[Giro] Etappe 1: Fossacesia Marina

Hallo. Ik heb meteen twee bijzondere mededelingen voor jullie: de eerste is dat de 106e editie van de Giro d'Italia vandaag van start gaat. Schokkend vind ik dat, het jaar is toch pas net begonnen? De klassiekers zijn pas net voorbij en hoppa, daar gaan we, meteen de eerste van drie grote rondes op het programma. Het tweede bijzondere feitje is dat de eerste van de drie, deze Giro, daadwerkelijk van start zal gaan in Italië. Vorig jaar gingen alle drie de grote rondes in het buitenland van start, ook gingen ze allemaal op een vrijdag van start. Ditmaal is er een start in Italië op een zaterdag en na vorig jaar is dat ook wel weer even wennen. De komende drie weken gaan we op zoek naar een opvolger voor Jai Hindley, de Australiaanse grijze muis die vorig jaar om onduidelijke redenen de Giro won door op de Fedaia Richard Carapaz in de vernieling te fietsen. Het was dat de eerste rit werd gewonnen door Mathieu van der Poel en dat Biniam Girmay een ritzege boekte, anders hadden we die hele Giro uit ons geheugen kunnen wissen. Dit jaar mogen we waarschijnlijk een grotere naam toevoegen aan de erelijst. Het duel Roglic-Evenepoel staat op de rol. Al valt het niet uit te sluiten dat Roglic binnen een paar dagen op de grond ligt en dat we daarna naar de saaiste grote ronde ooit gaan kijken.

Hoe ziet deze Giro er grofweg uit? Nou, we beginnen in ieder geval met een redelijk korte tijdrit, grotendeels vlak langs de kust. Van start in de Abruzzen, waar ze aan de kust allemaal van die grappige vissershutjes hebben staan. De tweede rit, de eerste rit in lijn, zal grotendeels vlak zijn. Sprinten, helaas nog steeds niet strafbaar. Op de derde dag mogen we plaatsnemen op de bank bij Jennifer Melfi. Een redelijk typische Girorit. Lang vlak, maar dan een explosief einde. Een ritje voor de puncheurs van dienst, laat dat doorgaans maar aan de Giro over. Over typische ritten gesproken, op de vierde dag volgt al de eerste aankomst bergop. Een traditie waar men aan vasthoudt. Ditmaal een keer geen Etna, nee, Lago Laceno. Die klim kunt u nog kennen van de Giro van 2012, toen wist Domenico Pozzovivo naar de zege te soleren. Beñat Intxausti werd tweede, een paar tellen achter hem eindigde een groepje met ongeveer 20 renners in dezelfde tijd. Zo'n aankomst, dus. Niet helemaal een aankomst bergop overigens, klein afdalinkje naar de finish, maar goed, jullie snappen wat ik bedoel. De vijfde rit is eventueel nog wel geestig. Een vlak laatste stuk, waardoor je al snel denkt aan een massasprint. Maar tussendoor komen we genoeg klimmetjes tegen, het is zo'n rit waar een sprinter à la Sagan in zijn goede tijd zijn ploeg op kop zou zetten om de minder klimmende sprinters te lossen. Of een volledige massasprint, op een ietwat uitgedunde massasprint, dat zal er in Salerno op het programma staan. De zesde rit snap ik nog steeds niet. Net als vorig jaar fietsen we van Napels naar Napels. Als het feestgedruis daar inmiddels is afgelopen en de rook is opgetrokken zien we een rare etappe verschijnen met wederom in het begin het nodige klimwerk, maar daarna is het behoorlijk lang vlak. Dit zou met wat pech ook gewoon in een sprint kunnen eindigen, al lijkt het me meer voor de hand liggen dat dit een etappe voor de vluchters wordt. Etappe 7 is lang, zeker voor moderne begrippen. Een bergrit van 218 kilometer met aankomst op de Gran Sasso d'Italia. In de Giro van 2018 nam de organisatie een rit op in het parcours die praktisch gelijk is aan deze etappe. Dat leverde een ritzege op voor Simon Yates, terwijl Pinot en Chaves in dezelfde tijd eindigden. Liefst 15 renners eindigden binnen de minuut van elkaar, zo'n rit is het dus. Beter slecht gejat dan goed verzonnen. De eerste week sluiten we vervolgens af met een heuvelrit die zomaar uit het parcours van de Tirreno zou kunnen komen. Twee keer een klimmetje van twee kilometer aan 10% richting het eind van de rit. Best een leuke finale, jammer dat de rest van de rit vrij makkelijk is. De week begon met een tijdrit en zal ook eindigen met een tijdrit. Een vlakker dan vlakke tijdrit van 35 kilometer, men wilde een deelname van Evenepoel en men heeft een deelname van Evenepoel gekregen.

