[Giro] Etappe 10: Scandiano - Viareggio #1

Tappa 10: Scandiano - Viareggio, 196 km

We hebben alweer een volle week Giro achter de rug. Geen al te spannende week, er is vrij weinig gebeurd. De Giro begon met een tijdrit langs de trabocchi van de Abruzzen. Die tijdrit werd enorm overtuigend gewonnen door Remco Evenepoel en toen hadden we allemaal al genoeg gezien. Boeken toe, deel die trofee maar vast uit. Liep net iets anders. Blijft een merkwaardige sport, he? De eerste rit in lijn werd verrassend gewonnen door Jonathan Milan, de wild sprintende Italiaan was David Dekker te snel af. Veel goede sprinters zijn er niet in de Giro en de paar fatsoenlijke sprinters die er wel zijn lieten het die dag mooi afweten. Ze namen wel wraak, want het sprintje lichtjes heuvelop in Melfi werd gewonnen door Michael Matthews, voor Mads Pedersen en Kaden Groves. Na twee sprints werd de vierde rit een prooi voor de vluchters. Een aankomst bij Lago Laceno, waar we getuige waren van een sprint tussen Aurelien Paret-Peintre en Andreas Leknessund. De Fransoos was sneller dan de Noor, maar de Noor nam wel de roze trui over van Evenepoel. En Leknessund wist die roze trui te verdedigen tot de 9e rit, geen geringe prestatie. De vijfde rit was alvast best hectisch, met name dankzij het weer. Het regende bijna de hele dag en dankzij de regen en een hond ging Evenepoel vroeg op de dag al een keer onderuit. Daarna ging op een paar kilometer van de finish Roglic traditiegetrouw op z'n snufferd, waarna Evenepoel besloot om voor de tweede keer te vallen. Het leverde uiteindelijk weinig tijdsverschillen op, terwijl Kaden Groves de sprint won. Een dag later fietsten we van Napels naar Napels en die rit eindigde in extremis in een sprint. Alessandro De Marchi en Simon Clarke reden heel lang voorop, maar in de laatste kilometer gingen ze spelletjes spelen en daardoor werden ze op 300 meter van het eind overruled door het peloton. Pedersen schaamde zich er een beetje voor, maar hij ging toch met de ritzege aan de haal en voltooide zo zijn trilogie. In iedere grote ronde een rit gewonnen, dat kunnen er niet veel zeggen. Al is voor sommige renners überhaupt één rit winnen in welke grote ronde dan ook al een prestatie op zich. Davide Bais. Die won een van de meest beschamende ritten die we met z'n allen ooit hebben gezien. We gingen naar Campo Imperatore, op zichzelf al een kutidee, maar het pakte nog kutter uit dan gedacht. Een zeer minimale kopgroep met zeer marginale renners kreeg een gigantisch grote voorsprong aangeboden, terwijl het peloton er de hele dag niets aan deed omdat tegenwind. Een floprit, met Davide Bais van Eolo in zekere zin als ideale winnaar. Nooit meer over hebben.

De achtste rit was wat dat betreft een stukje beter. Er reed een sterkere kopgroep weg, terwijl er zowaar wat actie viel te ontwaren tussen de klassementsrenners. De strijd om de ritzege was niet spannend, met 50 kilometer te gaan liet Ben Healy zijn medevluchters achter en hij soleerde naar de zege. In het peloton zagen we Roglic dan weer aanvallen op de laatste steile klim, Evenepoel kon niet volgen. Een teken aan de wand, weten we nu. Geoghegan Hart en Thomas konden wel mee en het drietal dat toen samen over de streep kwam is nu ineens het drietal waar we het de rest van de Giro mee mogen doen. Onder voorbehoud. Daags voor de rustdag waren we toch wel getuige van een bijzonder fenomeen. Remco Evenepoel won de tijdrit, met minder dan een seconde voorsprong ten opzichte van Thomas. Geoghegan Hart werd derde, op twee tellen van Evenepoel. Roglic werd zesde, 17 seconden toegevend. Een overwinning voor Evenepoel, die ook meteen het roze heroverde. Normaal gesproken zou je dan blij moeten zijn, maar blij was hij allerminst. Hij zag er niet al te florissant uit, weer een signaal dat er iets speelde. De lange tijdrit rond Cesena had het moment moeten zijn om gruwelijk uit te halen, om met minuten te smijten. Het werd smijten met secondjes. En een paar uur later kwam dan het bericht dat hij corona had en de Giro zou gaan verlaten. Geen donderslag bij heldere hemel, want hij kondigde al aan zich wat ziekjes te voelen en zijn 'mindere' tijdrit gaf ook het een en ander weg. Kun je nagaan, de tijdrit winnen en dat iedereen dan toch doet alsof je eigenlijk hebt verloren. Verliezen deed hij pas echt een paar uur later, van die coronatest. Positief, en dat is negatief voor de koers. De drager van de roze trui, winnaar van twee tijdritten, verlaat de Giro. De uit de anonimiteit herrezen Geraint Thomas is nu opeens de nieuwe leider, met twee seconden voorsprong op Roglic. Ineens krijgen we met een hele andere koers te maken. Het was met z'n allen tegen Remco en kijken of ze hem konden lossen in de bergen, nu zit Roglic ineens ingeklemd in een Ineossandwich. De hele koers staat op z'n kop. Corona is weer helemaal terug en gaat misschien nog wel meer slachtoffers maken. Al is het nu misschien nog wel willekeuriger dan eerst. Ben je positief dan heb je tegenwoordig zelf de keuze om wel of niet door te gaan. Quick Step koos ervoor om Evenepoel uit koers te halen, een Intermarche laat Bystrom lekker verder aanmodderen. Die willekeur maakt het misschien nog allemaal net een tikje zuurder. En je vraagt je af of de ploeg het besluit niet over de rustdag heen had kunnen tillen.

