Dag behandeling!

Ieder mens kan in de problemen komen, sterker nog: ieder mens KOMT ook weleens in de problemen! Alleen zijn ze bij de een heftiger dan bij de ander. Bij de mensen waarbij het probleem groter is dan ze kunnen handelen is begeleiding nodig, en dat zijn altijd meer mensen dan je denkt hoor!
Andere mensen hebben een stoornis in hun persoonlijkheid, of een psychiatrische aandoening, ook DAT zijn altijd meer mensen dan je denkt!
Waarom zijn het er altijd meer? Omdat het niet op hun voorhoofd geschreven staat. net zomin als bij jou, terwijl je ook een psyciatrische aandoening (depressie) hebt. Het grootste deel van al die mensen is hard bezig te leren omgaan met hun probleem/aandoening, hun weg in het leven weer te vinden. Ze zitten allemaal in een vergelijkbaar schuitje en hebben steun aan elkaar. Waarom niet?

Waarom is iemand die met de psychiatrie in aanraking komt gek? of minderwaardig? Waarom zou je (voor-)oordelen?

Ik heb een enorm respect voor de mensen die erkennen dat ze er zelf niet meer uit komen en daar actief mee aan de slag gaan.

Misschien moet je het ook eens van die kant bekijken!

[edit]

Misschien is het goed nog eens kritisch na te denken over waarom je geen groepstherapie dan wel opname wilt. Waar ben je nu precies bang voor? En weegt die angst op tegen op deze manier doorploeteren in het leven?
Het punt is namelijk dat je op deze manier ook niet verder komt. Je zal toch echt zelf de volgende stap moeten zetten, ook binnen zo'n therapie. Men kan je alleen helpen als je zelf geholpen wil worden, als je vervolgens zelf voorwaarden gaat stellen, beperk je daarmee de mogelijkheden die overblijven om hulp te krijgen nogal.

Die psycholoog zegt, zoals ik het begrijp, dat je baat zou hebben bij een dagbehandeling. En uit jouw verhaal maak ik op dat je daar in principe niets tegen hebt, je bent alleen bang voor wat de buitenwereld ervan denkt en voor de mensen die je mogelijk in zo'n lotgenotengroep ontmoet. Deze angst is begrijpelijk, iedereen heeft deze angst, toch zul je je daar overheen moeten zetten. Praat erover met die psycholoog, in plaats van je tegen hem af te zetten.

[Dit bericht is gewijzigd door thekorenwolf op 07-02-2003 03:31]

Je toekomstige werkgever? -je mag er altijd over zwijgen/liegen... Als ze je vragen wat je in een bepaalde periode hebt gedaan is het makkelijk: je kon even niet meer thuis wonen door problemen van je ouders en hebt die tijd in een internaat gezeten, of begeleid op kamers gewoond.

Ik heb echt ook respect voor jouw standpunt, blijkt misschien onvoldoende uit mijn vorige post, maar met sommige dingen heb je gelijk hoor, als je stempeltje "gek" eenmaal gezet is is het moeilijk om het mensen weer te doen vergeten. Bij vrienden en familie kan het overigens erg meevallen, zeker als je ze nu ontstelt gaat vertellen dat je behandelaar je die adviezen geeft maar dat je het nooit en te nimmer van plan bent. 10 tegen 1 dat ze je als ze aan het idee gewend zijn je toch zullen adviseren het advies op te volgen, omdat je er alleen ook niet uitkomt. Laat je als het ware door hun overhalen, dan is het vooroordeel zo weg en zullen ze veel meer achter je staan. Klinkt een beetje berekenend en niet zo eerlijk, maar als je problemen voorziet is dit een draai die je er op zich goed aan kunt geven.
Verder niet tegen meer mensen zeggen waar je mee bezig bent dan je wilt, zeker in het begin niet.

* Nyame herkent dit probleem maar al te goed, maar weet hoe het ook kan lopen...

quote:

---

Op vrijdag 7 februari 2003 03:36 schreef Graaljager het volgende:
Dat spreken we af, als jij dan belooft dat mijn toekomstige werkgevers het dan
ook zo sportief opvatten........

---

Je bent helemaal niet verplicht om zoiets te vertellen, waarom zou je ook?

Zelfde geldt voor al die mensen die jou zo graag weggestopt zien?

Waarom zou je iemand überhaupt iets vertellen? Dagbehandeling is helemaal
makkelijk om te doen zonder dat iemand er vanaf hoeft te weten, je gaat
's morgens gewoon van huis en komt 's avonds gewoon weer thuis.

