[Itzulia 2023] #1

Gewoon aan de verkeerde kant zitten in die bocht.

Hij wil niet eens winnen, krijg je soms het idee.

Mikel Landa is een bijzondere coureur, en dat is het. Op de klim naar La Asturiana ging Vingegaard al vrij snel op het steile deel in de aanval en alleen Landa kon mee. Met z'n tweeën reden ze een grote voorsprong bijeen op de rest, waarna ze met z'n tweeën een baggerclass afdalen gaven. Nou was het ook wel een lastige afdaling, zeker dat gedeelte met geribbeld beton tussendoor, maar je had bij allebei het idee dat ze het niet voor elkaar kregen om ook maar één bocht goed in te schatten. Landa probeerde Vingegaard wel een beetje onder druk te zetten, maar zette toch ook vooral zichzelf onder druk. In het stuk naar de finish liet Landa Vingegaard het meeste werk doen, een logische zet. Vingegaard gaat aan de leiding, als hij die leiding wil uitbreiden moet hij zelf maar lekker op kop rijden. Doordat Landa het werk aan Vingegaard liet kwamen de achtervolgers nog dicht, een groepje van een man of 20 reed onder leiding van Quick Step in de laatste paar kilometer een gat van een kleine halve minuut bijna helemaal dicht. Landa pokerde, de enige kans om de rit te winnen. Maarja, als er een bocht is op amper 100 meter van het eind, misschien, heel misschien, moet je dan eventjes opschuiven en zorgen dat je als eerste door die bocht gaat? En als dat niet lukt, moet je op z'n minst proberen aan de binnenkant te zitten en niet aan de buitenkant bij het hek? Niet Landa, die leeft in zijn eigen wereld. Je hebt killers en je hebt Mikel Landa. Alsof hij de finale niet kende, niet eens wilde kennen. Zomaar wat doen, geen enkel plan. En dus won Vingegaard voor de tweede keer op rij. Landa werd uiteraard kansloos tweede, wat natuurlijk ook de reden is dat het Landismo überhaupt bestaat. Een tragikomische figuur. Wonderbaarlijk sterk, maar niet in staat om welke koers dan ook naar zijn hand te zetten. Met de wonderbaarlijke benen die hij zo nu en dan heeft had zijn palmares echt een stuk groter moeten zijn. Maar waarom dat niet zo is zag je tijdens deze rit wel weer. Door de ritzege, en door het sprokkelen bij de tussensprint, loopt Vingegaard flink uit op de concurrentie. Landa blijft nog enigszins in de buurt, maar moet ook terrein toegeven. De rest staat inmiddels op een halve minuut of meer. Je krijgt het idee dat de eindzege Vingegaard niet meer kan ontgaan, al is zijn ploeg niet helemaal intact. Het kan nog spannend worden, hoop ik?



Spannender had het waarschijnlijk ook kunnen worden als Bilbao nog in koers was geweest. Als je bedenkt dat Landa hier voorzien was als knecht van Bilbao had Pello in een kansrijke positie kunnen beginnen aan de afdaling en dan had er toch echt niemand in zijn buurt kunnen blijven. Hij had evenwel ook gelost kunnen worden, zoals Aranburu en Fraile. Een herhaling van 2021 zat er voor beide heren niet in. Het ontwerp van Fraile pakte voor de koers beter uit dan verwacht, voor Fraile zelf net iets minder. Maar goed, door naar de volgende etappe. Een rondje Amorebieta.