Zonder de wereldkampioen gaat de Giro toch echt gewoon verder. De Tour wacht op niemand, de Giro blijkbaar ook niet. We gaan beginnen aan de tweede week, een week waar we nu ook al het een en ander over kunnen vertellen. Beginnen doen we met een paar heuvelritten, die mogelijk toch voor de sprinters zouden kunnen zijn. De eerste rit van de tweede week is er zo eentje, van Scandiano gaat het naar Viareggio en in de eerste 90 kilometer van de rit is het bijzonder heuvelachtig, waarna het in de resterende 100 kilometer iets makkelijker oogt. De rit daarna, van Camaiore naar Tortona, begint makkelijk, maar nadien komen we wel enkele klimmetjes tegen. Vanwege de lagere percentages van die klimmetjes zou je verwachten dat dit eerder een prooi wordt voor de vluchters, maar ook hier kan het alle kanten op. Op donderdag fietsen we van Bra naar Rivoli, de bergen tegemoet. Aan het eind van deze etappe zit zo'n stevig klimmetje verstopt dat dit met een ideale rit voor de vluchters lijkt. Daarna duiken we op vrijdag Zwitserland in, via de tunnel. Het was de bedoeling om over de Grand Saint-Bernard te gaan, maar daar ligt sneeuw. Dus gaan we door de tunnel, een paar honderd meter later. De rest van de rit zou wel zo moeten blijven, dus krijgen we alsnog met de bijzonder lastige Croix de Coeur te maken, waarna er een heuse aankomst bergop volgt. Crans Montana, je moet er dik anderhalve week op wachten, maar dan heb je dan toch eindelijk de eerste echte aankomst bergop te pakken. Dat mag allemaal niet te lang duren, dus krijgen we op zaterdag met een gigantische floprit te maken. Wel een zware klim in het begin, maar daarna is het vlak tot aan de finish. Sluiten we op zondag de tweede week af met een Ronde van Lombardije in het klein. Finish in Bergamo. Geen al te beste week op papier, de organisatie heeft dit jaar nog meer dan anders letterlijk alles in de derde week gepropt. Maarja, we doen het er maar mee. Zonder Remco gaan we na de rustdag van start in Scandiano. Andiamo.




