[Giro] Etappe 12: Bra - Rivoli #1

Tappa 12: Bra - Rivoli, 185 km

De vorige rit heb ik niet gezien, niet met het idee dat dat een groot probleem zou zijn. Nou, dat bleek een misvatting. Voor de rit begin was het feest al begonnen, zo'n beetje heel Quick Step haakte af wegens corona, terwijl nog meer renners ziek achterbleven in het hotel. Laat een peloton een aantal dagen door de regen rijden en je krijgt geheid met een hoop abandons te maken. Een van mijn Eritrese vrienden haakte ook af met griepverschijnselen, het leven is oneerlijk. De koers ging toch verder, want de koers wacht op niemand. In de eerste kilometers reed er een vrij slap kopgroepje weg, met Laurenz Rex als top dog. De kopgroep kreeg nooit een grote voorsprong, want het was de bedoeling van het peloton om te gaan sprinten. De rit had vrij simpel moeten zijn, maar het werd toch weer een ander verhaal. Onderweg reden we over een paar klimmetjes en dus kwamen er ook een paar afdalinkjes voorbij. Het weer was net iets beter dan de vorige dagen, maar helemaal droog was het nog steeds niet. De afdalingen waren bochtig, glad en verraderlijk. Ineos reed normaal iedere afdaling op kop, maar ze sloegen een keertje over en dat liep meteen slecht af. Covi schoof onderuit in een bocht en hij nam de gehele top drie van het klassement in zijn val mee. Thomas, Roglic, Geoghegan Hart, allemaal lagen ze daar, naast nog een hoop renners van Ineos. Thomas viel op Covi en had eigenlijk weinig last, Roglic liep een paar schaafwonden op en Geoghegan Hart eindigde in de ambulance met een gebroken heup. Weer een favoriet weg, we houden bijzonder weinig over. Sivakov lag er ook bij en die verloor uiteindelijk bijna 14 minuten aan het eind van de dag. Zo sta je als Ineos met vijf renners in de top 11 en zo niet meer. Voor de koers zijn de ontwikkelingen van de laatste dagen ontzettend jammer, nog voor we de bergen bereiken en we een fatsoenlijk gevecht tussen de favorieten hebben gezien hebben een hoop toppers de strijd al moeten staken. Niet veel later werd Oscar Rodriguez van de fiets gereden door een renner van Trek, hij kopte eerst een verkeersbord en daarna botste hij tegen een huis aan. Ook zijn Giro hield daardoor meteen op, bepaald geen favoriet maar het is wel een beetje tekenend voor het hoge tempo waarin de renners sneuvelen. Na deze tragische gebeurtenissen gebeurde er niet heel veel meer, geloof ik. Vanuit de kopgroep hield Laurenz Rex het langste stand, maar ook hij werd ruimschoots op tijd ingerekend. De finale was vrij eenvoudig, op de laatste twee kilometer na. Een paar rotondes, bij een van die rotondes ging het uiteraard weer mis. Gaviria ging op z'n muil en nam mijn Henok mee, weer geen goede dag voor mijn Eritreeërs. Thomas leek hier bijna voor de tweede keer op z'n bek te gaan, maar kwam uiteindelijk met de schrik vrij. Met een flink uitgedunde groep gingen we vervolgens sprinten. Op 500 meter van het eind zat een lastige bocht naar rechts, met daarna een duik naar beneden. Je kon daardoor met flink wat snelheid aan de sprint beginnen, maar dat wil niet zeggen dat je ook al meteen op 400 meter van het eind je sprint moet inzetten, Mads Pedersen. Lekker de hele dag je ploeg op kop zetten en dan met zo'n mokerdomme sprint komen aanzetten, mijn hemel. Uiteraard hield hij het niet vol tot het eind, hij werd overvleugeld door Cavendish en Ackermann. De zelfverzekerde Duitser leek probleemloos naar de zege te sprinten, totdat ineens vanuit de achtergrond de paarse man kwam opzetten. Jonathan Milan bevond zich in de laatste bocht nog een half uur achter de rest, maar hij stoomde op, sprintte iedereen lachend voorbij en gooide zichzelf ook nog naast Ackermann in de allerlaatste meters. Hij leek ogenschijnlijk zelfs voorbij Ackermann te gaan, maar de fotofinish was onverbiddelijk. Een paar millimeter voorsprong voor Ackermann, die zijn eerste zege van het jaar boekt. Toch weer een enerverende dag. Ik durf nu dus geen voorspellingen meer te doen over de volgende dag. Op papier ziet het er niet heel spannend uit, maar waarschijnlijk eindigen er weer 20 renners in de ambulance.




