[Giro] Etappe 5: Atripalda - Salerno #2 Duurde lang

Tappa 5: Atripalda - Salerno, 171 km

Dat was me de etappe wel. Hoe lang duurde het voor de vlucht van de dag vertrokken was? Toch al snel een kilometer of 80. Aanval na aanval na aanval, maar niemand kwam weg. Na een aantal kilometer ontstond er een mooi groepje, maar toen reed Quick Step het gat weer dicht. Zullen ze achteraf misschien nog wel spijt van hebben gehad, want de energie die ze bij Quick Step vroeg op de dag al aan het verspillen waren kwamen ze aan het eind tekort. Arme Ballerini, voor niets de ballen uit z'n broek gereden. De rit kende nogal wat klimmetjes gedurende de hele rit, maar het was uiteindelijk niet een klim waar de kopgroep ontstond. Nee, de wegen lagen bijna de hele dag nat en dat zorgde ervoor dat de kopgroep uiteindelijk in een afdaling ontstond. Al mijn Eritrese boys toonden zich tijdens deze rit, maar het was Amanuel die in de afdaling van de Passo delle Crocelle samen met een aantal anderen ontsnapte. Het was vooral Vincenzo Albanese, een local, die zich naar beneden smeet. Na slechts een paar renners ontstond er een breukje en dus zouden we de rest van de rit gaan kijken naar zeven koplopers. Dat waren er bijna acht geweest, maar de arme Bruno Armirail belandde in een klassieke chasse patate. In de kopgroep zaten dus Amanuel en Albanese, aangevuld met de bijzonder actieve Leknessund. De Noor viel gedurende de rit minstens 50 keer aan en ondanks al die verspilde energie was hij alsnog mee met de juiste vlucht. Ook Aurelien Paret-Peintre was van de partij, net als de enige klimmer van Alpecin, Nicola Conci. Warren Barguil zat ook vooraan, maar die had vooraf al aangekondigd geen benen te hebben. Erbij voor de sier. Trek zat met twee man mee, want ook Skujins was erbij. De eerste pakweg 80 kilometer waren razend interessant, maar daarna zakte de rit helemaal in. Dat viel ook wel te verwachten, kijkend naar het profiel. Het was wachten op het ontstaan van de vlucht, daarna was het wachten op de slotklim. En zo geschiedde, al duurde het ontstaan van de vlucht gelukkig voor ons veel langer dan verwacht.

Door de slechte wegen en de nattigheid waren we getuige van een paar valpartijtjes, maar ik vond het eigenlijk nog meevallen. Verder weinig opzienbarende taferelen. UAE mistte een keer de slag, maar dat werd weer rechtgezet. Vooraan was Leknessund de bestgeplaatste renner. Het ging er vooraf al vrij uitgebreid over of Quick Step deze rit niet moest aangrijpen om het roze weg te geven. Het meest ideale scenario was dan om ook meteen het wit weg te geven, in dat opzicht was Leknessund de ideale vluchter voor de ploeg van Evenepoel. De voorsprong liep snel op naar een minuut of vier, maar toen begon Quick Step wel te controleren. Of dat nou helemaal nodig was, ik denk het niet. Na heel wat beukwerk van onder meer Cerny liet Quick Step toch weer wat meer de teugels vieren, waardoor de ritzege zeker naar een van de zeven vluchters zou gaan. Aan het eind volgde nog een steil klimmetje en op dat klimmetje moest Barguil er als eerste af. Conci viel dan weer als eerste aan, maar hij viel snel weer terug. Na een halve poging van Skujins bleven alleen Leknessund, Paret-Peintre en mijn vriend Amanuel over. Helaas toverde Amanuel een klassieke Eritrese truc uit zijn benen, hij bracht ze namelijk tot ontploffing. En KUDUS zag dat het goed was. Ik blijf altijd hoop houden dat ze een keer een klim goed gaan indelen, maar dat was ook nu weer ijdele hoop. Alsnog blij met de prestatie van Amanuel, zeker als je bedenkt dat hij hier als invaller is. Pakte ook nog bijna de bergtrui mee en passent, maar het was het uiteindelijk allemaal net niet. Door het kraken van Amanuel bleven alleen Leknessund en Paret-Peintre nog over. Leknessund leek de Fransoos even later te lossen, maar die keerde toch weer terug. Tot Karstens stomme verbazing bleek het zo te zijn dat Paret-Peintre ooit een koers had gewonnen in de sprint, dus konden we ruim op tijd concluderen dat Paret-Peintre deze etappe zou gaan winnen en dat het roze naar Leknessund zou gaan. Een volledig juiste conclusie. Zit je zo'n Paret-Peintre af te zeiken omdat ie als een ware Hubert Dupont alleen maar naar grote rondes komt om anoniem 15e te worden, wint ie een rit. Nou, lekker dan. Ook lekker: in de groep der favorieten gebeurde helemaal niets. Ja, alle knechten van Evenepoel werden gelost. Dat was geen al te best signaal. Maar dat was eigenlijk het enige signaal. Ineos reed op kop, maar niet hard genoeg om klassementsrenners in de problemen te brengen. Ze reden wellicht alleen maar om Evenepoel alsnog in het roze te houden, maar als dat de opzet was begonnen ze te laat aan hun opdracht. Leknessund gaat nu aan de leiding met een halve minuut voorsprong ten opzichte van Paret-Peintre en Evenepoel. Tussen de favorieten baarde de aankomst dus een muis, maar dat was ook de verwachting. Met het oog op de vlucht hebben we een behoorlijk vermakelijke rit gezien. Of de volgende rit ook vermakelijk wordt, nouja, dat valt nog te bezien. Je zou denken van niet.