Na de rustdag trekt het peloton op een kilometer of 150 van Cesena verder in Scandiano. Dit is een plaats met ongeveer 25.000 inwoners in de regio Emilia-Romagna en de provincie Reggio Emilia. Het is een plaats met weinig koersgeschiedenis, de Giro kwam hier nog niet eerder voorbij. De Settimana Internazionale Coppi e Bartali wel, een jaar of tien geleden was het vaste prik dat er een rit van start ging in Scandiano. Eén keertje kwam er ook een rit aan in Scandiano, die werd gewonnen door de man met een naam om jaloers op te zijn, Crescenzo D'Amore. Weinig koersgeschiedenis, maar Scandiano is wel een plaats van bekende mensen. Niet echt op wielergebied, ik denk niet dat veel mensen bekend zijn met de wielertweeling Ugo en Nello Sforacchi. Werden dan ook geboren in 1922, lang geleden. Nello kon nog wel wat, maar niet genoeg om een blijvende indruk achter te laten. De familie Camellini kwam ook uit Scandiano, maar ze verhuisden al snel naar Frankrijk. Meerdere broers gingen fietsen, Fermo werd de bekendste. Hij wist in de Tour van 1947 7e te worden in het eindklassement, daarnaast won hij twee ritten. Een jaar later nam hij de Franse nationaliteit aan en liet hij Scandiano helemaal voor wat het was. Als we het wielrennen even laten voor wat het is en ons wat breder oriënteren komen we uit bij Lazzaro Spallanzani Dat was een Italiaans bioloog uit de 18e eeuw die belangrijke bijdragen leverde aan het onderzoek naar lichaamsfuncties en dierlijke voortplanting. Zijn onderzoekswerk op het gebied van biogenese was de basis voor het werk van Louis Pasteur. Zijn wikipagina levert interessante informatie op, de man hield er bijzondere experimenten op na. Zo maakte hij vleermuizen blind om te bewijzen dat die dieren op hun gehoor vliegen. Hij was ook de eerste die kunstmatige inseminatie uitvoerde bij honden, jemig. Spallanzani overleed op 70-jarige leeftijd aan blaaskanker. Na zijn dood werd zijn blaas onderzocht door collega's, en tentoongesteld in het museum van Pavia. Ook niet gering. Daarnaast is ook Romano Prodi afkomstig uit Scandiano, econoom, bankier en politicus. Van 1999 tot 18 november 2004 was hij voorzitter van de Europese Commissie. Na de verkiezingen van 2006 werd hij premier van Italië totdat hij in 2008 werd opgevolgd door Silvio Berlusconi. Premier van Italië was hij overigens ook tussen 1996 en 1998, we mogen hem dus mede verantwoordelijk houden voor de totale puinhoop die Italië is. Als we heel ver terug in de geschiedenis gaan komen we ook nog uit bij Matteo Maria Boiardo, een renessaincedichter wiens bekendste werk Orlando Innamorato is, een volgens bronnen grandioos gedicht over ridderlijkheid en romantiek. Het gedicht schreef hij in een kasteel dat nu een van de belangrijkste monumentale panden van Scandiano is, de Rocca dei Boiardo. Wil je van een afstandje naar het kasteel kijken dan moet je de Monte delle Tre Croci beklimmen, een heuvel boven de stad waar op de top drie kruizen staan. Als je de weg voorbij de drie kruizen nog een tijdje volgt kom je dan weer uit bij de Grande Quercia, een grote en oude eik tussen wat ruïnes in die door het roadbook wordt aangeprezen als iconic sight. Daarna beginnen ze over een kasteel in een ander dorp, dus ik denk dat we Scandiano niet veel meer eer kunnen bewijzen.



Na de neutralisatie gaan we buiten Scandiano van start op een brede weg. Deze weg loopt een tijd behoorlijk rechtdoor, terwijl het direct vanuit het vertrek een beetje vals plat omhoog loopt. Na een kilometer of acht fietsen we door het dorpje Viano en in de buurt van dit dorp gaat het alvast een keer anderhalve kilometer aan 5% omhoog. Een onaangekondigd eerste bultje, waar de ambitieuze vluchters alvast iets kunnen ondernemen. Buiten dit dorp volgen we nog een tijd dezelfde brede weg, die na het stevige knikje omhoog verder vooral vals plat omhoog zal lopen. We volgen de weg tot we in de buurt van Baiso linksaf een smallere weg inslaan. Die weg brengt ons naar het dorpje Baiso, gelegen op een heuvel. Een stevige heuvel zelfs, want het gaat een kleine drie kilometer aan 8% omhoog. De wat smallere weg gaat bijna meteen een tijd aan 15% omhoog, waarna het in het vervolg niet meer zo steil wordt. Vooral stukjes aan 7 à 8%, met richting de top nog een klein uitsmijtertje boven de 10%. Na 15 kilometer komen we boven in het dorpje Baiso en dan hebben de renners dus al redelijk wat uitdagingen achter de rug. Een goed begin voor de mannen die geen zin hebben in een massasprint. Na heel wat stevige bochten omhoog slaan we in het centrum van Baiso rechtsaf en daarna fietsen we een aantal kilometer over dezelfde weg tot in Montefaraone. In dit stukje van een kilometer of vijf is het vooral vlak, maar het gaat ook nog even kort naar beneden met wat ondoorzichtige bochtjes erbij. In Montefaraone slaat men rechtsaf en daarna rijden we een kleine tien kilometer over een gigantisch bochtige weg richting Carpineti. De weg loopt steeds wat vals plat omhoog, terwijl het continu draaien en keren is door een groene omgeving. Ik word er een beetje duizelig van. Carpineti bereiken we na 28 kilometer en dan hebben we toch al het nodige moeten overwinnen.