Etappe 12 gaat van start in Bra, een stad met een naam die in het Engels echt ontzettend hilarisch is. Bijna net zo hilarisch als het fietsenmerk BH. Wikipedia komt vaak met informatie waar je eigenlijk weinig aan hebt, maar de pagina van Bra zit eigenlijk wel lekker in elkaar. Bra is een stad en gemeente in het zuiden van de regio Piëmont, in de provincie Cuneo. De stad ligt op een heuvel hoog boven de rivier Tanaro. Het gebied werd al lang voor de jaartelling bevolkt. In de tweede eeuw voor Christus werd door de Romeinen op enkele kilometers van Bra de stad Pollentia gesticht (het huidige Pollenzo). Deze plaats lag op het punt waar de belangrijke wegen Emilia Scauri en Via Fulvia bijeen kwamen. Uit deze periode resteren alleen nog de ruïnes van een amfitheater bij Pollenzo. Pas in de twaalfde eeuw werd Bra een zelfstandige gemeente. Pollenzo wordt ook genoemd door het roadbook, onder meer omdat hier de University of Gastronomic Sciences zich bevindt. Bra is tegenwoordig een belangrijk industrieel en agrarisch centrum in de streek Roero. In het monumentale centrum voert de Barokstijl de boventoon zoals bij het Palazzo Comunale en de kerk Sant'Andrea. Een ander belangrijk gebouw is het laatgotische Palazzo Traversa. In Pollenzo, dat ook deel uitmaakt van de gemeente Bra, staat de kerk San Vittore uit de 19de eeuw. Deze is 's avonds op een bijzonder fraaie manier verlicht. In het roze zeker, haha. Leuk. Op culinair gebied speelt de stad een belangrijke rol. In Bra wordt onder andere de worst Salsiccia di Bra gemaakt en een kaassoort die de naam van de stad draagt. Iedere twee jaar wordt in de stad de kaasmanifestatie Cheese gehouden. Deze wordt georganiseerd door de internationale beweging Slow Food die haar hoofdvestiging in Bra heeft. Dit wordt bevestigd door het roadbook, fijn. Op de heuvel boven Bra bevindt zich La Zizzola, ook nog wel een opmerkelijk gebouw. In de stad met veel barokarchitectuur is de Giro wel eens eerder geweest, in 1994 kwam hier een rit aan die werd gewonnen door Massimo Ghirotto. In 1999 ging er nog eens een keer een rit van start, maar veel meer historie is er dan ook weer niet. Weinig bekende wielrenners ook, ze moeten het hier van Alberto Nardin hebben die ooit nog eens twee jaar voor Androni reed.


Een roze gebouw ter ere van de Giro, nooit eerder vertoond.

Deze foto is genomen vanuit de gastronomische universiteit van Bra, in Pollenzo. Kicken locatie. Hier zit ook ergens de Banca del Vino, een kicken wijnkelder.

En nog een random fotootje van Bra zelf. Teleurstellend dat het standbeeld niet is voorzien van een bh.