Een paar kilometer ten oosten van provinciehoofdstad Avellino gaat de volgende etappe van start in Atripalda, een plaatsje waar ongeveer 10.500 mensen wonen. Avellino en Atripalda zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, want op het grondgebied van Atripalda zijn de resten te vinden van Abellinum, de Romeinse plaats waaruit later Avellino is ontstaan. Volgens het roadbook moeten we de volgende plaatsen vereren met een bezoekje:

quote:

Piazza Umberto I (or Largo Mercato) was one of the major markets of the Kingdom of Naples. It is now located near the Museo Palazzo (the former grain customs), which once was the primary place of grain trading for the entire Kingdom of Naples and beyond. Sitting on the Civita hill, north west of Atripalda, the Abellinum archaeological park is one of the major points of interest of the Avellino province.

Kortom, we moeten naar de lokale graanschuur/markthal en we moeten op een heuveltje in de stad de restanten van Abellinum bezoeken. Vooral voor dat tweede valt te zetten. Heel groot is het archeologisch park niet, maar we zien wel wat restanten uit de tijd van de Romeinen. Er was meer, maar niet alles dat hier is gevonden is ook hier gebleven. In het British Museum in Londen staat een marmeren beeld van een gesluierde vrouwelijke priester. Heel interessant. In Atripaldi is de Giro nog niet geweest, maar in het nabijgelegen Avellino wel. Al komen we daar ook niet bijster vaak langs. In de Giri van 2009 en 2010 ging er een rit van start in Avellino, die in 2009 eindigde op de Vesuvius. Had ik ook graag gezien tijdens de rit die na deze rit gaat volgen, maar goed, we kunnen niet alles hebben. Uit Atripaldi is overigens Giovanni Cassese afkomstig, dat was een Italiaans jurist internationaal recht en hoogleraar. Hij was de eerste voorzitter van het Joegoslaviëtribunaal en van het Libanontribunaal, beide gevestigd in Nederland. Hij wijdde zijn leven aan de bescherming van de rechten van de mens. Wij wijden ons leven aan de koers en daar gaan we nu mee verder.



Finishplaats Salerno ligt eigenlijk maar een klein beetje ten zuiden van Atripalda, we zouden de finish binnen een paar kilometer kunnen bereiken, maar dat gaan we dan dus uiteraard juist niet doen. We verlaten Atripalda richting het noorden en de rit begint opnieuw explosief. De eerste vijf kilometer zijn relatief vlak, terwijl de renners over een brede doch bochtige weg richting Pratola Serra fietsen. Buiten dit dorp beginnen we aan de eerste klim van de dag, men fietst richting het dorpje Serra en in de buurt van dit dorp ligt de top van de Passo Serra. Na 11,6 kilometer komen de renners boven op deze klim van de derde categorie, een pittig klimmetje. Het gaat vier kilometer omhoog aan 7,5%, met halverwege een bijzonder steile strook. De eerste kilometer is makkelijk, maar in de twee kilometer daarna gaat het vooral aan 10% of meer omhoog. Richting de top vlakt het weer wat af, maar dit is geen leuk klimmetje voor de sprinters en wel een leuk klimmetje voor de renners die ambitie hebben om in de vlucht van de dag terecht te komen.




