[Giro] Etappe 6: Napels - Napels #1

Tappa 6: Napoli - Napoli, 162 km

Het was echt gruwelijk nat. En dat hebben we gemerkt. Na de best slopende rit met aankomst op Lago Laceno was het peloton eigenlijk toe aan een snipperdag, maar dat kwam er niet van. Heel snel reed er een kansloos kopgroepje weg, want niemand had zin. Behalve Pinot, die sloop even mee voor de gratis bergpunten aan het begin van de rit. Maar in de afdaling kwam hij bijna ten val, omdat zijn vluchtgenoten uit de bocht vlogen. Hij liet dan maar snel lopen en bleef er een nog armoediger kopgroepje over. De kopgroep kreeg nooit veel voorsprong, het was al snel duidelijk dat we zouden gaan sprinten. Al dacht een hond daar anders over, die liep de weg op en kegelde Ballerini onderuit. Door de val van Ballerini gingen er nog meer renners op hun muil, waaronder Remco Evenepoel. Die bleef vrij lang op de grond zitten, maar het was toch een valpartij zonder erg. Of er daarna nog veel is gebeurd weet ik eigenlijk niet, ik schakelde pas weer zo'n beetje in op zeven kilometer van het eind. Een ideaal moment, want net nadat Jeroen de magische woorden had uitgesproken dat het een geschiedenisloze rit was ging Gaviria in een natte bocht naar rechts onderuit. Hij nam een hoop renners met zich mee, waaronder Roglic. Uiteraard, als Evenepoel valt kan die andere brokkenpiloot niet achterblijven. Roglic zat snel weer op de fiets, maar moest toch de achtervolging inzetten op de rest van het peloton. Alhoewel, peloton, door de val van Gaviria en co bleven er vooraan nog maar een mannetje of 30 over. Quick Step besloot te rijden, maar dat durfden ze toch niet echt helemaal door te zetten. Leknessund werd ook opgehouden door de valpartij, bijna kwam het roze voor Evenepoel dus weer in beeld. Ook bij de val: Kaden Groves. Jumbo reed het gat dicht en dus sloot Roglic met een kilometer of drie te gaan weer aan, met in zijn zog een aantal andere belangrijke renners. De hectische finale werd nog hectischer, want met amper twee kilometer te gaan besloot Evenepoel naar links te kijken en naar rechts te sturen. Een renner van Trek ging dan juist weer van rechts naar links en voile, dikke miserie. Evenepoel ging voor de tweede keer op z'n bek. Hij was ziedend, razend, pislink. Uiteindelijk vooral op zichzelf, hoop ik. Ploeggenoot Vervaeke was snel op de afspraak om de renner van Trek de schuld te geven, maar Evenepoel keek simpelweg achterom terwijl hij flink uitzwenkte. Niet slim. Het kan gebeuren, maar in het vervolg dan toch liever voor je uit blijven kijken.

Bij de val lag ook iemand als Vlasov, terwijl de net aangesloten Roglic ditmaal ontsnapte. Hij kreeg nog wel een tik op z'n been, benieuwd of hij daar veel last van gaat ondervinden, maar bleef wel op de fiets. Evenepoel heeft dan weer last van schaafwonden, een paar pijnlijke spieren en zijn heiligbeen doet ook auw, als ik het goed heb begrepen. Verre van ideaal, maar als je op één dag twee keer valt had het natuurlijk ook nog een stuk slechter kunnen aflopen. Veel pijn, maar normaliter kan hij door. De rit ging ook door. We kregen te maken met een ongeorganiseerde, spekgladde sprint. Groves, een paar minuten eerder nog op de grond, was weer helemaal vooraan geraakt en hij zat al heel snel in tweede positie. Eigenlijk een kansloze positie. Op een meter of 250 van het eind moest hij kiezen, vroeg aangaan of ingesloten worden door de rest. Hij ging vroeg aan en hij hield warempel stand. Milan, met regenjasje, kwam niet in de buurt. Pedersen ook niet. Gaviria was er niet, net als een aantal andere jongens. Groves hield stand en daardoor houdt ook een bijzondere statistiek stand. De zevende grote ronde voor Alpecin, de zevende keer op rij dat ze minstens één etappe winnen. Nog nooit een grote ronde voor Alpecin zonder ritzege. Waanzinnig knap. In totaal 13 ritten inmiddels, ik geef het je te doen. Extra knap van Groves na zijn ervaringen een paar kilometer eerder, toch weer leuk gescout door Alpecin. Mark Cavendish was ook op de afspraak, eindelijk, maar dat liep slecht af. Hij kwam al een keer bijna ten val, bleef ternauwernood op de fiets, stuurde naar rechts en kwam toen in aanraking met Dainese die naar links ging. Dainese sprintte naar de derde plaats, maar werd later als schuldige aangewezen voor de valpartij die ontstond. Cavendish schoof door het contact met Dainese onderuit, gooide Fiorelli tegen de boarding aan en nam na de finish nog een aantal renners mee. De schade lijkt bij iedereen gelukkig mee te vallen. Dainese werd teruggezet in de uitslag. Mwah, ja, het was ook niet echt handig van Cavendish om met minder snelheid zich toch weer tussen de rest te mengen na dat eerdere momentje. Dainese week natuurlijk wel flink van zijn lijn af, maar als je van achteruit komt is dat natuurlijk niet onbegruikelijk en hij had zoveel meer snelheid dat zijn idee ook weer niet onlogisch was. Het gat om in te duiken was alleen niet groot genoeg door het weer insturen van Cavendish. Die had wellicht nadat hij weggleed beter kunnen stoppen, maar het is ook wel weer te begrijpen dat hij ondanks alles graag nog eens voor de prijzen wilde sprinten. Een ongelukkige situatie, volgens echte schuldige denk ik. Maar afijn, zo werd een rit die simpel had moeten zijn toch nog best ingewikkeld. Regen in Italië, altijd vragen om problemen. Ze hebben daar een tekort aan alles, behalve gladde wegen. Na deze onverwacht spectaculaire rit staat er nu een vergelijkbare rit op het programma. Ik hoop met minder valpartijen.