Goed, tijd om te gaan fietsen. We vertrekken in het centrum van Bra, daarna rijden we tijdens de neutralisatie richting Pollenzo, waar we passeren langs al die historische bouwwerken. Buiten Pollenzo gaat de rit vervolgens officieel van start. De rit begint met drie vlakke en rechte kilometers, daarna passeren we een joekel van een rotonde en vervolgens moet er een volle kilometer aan 6% geklommen worden naar het dorpje Cherasco. De brede weg loopt via een paar haarspeldbochten omhoog, waarna we dwars door het centrum van het schattige Cherasco fietsen om vervolgens het dorp ook weer te verlaten via een paar haarspeldbochten, ditmaal in dalende lijn. De weg is breed, dus zou dit niet al te moeilijk moeten zijn, maar ik durf er deze Giro eigenlijk niets meer over te zeggen. Het wordt een interessante dag voor de vluchters, dus het kan zomaar zijn dat er renners zijn die hier al veel risico willen nemen. Beneden komen we uit bij een dubbele rotonde, daarna fietsen we over de Tanaro en daarna begint meteen de tweede klim van de dag. Nu gaat het zes kilometer aan 5% omhoog richting het dorpje La Morra. In principe geen al te lastige klim, de weg gaat vrij gelijkmatig omhoog. We komen een paar stroken aan 6% tegen, terwijl het in de buurt van het gehucht Mascarelli ook even een paar meter wat vlakker is. De weg omhoog is bochtig, daar zullen de aanvallers blij mee zijn. Je bent hier vrij snel uit het beeld, ook omdat het decor allesbehalve kaal is. Het wegdek laat soms wel te wensen over, maarja, dat is nu eenmaal Italië. Na 13 kilometer koers komen we boven in La Morra, het is een zeer pittig en explosief begin van de rit. Ik hou ervan als ritten op zo'n manier beginnen, je kunt hier de boel meteen laten exploderen. In La Morra is de doortocht vrij smal, we komen in het centrum een paar bochten en een rotonde tegen, waarna we buiten het dorp tussen de wijnranken door gaan afdalen richting Barolo. Het dorpje Barolo is vooral bekend vanwege de gelijknamige wijn, die bij mij dan weer vooral bekend is als gevolg van het helaas beluisteren van de podcast van de pratende kaasrasp en zijn wormvormig aanhangsel. Ik heb het dan natuurlijk over Laurens ten Dam en Steven Bolt, de mannen van Live Laugh Love Live Slow Ride Fast. Ie-de-re podcast begonnen ze eerst met een half uur geneuzel over wijn, vooral Barolo. Dat zou het helemaal moeten zijn. Nou, ze kunnen hier in Barolo mooi hun wijn houden, deze jongen drinkt alleen txakoli. Mensen die tegenwoordig nog steeds naar die podcast luisteren mogen stoppen met lezen, ik neem geen halve maatregelen. De omgeving is mooi, jammer alleen dat die twee onverlaten het volledig voor me hebben verpest. Het smaakt hier helemaal naar gravel ineens. Na 19 kilometer komen we uit in Barolo. De afdaling is lastig, we komen meerdere haarspeldbochten tegen en het asfalt is hier amper bestaand, terwijl je zou denken dat het een regio is waar het geld tegen de plinten klotst.




Barolo is een droge rode wijn uit het gelijknamige dorp of een van de omliggende dorpen in Piëmont, een Italiaanse wijnstreek ten zuiden van Turijn. Het wijnbouwgebied waar barolo gemaakt wordt, is ongeveer 1200 hectare groot. Een bijnaam van de wijn was al in 1860 "Wijn van koningen en koning van de wijnen".[was het niet Joop die dit altijd zei?] Barolo wordt gemaakt van de nebbiolo-druif. Met buurman Barbaresco en de Toscaanse Brunello di Montalcino vormt barolo het trio beste rode wijnen van Italië. Barolo ruikt naar teer, viooltjes en rozen. Kloteviolen, dan toch. De afdaling naar het dorp toe was dus behoorlijk technisch, toch al snel een stuk of vijf haarspeldbochten. Nadat we weer afscheid hebben genomen van een aantal klassementsrenners trekken we snel verder naar de volgende klim, een langere klim die wel twee keer wordt onderbroken door een afdaling. Het gaat dus eigenlijk drie keer kort achter elkaar omhoog, niet op een al te spannende manier. De eerste klimmetjes van de dag waren nog wel interessant, nu begin ik het vermoeden te krijgen dat we hier vooral zijn voor de mooie plaatjes. We moeten uiteindelijk naar het noorden, maar fietsen nu een rondje ten zuiden van Bra, vooral om de wijngaarden rond Barolo in het zonnetje te zetten. De weg kronkelt eerst een paar kilometer vals plat omhoog tussen de wijngaarden en de heuvels van Barolo door. Na een tijd slaan we linksaf en dan beginnen we aan een klim van twee kilometer richting Monforte d'Alba. We beginnen met een kilometer aan 6% en daarna eentje aan 4%, kom je mooi uit op een gemiddelde van 5%. Boven in Monforte d'Alba rijden we in het centrum even over de keitjes, een paar bochten later verlaten we het dorp en beginnen we aan een afdalinkje van een kilometer. Stelt weinig voor, drie bochten later loopt de weg alweer omhoog. Er gaat de komende vijf kilometer geklommen worden richting het dorpje Roddino. Dit deel van de klim stelt bijzonder weinig voor, we komen een paar strookjes aan 6 à 7% tegen, maar gemiddeld genomen komen we nergens Een paar kilometer aan 4%, normaal gesproken niet het terrein om het verschil te maken. Als we door Roddino zijn gereden gaat het nog een keer een kilometer naar beneden, de wat smallere weg omlaag kent twee bochtjes die de moeite van het noteren waard zijn. In de derde bocht loopt de weg alweer omhoog, het derde en laatste deel van de klim volgt. Richting Pedaggera gaat het een kleine vier kilometer aan bijna 5% omhoog. Het gemiddelde gaat vooral de hoogte in door een kilometertje aan 7%, de andere drie kilometer zijn een stuk minder boeiend. Een lekker bochtig weggetje omhoog, na 37 kilometer bereiken we het hoogste punt van deze klim van derde categorie. De explosieve start van de rit zit er nu zo'n beetje op, er komt een lange fase aan die normaal gesproken minder interessant zou moeten zijn.




