. Kan wat worden.
5. Van den Berg. Marijn, niet Julius. Logischerwijs, want Julius is de slechtste renner van het peloton. Marijn is dan weer een van de snelste renners van het peloton, bijkomend voordeel is dat hij vrij aardig over een heuvel komt. Een jongen voor deze rit, dus. Als hij zijn knappe ontwikkeling van dit jaar weet door te zitten gaat hij nog heel dicht in de buurt van een ritzege komen.
Was het kolderiek, clownesk, lachwekkend, blamerend of alles tegelijk? De Vuelta van 2023 is op een manier begonnen die ons waarschijnlijk nog lang bij zal blijven. Een ploegentijdrit in Barcelona, 's avonds. Met slecht weer, enorm slecht weer. Het was de hele dag droog, tot een paar minuten voor de start. Toen begon het ineens te regenen en dat hield niet op. De eerste ploegen kwamen relatief goed weg, het was nog licht en de regen kwam nog redelijk bescheiden uit de hemel. Als tweede ploeg was DSM aan de beurt, zij kwamen zonder kleerscheuren door de ploegentijdrit heen en ze noteerden de voorlopig snelste tijd. Daarna werden de omstandigheden slechter en slechter, terwijl we de ene na de andere ploeg problemen zagen hebben. In beeld ging een drietal van Arkea onderuit, buiten beeld gingen liefst zes renners van Jayco op hun muil. Twee renners van Alpecin gingen meteen in de eerste bocht onderuit, het had wat weg van comedy capers. Een ploegentijdrit rijden in een grote stad terwijl het nat is, dat is vragen om problemen. Tel er dan ook nog eens een stuk of 18 bochten van 90 graden bij op en je weet dat het eigenlijk gekkenwerk is. Droog was er weinig aan de hand geweest, maar het is nu eenmaal zo dat het ook best wel eens een keer kan regenen. Al zou je dat nog als pech kunnen omschrijven, het is dan juist weer pure onkunde om niet te checken wanneer de zon precies ondergaat. Nou, blijkbaar gaat de zon rond deze tijd van het jaar om 20:30 onder in Barcelona. Het begon dus te schemeren toen de laatste ploegen bezig waren aan hun ploegentijdrit. Door de regenbuien werd het nog net wat eerder donker en dus reden de laatste ploegen richting het eind zelfs praktisch helemaal in het donker. Dat zou je op kunnen lossen met wat kunstlicht, maar de lantaarnpalen waren niet op de afspraak. Nat, donker, bochtig, met de daver op het lijf door de straten van Barcelona. Bij Ineos ging het ook al mis, De Plus ging meteen onderuit en hij moest zelfs de koers verlaten. Bij Jumbo bleven ze op hun fiets zitten, maar daar kreeg Vingegaard dan weer af te rekenen met een lekke band waardoor de ploeg veel tijd verloor. En ondertussen kwam niemand in de buurt van de tijd van DSM, het bleek onmogelijk om harder door Barcelona te fietsen dan DSM had gedaan. De omstandigheden werden steeds ongunstiger, alleen Movistar, als voorlaatste gestart, kwam nog in de buurt. Een halve seconde gaven ze toe, vrij sneu voor Mas en co. Ook Quick Step, met een razende Evenepoel, kwam niet meer in de buurt. De meeste renners waren blij dat ze deze ploegentijdrit overleefd hadden, Evenepoel gooide er meteen alle frustratie uit. Deels begrijpelijk, dit was niet heel handig gedaan van de organisatie, van de andere kant kan het ook geen kwaad om je een keer als een volwassen jongen te gedragen. Als we beginnen met het achterwege laten van alle armgebaartjes komen we waarschijnlijk al snel een heel eind. Maar goed, DSM won uiteindelijk deze ploegentijdrit. Heel verrassend, niemand zal dat hebben voorspeld. Maar eigenlijk telt deze uitslag niet. De omstandigheden waren te verschillend. De laatste ploegen reden praktisch door het donker en zagen amper waar ze naartoe moesten, terwijl het hartstikke licht was toen DSM reed. Een overwinning die niet serieus te nemen is, zoals we deze hele ploegentijdrit niet serieus kunnen nemen. Meteen allerlei renners die op hun bek zijn gegaan, meteen allerlei gaten die zijn ontstaan wegens pech of wegens het moeten rijden in het donker, het was bepaald geen reclame voor de sport en ook niet echt reclame voor Barcelona. Mede door het slechte weer was de registratie enorm slecht. We zagen én niets van de koers én niets van Barcelona, een combinatie waar je slechts een diepe buiging voor kunt maken. Zoveel incompetentie, daar blinken ze in Spanje toch vaak in uit. De vraag die je jezelf stelt is: zou de organisatie hier iets van leren? Het antwoord is zoals altijd in Spanje heel simpel: nee, natuurlijk niet.
Na deze letterlijk en figuurlijk in het water gevallen ploegentijdrit gaat de Vuelta nu echt beginnen. Met Lorenzo Milesi in de rode leiderstrui, woorden waarvan je nooit had verwacht ze te moeten typen, gaan we van start in Mataró. Hopelijk verloopt deze rit iets beter, met minder valpartijen en minder koersvervalsende omstandigheden. Er is een kans dat het de hele dag gaat regenen, dus het zou net zo'n flopshow kunnen worden. We gaan vandaag een rondje rijden door Catalonië, na een tocht door het binnenland komen we vervolgens weer uit in de omgeving van Barcelona, waar het lichtelijk technisch gaat worden. In combinatie met de voorspelde regen kan dit een veldslag gaan worden. Op je fiets blijven zitten, dat zou vandaag al heel wat zijn. Een goede uitslag rijden, dat komt daarna pas. In de finale van de rit gaan we na een tocht door alle voorsteden van Barcelona beginnen aan een klim op de Montjuďc. Een explosieve finale, waar we wellicht al enkele conclusies kunnen gaan trekken over het niveau van bepaalde renners. Conclusies die je na de ploegentijdrit niet kon trekken, want dat was gewoon een loterij. Deze rit respecteert de wetten van de logica hopelijk iets meer.
