[Giro] Etappe 17: Pergine Valsugana - Caorle #1

Tappa 17: Pergine Valsugana - Caorle, 195 km

Wow, we hebben gewoon een bergrit gezien. Met actie tussen de klassementsrenners, zelfs. Niet veel, maar ondertussen was ons verwachtingspatroon zo ver naar beneden bijgesteld dat we overal blij mee waren. De rit begon met een lange tocht langs het Gardameer, de plaatjes waren mooi en een kopgroep met daarin enkele sterke renners werd gevormd. Onder meer Aurelien Paret-Peintre en Jack Haig vooraan, jongens die nog dicht stonden in het klassement. Mede daardoor besloot Jumbo zich op kop te zetten, Affini mocht het grootste deel van de rit controleren. Ook FDJ deed een duit in het zakje, het was wel duidelijk dat Armirail zijn roze trui zou verliezen, maar ze wilden op een eervolle manier afscheid nemen van de maglia rosa. De voorsprong van de kopgroep liep op naar een minuutje of zes, met een lange aankomst bergop van meer dan 20 kilometer bleven ze bijna de hele dag binnen schot. In de kopgroep zagen we allerlei schermutselingen. Terwijl Healy vooral bezig was met het verzamelen van bergpuntjes, hij neemt de blauwe trui voorlopig ook over, was er een duo van Astana dat besloot om te ontsnappen uit de vlucht. Pronskiy en Scaroni reden een tijd een beeld, dat is al heel wat voor het hedendaagse Astana. Op de top van de voorlaatste klim werden ze wel weer bijgehaald door de andere vluchters. Het was vooral Valentin Paret-Peintre die hard op kop reed voor grote broer Aurelien, toch geestig om te zien. Het peloton, nog steeds onder leiding van Jumbo, bracht de voorsprong van de koplopers terug tot een minuut of vier. Met die voorsprong begonnen de vluchters aan de Monte Bondone, maar het bleek niet voldoende te zijn. Dankzij de werken van Hessmann en Rohan Dennis liep de voorsprong snel terug. Haig probeerde het nog even alleen, maar nee, we zouden eindelijk een keer een strijd gaan zien tussen de klassementsrenners. Hoezee.