Op de top van de klim slaan we in het dorpje Pedaggera linksaf, waarna we een tijd over een brede weg gaan afdalen. Dat afdalen begint overigens niet meteen, het is eerst een paar kilometer vrij vlak. We komen onderweg een paar rotondes tegen, bij een van die rotondes gaat het in het dorpje Tre Cunei naar links en vanaf dat moment gaat het 16 kilometer omlaag richting Alba. De afdaling begint terwijl de renners over een brede weg fietsen. Ze komen een paar stevige bochten tegen, waarna we voorbij een rotonde in Montelupo Albese op een smallere weg terechtkomen. Deze weg is wel redelijk bochtig, maar de afdaling ziet er nog steeds niet al te interessant uit. Kan liggen aan het feit dat het maar een een procent of drie naar beneden gaat. Na een tijd komen we uit in de buurt van Diano d'Alba, een dorpje gelegen op een heuvel tussen de wijngaarden in. Weer wijn. Richting Diano d'Alba gaat het halverwege de afdaling nog even anderhalve kilometer omhoog, aan een procentje of vier. Eenmaal boven in Diano d'Alba beginnen we meteen aan het tweede deel van de afdaling, richting Alba gaat het nog eens zeven kilometer omlaag. De afdaling begint in het centrum met een stuk rechtdoor over steentjes, altijd lachen natuurlijk. Even verderop slaan we scherp linksaf een kort tunneltje, ook humor. In het restant van de afdaling gaat het vrij stabiel aan een procentje of vier omlaag over een vrij brede weg. We komen nog de nodige bochten tegen, maar het ziet er niet al te spannend uit. Beneden komen we uit in Alba, waar een aantal bochten en rotondes liggen. Na 56 kilometer fietsen we door deze stad, waar in de Giro van 2020 een rit richting Sestriere van start ging. Dat was de laatste bergrit van de ronde, gewonnen door de man van de gebroken heup, Geoghegan Hart. De dag van de ondergang van Wilco Kelderman, in de steek gelaten door de ploegwagen. Hindley nam het roze over, maar zou die trui na de afsluitende tijdrit moeten overdragen aan Geoghegan Hart. Sterkte, Tao.