Op de heuvel boven Carpineti komen we een kasteelruïne tegen, met op hetzelfde terrein ook een kerk en een restaurant. Er loopt een weg omhoog en ook voorbij het kasteel, maar de renners hebben geluk. Ze hoeven voorlopig niet te klimmen, het gaat na een rechte doortocht in Carpineti zelfs even naar beneden. Een korte afdaling met een aantal bochten, over een weg die voorzien is van een stevige hoeveelheid scheuren. Na de korte afdaling gaat het een paar kilometer vals plat omhoog richting Felina, terwijl we dezelfde bochtige weg blijven volgen, door een bijzonder groen landschap. Felina bereiken we zonder al teveel problemen na 34 kilometer, waarna er een langere afdaling op het menu staat. In het centrum van Felina slaan we linksaf, daarna rijden we langs het Castello di Felina af, wat technisch gezien alleen een toren is en geen kasteel. Een paar bochten later komt het peloton op de Via Gatta terecht, een brede weg die ze naar, jawel, Gatta zal brengen. Gatta licht aan de rivier de Secchia en richting die rivier dalen we toch maar mooi zes kilometer af. Die afdaling stelt werkelijk waar helemaal niets voor. De weg kent enkele krommingen, maar de weg is heel breed en het gaat redelijk gelijkmatig naar beneden. We bereiken probleemloos Gatta, waar we na een tocht door het centrum via een brug over de Secchia, aan de andere kant van het water loopt de weg na een bocht naar rechts meteen op. Er gaat geklommen moeten worden richting de eerste tussensprint van de dag, die na 48 kilometer zal volgen in Villa Minozzo. Het is een klim in meerdere schuifjes, in eerste instantie gaat het alvast 3,5 kilometer omhoog aan 5%. Na een kort afdalinkje, met een paar flinke bochten erbij, gaat het vervolgens twee kilometer omhoog aan 6% richting Villa Minozzo. Een lekker bochtig klimmetje, voorzien van een brede weg. We rijden omhoog tussen de bomen, maar boven komen we dus uit in een dorpje. Na de tussensprint in het dorp gaan we bij een rotonde naar links, de weg loopt meteen naar beneden. Een klein afdalinkje van een kilometer staat als volgende op het programma, zou weinig moeten voorstellen. Nadien gaat het weer twee kilometer omhoog, aan minder dan 4%. Na dit derde knikje omhoog gaat het ook weer een kilometer of twee omlaag, heel lichtjes. Vals plat naar beneden, naar de voet van de langste klim van de dag.




Na pakweg 54 kilometer koers beginnen de renners aan een klim die bijna net zo lang is als die naar Campo Imperatore. Het is qua percentages ook net zo'n teleurstellende klim, misschien nog wel teleurstellender. De komende 34 kilometer zal het gemiddeld aan 2,5 omhoog gaan naar de top van de Passo delle Radici, gesitueerd op 1527 meter boven zeeniveau. We begonnen op een metertje of 100 boven zeeniveau en eindigen op 3 meter boven zeeniveau, dat is dan nog wel een geestig gegeven. De Passo delle Radici is een klim in meerdere delen. We beginnen met een klim van acht kilometer aan 5%, terwijl we steeds dezelfde brede weg volgen. Af en toe fietsen we langs een dorpje, maar we fietsen voornamelijk door de bossen. We zien zo nu en dan wat hogere toppen in de verte liggen, daarnaast is het wegdek soms enorm pover. De klim kent vele bochten en na het eerste stuk omhoog ook een afdaling van zes kilometer. Het gaat niet bijzonder steil omhoog, maar door al die bochten en het wegdek dat zo nu en dan verre van ideaal is moeten we toch maar een beetje op blijven letten. Na de afdaling volgt er een nieuw stuk omhoog van 10 kilometer, maar dit deel van de klim is veel minder interessant. Een paar kilometer aan 4% erbij, maar daar blijft het bij. Terwijl de weg hogerop iets smaller wordt en de bossen steeds donkerder komen we voorbij het dorpje Piandelagotti. In deze omgeving loopt de weg een kilometer of vier heel licht naar beneden, je mag het eigenlijk ook gewoon vlak noemen. Het blijft wel heel bochtig, dus moet men altijd alert blijven. Richting de top van de klim volgt er dan toch nog een spannend stukje, in de laatste vier kilometer gaat het aan 6,5% gemiddeld omhoog. Bijna 7% in de laatste meters van de klim, toestanden. De top van de Passo delle Radici bereiken we 87,5 kilometer, het is een klim van de tweede categorie en dus vallen hier best wat puntjes te rapen. Op de top verlaten we Emilia-Romagna en betreden we Toscana. Een klim van 34 kilometer, met eigenlijk alleen een interessant eerste deel en een leuk laatste deel. Alles daartussen is verwaarloosbaar. Alhoewel, je zal maar een sprinter zijn. Het voordeel is dat ze nu nog meer dan 100 kilometer hebben om de boel recht te zetten, mocht dat nodig zijn. Ik gok van wel.