De eerste rit in lijn van deze Ronde van Spanje gaat van start in Mataró, een plaats gelegen aan de Costa del Maresme, 30 kilometer ten noordoosten van Barcelona. Mataró is een stad met bijna 130.000 inwoners, ondanks dit vrij hoge aantal is de Vuelta hier nog nooit geweest. Voor het eerst komt de Ronde van Spanje op bezoek, deze hele Vuelta gaan we weer tal van nieuwe locaties ontdekken. Helemaal nieuw voor de koers is Mataró overigens niet, dit jaar ging er nog een rit van start in de Volta a Catalunya, een rit met aankomst op Vallter 2000 werd in de sprint gewonnen door Ciccone voor Roglic en Evenepoel. In 2021 kwam er zelfs een keer een rit aan in Mataró, Peter Sagan klopte Daryl Impey in de sprint. Een van zijn laatste stuiptrekkingen, min of meer. In een verder verleden kwam de Volta vaker langs in Mataró voor een aankomst, onder meer Luis Ocańa wist hier ooit te winnen, maar doorgaans gaan er ritten van start in deze stad aan de kust. Van 2015 tot en met 2019 was dat vaste prik, wat ergens vrij nutteloos is aangezien de start zeker in zo'n kleinere ronde toch nooit in beeld komt. Enfin, met Eduardo Gonzalo komt er een renner waar ik nog nooit van had gehoord uit deze stad, terwijl ze met Carles Aleńa ook over een niet al te getalenteerde voetballer beschikken. Nee, dan moeten ze het eerder van Josep Puig i Cadafalch hebben, een van de belangrijkste architecten van het modernisme catalŕ, de Catalaanse variant van jugendstil/art nouveau. Een van zijn creaties staat in Barcelona, naast een creatie van Gaudí. De renners zijn tijdens de ploegentijdrit langs beide bouwwerken gereden, ongetwijfeld zonder het in de gaten te hebben. In Mataró staan ook heel wat creaties van Puig i Cadafalch, zo ontwierp hij onder meer het lokale stadhuis en het Casa Coll i Regŕs. Dit huis ontwierp hij voor een man die rijk werd dankzij de textielindustrie, want dat is toch vooral het verhaal van Mataró. Een industriestad, waar ze tegenwoordig meer bezig zijn met handel en diensten. De haven Mataró speelt daarbij een grote rol. Het is een vrij oude stad, waar we ons nu bevinden. De Romeinen waren hier al, in die tijd heette het hier Iluro. Enkele overblijfselen uit die tijd zijn nog te vinden in Mataró, zo moet je beslist eens langs de Villa Romana de Torre Llauder als je hier om wat voor reden dan ook toch bent. Wat oude Romeinse fundamenten en mozaďeken te vinden, hartstikke leuk. Het roadbook is dan weer van mening dat we onze tijd vooral moeten doorbrengen in het Nau Gaudí, de eerste creatie van Gaudí. In opdracht van een textielbedrijf ontwierp hij deze fabriek, die thans dienst doet als kunstmuseum. Een unieke verzameling van Catalaanse kunst valt hier te bewonderen, dat wil je zien. De lokale toeristische site noemt verder nog een aantal andere musea en volgens die site is de oude gevangenis in de stad de moeite van het bezoeken waard. Tevens is er uiteraard ook gewoon een basiliek en je kunt ook nog eens op het strand gaan liggen. Mataró, je zou er een moord voor doen.
Tijdens de neutralisatie rijden de renners een stevig rondje door Mataró, waarna ze buiten de stad ter hoogte van Argentona officieel van start zullen gaan. Het begin van deze etappe is best leuk, want nadat de renners een kilometer langs het industrieterrein van Argentona hebben gereden slaan ze linksaf en dan begint gelijk de eerste klim van de dag. Het gaat 6,6 kilometer aan 4,5% gemiddeld omhoog naar de top van de Coll de Sant Bartomeu, een beklimming van de derde categorie. Dit is een fraaie gelegenheid voor de jongens met ambities voor de bergtrui om zich meteen te tonen en het is het ideale terrein om een sterke kopgroep weg te laten rijden. Het lijkt wellicht niet zo'n lastige klim, maar het gemiddelde wordt ietwat gedrukt door een klein stukje in dalende lijn halverwege de klim. In de omgeving van het dorpje Ňrrius gaat het een halve kilometer naar beneden, dit korte afdalinkje is voorzien van een aantal niet al te lastige bochten. Voor we die afdaling bereiken gaat het eerst een kilometer aan 3,5% omhoog, vervolgens gaat het 2,5 kilometer aan 5% omhoog. Na het korte afdalinkje in Ňrrius wordt de klim een stuk interessanter, in de voorlaatste kilometer gaat het plots aan 6,5% omhoog met een paar piekjes tot 10%. Zoals gezegd, het ideale terrein om een kopgroep te laten ontstaan. Een vrij brede weg omhoog, net als de weg omlaag. Als we na 7,5 kilometer de top van de Sant Bartomeu bereiken volgt er een afdaling van vier kilometer aan 7% richting La Roca del Vallčs. De andere kant van de klim is een stuk lastiger, met andere woorden. De afdaling lijkt redelijk simpel te zijn, alleen aan het eind komen de renners een paar scherpere bochten naar rechts kort achter elkaar tegen, verder spreken de bochten voor zich. Maar toch, een fris peloton, eerste kilometers van de koers, je ziet hier zomaar iemand op z'n muil gaan. Eenmaal beneden in La Roca del Vallčs slaan de renners in het centrum linksaf, daarna rijden ze een kilometer of zes zo goed als rechtdoor over een bijna volledig vlakke weg richting Vilanova del Vallčs. Hier rijden ze op een aantal rotondes na ook rechtdoor, op weg naar het volgende dorp. Ze komen niet veel later uit in Montornčs del Vallčs, waarna ze door de bebouwde kom richting Montmeló fietsen. Wat rotondes en ander verkeersmeubilair onderweg, maar verder is de tocht voorlopig simpel. Na de passage in Montmeló maken we ons op voor een gimmick, vlak voor de renners Granollers bereiken slaan ze linksaf en betreden ze een circuit. Het peloton gaat een rondje rijden over het Circuit de Barcelona-Catalunya, het circuit waar onder meer Ineos de afgelopen tijd al eens is geweest om de ploegentijdrit te oefenen. Naar het schijnt waren alle ploegen hier welkom om de ploegentijdrit te oefenen, een stukje goodwill gekweekt dat ze tijdens de ploegentijdrit zelf dan weer meteen zijn verloren. Enfin, dit circuit wordt doorgaans blijkbaar gebruikt voor de Formule 1, Nederlands favoriete kermisklant Max Verstappen schijnt hier de afgelopen jaren de Grote Prijs van Spanje gewonnen te hebben. Erg jammer. Uit Granollers, dat even verderop ligt, is Aleix Espargaro afkomstig. Een man die ook regelmatig op dit circuit te vinden is. Hij houdt zich dan wel niet bezig met Formule 1, maar wel met de MotoGP. Winnen deed hij nog nooit op zijn thuisbaan, dat is wel lullig. De baan maakt onderdeel uit van de MotoGP, maar Espargaro kwam nog nooit verder dan de derde plaats tijdens zijn Grand Prix van Catalonië. Een fervente wielrenner ook, er waren ooit geruchten dat hij de overstap zou maken naar de koers. Dat is er nooit van gekomen, desondanks een leuker verhaal dan proletenmagneet Verstappen die hier zijn rondjes afwerkt. Zijn jongere broertje Pol Espargaro won hier overigens wel ooit in de Moto2, tegenwoordig is hij samen met Aleix actief in de MotoGP. Tot zover deze niet-sporten.