De tweede begint met een gek ritje. Veel klimwerk in het eerste deel van deze rit, de renners komen na 80 kilometer op en af fietsen bijna 1500 meter hoger uit, waarna ze aan een lange afzink beginnen. Tussendoor volgt dan nog een korte, steilere puist en dan is het vlak tot aan de finish. Kan een rit voor de vluchters zijn, of een rit voor de beter klimmende sprinters. De volgende rit lijkt makkelijker en zou eigenlijk gewoon moeten eindigen in een massasprint, ondanks ook wat klimmetjes onderweg. De tweede week begint niet heel spannend, ook de derde rit van deze week is geen materiaal om heel enthousiast van te worden. Richting het eind van die etappe wel een aardige klim met de Colle Braida, maar dit lijkt niet direct de meest geschikte rit voor de klassementsrenners om het verschil te maken. Het zal een rit voor de vluchters zijn, of een aankomst voor de puncheurs. Gelukkig volgt daarna etappe nummertje 13 en die etappe is wel de moeite waard. We hebben er even op moeten wachten, maar de eerste échte bergrit is daar. We verlaten Italië via de Col du Grand Saint-Bernard en betreden Zwitserland. De Grand Saint-Bernard zou de Cima Coppi moeten zijn, als de laag sneeuw die er nu nog ligt tenminste verdwenen is tegen die tijd. Met teveel sneeuw rijden we door de tunnel naar Zwitserland en dat zou flink wat hoogtemeters schelen. Eenmaal in Zwitserland rijden we naar Verbier en dan nog een stukje verder omhoog naar Croix de Coeur, een klim die er mag zijn. In totaal een kilometer of 15 aan 9%, moeilijk genoeg. Na deze zware klim, waar we hopelijk al vuurwerk zien, volgt er een afdaling, een stukje in de vallei en dan klimmen we naar Crans Montana waar een aankomst bergop volgt. Een bergrit van meer dan 200 kilometer met aan het eind een klim van 13 kilometer aan 7%, dit wordt wel de moeite waard. Mag ook wel, want we duiken hierna het volgende weekend in en dat houdt weer niet over. Etappe 14 leidt de renners over de Simplonpas, waarna het de rest van de rit vlak is. In het begin 20 kilometer klimmen aan 6,5%, lang dalen en daarna alleen nog maar vlak werk. Dan is het vooral de vraag welke snelle mannen overleven en of we aan het eind van de dag nog gaan sprinten en met welke groep, maar verder is het een vrij zinloze onderneming met het oog op het klassement. De tweede week sluiten we af in het fraaie Bergamo, waar een soortement van Ronde van Lombardije op het programma staat. Enkele beklimmingen die in het verleden werden gebruikt in die klimklassieker die normaal gepland staat voor het eind van het jaar komen voorbij, met aan het eind de recentere en bekende klim van Colle Aperto. Een leuk ritje, heuvelachtig, vaak leveren dit soort etappes het meeste spektakel op in de Giro. Daar hopen we dan nu ook maar op. Deze rit is overigens ten goede aangepast ten opzichte van de onthulling van het parcours oktober vorig jaar. Een extra klimmetje toegevoegd na de Selvino, precies wat deze rit kon gebruiken om het nog net wat aantrekkelijker te maken.