Vorig jaar waren we getuige van een rit Napels-Napels, een etappe die gewonnen werd door Thomas De Gendt vanuit de vlucht. Een andere etappe dan die van dit jaar, want toen reden we een rondje ten westen van Napels om het eiland Procida te eren. Nu fietsen we wat meer naar het zuiden en draait de rit vooral om de Vesuvius, alle bedolven Romeinse steden en de Amalfikust. Maar alsnog, twee jaar op rij een Napels-Napels, moet dat? Ik zie in het archief dat ik het er vorig jaar al niet echt mee eens was:

quote:

Starten en finishen doen we in Napels. Bekend van de spreuk Napels zien en dan sterven. Voor wie enige context wil bij deze spreuk: kijk maar eens naar Gomorra. Ademhalen is reden genoeg om doodgeschoten te worden, laat dat maar aan de Napolitanen over. Gelukkig hoeven de renners niet door Secondigliano te fietsen, dat scheelt dan weer.

Napels (Italiaans: Napoli; Napolitaans: Napule) is een havenstad, de derde stad van Italië, en de grootste van de Mezzogiorno (Zuid-Italië). Napels is tevens hoofdstad van de regio Campanië (Campania) en van de metropolitane stad Napels. De gemeente telde 937.848 inwoners op 31 juli 2021. De Napolitaanse agglomeratie heeft circa 4,4 miljoen inwoners.

Napels heeft een rijke geschiedenis, kunst en cultuur, wereldberoemde gastronomie en een eigen dialect, het Napolitaans. Dit dialect wijkt dermate af van het Italiaans dat het volgens sommige taalkundigen met meer recht een taal op zich zou kunnen worden genoemd (vergelijkbaar met bijvoorbeeld de positie van het Catalaans in Spanje).

Zo, dat zijn weer teksten van Wikipedia. Napoli zou verder wel een mooie stad moeten zijn, maar lijkt me tegelijkertijd ook het ultieme pauperparadijs. Daar waar het vuilnis al 100 jaar niet meer is opgehaald, dat beeld drijft toch vooral voorbij. Blijkbaar is Giuliano Figueras de bekendste wielrenner van Napoli, maar zelfs die is onbekend. Crescenzo D'Amore hebben ze ook nog, die naam is wel 10/10. Z'n carrière ging alleen niet heel erg crescenzo, maar dat terzijde. De Giro was hier blijkbaar in 2013 voor het laatst, toen won Mark Cavendish een massasprint in de straten van deze culinaire hoofdstad. Al moet je dat niet al te serieus nemen, want uiteindelijk flikkeren die Napolitanen bijna alles in de frituur. Maar wel pas na 10 uur. SSC Napoli is de lokale club, met een stadion dat inmiddels is vernoemd Diego Armando Maradona, de bekendste voetballer die er ooit rondliep. Al zal Jeroen dit feit graag betwisten, ik denk dat de naam Dries Mertens minstens tien keer gaat vallen. In de buurt van Napels ligt natuurlijk de Vesuvius, deze vulkaan werd in de Giro van 2009 nog eens beklommen en toen won Sastre. Ik vind het een gemiste kans van de organisatie dat deze rit het zonder de Vesuvius moet doen, we hadden zomaar de twee bekendste vulkanen van het land in dezelfde ronde kunnen hebben. Shame, shame, shame. Eens even kijken, wat hebben we nog meer in Napels. Oja, de Camorra. Topstad. De renners kunnen hun dure horloges beter niet meenemen vandaag, die zijn ze anders zo kwijt.