Na het (halve) rondje over het circuit dat benedengemiddeld Nederland vooral kent van de Formule 1 verlaten we het terrein en over de openbare weg gaat het vervolgens via een aantal rotondes verder naar Parets del Vallčs. Dit is de plaats waar niemand minder dan Joaquim Rodriguez is opgegroeid. Purito werd geboren in Barcelona, groeide op in Parets del Vallčs en tegenwoordig resideert hij net als zoveel anderen in Andorra. Winnaar van talloze ritten in grote rondes en in iedere grote ronde op het podium geëindigd, Rodriguez kon wel wat. Hij kwam vooral tot volle wasdom na het verlaten van Caisse d'Epargne, nadat hij niet meer voor Valverde hoefde te rijden bleek hij zelf ook te kunnen winnen. Vooral zijn punch aan het eind was ongekend, al is Roglic daar eigenlijk nog beter in. In ieder geval, na de doortocht in Parets del Vallčs zetten de renners koers richting Sabadell, een plaats die ze na 44 kilometer gaan bereiken. Een kilometer of 12 gaan de renners over bochtige en gelooiende wegen fietsen, het gaat steeds een beetje op en af en we rijden van bocht naar bocht. Op zich is dat niet heel verontrustend, want de wegen zijn wel continu breed. Een glooiende tocht door het Catalaanse hinterland, met af en toe tussendoor een rotonde en een passage in een dorpje, zoals Polinyŕ. Via El Poblenou bereiken we na heel wat bochtenwerk en heel wat korte knikjes Sabadell, de thuisbasis van David De la Cruz. De klimmer van Astana won in het verleden een rit in de Vuelta, terwijl hij ook meerdere ritten in Parijs-Nice wist te winnen. Een renner die vooral bekend is omdat hij voor geen meter kan sturen, David ligt nog wel eens op het asfalt. Inmiddels is hij 34 en nemen zijn prestaties steeds verder af, maar hij mag ondanks alles wel mooi door zijn eigen stad gaan fietsen want hij is gewoon van de partij. Ofschoon hij tegenwoordig ook in Andorra resideert, maar alsnog. Sabadell is echt thuis. Ook de stad van Oleguer, kennen we die nog? En Sergio Busquets, die kennen we zeker. De stad van Banco Sabadell, al zetelt het hoofdkantoor van die bank tegenwoordig in Alicante. In Sabadell won Kaden Groves dit jaar nog een sprint in de Volta a Catalunya, terwijl Eric Zabel hier ooit een sprint won in de Vuelta. De coureurs rijden dwars door het centrum van de stad, die vooral bekend is geworden dankzij de lokale textielindustrie. Na de doortocht in het centrum mogen de renners over een brede en rechte weg gaan fietsen, die de komende tien kilometer continu aan 2% omhoog zal lopen. Eindeloos vals plat omhoog, langs het Terrassa van Antonio Pedrero af richting Matadepera. Prima weg wel, vooral omdat er een behoorlijk breed fietspad langs de weg ligt. Bijna Nederlandse kwaliteit, mooi om te zien. Als de renners bijna in Matadepera zijn komen ze een aantal bochten en rotondes tegen, waarna ze in dit dorpje gaan beginnen aan de tweede klim van de dag. In het dorp van Riqui Puig, een van de vele overschatte talenten van Barcelona, begint de Coll d'Estenalles. De komende 12 kilometer gaat het gemiddeld aan 4% omhoog, het is een klim die eerder mooi dan zwaar is. We rijden een schitterend natuurgebied binnen, terwijl de percentages nooit heel hoog gaan worden. Een keer een kilometer aan 6% tussendoor, verder is het vooral veredeld vals plat. Het is een klim die niet vaak voorkomt in de koers, eigenlijk nooit. Daarom is de KOM op Strava nu nog van Abel Balderstone, een van de local heroes. Abel is nu aanwezig in de Vuelta, als hij zijn KOM wil behouden zal hij plaats moeten nemen in de kopgroep. Een van de andere lokale renners, Pau Miquel, fietst voor Kern Pharma en hij is er dan weer niet bij. Komt uit een dorpje net ten westen van Sabadell, als de organisatie woord had gehouden had hij praktisch door zijn eigen dorp kunnen fietsen. Zonde. In ieder geval, na eerst een lange vals platte aanloop volgt er dus een klim van 12 kilometer aan 4% en die klim wordt richting de top steeds mooier. Steeds meer bochten, steeds meer mooie natuur. Vooral in de buurt van de top wordt het adembenemend mooi, het Parc Natural de Sant Llorenç del Munt i l'Obac is de moeite waard. De top van de Coll d'Estenalles volgt na 66 kilometer in dit natuurreservaat, waar je prima een wandeling op poten kunt zetten.
Na deze beklimming van de tweede categorie volgt er een grillige afdaling van 20 kilometer richting Navarcles. In principe verloopt de afdaling zo: Vier kilometer omlaag, kilometer omhoog. Kilometer omlaag, kleine twee kilometer omhoog. Twee kilometer omlaag, kilometer omhoog. Bijna vijf kilometer omlaag, weer een kilometer omhoog en dan nog eens drie kilometer omlaag. Op en af, continu Liefst vier knikjes omhoog tussendoor, het is bijna een achtbaan. In het begin gaat het dus eerst vier kilometer omlaag, vrij steil. Een iets smallere weg die voorzien is van wat bochten, terwijl we door een prachtige omgeving fietsen vol opvallende rotsformaties. Na het technische eerste deel van de afdaling volgt er ter hoogte van het dorpje Mura het eerste knikje omhoog, daarna gaat het kort rechtdoor omlaag en volgt het tweede knikje omhoog. Na een tijd passeren we wat rotswanden die in de Grand Canyon ook niet zouden misstaan, we dalen vervolgens weer een paar kilometer wat meer vals plat af verder richting Talamanca. De weg naar Talamanca, wat klinkt als een parodie op Salamanca, is vrij bochtig, maar geen enkele bocht is echt de moeite waard. Voorbij Talamanca loopt de wat smallere weg nog eens een keer een kilometer omhoog, vooraleer het wat langer omlaag zal gaan. Een bochtig stuk van een kilometer of vijf, terwijl de omgeving schitterend blijft. Een mooi decor om doorheen te fietsen, er is extra tijd om te genieten van het landschap aangezien bijna alle bochten goed te doen zijn. Aan het eind van dit stuk in dalende lijn komen de renners wel een aantal haarspeldbochten tegen, met direct na die haarspeldbochten het vierde knikje omhoog. Na dit wat steilere pukkeltje van een kilometer gaat het nog eens drie kilometer omlaag naar Navarcles, niet op een steile maar wel op een bochtige manier. Tal van haarspeldbochtjes, terwijl het aan een procent of vier omlaag gaat tussen de boomgaarden door. Na deze lange tocht van 20 kilometer bereiken we Navarcles, waar een passage in het centrum volgt. Uiteindelijk slaan de renners hier linksaf, waarna ze via Sant Fruitós de Bages over brede en licht glooiende wegen naar Manresa gaan rijden. Helemaal vlak is het niet, maar het grootste klimwerk ligt voorlopig wel achter ons. Over brede wegen naar Manresa, onderweg komen we alleen een paar rotondes tegen. De komende tien kilometer valt er niet veel te beleven, de rit kakt in. Aan het eind van deze saaie tocht komen de renners na 94 kilometer uit in Manresa, een plaats die een bijzondere betekenis heeft voor Jezuďeten, omdat Ignatius van Loyola, de stichter van de orde, er rond 1523 verbleef en er de basis legde voor zijn geestelijke oefeningen, een van de basiswerken van de Ignatiaanse spiritualiteit. De stad is ook bekend vanwege de Bases de Manresa, een ontwerp voor een autonome Calaanse grondwet dat tijdens een congres in 1892 werd goedgekeurd, een mijlpaal in de moderne geschiedenis van Catalonië. Wij kennen Manresa eerder van de koers, in de Volta a Catalunya won Lennard Kämna immers nog een rit in Manresa vanuit de vlucht. Tijdens de Vuelta van 2019 reden we ook al eens door Manresa, onderweg van Valls naar Igualada. Deze stad, die ook wel het hart van Catalonië wordt genoemd, is ook door de koers in het hart gesloten.
