[Vuelta] Etappe 19: Talavera de la Reina - Talavera de la Reina #1

Etapa 19: Talavera de la Reina - Talavera de la Reina, 138,3 km

Gisteren weer eens niet gekeken, dus is mijn samenvatting gebaseerd op een samenvatting. Vroeg op de dag ging Jay Vine hard op z'n bek, samen met Carlos Rodriguez en Mads Pedersen. De bergtrui, de groene trui en de Spaans kampioen gezamenlijk op de grond, een valpartij van de buitencategorie. Vine kon helaas niet verder, waardoor de bergtrui nu cadeau wordt gedaan aan Carapaz. De voorsprong van Vine was echt gigantisch, maar Madrid bleek nog ver te zijn. Naderhand ontstond er een kopgroep van liefst 40 man, met daarin een aantal grote namen. Robert Gesink bijvoorbeeld, een gigantische naam. De voorsprong van deze grote kopgroep liep snel op, totdat Joao Almeida in de aanval besloot te gaan. Hij reed een tijdje voor het peloton uit en werd ondersteund door een aantal ploeggenoten. Beetje een nutteloze aanval, maar goed, proberen kan altijd. Het zorgde ervoor dat Astana tempo ging maken, want Almeida bedreigde zo het klassement van Lopez. Dit bleek uiteindelijk funest te zijn voor de kopgroep. Op de eerste klim naar Piornal gebeurde er het een en ander, maar het was toch vooral te doen op de slotklim. Daar ging Gesbert in de aanval vanuit de kopgroep, maar hij werd een paar kilometer later bijgehaald door Robert Gesink. Jeetje, ONZE Robert Gesink, hij leeft nog. Beter dan Carapaz, Pinot, Carthy, noem ze allemaal maar op. Welk jaar is dit? Gesink liet Gesbert even later achter en ging op voor een grandioze solo, al liep zijn voorsprong wel vrij rap terug. In de groep der favorieten werd er namelijk slag om slinger gedemarreerd. Mas probeerde iets, kreeg later te maken met een counter van Evenepoel, allerlei derderangs garnituur bemoeide zich met de zaak, etc. Op een kilometer of vijf van het eind had Gesink nog een voorsprong van een halve minuut, een beetje te weinig. Maar dan viel het weer stil daarachter. Volgde er toch weer een versnelling. Viel het weer stil. En dus had hij nog steeds een halve minuut voorsprong met drie kilometer te gaan. In de slotkilometer had hij zelfs nog 22 seconden over, het kon zomaar gaan lukken. Eindelijk weer een zege voor Gesink, een prachtige zege voor Jumbo-Visma na de teleurstellende exit van Roglic. Helaas mocht het niet zo zijn. Enric Mas ging in de slotkilometer nog maar eens in de aanval en hij wist iedereen los te rijden, behalve Evenepoel. Met Evenepoel in zijn wiel bleef Mas rijden tot op het wiel van Gesink. Je kunt daar je vraagtekens bij plaatsen. Was dat nou echt nodig? Eigenlijk niet. Op het moment dat hij Evenepoel niet kon lossen was de ritwinst toch al vergeven, dan had hij beter de benen stil kunnen houden. Achteraf je excuses aanbieden aan Gesink is ook een beetje potsierlijk. Ten eerste hoeft dat niet, ten tweede slaat het vooral nergens op omdat het een bewuste keuze was. Om wat voor reden dan ook wilde hij naar Gesink toe. Evenepoel was de lachende derde. Op een meter of 300 van het eind kwamen ze bij Gesink, die daar al zijn sprint had ingezet. Een magnifieke sprint, gelijkend op zijn sprint op de Aubisque een aantal jaar terug. Alleen zat daar Kenny Elissonde in z'n wiel, en nu Evenepoel. Allebei kleine jongens, toch een groot verschil. Omdat Mas die hele slotkilometer voor z'n rekening had genomen zat daar verder niets meer op, dus kon Evenepoel makkelijk wegsprinten op weg naar zijn tweede ritzege. Mas werd tweede, de onfortuinlijke Gesink strandde op de derde plaats. Er zijn geen verboden zaken gebeurd, maar zowel tactisch als ethisch was het een beetje een gekke move van Mas. Hij kon de rit niet meer winnen, maar hij kon wel een ander laten verliezen. Een tweede plaats levert wel 20 punten meer op dan een derde plaats, zou de degradatiestrijd hier bepalend zijn geweest? Hoe dan ook, ontzettend balen voor Gesink, ontzettend blij dat ik dit niet live heb gezien. Evenepoel heeft weer een belangrijke test doorstaan en het kan nu eigenlijk niet meer misgaan. Zeker niet als je ziet wat er nu volgt. De vreemdste rit van deze Vuelta staat op het programma. Tweemaal een rondje van een kleine 70 kilometer in en rond Talavera de la Reina, leg maar uit.




