Mijn grote vriend is er binnenkort niet meer.
Mijn topkat (genaamd Zombie, maar we noemen hem altijd gewoon poes) van 14,5 jaar eet sinds ruim een paar weken heel weinig meer. In eerste instantie dachten we dat hij het voer niet meer lustte en hebben geprobeerd hem anders voedsel te geven. Dat at hij ook wel, maar zeer mondjesmaat. Echter bleef hij wel gewoon actief zoals altijd; gezellig aandacht vragen en altijd bij je in de buurt.
Na ruim een week besloten om toch maar naar de dierenarts te gaan aangezien hij binnen afzienbare ruim 5oo gram was afgevallen. De dierenarts constateerde vervolgens dat het om iets in zijn lichaam ging dat mogelijk beknellend werkte. Hij had geen scanapparatuur, maar voelde iets groots in zijn lichaam zitten. Direct een afspraak voor een paar dagen later met het dierenziekenhuis hier in de buurt gemaakt waar ze een scan konden maken.
In de hoop dat het hopelijk iets was dat hij per ongeluk had ingeslikt en wellicht makkelijk operatief te verwijderen was, ging ik met nog enige hoop naar het dierenziekenhuis toe. Maar helaas; daar bleek al vrij snel dat het om een behoorlijk grote tumor om zijn darmen ging waar vocht bij was gekomen. Dit voorkwam dat hij genoeg kon eten. Ze gaven daar feitelijk drie opties:
- Een zware operatie met een zeer grote kans op terugkeer van de tumor na 1 a 2 maanden
- Met medicijnen proberen de tumor te verkleinen en tevens eetlustopwekkende medicijnen
- Direct euthanasie toepassen.
Geschrokken als ik was, gaf ik aan dat hij hoe dan ook zo min mogelijk pijn mocht lijden. Optie 1 was dan ook geen optie voor mij; dat zou hem te veel stress opleveren en de kans op volledig herstel was zeer nihil. Egoïstisch als ik dan ben, vond ik optie 3 ook nog geen mogelijkheid. Ik ben dus uiteindelijk gegaan voor optie 2: hopelijk zou dat zijn pijn een beetje verlichten en kon hij nog enige tijd in relatieve goede gezondheid bij ons zijn.
Ze gaven aan dat de medicijnen ongeveer een week nodig hebben om aan te slaan voordat er mogelijk resultaat zichtbaar zou zijn (meer eetlust).
In de tussentijd hebben we geprobeerd hem zo veel mogelijk te laten eten en drinken: overal een klein beetje (nat) voer neerleggen, waterbakjes, etc. Alles om hem zoveel mogelijk nog te laten eten. Dwangvoeding was geen optie, wat dat zou hem alleen maar meer pijn opleveren.
Over een paar dagen is die week voorbij, maar ik zie al dat het van de week einde oefening voor hem moet zijn: hij wordt steeds zwakker en heeft weinig energie (wat uiteraard ook komt door te weinig voedsel). Hij is nog enigszins aanhankelijk, maar ik zie dat hij niet te lang op één plek blijven liggen; die tumor irriteert hem dan teveel. Hij mauwt ook nog niet van de pijn, maar eten doet hij nog steeds amper.
Het is voor mij de eerste kat die zo lang heeft meegeleefd met mij. Ik heb in mijn leven wel meerdere katten meegemaakt, maar geen van allen die het zo lang hebben volgehouden. Zijn broertje, die ook bij ons was, is twee jaar geleden na een (vermoedelijk) spontane hartaanval overleden. Hoe erg dat ook was, dit voelt voor mij ook veel zwaarder aan. Je leeft feitelijk naar het einde voor hem toe en jij bent degene die de beslissing moet maken om dat topbeest te laten inslapen. Je wilt het niet, maar alles om te voorkomen dat hij teveel pijn aan het lijden is.
Topper, je hebt voldoende meegemaakt in je leven toen je als kitten bij mij kwam (meerdere operaties (pusverwijdering in de rug, te grote wondirritaties, vechten met de andere katten in de buurt) om trots op je leven te kunnen zijn. Altijd samen met je broer jagen en andere buurtkatten verjagen, ,met zijn tweeën achter grote honden aanrennen (die daar ook bang voor waren), maar je was een knuffelkat eerste klas. Altijd op schoot komen als ik tv zat te kijken, altijd klaar staan als ik thuiskwam van werk, altijd de douche in willen als ik klaar was met douchen (om het water op te likken). En verdomme, mij bezighouden met wat kleine irritaties zodat ik mijn aandacht bij het eten verloor en je broertje er van door ging met mijn hamburger. Verdomme, wat heb jij mij veel plezier opgeleverd.