In Manresa komen de renners nogal wat bochten en een aantal rotondes tegen, waarna ze buiten de stad een tijdje rechtdoor rijden over een glooiende weg richting Sant Salvavor de Guardiola. Uit die plaats is José Pesarrodona afkomstig, de winnaar van de Vuelta van 1976. Sant Salvador de Guardiola bereiken we alleen net niet, want vlak voor de entree van het dorp slaat het peloton bij een rotonde linksaf. Na deze rotonde beginnen we aan een ongecategoriseerde klim, de brede weg loopt de komende 4,5 kilometer aan bijna 5% gemiddeld omhoog. Dit klimmetje begint makkelijk, kent daarna een steile kilometer en vervolgens gaat het vrij stabiel omhoog naar de top. Geen naam, geen profiel, helemaal niks, toch gaat het een aantal kilometer zeer merkbaar omhoog. Op de top van deze naamloze klim slaan de renners rechtsaf, waarna er een afdaling van een paar kilometer gaat volgen. De enorm brede weg loopt vijf kilometer omlaag, terwijl we uitkijken op de verbazingwekkend mooie bergtoppen van Montserrat. Tijdens de Vuelta van 2019 reden we in de finale van de etappe richting Igualada nog over de berg Montserrat, nu fietsen we om de berg heen en moeten we het met de fraaie uitzichten doen. De belangrijkste en meest mysterieuze berg van Catalonië, bekend vanwege het klooster op de top en bekend vanwege de gezaagde vorm. Tijdens de afdaling is dit Catalaanse hoogtepunt bijna continu in beeld, er is ook wel tijd om de schoonheid van de berg te bewonderen want veel lastige bochten kent de afdaling niet. Tijdens de afdaling rijden de renners door het dorpje Marganell, een plaatsje waar je alleen al vanwege het uitzicht wel zou willen wonen. Na de doortocht in Marganell gaat het nog wat verder omlaag op een niet al te boeiende manier, het is een vriendelijke afdaling. Als we het zicht op Montserrat verliezen wordt de weg steeds vlakker, al blijft het officieel nog steeds een aantal kilometer omlaag lopen. Eerst merkbaar, daarna steeds minder merkbaar. Onzichtbaar vals plat omlaag, over een brede en steeds rechtere weg, de rivier de Llobregat tegemoet. De omgeving blijft zeer fraai, het is goed dat we weer eens in Catalonië zijn. Na een tijd rijden de renners via een iets smallere brug over de Llobregat en daarna is het in de omgeving van Castellbell i el Vilar een paar kilometer zo goed als vlak. We kijken nu weer even uit op de berg Montserrat en het natuurpark om de berg heen, waarna we zelf een paar kilometer later voorbij Castelbell i el Vilar gaan beginnen aan een andere berg. Weer een ongecategoriseerde, ditmaal gaat het na een paar vals platte kilometers nog eens 4,5 kilometer aan 3,5% omhoog. We bereiken in Castelbell een snelweg en die snelweg brengt ons omhoog naar de top van dit hupje. De weg is dus enorm breed, logischerwijs. Behoorlijk recht ook, het is geen terrein om koers te maken maar het zijn toch weer extra hoogtemeters. Die moeten er uiteindelijk voor gaan zorgen dat we een explosie te zien krijgen op Montjuďc. Op de top van dit niet al te boeiende klimmetje hebben we een kilometer of 120 afgewerkt en dus volgen er nog ongeveer 60 tot de finish.
De snelweg zou ons rechtdoor naar Terrassa kunnen brengen, maar op de top slaan de renners rechtsaf en dan beginnen we aan een afdaling die ons naar Olesa de Montserrat gaat brengen. De weg is geen snelweg meer, maar alsnog is het een enorm brede weg. Afdaling is overigens een wat overdreven term, de weg loopt een kilometer of zes vals plat omlaag. De weg is redelijk bochtig en slingert door een bosrijke omgeving heen, terwijl het eigenlijk gewoon vlak lijkt. Maar het loopt dus wel wat omlaag, de snelheid zal hoog liggen en dat maakt de bochten mogelijk verraderlijk. Een paar keer rijden de renners onder een kicken spoorbrug door, in het Catalaanse binnenland valt er genoeg te beleven. En dat is niet eens sarcastisch, want na een paar kilometer over deze weg gereden te hebben komen we uit bij Les Ribes Blaves. Weer een stukje Catalaanse natuurporno, een uitzonderlijk geologisch fenomeen. Erosie heeft hier een turquoise stukje leisteen blootgelegd, ziet er mooi uit. Voorbij Les Ribes Blaves loopt de brede en slingerende weg nog wat verder omlaag richting Olesa de Montserrat, zonder dat we veel obstakels tegenkomen. Ook als we het dorp Olesa bereiken komen we niet enorm veel tegen. Een paar drempels en wat paaltjes die ongetwijfeld verwijderd zullen worden, qua straatmeubilair valt Catalonië nog wel mee. In het centrum van het dorp slaan de renners linksaf en daarna bereiken ze een weg die ze lang gaan volgen. Eigenlijk tot in Molins de Rei, waar de koers na 154 kilometer gaat passeren. De komende 20 kilometer rijden de renners praktisch rechtdoor over dezelfde weg, onderweg komen ze alleen een paar rotondes tegen terwijl het simpelweg volledig vlak is. Officieel komen we een paar meter lager uit, maar dat gaan we niet merken. We zijn aan het terugkeren naar Barcelona en dat doen we op een ontzettend eenvoudige manier, zo goed als rechtdoor over een brede weg. Onderweg kwamen de renners wat uitdagingen tegen, maar voorlopig niet meer. Vanaf dit moment gaan we toewerken naar de Montjuďc, de ploegen mogen zich gaan organiseren en dan gaan we een flinke tijd moeten wachten op de explosie aan het eind. Ik kan verder echt niets kwijt over dit deel van de route, het is 20 kilometer doorbijten. Of ik moet al gaan vermelden dat we bijna langs Ullastrell rijden, het dorp van Abel Balderstone. Maar jullie kennen die hele Abel natuurlijk nog niet. De omgeving is nog best aardig, dus we kunnen - als het weer het toelaat - genieten van wat fraaie beelden, verder zal er weinig te genieten zijn. We kijken daarom maar even naar de Ribes Blaves.
