[Itzulia 2023] #2 Ribbe de Bie

Kaixo lagunak! Welkom vrienden. De heilige week is daar. We beginnen zondag met de Ronde van Vlaanderen, waarna we vervolgens zes dagen gaan fietsen door het onovertroffen Baskenland, alvorens de volgende zondag het toetje dat naar de naam Parijs-Roubaix luistert te verorberen. Kent het jaar een mooiere week? Nee.



Na het opwarmertje in Vlaanderen gaat het belangrijkste evenement van deze heilige week op maandag van start in de Baskische hoofdstad, Vitoria-Gasteiz. De 62e editie van de Itzulia Basque Country zal op zaterdag eindigen in de wielerhoofdstad van het land, Eibar. Itzulia Basque Country, de Engelse naam voor het Baskenland blijft voorlopig behouden, met het oog op de internationale toerist. En die internationale toerist wordt natuurlijk ook direct aangetrokken door de schoonheid van het land en het parcours. Dit jaar al helemaal, nu de Tour de France van start zal gaan in het Baskenland. Meer Baskisch genot dan ooit, het leven lacht ons toe.



Voordat we gaan kijken naar de editie van dit jaar kunnen we eerst kort nog een blik op het verleden werpen. De Ronde van het Baskenland is een beetje een gekke koers, in de zin dat ie af en aan georganiseerd is. Dan een paar jaar wel, dan weer even niet, dan weer heel lang niet en sinds 1969 aan één stuk door, totdat corona in 2020 roet in het eten kwam gooien. Als je wil weten dat Francis Pélissier de eerste winnaar ooit was en dat José Antonio González samen met Alberto Contador met vier eindzeges de recordwinnaar is moet je maar even Wikipedia bekijken, of het gortdroge Wielerflits met een bezoekje vereren. We zullen vooral maar even inzoomen op de editie van vorig jaar, eentje die niet meteen heel erg spectaculair was. We hebben al leukere edities gezien, de afgelopen jaren. Die van 2021 bijvoorbeeld, eentje om in te lijsten. Vorig jaar stonden Roglic en Evenepoel aan het vertrek, maar zij gingen uiteindelijk de prijzen niet verdelen. Hoewel, tijdens de eerste etappe nog wel. Een korte tijdrit in en rond het pittoreske vissersdorpje Hondarribia werd overtuigend gewonnen door Roglic, die Evenepoel achter zich liet. Daarna bleek alleen vrij snel dat Roglic geblesseerd was, waardoor hij de dagen nadien redelijk wat tijd verloor. Tijdens de tweede etappe reden we naar Navarra, in het wijndorpje Viana waren we getuige van een typisch Baskische sprint. Een sprint zonder sprinters. Julian Alaphilippe klopte Fabien Doubey en Quinten Hermans, dat idee. Hoewel, het scheelde niet veel of we hadden helemaal geen sprint gehad. Pas in de laatste kilometer werd de laatste vluchter, de Bask Ibon Ruiz, ingerekend. Ja, dat was sneu. Ik was het eigenlijk alweer vergeten, dit dramatische moment meteen uit m'n geheugen gewist