Door al dat werk van Jumbo lag het wel in de lijn der verwachting dat Roglic iets zou laten zien. Maar Roglic bleek z'n dagje niet te hebben. Nadat Dennis van het front verdween bleef alleen Kuss nog over als knecht, maar die pakte niet de kop. Het was UAE dat het commando overnam, vooral de beurt van Jay Vine richtte nogal wat schade aan. Plotseling bleven we nog maar met een paar renners over, roze trui Armirail was inmiddels al lang uit beeld verdwenen. Nadat Vine klaar was met zijn beukwerken hadden we vooraan nog maar zes renners over. Roglic en Kuss, Thomas, Almeida, de verrassende Dunbar, en Zana, die als laatste vluchter nog even met de grote jongens op de foto mocht. Weer nam Kuss het commando niet over, achteraf gezien een veeg teken. Almeida had er wel zin in, hij plaatste een paar speldenprikjes, bij een van die speldenprikjes sloeg hij een gaatje en moest Kuss dan toch op kop gaan rijden. Almeida rijdt gewoonlijk een meter of 10 achter de groep der favorieten, nu reed hij een tijd 10 meter voor de groep der favorieten. Hij leek het verschil niet echt te kunnen maken, tot Roglic in een bocht een paar meter moest laten. Thomas was bijzonder scherp, zag het gebeuren en plaatste een tussenversnelling richting het wiel van Almeida. Hij probeerde de Portugees meteen achter te laten, maar die stond dat niet toe. Roglic moest passen en werd volledig gered door het feit dat Kuss er nog wat om hem te ondersteunen. De Amerikaan bepaalde het tempo tot in de laatste kilometer, zonder hem was de Giro van Roglic nu waarschijnlijk wel al voorbij geweest. Door het werk van Kuss bleef de voorsprong van het duo Thomas-Almeida beperkt. Het liep snel op naar een seconde of 20, toen een seconde of 30, maar meer dan dat werd het niet. Thomas en Almeida kwamen niet meer van elkaar af, ook omdat het richting de top wat afvlakte. Ze zouden om de zege gaan sprinten. In de sprint won Almeida, hij pakte eindelijk zijn eerste zege in een grote ronde. Thomas werd tweede en nam ook meteen de roze trui weer over van Armirail. Dankzij een sterke slotkilometer van Roglic, of nouja, hij profiteerde waarschijnlijk vooral van het lichte gepoker van Almeida en Thomas, wist hij de schade te beperken tot 25 seconden. Maar alsnog, een flinke tik. Hij is na de valpartijen van de afgelopen weken niet meer okselfris, of hij is ziek, of hij is gewoon �berhaupt niet meer zo goed. Leeftijd zou in ieder geval geen issue moeten zijn, als je ziet hoe de bijna 37-jarige Thomas ineens weer uit de dood is herrezen. Ik word daar heel erg moe van, moet ik heel eerlijk toegeven. Geraint Thomas begon het jaar met een 88e plaats Down Under, hij werd 45e in Cataloni�, 15e in de Tour of the Alps en nu is hij ineens weer een van de allerbeste klimmers ooit. Slaat nergens op. Je weet dat die 88e plaats Down Under zijn echte niveau is, dat maakt deze perfect getimede superpiek enorm irritant. Maar goed, Almeida is dan weer UAE en daar valt ook genoeg op aan te merken. De waarheid is waarschijnlijk wel dat Geoghegan Hart en Evenepoel hier nog een klein stukje bovenuit hadden gestoken, maar daar komen we natuurlijk nooit meer achter.

Het maakt deze laatste week wel weer een stukje interessanter. Roglic is niet oppermachtig, hij is zelfs heel kwetsbaar. Was het slechts een slechte dag of is hij gewoon minder? Gaan Almeida en Thomas, die nu 18 seconden uit elkaar staan, elkaar nog kunnen lossen? Vragen genoeg. Antwoorden gaan we niet meteen krijgen, want na de Monte Bondone staat er nu een volledig vlakke rit op het programma. We krijgen een paar uur de tijd om na te babbelen over de vorige rit. De eerste rit na de laatste rustdag leverde in ieder geval iets op, deze rit gaat sowieso niets opleveren. Een massasprint, of misschien een paar vluchters die het halen. Niet iedere rit kan een bergrit zijn, maar dit hoeft ook weer niet.