Gedurende de saaie tocht van 20 kilometer rijden de renners langs Martorell af, waar het hoofdkantoor van SEAT is gevestigd. Ook komen we door Sant Andreu de la Barca, een plaats die je het beste zou kunnen omschrijven als één groot industrieterrein. Op wat rotondes na blijft het volledig rechtdoor gaan, terwijl we na het uitgestrekte industrieterrein van Sant Andreu de la Barca ook even door het centrum fietsen waar wat drempels te vinden zijn. Buiten Sant Andreau gaat het rechtdoor verder richting Pallejŕ. Onderweg fietsen we nog door een kort tunneltje, verder komen we niets tegen. Van Pallejŕ gaat het naar Molins de Rei, via een aantal rotondes en een lange bocht naar links. Na 154 kilometer komen we dus uit in Molins de Rei, de molens van de koning. Na een korte passage in het centrum alhier gaat het enkele kilometers volledig rechtdoor over het volgende industrieterrein tot in Sant Feliu de Llobregat. Brede, rechte en vlakke wegen, de rit blijft nog even doods terwijl we ons in de voorsteden van Barcelona bevinden. Sant Feliu de Llobregat is een van de vele industriële en residentiële buitenwijken van de stad Barcelona, aldus Wikipedia. In deze specifieke plaats komen de renners een paar bochten en rotondes tegen, waarna ze langs Sant Joan Despí fietsen. In dit plaatsje ligt dan weer de Ciutat Esportiva Joan Gamper, het sportcomplex van FC Barcelona dat wedstrijdvelden voor de jeugdelftallen, trainingsvelden en de nieuwe vestiging voor de jeugdacademie genaamd La Masia herbergt. Het is geopend in 2006 en het is vernoemd naar Joan Gamper, oprichter, oud-speler en voormalig president van de club. We vinden hier ook het Estadi Johan Cruyff, want die gozer schijnt enigszins belangrijk te zijn geweest voor FC Barcelona. Enfin, we rijden nog steeds over brede wegen, maar wel door de bewoonde wereld. Rotonde na rotonde, zo nu en dan een drempel, de finale van de etappe begint inmiddels redelijk hinderlijk te worden. Het blijft vlak en het gaat nog steeds behoorlijk rechtdoor, maar door het toenemende verkeersmeubilair zal de spanning in het peloton ook toenemen. Vooral als de voorspelde regen op de afspraak is, van de passage langs Sant Joan Despí tot de tussensprint in Cornellŕ de Llobregat in een paar kilometer tijd liefst acht rotondes tegen. Dat wordt gegarandeerd glibberen en glijden geblazen als het echt nat wordt. Zin in. Bij de achtste rotonde op een rij slaan we in Cornellŕ de Llobregat linksaf en dan volgt na 163 kilometer de tussensprint in deze stad. De plaats is compleet opgeslokt door de stad Barcelona en vastgegroeid aan L'Hospitalet de Llobregat en El Prat de Llobregat. Het is de grootste plaats van de comarca Baix Llobregat. En het ligt aan de rivier de Llobregat, maar bovenal gaan we hier op 19 kilometer van de finish een tussensprintje plaatsen.
Geen mooie plaats, dat Cornellŕ de Llobregat. Ook geen fijne plaats voor de renners, na de tussensprint komen ze meerdere rotondes, wegversmallingen, drempels, vluchtheuvels en meer van dat tegen. We komen dichter bij Barcelona en dat zorgt blijkbaar voor meer straatmeubilair. Na een tijdje wordt de weg weer wat breder, maar de rotondes blijven. Rotonde na rotonde na rotonde, normaal al best irritant maar als de weg nat ligt des te meer. In ieder geval, na nog eens een rotonde of zes slaan de renners linksaf en daarna rijden ze een tijdje redelijk rechtdoor richting L'Hospitalet de Llobregat. Redelijk, want ze komen nog wel wat meer gevaarlijke punten tegen. Nog wat meer rotondes, toch ook weer een wegversmalling, een klein knikje omlaag, en nog wat andersoortig straatmeubilair. Als de renners een rotonde bereiken met een vrij lelijk kunstwerk in het midden slaan ze rechtsaf, tussen de hoogbouw van de stad in. Er wonen 250.000 mensen in deze stad, veelal in de lelijkst denkbare flats. De stad is dankzij de textielindustrie en de toestroom van immigranten en mensen uit de armere delen van Spanje ooit exponentieel gegroeid en dat zie je terug in de architectuur. Die is vooral doeltreffend, zonder enige ruimte voor frivoliteit. Zoals in een groot deel van het land uiteraard, maar L'Hospitalet de Llobregat is wel zo'n plaats die echt de kroon spant. Vandaar dat hier waarschijnlijk ook zo'n rat als Jordi Alba vandaan komt, het is geen omgeving die mensen inspireert om de beste versie van zichzelf te worden. Vainsteins won hier ooit een rit in de Ronde van Catalonië, dat is dan wel weer grappig. Na de bocht naar rechts in deze stad komen we nog eens twee rotondes tegen, bij de tweede gaat het naar links en dan rijden we ineens een paar kilometer volledig rechtdoor over een snelweg Barcelona tegemoet. De wegen blijven breed en vlak, maar daar komt bijna verandering in. De renners rijden vier kilometer over de snelweg, ze duiken een paar keer een tunnelbak in, maar verder gaat het rechtdoor, is het vlak en valt er weinig te melden. Na een tijd verruilen we L'Hospitalet de Llobregat voor Barcelona en in Barcelona komen we uiteindelijk uit op de Plaça d'Espanya, daar waar gisteren de clowneske ploegentijdrit eindigde. Vlak voor de Plaça d'Espanya houden de renners de rechterkant van de weg aan, daarna slaan ze op deze plaza, waar gisteren nogal wat renners vielen, rechtsaf en dan rijden ze voor de tweede keer in twee dagen voorbij de Torres Venecianes. Een paar meter voorbij die torens lag eerder nog de streep, maar nu rijden we verder. We rijden de magische fontein van Montjuďc tegemoet en als we de trap richting die fontein bereiken slaan we rechtsaf. Na die bocht volgt er een bochtige toch in aanloop naar de klim die de finale gaat bepalen. We gaan naar de berg Montjuďc rijden, maar om daar te komen moeten we wel het een en ander overwinnen. Bochten, met name. De brede weg loopt een meter of 600 redelijk rechtdoor, waarna de renners rechtsaf een andere weg inslaan en die weg volgen ze dan weer 500 meter. Aan het eind van deze weg volgt er een terugdraaiende bocht naar links, waarna de renners door een klein tunneltje gaan fietsen. Aan de andere kant van de tunnel komen ze uit langs het lokale rugbyveld, de weg is hier iets smaller en loopt continu door naar links. Aan het eind van deze lange bocht naar links slaan de renners juist weer rechtsaf en dan wordt de weg ineens nog een stuk smaller terwijl we onder een viaduct door gaan fietsen. Over een aantal meter fietsen we over dat viaduct heen, we slaan drie keer achter elkaar linksaf terwijl de weg smal blijft. Pas na de derde bocht wordt de weg weer wat breder, het gaat hier vrij hectisch worden. De belangrijke klim komt er bijna aan, ze gaan hier als gekken rijden en door alle bochten en het smallere wegdek gaat de positionering hier cruciaal zijn. De brug waar de renners nu overheen fietsen is wel mooi, zoals er hier wel meer moois te bewonderen valt. De renners scheren langs de Poble Espanyol, ook wel het Spaanse Dorp. Dit Spaanse Dorp (Poble Espanyol) is een openluchtmuseum rond architectuur op de Montjuďc. Het is een omvangrijk museum dat hedendaagse kunst, architectuur, ambachten en gastronomie combineert. Het museum toont 117 gebouwen op ware grootte die een Spaans dorp vormen met straten, huizen, parken, een theater, een school, restaurants en ambachtelijke werkplaatsen. Het museum werd voor de wereldtentoonstelling van 1929 gebouwd als een bouwkundig en culturele staalkaart. Het idee, aangebracht door de Catalaanse architect Puig Cadafalch, afkomstig uit startplaats Mataró, werd gerealiseerd door de architecten Francesc Folguera en Ramon Reventós, terwijl de bedoeling ooit was dat het na de Wereldtentoonstelling meteen weer gesloopt zou worden. Het bleek alleen vrij populair te zijn, dus besloot men de boel maar te behouden. In het dorp tonen meer dan dertig ambachtslieden hun werkzaamheden, zoals glasblazen, leerlooien, mandenvlechten, en het maken van keramiek, sieraden en Spaanse gitaren. Er zijn winkels die exclusieve, met de hand gemaakte artikelen verkopen. Verder is er een winkelcentrum en zijn er restaurants en bars. Het Spaanse dorp heeft 117 gebouwen uit bijna alle Spaanse autonome regio's, op La Rioja en de Canarische Eilanden na. De eerste omdat die in 1929 geen aparte autonome regio was en de tweede omdat de ontwerpers om financiële redenen niet in staat waren om ze te bezoeken.