Ik heb geen idee wat je voorgeschiedenis is en lees slechts dit topic,
maar heb het gevoel dat je jezelf met allerlei smoesjes voor de gek houdt
om maar niet aan die dagbehandeling te beginnen

Je denkt dat je niets aan andere groepsgenoten hebt, je denkt dat de
psychologen het niet weten etc. Vooral veel bijven denken en vermoeden
zonder dat je van de hoed en de rand weet zal je depressie niet ten goede komen

Wat heb je eigenlijk te verliezen als je aan die dagbehandeling begint?
Helemaal niets!! Je kunt er alleen maar bij winnen

Het vergt moed van mensen om zich te laten behandelen, eerlijk kijken
naar jezelf en er zelfs aan durven werken De vraag is niet wat kan de
dagbehandeling voor mij doen? De vraag is durf jij het aan?

Ik heb zelf dagbehandeling gehad en moet zeggen dat ik juist blij ben dat ik het gedaan heb .
Ik krijg er meer structuur door , en ook meer mensen leren kennen die in hetzelfde schuitje zaten .
Ten tweede ook met het werk , daar word je ook volledig bij begeleid voor toekomstig werk. Ik zit nu in trajectbegeleiding en dat is voor vrijwilligerswerk , maar wil later als ik er meer aan toe ben doorstromen naar jobcoach en dat is aangepast betaald werk .
Ik ben minder gaan kijken op werkgebied of werknemers het begrijpen , voor mij is nu mijn geestelijke gesteldheid belangrijker dan werk .

* Moonah telt tot tien.... en neemt een diepe zucht.

Graaljager,
Wat kom jij ontzettend pedant over zeg. Bah!
Je hele post barst van de vooroordelen. Je trekt van leer tegen zgn vooroordelen van de maatschappij. Maar weet je van wie ze zijn? Van jou. Jij projecteert.

Neem me niet kwalijk, maar met een dergelijke arrogante betweterige houding als die van jou (zoals die in je post overkomt) zul je nog lang tegen je problemen aanlopen. Mijn hemel! Die deskundigen zijn niet voor niets deskundig. Een beetje kritisch kan geen kwaad. Maar als je het zo goed zelf weet, dan zoek je het toch lekker allemaal zelf uit?

Maar dan niet komen huilen (zoals in dat andere topic) dat 'ze je niet kunnen helpen'. Nee, want als jij nergens voor openstaat val je ook niet te helpen. En natuurlijk gaan ze alleen met je in zee op hun voorwaarden. Zij zijn een instituut dat gespecialiseerd is in bepaalde stoornissen, en ze werken volgens een bepaald plan. Daar heb je je aan te conformeren. En anders moet je je heil elders zoeken. Klaar.

En wat een gezeik over 'ik wil niet tussen die gestoorden lopen'. Je bent zelf ws net zo gestoord hoor , anders stelden 'ze' je geen behandeling voor.

De reden van mijn felheid?
Omdat ik mij beledigd voel door jou.
Ik was drie jaar geleden behoorlijk van het padje af. En ik ben dus wel opgenomen geweest. Gelukkig. En het was heel heel heel zwaar. En confronterend. Maar weet je? Ik had wel the guts om naar mezelf te kijken. Om mijn eigen aandeel onder te durven zien. Om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leven. En ik ben nu ontzettend gelukkig. Ik heb een toffe baan. Mijn collega's weten van mijn opname. Niemand kijkt me er op aan. Ik heb er keihard voor geknokt om beter te worden.

Maar ja, als je niet wil.... It's your choice.

quote:

---

Op vrijdag 7 februari 2003 22:37 schreef Moonah het volgende:
En ik ben nu ontzettend gelukkig. Ik heb een toffe baan. Mijn collega's weten van mijn opname. Niemand kijkt me er op aan. Ik heb er keihard voor geknokt om beter te worden.

---

Wil ik even op reageren. Hoewel ik niet opgenomen ben geweet, ben ik wel onder behandeling geweest voor een (aantal?) psychische/psychiatrische stoornis(sen).
Ik ben er heel open over. Eerlijkheid zit (iets teveel misschien) in mijn karakter. Ik kan en wil er niet over liegen. Ik zal het bij een eerste kennismaking misschien evrzwijgen, maar direct erop aangesproken zal ik het niet ontkennen.
Zoals met alles zie je twee verschillende reacties. Vergelijk het met een nieuw, gewaagd kapsel. Je hebt mensen die je aankijken, nawijzen, uitlachen. Je hebt mensen die respect voor je hebben en blijven houden, omdat jij, zoals Moonah zegt, ontzettend hard hebt moeten werken om alles beter te maken. En ik heb dan zoiets van.. Fuck de mensen die denken dat jij minder waard bent. Zij weten niet wat het is. Zij weten niet hoe hard jij hebt moeten vechten om het zo ver te brengen, en hoe veel dat jou waard maakt. Het feit dat zij zich, blijkbaar, niet kunnen inleven in wat jij door hebt gemaakt, maakt ze in mijn opinie een klein beetje minder waard.

