[Etappe 6] Tarbes - Cauterets-Cambasque #2

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dit is al de 86e keer de Tourmalet, terwijl het de 110e editie van de Tour is, ja, daar worden we niet vrolijk van. Buiten 2022 en 2020 ontbrak de Tourmalet ook in 2017, maar verder was ie continu aanwezig tijdens mijn schrijvende jaren. Dat heeft altijd als enige voordeel dat je uit het archief kunt putten, voor de luie mens geen nadeel. Enfin, de Tourmalet begint makkelijk, een paar kilometer aan 4%. Daarna wordt het steeds een beetje zwaarder, van een kilometer aan 7% naar drie kilometer aan 8%. Rond de 10e kilometer van de klim wordt het pas echt zwaar. Zes kilometer achter elkaar komt het niet onder de 9%, af en stijgt het zelfs flink boven de 10%. Alleen de laatste meters richting de top wordt het nog even wat minder zwaar. Het is een belachelijk zware klim, geheel terecht een klim van de buitencategorie. Wel een klim die al veel te vaak is voorgekomen in de Tour. Er zijn ook andere beklimmingen, die we nog steeds weigeren te bezoeken. Of, als je dan toch naar de Tourmalet wil, ga dan een keer helemaal naar Pic du Midi de Bigorre, gewoon, voor te lachen. Achja, in ieder geval 17 kilometer aan 7,3% dus, joepie. De Souvenir Jacques Goddet bovendien, vernoemd naar een voormalig koersdirecteur van de Tour, die op de klim nog een mooie buste heeft staan. Enfin, dat verhaal kennen we. Henri Desgrange en Jacques Goddet, wat moet je er allemaal mee hè. Als we maar nooit een Souvenir Christian Prudhomme krijgen. Ook in de Tour van 2015 gingen we langs deze kant omhoog, toen was Majka als eerste boven, dat zie ik hem nog wel eens herhalen. In 1910 was Octave Lapize de eerste die als eerste boven kwam en ter ere van hem staat er een monument op de top, etc. Nouja, allemaal dat verhalen dus. Mooie klim, zware klim, te vaak gezien. De weg omhoog leidt overigens ook nog langs La Mongie, het skistation waar in het verleden ook nog eens drie ritten eindigden. Armstrong won hier in 2002, maar die zege is hij uiteraard kwijt en dus feliciteren we Beloki met zijn morele zege. Al vindt Beloki dat Armstrong nooit uit de tabellen geschrapt had mogen worden, wat logisch is als je zelf klant was van Fuentes. Enfin, over klanten van Fuentes gesproken, in 2004 kreeg Ivan Basso op dezelfde plaats de zege cadeau van Armstrong.




De Tourmalet zit dit jaar blijkbaar ook al in de Tour de France Femmes, er komt een rit aan boven op deze klim. Jeminee, het houdt niet op, niet vanzelf. Na 98 kilometer zijn we boven op deze klim met een strippenkaart, dat is misschien nog wel relevant. We beginnen aan een lange afdaling richting Luz-Saint-Sauveur. De klim was 17 kilometer lang, de afdaling gaat 19 kilometer lang zijn. Een bijzonder lange afdaling, die het grootste gedeelte van de tijd ook nog eens vrij steil is. Bovendien is de afdaling bochtig, je kan wel stellen dat deze kant een stuk lastiger is. Buiten dat moet bijna iedere renner deze afdaling wel kennen, we komen er godbetert bijna ieder jaar langs. Verder weet ik niet zo goed wat ik over deze afdaling moet vertellen. Ja, het gaat een aantal kilometer aan 10% naar beneden, da's best pittig. Er gebeuren volgens mij eigenlijk nooit echt ongelukken op de Tourmalet dus het zal wel goed zijn. In het begin komen we een lastige haarspeldbocht tegen, daarna gaat het een tijdje wat meer rechtdoor tot aan de volgende