De finale is inmiddels in volle gang, nog maar een paar kilometer te gaan, maar dit stukje informatie mocht toch niet ontbreken. De renners bevinden zich inmiddels op een dikke zes kilometer van de finish en dat wil zeggen dat we bijna gaan klimmen. De weg loopt een paar hectometer rechtdoor, daarna slaan de renners rechtsaf, linksaf en zodra het Museu Nacional d'Art de Catalunya in beeld komt slaan ze nog eens rechtsaf. Van een bredere weg gaat het weer naar een wat smallere weg, het blijft chaotisch. Met een boog rijden de renners om het prachtige museum heen, voorbij dit iconische gebouw gaat het naar rechts en daarna schuin naar rechts, waarna we over een brede weg naar de bepalende klim van de dag fietsen. Een paar brede en vrij rechte meters later gaat het nog eens naar links, na deze bocht volgen we 700 meter dezelfde weg, die breed is maar wel licht bochtig. Het gaat nu vooral naar beneden, in aanloop naar de beklimming van de derde categorie die in aantocht is. Een snelle aanloop naar de voet van deze klim, die op 4,5 kilometer van de finish volgt. We duiken rechtsaf een weg in en dan zijn we vertrokken, de komende 900 meter gaat het aan 9,4% omhoog naar Castell de Montjuďc. Een klim die de renners kennen van de Volta a Catalunya, tijdens de afsluitende rit van die ronde rijden we altijd rondjes over de berg Montjuďc en tegenwoordig pakken we dan meestal deze kant van de klim, de steile kant. Een kleine kilometer aan bijna 10%, het is de moeite. De renners komen wel met hoge snelheid op deze klim af en de eerste meters van de klim vallen nog wel mee, het gaat in het begin aan 7% omhoog, maar daarna wordt de klim steeds steiler. Het wordt een heuse muur, met percentages dik boven de 10%. Een stuk van 400 meter boven de 10% met pieken tot 13%, dat is het terrein waar de renners het verschil mogen maken. De renners komen een paar ontzettend steile bochten tegen, er is alle kans om hier weg te rijden van de rest. Op 3,8 kilometer van de finish komen de renners bij het kasteel van Montjuďc boven op deze klim van de derde categorie. Als bonus ligt hier een bonussprint, Roglic kan hier meteen een paar verloren secondjes terug gaan pakken. De renners rijden onder de gondels van de Telefčric de Montjuďc door en dan zetten ze koers richting de finish.
Nog een kleine vier kilometer te gaan na deze klim, de weg loopt na de klim een kleine twee kilometer omlaag. Als je de Volta wel eens hebt gezien weet je wat er nu volgt. In principe is de afdaling die nu volgt makkelijk, want de weg is breed en de bochten lopen goed, maar het is hier in het verleden wel eens lelijk misgegaan. Als je hier valt val je aan hoge snelheid, dat levert altijd een paar botbreuken op. Egan Bernal kan je er alles over vertellen, net als Amanuel. Twee slachtoffers van de afdaling van de Montjuďc. Eigenlijk mag je hier geen problemen verwachten, maar die krijgen we soms dus wel. Aan het eind van de afdaling, met ongeveer twee kilometer te gaan, slaan de renners bij een rotonde linksaf. Niet veel later volgt er een bocht naar rechts en na deze bocht loopt de weg opnieuw omhoog. In de laatste 1300 meter van de rit moet er weer geklommen worden, we wijken inmiddels af van het gekende patroon van de Volta. Tijdens de Volta slaan we bij de rotonde op minder dan twee kilometer van het eind rechtsaf, nu gaat het naar links en even later pas naar rechts. Daardoor volgt er een langere beklimming richting de aankomst, al gaat het ook weer niet heel steil omhoog. In de eerste halve kilometer van de slotklim gaat het een tijdje aan 6 ŕ 7% omhoog, maar al snel zwakt het af naar een procent of vier en op een halve kilometer van het eind wordt het zelfs zo goed als vlak. De weg blijft wel gigantisch breed, we komen een paar lopende bochten tegen maar omdat de weg zo gigantisch breed is zal het aanvoelen alsof we rechtdoor naar de meet rijden. De enige merkbare bocht volgt op een meter of 700 van het eind, we slaan rechtsaf en daarna gaat het quasi rechtdoor naar de finish. Over de brede Avinguda de l'Estadi rijden we de meet tegemoet, na het vlakke stuk van bijna 300 meter gaat het in de resterende 200 meter van de etappe nog eens omhoog aan een procent of vier. Een aankomst voor de puncheurs, al is het de vraag of er op de eerdere klim niet al een paar renners weg gaan rijden van de rest. Langs het Estadi Olímpic Lluís Companys eindigt na 182 kilometer deze eerste rit in lijn van de Vuelta, hopelijk een rit die een wat beter verloop kent dan de vorige. Gemiddeld gaat het in de laatste 1300 meter aan ongeveer 4,5% omhoog. Een wat lastiger begin en daarna eigenlijk steeds makkelijker, dat moet de aanvalslust dan maar ten goede komen.