Ik weet dat ik hier nu iets heel fouts zeg, maar ik kan het niet beter verwoorden. De mening van zulke ignorante mensen zal mij aan mijn reet kunnen roesten. Als ik het idee heb, dat het gewoon beter voor mij is, dan doe ik dat.

Toendertijd hebben ze mij wel opname voorgesteld. Ik heb geweigerd. Waarom? Ik was bang. Ik wil niet 's nachts alleen zijn zonder mijn man, mijn vrienden, met allemaal vreemde mensen. Heeft niks te maken met het stempeltje dat je krijgt. Ik denk dat het supereffectief kan zijn. Je wordt continue geconfronteerd met wat er mis is. Je werkt echt de hele dag aan dingen beter maken. Gene uitvluchten. Het kan, naar mijn mening, heel goed zijn. Maar nogmaals, ik ben geen ervaringsdeskundige.

quote:

---

Maar ja, als je niet wil.... It's your choice.

---

Precies. Je kan heel bevooroordeeld kijken, je kan het ook gewoon proberen. Dit is net zoiets als "het Riagg is stom, want daar hoor ik zoveel over". Uhuh... heb jij het geprobeerd dan?

Just my 2 cents.

Vraagje misschien weten ze ook niet wat ze met je aanmoeten omdat jezelf ook niet echt wil helpen .
De indruk die ik nu van je heb is gewoon dat je het meer van hun af laat hangen dan van je zelf , degene die zelf meer met de situatie om ben je zelf en niet de hulpverleners , ze kunnen je wel een bepaalde richting geven maar het is aan jou wat je er mee doet .
Bij mij was het zo dat bepaalde gewoontes te ingeroest zaten , dat het meer grondig aangepakt moest worden en dat een paar gesprekken in de zoveel tijd niet hielpen.
Ten eerste zie ik de mensen die daar lopen niet als gekken maar gewoon als mensen die problemen hebben, ik denk dat je jezelf alleen maar in de weg zit met een bepaald vooroordeel die je over mensen hebt, en als je er eenmaal aan begonnen bent zal je zien dat het meevalt.
Maar als je het niet doet dan is dat jou zaak .

ja dat is dan jou stukje , maar dan moet je ook niet heel veroordelend doen over mensen die wel in behandeling zijn geweest en trouwens bezoeken is heel anders dan er zitten . Want een ding wil ik wel heel duidelijk zeggen iemand is er niet minder om omdat diegeen opgenomen is of dagtherapie heeft gehad .
Als jij zo oordeeld over die mensen dan zegt dat meer over jouzelf dan over die mensen die daar zitten.

quote:

---

Op zondag 9 februari 2003 18:44 schreef Graaljager het volgende:
Voor de laatste keer, ik heb me jarenlang juist als enige ontzettend druk gemaakt over wat ik moest en kon doen en ik ben ZEER ZEKER niet slap geweest tegenover mezelf, of onverantwoordelijk, of passief of hoe je het ook maar wilt noemen. Eerder te hard! Ik heb juist als enige mijn best gedaan en willen zien wat er mis was!

Dus ik ben het helemaal zat dat me dat aangewreven wordt. Vind je 't gek dat als er mensen zijn die zich deskundige noemen op het gebied van geestelijke problemen, dat ik van hen wel eens wil weten wat er is, en wat ik kan doen??

IK ben hier degene die jarenlang een ongelukkig leven heeft moeten leiden, wat ik niet wou! IK heb alles zelf al geprobeerd, eenzaam en onbegrepen, en ik ben het zat en vraag hulp en ik krijg het niet!

---

Weet je trouwens wel wat voor type hulp je wil? Als je zegt dat je geen trek hebt om met lotgenoten te praten en mee op te trekken moet je dat ook niet doen, dus geen dagbehandeling oid. Maar heb je aangegeven wat jij denkt van jou wel helpt? wekelijks gesprek met een psycholoog? Ik zeg maar wat hoor. Het is idd lastig als er geen duidelijke hulpvraag ligt, deskundigen zitten dan idd maar wat aan te rommelen.