Alba is de stad waar enkele bekende wielrenners geboren zijn, maar waar ze niet opgroeiden. Mateo Sobrero, om er maar eentje te noemen. Tijdens de Giro van 2021 reden we ook nog door deze stad heen, op weg naar Canale. Daar zou uiteindelijk niemand minder dan Taco van der Hoorn net uit de greep van het peloton weten te blijven. De doortocht in Alba in de Giro van 2023 is vooral voorzien van een hoop rotondes, ook buiten de stad komen we er nog een paar tegen. Over het stuk dat nu volgt wil ik het liefst zo min mogelijk vertellen. We rijden de komende kilometers van dorpje naar dorpje over vlakke wegen, de grootste obstakels die we tegenkomen zijn een hoop rotondes. Corneliano d'Alba is een van de dorpjes waar we doorheen fietsen, hierna zetten we koers richting Baldissero d'Alba en dit dorpje ligt op een heuveltje. Via een iets smallere en haarspeldbochtrijke weg gaat het anderhalve kilometer omhoog aan 6,6%, voorlopig het laatste klimmetje. Buiten Baldissero d'Alba loopt de weg een tijdje vals plat omlaag, paar flauwe bochten erbij, waarna we uitkomen bij een rotonde. Voorbij die rotonde bereiken we een brede weg, die we heel wat kilometers gaan volgen. We zijn aangekomen in de Povlakte en de Povlakte, dat is geen vriend van mij. We steken de hele vlakte over en ik steek ook het liefst zo snel mogelijk over. Na een paar kilometer over de brede en rechte weg gereden te hebben fietsen de coureurs na 80 kilometer door Ceresole d'Alba, waar de eerste tussensprint van de dag volgt. Na de tussensprint volgen we nog heel wat kilometers de brede en rechte weg, die eigenlijk alleen zo nu en dan wordt onderbroken door een rotonde. Na 90 kilometer bereiken we Carmagnola, waar we via een rotonderijke weg met een boog om het centrum heen zullen fietsen. Na nog wat rotondes maar verder vooral veel rechte en brede wegen komen we een kilometer of acht later voorbij Carignano. Daar kwam Bartolomeo Aimo vandaan, een verdienstelijk coureur 100 jaar geleden. In de buurt van Carignano fietsen we over de Po, dolletjes. Veel open terrein hier, maar, spoiler: geen wind. Van Carignano rijden we op een aantal rotondes na rechtdoor verder richting Candiolo, over een brede en vlakke weg dwars door het Turijnse platteland. Zaaddodend deel van de rit, niet te doen. In Candiolo komen we weer een bochtig rondje vol rotondes om het centrum heen tegen, waarna we niet veel later langs Stupinigi zullen fietsen. Dit is een locatie die u zou kunnen kennen, in de Giro van 2021 ging hier een rit van start, die zou eindigen in Novara alwaar Tim Merlier zou winnen. Jachtslot Stupinigi (uitspraak: Stoepiniedjie) is een Rococo-paleis, ontworpen door de Spaanse architect Filippo Juvarra. Het "slot" is gebouwd voor het huis Savoye tien kilometer buiten Turijn. Het staat sinds 1997 op de UNESCO-lijst van werelderfgoed en is toegankelijk voor publiek. Zo.



Bij het jachtslot hebben we 114 kilometer afgewerkt, nog maar een kilometer of 70 te gaan. Voorbij Stupinigi komen we weer een hoop rotondes tegen, vooral als we met een boog om de volgende stad heen gaan fietsen, ditmaal Orbassano. Na onze tocht om de stad heen waar dit jaar Milaan-Turijn, gewonnen door ONZE Arvid de Kleijn, eindigde, fietsen we langs Rivalta di Torino, waar naast rechte, vlakke en brede wegen toch ook nog wat rotondes liggen. De rotondes blijven nadien wel een paar kilometer achterwege als we van Rivalta di Torino naar finishplaats Rivoli rijden. Bij het betreden van Rivoli komen we dan wel weer een rotonde tegen, we komen hier ook meteen op de lokale lus terecht. De renners mogen twee keer door Rivoli fietsen vandaag, ze werken nu alvast de laatste kilometers af, die nu dus nog niet de laatste kilometers vormen. De bochten van wat later de laatste drie kilometer zal zijn worden nu alvast aan een grondige inspectie onderworpen. Na 132 kilometer fietsen we al eens over de finish, daarna komen we voorbij de finish een stuk of zeven rotondes tegen tot aan het eind van de stad Rivoli. Veel rotondes, de Povlakte is een one-trick pony. Buiten Rivoli fietst men vals plat omhoog richting Buttigliera Alta, waar na 140 kilometer de bonussprint van de dag zal volgen. Voorbij deze bonussprint gaat de rit na een lange pauze eindelijk weer beginnen. We fietsen een aantal kilometer vooral rechtdoor over een brede weg, vals plat omlaag. Uiteraard wordt deze tocht wel een paar keer onderbroken door een rotonde, het zal ook weer eens niet. De renners komen uit in Avigliana, waar een lichtelijk technische passage in het centrum op ze wacht. Ze verlaten vervolgens het dorpje, blijkbaar een van de mooiste van Piëmont, en fietsen langs een van de twee meren van Avigliana af naar de voet van de belangrijkste klim van de dag. Avigliana is overigens de sterfplaats van Giovanni Valetti, de Girowinnaar van 1938 en 1939. Hij werd geboren in Vinovo, daar rijden we tijdens deze rit ook praktisch langs, daarom verdient hij wel even een vermelding. Nog meer vermelding verdient het feit dat de Colle Braida op ons wacht. Voorbij het meer duiken we rechtsaf de wat smallere Via Sacra di San Michele in, de komende 11 kilometer zijn de moeite.