Deze parodie op een etappe gaat van start in Pergine Valsugana, een plaats waar de Giro vorig jaar nog doorheen reed op weg naar Lavarone, waar uiteindelijk Santiago Buitrago zou winnen. In Pergine Valsugana, gelegen in de provincie Trente, niet ver van de gelijknamige hoofdstad, wonen ongeveer 21.000 mensen. De plaats ligt in de regio Trentino-Zuid-Tirol en de lokale toeristische website, visittrentino.info, heeft in het Italiaans een interessant stukje geschreven over de plaats. Ze moeten alleen nog even iemand inhuren voor de vertaling, want die lijkt voor verbetering vatbaar: Pergine Valsugana is een nijver stadje uit de tijd van de Renaissance met een zekere historische interesse. Het ligt enkele kilometers buiten Trento. Het is de hoofdplaats van de "hoge" Valsugana. Het is dichtbevolkt, sterk commercieel gericht, maar ook typisch traditiegetrouw. Boven Pergine steken de oude torens uit van een middeleeuws kasteel. De omgeving leent zich tot dagtochten en diverse sportieve activiteiten, van golf tot dragon boat (een antiek Chinees vaartuig dat deel is gaan uitmaken van de plaatselijke sporten). Bezoekers komen er dus aan hun trekken zowel wat cultuur als natuur, sport en vermaak betreft: Pergine Spettacolo Aperto is na dertig jaar bestaan nog steeds een van de origineelste in zijn soort. In het centrum zijn mooie plekjes, zoals Via Maier, een van de mooiste woonwijken uit de Renaissance, met diverse kunstwerken die van herenhuizen gaan tot oude kerken. Rondom het stadje worden op de heuvels bosvruchten verbouwd en zijn er mooie meren: Pudro, Madrano en Canzolino, en de grotere meren Caldonazzo en Levico.Pergine Valsugana ligt op slechts enkele kilometers van de originele Valle dei Mocheni, een etnisch eiland met heel oude tradities midden in een fabelachtig mooie, woeste natuur. Typisch traditiegetrouw, etnische eilanden, nou, ja, zoiets. Het roadbook noemt ook het kasteel van Pergine, blijkbaar kun je vanuit iedere straat in het centrum naar dit kasteel kijken. De Via Maier komt ook voorbij, met dus de gebouwen uit de renaissance. De Via Pennella en de Piazza Municipio, daar moet je ook even doorheen wandelen als je er dan toch bent. Het lokale parkje, Parco Tre Castagni, zou ook de moeite moeten zijn. Van dit park kun je door een bos omhoog lopen naar het kasteel, aanrader. Pergine Valsugana beschikt over z'n eigen koers, de Trofeo Alcide Degasperi. Een 1.2-koers, waar vooral beloften aan meedoen. Die koers wordt verreden tussen Bassano del Grappa en Pergine Valsugana, waarbij de startplaats en finishplaats steeds gewisseld worden. De Baby Giro kwam hier ook al eens voorbij, nu is het dan dus tijd voor de volwassen Giro.



Vorig jaar reden de renners dwars door Pergine Valsugana, om vervolgens aan een klim te beginnen. Die optie bestaat, maar daar maken we nu geen gebruik van. We gaan het eerste deel van deze rit door de vallei fietsen en bereiken daarna de Povlakte, waar we dan weer de rest van de dag blijven. Een bijzonder onaantrekkelijke rit, derhalve. Eentje die weinig toelichting behoeft. Op een paar kleine uitzonderingen na rijden de renners de eerste 75 kilometer van de rit over de hoofdweg door de vallei vals plat omlaag richting Bassano del Grappa. De wegen zijn grotendeels breed, meteen van in het begin. Na zeven kilometer koers komen de renners uit in Levico Terme, waar Fredje Wright ooit een rit won in de Baby Giro. In deze omgeving rijden we door een tunneltje en langs een meertje. We fietsen dwars door Levico Terme en vervolgen daarna weer een tijd onze weg door de vallei, voor er een klein klimmetje gaat volgen in de buurt van Roncegno Terme. Anderhalve kilometer loopt de weg omhoog aan 4%, een kans voor wat sterkere vluchters om weg te rijden uit het peloton. Na dit klimmetje dalen we weer af, terug naar de vallei. We komen na 22 kilometer uit in Borgo Valsugana, waar vorig jaar nog een rit van start ging. Een rit die enigszins te vergelijken valt met deze rit. Ook een vlakke rit in de derde week. Die rit eindigde in Treviso, waar de renners tijdens deze etappe ook zullen passeren. In Treviso won Dries De Bondt in de sprint van Edoardo Affini en Magnus Cort, het peloton kreeg het niet voor elkaar om de vroege vluchters op tijd in te rekenen. Cort had daar zijn trilogie al moeten voltooien, maar Dries had zo'n dag. Een aantal kilometer volgen we nu het parcours van die rit, met het verschil dat we toen nog iets meer het binnenland gingen verkennen om net wat meer hoogtemeters bij elkaar te verzamelen. Borgo Valsugana, voorzien van een kasteel, is de geboortegrond van Matteo Trentin. Maar die is er weer niet, ziet twee jaar op rij een passage in zijn geboortedorp aan zich voorbij gaan. Enfin, buiten Borgo Valsugana volgt er een tweede klimmetje, soort van. Het gaat twee kilometer omhoog aan 3%, nou, poe. Na dit klimmetje dalen we snel weer af naar de vallei en in die vallei blijven we tot in Bassano del Grappa. Een kilometer of 50 rijden de renners over dezelfde weg. Het peloton fietst door een schitterend decor, overal zijn de mooiste bergen te zien. Jammer alleen dat we geen enkele berg beklimmen. Over een brede weg onmerkbaar omlaag richting Bassano del Grappa, veel meer hoeven we niet te weten.



