Overlast van de kinderen van de buren

Vraag: Hoe vertel ik mijn achterburen dat ik zeer regelmatig last heb van hun kinderen?

Situatie:

Sinds 2,5 jaar wonen we (@KapiteinIglo en ik) met veel plezier in een huis aan het water. Achter ons, aan de overkant van het water, woont een gezin met 4 jonge kinderen. De oudste is een jaar of 9, de jongste zijn een tweeling van ca. 3 jaar. Er spelen verschillende dingen in dit gezin, waar ik het niet tot in detail over wil hebben hier. Desondanks wel belangrijk om te melden dat we zelfs een keer een berichtje naar veilig thuis hebben gestuurd, omdat we een keer hebben gezien dat de moeder des huizes een kind (niet heel hard) sloeg en de kinderen vaak langdurig huilen en krijsen terwijl moeder gewoon doorpoetst. We zien haar nooit leuke interactie hebben met de kinderen, we zien ze ook nooit in een speeltuin oid. Vader is kostwinner en dus vaak en lang van huis.

Veilig thuis gaf ons aan dat we misschien eerst een 'band' met de ouders moeten opbouwen en er daarna wat van moeten zeggen. Zelf willen ze niet komen kijken. Probleem hierbij is dat wij een lesbisch stel zijn en dit gezin is gereformeerd. Van het type met hoeden naar de kerk en vrouwen dragen alleen rokken. Een tv hebben ze bijvoorbeeld ook niet. Ze zijn niet onaardig tegen ons in de dagelijkse omgang (denk aan hallo zeggen, of elkaar wijzen op verschoven dakpannen etc), maar zij zitten duidelijk niet te wachten op een band met een lesbisch stel. En eerlijk is eerlijk, dat is vice versa natuurlijk niet anders.

Dan de zaken waar wij last van hebben:
- De kinderen mogen in de tuin gillen en schreeuwen vanaf het moment dat ze wakker zijn, zeker in de zomer. Dat is soms al voor 06:30 en onze slaapkamer zit aan hun zijde.
- De kinderen mogen op dit soort tijdstippen ook al blokfluiten, dat hoor je zelfs in de winter als zowel ons raam, als hun deuren dicht zijn.
- De kinderen staren continu bij ons de tuin in, en het liefst ook naar binnen. Wij zijn een soort vermaak voor hun geworden. Dan zitten ze echt met zn vieren aan de keukentafel op een rij naar ons te kijken. Zeker als we in de tuin bezig zijn. Er komt op termijn wel een schutting aan die zijde, maar we zijn nog bezig met het verbouwen van de tuin. Ze doen dit staren overigens ook als ze in de voortuin spelen, richting de openbare weg. Dat lijkt ons in essentie al niet heel gezond voor een kind, om liever de hele tijd naar iedereen te staren dan te spelen. Maar ik ben geen pedagoog en ook geen moeder.
- Als de kinderen continu lopen te gillen en krijsen, wordt er dus niet ingegrepen. Als wij thuiswerken, komt het wel eens voor dat zelfs collega's in een vergadering vragen wat ze horen. En kunnen we zelf niet eens alles goed verstaan, laat staan geconcentreerd werken.

Laat me wel duidelijk zijn: dat kinderen geluid maken vind ik niet erg, dat ze in de tuin spelen ook niet. Als ze bijvoorbeeld op de trampoline springen en dan af en toe een gilletje slaken, hoor je mij echt niet klagen. En dat het in de zomer vaker is vanwege lekker weer (en vanwege het zwembadje), vind ik ook helemaal niet gek. Maar het gaat dus om de bizarre tijdstippen en het aanhoudende gegil en gekrijs (tot huilbuien aan toe), waar niet op gereageerd wordt.

Het probleem hierbij is, hoe vertel je dit netjes aan mensen die al een vooroordeel over jou hebben (en eerlijk is eerlijk, waarbij je zelf ook al een vooroordeel hebt). Het is sowieso enorm ingewikkeld om mensen aan te spreken op hun kinderen. We willen de verstandhouding die we nu hebben als buren niet beschadigen en we willen ze ook niet kwetsen. We willen alleen voorkomen dat het bij ons zo hoog oploopt dat we een er een keer heenstampen in een boze bui, waardoor we wellicht wel de verkeerde dingen zeggen.

edit: Kapiteiniglo toegevoegd aan de OP

[ Bericht 2% gewijzigd door superkimmi op 11-04-2023 11:56:59 ]

quote:

Op dinsdag 11 april 2023 11:42 schreef heywoodu het volgende:
De situatie hier is soms wel wat vergelijkbaar, inclusief moeder die je af en toe zo hard tekeer hoort gaan dat het ook letterlijk te verstaan is als alle deuren en ramen dicht zijn (en de huizen staan niet tegen elkaar). Hopen dat andere buren er ook last van hebben en samen iets proberen?

We horen continue van andere buren (die er al vele jaren langer wonen, sinds geboorte kind 1), dat ze er ook veel last van hebben en denken dat er dingen niet goed gaan daar. Alleen iedereen vindt het blijkbaar enorm moeilijk om er wat van te zeggen.

Zoals al gezegd, ik ga hier niet op alle details in
We zijn overigens met alle buren dusver op goede voet, dus het is onzin om te zeggen dat wij niet 'gewoon met onze buren kunnen praten.' Juist alle reacties in dit topic laten zien hoe moeilijk het is om andere aan te spreken op hun kinderen. Als het om huisdieren, volwassenen, of andere overlast gaat is die stap blijkbaar veel kleiner en normaler. (dit laatste stukje niet gericht aan jou Heywoodu, maar aan iedereen die het afdoet alsof er niks aan de hand is).