Topper, binnenkort is het voorbij en ik zie er zo enorm tegenop. Zo ontzettend enorm, maar ik weet dondersgoed dat het beter voor jou is. Ik hoop dat er (waar je ook naar toe gaat of niet) hierna iets voor je is waar jij het goed zal hebben.
Ik ga nu echt genieten van jou de tijd die nog rest maar verdomme, ik zal je echt enorm missen.
Tot weerziens, oude tijger.
Sterkte. Voor zowel jou als de poes
Ik wens je nog fijne momenten samen in deze laatste dagen.
En goed dat je voor het welzijn van Poes kiest!
De kat waar ik bij mijn ouders thuis mee ben opgegroeid kreeg ook een darmtumor wat hem uiteindelijk fataal werd en dat was echt heel sneu... heel veel sterkte in de komende tijd en geniet van het beessie zolang het nog kan!mogen we een foto van de poes?
Mijn grote vriend is gisteren om 13:45 ingeslapen waar ik uiteraard bij aanwezig was. Lastig, maar zeker wel geruststellend. Geen pijn meer voor hem.
Uiteraard mag dat! De laatste 'normale' foto die ik van hem heb.quote:Op maandag 31 oktober 2022 11:42 schreef junkiesietze het volgende:
fucked up.
mogen we een foto van de poes?
Een zwarte kat laten inslapen op Halloween (waar ik vantevoren helemaal niet bij had stilgestaan; ik had wel wat anders aan mijn hoofd...). Het is nu voor mij en hem dus echt een Dag van de Doden.
Sterkte!
Wil je weer een kat, of ben je er eerst even klaar mee?
Uiteraard wil ik weer een kat, maar wanneer weet ik nog niet. Het afscheid is nu nog veel te recent.quote:Op dinsdag 1 november 2022 09:20 schreef Seeburg54 het volgende:
Al een aantal keren in jouw schoenen gestaan helaas. Helemaal kut om afscheid te moeten nemen van je huismonster.
Sterkte!
Wil je weer een kat, of ben je er eerst even klaar mee?
Maar sterker nog, ik wil er twee (liefst uit 1 nest). Ondanks dat ze bij mij naar buiten kunnen, wil ik wel graag een gezelschapsmaatje voor hem. Ik ben redelijk vaak van huis en dan vind ik het niet prettig als zo'n beest alleen is.
Of het asielkatten worden of kittens uit een nest, nog geen idee. Maar ik miste vanochtend wel de begroeting toen ik wakker werd, dus ik denk niet dat het al te lang zal duren.
Wat een mooie en ongetwijfeld lieve katquote:
Bedankt voor de reacties allen.
Mijn grote vriend is gisteren om 13:45 ingeslapen waar ik uiteraard bij aanwezig was. Lastig, maar zeker wel geruststellend. Geen pijn meer voor hem.
[..]
Uiteraard mag dat! De laatste 'normale' foto die ik van hem heb.
[ afbeelding ]
Een zwarte kat laten inslapen op Halloween (waar ik vantevoren helemaal niet bij had stilgestaan; ik had wel wat anders aan mijn hoofd...). Het is nu voor mij en hem dus echt een Dag van de Doden.
Heel veel sterkte
En gelukkig heb je de foto's nog.Ik herken het gevoel wel de het overlijden van mens en dier nog iets te willen uitstellen. Maar wees dankbaar dat jij bij jouw grote vriend kon zijn, bij zijn overlijden.
Bij mijn 2e kat (een poes) en mijn 3e kat (een kater en zoon van deze poes), kon ik er niet bij zijn.