De klim was lang, maar werd wel regelmatig onderbroken door een stuk in dalende lijn. De afdaling van de Passo delle Radici is een totaal ander verhaal, op een klein stukje van twee kilometer na gaat het de komende 30 kilometer continu naar beneden richting Castelnuovo di Garfagnana. In eerste instantie gaat het acht kilometer naar beneden, op een pittige manier. Gelijk na de top komen de renners bocht na bocht tegen, sommige van die bochten zijn nog lastig ook. De weg kronkelt ongenadig omlaag door het bos, maar na acht kilometer komen we in de buurt van het dorpje Casone een kort klimmetje tegen van twee kilometer. Het gaat niet steil omhoog, het is een beetje veredeld vals plat. Na dit niet al te boeiende knikje gaat het nog eens 20 kilometer omlaag, op een behoorlijk gelijkmatige manier. Steeds dalen aan 5%, min of meer. Dat klinkt niet zo interessant, maar deze afdaling gaat toch een hoop gedoe opleveren. Het blijft namelijk ontzettend bochtig, terwijl het wegdek zo nu en dan vrij matig is. De weg lijkt soms ook net iets smaller te worden, terwijl we door de bossen blijven fietsen. Niet iedere bocht is op tijd zichtbaar, en tel er dan ook nog maar eens bij op dat er ook nog kans is op nattigheid. Dit wordt een ontzettend vervelende afdaling, met in het begin vooral heel veel korte en snelle bochtjes en naderhand in de buurt van Castiglione di Garfagnana een hoop haarspeldbochten. Castiglione di Garfagnan is overigens wel het eindpunt van het lastige deel van de afdaling, daarna gaat het nog een paar kilometer op een iets makkelijkere manier verder richting Castelnuovo di Garfagnana. Castiglione is wel een imponerend dorp, overigens. Het is praktisch één groot kasteel en we fietsen langs het hele kasteel af. Paar krappe bochtjes hier, maar daarna wordt het na nog een paar laatste haarspeldbochtjes een stuk eenvoudiger. Alhoewel, het gaat meer rechtdoor maar we krijgen er dan wel weer een aantal rotondes voor terug. We bereiken stedelijk gebied en dus komen we stedelijke taferelen tegen. Als we ons al op het grondgebied van Castelnuovo di Garfagnana bevinden komen we nog één laatste haarspeldbocht tegen en daarna rijden we na een korte tocht door het centrum over een drubbele brug. Na die brug slaan de renners rechtsaf en daarna duiken ze links een weg in die direct omhoog loopt. Na een eindeloze afdaling volgt nu de laatste gecategoriseerde klim van de dag. Het gaat 2,6 kilometer aan 8% omhoog naar Monteperpoli. Heb je als geloste sprinter waarschijnlijk een hele inspanning moeten doen om in de gevaarlijke afdaling terug te keren, maar na na amper drie vlakke meters meteen weer gaan klimmen tegen 8%, de rappe mannen gaan hier niet mee kunnen lachen. Een bochtig klimmetje, met ook een paar stroken aan 9%, makkelijk is het bepaald niet. De top van de klim bereiken we na 121 kilometer, op 75 kilometer van het eind. Nog steeds tijd genoeg om het een en ander recht te zetten, wellicht.