haarspeldbocht. Dan volgt er weer een lange fase wat meer rechtdoor en met wat flauwe bochtjes. Dan weer wat lastigere bochtjes, in de buurt van Barèges een keer een fase met een aantal niet al te lastige haarspeldbochtjes, nouja, goed, gesneden koek neem ik aan. We gaan snel door naar het eind van de afdaling. Letterlijk, want in de laatste kilometers van de afdaling gaat het eigenlijk gewoon praktisch rechtdoor naar beneden. Alleen in het thermendorpje moeten de renners nog even opletten, hier is de weg even wat smaller in het centrum en buiten dat centrum komen we een gemene bocht naar rechts tegen. Bochtje naar links daarna en vervolgens cruisen we rechtdoor naar Luz-Saint-Sauveur, over een brede en niet al te bochtige weg. Of nouja, cruisen, paar haarspeldbochtjes nog wel hoor, maar die zijn 100 meter breed dus dat laten we lekker gaan. Als we na 116,4 kilometer uitkomen in Luz-Saint-Sauveur rijden we dwars door het centrum van dit plaatsje waar we wel vaker doorheen fietsen. Opvallend genoeg start de Tour hier dan weer bijna nooit, alleen een keer in 1985. Wel ligt Luz-Saint-Sauveur aan de voet van een klim die in de Tour om de tien jaar wordt beklommen. In 2031 gaan we weer naar Luz Ardiden, nu gaan we op weg naar een andere klim. In Luz-Saint-Sauveur hebben ze overigens iets leuks bedacht om de band met de koers te versterken. Het begin van de klim, in dit geval het eind van de afdaling, is omgedoopt tot promenade des célébrités, een rij met plaquettes in de grond met daarop de handen van beroemde coureurs, onder anderen Laurent Jalabert, Bernard Thevenet, Miguel Indurain en Bernard Hinault. Daar scheuren de renners nu met hoge snelheid aan voorbij, maar toch leuk bedacht.



Aan het eind van de afdaling fietsen we door Luz-Saint-Sauveur, we slaan voorbij de promenade van de beroemdheden rechtsaf en na een bocht naar links verlaten we de stad snel weer. We gaan nu 12 kilometer door de vallei rijden richting Pierrefitte-Nestalas. Buiten Luz-Saint-Sauveur loopt een brede weg eigenlijk doodleuk vijf kilometer volledig rechtdoor, steeds een beetje vals plat omlaag. We komen in de komende 12 kilometer nog eens een meter of 200 lager uit, van een echte afdaling is geen sprake meer. De renners fietsen door een wonderschoon landschap, de beboste hellingen lachen ons overal toe. Gebruik maken we er voorlopig niet van, het gaat rechtdoor over die brede weg zonder het minste of geringste obstakel. Genieten van de mooie plaatjes, en eventueel een achterstand proberen goed te maken als je achterop bent geraakt na de Tourmalet. Na vijf rechte kilometers komen we wat dichter langs het lokale riviertje te fietsen, de Gave de Gavarnie. Langs het water worden de wegen bochtiger, de natuur nog een stukje fraaier. Na een tijd komen we achter elkaar zelfs heel wat bochten tegen, maar omdat de weg breed is en omdat het hier niet direct heel steil omlaag gaat stelt dat weinig voor. Het is vooral mooi, al is het voor de koers misschien niet het beste stuk. Scheren langs rotswanden, en verder toch vooral heel erg de kilometers aftellen tot we in Pierrefitte-Nestalas zijn. Als we bijna in dit plaatsje zijn komen we een rotonde tegen, hier gaat het schuin naar links. Hierna gaat het een tijdje rechtdoor tot in het centrum van het dorp. We rijden over een brug en slaan daarna bij het volgende ronde punt linksaf, waarna de slotklim gaat beginnen.