Best een lange neutralisatie vandaag, de eerste 20 minuten rijden de renners dwars door Napels en aan de rand van de stad gaan ze officieel van start op een snelweg. Hier blijven ze maar heel kort, ze komen vrij snel een eindeloze bocht naar rechts tegen, waar ongetwijfeld iedereen weer op z'n bek gaat. Aan het eind van die bocht gaat het bij een rotonde naar links en daarna beginnen de coureurs aan een grote boog helemaal om de Vesuvius heen. Je kunt fietsen naar de top van de vulkaan, dat deden we in de Giro van 2009 nog, zoals ik vorig jaar blijkbaar ook al niet onvermeld liet. Ik wil erg graag nog eens naar de Vesuvius, maar het is ook niet voor 2023. We moeten het doen met een rondje helemaal om de vulkaan heen. Helemaal vlak is het niet rond de vulkaan, we komen in de eerste tien kilometer net iets minder dan 200 meter hoger uit. Een echte klim is dat ook weer niet. De renners fietsen van dorp naar dorp over brede wegen, die zoner enige twijfel wel spekglad zullen zijn. Van Pollena Trocchia, waar de wegen in het centrumpje wat minder breed zijn, fietsen we naar Sant'Anastasia. Hier pakken we in het centrum ook een paar bochten mee, en een weg vol plaveien. Lachen dat dat wordt joh. Na de doortocht in het centrum van Sant'Anastasia fietsen we rechtdoor verder naar Somma Vesuviana, weer een plaats die deel uitmaakt van de metropolitane stad Napels. Van Somma Vesuviana rijden we behoorlijk rechtdoor verder langs de voet van de Vesuvius af richting Ottaviano, waar we na een kilometer of 16 passeren. In Ottaviano staat het Castello Mediceo, ook wel het Palazzo Mediceo of het Kasteel der Medici. Het paleis behoorde drie eeuwen tot de familie de Medici di Ottajano, een zijtak van de heersers van Toscane in Midden-Italië, de familie de Medici. We bevinden ons in de buurt van Napels, dus de volgende passage mag u niet verrassen: Van 1980 tot 1991 was het kasteel eigendom van Raffaele Cutolo en zijn vastgoedfirma. Cutolo behoorde tot de Camorra van Napels. In 1991 confisqueerde de Italiaanse Staat het Palazzo Mediceo. Het kasteel was onbewoonbaar geworden. Pas in 2008 kon de gemeente Ottaviano het Palazzo Mediceo in gebruik nemen als deel van het Nationaal park van de Vesuvius (Parco Nazionale del Vesuvio). Het Palazzo Mediceo dient eveneens voor tentoonstellingen. Toch mooi een toonbeeld van het corrupte Italië.



Ottaviano is voorlopig het hoogste punt van de rit, na een paar bochten in deze stad gaat het een aantal kilometer relatief rechtdoor in licht dalende lijn verder richting San Giuseppe Vesuviano, en buiten dit dorp gaat het dan weer helemaal rechtdoor naar Passanti. In Passanti passeren we een rotonde en een bocht, waarna we weer even rechtdoor fietsen en daarna, ja, daarna, daarna komen we uit in Pompeï. Met 25 kilometer koers op de teller fietsen we door een van de meest bekende plaatsen van Italië. Het voelt altijd verkeerd om heel veel over dit soort toeristische trekpleisters te schrijven, omdat iedereen ze toch wel kent. Maar, voor de mensen die toevallig nog nooit van Pompeï hebben gehoord, hier een stukje Wikipedia voor je: Pompeï (ook wel: Pompeii of Pompeji) was een Antiek-Romeinse provinciestad met ongeveer 20.000 inwoners die bestond van de 7e eeuw voor Christus tot in de eerste eeuw na Christus. Osken, Samnieten, Grieken, Etrusken en Romeinen lieten er allemaal hun sporen achter. Pompeï, dat in 62 n.Chr. al door een aardbeving was getroffen, werd in 79 bedekt door as als gevolg van de uitbarsting van de Vesuvius. Het is daardoor een van de best bewaarde Romeinse steden geworden, hoewel de opgravingen gepaard gaan met erosie en vervuiling. Nadat de eerste overblijfselen al aan het eind van de zestiende eeuw werden ontdekt, worden sinds de 18e eeuw archeologische opgravingen verricht. Sindsdien zijn grote delen van de stad blootgelegd en geeft de plaats een goed geconserveerd beeld van het Romeinse dagelijks leven. Pompeï staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCOen is een belangrijke toeristische attractie die jaarlijks zo'n 2,5 miljoen bezoekers trekt. Best vervelend, zo'n vulkaanuitbarsting. Maar voor onze kennis van wat zich in het verleden allemaal heeft afgespeeld is het een geschenk uit de hemel gebleken. We weten daardoor bijvoorbeeld dat die Romeinen ontzettende geilneven waren en dat praktisch iedere kroeg ook meteen een bordeel was. Nou, die kennis hadden we niet willen missen. De erotische fresco's die je op meerdere plaatsen kunt vinden schetsen ook wel een bijzonder beeld. Maar goed, het is natuurlijk vooral om andere redenen een toeristische trekpleister. Ontzettend veel is bewaard gebleven en het is natuurlijk ook gewoon geweestig om van die mensjes te zien die nog precies in dezelfde houding zitten als op het moment dat ze werden bedolven onder de as. Enfin, Pompeï dus, best interessant. Het leuke is dat er nog steeds vondsten worden gedaan, het blijft mateloos fascinerend.