De voorlaatste etappe van de Itzulia van 2023 gaat van start en zal eindigen in een plaats die over een paar maanden zal terugkeren in de Tour. Start en finish in Amorebieta-Etxano, een gemeente in Bizkaia, gelegen op een kilometer of 20 ten oosten van Bilbao. De gemeente is in 1951 samengesteld uit de plaatsen Amorebieta en Echano (Etxano). De derde etappe van de Tour de France van dit jaar gaat van start in deze plaats, dus ik zal niet meteen alle geheimen van Amorebieta prijsgeven. Globaal gezien kunnen we stellen dat Amorebieta een link heeft met de koers, want jaarlijks werd hier de Klasika Primavera de Amorebieta verreden. In 2019 werd Carlos Betancur de voorlopig laatste winnaar van deze koers, tenminste, van de profversie van de koers. De 1.1-koers is van de kalender verdwenen, maar de lokale wielerclub, SC Amorebieta, organiseert nog wel een juniorenkoers en een beloftenkoers. Die laatste werd dit jaar gewonnen door Hugo De la Calle, Hugo van de Straat. Kan wel wat, die jongen. Hij versloeg niemand minder dan het duo van Laboral Kutxa, Unai Zubeldia en Iker Mintegi. Dat zijn de volgende twee die op het punt staan om prof te worden bij Euskaltel. De lokale wielerclub doet blijkbaar wel nog z'n best om de 1.1-koers terug te laten keren. Ze hebben last gehad van de pandemie, maar ook van het feit dat er blijkbaar te weinig vrijwilligers zijn. Genoeg vrijwilligers voor een juniorenkoers, maar niet voor de profkoers, ergens is dat bijzonder. Naast de wielerclub SC Amorebieta heb je ook SD Amorebieta, dat is een voetbalclub. Die speelden vorig jaar een jaartje in de Segunda Division, maar dat werd geen heel groot succes. Net als Athletic probeerden ze het met een ploeg vol Basken, alleen dan van het derde of vierde garnituur. Snel terug naar de derde divisie, kortom. Qua wielrenners is het hier niet dik bezaaid, de bekendste renners uit Amorebieta, nouja, dat zijn waarschijnlijk de broertjes Silloniz. Die reden allebei een aantal jaar voor Euskaltel, zonder ooit op te vallen en vrij geruisloos weer uit het peloton te verdwijnen. Euskaltel had veel van die renners. Goed, Felipe Alberdi had je ook nog, die won in 1960 een rit in de Vuelta! En sommige bronnen schrijven Beñat Intxausti toe aan Amorebieta, maar dat klopt niet. Zijn werkelijke plek van origine zal later deze rit de revue passeren. Enfin, meer Amorebieta over een paar maanden.



Er staat in ieder geval een prachtig kunstwerk in Amorebieta. Moet een aardappel voorstellen. Ik ga hier over een paar maanden echt alles over uitzoeken, nu al zin in.

quote:

Ingewikkelde en gunstige fase voor de regisseurs om hun pionnen te kunnen verplaatsen, waarin ze, ongeacht het feit dat er geen belangrijke havens zijn tot Paresi, door gunstig terrein zullen gaan om strategieën tegen het einde te testen, waarin we een circuit betreden waarin Voorop lopen is erg belangrijk om hun opties voor het algemeen klassement te behouden.

Die teksten op de officiële site zijn wel heel wervend zeg. In de eerste kilometers van de rit rijdt men over een brede en vlakke weg door de vallei richting Durango. Voor we Durango bereiken slaan we linksaf en dan begint al snel de eerste klim van de dag, het gaat drie kilometer aan 7% omhoog naar de top van Monte Kalbo. Na 11 kilometer koers komen we boven op dit klimmetje. Een pittig begin, Jon Barrenetxea mag meteen aan de bak. Da's een Bask van Caja Rural die zo'n beetje iedere dag in de aanval rijdt en met een flinke voorsprong aan de leiding gaat in het bergklassement. Er zijn weer wat punten te rapen vandaag, dus hij mag weer ten strijde trekken. Hij zal niet de enige zijn, dit klimmetje is een mooi moment voor een boel renners om zichzelf een plekje te bezorgen in de vlucht van de dag. De kopgroep die hier zal ontstaan kan zomaar best sterk zijn en daarom dus ook meteen best ver dragen. Na de klim fietsen we een tijdje via een vrij brede weg en na nog wat meer klimwerk komen we na een tijd uit bij Balcon de Bizkaia, een bekende plek. Over deze weg reden we vorig jaar in de Vuelta nog, onderweg naar Bilbao. Een paar jaar eerder kwamen we eveneens hier voorbij, toen de aankomst een stukje hoger volgde op Monte Oiz. Leuk uitzicht hier, niet voor niets een balkon. Goede plek voor een rustmoment.