De etappe is vanaf nu nog 16 kilometer lang. De komende 16 kilometer gaat het aan 5,4% gemiddeld omhoog naar de finish. We gaan rijden over een weg die we voor het laatst in de Tour van 2015 zagen, maar plakken daar nog een uitsmijter aan vast. In eerste instantie gaan we klimmen richting Cauterets, acht kilometer lang. De eerste acht kilometer van de slotklim zijn niet heel spannend, we beginnen met een kilometer aan 5%, daarna gaat het een kilometer aan 4% omhoog en dan volgen er twee vals platte kilometers aan 2,5%. De omgeving is wel mooi, we fietsen door een prachtige groene kloof. Een tijdje scheren we ook weer langs de rotswanden, de natuur is op de afspraak. Na het stukje vals plat is de klim ook een beetje op de afspraak, de brede weg loopt lange tijd behoorlijk rechtdoor, maar we komen ineen fase vol haarspeldbochten terecht en dan gaat het twee kilometer aan 6,5% omhoog. Nadien gaat het zelfs een halve kilometer aan 8% omhoog, maar dan wordt het plots vlak. Na een vlakke halve kilometer gaat het vervolgens aan 3% omhoog naar het dorp Cauterets, waar we met uitzicht op schitterende bergen in de achtergrond op acht kilometer van de finish doorheen gaan fietsen. In het centrum van Cauterets komen de renners meerdere bochten tegen, terwijl het in de volgende kilometer van de klim aan 4,5% omhoog gaat. De tweede helft van de klim begint ook niet direct interessant, zeker als je bedenkt dat het ook in de twee kilometer daarna slechts aan 3,5% omhoog zal gaan. Het goede nieuws is dat we Cauterets ook een keer gaan verlaten, buiten het dorp komen we op een weg vol haarspeldbochten terecht. We rijden een bos in en hier gaat blijken dat de laatste vijf kilometer van de klim wél de moeite waard is. Het was vrij makkelijk, te makkelijk. Het eerste deel van Cauterets is niet lastig genoeg om het verschil te maken, maar de laatste vijf kilometer zijn dan weer buitengewoon lastig. We gaan mogelijk lang op onze honger moeten blijven zitten, maar hier kan het feest dan beginnen. Ter hoogte van La Ferme Basque gaat de klim losbarsten. We fietsen langs een Baskisch restaurant dat is verdwaald buiten het Baskenland en dan gaan alle seinen op groen. We noteren een kilometer aan 9% en daarna een kilometer aan 10,5%. Terwijl we van de ene na de andere haarspeldbocht rijden gaat het nog een kilometer omhoog aan 10%. Het is hier niet veel makkelijker dan op de Marie Blanque, dus er kunnen hier weer grote verschillen gaan ontstaan. Normaal zou je denken dat dat wel meevalt, maar met een mutant als Vingegaard gelden er andere wetten. Volgens de organisatie gaat het hierna nog een halve kilometer omhoog en volgt er na een halve kilometer aan 5% nog een kilometer aan 6,6% richting de top. Hier is wel sprake van enige beflikkering. Normaal zijn de kaartjes van ASO best accuraat, maar hier hebben ze de boel overdreven om het wat spannender te maken. In de laatste vijf kilometer van de klim gaat het gemiddeld aan 7,7% omhoog en de organisatie doet ons geloven alsof het aan 8,8% omhoog gaat. We moeten een kleine aanpassing aan het geheel toevoegen. Na het steile stuk vol haarspeldbochten in het bos komen we buiten het bos op een rechtere weg terecht, die weg kent een klein stukje in dalende lijn en loopt daarna een kilometer vals plat omhoog. Dat stukje van 11% en 5% klopt van geen kanten, die hele kilometer is zo goed als vlak. Dat het in de laatste kilometer omhoog gaat aan 6,6%, daar ben ik dan wel weer mee akkoord. Of ik met de precieze finish akkoord ga weet ik niet, na redelijk lang relatief rechtdoor gereden te hebben volgt er op amper 50 meter van het eind een bocht naar rechts, waarna de rit eindigt op een parkeerplaats.