Na de klim van Monteperpoli gaat het zes kilometer omlaag, in eerste instantie op een niet al te boeiende manier. Een kilometer of drie dalen over vrij rechte en brede wegen, niks aan de hand. Maar dan komen we ineens in de zone van de haarspeldbochten terecht, er liggen er bijna tien achter elkaar op de renners te wachten. Wordt het toch weer een technische en lastige afzink, zeker als de regen op de afspraak is. Beneden slaan we voorbij al die haarspeldbochten rechtsaf, waarna we over een brede en redelijk rechte weg een tijd de loop van de rivier de Serchio mogen volgen. Na zo'n afdaling over een relatief smalle en bochtige weg is dit een welverdiende adempauze voor de renners. Hier kunnen ploegen eindelijk eens iets op poten zetten, een achtervolging bijvoorbeeld. Van Gallicano, na 125,5 kilometer, tot aan de tussensprint in Ponte a Moriano, na 154 kilometer, volgen we continu dezelfde weg. Deze weg is breed, vrij recht en het is zo goed als vlak. We rijden door een groene vallei, af en toe onderbroken door een dorpje, en in de vallei loopt het licht naar beneden, maar dan wel zo licht dat je er niets van merkt. Af en toe wordt de weg een keer in tweeën gesplitst en komt er een beetje bochtenwerk aan te pas, zoals in Borgo a Mozzano, maar dit is zonder enige twijfel het makkelijkste gedeelte van het parcours tot nu toe. 30 kilometer vol eenvoud, met een rotonde in Borgo a Mozzano en eentje in Diecimo als grootste obstakels. In Borgo a Mozzano komen we trouwens ook een brug tegen, eentje met een bijzondere dubbele naam. Ponte del Diavolo o della Maddalena. Nou, dat scheelt nogal, zou je denken. Een middeleeuwse boogbrug uit 1100, jawel! We volgen ook een tijd een spoorlijntje, het huidige stuk van het parcours is ook dermate rustgevend dat het zomaar in Rail Away zou passen. Vlak voor we de tussensprint in Ponte a Moriano bereiken steken we via een zeer hippe brug de Serchio over, de moderne brug misstaat wel een beetje in deze fraaie omgeving. De weg wordt nog een paar keer in tweeën gesplitst en we komen nog een paar flauwe bochten tegen, maar daarna moet er met 154 kilometer koers in de benen toch echt gesprint gaan worden in Ponte a Moriano. De bonussprint van de dag, op 52 kilometer van het eind.



Voorbij de bonussprint gaat het een tijdje rechtdoor verder, tot we uitkomen bij een joekel van een rotonde. Hier gaat het naar rechts, we steken de Serchio nog eens over en slaan aan de andere kant van het water linksaf, waarna we een tijdje over wat bochtigere wegen door allerlei dorpjes gaan fietsen. We bevinden ons hier overigens in de buurt van Lucca, de geboorteplaats van erkend vrouwenmepper Mario Cipollini. Lucca was ook altijd de thuisbasis van de Qhubekaploeg, onder andere mijn Eritrese vrienden gaan deze wegen als hun broekzak kennen. Na een aantal kilometer over bochtige wegen gereden te hebben komen we uit in Monte San Quirico, hier gaat het naar rechts en dan fietsen we eigenlijk tot aan Camaiore, op 12 kilometer van de finish, over dezelfde weg. De weg is breed, dat is alvast een begin. De weg is voorlopig ook nog behoorlijk vlak, fijn voor de sprinters. Het is wel lichtelijk bochtig, wat voor eventuele vluchters die net uit de greep van het peloton proberen te blijven als voordeel heeft dat ze niet lang in het zicht rijden. Er valt verder betrekkelijk weinig te zeggen over deze weg. We passeren wat dorpjes en gehuchten, waaronder Bartoli, groeten aan Michele, en buiten die dorpjes om fietsen we vooral door de bossen. De weg heeft op een paar punten een middenberm, verder is het voorlopig een vriendelijke route. Dit gaat wel veranderen in de buurt van Montemagno, in de omgeving van dit dorpje loopt de weg door een donker bos ineens een kilometer of drie omhoog. Aan 2% gemiddeld, heel intens. Het grotere probleem voor de sprintersploegen is eerder wat er na dit klimmetje gaat volgen, voorbij Montemagno kunnen de renners eerst even een paar seconden van een schitterend uitzicht genieten, maar daarna komen ze kort achter elkaar een stuk of vier haarspeldbochten tegen en een aantal andere bochtjes. De klim stelde niets voor, de afdaling is een stuk heftiger. De bochtige weg voert ook nog eens door een donker bos, terwijl de weg hier net iets smaller en slechter lijkt te zijn. Heel veel bochten kort achter elkaar, absoluut een voordeel voor de aanvallers. Buiten het bos nokken we in Nocchi met de afdaling en daarna fietsen we rechtdoor Camaiore binnen, gelegen dus op 12 kilometer van het eind. Camaiore is de startplaats van de volgende rit, dus daar vertel ik voorlopig mooi niks over. Ik kan wel nog iets vertellen over dat dorpje Montemagno, want dat piepkleine gehucht had blijkbaar ooit nog een bekende inwoner. Of nouja, bekend, ik kende hem niet, maar Giorgio Gaber woonde daar blijkbaar. Er is ook een standbeeld ter ere van hem te vinden, het feit dat het standbeeld voorzien is van een gitaar geeft al weg dat Giorgo Gaber iets met muziek deed. Als ik Wikipedia mag geloven de eerste die met Italiaanse rock kwam aanzetten, en hij zette de teatro canzone op de kaart. Sow.