De renners dalen een aantal kilometer af over een bochtige maar brede weg richting Munitibar-Arbatzegi Gerrikaitz. Mond vol, laten we het op Munitibar houden. De afdaling zat vorig jaar nog als klim in de Vuelta, wellicht kennen enkele renners deze omgeving nog wel. Er zullen ook nog wel wat namen op de weg staan, altijd leuk. Na een scherpe bocht in Munitibar komen we op een andere weg terecht, die loopt nog een tijdje wat verder omlaag met wat bochten erbij, na een tijd wordt het vlak en dat blijft zo tot we de kust bereiken bij Lekeitio. Door de fraaie vallei van de Lea rijden we naar dat Lekeitio en onderweg komen we door het dorpje Okamika. Dat is heel grappig, want Ander Okamika, een renner van Burgos-BH, komt uit Lekeitio! Een voormalig triatleet die dankzij corona is gaan fietsen en inmiddels aan zijn derde jaar bezig is bij Burgos. Sturen kan ie nog steeds niet, ligt dusdanig vaak op de grond dat resultaten ver te zoeken zijn. Doet wel mee aan deze Itzulia, hij mag fietsen door zijn eigen dorp en dat lijkt me toch wel een unieke belevenis. Hopelijk heeft hij meer geluk dan de zeer sympathieke maar altijd onfortuinlijke Iñigo Elosegui. Die reed tijdens de vorige rit door zijn Zierbena. Zijn vrienden stonden hem op te wachten, maar een paar kilometer voor die passage kwam hij ten val en dus werd het een andere doortocht dan verwacht. Van Lekeitio rijden we naar Ispaster over een weg die wat meer oneffenheden kent. Ispaster is nog wel een bijzonder dorpje, want daar komt Francisco Gabica vandaan. Die leeft niet meer, maar won in 1966 wel mooi de Vuelta. Zoveel Basken zijn er niet die een grote ronde hebben gewonnen, Gabica is dus automatisch een grootheid. Voorbij het schattig ogende Ispaster volgt er een klein afdalinkje richting Ea, waar de volgende officiële klim van de dag begint. De wegen hier zijn allemaal breed, de omgeving is groener dan groen en het is dus voorlopig vrij gezellig fietsen. In Ea begint de klim naar Natxitua, de komende 2,5 kilometer gaat het aan 8% omhoog. Halve kilometer aan 11% tussendoor, Baskische taferelen dus. Na 64 kilometer zijn we boven en dan dalen we een aantal kilometer af naar de kust. De weg blijft breed en dus kunnen de renners vooral genieten van een van de mooiste stukjes Baskenland. Ze komen uit in het estuarium van Urdaibai, een heus biosfeerreservaat. In dit reservaat tref je bijzonder veel fraaie flora en fauna. Het stikt hier van de vogels, bijvoorbeeld. Maar de kustlijn hier is ook adembenemend mooi. En dan heb je in een van de vele bossen die Urdaibai rijk is ook nog een kunstwerk. Bosque de Oma, leuk om naartoe te gaan, zonder je oma. Zo'n beetje alle bomen in dit bos zijn voorzien van schilderwerk, steeds wisselende taferelen. Het bos is nu weer te bezoeken, een tijdje was de boel niet toegankelijk omdat de bomen ziek waren en dreigden te sterven. Maar ze leven nog. En na wat oplapwerk leven de schilderingen ook weer.