Enfin, Alaphilippe won die etappe dus. Zijn standaardzege in het Baskenland. Meestal stopte het daarna niet, maar dat was vorig jaar anders. Je mist Taus, hè? Op de derde dag kondigde het einde van zijn tijdperk zich al aan. Een rit met flink wat Baskische muurtjes eindigde in Amurrio, waar een zeer select groepje om de ritzege ging sprinten. Het was Pello Bilbao die Alaphilippe en Vlasov wist te vloeren en zodoende eindelijk zijn ritzege in de Itzulia wist te boeken. Een jaar eerder legde hij het nog af in een sprintje tegen Ion Izagirre, ditmaal stond er geen maat op. Een dag later keken we weer naar een sprint van een gereduceerde groep, het was niet het meest inspiratievolle parcours vorig jaar. Wel een paar muurtjes onderweg, maar te ver van de finish om de boel helemaal te laten ontploffen. Onderweg naar Zamudio leek de Fransoos Victor Lafay even op weg naar de overwinning, maar in de slotkilometer werd hij ingerekend door het peloton, of wat daar van over was gebleven. Een voor Alaphilippe knechtende Evenepoel mocht de sprint op gang trekken, maar weer kwam Alaphilippe niet aan winnen toe. Ditmaal was Dani Martinez hem te snel af, godbetert. Alaphilippe moest het met een tweede plaats doen, terwijl de vierde plaats van Roglic hem helemaal onwaardig was. Maar, Roglic was niet goed. Dat bleek vooral tijdens de vijfde etappe, toen hij onderweg naar Mallabia, de thuisbasis van Orbea, gladjes werd gelost. De organisatie had een bijzondere finale uitgetekend in Mallabia, in de straten van dit dorpje werd het smal en vooral heel steil. Tel er wat typische Baskische regen bij op en het werd aan de finish vrij kolderiek.



Onderweg was er minder kolderiek nieuws, dit was de rit waar Milan Vader op een bepaald moment ten val kwam en onder de vangrail door een heel eind lager in het skoekeloen eindigde. Het scheelde niet veel of hij was er helemaal niet meer geweest, maar gelukkig is hij er nog en fietst hij zelfs weer op een aardig hoog niveau rond. Goed, tijdens deze rit kwam Carlos Rodriguez in een kopgroep terecht met Marc Soler. Soler reed op een bepaald moment virtueel aan de leiding, maar richting het eind van de etappe werd hij weggereden door Rodriguez. Die soleerde verder richting zijn eerste zege als prof, al kwam hij bijna nog tot stilstand vlak voor de finish. Hij slipte weg dankzij de gladde en steile ondergrond, maar hield genoeg marge over ten opzichte van zijn ploeggenoot Dani Martinez, die ditmaal tweede werd. Evenepoel werd derde en hij nam de leiderstrui over van Roglic, die beslissende slag had gemist en meer dan een minuut verloor. Vlasov en Vingegaard haakten aan het eind in elkaar en kwamen allebei ten val, waarna ze lopend over de finish kwamen.





Na de vijfde etappe waren de verschillen nog steeds bijzonder klein, dus moest zoals wel vaker alles gaan gebeuren tijdens de laatste etappe. De gekende slotetappe, met einde boven op Arrate. Het werd weer een spetterende etappe, waar men de steile achterkant van Arrate, Krabelin, gebruikte om de boel overhoop te gooien. Roglic trok ten strijde, maar hield dat niet lang vol. Wat was het, een pees in de knie? Enric Mas was ook wonderbaarlijk sterk, terwijl Evenepoel moest lossen. In de afdaling kwam Enric Mas ten val, hij kwam vorig jaar in praktisch iedere afdaling ten val. Hij deed in dit geval ook iets heel doms, hij probeerde Pello Bilbao te volgen. Moet je niet doen, zeker niet als het omlaag gaat. Bilbao was gelost, maar stoof vanuit de achtergrond iedereen voorbij. Hij bezorgde Evenepoel een valpartij en nadat de camera even was weggeschakeld reed hij ineens op kop. Vooraan zagen we ook Vingegaard en, niet geheel onbelangrijk, Ion Izagirre. Dani Martinez was in eerste instantie ook mee, maar die kan nie dalen nie en viel terug tot in de groep Evenepoel. Op de volgende beklimming kwamen meerdere groepjes samen en daarna werd het in de vallei richting Arrate een tactisch steekspel. Iedereen kon nog winnen. Een paar demarrages later begon men toch gezamenlijk aan de afsluitende klim van de Itzulia van vorig jaar. Bijna meteen moest Evenepoel weer lossen, het zou niet voor hem zijn. Maar voor wie dan wel? Niet Ion Izagirre, leek het. Met een kilometer of drie te gaan werd hij van de fiets gereden door Vingegaard. De tweede keer die week dat dankzij Vingegaard een ander ten val kwam, het was ook niet echt de week van Jonas. Streep door Izagirre, of toch niet? Hij sprong snel weer op de fiets en een kilometer later sloot hij opnieuw aan bij de resterende koplopers. Vlasov, Martinez, Vingegaard en ook Marco Soler van het circus bleven gezellig bij elkaar. Alle speldenprikjes leverden niets op en dus ging er gesprint worden bij het heiligdom van Arrate. Zoals ondertussen basiskennis zou moeten zijn is dit een gekke sprint, in dalende lijn. Timing is belangrijk, je moet als eerste door de laatste bocht en dan win je. Marc Soler plaatste zijn aanval te vroeg, Ion Izagirre remonteerde hem voor de laatste bocht en zo boekte hij met Vlasov in zijn wiel ondanks een valpartij een paar minuten eerder toch een zege.