Na 76 kilometer komen we uit in Bassano del Grappa, de woonplaats van Marco Frigo. Ook de plaats waar Andrea Pasqualon werd geboren, Bassano del Grappa is een van de wielerbolwerken van Itali�. Met renners als Manuele Boaro en Alex Tolio komen er meerdere huidig of voormalig profs vandaan. Het is ook de finishplaats van de Veneto Classic, een 1.1-koers die afgelopen jaar nog door de kaaklijn van Marc Hirschi werd gewonnen. In de Giro van 2020 ging er nog een rit van start in Bassano del Grappa, een plaats die verder toch ook vooral enige bekendheid heeft te danken aan de Monte Grappa. In de Giro van 2014 eindigde er nog een klimtijdrit op die klim, helaas slaan we de berg nu net als alle andere bergen over. In de plaats waar Filippo Ganna in 2020 Italiaans kampioen tijdrijden werd volgt er een licht bochtige passage, we komen vooral een aantal rotondes tegen. Buiten de stad komen we vrij snel uit in het dorpje Ros�, waar na nog een paar bochten met 83 kilometer op de teller de eerste tussensprint van de dag zal volgen. We bevinden ons inmiddels in de Povlakte en daar gaan we de rest van de etappe blijven. Voorbij de tussensprint fietsen we van dorp naar dorp over brede en vlakke wegen. Behoorlijk rechte wegen ook, de renners komen aardig wat rotondes tegen maar als we die even over het hoofd zien is dit de simpelste tocht ooit. Deze rit kan alleen gered worden door het weer. Tussen de dorpjes in vinden we vooral veel landbouwgrond, het terrein is dus met enige regelmaat behoorlijk open. Met wat wind erbij zou je waaiers kunnen krijgen, maar uiteraard gaat het niet waaien. Wel wat kans op regen, dus we kunnen kijken of de renners nog ergens op hun bek gaan. Maar beter is het om niet te kijken, dit wordt echt heel erg kut. Na 97 kilometer komen de renners uit in Castelfranco Veneto, een bijzondere stad. Tijdens de Giro van 2021 reden we ook al door deze stad en toen kwam ik tot de conclusie dat zo ongeveer de helft van het Italiaanse peloton afkomstig is uit Castelfranco Veneto. We noteren: Alessandro Ballan, Matteo Priamo, Matteo Tosatto, Marco Bandiera, Matteo Busato, Paolo Simion, Leonardo Basso en Samuele Batistella. Niet allemaal toppers, maar toch een aardig gezelschap. Priamo was ooit de dopingkoerier van Emanuele Sella, die nam zijn werk dus heel serieus. Battistella deed mee aan de Giro, maar zit inmiddels ziek thuis, zielig voor die jongen. In de Baby Giro van 2021 kwam er een rit aan in deze stad, gewonnen door niemand minder dan Ben Healy, ja!