Uiteraard fietsen we niet tussen de ruïnes door, we rijden wel dwars door het moderne gedeelte van Pompeii heen en daar liggen nogal wat bochten en rotondes. We komen uit in Scafati en ook hier liggen we weer wat bochten op de renners te wachten. Na een tijd wordt het wel weer wat rechter, in aanloop naar de tussensprint in Sant'Antonio Abate. Die tussensprint volgt vroeg op de dag, na 34 kilometer koers. Een paar kilometer ervoor gaat het rechtdoor, na een bocht naar links wordt er gesprint en daarna rijden we weer rechtdoor verder richting Angri. In Angri zouden sommige renners zomaar heel boos kunnen worden, want hier ligt de voet van de eerste klim van de dag. Via meerdere bochten en rotondes betreden we Sant'Egidio del Monte Albino, waar de voet van Valico di Chiunzi ligt. Een pittige klim met een lengte van 8,3 kilometer, gemiddeld gaat het aan 6,3% omhoog. De weg omhoog is breed, kent goed asfalt en is voorzien van meerdere haarspeldbochten. Het is een relatief gelijkmatige klim. Er zit een keer een kilometer aan 7,5% in, maar supersteil wordt het nooit. Alsnog lastig voor de sprinters, hier kunnen de Jayco's en de Trekjes van deze wereld aan hun trekken komen. Het is een mooie klim in een schilderachtige omgeving, al zullen de Italianen daar vast anders over denken. Na 49 kilometer bereiken we de top van deze klim van de tweede categorie, een klim met een verhaal. In de Giro van 1997 reed het peloton ook over deze klim, weliswaar van een andere kant. De kant waarlangs we nu gaan afdalen. Als we de top bereiken kunnen we rechtdoor of rechtsaf, we gaan rechtsaf omlaag over de weg waar het in 1997 omhoog ging. Waren we rechtdoor gegaan dan zouden we afdalen over de weg waarlangs men in 1997 afdaalde. Die weg zien we nooit meer terug, want in die Giro van 1997 kwam in deze afdaling Marco Pantani ten val. Dankzij een overstekende kat, aldus de overlevering. Men is er niet helemaal zeker van of de kat wit of zwart was, maar het was in ieder geval een kat geweest die de valpartij veroorzaakte. Pantani kwam samen met een aantal andere renners hard ten val en hoewel hij de finish nog haalde zou hij een dag later afstappen. Een bittere pil voor Pantani, maar een paar maanden later keerde hij terug in de Tour, waar hij derde zou worden, en een jaar later keerde hij terug naar de Giro om die koers alsnog op zijn palmares bij te schrijven. De Tour won hij dat jaar ook maar meteen. Maar goed, in 1997 ging het dus mis in de afdaling van Valico di Chiunzi. Weer dankzij een dier, gisteren zagen we een hond en toen was het een kat. Nu gaan we langs een andere weg omlaag, een weg zonder dieren hopelijk.