De weg omhoog is breed en behoorlijk goed, op de top van de klim rijden we door een gebied vol bedrijvigheid. Een paar wijnboeren hebben zich gevestigd op deze Passo Serra, wijnranken kleuren de flanken. In de verte zien we Montefusco boven op een heuvel liggen, geen onaardige plaatjes. Na de klim volgt er uiteraard een afdaling, het gaat een aantal kilometer vrij stevig omlaag. Ook weer over een brede weg, in het begin voorzien van wat scherpe bochten tussen de wijngaarden door. Daarna rijden we door dorpjes als Dentecane en Campanarello, waar de wegen wat rechter worden. Wel wat rotondes en verkeersremmers en toch ook weer af en toe een scheur in de weg. Na een paar makkelijkere kilometers komt het peloton uit in Passo di Mirabella, waar het terrein na een bocht naar rechts weer een stuk bochtiger wordt. Het begint ook weer te hellen, in de tien kilometer tot we het dorpje Fontanarosa bereiken moet er twee keer flink geklommen worden. Het gaat eerst twee kilometer omhoog aan 7%, na een paar wat vlakkere kilometers met een paar stukjes in dalende lijn tussendoor gaat het nog eens drie kilometer omhoog, ditmaal aan 6%. Best goede wegen, in ieder geval allemaal breed. Maar wel lastig terrein dus, we kunnen met een sterke kopgroep te maken krijgen terwijl enkele sprinters dik in de shit zitten. Leuker dan een volledig vlakke rit, alvast. Na een bochtige passage in Fontanarosa gaat het een aantal kilometer naar beneden, niet op de meest spannende manier. Af en toe even opletten voor het wegdek en de paar haarspeldbochten als we bijna beneden zijn in de buurt van Paternopoli. We rijden over een bruggetje en dat is vaak het signaal dat er een nieuwe klim gaat beginnen, ook nu is dat weer het geval. De renners fietsen Paternopoli binnen en voor dat zover is moet er wel eerst drie kilometer aan 4,5% geklommen worden. In Paternopoli hebben we 40 kilometer afgelegd en is er toch al het nodige gebeurd. Een Cavendish en een Gaviria zullen Vegni inmiddels vervloeken.



Tien kilometer verderop komen we uit in het fraaie Castelfranci, in de heuvels rond dit plaatsje produceert men ook vooral een hoop wijn. In de kilometers tussen Paternopoli en Castelfranci is het een tijdje vlak, gaat het een tijdje vrij slapjes omlaag en gaat het ook een tijd vrij slapjes omhoog. Brede en redelijk fatsoenlijke wegen in dit wijngebied, waar het zo nu en dan wel bochtig kan zijn. Eenmaal in Castelfranci volgt er een korte maar net iets pittigere afdaling, we komen een paar listige bochtjes tegen in deze omgeving. Een eindje verderop slaat het peloton linksaf een weg in die we bijna tot aan de tussensprint gaan volgen. In de komende 15 kilometer loopt de brede weg vooral rechtdoor omhoog tot de tussensprint. We beginnen met een stuk van vier kilometer aan 5%, na een kort afdalinkje is het vervolgens een aantal kilometer zo goed als vlak. Aan het eind van dit vlakkere stuk volgt een afslag naar links richting Sant'Angelo dei Lombardi, waar na 65 kilometer de tussensprint volgt. Om de sprinters nog wat meer te pesten is de streep getrokken na een klim van twee kilometer aan 6%. Ik denk niet dat de sprinters hier met de punten gaan lopen. Voorbij de tussensprint gaat het nog eens zes kilometer omhoog, maar dan wat meer vals plat. We komen in het stuk tot aan Guardia Lombardi 120 meter hoger uit, het gaat dus na de tussensprint gemiddeld aan 2% omhoog. We rijden blijkbaar door Irpinia, dat volgens het internet te boek staat als de Bourgogne van Italië. Een relatief onbekende wijnstreek waar ontzettend veel gebeurt. Zoals dat er fietsende mensen passeren. Sant'Angelo dei Lombardi en Guardia Lombardi zijn ook nog eens mooie plaatsjes, er is hier meer te doen dan het drinken van wijn alleen. In Sant'Angelo hebben ze een kasteeltje en een kerkje waar het een en ander aan lijkt te ontbreken. Guardia Lombardi ligt dan weer bovenop een heuvel en is dus een bovenopdeheuveldorpje.