Van Castelfranco Veneto rijden we naar Treviso, ook een bekende stad. Het is eigenlijk ��n lange weg rechtdoor, af en toe onderbroken door een rotonde. We rijden over het platteland en treffen daarom vooral plattelandstaferelen aan. Na 119 kilometer rijden de renners met een boog om Treviso heen, de stad waar Dries De Bondt vorig jaar een rit won. Ook de stad waar Mark Cavendish ooit een etappe won en waar Jan Ullrich in 1999 wereldkampioen tijdrijden werd. De stad van Pinarello ook, vorig jaar reden we nog een rondje langs de fabriek. De renners fietsen snel voorbij Treviso, als de stad achter ze ligt blijven ze gewoon over een brede weg rijden midden door het grote niets. Vooral veel akkers hier, af en toe een rotonde. Helemaal niets, heel bijzondere rit weer. We zetten inmiddels koers richting de kust en na een tijd scheren we langs de rand van de lagune van Veneti�. Die stad ligt een eind verderop, maar de lagune is groot. In de buurt van de route ligt ook San Don� di Piave, waar wereldburger Pavel Sivakov werd geboren. De voormalige Rus heeft daarna zijn hele leven in Frankrijk gewoond, maar hij had dus tijdens deze rit eigenlijk bijna door zijn geboortedorp moeten fietsen. Zijn gebrek aan stuurmanskunst besliste anders. Marco Marcato en Moreno Argentin komen uit dezelfde plaats, maar ik speel een beetje vals want we fietsen daar helemaal niet dooreen. We fietsen wel langs de lagune af richting Jesolo. Via Jesolo rijden de renners naar Lido di Jesolo, waar na 166 kilometer de bonussprint van de dag zal volgen. Zo snel kan een voorbeschouwing ook gaan. Lido di Jesolo is een bekende plaats in de Giro, in het verleden kwamen hier meerdere ritten aan. Voor het laatst in 2015, toen won Sacha Modolo in de sprint voor Nizzolo en Viviani. Jesolo ligt dus in het uiterste noorden van de Laguna Veneta, bij de monding van de rivieren Piave en Sile. In de tijd van de Romeinen maakte Jesolo blijkbaar zelf nog deel uit van de lagune en werd het dorp oorspronkelijk gesticht op een eilandje, jeetje. Lido di Jesolo, iets verderop, is volgens Wikipeida in 1928 ontstaan als kuuroord van het tuberculose-instituut van Treviso. Inmiddels is het een van de grootste badplaatsen aan de noordelijke Adriatische Zee en kan het zo'n 80.000 gasten herbergen. Het heeft een 15 kilometer lang zandstrand, en in geval van een onrustige zee heeft het zo'n 200 zwembaden tot zijn beschikking. 200 zwembaden, tering.