De adrenaline spoot uit zijn oren, en die van mij. Een thriller, maar dan natuurlijk wel vooral als je Baskische belangen had. Met het oog op de eindzege was het minder spannend, onder meer door het incident van Vlasov en Vingegaard in Mallabia stonden ze relatief ver achter Martinez en moesten ze hem echt zien te lossen, wat niet lukte. Van Evenepoel waren ze af, maar niet van Martinez. Die ging dus met een ritzege en de eindzege naar huis, waar je je nu amper nog iets bij kunt voorstellen. Ion Izagirre schoof dankzij die bijzondere slotrit op naar de tweede plaats, terwijl Vlasov derde werd in het klassement en Evenepoel wegdeemsterde naar de vierde plaats. Bilbao werd vijfde en Vingegaard ondanks het veelvuldig uitschakelen van zijn concurrenten slechts zesde. Roglic achtste en Mas na die onfortuinlijke chute 9e, dat was de editie van vorig jaar zo'n beetje. De txapela misstond Martinez behoorlijk, maar goed, het kan niet ieder jaar feest zijn. In ieder geval twee Baskische ritzeges, dat moeten we dit jaar nog maar eens zien te evenaren.




Goed, met deze plichtplegingen achter de rug kunnen we onze blik richten op de editie van 2023. Roberto Laiseka heeft voor ons weer een parcours uitgestippeld vol Baskische muurtjes, maar zonder tijdrit. Eigenlijk zit er bijna altijd een tijdrit in dit rondje, maar dit jaar niet en dat vind ik eigenlijk wel prima. Nog meer prima: er is dit jaar geen aankomst op Arrate. Ik herhaal, géén aankomst op Arrate. We gaan wel rondjes rijden in en rond Eibar, maar we eindigen niet boven bij het heiligdom. Fantastisch, ik ga staan voor Laiseka, ik rol een sjekkie voor hem en ik applaudisseer. Geen tijdrit, geen Arrate, maar wat dan wel? Nou, dit:



Het is weer een echte Ronde van het Baskenland. We blijven niet in de autonome regio Baskenland, nee, ook dit jaar vereren we Navarra weer met een bezoekje. Alleen Frans Baskenland maakt weer geen onderdeel uit van het verhaal, daar moeten we nog een keer verandering in zien te brengen. Tijdens de eerste rit zullen we zelfs even een kort bezoekje brengen aan La Rioja, living on the edge. Enfin, op het eerste oog mist deze Itzulia een echte bergrit. Het zijn vooral veel heuvelachtige etappes, met een aantal keer een aankomst in dalende lijn. Een route gemaakt voor Izagirre en Bilbao, kortom. Maar, we hebben ook geen echte bergritten nodig om ons te vermaken. Een paar etappes kennen kort achter elkaar meerdere muurtjes, daar kijk ik eigenlijk nog wel meer naar uit dan een stevige aankomst bergop. Dit wordt weer smullen, al was het alleen maar vanwege de schitterende decor in het Baskenland en uiteraard de talrijk aanwezige fans.