Het zwaartepunt van de Giro ligt vaak in de derde week en dat is nu niet anders. Na de tweede rustdag volgt er direct een zware bergrit. Het is jammer van de vlakke aanloop, maar daarna gaat het eigenlijk continu op en af. Aankomst bergop daar waar Basso de tegenstand ooit kleineerde, Monte Bondone. Het gaat aan het eind 21 kilometer omhoog aan 6,7%, dat mag er zijn. Vooral de dag na de rustdag, dit kan zomaar bijltjesdag worden. Zin in. Weer een bergrit van 200 kilometer ook, are you watching ASO? De dag nadien volgt de traditionele Porit. Povererit. Een kilometer of 200 volledig vlak, rechtdoor in de vallei. Aankomst aan de kust, op zeeniveau. Sprinten, of wat had u gedacht? Meteen de laatste makkelijke rit, als we de slotrit even negeren. Er volgen in de slotweek nog drie ontzettend lastige etappes, de eerste van de drie eindigt in Val di Zoldo. Meerdere klimmetjes onderweg, met aan het eind de klim met de korte naam Coi. Zes kilometer aan 10%, daar kan het een en ander gaan gebeuren. Korte afdaling en dan nog even drie kilometer aan 6% omhoog richting de finish, ik verwacht er wel het een en ander van. Al ziet etappe 19 er op papier nog beter uit. Wederom jammer van de vlakke aanloop, maar daarna volgen er alleen maar beklimmingen met namen die klinken als klokken. Campolongo, Valparolo, Giau, Tre Croci en dan een aankomst bij de Tre Cime di Lavaredo. Een joekel van een bergrit. We moeten deze Giro weer heel veel geduld hebben, maar aan het eind komt er het nodige moois voorbij. Al ben ik het niet helemaal eens met de 20e rit. Een klimtijdrit naar Monte Lussari, een tijdrit waar momenteel het nodige over te doen is. De organisatie heeft in al haar wijsheid besloten de Giro af te sluiten met een klimtijdrit over een weg die niet geschikt is voor de koers. Het is 11 kilometer vrij vlak en dan gaat het zeven kilometer aan 12% omhoog naar de finish over een weg die zo smal en steil is dat hij niet geschikt is voor auto's. Een weg omlaag is er ook niet echt, dus moeten ze in golven gaan werken. Het is het jezelf onnodig moeilijk maken voor een nu al niet al te geslaagde gimmick. De klim is dusdanig steil, vooral dankzij het begin van vijf kilometer aan 15%, dat je al snel de parodie voorbij gaat. En het is ook nog eens de laatste serieuze rit van de ronde. Als je al zoiets doet, dan liever niet aan het eind van de ronde. Maar goed, het gaat wel opvallende taferelen opleveren, dat lijkt in ieder geval duidelijk. Als ze het tenminste logistiek allemaal geregeld krijgen. Het alternatief is een klimtijdrit op de Zoncolan, dus ze willen hoe dan ook afsluiten met een gimmick. Of meerdere gimmicks. Want na deze belachelijk zware klimtijdrit stappen de renners in het vliegtuig en vliegen ze helemaal naar Rome, om daar lokale rondjes te gaan fietsen. Dat beviel de laatste keer niet zo goed, want sinds de tijd van de Romeinen hebben ze de straten hier niet meer opgeknapt. Vlieg je dus helemaal naar Rome voor een lullig rondje waar men de boel waarschijnlijk weer gaat neutraliseren omdat het wegdek te slecht is en voor teveel gevaarlijke taferelen zorgt. Was dan lekker in Triëst geëindigd, wat oorspronkelijk het idee was.

Maar goed, dat is in een notendop het parcours van deze Giro. Vooral veel vuurwerk richting het eind, met loodzware bergritten, een krankzinnige bergtijdrit en dan eindigen we op 28 mei in Rome. Dat is nog ver weg, we gaan nu op 6 mei bij het begin beginnen. De openingstijdrit, daar gaan we.

oSMuRuBrlnGmxm13ZITS_160423-093939.jpg?v=20230416113939

oSMuRuBrlnGmxm13ZITS_160423-093939.jpg?v=20230416113939

IjLLE4OLioKpe13r0z66_160423-093941.jpg?v=20230416113941

De 106e editie van de Ronde van Italië gaat van start in Italië, bel de kranten. We bevinden ons in een klein plaatsje aan de kust gelegen in de regio Abruzzen, provincie Chieti. In die provincie van Giulio Ciccone, die er wegens corona helaas niet bij kan zijn, werken we de eerste meters van de Giro af op het grondgebied van de gemeente Fossacesia. Het gelijknamige dorpje ligt een beetje landinwaarts, officieel gaan we van start in Fossacesia Marina. Fossacesia Marina is een klein, enigszins langwerpig plaatsje dat volledig is gelegen aan het strand. Een badplaats, dat lijkt me wel een treffende omschrijving. Het is geen onbekend terrein voor de renners, want in de Giro van 2019 en die van 2021 reden we al eens door Fossacesia Marina, op weg naar andere oorden. We kennen deze kuststreek en haar streken. De gemeente, waar ongeveer 6000 mensen wonen, is vooral bekend vanwege de trabocchi, waar de Engelstalige Wikipedia het volgende over te melden heeft:

quote:
A trabucco is a massive construction built from wood consisting of a platform anchored to the rock by large logs of Aleppo pine, jutting out into the sea. From this platform, two (or more) long arms called antennae stretch out suspended some feet above the water, supporting a huge, narrow-meshed, net (called trabocchetto).