Een groot gedeelte van de rit is technisch en lastig geweest, in redelijk volle finale krijgen we dus ook nog met een zeer technische afdaling te maken. Maar na die afdaling is het wel klaar, daarna is het tot aan de finish zeer simpel te noemen. Over een gigantisch brede en vlakke weg fietsen de renners langs Camaiore af, ze hoeven alleen maar op te letten voor de typisch Italiaanse scheuren in het wegdek. We passeren Camaiore en fietsen rechtdoor richting Lido di Camaiore, de badplaats van Camaiore. Onderweg komen we vier zeer aanwezige rotondes tegen, en één viaduct. Dat was het, tot op 3,5 kilometer van het eind. Met iets meer dan drie kilometer te gaan volgt er aan het strand een stevige bocht naar links. Na die bocht rijden we volledig rechtdoor naar de finish over een brede en vlakke weg. Gewoon.




Finishen doen we in Viareggio, een stad in het westen van de regio Toscane, in de provincie Lucca. De stad telt 60.669 inwoners, aldus het roadbook. Als we Wiki mogen geloven geniet Viareggio internationale bekendheid als badplaats aan de Ligurische Zee. Dit deel van de kust draagt de naam Versilia. Behalve het toerisme zijn ook de industrie, de visserij en de bloemkwekerij belangrijk voor de lokale economie. Ten zuiden van Viareggio strekt zich het grote natuurpark Parco di Migliarino, San Rossore, Massaciuccoli uit. Dit gebied omvat 23 kilometer kust, duinen, bossen en het Lago di Massaciuccoli. Viareggio is ontstaan uit een kasteel, dat in 1172 door de steden Lucca en Genua werd gebouwd als verdediging tegen de stad Pisa. Ontstaan uit een kasteel, flinke transformatie. Typisch Italiaans: Op 29 juni 2009 vond in de stad een treinongeval plaats, waarbij 27 doden en 50 gewonden vielen. Een goederentrein geladen met lpg ontspoorde bij het station, waarbij een explosie plaatsvond in het centrum van de stad. De ontploffing veroorzaakte een grote brand, die ook omliggende huizen en auto's in de as legde. Jaarlijks terugkerende evenementen in de stad zijn de praalwagenoptocht tijdens Carnaval en het Puccinifestival ter ere van de operacomponist Giacomo Puccini in juli en augustus, dat net ten zuiden van de stad wordt gehouden, in Torre del Lago Puccini. Die Puccini kwam dan weer uit Lucca, even verderop. Uit Viareggio zelf is Marcello Lippi afkomstig, de grijze voetbaltrainer die Italië naar het wereldkampioenschap in 2006 wist te leiden. Werd ook een keer of vier kampioen met Juventus en won de Champions League. Als we onze blik richten op de koers zien we dat Viareggio in recente tijden een beetje uit het oog is verloren. De afgelopen jaren hebben ze het hier vooral met vrouwenkoers moeten doen, de Premondiale Giro Toscana Int. Femminile kwam hier jaarlijks voorbij, al dateert de laatste passage ook alweer van 10 jaar geleden. De Giro, daarvoor moeten we helemaal terug naar 2002, toen ging hier voor het laatst een rit van start. Een laatste aankomst, daarvoor moeten we zelfs terug naar 1982. Toen eindigde de eerste rit van de Giro in Viareggio en ging de winst naar Giuseppe Saronni. Daarvoor wist in 1966 Giovanni Knapp ook een keer te winnen in Viareggio, het is maar goed dat de erelijst van de stad vandaag een beetje opgeknappt gaat worden. Voormalig prof Paolo Fornaciari (Mercatone Uno, Saeco, Mapei, Lampre) is afkomstig uit deze stad, waar vooral de promenade de moeite waard zou moeten zijn volgens het roadbook. Een lange straat gevuld met gebouwen die stijlen als Art Deco en Art Nouveau opgeplakt krijgen. Aan de haven staat ook nog een torentje, de Torre Matilde, maar die valt eigenlijk best tegen. Ook de genoemde Palazzo delle Muse valt een beetje tegen, maar verder is het hier vast gezellig.