De laatste keer dat we in Cauterets waren was in 2015. In een rit die eveneens de Aspin en de Tourmalet bevatte zouden we eindigen in het centrum van Cauterets, we hoefden aan het eind veel minder lang omhoog. De rit zou een prooi worden voor Rafal Majka, die vanuit de kopgroep begon aan een enorme solo en die succesvol wist af te ronden. Tussen de klassementsrenners gebeurde er heel weinig, wat voor een deel te verklaren viel door de makkelijke slotklim. Het eerste deel van Cauterets is niet lastig genoeg, het is daarom maar goed dat de organisatie ervoor heeft gekozen om een extra stukje aan de klim toe te voegen. Geen onbekend stukje voor de koers, overigens. We zijn tijdens de Tour de France al drie keer eerder geëindigd op het plateau van Cambasque, voor het eerst in 1953. Het was de Bask Jesus Loroño die de eerste winnaar wist te worden. Een Bask die wint op het plateau van Cambasque, dat klinkt logisch. Zo logisch dat bij de volgende gelegenheid weer een Bask won. Ene Miguel Indurain boekte hier in 1989 zijn eerste ritzege in de Tour. Hij was gekomen als knecht van Pedro Delgado, die een jaar eerder de Tour had gewonnen, maar Delgado had z'n eigen ruiten ingegooid door tijdens de proloog in Luxemburg drie minuten te laat te beginnen. Het klassement was om zeep, en dus was er ruimte voor de knechten om ten strijde te trekken. Dat deed Indurain onderweg naar Cauterets, hij boekte zijn eerste ritzege in de Tour en afgaande op zijn verdere resultaten kon niemand ooit bevroeden dat hij later vijf keer de Tour zou winnen. Ook in 1995 eindigde er een rit op dezelfde plek als nu, dat was een droevige rit. De eerste klim van die rit was de Portet d'Aspet, in de afdaling van die klim ging Fabio Casartelli hard onderuit. Hij kwam met zijn hoofd op een betonblok terecht en hij zou een paar uur later in Tarbes zijn leven zien eindigen. De koers ging in de tussentijd onverminderd door, de renners wisten natuurlijk niet wat er onderweg gebeurd was. Het was Richard Virenque die solo aankwam met een grote voorsprong op de rest. Een feit dat er door het overlijden van Casartelli helemaal niet meer toe deed. Sindsdien kwamen we ook in de Vuelta van 2003 nog aan op dezelfde plek als nu. De Vuelta gaat graag naar Frankrijk, blijkt maar weer. Een serieuze bergrit ging van start in Huesca, Spanje, en eindigde 190 kilometer later boven op Cambasque. Het was hier dat Michael Rasmussen zich voor het eerst toonde aan het grote publiek. De Deen was bezig aan zijn eerste jaar bij Rabobank en hij haalde hier zijn eerste van vele straffe stoten uit. Later zou hij zijn kunstje meerdere malen herhalen in de Tour. In een bergrit in de aanval gaan en nooit meer teruggezien worden, dat gebeurde voor het eerst in de Vuelta van 2003 op Cambasque. Een plek met de nodige historie, toch wel. Cauterets is verder een plaatsje van 900 inwoners, bekend om zijn thermale bronnen. Deze zijn vooral gekenmerkt door de aanwezigheid van zwavel en natrium, en worden gebruikt bij de behandeling van luchtwegen, reuma en huidziekten. Onder meer Victor Hugo bezocht de thermen, net als leden van de familie Bonaparte. Cauterets biedt naast fietsen ook mogelijkheden voor langlaufen en skiën. Er is 36 kilometer aan langlaufroutes in Pont d'Espagne en er zijn 25 skipistes tussen de 1300m en 2500m, die geschikt zijn voor zowel beginners als gevorderden. De skipistes liggen een stukje voorbij de finish, we hadden nog een tijdje verder omhoog kunnen rijden over een gravelweg richting Station de Ski Cauterets-Le Lys, maar dat durven ze dan weer niet aan, he. Tevens, Pont d'Espagne is genoemd, dat is een schitterend natuurgebied. Voor het definitieve parcours onthuld werd had ik de stiekeme hoop dat de etappe daar zou eindigen, maar soit. Best een leuk plaatsje, Cauterets, maar het is goed dat we een stukje hoger eindigen. Al valt er over de finishplaats dan weer weinig te zeggen, op de historie in koers na. Het is een parkeerplaats ergens midden op een berg, en dat was het dan ook wel. We vinden hier wel een skilift richting het station van Le Lys, maar meer niet.