Prachtige klim wel, die Valico di Chiunzi. Op de top fietsen we tussen de rotswanden door, prachtig. Na de top slaan we dus rechtsaf en volgt er een korte afdaling. De weg omlaag wordt onderbroken door een tweede klimmetje, richting de Colle San Pietro gaat het nog eens drie kilometer omhoog aan 5%. Dit tweede klimmetje is minder lastig, maar de sprinters zullen er alsnog niet blij mee zijn. Het eerste deel van de afdaling is overigens niet ontzettend lastig. Wel wat bochtenwerk en wat pover asfalt, maar zonder overstekende dieren moet dit toch lukken. Als we na 55 kilometer de top van de Colle San Pietro bereiken volgt er een afdaling van 12 kilometer richting het plaatsje Amalfi, schokkenderwijs gelegen aan de Amalfikust. De weg omlaag is behoorlijk breed, de kwaliteit van het wegdek wisselend. Terwijl we door een fraaie omgeving fietsen tussen flitsende rotswanden door komen we een boel bochten tegen. Makkelijke bochten, moeilijke bochten. Zichtbare bochten, onzichtbare bochten. Geen al te makkelijke afdaling, maar de beloning is de moeite waard. Bijna beneden zien we ineens de zee, en de eerste pittoreske dorpjes aan de Amalfikust verschijnen ook in beeld. We rijden het schitterende Ravello binnen en daar krijgen we te maken met een haarspeldbocht in een tunnel, fijn. Een paar haarspeldbochten later komen we uit in Atrani en direct daarnaast ligt Amalfi. Daar hebben ze geloof ik het woord koekoek voor uitgevonden. Hoewel er hier dusdanig veel toeristen komen dat er allerlei regels bedacht moeten worden om het gebied nog enigszins leefbaar te houden gaat de Giro ons de komende kilometers alle mooiigheid van de Amalfikust tonen. De Amalfikust of Amalfitaanse kust (Italiaans: Costiera amalfitana) is een deel van de kust van de Italiaanse regio Campania, gelegen aan de zuidkant van het schiereiland van Sorrento. Het gebied loopt van Positano in het westen tot aan Vietri sul Mare in het oosten. De Amalfikust wordt vanwege natuurschoon en cultuurgeschiedenis beschouwd als een van de mooiste kusten ter wereld. Ze staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. De kust ontleent zijn naam aan het stadje Amalfi, dat niet alleen geografisch, maar ook historisch de kern van het gebied is. Ooit bestond zelfs de Republiek Amalfi en was het een van de belangrijkste handelscentra van de Middellandse Zee, tegenwoordig handelen ze hier alleen nog maar in toeristen.



Van Amalfi volgen we de Amalfikust tot Positano, blijkbaar het einde van het gebied. De komende 16 kilometer fietsen we langs de kust van schitterend dorpje naar schitterend dorpje, steeds over bochtige en glooiende wegen. Als de wegen hier nog nat liggen hebben we mogelijk een groot probleem, want het aantal bochten hier is niet te overzien. Rechte meters zijn amper te vinden, terwijl het continu op en af gaat. De klimmetjes vallen op zich wel mee, het gaat bijvoorbeeld een keer drie kilometer aan 3% omhoog, al gaat het richting Positano ook een keer drie kilometer aan 5% omhoog. Niet alleen de dorpjes zijn mooi aan de Amalfikust, de imponerende rotswanden mogen er ook zijn, net als het vele groen en het vele blauw. De zee, de bomen, de rotsen, de dorpjes, als er hier niet zo teringveel toeristen kwamen zou je er bijna zelf willen wonen. Door al die teringtoeristen zal er ook wel het nodige aan olie op de weg liggen, dus ik hoop maar dat het droog blijft. Duizend bochten in mogelijk natte omstandigheden, dat kan best een probleem zijn. Op sommige momenten scheren we langs stenen muurtjes, één verkeerde inschatting en je ligt pardoes in de Middellandse Zee. Onderweg rijden we ook door best wat tunneltjes, terwijl we verder alleen maar mooie dingen zien. Fiordo di Furore, kijk nou.



Heel wat tunneltjes, rotswanden, bochten en uitzichtpunten later bereiken de renners Positano. Het gaat een vermoeiend deel van de rit zijn, dankzij dat al dat gedraai en al die knikjes omhoog en omlaag. De man in de helikopter zal ondertussen ook moe zijn, het zal niet meevallen om alle hoogtepunten van de Amalfikust mee te nemen. Na al dat geslinger langs de kust, met ook de nodige wegversmallingen tussendoor, vooral in de schilderachtige dorpjes, gaan we voorbij Positano een poging wagen om al dat moois achter ons te laten. We dalen nog één keer af richting de kust, niet zonder nog eens duizend bochten tegen te komen. Een paar daarvan zijn nog best scherp ook, maar het laatste deel van de Amalfikust is voorzien van een brede weg met magistraal asfalt. Bij het uitzichtpunt van Tordigliano bereiken we het laagste punt en daarna begint de volgende gecategoriseerde klim van de dag, via het dorpje San Pietro klimmen we naar de top van de Picco Sant'Angelo. Als we climbfinder mogen geloven heet deze klim de Capo di Mondo. Hoe dan ook, de klim is negen kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 4% omhoog. Dat klinkt niet heel interessant, en dat is het ook niet. Tot aan San Pietro gaat het steady aan 4% omhoog, na een wat vlakker stukje komen we richting de top nog een kilometer aan 6,5% tegen. Veel spannender dan dat is het niet, wat niet wegneemt dat het wel een schitterende klim is. Vooral tijdens het eerste deel zien we nog steeds aan de ene kant de zee en aan de andere kant de rotswanden. Je zal maar betaald krijgen om door dit decor te fietsen, jaloersmakend. Al zullen de sprinters hier ongetwijfeld niet aan het genieten zijn. Voorbij San Pietro laten we het mooie gedeelte achter ons en fietsen we door een bosrijk gebied verder naar de top van de klim van derde categorie. De top bereiken we na 96 kilometer, op 66 kilometer van het eind is het laatste gecategoriseerde klimwerk voorbij, maar we komen in het vervolg nog wel wat pukkeltjes tegen.