Als je dacht dat we voor de rustdag slecht weer hadden, nou, maak dan je borst maar nat. Er komt een partij narigheid uit de hemel gevallen, dat willen wij niet weten. Het gaat regenen, niet meer normaal. Vooral in startplaats Scandiano en omgeving zal het gruwelijk nat zijn, de hele dag lang. Flink wat wind ook, in de eerste kilometers nog schuin in de rug ook. Nu is het wel zo dat we vrij snel gaan klimmen en dat door vrij veel beschut terrein gaan fietsen, maar het zal toch bijdragen aan net wat meer stress. Warm wordt het overigens ook niet echt, een graadje of 15 in Scandiano en 19 graden aan de kust in Viareggio. In de buurt van de finish is er net iets minder kans op regen, de regenbuien blijven voornamelijk aan de andere kant van de Apennijnen hangen. Een gruwelijk nat eerste deel van de rit, mogelijk een nat einde. Met alle klimmetjes vandaag en de vele technische passages wordt dit wel een verraderlijke etappe, toch maar opletten. In de slotfase van de etappe wel vooral een forse tegenwind, maar na de laatste bocht op 3,5 kilometer van het eind zal die flinke wind volledig in de rug staan. Als Gaviria om wat voor reden dan ook deze rit zou overleven en we gaan sprinten dan zou hij er dit keer wél verstandig aan doen om vroeg aan te gaan. Een rit die op zichzelf al niet heel makkelijk is kan dus nog wat moeilijker gemaakt worden door de weersomstandigheden. Of het daadwerkelijk gaat stormen gaan we vanaf 12:05 beleven, waarna de renners na een neutralisatie van een kwartier echt op gang worden gebracht. Tenzij ze verzuipen, dan krijgen we wellicht met andere toestanden te maken. Eurosport is er uiteraard live bij, dat mag geen verrassing heten. VTM ligt eruit, we branden een kaars voor Jan en Michel. Aankomst ergens tussen 16:59 en 17:30.



Het wordt gruwelijk nat en dus ook gruwelijk koud. Het terrein is gruwelijk grillig, vooral het eerste deel van de rit. Gruwelijk technisch, met al die duizenden bochten die de renners vandaag gaan tegenkomen. Zelfs in volle finale volgt er na een lullig klimmetje nog een buitengewoon technische afdaling. Alles bij elkaar rijden we een kilometer of 60/70 over makkelijke wegen en is de rest niet makkelijk. Nee, ik zie dit geen sprint worden. Jayco en Trek zouden natuurlijk een poging kunnen wagen om de boel te controleren, maar deze rit laat zich amper controleren. Het is net wat makkelijker om iemand in de kopgroep te posteren, lijkt mij. Het kan een tijd duren, maar normaliter gaat er een grote groep lopen en zien ze die niet meer terug. De klassementsrenners zullen hopen dat het snel beter weer wordt, maar daar lijkt het niet op. Ze zullen vooral hopen dat deze dag snel voorbij is, want het kan echt gevaarlijk worden. Op het hoogste punt van de rit is het maar een paar graden boven nul en daar waait het nog harder dan beneden. Nu zie ik niet direct veel gelegenheid om ergens een waaier te trekken, maar je gaat wel de hele dag op je qui vive moeten zijn. Enfin, tijd om vijf namen uit mijn duim te zuigen.
1. Velasco. Ik voorspel een ritzege voor Astana, mijn meest boude voorspelling ooit.
2. Cort. Trekt met zijn smerige snorretje niet aan het langste eind. Gaat tevens nooit meer een rit winnen in de Giro.
3. Cattaneo. Alle mannetjes van Quick Step mogen nu voor zichzelf gaan rijden. Lekker met z'n allen in de aanval, dat wordt lachen.
4. Albanese. We noteren Vincenzo Albanese voor weer een schitterende vierde plaats.
5. Rota. Lorenzo Rota van de BV Lorenzo Rota heb ik al eens eerder genoemd, maar toen was hij niet op de afspraak. Waardeloos bedrijf. Maar goed, iedereen verdient een tweede kans.

quote:

Op dinsdag 16 mei 2023 10:59 schreef franklop het volgende:

[..]
Dit zei @:Rellende_rotscholier vooraf. Moet zeggen dat ik niet meer exact in beeld heb hoe het vorig jaar ging.
[..]

Blijkt maar weer hoe kort van memorie we zijn. Vorig jaar was het parcours ook echt matig.