De Colle Braida is een klim in twee delen, we beginnen relatief simpel met een gedeelte van vier kilometer aan 6%. De smalle weg is bochtig en leidt dwars door een bos, maar op een halve kilometer aan 7,6% na komen we voorlopig geen schokkende percentages tegen. Na de eerste vier kilometer van de klim komen we in het gehucht Mortera uit, hier volgt een afdaling van een kilometer. Dit afdalinkje kent een paar korte bochtjes, die snel achter elkaar komen. Niet heel erg ingewikkeld, maar toch even opletten. Aan het eind van dit best steile afdalinkje gaat het ook gelijk weer steil omhoog. In het vervolg van de klim rijden we met een hele mooie boog om de berg heen, terwijl de percentages flink de hoogte in zullen gaan. Het eerste stuk is al meteen steil, het gaat een paar meter rechtdoor omhoog, ogenschijnlijk loodrecht. In de laatste vijf kilometer van de klim gaat het gemiddeld aan 8% omhoog, hier kunnen zelfs de klassementsrenners zich eventueel gaan roeren. Terwijl we anderhalve kilometer klimmen aan 9% zien we in de verte helemaal boven op een heuvel een opvallend gebouw. Het blijkt om Sacra di San Michele te gaan, ook bekend als de Sint-Michaëlsabdij, een klooster gelegen op de Monte Pirchiriano in de Valle di Susa. Van oorsprong was het een benedictijnse abdij en sinds de negentiende eeuw staat het klooster onder leiding van de Rosminianen. De Sacra di San Michele ligt op een denkbeeldige geografische lijn van zeven kloosters, van Ierland naar Israël, die gewijd zijn aan engelen. Deze lijn staat ook wel bekend als de Sint-Michaëlslijn. De Sacra di San Michele zou een van de kloosters zijn geweest die Umberto Eco hebben geïnspireerd tot het schrijven van de roman De naam van de roos. Het is een opmerkelijk gebouw, blijkbaar bestaan er tal van legendes rond dit klooster. Dat soort gedoe is eigenlijk niet eens nodig, het gebouw is zonder allerlei fratsen al de moeite van het bezoeken waard, en dat doen jaarlijks blijkbaar meer dan 100.000 mensen. Er komen er nu weer een stuk of 100 bij, zoveel renners zijn er nog ongeveer in koers. We houden nog een tijd zicht op het klooster terwijl het in het vervolg van de klim vooral aan 8% omhoog zal gaan. Half kilometertje aan 8,5% nog, maar verder stabiel 8%. Voorbij het klooster fietsen we over een parkeerplaatsje, bij de Colle della Croce Nera. De col van het zwarte kruis, durf ik daar wel van te maken. We gaan hierna nog eens twee kilometer verder omhoog naar de top van de Colle Braida, in de laatste meters van de klim wordt het iets makkelijker met een halve kilometer aan 7,5% en dan een paar laatste hectometer aan 4%. De top van de Colle Braida, een klim van de tweede categorie, bereiken we na 157 kilometer. Nog 28 kilometer te gaan.




De Colle Braida zat in het verleden wel eens in de Giro, maar dan moeten we helemaal terug naar het jaar 1991. Het werd dus wel eens tijd om dit mooie klimmetje en vooral de mooie Sacra di San Michele te vereren met een nieuwe bezoekje. Bijzonder profiel wel van de organisatie overigens, ze hebben het stukje in dalende lijn even niet meegerekend en komen daardoor aan een klim van 9,8 kilometer à 7,1%, terwijl de klim dus een kilometer langer is met dankzij het afdalinkje ook een laster gemiddeld. Enfin, na de klim volgt er een afdaling van zeven kilometer richting Giaveno. De eerste vijf kilometer van deze afdaling zijn ontzettend lastig en technisch. We komen heel veel haarspeldbochten tegen, terwijl we vooral door bebouwd gebied fietsen. Nog meer kansen om een huis te koppen. Het gaat behoorlijk steil omlaag, op een bepaald punt zelfs aan meer dan 10%. Het wegdek is niet al te fantastisch en ook niet superbreed, dus kunnen we deze afdaling makkelijk voorzien van het label lastig. Flink wat haarspeldjes, maar in de laatste twee kilometer van de afdaling gaat het dan weer meer rechtdoor naar beneden op een vals platte manier tot in Giaveno. In dit plaatsje, waar we passeren op 20 kilometer van het eind, komen we wel wat bochten en rotondes tegen in het centrum. Na nog wat rotondes buiten het centrum komen we terecht op een weg die we de komende zes kilometer volgen tot in Trana. De weg loopt nog wat verder omlaag, maar dan op zo'n manier dat je er amper iets van merkt. Een zeer brede en behoorlijk rechte weg tot in Trana, dat is dan wel even welkom na zo'n technische afdaling. Eenmaal in Trana slaan we linksaf en dan fietsen we een tijdje vals plat omhoog over een brede weg richting Reano. Bijna twee kilometer aan 3% gemiddeld, zo, hallo. Paar haarspeldbochtjes erbij waardoor het zowaar op een echte klim lijkt, amai. Op een kilometer of 12 van de finish komen we boven in Reano, waar de renners uitkijken op een Disneykasteeltje.