De renners rijden best een tijd door het estuarium, zonder dat er koerstechnisch gezien veel te melden valt. Vooral veel mooie natuur, die we vermoedelijk nog gaan missen ook omdat we tegen deze tijd vast nog niet live zijn. Matige timing. Na wat onbeduidende hupjes duiken we ter hoogte van het Kortezubi van Federico Echave wat meer landinwaarts en dan volgt er een ongecategoriseerde klim van vier kilometer à 6% richting Ereño. Over een net iets smallere weg rijden we met een boog om het Bosque de Oma heen, als je op vakantie gaat naar het Baskenland is Urdaibai echt een gebied dat je niet mag overslaan. Na een aantal kilometer over een plateau te hebben gereden volgt er uiteraard een afdaling. De weg is hier weer een stuk breder en ondanks het nodige bochtenwerk is dit vermoedelijk gesneden koek voor de renners. Aan het eind van deze afdaling komen we uit in Gernika, het ontzettend belangrijke Gernika. Omdat Pello Bilbao uit Gernika komt, bijvoorbeeld, of parcoursbouwer Roberto Laiseka, of Joane Somarriba, of de Spaanse Burgeroorlog, 1937, bombardement, Pablo Picasso, etc. Het 'leukste' van dat bombardement blijft nog wel dat ze heel Gernika in puin hebben gelegd, behalve de belangrijkste gebouwen. De heilige eik bleef bewaard, het gebouw waar alle Baskische hoogwaardigheidsbekleders van heinde en verre naartoe trokken om de fueres te bespreken bleef ook bewaard en staat er nu nog steeds. Museumpje erbij, ook Gernika is een must-see als je in de omgeving bent. Muurschildering van de Guernica ook even bekijken, uiteraard. Eenmaal in Gernika slaan de renners rechtsaf en dan rijden ze nog even door het estuarium van Urdaibai, langs de andere kant van het water. Lang duurt dat niet, al snel slaan de renners linksaf en dan beginnen ze aan een pittig klimmetje. Paresi, 4,3 kilometer aan 7,7%. Een kilometer aan 12% tussendoor, hartstikke leuk. Na 102 kilometer bereiken we de top van deze klim, hier zal de finale ongeveer beginnen. Met een beetje mazzel. Als je wil kun je hier al stevig aan de boom schudden. Na deze stevige klim volgt er een afdaling over een brede weg door een bochtig bos, ondanks de brede weg toch een beetje bochtig. In deze omgeving rijden we door een paar gehuchten waar de jongens van Kern Pharma vrolijk van zullen worden. Eerst Agirre, groetjes aan Jon, daarna Arrieta, groetjes aan Igor. Vooral Igor is goed bezig, gisteren 26e, langzaam aan het groeien. Maar goed, na door Arrieta gereden te zijn komen we op een smallere weg terecht. Die loopt eerst nog wat omlaag en is daarom dus vrij link, maar dan volgt er een hupje omhoog van één kilometer aan 10%. Even een kuitenbijter tussendoor, lekker heerlijk. In een donker bos loodrecht omhoog, zonder aankondiging. Rond Arrieta ging het kort en steil omhoog in een donker bos, het gaat ook kort en steil omlaag in dat donkere bos. De renners komen uit in Jainko-Oleaga en na nog een paar venijnige bochtjes aldaar beginnen ze aan de volgende klim, het gaat vier kilometer aan 4% omhoog richting Errigoiti. Net iets minder interessant, maar het is in ieder geval niet vlak. Na dit klimmetje dalen we over een bredere weg terug af naar Gernika, waar we dan voor de tweede keer passeren. Laiseka zet z'n eigen stad even in het zonnetje, en dat mag, want Gernika doet ertoe. In historische zin de hoofdstad van het Baskenland. Franco is een lul.