Door deze klim hebben we de Amalfikust verlaten, we gaan nu afdalen richting de volgende kust. Het gaat een kleine negen kilometer omlaag aan 4,6% richting Sorrento, gelegen op het schiereiland Sorrentina aan de Golf van Napels.De plaats ligt op een tufstenenplateau dat zich enkele tientallen meters boven de zeespiegel verheft. Sorrento was een van de eerste toeristenoorden in Italië. Behalve het toerisme zijn ook de citroenplantages, wijnbouw en voedingsmiddelenindustrie belangrijk voor de stad. In de Tirreno was Sorrento ooit een vaste aankomstplaats, al moeten we dan wel 20 jaar terug in de tijd. In de Giro van 2013 ging hier voor het laatst een rit van start, het was überhaupt zo'n beetje de laatste keer dat we hier passeerden. Maar voor we in Sorrento zijn moet er dus eerst nog negen kilometer gedaald worden. De afdaling is bochtig, we komen onderweg flink wat haarspeldbochten tegen. De weg is wel breed en het asfalt onberispelijk, terwijl het niet enorm steil omlaag gaat. Al met al zou deze afdaling dus prima te doen moeten zijn. Tenzij natte wegen, maar dat blijft altijd het verhaal in Italië. Na een tijd komt de zee weer in beeld, een heel eind verderop kunnen we ook de Vesuvius weer zien liggen. Eenmaal beneden aan de kust (niet die van Amalfi) rijden we eigenlijk gelijk het centrum van Sorrento binnen, waar na 108 kilometer de bonussprint van de dag volgt. Een vlakke sprint, direct na een afdaling, wel weer een grappige plek. Al zullen er op dit moment vast nog vluchters vooruit zijn. Na de tussensprint rijden we rechtdoor verder over het tufsteenplateau naar dorpjes als Sant'Agnello en Piano di Sorrento.



Op het plateau is het even een aantal kilometer zo goed als vlak, het gaat hooguit een klein beetje vals plat omhoog. We rijden een tijdje door stedelijk gebied, daarna volgen er weer wat kilometers langs de kust. We zien weer wat rotswanden, en een paar palmbomen. En de zee. Kicken wel weer, kortom. Na een tijd gaan we afdalen, in de buurt van Vico Equense. Het gaat niet alleen naar beneden, het is ook nog eens bochtig. Wederom, zou ik willen zeggen. Een brede en keurige weg, dat wel, maar dus wel weer technisch door de vele bochten. Echt rustig wordt het niet snel tijdens deze rit. Na heel wat bochten komen we uit in Vico Equense, waar het in het centrum ook weer bochtig is. Buiten het dorp fietsen we nog even langs de kust, wat meer rechtdoor. Richting Castellammare di Stabia krijgen we voor het eerst in lange tijd een keer met wat makkelijkere kilometers te maken. Een brede weg langs het water, relatief vlak, relatief bochtenloos. Blikje op de Vesuvius verderop, lekker. Eenmaal in Castellammare di Stabia wordt de rust wel weer ruw verstoord, we laten de kustlijn even achter ons en gaan twee kilometer aan 5,5% klimmen. De laatste klim van de dag, na 127 kilometer bereiken we de top van dit laatste hupje. Nog 35 kilometer te gaan als we door het dorp van Juve Stabia fietsen. Het dorp van een aantal voetballers, zoals Fabio Quagliarella en Gianluigi Donnarumma. Die laatste kan er niets meer van sinds hij geld is gaan scheppen bij PSG, lekker voor 'm. In Stabia lag het Romeinse Stabiae, dat ook al door die uitbarsting van de Vesuvius werd getroffenl. Lullig.