We hebben in Guardia Lombardi 72 kilometer afgewerkt en dat houdt in dat er nog 99 kilometers zullen volgen. Het hoogste punt van de rit bereiken we in Guardia Lombardi, hierna gaan we in de resterende 100 kilometer van een hoogte van 1000 meter afdalen naar zeeniveau, met tussendoor nog wel wat knikjes omhoog. In eerste instantie dalen we door een bos over een redelijk acceptabele weg af richting Morra de Sanctis. Bochten genoeg, maar heel spannend lijkt het niet. In het centrum van dit dorpje ligt wel nog een keer een scherpere bocht, maar meer dan dat komen we niet tegen. Morra de Sanctis heette ooit Morra Irpina, het is van naam veranderd omdat een bekende 19e eeuwse Italiaanse schrijver hier geboren werd, Francesco de Sanctis. Na een wat vlakker stukje gaat het buiten het dorp nog eens een kilometer of zeven naar beneden over een brede weg. Veel bochten, waaronder een aantal haarspeldbochten. Matig wegdek, mooi uitzicht. De bochten zitten vooral in het begin, na een tijd wordt het een stuk rechter en dan komen we uit op een industrieterrein dat sommige renners wellicht nog kennen van de vorige rit. Tot nu toe rijden we eigenlijk iedere rit deels over het parcours van de vorige rit en dat is nu ook weer het geval. In aanloop naar de slotklim van de vorige rit zat er een nutteloos stuk vals vallei in het parcours, een paar kilometer daarvan pakken we nu weer mee. Tijdens de vorige reden reden we door het dorpje Lioni, nu slaan we vlak voor we Lioni bereiken linksaf en rijden we Materdomini tegemoet. Op zich best interessant, want vanuit Materdomini zou je ook naar Lago Laceno kunnen klimmen. De achterkant van de klim, als het ware. Doen we niet, we gaan in Materdomini rechtdoor. Richting Materdomini loopt de weg overigens tien kilometer vals plat omhoog, dat stelt allemaal weinig voor. Terrein voor geloste renners om hun positie in het peloton te hervinden, eventueel. Buiten Materdomini rijden de renners een aantal kilometer eigenlijk gewoon helemaal volledig rechtdoor over een goede en brede weg. Deze weg loopt continu omlaag, terwijl de renners door een stuk of 100 tunneltjes rijden. In Materdomini stierf overigens Gerardus Majella, die werd geboren in het Muro Lucano van de vorige etappe. Ter ere van hem hebben ze hier een kerk en een standbeeld neergezet en jaarlijks strijken er nogal wat pelgrims hier neer om Gerardus te vereren met een bezoekje.



Goed, we volgen dus nog wat verder de hoofdweg naar het zuiden en die loopt steevast omlaag, vooral rechtdoor. De snelheid zal weer hoog liggen, verder is dit een vrij nutteloos stukje rit. We slaan na een tijd rechtsaf en dan begint een paar bochten later de volgende klim van de dag. De sprinters zijn misschien pas net weer aangesloten, maar mogen nu opnieuw aan de bak. Er gaat geklommen worden richting Oliveto Citra en richting dit dorpje gaat het drie kilometer aan 8% omhoog. Blijkbaar zelfs een kilometer aan 9% in het begin, de rest van de tijd gaat het wat meer aan 7% omhoog. Alsnog, een pittig dingetje. De top bereiken we na 114 kilometer, in het centrum van Oliveto Citra. De weg omhoog is breed en goed, het is een zwaar maar aangenaam klimmetje. Het resultaat mag er ook zijn, want Oliveto Citra is de moeite waard. Het is de geboortegrond van, jawel, Vincenzo Albanese. De renner van Eolo-Kometa die twee dagen achter elkaar vierde is geworden. Een jongen van de streek, blijkt dus. Een jongen die potverdorie door zijn eigen dorp mag fietsen, de bofkont. Al woont hij tegenwoordig wel in San Marino, maar dat heeft uiteraard met de belasting te maken. Op een rots in het midden van het dorp heeft men in het verleden een kasteel gebouwd, de Castello Guerritore. Meer dan de moeite waard. Ook zou in 1985 hier de heilige maagd Maria zijn gespot, jawel, door meer dan 100 bewoners! Sindsdien is het een soort van bedevaartsoord, creatieve manier om de lokale economie een slinger te geven. Na de klim gaat het kort naar beneden, rechtdoor over een brede weg, en daarna volgt nog een tweede klimmetje. Een ongecategoriseerd hupje van 3,5 kilometer aan 3,5%, de laatste hindernis voor de sprinters. Boven op dit hupje hebben we 120 kilometer afgelegd en is het nog net iets meer dan 50 kilometer fietsen tot de finish.