Van Gernika rijden we naar Muxika, hier volgt na 125 kilometer de eerste tussensprint van de dag. Op 40 kilometer van de finish gaat er gesprint worden in het dorp van Beñat Intxausti. Dat was een tijdje een van de beste Baskische klimmers, totdat hij na zijn overstap naar Sky ziek werd en sindsdien amper nog een koers kon uitrijden. Tegenwoordig actief als scout bij A&J ALL SPORT AGENCY, het managementbureau van de Carera's, die onder meer Pogacar en Bini vertegenwoordigen. Daarnaast is hij ook ploegleider bij een van de vele Baskische amateurploegen. Beñat vermaakt zich dus wel. De renners ook wel denk ik, want na de tussensprint in Muxika mag er weer geklommen worden. In eerste instantie gaat het 2,5 kilometer aan 5% omhoog, na een kort afdalinkje gaat het vervolgens nog eens vier kilometer aan 5% omhoog richting Alto de Morga. Aretxabalgane, zo heet het dan weer in het Baskisch. Sommige renners kennen deze klim, want hij zat vorig jaar in de Vuelta toen we van Irun naar Bilbao reden. Over een brede weg dalen we voorbij de klim richting Larrabetzu, het dorp van Jesus Loroño, de winnaar van de Vuelta van 1957. Larrabetzu bereiken we alleen net niet, want in Goikolexea slaan we rechtsaf een smal weggetje in. En als we een smal weggetje inslaan, dan weet je ongeveer wat er gaat gebeuren. Jawel, de volgende klim van de dag. Het gaat twee kilometer aan 6,7% omhoog naar Belarrinaga, dat valt eigenlijk nog mee. Een paar stroken aan 8% en wat makkelijker werk tussendoor, waarna er een korte afdaling volgt. Na die korte afdaling gaat het even later bijna meteen weer omhoog. We slaan scherp rechtsaf en klimmen naar het dorpje Boroa. In principe gaat het maar 600 meter omhoog, maar het zijn wel weer Baskische meters. De hele tijd dik boven de 10%, met uitschieters tot 17%. Dit doet weer wat denken aan de derde rit. Na dit muurtje dalen we over een brede weg af richting het industrieterrein van Amorebieta. Na een paar rotondes fietsen we vervolgens het centrum van de finishplaats binnen, waar na 147 kilometer de tweede tussensprint volgt. Op minder dan 20 kilometer van het eind nog even tussensprinten in de finishplaats, de lusjes die dit jaar zijn uitgetekend zijn soms onnavolgbaar.





In de laatste 20 kilometer van de rit hadden we nog drie muurtjes moeten tegenkomen, maar een van de muurtjes is geschrapt. Het parcours moest op het laatste moment aangepast worden omdat er blijkbaar weer iets niet door de beugel kon. Erg jammer. Zonder een meter vlak tussendoor hadden we in eerste instantie 900 meter aan 10% gehad, 600 meter aan 10% en 1000 meter aan 7%. Drie muurtjes achter elkaar, continu op en af, geen moment van verpozing tussendoor. Nouja, dat feest gaat dus niet door. De middelste van de drie is geschrapt en dus houden we nog maar twee klimmetjes over, met meer vlakke meters tussendoor. Een flinke downgrade, mogen we wel stellen. Hoe het ook zij, na de tussensprint rijden we nog een tijd door het centrum van Amorebieta en ook buiten het centrum gaat het nog best een tijd rechtdoor. De wegen zijn breed en vlak, dat blijft ook zo als we Amorebieta verlaten. Tot we ergens op een eindeloos industrieterrein toch maar een keer linksaf slaan en de doorgaande weg verlaten. Daarna rijden we al snel toe naar een van de twee overgebleven muurtjes. Een kilometer aan 10%, ongeveer, op een kilometer of 10 van het eind. De weg is inmiddels smal en de omgeving bosachtig, wat ook het geval zal zijn tijdens het eerste gedeelte van de afdaling van deze klim. Even later bereiken we wel een bredere weg die de renners terug naar Amorebieta brengt. Voor ze die stad bereikten hadden ze rechtsaf moeten slaan, maar dat doen we nu dus niet meer. Even snel kijkend via streetview zal het probleem wel zijn geweest dat het te smal was. Sad. Enfin, we rijden nu wel Amorebieta in en via een langer vlak tussenstuk rijden we naar de tweede en laatste muur toe. De aanloop naar die muur was via de originele route wederom hilarisch geweest. Smalle wegen, scherpe bochten, hoge percentages. Via de alternatieve route is de aanloop een stuk geleidelijker. Geen smalle wegen meer, rechtdoor omhoog over een brede weg. Iets meer dan een kilometer gaat het omhoog aan een procentje of zeven. Het begin is steil, daarna zwakt het steeds meer af.