De poes was nog vrij jong een jaar of 5 a 6. Even rond/ na Kerst was zij even weg, maar kwam wel weer op een avond terug. Maar het ging slecht met haar. Dus de volgende dag zou ik de dierenarts direct zo vroeg mogelijk bellen. Dat deed ik, maar vervolgens was ze nergens meer te bekennen. Ik vreesde dat ze weer naar buiten was, want waar ik ook keek ze was onvindbaar. Ik heb mijn hele (vrij nieuwe) bankstel bijna (van onderen aan stukken gesneden... en nog niets gevonden). Dag 3 hoorde ik wel iets... toch in het bankstel. Ik heb haar er uit gehaald. En ben direct naar de dieren kliniek gegaan. Het was vlak voor oud en nieuw. "Ik leg haar in die kooi en zodra de dierenarts tijd heeft, gaat hij haar opereren." zei ze.
De volgende dag kreeg ik nog een mailtje dat ze toch weer wat gegeten had en gedronken had, en dat ze wat opknapte. Maar goed ik kon haar niet bezoeken zo vlak voor Oud en Nieuw.
Nu was dit meisje mijn 2e kat, ze was aankomen lopen, achter een buurt kater aan. Iets van 40 flyers verdeelt onder de dichtst bijzijnde buurten op abri's , bij supermarkten en toegangswegen verspreid... niemand meldde zich.
En het was zo'n schatje, doodsbang voor alles en iedereen. Voor honden, voor andere katten, en vooral voor mensen... behalve mij dan. Ja ik mocht zelfs haar meest kwetsbare lichaamsdeel aan raken... haar buik. En dat vond ze ook heel fijn. Ze ging zelfs altijd op haar rug liggen, zodat ik haar zachtjes over haar buik kon aaien.
Sterker nog toen zij bevallen moest, wilde zij mij in de buurt hebben. Ik had een mooi plekje gevonden op zolder... onder in een kast. Maar zolang ik niet in de kast zat, kwam ze bij me. Die nacht had ze 3 prachtige kittens op de wereld gezet, waar ik bij moest zijn. Zo'n lieverd was ze.
Maar goed op 2 januari werd dit meisje al vroeg geopereerd. En toen kreeg ik telefoon van de dierenarts, haar buik zat vol met gezwellen (kanker). Of ik haar nog zien wilde, of direct een spuitje. En dit meisje was altijd zo bang dat ze door iemand werd meegenomen, en ja ik heb haar weggebracht, en 3 dagen niet meer kunnen zien.
Jij snapt hoe moeilijk het dan is, om dan te besluiten om haar in te laten slapen, zonder dat ze me nog zag.... maar liever tijdens narcose sterven dan haar weer wakker te laten worden, om alsnog te sterven.
Maar ditzelfde is ongeveer gebeurd met haar zoon, die ik gehouden heb... weliswaar 3 jaar later, maar ook weer rond kerst. En haar zoontje was net zo bang om verlaten te worden etc. Maar was wel de stoerste kater die ik ooit had. Alleen niet naar mensen of honden... maar wel de koning van de buurt.
Dus met alle empathie voor jou en jouw kat, wees blij dat je erbij was.
Mijn laatste 2 overleden katers (wel veel ouder 14 en 16 ongeveer), die heb ik kunnen vasthouden, kunnen blijven aaien tot nadat ze ingeslapen waren. Ook verschrikkelijk... maar daar heb ik meer vrede mee. Voor hun kon ik tenminste tot het einde daar zijn. Die hebben zich niet verlaten gevoeld.
Ik hoop echt dat jij ondanks jouw verdriet, hier ook veel troost uit kunt putten! Laat het geen trauma worden, zoals bij mij. En sorry voor de lange tekst. Maar een kat is zelden zo maar een dier, het zijn dieren met hun eigenzinnige karakters, waarbij hun eigenzinnige karakter het mooiste is, naast hun knuffeligheid. Soms zijn het net mensen, of iets wat daar sterk op lijkt.
Mijn condoleances waarde Mutsaers!
En veel sterkte... en neem alleen nieuwe katten, zolang je beseft dat ze zelden op jouw eigen kat gaan lijken. Nee daarvoor zijn de karakters van katten te divers. Maar leer ook te houden van nieuwe katten en hun karakters!Is er hier ook een samenvatting van te vinden ergens online?quote:
Wat een mooie ode van jou, aan het leven met/ en belevenissen van jouw katten.
Ik herken het gevoel wel de het overlijden van mens en dier nog iets te willen uitstellen. Maar wees dankbaar dat jij bij jouw grote vriend kon zijn, bij zijn overlijden.