Over een mal (lees: slecht) weggetje rijden we dwars door het Campanische platteland, waar het dus niet altijd even plat is. We komen een aantal bochten tegen, een aantal windmolens, en vooral heel veel landbouw. Als we het terrein van de windmolens bereiken komen we ook uit bij het hoogste punt van de klim, waarna direct een afdaling begint. Kort achter elkaar komen we een aantal haarspeldbochten tegen. In principe zijn die bochten prima, het wegdek laat het alleen weer een beetje afweten. Na de fase vol haarspeldbochten slaan we rechtsaf en daarna rijden we over een bredere en betere weg verder via Camaldoli naar Quadrivio en Eboli. Het gaat toch al snel een kilometer of tien omlaag, maar het is vooral meteen in het begin, in de zone van de haarspeldbochten, dat het echt serieus dalen is. Daarna valt het wel mee, de lastige bochten laten zich met de vingers van één hand tellen. Klein knikje omhoog tussendoor ter hoogt evan Quadrivio, waarna we nog even praktisch rechtdoor verder mogen dalen naar het gezellig klinkende Eboli. In Eboli is het wel even technisch, vooral omdat we een hoop rotondes tegenkomen. Daarna komen we buiten het dorp op een brede en rechte weg terecht die ons rechtstreeks naar de bonussprint van de dag zal brengen, na 145 gesitueerd in het centrum van Battipaglia. In aanloop naar de voor de verandering vlakke bonussprint komen we nog wat rotondes en een paar bochten tegen. En dat allemaal in Battipaglia, gelegen in een gebied waar men vooral bekend staat omwille van de productie van buffelmozzarella. Het is sowieso een bedrijvige omgeving, want er zit hier daadwerkelijk veel industrie. Een fabriek van Bonduelle, om maar wat te noemen. Ook veel tuinbouw, het stikt in de omgeving van Battipaglia van de kassen, of de Italiaanse variant daarvan. Op een heuvel boven de stad waar toch al snel 50.000 mensen wonen torent Il Castelluccio hoog boven alles en iedereen uit. Kicken kasteeltje.



Na de bonussprint in Battipaglia is het nog iets meer dan 25 kilometer fietsen tot de finish in Salerno. Het makkelijkste gedeelte van de rit komt eraan, na een paar bochten en rotondes rijden we buiten Battipaglia rechtdoor langs de rivier de Tusciano de kust tegemoet. Daar zou je ontzettend veel over kunnen zeggen, maar dit volstaat. Tussen de tuinbouw en de akkers door rijden we een tijd rechtdoor over een vlakke weg, totdat er na een lange tijd niets een rotonde in beeld komt. Voorbij deze rotonde slaan we na een kleine versmalling bij het volgende kruispunt rechtsaf. Na deze bocht rijden we eigenlijk tot aan de finish continu rechtdoor over dezelfde weg. Spannende finale. We rijden langs de kust, dus het is vlak. Vlak, recht, breed, beschut. Dat laatste is dan nog wel relevant, want we rijden langs de kust. Het water komt alleen niet direct in beeld, er staat meestal een rij bomen langs de kant van de weg. We rijden een keer met een boog om het Isola Verde Acqua Park, tijdelijk gesloten, heen, maar verder is het daadwerkelijk immer geradeaus over een weg zonder andersoortige obstakels. Na een tijd rijden de renners door Magazzeno en buiten dit dorpje komt de zee een keer in beeld, heel vet. Duurt niet lang, want met grofweg acht kilometer te gaan komen we uit bij een rotonde en na die rotonde komen we warempel nog een paar bochten tegen. De renners rijden met een boog om Torre Picentina heen. Aan het eind van de boog gaan we bij een rotonde naar links en dan rijden we via een straat gevuld met palmbomen terug naar de kust. Bocht naar rechts en dan helemaal rechtdoor naar de meet. Eventjes fietst men langs het water, maar al snel rijden we Salerno binnen en hier komen we op vijf kilometer van het eind nog een dubbele rotonde tegen. Het laatste obstakel, rechtdoor naar de finish nadien. Paar flauwe bochtjes nog, de weg wordt een keer in tweeën gesplitst en daardoor treedt een versmalling op, maar dat is het wel zo'n beetje. Bij het ingaan van de laatste kilometer fietst men langs het lokale kasteel, in de slotkilometer komt men verder alleen maar een paar flauwe bochten tegen. Eentje naar rechts in de allerlaatste meters, als we de Tirrena Inferiore inruilen voor het Piazza della Concordia, waar langs de toeristische haven de streep getrokken ligt. Alle ingrediënten voor een koninklijke sprint zijn aanwezig, behalve de koninklijke sprinters.




