Ik heb een maand of 4 geleden een supertoffe meid leren kennen, zij 29 ik 28. We hebben het super relaxt aangepakt in het begin, niet teveel bij elkaar, gewoon op het gemak. Voelde echt goed en de liefde begon vanzelf te groeien. In het begin was ik best onzeker aangezien ik al 3 jaar vrijgezel was en de nodige pijn al had meegemaakt in relaties.....
Anyway, we lieten elkaar vrij en alles klikte gewoon. We lachten met elkaar, huilden met elkaar omdat we soms verbaasd stonden van het feit dat het wel voorbestemd leek. Tranen van geluk dus. Alles klopte gewoon. Maar een paar weken terug werd zij opeens onzeker. Ik benauwde haar niet maar het gevoel dat ze een relatie had ging haar op 1 of andere manier benauwen. Ze vertelde me dat ze ik meer dan perfect voor haar was en dat ik alles goed deed, ik liet haar vrij, in haar waarde, heb nooit wat van haar gevraagd. Alles wat ik in andere relaties fout deed heb ik nu goed gedaan. Ze heeft een paar weken eerder ook in de put gezeten en toen heb ik haar eruit geholpen, waarvoor ze me vertelde dat ze het heel erg waardeerde dat ik er voor haar was geweest.
Maar toch is er twijfel in haar hoofd, het heeft niks te maken met exen of wat dan ook, ze zit gewoon met zichzelf in de knoop en wil tijd om na te denken. Kan ik begrijpen, ik bedoel als ik kijk naar onze leeftijden is dit gewoon een serieuze relatie....
Maar waarom iets op het spel zetten dat hartstikke goed gaat en waar we allebei van genieten? Ik snap dat niet....we hebben nu minder contact en ik kan haar redelijk goed loslaten. Omdat ik weet dat het echt is en ik ervan overtuigd ben dat het goedkomt.
Gisteren ben ik bij haar langsgegaan om een brief af te geven, geen zielepootbrief natuurlijk maar gewoon een brief waarin de positieve dingen van onze relatie staan en dat een relatie met bergen en dalen komt waar je samen door heen gaat met 1 doel: het geluk!
Ze kon er nog niet echt goed met me over praten, daarom heb ik het op papier gezet. Ik heb niks geforceerd want ik weet dat pushen het foutste is wat je kan doen.
Bij haar thuis staat mijn foto nog steeds in haar kamer en toen ik wegging hebben we elkaar stevig vastgepakt en in de ogen gekeken en een dikke zoen gegeven. De brief zou ze lezen en me erover bellen. Maar ik voelde duidelijk dat het gevoel nog aanwezig was. Ze had het er zelf ook moeilijk mee. Het liefst wil ze met mij verder maar ze wil mij geen pijn meer doen. Maar ik ben een doorzetter en ik vecht me dood heb ik haar gezegd. Ik heb haar ook gezegd dat ik met alle liefde van de wereld haar tijd en ruimte wil geven en dat is het ook zeker waard..
Maar deze periode is zo moeilijk, ik heb het er zwaar mee en maak hele onrustige momenten mee, terwijl ik normaal altijd vrolijk ben!
Hebben jullie voor mij antwoorden op waarom iemand iets op het spel zou zetten wat onwijs goed gaat, hoe ik deze periode moet doorkomen en hoelang zoiets kan duren?? Of misschien andere tips? Ik heb voor mijn gevoel alles eraan gedaan en kan nu alleen maar wachten, maar het is zo fuckin' zwaar omdat het gevoel gewoon diep zit......kan amper van de normale dingen in het leven genieten waar ik normaal de grootste lol heb.......
Alvast bedankt voor jullie reacties! 
maar het komt tegenwoordig vaker voor dat vrouwen tijd voor zichzelf willen ofzo?? misschien dat de vrouwen daar zelf antwoord op kunnen geven.
quote:Zij? Nee dat niet.... eerder het gevoel dat ze een relatie heeft en hiervoor natuurlijk onwijs zelfstandig heeft geleefd benauwd haar denk ik, misschien toch beetje beschadigd door haar vorige relatie...maja wie niet...
Op donderdag 6 februari 2003 19:08 schreef seriewoordenaar het volgende:
Een vorm van faalangst?
Probeer haar te vertellen dat je hetzelfde voelt maar dat dit de beste keuze is. Verplaatsen in een ander en begrip tonen geeft veel eerder positief resultaat dan de negatieve kanten eruit te lichten.
Succes
quote:Ik heb in de brief gezet dat we elkaar nu tijd moeten gunnen om te beseffen wat de liefde voor ons in petto heeft....Ik heb niets negatiefs eruit gelicht tegen haar. Alleen maar verteld wat de leuke dingen van onze relatie zijn en dat we er samen uitkomen. Dat ze in zichzelf en in ons moet geloven en haar gevoel moet volgen.....
Op donderdag 6 februari 2003 19:14 schreef Ludwig het volgende:
Tja ze is misschien geschrokken van het feit dat ze nu binnen 5 jaar serieus voor kinderen ed aan de slag moet. Dit moet het dan zijn voor haar en de twijfel slaat dan toe.Probeer haar te vertellen dat je hetzelfde voelt maar dat dit de beste keuze is. Verplaatsen in een ander en begrip tonen geeft veel eerder positief resultaat dan de negatieve kanten eruit te lichten.
Succes
Gaat denk ik wel weer over op den duur. Geef het de tijd en forceer niets
Spreek je haar nu nog vaak? Of laat je haar nu met rust want volgens mij is dat het laatste wat je moet doen. Je moet kiezen: of loslaten en even geen contact(loop je wel groot risico) of juist samen iets leuks gaan doen. Samen op vakantie ofzo
quote:Ja ik hou wel een contact, maar gedoseerd en niet opdringerig. Niet dagelijks dat niet. Doe ik een beetje op gevoel. Ben zo benieuwd naar haar reactie op de brief, het moet haar haast wel een vertrouwd gevoel hebben gegeven.
Op donderdag 6 februari 2003 19:19 schreef Ludwig het volgende:
Terugblikken op mooie momenten wil altijd helpen.
Spreek je haar nu nog vaak? Of laat je haar nu met rust want volgens mij is dat het laatste wat je moet doen. Je moet kiezen: of loslaten en even geen contact(loop je wel groot risico) of juist samen iets leuks gaan doen. Samen op vakantie ofzo
Heel dat weekend is zo gegaan ik was helemaal de weg kwijt had veel gehuild en veel met hem gepraat en dat heeft echt veel geholpen. Wij nu inmiddels alweer meer als 2 jaar samen 
|
|