In startplaats Tarbes zou het vandaag overdag 26 graden worden, terwijl er behoorlijk wat kans is op regen. Gedurende de hele dag kans op buitjes, al ziet het er niet al te dramatisch uit. Een zeldzaam buitje, met een klein beetje wind erbij uit het noorden. We waaien de Pyreneeën tegemoet. Eenmaal in de Pyreneeën krijgen we te maken met een ander verhaal. In Luz-Saint-Sauveur, aan het eind van de afdaling van de Tourmalet, wordt het overdag 23 graden, maar dat is niet waar het over gaat. Nee, daar is de kans op regen heel groot. Eigenlijk bijna een zekerheid. Daarnaast is er kans op onweer. Oei, dat zou slecht nieuws zijn. Ondanks het mogelijke slechte weer alsnog weinig wind, knap. Klein beetje wind in de rug op de slotklim, vooral tijdens het eerste gedeelte van de klim. Of we daadwerkelijk met onweer en regen te maken gaan krijgen kunnen we volgen vanaf 13:10, want dan gaat de rit officieus van start. Een kwartier later begint de rit echt en we kunnen vanaf dat moment ook meteen inschakelen bij de NOS. Sporza begint er om 13:00 aan, op Canvas. Na het onvermijdelijke nieuws kunnen we naar VRT1. Balletje meppen schijnt nog steeds aan de gang te zijn, dus geen Eurosport 1, maar gelukkig hebben we altijd Discovery+ nog. De aankomst wordt verwacht tussen 17:08 en 17:33.



In principe leek de etappe van gisteren me voor de vluchters en deze had ik dan weer ingeschat als een rit voor klassementsrenners, maar Vingegaard heeft dat hele idee wel een beetje overhoop gegooid. Goed, gisteren was alsnog een rit voor de vluchters, ook al bleef alleen Hindley vooruit. Maar door de mokerslag die Vingegaard uitdeelde zou het zomaar zo kunnen zijn dat heel veel klassementsrenners geen zin meer hebben in deze rit. Door de demonstratie van Vingegaard zijn de kansen van de vluchters een stuk groter geworden, zou je denken. Tenzij Jumbo-Visma van plan is Pogacar definitief overboord te gooien. Hij staat nu een kleine minuut achter Vingegaard, wat absoluut nog speelbaar is. Maar hij is nu kwetsbaar en daar moet je optimaal van profiteren. Het zou best kunnen dat hij vanwege zijn polsblessure nog wat in de ronde moet groeien, dan is dit het moment om hem definitief de nek om te draaien. Laat het maar aan de meedogenloze Arthur van Dongen over om zo'n duivels plan in elkaar te draaien. Ik ga er voor het gemak vanuit dat Jumbo een showtje gaat opvoeren. Ook om Hindley uit het geel te knallen. Laat Kuss een beetje tempo maken op de Tourmalet en er hangen er niet veel meer in het wiel. Het zou wel zo kunnen zijn dat Pogacar ineens weer tot leven komt als het regent, dus wellicht krijgen we vandaag met een spannender duel te maken, hopen we dan maar op.
1. Vingegaard. Na gisteren kunnen we moeilijk een andere naam noemen. Hallucinante mutant.
2. Pogacar. Tot de Granon vorig jaar was hij de mutant, nu ziet hij er in ieder geval in de Tour een beetje menselijk uit. We maken bijzondere tijden mee. Hopelijk blijft hij strijdlustig en kan hij nog een beetje verbeteren, want Vingegaard die op iedere lullige klim een minuut wegrijdt van de rest is ook geen porem.
3. Hindley. Vooraf al een van de kandidaten om best of the rest te zijn, maar hij heeft zichzelf gisteren wel een enorme dienst bewezen. Lang zal het feest niet duren, Vingegaard gaat er geen gras over laten groeien. De derde plaats is wel alsnog binnen handbereik, sterker nog, die zou hem nu eigenlijk al niet meer mogen ontgaan.
4. Skjelmose. Denemarken is het nieuwe Slovenië.
5. Rodriguez. Jeetje, die was gisteren wel heel goed zeg. Jammer dat hij niet kan sturen, daardoor ging hij na de finish nog op z'n bek. Leek een valpartij zonder erg, dus dan zou hij vandaag weer bij de beste vijf klimmers moeten horen. Ineos heeft eindelijk weer een fatsoenlijke klassementsrenner, maar die staat dan weer op het punt om te vertrekken naar Movistar, haha.