Na het klimmetje dalen we af in Castellammare di Stabia, waarna het in het restant van de rit vlak zal zijn. Het is heftig geweest, maar het wordt nu kalmer. De sprintersploegen krijgen nu de ruimte om orde op zaken te zetten, voor zover dat nodig is. De laatste 30 kilometer van de rit rijden we vooral door stedelijk gebied, terwijl we nog wat meer historische plaatsen passeren. Buiten Stabia rijden we een tijd behoorlijk rechtdoor richting Torre Annunziata. We rijden bijna voor de tweede keer door Pompeï, in de buurt van de Romeinse nederzetting slaan we linksaf en dan rijden we na nog wat bochten en rotondes Torre Annunziata binnen. De geboortegrond van filmproducent Dino De Laurentiis, de neef van Aurelio De Laurentiis. Die laatste is dan weer de president van de voetbalclub Napoli. Gefeliciteerd Aurelio. Ook Ciro Immobile is van hier, de spits die alleen in Italië kan scoren. In de tijd van de Romeinen lag hier de plaats Oplontis, ook vernietigd door de Vesuvius. Ook hier zijn wat historische vondsten gedaan, er zijn hier onder andere enkele luxueuze villa’s teruggevonden. Een van die villa's was van een van de vrouwen van keizer Nero, dat was me een toppertje hoor. Na een paar bochten in Torre Annunziata rijden we rechtdoor tot in Torre del Greco, waar we op 18 kilometer van het eind passeren. In Torre del Greco, waarschijnlijk ontstaan als rijke buitenwijk van Herculaneum, komen we weer een aantal bochten tegen. Daarna rijden we rechtdoor naar dat Herculaneum toe. De Italianen noemen het tegenwoordig Ercolano, maar vroeger heette het dus Herculaneum en weet je wat daar in 79 na Christus gebeurde? Nou, de een of de andere vulkaan barstte uit en bedolf de stad onder een laag lava van een meter of 19. Waar we eigenlijk een beetje met een boog om het archeologische gedeelte van Pompeï heenfietsen fietsen we juist weer zo'n beetje dwars door het archeologische gedeelte van Ercolano. In het centrum van de stad ligt een weg vol plaveien en naast die weg liggen de opgravingen van Herculaneum. Net iets minder bekend dan Pompeï, maar daarom niet minder mooi. Resten van het oude Herculaneum werden voor het eerst ontdekt in 1709 bij het slaan van een waterput. Grootschalige opgravingen vonden plaats onder Karel van Bourbon, die in de jaren 1735-1759 koning van Napels was. Via schachten en onderaardse gangen werden kostbaarheden en kunstschatten naar boven gehaald, die de koning in zijn paleis neerzette. Aan het begin van de 19e eeuw werden de vondsten geschonken aan het Nationaal Archeologisch Museum in Napels. De eerste systematische opgravingen vonden plaats in de jaren 1927-1958 onder leiding van archeoloog Amedeo Maiuri. Tegenwoordig is ongeveer een derde van Herculaneum opgegraven en zijn er vier huizenblokken blootgelegd met een oppervlakte van 200 x 250 m., 4,5 ha. van de in totaal 20 ha. Dat is toch vet, allemaal. En dan te bedenken dat er nog veel meer valt te vinden, ver onder de grond. Bezoeken die handel, als je ooit in de buurt bent.




Gedurende de hele doortocht in Ercolano rijden de renners over Italiaans plaveisel, met eventueel aanwezige regen geen ideale ondergrond. Aan de rand van Ercolano rijden we onder twee poorten door, waar de weg wat smaller wordt. We passeren langs Reggia di Portici, het Koninklijk Paleis van Portici, een van de residenties van het Huis Bourbon, koningen over Napels en Sicilië en later over de Beide Siciliën. Alle toeristische registers worden opengetrokken tijdens deze etappe. Voorbij de dubbele poort rijden we verder door Portici, waar nog steeds plaveien liggen en waar de weg inmiddels lichtjes omlaag loopt. Even later komen we uit op een mooi pleintje, waar een rotonde ligt. Hier gaat het naar links, terwijl we inmiddels over Italiaanse kasseien fietsen. Een beetje een twijfelachtige finale, begin ik ondertussen te vinden. Nog een kilometer of 14 te gaan ondertussen, en de kasseien gaan maar niet weg. Eén druppel regen en het wordt een glijbaan. Op 11 kilometer van het eind volgt er een bocht naar rechts en dan fietsen we weer over asfalt. Dat asfalt is fijn, maar we krijgen er wel een hoop bochten voor terug. Van San Giorgio a Cremano rijden we naar San Giovanni a Tudurco en onderweg komen we tal van rotondes tegen en een aantal bochten dus. We bevinden ons bijna in Napels, dus is het geen verrassing dat de weg die we nu volgen heel slecht is. We rijden na een tijd ook onder een viaduct door en op het moment dat het karretje van Google passeerde had het net geregend. Gevolg: de hele weg stond blank. Vermakelijk om door een derdewereldland te fietsen, maar ook verontrustend. Voorbij dit viaduct gaat het rechtdoor tot aan de volgende rotonde, waar we linksaf slaan. Na deze bocht gaat het rechtdoor tot op zeven kilometer van het eind. We slaan dan rechtsaf en rijden daarna een aantal kilometer door de haven van Napels. Het peloton botst op een aantal rotondes, maar eigenlijk valt het qua obstakels wel mee. De weg is best recht en best breed. Op 2,5 kilometer van de finish komt daar verandering in, de renners slaan linksaf en rijden tot aan de volgende bocht een aantal meter over kasseitjes. Ze slaan rechtsaf en rijden relatief rechtdoor tot op ongeveer 1,5 kilometer van het eind. Hier volgt een brede bocht naar rechts, waarna er vlak voor de slotkilometer nóg een brede bocht naar rechts volgt. Een flauwe naar links en dan rijden we onder de vod door. De slotkilometer spreekt vervolgens voor zich. De weg is breed en het gaat helemaal rechtdoor, op een flauwe bocht naar links aan het eind na. De slotkilometer hetzelfde als vorig jaar, toen we ook op bezoek kwamen in Napels.