We slaan rechtsaf in Reano en daarna fietsen de renners over dezelfde weg verder rot in finishplaats Rivoli. De weg loopt de komende kilometers vooral vals plat naar beneden, terwijl we in Reano wat straatmeubilair tegenkomen. Buiten Reano rijden we dan weer door een bos verder, waar de weg een beetje slingert, maar niet op zo'n manier dat je echt moet sturen. Dat moet dan wel weer bij de volgende rotonde die we tegenkomen, het is de dag van de rotondes. Na een tijd wordt de weg wat rechter, en ook steeds vlakker. We komen langs Villarbasse, tegen deze tijd zien we hopelijk geen Warbasse op kop fietsen. Het terrein is ineens volledig open, wat interessant zou zijn als het gaat waaien, maar het gaat niet waaien. Voorbij Villarbasse komen we nog een rotonde tegen en dan even verderop in Corbiglia nog een, maar eigenlijk rijden we op de simpelste der manieren terug naar Rivoli. Met iets meer dan drie kilometer te gaan komen we een klein stukkie vals plat omhoog tegen, en een rotonde. Na die rotonde gaat het dan weer vals plat omlaag richting de volgende rotonde, de rotonde waar we een x-aantal kilometer geleden het lokale circuit betraden. Toen kwamen we van rechts en gingen we rechtdoor, nu slaan we linksaf. Tot de vod van de laatste kilometer rijden we nu vooral over zo goed als vlakke wegen, die niet helemaal recht zijn. We komen met net iets meer dan twee kilometer te gaan een soort chicane tegen, daarna op anderhalve kilometer van het eind een behoorlijk lange bocht naar rechts, terwijl de weg een stuk smaller wordt. We fietsen na deze bocht ineens door een random woonwijkje, waar wat verkeersremmer op de weg staan geposteerd. Doe die maar even verwijderen, danku. In aanloop naar de slotkilometer loopt de weg een paar hectometer omlaag, waarna we bij het betreden van die slotkilometer aan een enorm lange bocht naar links beginnen. Eigenlijk drie bochten naar links achter elkaar, goed en wel. Na de derde bocht, de scherpste van de drie, loopt de weg ineens omhoog. Liefst 200 meter lang loopt de brede weg stevig omhoog, met pieken tot 8%. Gemiddeld komen we uit op 6,5%, blijkbaar. Het vlakt snel weer af, en dan slaan we op 400 meter van het eind linksaf. Hierna gaat het rechtdoor tot aan de finish, over een brede weg die zo goed als vlak is. Het is weer een finale, zeker.