De Montjuďc is een heuvel in het zuidwesten van de stad Barcelona in Spanje. De heuvel ligt tussen Plaça d'Espanya en de haven van Barcelona. Op de heuveltop staat het kasteel van Montjuďc, een 18e-eeuws kustverdedigingsfort. Over de oorsprong van de naam Montjuďc bestaat geen zekerheid. Hij kan afstammen van het Catalaanse "heuvel van de Joden" of waarschijnlijker, van het Latijnse "Mons Jovis", "heuvel van Jupiter". De heuvel is een van de groene longen van Barcelona met recreatiemogelijkheden. In 1929 werd er de Wereldtentoonstelling gehouden. In 1992 werd Montjuďc de thuisbasis voor de Olympische Zomerspelen 1992. In 2009 lag de aankomst van de 6de rit van de Tour de France op de top van de Montjuďc. Bij die gelegenheid wist Thor Hushovd te winnen voor Oscar Freire en Jose Joaquin Rojas. De Spanjaarden hadden het nakijken in eigen land, er stond geen maat op de geblokte Noor. Je kunt op verschillende manieren omhoog naar Montjuďc, de Tourorganisatie koos toen wel voor een makkelijkere optie. De organisatie van de Vuelta heeft voor de tweede keer voor dezelfde optie gekozen, de huidige aankomst is een kopie van de aankomst in de Vuelta van 2012. Ook toen eindigde er een etappe op Montjuďc, na een beklimming richting het kasteel van Montjuďc en daarna nog dat laatste klimmetje van 1,3 kilometer. Tijdens die Vuelta zagen we dat je het verschil kunt maken op die steile klim van 900 meter, na een paar aanvalspogingen die niet succesvol bleken te zijn reden uiteindelijk Philippe Gilbert en Joaquim Rodriguez weg uit het peloton. In de afdaling werden ze niet meer bijgehaald en ook op de slotklim kwam niemand meer in de buurt. De sprint was vervolgens een vreemde, Rodriguez leek niet echt aan te dringen en op die manier kon Philippe Gilbert vrij makkelijk winnen. Rodriguez reed op dat moment in de rode leiderstrui, in de Vuelta die hij altijd had moeten winnen. Hij bouwde zijn voorsprong hier weer uit, maar onderweg naar Fuente De viel hij in slaap en liet hij zich ringeloren door Contador. Maar goed, de Vuelta van 2012 heeft aangetoond dat je hier dus perfect kunt wegrijden van de rest, al kende de finale toen nog een extra hupje. Maar alsnog, die muur van 900 meter zou moeten volstaan. In de Volta eindigt er jaarlijks een rit op Montjuďc, maar de finale van die etappe is meestal anders. De muur komt vaak voorbij, maar de weg naar de finish is makkelijker. Dit jaar kreeg Evenepoel de zege cadeau van Roglic, al dacht Evenepoel zelf dat hij Roglic op waarde had geklopt. We zouden zomaar een rematch te zien kunnen krijgen. In de jaren ervoor zagen we onder meer Andrea Bagioli, Thomas De Gendt, Davide Formolo en Simon Yates hier winnen. De rit is vaak een prooi voor de vluchters, die kans lijkt me nu wat kleiner. Op de berg Montjuďc staan eindeloos veel opvallende bouwwerken, zo finishen we langs het Olympisch stadion Lluís Companys, gebouwd ter ere van de OS in 1992. Er is het Museu Nacional d'Art de Catalunya, daar fietsen we met een hele boog omheen. Je hebt er de de Telecommunicatietoren van Montjuďc, een ontwerp van architect Santiago Calatrava. Dan is er nog het Poble Espanyol, dat hebben we behandeld. Als je hier wat later op de dag komt, bijvoorbeeld tijdens een ploegentijdrit, kun je het beste even bij de Magische Fontein gaan staan. Die wil dan wel eens in allerlei verschillende kleuren water omhoog laten sproeien. Er is het kasteel van Montjuďc, een fort dat de stad en de haven overziet en een fort dat we tijdens de finale passeren. Het Museo Joan Miró mag er ook zijn, net als de expositiehal CaixaFórum en de tuinen waaronder de Jardín Botánico Histórico (een botanische tuin met een unieke collectie cactussen) en de Jardí Botŕnic de Barcelona, gespecialiseerd in mediterrane flora. Kortom, die hele berg staat vol met alleen maar dingen die de moeite waard zijn. Vanuit de stad kun je met een kabelbaan omhoog naar deze olympische berg. De berg is 173 meter hoog, als de Sagrada Familia ooit af is zal ie waarschijnlijk hoger zijn dan de berg, maar tot die tijd is de berg natuurlijk het hoogtepunt van de stad. De finish ligt zoals gezegd bij het olympische stadion, het stadion dat tegenwoordig gebruikt wordt door FC Barcelona. Ze werken hier hun thuiswedstrijden af terwijl Camp Nou verbouwd wordt. Naast het stadion ligt ook nog het Museu Olímpic i de l'Esport Joan Antoni Samaranch, een heus olympisch museum. Ik geloof dat ze hier ooit de OS georganiseerd hebben, maar ik kan me vergissen.
Er is de afgelopen dagen nogal wat te doen geweest over de weersverwachtingen in Barcelona. Kans op regen, heel veel kans op regen, vooral op zondag. De weersvoorspellingen zijn er niet veel beter op geworden, we verwachten nu nog steeds enorm veel regen in Barcelona op zondag. Op zaterdag hebben we al de nodige nattigheid gezien, maar dat gaat niet direct minder worden. Overdag gaat het bijna continu regenen, is de verwachting. En niet een beetje miezeren, nee, plenzen. Dat is vrij ongunstig voor de renners. Vooral de finale van de etappe gaat daardoor vrij gevaarlijk worden. Enorm veel rotondes en andere bochten in aanloop naar Montjuďc, op Montjuďc zelf dan weer vooral veel bochten. Het gaat hectisch worden, enorm nerveus, en we gaan meerdere telraampjes nodig hebben om alle valpartijen bij te houden. Tijdens de ploegentijdrit gingen er al heel wat renners onderuit, dat zal nu vast ook weer het geval zijn. Door al die rotondes en de nattigheid in een stedelijk gebied wordt het sowieso enorm gevaarlijk, maar het is ook nog eens de eerste rit in lijn met een aankomst waar je tijd kunt verliezen. Iedereen wil vooraan zitten en dat gaat het alleen maar gevaarlijker maken. Ik heb er zin in, met andere woorden. Door al die regen wordt het overigens maar 23 graden in Barcelona, terwijl de wind uit het noordoosten lijkt te komen. Rugwind op de beklimming van Castell de Montjuďc, tegenwind in de laatste kilometer. De etappe begint om 12:45, vanaf dat moment hoeven we niet meteen met onze paraplu's klaar te zitten voor de tv, want de uitzending begint pas om 14:30. Missen we het onstaan van de vlucht, wat tijdens deze rit wel heel interessant zou kunnen zijn. De Vuelta blijft de Vuelta, jammer. Omstreeks 14:30 gaat Eurosport 1 meteen live, de Belg misschien ook wel. De Nederlander niet, want vroem vroem toet toet en hopelijk een flinke boink. Rond 14:30 zijn de renners bezig aan de Coll d'Estenalles, we zien de laatste 115 kilometer live. De aankomst wordt verwacht ergens tussen 17:18 en 17:43. Rond 18:00 wordt het droog in Barcelona, de timing van de organisatie laat twee dagen op rij te wensen over.