Etappe 1:



Etappe 2:



Etappe 3:



Etappe 4:



Etappe 5:



Etappe 6:



Tot zover het parcours. Er springt niet direct bovenuit omdat er een stevige aankomst bergop ontbreekt, maar het lijkt me wel duidelijk dat vooral de derde en vijfde rit heel bepalend gaan zijn. Muurtjes, overal muurtjes. En dan tijdens de derde rit vooral dat muurtje aan het eind, een aankomst heuvelop met percentages dik boven de 20%. Dat wordt wel lachen, ja. Ik heb er zin in, ofschoon er wel wat mooi volk op de startlijst ontbreekt. De afgelopen jaren deden Roglic, Pogacar en Evenpoel mee aan deze mooiste ronde van allemaal, die ontbreken bij deze gelegenheid allemaal. Wie doet er wel mee? Jonas Vingegaard. Een Tourwinnaar aan het vertrek, kan slechter. Wel de minst charismatische van het stel, en niet direct iemand die heel vrolijk zal worden van dit parcours. Hoewel een officiële deelnemerslijst nog steeds ontbreekt hebben we wel een officieuze deelnemerslijst en als we kijken naar die lijst zien we dat de winnaar van vorig jaar ook weer aanwezig zou moeten zijn. Dani Martinez was hier vorig jaar in bloedvorm, maar als ik zijn 25e plek in Parijs tegen Nice bekijk vermoed ik zomaar dat hij nu net iets minder gaat zijn. Bernal doet ook mee, maar die valt iedere keer van schrik van zijn fiets als hij in de spiegel kijkt en dus noteert hij voorlopig overal een DNF. Bij Ineos zou ik verder vooral Omar Fraile in de gaten houden, er komt deze editie een rit aan in zijn Santurtzi, meer motivatie heeft een mens niet nodig. Bij Alpecin denk ik dat we Quinten Hermans wel kunnen noteren voor een paar ereplaatsen, terwijl namens Bora Higuita hoge ogen mag komen gooien in het klassement. Werd in de GP Miguel Indurain wel als een baksteen gelost door Ion Izagirre, maar toch. Buchmann doet ook mee, die won hier gewoon ooit een rit, bah, ik voel me vies. Maar goed, ik heb Ion Izagirre genoemd, de kopman van Cofidis. Won Itzulia in 2019, won een rit in 2021 en een rit in 2022. Na zijn demonstratie in de GP Miguel Indurain verwacht ik dat hij ook dit jaar weer een rit gaat winnen, en wellicht eindigt hij opnieuw op het podium. Het parcours is niet in zijn nadeel, zullen we maar zeggen.

EF komt met het meest verwarrende duo van het jaar, de kampioen van Ecuador en die van Colombia. Die van Ecuador heet Carapaz en zijn tricot is helemaal geel, blauw en rood. Die van Colombia heet Chaves en zijn tricot is vooral wit, met een beetje geel, blauw en rood. Carapaz is nog niet heel goed begonnen aan het jaar, maar in de GP Miguel Indurain liet hij zien dat de vorm aanstaande is. Chaves heeft al iets meer laten zien, dat kan weer een mooie top 10 gaan worden. Voor een anonieme top 10 kijken we eventueel ook nog naar Uran Uran. Groupama neemt David Gaudu mee, schrijf maar op. De nieuwe Alaphilippe, luisterend naar de naam Romain Gregoire, is ook van de partij. Geen betere plek om te tonen dat je de nieuwe Alaphilippe bent dan in het favoriete rondje van Alaphilippe. Bij Intermarche is Rui Costa de kopman. Die zou je eigenlijk niet meer opschrijven voor dit soort koersen, maar bij Intermarche is hij herboren en dus schrijf ik hem wel op. Al plaats ik hem dan toch nog even onder Simon Yates, de kopman namens het sportwassende Jayco-Saoedi-Onthoofdië. Een gevaarlijke klant met het oog op de eindzege, al had hij misschien liever een echte aankomst bergop gezien. Movistar komt met een ploeg vol kleppers, jullie missen Taus niet he? Enric Mas als kopman, met een tot nu toe behoorlijk schroeiende Guerreiro aan zijn zijde. Als Enrico op de fiets blijft zitten kan hij behoorlijk ver gaan komen. Met het oog op ritzeges is ook Alex Aranburu van de partij, die kan zo'n beetje iedere rit hier naar z'n hand gaan zetten. Vooral die afdalingen aan het eind zijn ideaal voor hem, plus het feit dat hij op het juiste moment in vorm lijkt te zijn. Quick Step, waar Greet Van Bondt de ploegleider is, nemen we niet meer serieus. Van Moll is geen Taus. Bagioli is op papier gemaakt voor deze koers, maar staat stil. De rest? Die gaan achteruit. Cavagna in de gaten houden met het oog op een ritzege vanuit de vlucht en Mauro Schmid een beetje kort houden, meer niet.