Het is met het blote oog niet te zien, maar als we het profiel van de organisatie mogen geloven loopt de weg in de laatste kilometer lichtjes omlaag. Een sprint op hoge snelheid dus, die verder niet heel gevaarlijk zou moeten zijn. Of je moet het juist gevaarlijk vinden dat er in aanloop naar de sprint weinig bochten zijn waardoor de boel moeilijker op een linkt getrokken kan worden. Enfin, hoe dan ook, de aankomst ligt getrokken in Salerno, een havenstad in Campanië, tevens natuurlijk hoofdstad van de gelijknamige provincie Salerno. De stad ligt in de omarming van de Golf van Salerno, op het zuiden gericht. De steile bergen aan de noordzijde bieden goede beschutting, maar tegen wat zeggen ze er dan weer niet bij. In 2005 had de stad 138.794 inwoners, volgens het roadbook zijn het er nu 130.000. De Romeinen vonden hier een goede aanlegplek, stichtten de stad en werden opgevolgd door de Longobarden die er in de 8e eeuw al een versterkt kasteel neerzetten. Dit kasteel is overigens niet het kasteel dat we in de finale van de rit passeren, ze hebben er blijkbaar meerdere in Salerno. Deze ligt net ten westen in de heuvels boven de stad en heeft zelfs zijn eigen pagina. Het Castello di Arechi (vanaf 8e eeuw) of Kasteel van Arechis II is het middeleeuws kasteel van Salerno, gelegen aan de Amalfikust in de Italiaanse regio Campanië. Het kasteel is vernoemd naar de belangrijkste bouwheer, Arechis II, hertog van Benevento in de 8e eeuw en prins van Longobardische adel. Een bijzonder bouwwerk, even verderop staat ook nog de Bastiglia, een uitkijktoren. Van de 9e tot 11e eeuw was Salerno de hoofdstad van het zo goed als onafhankelijke vorstendom Salerno. Uit de middeleeuwen is veel bewaard gebleven, dus ook veel kerken in diverse bouwstijlen, onder andere de Dom (met de voorhof), in 1084 gesticht door Robert Guiscard. Mattheus, aan wie de kerk is gewijd, is terug te vinden in een mozaïek uit 1260 boven de hoofdingang. Vanaf de ruïne van het kasteel van Arechi II heeft men een goed uitzicht op de stad en achterliggende bergen. Waar de stad historisch het meest om bekendstaat, is het feit dat de koning van Italië, die in 1943 uit Rome ontsnapte nadat Italië vredesonderhandelingen had gevoerd met de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog, hier een onderkomen vond. Een korte zogenaamde "regering van het zuiden" werd in de stad gevestigd. Enkele van de geallieerde landingen gedurende Operatie Avalanche (Engels voor Operatie Lawine, de invasie in Italië) vonden dicht bij Salerno plaats. Dat zijn de historische feitjes waar we echt iets aan hebben. Avalanche is lawine. In Salerno stond een van de oudste universiteiten van Europa, de Schola Medica Salernitana. Salernitana is ook meteen de naam van de lokale voetbalclub, actief in de Serie A. ONZE Tonny Vilhena staat daar onder contract, of nouja, hij is verhuurd aan de club. De economie van Salerno is hoofdzakelijk gebaseerd op diensten en toerisme. De haven van Salerno is een van de bedrijvigste van de Tyrreense Zee. Het verscheept circa 7 miljoen ton goederen per jaar, 60% containers. Het verscheept weinig Giropelotons, want we komen hier zeker de laatste jaren niet heel vaak. In de Giro van 2018 reden we een keer dwars door Salerno heen op weg naar Montevergine di Mercogliano, voor de laatste keer dat er hier een rit van start ging moeten we terug naar 2007. De laatste aankomst dateert zelfs van 1995, toen won Rolf Sorensen in de straten van deze havenstad. In een verder verleden wonnen onder meer Eddy Merckx en Rudi Altig hier, krabbelaars. Merckx deed dat overigens niet in de Giro, maar in de Ronde van Sardinië. Leg maar uit.