Nog 31 kilometer te gaan tot de finish. In het restant van deze floprit fietsen de renners continu langs de kust richting finishplaats Caorle. Over die resterende kilometers zou je ontzettend veel kunnen vertellen, maar dat is helemaal niet nodig. De wegen blijven vlak, breed en behoorlijk recht. Heel even rijden de renners over een smallere weg langs een kanaal, maar dan komen ze na een lange bocht alweer op een gigantisch brede weg terecht. In alle dorpjes langs de kust komen de renners wel de nodige rotondes tegen en een paar bochten, maar veel makkelijker dan dit kunnen ze de parcoursen niet uittekenen. Af en toe is het terrein een beetje open, dit is zo'n rit waar je alleen met hulp van de weergoden iets van kunt maken. En meestal als je een beroep doet op de weergoden geven ze niet thuis, zo ook nu. Op een kilometer of 15 van het eind komen de renners in de buurt van Duna Verde een gekke rotonde tegen waarna de weg iets smaller wordt. Duurt ook niet lang, vrij snel wordt het weer breed, waarna we op tien kilometer van het eind uitkomen in Lido Altanea. Hier gaan de renners bij een rotonde naar rechts, meteen daarna komen ze een gekke bocht tegen waar het uiteindelijk naar links gaat. Hierna rijdt men rechtdoor Porto Santa Margherita binnen. In dit plaatsje aan de kust volgt merkwaardig genoeg een behoorlijk technische passage. De organisatie heeft de finale van de rit wat leuker gemaakt door er heel wat bochten aan toe te voegen, lijkt het. In Porto Santa Margherita, op ongeveer acht kilometer van het eind, is het continu draaien en keren. Rotondes, bochten, wat vluchtheuvels. Een onnodig ingewikkelde passage, vooral omdat we buiten Porto Santa Margherita weer uitkomen op de brede doorgaande weg die we bij de rotonde in Lido Altanea verlieten. Een omweg van een paar kilometer, om het peloton na deze slaperige dag op een lang lint te trekken? Buiten Porto Santa Margharita komen de renners zowaar een paar hoogtemeters tegen, ze rijden via een brug over de rivier Livenza. Na deze brug gaat het rechtdoor over een brede weg tot op vijf kilometer van het eind, we bereiken Caorle en hier komen de renners twee rotondes tegen. Bij de eerste gaan ze rechtdoor, bij de tweede slaan ze rechtsaf. Na de bocht fietsen we weer over een brug, weer een paar hoogtemeter! Bij het afdalen van deze brug komen we uit bij een schuine bocht waar normaliter veel vluchtheuvels liggen, dat mag wel even weggehaald worden. Verder gaat het relatief rechtdoor tot op vier kilometer van het eind, terwijl we langs de vissersbootjes van Caorle fietsen. Met minder dan vier kilometer te gaan komen de renners uit bij een rotonde, hier slaan ze linksaf. Beetje een gekke rotonde, maar goed. Rechtdoor tot op twee kilometer van het eind daarna, als we een paar flauwe bochten even negeren. Langs het strand fietsen we over de Lungomare, maar daar finishen we nog niet. Met ongeveer twee kilometer te gaan komen de renners een scherpe bocht naar links tegen, een paar meter later volgt een tweede scherpe bocht naar links, waarna het rechtdoor gaat tot op 1300 meter van het eind. Op dat punt komen we dan weer een scherpe bocht naar rechts tegen, na een flauwe bocht naar links een paar meter verderop fietsen we onder de vod door. In de slotkilometer komen de renners op 600 meter van het eind een scherpe bocht naar links tegen. Na deze bocht gaat het rechtdoor naar de finish over een brede en vlakke weg. Toch nog een vrij hectische finale, dat had soepeler uitgetekend kunnen worden.