The morphology of the Gargano coast and of Abruzzo determined the presence of two different types of trabucco: the Garganic trabucco is usually anchored to a rocky platform, longitudinally extended to the coastline, from which the antennae depart.
The variant of Abruzzo and Molise, also called bilancia, are often found on shallower coasts and therefore is characterized by the presence of a platform, transversal to the coast, which is connected by a tight bridge made of wooden boards. A bilancia has just one winch, often electrically operating, even when the sea is perfectly calm. Abruzzo bilancia also have a much smaller net than that of the Gargano trabucco. Another feature that differentiates the two types is the length and number of antennae, with more extensive antennae found in Gargano (double that of Abruzzo and Molise) in Termoli balances were more than two antennae, Gargano always two or more.

Houten vissershutjes op palen, als je het heel simpel wil houden.

quote:
The fishing technique, quite efficacious, is "on sight". It consists of intercepting, with wide nets, the flows of fish moving along the ravines of the coast. Trabucchi are located where the sea is deep enough (at least 6 meters), and are built on rocky peaks generally oriented southeast or north in order to exploit the favorable marine current.

The net is lowered into the water through a complex system of winches and, likewise, promptly pulled up to retrieve its catch. At least two men are entrusted with the tough task of operating the winches that maneuver the giant net. Small trabucchi of Abruzzo and Molise Coast are often electrically powered.

The trabucco is managed at least by four fishermen called trabuccolanti who share the duties of watching the fish and maneuvering.

Ingenieus, u leest het al. Door de Feniciërs naar Italië gebracht, zegt men. Deze platformen kom je langs de gehele Costa dei Trabocchi tegen, men vond deze bouwwerken zo opvallend dat men de hele kust naar die dingen heeft genoemd. Startplaats Fossacesia en finishplaats Ortona liggen allebei aan de Costa dei Trabocchi, een kuststreek die nog wel wat verder doorloopt. Al die vissershutjes doen niet allemaal meer dienst als vissershutje, een flink aantal zijn verbouwd en doen nu dienst als restaurant. Als je even snel op de kaart kijkt zie je bij zo'n beetje iedere trabocco een icoontje met mes en vork verschijnen, ondanks dat ingenieuze systeem bleek het vissen uiteindelijk toch niet rendabel genoeg blijkbaar. Maar goed, ze worden in ieder geval niet gesloopt en krijgen een nieuwe functie, vooruit. Toeristische trekpleister, dusdanig aantrekkelijk dat de Giro er zomaar van start gaat. Niet voor het eerst dat de Giro hier is, zoals gezegd reden we in 2019 en 2021 al door de startplaats heen. In de Giro van 2001 ging er hier zelfs een rit van start, die zou eindigen in Lucera waar Danilo 'Aderlass' Hondo won. In de Tirreno-Adriatico van 1991 kwam er zelfs een etappe aan in Fossacesia, gewonnen door Dmitri Konychev. Zijn zoon Alexander staat nu aan het vertrek in Fossacesia Marina en zo is de cirkel op een bepaalde manier rond. Op de trabocco na kunnen we verder weinig vertellen over dit badplaatsje, net boven Fossacesia Marina ligt dan wel weer Abbazia di San Giovanni in Venere, een kicken benedictijner abdij gebouwd op de plaats waar de Romeinen ooit Venus hebben vereerd. Vandaar Venere. Een van de grootste en meest grandioze abdijen van de Abruzzen, lees je dan. Ze hebben tevens sowieso iets met Venus hier, want de kuststreek wordt naar Costa dei Trabocchi blijkbaar ook wel eens de Golf van Venus genoemd. Heel sick. Alle andere highlights van het roadbook gaan vooral over het hoger gelegen Fossacesia zelf, waar ze prat gaan op een paar paleizen, kerken en een fontein. Plus het feit dat er hier ook wijn wordt geproduceerd, vallend onder de Montepulciano d’Abruzzo DOC.