In startplaats Atripalda wordt het overdag 15 graden, terwijl het vermoedelijk de hele dag gaat regenen. Dat is niet heel prettig, als je bedenkt dat het een groot gedeelte van de dag op en af gaat over soms behoorlijk bochtige wegen. Die wegen zijn uiteraard soms niet al te best, dus we kunnen wel weer wat geld inzetten op een chute of twee. Klein beetje wind vanuit het noorden, maar dat mag amper een naam hebben. Finishplaats Salerno ligt maar een klein stukje ten zuiden van Atripalda, dus is het vrij logisch dat we hier ongeveer hetzelfde weer hebben. Aan de kust is het blijkbaar net een graadje warmer, maar ook hier verwachten we de hele dag regen. Veel regen ook nog eens. 100% kans op een stevige dosis ellende in Salerno, dat wordt leuk. We bevinden ons onder de rook van Napels, dus kunnen we er met een gerust hart vanuit gaan dat de wegen hier spekglad zullen zijn. Al kan het dan juist ook wel weer helpen dat het de hele dag regent, tegen de tijd dat de finale begint zal alle rotzooi wel van de weg zijn gespoeld. Goed, om 12:40 staan de renners aan het vertrek in Atripalda. Na een neutralisatie van een kwartier gaan ze beginnen aan het explosieve eerste deel van de etappe. Dat kan leuk worden, al moet je ook nooit uitsluiten dat er alleen een nodeloos duo van Corratec demarreert. Al lijkt me dat hier heel sterk. Het wordt wel iets leuker dan dat, dat kan bijna niet anders. Dit alles is uiteraard weer te zien bij Eurosport, de hele dag live. Commentaar van steeds weer wisselende mensen, dat houdt de mannen fris zullen we maar denken. Aankomst wordt verwacht tussen 16:58 en 17:26.



Het is nog vroeg op de Giro, dus denk ik dat de sprinters deze kans niet zullen willen laten lopen. Toch is deze rit niet enorm geschikt voor alle sprinters, ik denk dat de mindere klimmers (ik kijk naar jou, David Dekker) de rol vroeg op de dag gaan lossen en die zien de rest van het peloton waarschijnlijk niet meer terug. Of de beter klimmende sprinters wel daadwerkelijk aan sprinten gaan toekomen zal vooral afhangen van de kracht van de kopgroep. Het terrein is lastig genoeg om een sterke kopgroep te laten wegrijden, dan zullen Trek en Jayco daarna flink wat moeite hebben om de boel nog terug te halen. Ook nog eens omdat het waarschijnlijk de hele dag gaat regenen, dat maakt iedere achtervolging automatisch een stuk lastiger. Als het de ploegen van de beter klimmende sprinters lukt om een niet al te sterke kopgroep weg te laten rijden gaan we gewoon sprinten. Zonder Cavendish, met een groot deel van de rest. Hopen op weinig valpartijen en andere ellende dankzij het weer. Toch gewoon een sprint met een vrij grote groep, gok ik.
1. Pedersen. Ditmaal wel.
2. Groves. Na een aantal derde plaatsen nu een tweede plaats, die zege gaat er deze Giro vast nog wel komen.
3. Matthews. Zal blij zijn met het eerste deel van de rit, maar dat de aankomst volledig vlak is speelt dan weer in zijn nadeel.
4. Stewart. Even out of the box gedacht, en namen als Gaviria en Milan negerend.
5. Mayrhofer. Zo'n naam waarvan je nooit gedacht had hem ooit te noemen. DSM is op dreef!