De parodie op een rit eindigt in Caorle, een plaatsje met 11.128 inwoners in de provinci� Veneti�, regio Veneto. De Giro was nog nooit in Caorle, maar de mensen van ciaotutti.nl zeer zeker wel. Zij schrijven dermate lovend over Caorle dat ik bijna zelf zin krijg om de stad te bezoeken: Felgekleurde huisjes, smalle straatjes en kleine piazza’s �n een schitterende lagune – stuk voor stuk ingredi�nten die je aan Veneti� doen denken. Hier in Caorle heerst echter, zeker op een vroege voorjaarsochtend, nog een diepe rust. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom de wereldberoemde Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway op slag verliefd werd op dit stadje en op de lagune. Zeker niet als je weet dat je vanuit Caorle zo kunt neerstrijken op het achttien kilometer lange zandstrand… Als je door het historisch centrum van Caorle wandelt, lijkt het alsof je in een miniatuurversie van Veneti� terecht bent gekomen, met de smalle straatjes (calli), de kleine pleintjes (campielli) en felgekleurde huizen, die je ook op Burano ziet. De huizen zouden in deze felle kleuren geschilderd zijn zodat ze goed opvallen vanaf zee, ook bij mistig weer. Vroeger bestond het centrum van Caorle uit drie eilandjes, die met elkaar verbonden waren door vier bruggen. Er waren op dat moment nog geen wegen en je kon je alleen verplaatsen over de kanalen, waar de vissershuisjes op uitkeken. Om de infrastructuur te verbeteren, begon men halverwege de achttiende eeuw met het dempen van de grachten. Een straatnaam als Rio Terr� delle Botteghe herinnert hier nog aan. De grachten in Caorle zijn dus grotendeels verdwenen, maar daardoor kun je wel heerlijk ronddwalen in een doolhof van straatjes. Nou, zo gaat het nog een tijd verder. Een van de opvallende kenmerken van Caorle zijn rieten vissershutjes, de zogenaamde casoni. In deze hutjes verbleven de vissers in de winter, als ze niet naar zee konden. Ernest Hemingway belandde tijdens de Eerste Wereldoorlog in deze regio en tijdens de Tweede Wereldoorlog keerde hij terug, waarna hij na beide oorlogen Caorle bezocht en daar spontaan verliefd werd op het dorp. Hij schreef blijkbaar ook een boek waarin Caorle diende als decor. Ze houden hier blijkbaar jaarlijks een Hemingway-festival, om de man te eren die hier uren ronddobberde in een bootje in de lagune. De volgende gebouwen moet je vereren met een bezoekje: Kijk binnen in de kathedraal van Caorle op het Piazza Vescovado, gebouwd in romaanse stijl met Byzantijnse elementen. Deze kerk dateert van 1038 en is het oudste gebouw van het stadje. In de kathedraal kun je onder andere vijftiende-eeuwse fresco’s en schilderijen van de Venetiaanse School bewonderen. Beklim de klokkentoren van Caorle, een van de weinige overgebleven ronde klokkentorens die er al sinds de elfde eeuw staat. De toren is achtenveertig meter hoog en is zeker de klim waard. Na tachtig traptreden wacht een schitterend uitzicht over de zee en de lagune. Wandel naar het Santuario della Madonna dell’Angelo, oorspronkelijk gewijd aan de aartsengel Micha�l, gebouwd in 1761 op de overblijfselen van een kerk uit de zesde/zevende eeuw. De plek van het heiligdom is bijna magisch: net buiten het stadje aan het einde van de pier, aan zee. En dan sluit je af met een bezoekje aan de vismarkt. Fantastisch.



De renners hebben even een dag kunnen genieten van het goede weer, maar er komt opnieuw regen aan. In startplaats Pergine Valsugana wordt het overdag een graad of 20, terwijl er gedurende de hele dag flink veel kans op regen is. Een zekerheid, eigenlijk. Veel wind is er dan weer niet, maar wel een beetje tegenwind in de vallei. Lichtelijk ongunstig voor de vluchters. Halverwege de rit, rond Treviso, zal het 25 graden zijn. Ook kans op regen, maar net wat minder. Als we de Povlakte bereiken krijgen we waarschijnlijk met betere omstandigheden te maken. Wel nog steeds een klein beetje tegenwind. Niet veel, maar genoeg om een klein groepje vluchters het leven zuur te maken. Aan de kust in Caorle moeten we het doen met 23 graden, terwijl het aldaar waarschijnlijk eerder droog zal blijven. Op het moment dat we langs de kust gaan rijden staat er een beetje zijwind, maar het zal niet hard genoeg waaien om de renners heel erg nerveus te maken. Tegenwind in de laatste 500 meter, mochten we gaan sprinten dan is een vroege sprint geen goed idee. Ik kan het iedereen van harte afraden, maar als je deze rit wil zien moet je rond 12:45 inschakelen bij Eurosport. Een aantal minuten later zal de neutralisatie voorbij zijn en gaat de rit officieel van start. De aankomst wordt verwacht tussen 17:01 en 17:25. Ergens rond die tijd moet je ook maar inschakelen, met wat mazzel zijn ze al binnen en zie je een herhaling van de sprint.