20200614141850Monastero%20San%20Giovanni%20in%20Venere.jpg

20200614141850Monastero%20San%20Giovanni%20in%20Venere.jpg

Mocht je ooit in een trabocco belanden dan kun je rekenen op vis die verdronken wordt in een lading olijfolie. Met dat laatste feitje in de broekzak gestoken is de tijd gekomen om het parcours van de tijdrit even te bestuderen. Hoewel er eigenlijk heel weinig te bestuderen valt. De renners gaan van start op de Via Lungomare, aan het strand. Na een paar meter rechtdoor te zijn gereden slaan de renners linksaf en bijna meteen daarna slaan ze rechtsaf. Na die bocht naar rechts bereiken ze een, holy shit, fietspad. Een fietspad, in een ander land dan Nederland? Ja, het bestaat. Ze hebben hier langs de hele Costa dei Trabocchi een fietspad aan laten leggen. Op viaverdedeitrabocchi.info lezen we - middels een brakke vertaling - het volgende: "De Via Verde, het fietspad langs een van de meest tot de verbeelding sprekende delen van de Adriatische kust, nadert zijn voltooiing, een paar meter van de zee, ondergedompeld in de natuur van de Costa dei Trabocchi. Een infrastructuur gewijd aan duurzame mobiliteit, aan fietsers en wandelaars die hen in zijn ongeveer 42 kilometer historische getuigenissen en natuurreservaten biedt, maar ook de accommodatie van hotels, campings, bed & breakfasts en charmante restaurants aan de trabocchi." De tekst dateert van dit jaar, zo vers is dit fietspad dus. Hier vinden we een heel boekwerk over het fietspad. Dat loopt deels over een oude spoorlijn, nog niet alles is klaar maar ze hebben er toch maar voor gezorgd dat het gedeelte dat we tijdens de Giro gaan afwerken wel is voltooid. "Het is een onmisbaar project om de economie en het toerisme van de betrokken plaatsen nieuw leven in te blazen, maar ook een initiatief dat ertoe zal leiden dat het historisch-naturalistische erfgoed van de Trabocchi eindelijk wordt teruggegeven aan de gemeenschap." Daarom komt de Giro dus op bezoek, dit project moet in het zonnetje worden gezet. Jammer dat de schrijvers van slowridecicloturismo.it in tegengestelde richting zijn gefietst, maar ik ga alsnog hun teksten keihard jatten. Gewoon, dan heb je een beeld.

quote:
Vanaf San Vito begint een zeer fascinerend stuk. Na het oude station van San Vito en het Rocco Mancini-strand met de prachtige Trabocco Punta Fornace te zijn overgestoken, valt de imposante figuur van de Trabocco Turchino op , de "antediluviaanse amfibie", ook beschreven door Gabriele D'Annunzio in zijn literaire werken. De Trabocco is niet direct vanaf de kust te bereiken, maar het is noodzakelijk om te voet over de overhangende heuvel te klimmen via het gemarkeerde pad. Precies ter hoogte van de Turchino volgen 3 kleine tunnels elkaar op die het grillige Dannunziaanse voorgebergte doorsnijdenSan Vito verbinden met de kleine haven van Vallevò. Dit deel van de Via Verde is misschien wel het meest tot de verbeelding sprekende van allemaal. Vanaf de zomer van 2021 zijn de drie korte tunnels van San Vito open, verlicht en verhard.

Voor degenen die willen, is het nog steeds mogelijk om ongeveer 3 km uit te wijken naar de rijksweg erboven dankzij een kleine geplaveide helling direct naast de eerste tunnel. De 3 km rijksweg is niet allemaal om weg te gooien en stelt ons in staat om een omweg te maken boven het voorgebergte van Dannunziano , dezelfde die te bewonderen is vanaf de onderkant van de Via Verde wanneer de tunnels open zijn. Het uitzicht op de kaap herinnert ons aan de schoonheid van deze kust die zich onderscheidt van de "stollings-Aziatische stad" Ortona al Vastese. Het herinnert ons ook, of suggereert op zijn minst, de sensaties die de Abruzzo-dichter D'Annunzio inspireerden tijdens zijn frequente verblijven in dit gebied. Bij de SS16 is het huis van de Vate nog zichtbaar.