In Napels zal het ongetwijfeld nog steeds ontzettend gezellig zijn. De lokale voetbalclub, SSC Napoli, werd afgelopen weekend voor het eerst in 33 jaar kampioen van Italië. De eerste titel sinds Maradona, alle reden voor een gigantisch volksfeest. Dries Mertens is vertrokken en meteen winnen ze een prijs, dat kan geen toeval zijn. In plaats van Maradona hebben ze nu Kvaradona, hartstikke leuk. Soms zijn we van mening dat voetbal geen sport is, maar als je het volksfeest zag alhier is voor sommige mensen voetbal wél een sport. Voor ons is natuurlijk alleen wielrennen een sport en we zagen vorig jaar Thomas De Gendt winnen in Napels. Dat was op zich een vermakelijke rit, met een einde waar ik wat minder goed mee kon leven. Mathieu van der Poel en Biniam Girmay zaten ook in de grote kopgroep van de dag, maar lieten zich ringeloren. De fuga de la fuga, daar moet je altijd op letten. Deden ze niet. Te laat in de achtervolging en niet meer in de buurt gekomen van het groepje De Gendt. Die won vervolgens een sprintje van een paar kreupele vluchters, zijn laatste stuiptrekking als fatsoenlijke coureur. Mathieu en Bini waren daarna even geen vriendjes, maar dat kwam later weer goed. Ik zou verder nog heel veel kunnen vertellen over Napels, maar helaas, de tijd is op. Pizza met ananas.



In Napels wordt het overdag 19 graden, terwijl er weer kans op regen is. Minder kans dan gisteren, maar alsnog is de kans redelijk groot dat er wel een buitje gaat vallen. Niet echt goed nieuws, want dit wordt een technische rit. Dat stuk langs de Amalfikust bijvoorbeeld, jawadde. Maar ook in volle finale straten vol steentjes, wat bochten erbij. We hebben gisteren kunnen zien hoe problematisch dat in potentie is. Aan een paar simpele bochten hadden we genoeg. En aan een hond en ook aan renners die niet opletten. Maar goed, dit kan zomaar weer een verraderlijke dag worden. Iets meer wind, uit het zuidwesten. Vooral in Napels zelf, de rest van de rit zou er minder wind moeten zijn. Grotendeels tegen, ter hoogte van Castellammara di Stabia wat meer schuin in de rug, maar niet direct sterk genoeg om invloed te hebben. Daarna is er dan weer vooral veel beschutting als we in de buurt van Napels terechtkomen. Tegenwind aan het eind, mocht het uitdraaien op een sprint is dat dan weer geen onbelangrijk detail. De etappe begint om 12:55, na 20 minuten neutralisatie gaan we vervolgens om 13:15 dus echt van start. Uiteraard weer helemaal te volgen via Eurosport, aankomst tussen 17:01 en 17:26.



Deze rit is te vergelijken met de vorige, al vind ik deze wel wat lastiger. Langere en lastigere beklimmingen. En dan het technische gedeelte rond de Amalfikust. Probeer hier de boel maar eens te controleren. Van de andere kant, het duurt vrij lang voor de eerste echte klim begint en tegen die tijd kan er een duo van Corratec zijn ontsnapt. Ik denk dat deze rit zomaar naar de vluchters kan gaan, maar het duurt altijd langer om op die manier vijf namen te bedenken dus ik maak het mezelf makkelijk en ga tegen mijn gevoel in voor een sprint, op die manier vijf namen bedenken is een stuk makkelijker.
1. Groves. Nou, dat verdient ie wel na de vorige rit.
2. Milan. Regenjasje dit keer uitdoen, ouwe buffelaar.
3. Pedersen. Kopieer ik nu toevallig de top drie van de vorige rit? Misschien. Dainese rekenen we niet mee, die zal na zijn wangedrag weer plaats mogen nemen op het strafbankje.
4. Gaviria. Zonder pech moet dat kunnen.
5. Stewart. Dat probeerde ik gisteren al eens, lukte niet. Poging twee.

België haalt opgelucht adem.