Dit is meteen een interessante rit. Door de aanloop met twee beklimmingen kan er zomaar een sterke kopgroep wegrijden. Als de juiste mannen vooraan zitten zouden ze het nog kunnen uitzingen tot de finish ook, ik sluit dat absoluut niet uit. Zeker niet als het daadwerkelijk de hele rit hard gaat regenen. Dat is in het voordeel van de vluchters, het peloton kan dan minder tempo maken, vooral als we bijna terug zijn in de voorsteden van Barcelona waar we nogal wat rotondes tegen gaan komen. Zet een Lazkano en een Herregodts in de kopgroep en het peloton heeft een gigantisch probleem. Mochten er wat mindere namen vooraan zitten dan gaan we vermoedelijk toch kijken naar een strijd tussen de mannen in het peloton. Onderweg gaat er niet veel gebeuren, al kunnen we wel nogal wat valpartijen gaan zien, maar als we dat even buiten beschouwing laten zal het lang rustig blijven. Tot we in Barcelona zijn, dan gaat er een verschroeiende sprint volgen naar de voet van de klim naar het kasteel van Montjuďc. Iedereen weet dan hoe laat het is, de wegen worden tijdelijk wat smaller en bochtiger en dus moet je vooraan zitten. Je wil vooraan beginnen aan die muur, anders ben je gezien. Als op die muur een Roglic of een Evenepoel gas geeft heeft de rest een groot probleem. De klim naar het kasteel is amper een kilometer lang, maar we weten allemaal dat bepaalde renners in dit peloton niet veel nodig hebben om de rest belachelijk te maken. Als een paar coureurs zich weten af te scheiden van de rest is de resterende afstand tot de finish dusdanig kort dat het peloton ze waarschijnlijk niet meer terug gaat zien. De klim naar Castell de Montjuďch gaat bepalend zijn, vermoed ik zomaar. Vooral ook omdat er extra bonificaties liggen, zo'n kans moet je meteen met beide handen aangrijpen. Vaak zijn die bonussprints een beetje zinloos, nu niet. Nu ligt zo'n bonussprint een keer op een logische plek, op een logisch moment in de koers. Ik verwacht wel daadwerkelijk koers te zien. Ik hoop vooral dat het niet daadwerkelijk zo hard gaat regenen, dat we niet teveel valpartijen te zien krijgen en dat de strijd op de Montjuďch fantastisch wordt. Laten we er maar gewoon vanuit gaan dat de favorieten hier om de ritzege gaan strijden, vooral omdat het erg lullig is om al op de tweede dag naar een groepje vluchters te kijken.
1. Roglic. Dankzij de lekke band van Vingegaard heeft hij meteen behoorlijk veel tijd verloren, dit is een ideale kans voor hem om tijd terug te pakken. Zo'n aankomst is hem op het lijf geschreven, vooral die muur op voorhand ook. Hij heeft de Ronde van Catalonië wel eens gereden, enige parcourskennis zal hij dus ook hebben. Ik verwacht, als hij tenminste niet ergens onderuit is gegaan, meteen een aanval van hem op de klim naar het kasteel. En dan gaan er niet veel kunnen volgen.
2. Evenepoel. Hij kan waarschijnlijk als enige volgen, waarna ze samen mogen gaan sprinten. Evenepoel wordt steeds sneller, dat liet hij in de Klasikoa recent nog zien, maar Roglic zou normaal gesproken toch nog steeds sneller moeten zijn. Kan hij meteen aan Remco laten zien dat hij hem de zege cadeau deed in Catalonië en dat hij toch nog steeds de koning van de punch is. Sprint ŕ deux, de rest staat niet op de foto.
3. Gregoire. Hype! Wint het sprintje van de achtervolgende groep. De nieuwe Alaphilippe komt meteen een rit voor Alaphilippe tegen, we komen er meteen achter of de hype ergens op gebaseerd. Al is die sowieso ergens op gebaseerd, kijk zijn uitslagen er maar op na. Een grote ronde is wellicht net een ander verhaal, maar zeker op dag twee, met zo'n aankomst ook nog eens, lijkt de kans mij gigantisch groot dat hij zich meteen gaat tonen.
4. Coquard. De sprinters gaan niet kunnen volgen op die muur, maar heel ver zullen ze ook weer niet zitten. Te ver om voor de ritzege te gaan, maar een ereplaats behoort tot de mogelijkheden en dan denk ik in eerste instantie vooral aan Coquard. Komt doorgaans vrij redelijk over een heuvel, en hij is nog steeds behoorlijk snel. Kan wat worden.
5. Van den Berg. Marijn, niet Julius. Logischerwijs, want Julius is de slechtste renner van het peloton. Marijn is dan weer een van de snelste renners van het peloton, bijkomend voordeel is dat hij vrij aardig over een heuvel komt. Een jongen voor deze rit, dus. Als hij zijn knappe ontwikkeling van dit jaar weet door te zitten gaat hij nog heel dicht in de buurt van een ritzege komen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hč, dat wielrennen.
Ik denk toch aan de grote drie, hoewel je in Bilbao wel zag dat de verschillen eigenlijk erg klein waren en daarna een groter groepje ontstond. Wel lijkt deze klim me iets zwaarder en de afdaling iets korter, dus iets grotere kans dat de grote drie met zijn drieën weg zijn. Dus ik gok dan maar op winst voor Evenepoel met Roglic op twee en Vingegaard op drie.
Mja
Het blijft inderdaad ongeveer tot 18:00 regenen, wel weer symbolisch voort dit weekend. Waarschijnlijk ongeveer 20 mm neerslag tijdens de race.
Had je beter in Zandvoort kunnen hebben
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Vandaag gaan we waterfietsenquote:Op zondag 27 augustus 2023 09:18 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
[ twitter ]
Dit gaat niet goed.
Waarom niet gewoon de rit annuleren? Als de wegen er echt zo bijliggen als in het filmpje heeft dit geen zin.quote:
Op 
Dit is suboptimaalquote:
[ twitter ]
Dit gaat niet goed.
Gewoon annuleren. Morgen weer een kans
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Nog steeds gruwelijk nat in Bazzelona.
Het blijft toch een merkwaardige sport hč, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ik begrijp niet waar dit op slaat, want het deel voorbij de klim tot aan de finish lijkt me niet het grootste probleem. Eerder het deel in aanloop naar de klim, eerst een tocht vol rotondes door de voorsteden van Barcelona en daarna de sprint richting de voet van de klim over bochtige en zo nu en dan smallere wegen. Het is niet zo dat er nu ineens minder hard gereden gaat worden, ofzo.quote:
En dan tellen de boni's dus ook nog aan de streep, haha. Geniaal. Feitelijk is het een soort driekilometerregel en is verder alles gewoon als normaal. Fantastische sport.
Het blijft toch een merkwaardige sport hč, dat wielrennen.
Lijkt mij inderdaad prima opgelost. Nou ja, als ze daar kunnen komen zonder te zwemmen onderweg.quote:
Misschien deze etappe met een waterfiets doen?
Het leven is geen krentenbol...
Volg de pijlen.
I am the Lizard King. I can do anything.
Volg de pijlen.
I am the Lizard King. I can do anything.
of je laat lopen in de afdaling en accepteert maximaal 10 seconden (extra)quote:
[..]
Huh? Dan houd je toch nog gewoon strijd tot aan de finish?
Het is een driekilometerregel op steroďden. Je krijgt renners die naar de top sprinten voor Debonis, renners die naar de top sprinten omdat daar hun eindstreep ligt en daarna een mix van renners en eventueel terugkomende ploeggenoten die wel of niet voor de rit gaan. Dit kan alleen maar goed gaan.quote:
[..]
Ik begrijp niet waar dit op slaat, want het deel voorbij de klim tot aan de finish lijkt me niet het grootste probleem. Eerder het deel in aanloop naar de klim, eerst een tocht vol rotondes door de voorsteden van Barcelona en daarna de sprint richting de voet van de klim over bochtige en zo nu en dan smallere wegen. Het is niet zo dat er nu ineens minder hard gereden gaat worden, ofzo.
En dan tellen de boni's dus ook nog aan de streep, haha. Geniaal. Feitelijk is het een soort driekilometerregel en is verder alles gewoon als normaal. Fantastische sport.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Tijd om de reacties te F5'en.
Het blijft toch een merkwaardige sport hč, dat wielrennen.
Echt serieus, dit slaat toch weer helemaal nergens op
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
|
|