Je kan het ook in de alternatieve hoek zoeken, zullen velen het niet met me eens zijn maar persoonlijk vind ik het wat vriendelijker en warmer aan toe gaan dan zo'n kille koude analytisch gerichte en probleemgeile Riagg..... ook hier moet je wellicht ff goed rondkijken om het kaf van het koren te kunnen onderscheiden.....

quote:

---

Op zondag 9 februari 2003 18:28 schreef Graaljager het volgende:
Ik denk dat ze mensen met duidelijke ziektes met duidelijke symptomen en duidelijke oorzaken, zoals schizofrenie, anorexia, winterdepressie en dergelijke best wel zullen kunnen helpen, maar zodra je niet in hun "dwangbuisje" past, rommelen ze ook maar wat aan.

---

Tja, wat moet ik daar nou van zeggen...

Ook hier bezig je weer denigrerende termen. Je hebt je oordeel al klaar. Een opname is niet een synoniem voor een dwangbuisje. Dat is jouw vooroordeel. En dat ze niet weten wat je 'hebt'? Daarom willen ze je wellicht opnemen. Zodat ze je kunnen observeren. Dat ze kunnen zien hoe jij functioneert in een groep. Hoe jij reageert op andere mensen. Wat jouw gedragspatronen zijn.

quote:

---

Verder ben ik meerdere keren in psychiatrische inrichtingen , paaz-afdelingen enzovoort op bezoek geweest omdat er vrienden of kennissen opgenomen waren. Ik vond het zonder uitzondering vreselijke, trieste en troosteloze oorden.

---

Tja, wat moet ik daar nou van zeggen.

Je hebt je mening bij voorbaat al weer klaar. Er zijn ook psycho-therapeutische instellingen. Dat zijn gewoon huizen met mensen erin . Niets troosteloos en triests aan. En er zijn orientatiedagen, zodat je een dagje kunt meedraaien om te zien hoe het er daadwerkelijk aan toe gaat. Maar ja, als je eea al bij voorbaat afschrijft...

En weet je, als ik zo je reacties hier lees, dan is zo'n opname in een psychotherapeutisch centrum ook niets voor jou. Dat kun jij niet aan. Dat heb je zelf dus toch goed aangevoeld.
Je gaat er niet op in als mensen hier (en in het andere topic) tegen je zeggen dat je passief overkomt. Nee, het enige dat je doet is ontkennen. En 'om je heen slaan'.
Je wijst alleen naar anderen. Iedereen heeft het fout gedaan (hulpverleners, maar ook mensen hier op het forum). Iedereen, behalve jij. Duh! Zou dat echt zo zijn???

Jij durft niet naar jezelf te kijken. Daadwerkelijk. En daar consequenties aan te verbinden. Kennelijk ben je daar op een of andere manier nog niet aan toe. En dit meen ik zonder spottende ondertoon. Wellicht bereik je ooit een punt in je leven dat je het wel aandurft...

quote:

---

Bedankt, Mona...

---

Succes met je jacht op de graal.

quote:

---

Op zondag 9 februari 2003 19:21 schreef Graaljager het volgende:
Maar dat werd dus uitdrukkelijk genegeerd.

---

Mooi is dat. NOT. Ik weet niet wat er mogelijk is bij bijv. een vrij gevestigde psycholoog..... anders zou ik ff rondbellen.... wrs kost je dat wel behoorlijk wat duiten maar je moet er maar wat voor over hebben....

quote:

---

Op zondag 9 februari 2003 19:29 schreef Graaljager het volgende:
Niet dus, met een wao uitkering van onder de 500 euro bruto en geen huursubsidie.

---

ai. Dan heb je niet zoveel keus, dat is wel heel rottig.

Nah ik zou gewoon volhouden dat je het graag bij gesprekken wil houden en als dat niet meerdere keren per week kan dan maar één keer per week. Je moet wel iemand hebben waar het goed mee klikt, maar dat weet je waarschijnlijk al wel. Ik zou niet weten waarom ze daar niet op in zouden gaan als jij volhoudt dat dat voor jouw de enigste hulp is, althans, je mag hopen dat ze niet zo kortzichtig zijn. Desnoods aankloppen bij een andere Riagg of andere psychiatrische kliniek ofzo, daar hebben ze ook wel een poliklinische afdeling.

Je zit trouwens ver onder het bestaansminimum als je alleen bent, woon je met iemand samen? Kan die anders niet bijspringen? Anders klopt er iets niet, moet je aanvulling krijgen.