Een vlakke rit in de derde week van een grote ronde, het verleden leert dat dit niet automatisch tot een massasprint hoeft te leiden. De laatste paar jaar in de Tour zien we dat zo'n rit steevast naar de vluchters gaat en ook in de Giro wil dat nog wel eens gebeuren. Vorig jaar nog, toen een vergelijkbare rit in Treviso eindigde waar de bvba Dries De Bondt met de zege aan de haal ging. Het is de derde week, dus zijn de renners moe. De sprintersploegen zijn vaak uitgedund, sommige sprinters zijn al uit koers, ga zo maar door. Ook dit jaar is dat weer het geval. We zijn bijvoorbeeld iemand als Pedersen kwijt, waardoor Trek nu niets meer gaat doen. Andere sprinters zijn er nog wel, maar zijn knechten verloren, of ze zijn nog bezig met andere dingen. Ackermann is in koers, maar UAE zal niet de hele dag voor hem op kop gaan rijden. Die hebben andere dingen aan hun hoofd, zeker na de prestatie van Almeida op Monte Bondone. Kortom, dit zou zomaar een dag voor de vlucht kunnen zijn. Het hangt wel een beetje af van de vlucht. Als er drie random renners van Corratec en Bardiani in de kopgroep zitten valt dat te controleren. Alhoewel, dat ging ook ooit mis. Damiano Cima zegt hallo. Ook dat was een rit in de derde week, voor de sprinters een gevaarlijke week. Als de kopgroep uit meerdere renners van de grotere ploegen bestaat hebben de sprintersploegen die niet mee zijn een behoorlijk groot probleem. Al worden ze wel gered door de tegenwind. Praktisch de hele dag wind tegen, ook al is er dan niet heel veel wind. Maar tegenwind is hoe dan ook een nadeel voor de vluchters. Daarom ga ik uiteindelijk toch maar voor een sprint. Het kan prima voor de vluchters zijn, maar de balans slaat voor mij door naar de sprinters. Je blijft wel een beetje met de vraag achter wie er precies gaat controleren, maar dan zul je zien dat heel Astana ineens op kop begint te boren weet je wel. Ach, zijn die jongens ook niet voor niets in koers gebleven.
1. Milan. Gaat zijn paarse trui nog even een stukje paarser maken.
2. Ackermann. Moet het allemaal alleen doen, kan hooguit rekenen op Ryan Gibbons. Dat gaat weer een meltdown opleveren, zin in.
3. Cavendish. Het einde van zijn tijdperk komt steeds dichterbij. Om het afscheid een beetje glans te geven gun ik hem nog wel een podiumplaats. Geen winst, dat gaat me dan weer te ver.
4. Gaviria. Kwam als laatste binnen tijdens de vorige rit, zo'n beetje. Echt fris is ie dus niet meer, maarja, veel andere sprinters zijn er ook niet meer over dus dan kom je toch bij hem uit. Amper een fatsoenlijke sprint gereden tot nu toe, iedere keer wel iets tegengekomen. Nu zal ie vooral botsen op het feit dat ie geen benen heeft.
5. Mayrhofer. DSM zal stug blijven volharden met dit non-talent. Het zal voor de dagjesmensen amper opvallen, maar DSM is een heel merkwaardig clubje.

quote:

Op woensdag 24 mei 2023 15:12 schreef heywoodu het volgende:
Leuk om even een kort interviewtje te hebben op een rustig moment tijdens de koers

Voegt zo'n kerel op de motor toch nog �ets toe.

Ik neem aan dat Blythe nu uit koers wordt gehaald, want dit mag dus niet.

quote:

Op woensdag 24 mei 2023 15:18 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Pff, serieus?

Wat is dat nou weer voor geneuzel van de UCI/Giro/wiedanook?

Het zal wel iets zijn met het be�nvloeden van de koers, ofzo.

quote:

Op woensdag 24 mei 2023 15:28 schreef showtimer het volgende:

[..]
Karsten noemde je zojuist.
Er is iemand die wel vaker voorbij komt, met de zeer merkwaardige naam, Heywood U. Cuddleme

A wild showtimer appeared.