Na het stuk provinciale weg en het bezoek aan de hermitage van Dannunziano, kunt u het Trabocchi-fietspad bij Vallevò en zijn kleine haven hervatten . De entree is duidelijk zichtbaar vanaf de weg. Er wacht ons een zeer toegankelijk stuk, bijna volledig verhard, en zeker van landschappelijke waarde. De Trabocchi Punta Tufano , Sasso della Cajana , Punta Torre (die meer dan één foto verdient) en Punta Cavalluccio , evenals de Spiaggetta La Foce , worden in volgorde gekruist . Allemaal op het grondgebied van Rocca San Giovanni . Ga zonder al te veel problemen verder richting de kust van Fossacesia, in al zijn pracht "geïntroduceerd" door het strand van Fuggitellaen de Trabocco Punta Rocciosa .

In principe loopt de weg vooral rechtdoor en is het tijdens de eerste 14 kilometer van de tijdrit zo goed als vlak. Af en toe komen we wel wat bochten tegen, soms een bruggetje, maar het gaat vooral rechtdoor. Met af en toe een tocht door een tunnel, we komen er liefst zes tegen onderweg. Valt in vergelijking met het aantal trabocchi nog mee, daarvan komen we er een stuk of 600 tegen. En de pista ciclabile ligt dusdanig dicht langs de kust dat we zo'n trabocco bijna kunnen aanraken. Veel toeristischer gaat een route niet snel worden. Om het geheel af te maken hebben de locals de muurtjes langs de kant van de weg ook nog eens opgefleurd met wat graffiti, een van de trabocchi werd voor de gelegenheid ook roze gemaakt.

Het is een mooie, toeristische route. Een route zonder veel obstakels verder. Af en toe fietsen we door een plaatsje, maar we kunnen eigenlijk steeds behoorlijk steady op dat fietspad blijven fietsen. Dat ding wordt eigenlijk niet onderbroken, ideaal geregeld. Na een kleine tien kilometer rijden we langs Marina di San Vito af, hier volgt de eerste tussentijd van de dag. Halverwege weten we wie zich niet heeft laten afleiden door de lokale pracht en praal en wie het snelst over het vlakke en behoorlijk groene fietspad aan het knallen is. Voorbij het tussenpunt komen we nog een paar tunnels tegen, eentje is wat langer maar die andere twee tunnels zijn ze heel snel weer uit. Na de laatste tunnel van de dag komen ze de versierde muren tegen. Dat noem ik domweg graffiti, maar het blijken murales te zijn met een heel idee erachter. Ik heb m'n huiswerk weer eens slecht gedaan. Blijkt er verdorie gewoon een wielrenner uit startplaats Fossacesia afkomstig te zijn. Eentje met een tragisch verhaal, het zal ook weer eens niet. Een van de muurschilderingen is opgedragen aan Alessandro Fantini, een renner die in de jaren '50 furore maakte. Hij won zeven etappes in de Giro en werd in 1956 ook nog eens zesde in het eindklassement. In de Tour won hij twee ritten. In 1961 reed hij de Ronde van Duitsland, wat zijn laatste ronde zou worden. Hij won een etappe tijdens deze ronde, maar een paar dagen later kwam hij in de straten van Trier tijdens een massasprint ten val en die val was dusdanig zwaar dat hij kwam te overlijden. Zijn bijnaam was blijkbaar Il tamburino di Fossacesia, hoewel hij ook liefkozend Nonno werd genoemd. Hij eindigde als tweede, een kleine acht minuten na Charly Gaul, in de beroemde Monte Bondone-etappe van de Giro d'Italia van 1956, dat vindt de Italiaanse Wikipedia belangrijk om te vermelden. En dit, natuurlijk: Op 12 september 2021 werd de as van Alessandro Fantini teruggebracht naar zijn geboorteplaats en voor de gelegenheid werd bij de ingang van de Fossacesia Cemetery (CH) een monument geplaatst ter nagedachtenis aan de atleet en aan alle tragisch overleden sporters. Staat dan weer niet in het roadbook, ik voel me bekocht. Hieronder zien we de muurschildering ter ere van hem. En nog een ander muurschilderingetje, plus tunneltje. Dan hebben jullie ondertussen wel een beeld van de eerste grofweg 15 kilometer van deze tijdrit dat compleet genoeg is.