Op de top komen we twee rotondes tegen, daarna dalen we over dezelfde weg af, terug naar Amorebieta. Kunstzinnige creatie weer van Laiseka. Het is nog amper drie kilometer tot de finish, tot de slotkilometer loopt de weg omlaag. Dat stelt weinig voor, de weg is breed en loopt behoorlijk rechtdoor naar beneden. Eenmaal terug in Amorebieta wachten er wel een hoop rotondes op de renners, vier in de laatste kilometer om precies te zijn. Weer een hectische slotfase, al volgt de laatste rotonde op een meter of 500 van het eind en fietsen we daarna warempel rechtdoor tot aan de finish. Zo'n lange laatste rechte lijn hebben we deze editie nog niet gezien. De meest logische aankomst tot nu toe. Blijft wel jammer dat een van de drie muurtjes aan het eind is geschrapt. Met z'n drieën bij elkaar waren ze perfect, de twee overgebleven muurtjes verder uit elkaar, hmm, ja, nee, dat is 'm gewoon net niet. Alsnog kan het een chaotische en ongecontroleerde rit worden, daar hopen we dan maar op. De kaart in het roadbook is verder schier onbruikbaar, want daar staat de oude versie nog in. Lekker dan.



Aankomst in Amorebieta dus, maar daar vertel ik voorlopig verder niets meer over. Of het moet zijn dat Mikel Urdangarin hier geboren werd. Da's een Baskische muzikant, een redelijk bekende zelfs. En dus hoef ik voor het liedje van de dag niet ver te zoeken. Hij heeft behoorlijk veel eigen werk, maar het liefst luister ik naar een samenwerking van Mikel met de lieftallige Izaro. Een liedje over vluchtelingen, en dat we een beetje lief voor ze moeten zijn. Errefuxiatuena, met een beetje fantasie haal je er refugee uit. Maar goed, buiten de tekst om, waar we toch niks van verstaan, spelen natuurlijk vooral de muziek en het samenspel van de twee stemmen de hoofdrol, en dat levert mijns inziens weer een pareltje op. Het weer levert trouwens ook pareltjes op, het wordt vandaag gewoon 22 graden in Amorebieta?? Geen regen? Geen wind? Zon?! Wat een rare week. Zoals altijd zijn we weer live om 15:30, ga er maar eens goed voor zitten en probeer te genieten van het enigszins onthoofde muurtjesfestival in en rond Amorebieta.

quote:

Op vrijdag 7 april 2023 15:01 schreef Marcoss het volgende:
Cavagna en Cattanao maken er een aardige koppeltijdrit van

Ja, die zien ze niet meer terug.

Jayco, leg maar uit.

quote:

Op vrijdag 7 april 2023 15:41 schreef Marcoss het volgende:
Carapaz fietst behoorlijk achteruit dit seizoen tot nu toe

Acquadro heeft Vohters met een hoop narigheid opgezadeld.

De heren kennen pelota niet, min min.

Ide Acting.

Laiseka én Steef direct na elkaar gespot, jeetje.

quote:

Op vrijdag 7 april 2023 15:04 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:

[..]
Ja, die zien ze niet meer terug.

Ik was heel even vergeten dat ze Taus missen, mijn excuses.

Ik heb genoeg gezien, Landa wint de Tour.

Kan iemand Andries en Bobbie vertellen dat het parcours is aangepast?

Valter bijna uit de bocht.

Dat derde klimmetje erbij had deze finale wel echt geniaal gemaakt.

Arrieta heeft de uitzending gehaald.

quote:

Op vrijdag 7 april 2023 17:08 schreef Faraday01 het volgende:

[..]
Waarom hebben ze die eruit gehaald?

Afdaling te smal en te gevaarlijk en dat soort teksten.

Oh, dat was het laatste klimmetje al.

Wij feliciteren halve Bask Higuita met deze prachtige zege.