Bij mijn 2e kat (een poes) en mijn 3e kat (een kater en zoon van deze poes), kon ik er niet bij zijn.
De poes was nog vrij jong een jaar of 5 a 6. Even rond/ na Kerst was zij even weg, maar kwam wel weer op een avond terug. Maar het ging slecht met haar. Dus de volgende dag zou ik de dierenarts direct zo vroeg mogelijk bellen. Dat deed ik, maar vervolgens was ze nergens meer te bekennen. Ik vreesde dat ze weer naar buiten was, want waar ik ook keek ze was onvindbaar. Ik heb mijn hele (vrij nieuwe) bankstel bijna (van onderen aan stukken gesneden... en nog niets gevonden). Dag 3 hoorde ik wel iets... toch in het bankstel. Ik heb haar er uit gehaald. En ben direct naar de dieren kliniek gegaan. Het was vlak voor oud en nieuw. "Ik leg haar in die kooi en zodra de dierenarts tijd heeft, gaat hij haar opereren." zei ze.
De volgende dag kreeg ik nog een mailtje dat ze toch weer wat gegeten had en gedronken had, en dat ze wat opknapte. Maar goed ik kon haar niet bezoeken zo vlak voor Oud en Nieuw.
Nu was dit meisje mijn 2e kat, ze was aankomen lopen, achter een buurt kater aan. Iets van 40 flyers verdeelt onder de dichtst bijzijnde buurten op abri's , bij supermarkten en toegangswegen verspreid... niemand meldde zich.
En het was zo'n schatje, doodsbang voor alles en iedereen. Voor honden, voor andere katten, en vooral voor mensen... behalve mij dan. Ja ik mocht zelfs haar meest kwetsbare lichaamsdeel aan raken... haar buik. En dat vond ze ook heel fijn. Ze ging zelfs altijd op haar rug liggen, zodat ik haar zachtjes over haar buik kon aaien.
Sterker nog toen zij bevallen moest, wilde zij mij in de buurt hebben. Ik had een mooi plekje gevonden op zolder... onder in een kast. Maar zolang ik niet in de kast zat, kwam ze bij me. Die nacht had ze 3 prachtige kittens op de wereld gezet, waar ik bij moest zijn. Zo'n lieverd was ze.
Maar goed op 2 januari werd dit meisje al vroeg geopereerd. En toen kreeg ik telefoon van de dierenarts, haar buik zat vol met gezwellen (kanker). Of ik haar nog zien wilde, of direct een spuitje. En dit meisje was altijd zo bang dat ze door iemand werd meegenomen, en ja ik heb haar weggebracht, en 3 dagen niet meer kunnen zien.
Jij snapt hoe moeilijk het dan is, om dan te besluiten om haar in te laten slapen, zonder dat ze me nog zag.... maar liever tijdens narcose sterven dan haar weer wakker te laten worden, om alsnog te sterven.
Maar ditzelfde is ongeveer gebeurd met haar zoon, die ik gehouden heb... weliswaar 3 jaar later, maar ook weer rond kerst. En haar zoontje was net zo bang om verlaten te worden etc. Maar was wel de stoerste kater die ik ooit had. Alleen niet naar mensen of honden... maar wel de koning van de buurt.
Dus met alle empathie voor jou en jouw kat, wees blij dat je erbij was.
Mijn laatste 2 overleden katers (wel veel ouder 14 en 16 ongeveer), die heb ik kunnen vasthouden, kunnen blijven aaien tot nadat ze ingeslapen waren. Ook verschrikkelijk... maar daar heb ik meer vrede mee. Voor hun kon ik tenminste tot het einde daar zijn. Die hebben zich niet verlaten gevoeld.
Ik hoop echt dat jij ondanks jouw verdriet, hier ook veel troost uit kunt putten! Laat het geen trauma worden, zoals bij mij. En sorry voor de lange tekst. Maar een kat is zelden zo maar een dier, het zijn dieren met hun eigenzinnige karakters, waarbij hun eigenzinnige karakter het mooiste is, naast hun knuffeligheid. Soms zijn het net mensen, of iets wat daar sterk op lijkt.
Mijn condoleances waarde Mutsaers!
Zoek eens onder het topic voor Luiaards!quote:
[..]
Is er hier ook een samenvatting van te vinden ergens online?