WhatsApp-Image-2023-04-26-at-10.50.52.jpeg

Dalle-radici-al-fiore_MILLO_2022_Via-Verde-della-Costa-dei-Trabocchi_Insieme_jpg.jpg

Niet voorbij de muurschilderingen houdt het fietspad op. De lange tocht quasi rechtdoor over de groene weg is heel plotseling voorbij. We bereiken de buitenrand van Ortona en in deze plaats gaan we over 'normale' wegen de rest van de tijdrit afwerken. Terwijl we over het fietspad rijden zien we in de verte al de haven van Ortona liggen, zodra er wat meer bebouwing om ons heen is houdt het fietspad op en komen we na een kort bochtje naar rechts ineens op een parkeerplaats uit. Die parkeerplaats verlaten we via een bocht schuin naar links en dan rijden we over weg die ontzettend breed is, dat zal vooral zo voelen na al die kilometers over het fietspad. We rijden rechtdoor langs de haven en hier zal na 16,8 kilometer het tweede tussenpunt van de tijdrit volgen. Best veel tussenpunten voor zo'n korte tijdrit, eigenlijk. De locatie van dit tussenpunt is wel interessant, want een paar meter na dit tussenpunt volgt er een flink terugdraaiende bocht naar links, waarna de renners gaan beginnen aan een klim. Het is nog een kleine drie kilometer fietsen tot de finish en in die drie kilometer moet er nog serieus geklommen worden. Direct na de bocht naar links gaat het een kilometer omhoog aan 5,4%, met een strookje tot 8%. De weg is nog breed terwijl we naar het hoger gelegen deel van Ortona fietsen. Een rotonde, een paar drempels en warempel een paar haarspeldbochten in dit stuk, waarna we op minder dan twee kilometer van het eind rechtsaf slaan. De renners duiken een smal straatje in, hier wordt de tijdrit voor het eerst vrij technisch. De smalle straat loopt namelijk wat naar beneden, terwijl de straat een aantal flauwe bochtjes kent. Richting de laatste kilometer komen we na een paar van die flauwere bochten een scherpere naar links tegen. Bij het uitkomen van die bocht zien we het lokale kasteel liggen, hier kunnen we niet lang van genieten want we slaan bijna direct daarna nog een keer linksaf. We rijden terug het centrum in en dit doen we over een weg die is voorzien van typisch Italiaans plaveisel. De weg loopt eerst wat omhoog, maar het gaat ook nog even kort omlaag. De weg is tijdens dat stukje in dalende lijn wel van asfalt voorzien. Een paar meter later volgt er een schuine bocht naar rechts en dan rijden de renners weer verder over de plaveien vals plat omhoog richting de aankomst. De Italianen hebben zich weer uitgeleefd.