In Parijs heb je de Rue de Rivoli, vernoemd naar de finishplaats van vandaag, zou je denken. Blijkt niet zo te zijn, schijnbaar zijn er nog meer Rivoli's in Italië ook. De Rivoli waar we vandaag finishen is een plaats in de provincie Turijn, regio Piëmont, waar een kleine 49.000 mensen wonen. Wikipedia weet niet veel over Rivoli te melden, behalve dat er een golfprofessional, judoka en autocoureur vandaan komen. Steef voegt daar twee wielrenners aan toe, zonder uitslagen. De Giro is hier eigenlijk nog nooit geweest, alleen in 2016 reden we een keer door de stad heen op weg naar andere oorden. Dat was in de rit met aankomst in Pinerolo, waar Moreno Moser zich in de luren liet leggen door een duo van Quick Step. Milaan-Turijn, een koers die bij voorkeur niet in Turijn eindigt of in Milaan van start gaat, kwam vorig jaar aan in Rivoli. Het was een editie zonder Superga, een kolfje naar de hand van de sprinters dus. Mark Cavendish, nog met de Patbonus, trok aan het langste eind. In Rivoli staat een kasteel, ontworpen door Filippo Juvarra in het begin van de 18e eeuw, bedoeld als residentie van het Koninklijk Huis van Savoye. Die hadden in deze omgeving nogal wat residenties, zoals bijvoorbeeld dat jachtslot in Stupinigi, maar het kasteel in Rivoli schijnt nooit afgemaakt te zijn. In het deel dat wel af is zit een museum, zelfs voorzien van een eigen pagina. Komt ie, he: Museo d'Arte Contemporanea del Castello di Rivoli of het Museum van Hedendaagse Kunst van het Kasteel van Rivoli is een Italiaans museum gewijd aan hedendaagse kunst. Een museum van Hedendaagse Kunst is gewijd aan hedendaagse kunst. Kunst. In Rivoli staan verder naar het schijnt nog wat interessante kerkjes en paleisjes, maar mijn reisadvies is negatief.



Het zou zomaar kunnen dat we met een droge dag te maken krijgen. Schokkend. Gedurende de dag is er wel wat kans op regen, maar 20% is hoe je het ook wendt of keert geen 100%. Er is bijna geen wind, terwijl het in Bra overdag een graadje of 18 wordt. In Rivoli is er een iets grotere kans op regen, maar ook daar blijft het vermoedelijk gewoon droog. Eveneens 18 graden en geen wind, relatief gezien een zeer aangename dag voor de renners. De rit begint om 12:25 en na een neutralisatie van 15 minuten gaan we er dan echt aan beginnen. Is Eurosport er de hele dag bij? Lijkt me wel. Wij ook? Nou, ik zou het begin alvast wel meepakken, ja. Iedereen wil in de vlucht, dat kan bijna niet anders. Ergens tussen 17:04 en 17:33 zien we vervolgens Ben Healy drie minuten voor de rest over de finish bollen.



Dit wordt een dag voor de vluchters. De Colle Braida is te lastig voor de sprinters en niet lastig genoeg voor de klassementsrenners. Of nouja, misschien ook wel, als je zin hebt is er op die klim veel mogelijk. Maar ik denk nu juist dat er heel weinig animo is onder die mannen, zeker als ze de volgende rit met de eerste echte bergrit te maken krijgen. De sprintersploegen, sowieso allemaal al gedecimeerd, gaan dit nooit kunnen controleren. En al zou het wel lukken, dan winnen de sprinters alsnog niet. Nee joh, dit wordt een rit voor de vluchters. Daar hoef je niet lang over na te denken. Je moet alleen even vijf juiste namen noemen, dat is dan weer een stuk lastiger.
1. Healy. Saai, maar wel geloofwaardig. Enige risico dat hij loopt is dat de rest geen zin meer heeft om met hem rond te rijden en dat iedere aanvalspoging die hij opzet tot mislukken gedoemd is. Maar als het hem toch lukt om in de kopgroep van de dag terecht te komen heeft de rest een groot probleem.
2. McNulty. Nu dan toch uiteindelijk een keer in de vlucht? Wordt tijd. Zul je zien dat de zeer onsympathieke en levensgevaarlijke Jay Vine dadelijk wel in de eerste de beste vlucht zit en McNulty niet.
3. Amanuel. Is bezig aan een bijzonder sterke Giro, al heeft het hem nog weinig opgeleverd. Al dat werken voor Pedersen is zonde, vooral als je hem op een meter of 400 van het eind de sprint al ziet inzetten. Dit is weer een dag waar hij voor zichzelf kan gaan. Hopelijk met enig succes.
4. Zana. Filippo, de Italiaans kampioen van Jayco. Dit zou een ritje kunnen zijn voor Matthews, eventueel, maar met zijn onthoofde ploeg is het weer eens een stuk slimmer om een mannetje in de aanval te sturen. Wellicht Matthews zelf, maar dan ligt Zana nog meer voor de hand.
5. Rota. De laatste keer dat ik Lorenzo Rota van de BV Lorenzo Rota noem, beloofd.

quote:

Op donderdag 18 mei 2023 12:32 schreef Van_Poppel het volgende:
Bauke heeft vandaag een droomplan

De finish halen?