Bahrein neemt het koningskoppel mee, Mikel Landa en Pello Bilbao. Het lijkt me dat het vooral voor Pello gaat zijn, die kan zijn ding doen op dit parcours. Vooral in de afdalingen. Voor Mikel is het niet bergachtig genoeg, maar we noteren hem alsnog voor een mooie ereplaats. Als ik kijk naar Trek heb ik vooral medelijden met Sjon Aberasturi, want veel gaan we niet sprinten. Die moet meteen scoren op de eerste dag en dan snel naar huis. Kopman zal ongetwijfeld de zeer onsympathieke als junior al doperende en concurrenten in elkaar meppende Mattias Skjelmose zijn. Ondersteund door Mollema, vastliggend tot 2036 maar nu al vast met pensioen gegaan. Juanpe Lopez zal eerder de meesterknecht moeten acteren, terwijl ik stiekem wel benieuwd ben naar de verrichtingen van Natnael Tesfatsion. Er zitten toch wel ritjes tussen waar hij zich moet kunnen tonen. Goed, Jumbo heeft dus Vingegaard, aangevuld met Valter en een hoop narigheid. UAE heeft weer een heerlijk Piet Allegaertje bij elkaar verzameld. We mogen weer een week smullen van de hersenloosheid van Marco Soler, de genetisch gemodificeerde kaaklijn van Marco Hirschi, de algehele wisselvalligheid van Brandon MarcoNulty en dan heb je nog Formolo en Grosssschartner en ga zo maar door. Na de ploeg van UAE komen we uit bij de wildcards, uiteraard de Spaanse ploegen aangevuld met een sponsor van deze koers, TotalEnergies. Er doen genoeg Basken mee om de vroege vlucht van iedere etappe te kleuren, ik kijk er ontzettend naar uit. Ander Okamika, Jokin Murguialday, Jon Barrenetxea, Jon Agirre, Igor Arrieta, Iñigo Elosegui, Ibon Ruiz, Mikel Bizkarra, Asier Etxeberria, Unai Iribar, Txomin Juaristi en Gotzon Martin, ik reken (niet al te veel) op jullie. Niet op jou, Victor De la Parte, jij bent een lul. Pierre Latour ging hier vorig jaar hard op z'n bek, dat willen we nog wel een keer zien. Dat was het.



De Ronde van het Baskenland wordt uiteraard uitgezonden door de EITBgoden, al zit er meestal een geoblock op hun streams. Daarom zijn we zeer vermoedelijk afhankelijk van Eurosport, alwaar ze ongetwijfeld niet het gouden koppel in de bezemkast zetten maar kiezen voor een stel totale zeepsopzemelaars als Bobbie Traksel en Jan Hermsen. Dagelijks zal een naar ik vrees koperen koppel ons vanaf 15:30 toespreken. Daar het einde van iedere rit tussen 17:15 en 17:45 wordt verwacht krijgen we gemiddeld een uur of twee van de koers te zien. Ik ga nu alvast op de bank liggen voor de Ronde van Vlaanderen en ik sta een week later op zondagavond pas voor het eerst weer op. Wat jullie?

Fort Knox heeft er zin in