twitter

OURsiGeYyfOsFW2a2jLd_160423-094544.jpg?v=20230416114544

jTJO72K5OtrvAIEICifm_160423-094405.jpg?v=20230416114405

De tijdrit eindigt op een plein in het centrum van Ortona, een stad met 22.500 inwoners die uiteraard ook in de Abruzzen en de provincie Chieti ligt. Wiki heeft ditmaal een heerlijke samenvatting: De stad is gelegen aan de Adriatische Zee. Vanuit de haven vertrekken schepen naar onder andere de nabijgelegen Tremitische Eilanden. Ten zuiden van de stad ligt de Costa dei Trabocchi, vernoemd naar de karakteristieke houten visinstallaties. De stad is waarschijnlijk gesticht door het Italische volk de Frentani. In de Romeinse tijd groeide ze uit tot een belangrijke stad. Van de val van het Romeinse Rijk werd Ortona achtereenvolgens bestuurd door de Longobarden, Franken en Noormannen. In 1075 werd het uiteindelijk geannexeerd door het Koninkrijk Sicilië. In 1582 kocht Margaretha van Parma, de rustende landvoogd der Nederlanden, hier landerijen en bouwde er een kasteel met wijngaarden. De wijn hiervan kreeg de naam "Farnese" en wordt nog altijd gebotteld. De Italiaanse koninklijke familie vluchtte in september 1943, gedurende de Tweede Wereldoorlog via de haven van Ortona naar het zuidelijkere, al bevrijde Brindisi. Twee maanden later, in december 1943, was Ortona het toneel van zware gevechten tussen de Duitse en Canadese troepen. Hierbij raakte de stad zwaar beschadigd. Daarna noemt Wiki de volgende bezienswaardigheden: Sint-Thomaskathedraal (met het veronderstelde reliekschrijn van de apostel Thomas), Castello Aragonese, Palazzo Farnese, gebouwd door Giacomo Della Porta in opdracht van Margaretha van Parma en thans in gebruik als museum. Teatro Vittoria en de kust (Costa dei Trabocchi). Dat van die kust wisten we nog niet, natuurlijk. De kathedraal en het kasteel worden ook genoemd door het roadbook. Het kasteel, een Aragonees exemplaar, wordt zelfs majestueus genoemd. Gebouwd rond 1452, gesloopt tijdens de Tweede Wereldoorlog en heropend voor het publiek in 2009. Typisch Italiaans, die hadden dus doodleuk 70 jaar nodig om de boel opnieuw op te bouwen. In dit oude vissersdorpje is de Giro de afgelopen jaren met enige regelmaat gepasseerd. De kust van de trabocchi passeert de laatste jaren regelmatig de revue. In 2021 nog, in 2020, in 2019, in 2017, ga zo maar door. We fietsen telkenmale door Fossacesia en Ortona, maar de plaatsen zijn eigenlijk nog nooit veel verder gekomen dan een tussensprint. De Giro d'Abruzzo kwam hier dan wel weer ooit aan, Ivan Fanelli won in 2007 een rit in Ortona, dat kunnen we in onze zak steken. Een ritje in de Tirreno ging hier ook nog eens van start en Lorenzo Di Camillo van de continentale Roemeense ploeg Sofer Savini Due OMZ is hier geboren, wielergeschiedenis genoeg. Toen we in de Giro van 2021 van Notaresco naar Termoli fietsten, waar uiteindelijk helaas Ewan zou winnen, reden we dus ook door Ortona en Fossacesia Marina, in dat laatste dorpje volgde toen een tussensprint. Het jaar ervoor reden we ook hier langs de kust, en het jaar daarvoor, en pfoe, eigenlijk kunnen we het wel dromen dus. Ik zie in het archief dat ik ook al eens heb gedeeld dat Ortona een bijzonder smaakvolle bekende zoon heeft. Dan heb ik het niet over Francesco Paolo Tosti, componist, pianist, zanger en muziekpedagoog. Nee, dan heb ik het over Rocco Siffredi. Een pornoacteur, jawel! Tot het jaar 2005 speelde hij in meer dan 1300 pornografische films, koekoek. Ortona dus, bijzonder.

Om 13:50 zal niemand minder dan Laurens Huys als eerste van start gaan. De Giro laten beginnen met Laurens Huys, jemig. Laurens krijgt te maken met een beetje wind uit zee, de wind zal gedeeltelijk schuin in de rug staan. Meer wind mee dan tegen, dus deze snelle tijdrit wordt nog een stuk sneller. Aangename temperaturen, een graadje of 22 rond Ortona. Een bijzonder minimale kans op regen, dusdanig minimaal dat we er rustig vanuit kunnen gaan dat het droog blijft. Zoals de vaste volger weet is de Giro sedert enkele jaren alleen nog maar te volgen bij Eurosport. Om 13:50 gaat de HOME OF CYCLING meteen live, het gouden duo Jeroen en Karsten zal ons de komende drie weken gaan begeleiden. Al stuurt Karsten af en toe zijn kat als de ritten te lang en te saai zijn. Enkele ritten schijnen ook bij VTM te volgen zijn, maar daar zit niemand op te wachten en we dringen er ook niet op aan. Enfin, een tijdrit heeft natuurlijk een startvolgorde en die is hier te vinden:
https://mcusercontent.com(...)_Ordine_Partenza.pdf

Om 16:45 gaat Stefano Oldani als laatste van start, ook wel opmerkelijk. Kijktechnisch is het vrij irritant dat Evenepoel, Roglic, Küng en Ganna steeds een minuut na elkaar starten, welke idioot heeft dat verzonnen? Maar goed, hoe dan ook, als we de organisatie een beetje serieus moeten nemen weten we 21 minuten nadat ze vertrokken zijn wie er aan het langste eind trekt. Spannend.

c1be8149714ebb2632bcbe85cbe189668fce3e2186591030bad62d856c5bee76.jpg

c1be8149714ebb2632bcbe85cbe189668fce3e2186591030bad62d856c5bee76.jpg