Dit bijzonder vreemde criterium gaat van start en zal ook eindigen in Talavera de la Reina, een plaats in de provincie Toledo in de regio Castilië-La Mancha. Hey, we zijn ineens weer in een andere autonome regio. Het eveneens lege La Mancha, alhoewel, in Talavera de la Reina wonen wel bijna 84.000 mensen. Talavera de la Reina heeft een rijke historie en is vooral beroemd om zijn keramiek. Het ligt in het midden van Spanje en het is een plaats waar men de Spaanse sfeer kan proeven met de lokale queso manchego en de typische jamon serrano. Kan wel zijn, maar het bekendste exportproduct van Talavera de la Reina luistert toch echt naar de naam David Arroyo. De man die in 2010 bijna de Giro won! Kreeg ongeveer vijf uur voorsprong dankzij een zogenaamde fuga bidone, waarna Basso alle moeite van de wereld had om de roze trui over te nemen. Arroyo bergop lossen lukte vaak nog wel, maar Arroyo was een goede daler en Basso, nouja, niet. Daardoor kon Arroyo nog een paar keer terugkomen, al werd hij uiteindelijk richting Aprica toch gesloopt. Arroyo won ook nog ooit een rit in de Vuelta en viel verder vooral op door zijn nutteloze klassementen. Of het nu namens Caisse d'Epargne en later Movistar of Caja Rural was, je kon hem meestal opschrijven voor een 13e plaats in het klassement. Is hem in iedere grote ronde gelukt, in de Giro en Vuelta zelfs meerdere keren. Met dus die uitschieter in 2010, hij eindigde uiteindelijk als tweede achter RoboBasso. In 2018 sloot Arroya zijn carrière op 38-jarige leeftijd af in Portugal, bij Efapel, het inmiddels gevreesde Glassdrive. In 2018 hadden ze daar de zaken alleen wat minder goed op orde, Arroyo nam roemloos afscheid van het peloton. Enfin, Talavera de la Reina is vooral bekend vanwege keramiek. De stad wordt zelfs La Ciudad de la Cerámica genoemd. De pottenbakkers van Talavera hebben zo hun eigen stijl. Deze stijl draagt tot in Mexico de naam Talavera. Als je deze specifieke stijl wil ontdekken zou je de lokale basiliek kunnen bezoeken, Basílica de Nuestra Señora del Prado. Wordt ook wel de Sixtijnse kapel van het keramiek genoemd. Er hangen hier allemaal beschilderde tegeltjes aan de muur, best mooi. De stad heeft overigens wel meer te bieden dan dat. De plaats wordt al lang bewoond en zo'n beetje iedere groep die ooit in Spanje heeft gewoond is ook hier geweest. Van de Kelten tot de Moren, niemand sloeg de plaats over. Het ligt tussen twee rivieren in, waardoor de grond hier in tegenstelling tot andere plaatsen in de omgeving vrij vruchtbaar is. De restanten van een oude kasteelmuur en een een poort doen herinneren aan de tijd van de Arabische overheersers. Verspreid door de stad zijn er nog wat meer archeologische vindplaatsen. Uit een wat minder ver verleden heeft de stad een behoorlijk aantal kerken in de aanbieding. De bekendste is dus de basiliek, maar ook de rest mag er zijn. Als je na een bezoek aan de basiliek nog niet genoeg lokale handenarbeid hebt gezien kan je ook nog altijd naar het Museo de Cerámica. Starten doen de renners aan de rand van het Parque de la Alameda, achter de befaamde basiliek.



Na de neutralisatie in de straten van Talavera de la Reina gaan we buiten de stad van start op een brede en rechte weg die ook tijdens het tweede rondje gaan tegenkomen. We beginnen aan ronde nummer 1 en dat doen we met een volledig recht en zo goed als vlak stuk van 12 kilometer. De weg loopt een paar kilometer heel licht vals plat omhoog, maar ik vind dat het vlak is. De omgeving is redelijk saai, het is vooral dor met af en toe een boom. Na 12 kilometer komen de renners uit in San Román de los Montes, waar een klim begint. We beginnen aan de Puerto del Piélago, een klim in drie delen. Volgens de organisatie telt alleen het derde deel, waarin het 9,3 kilometer aan 5,6% omhoog gaat. In totaal gaat het 19 kilometer omhoog aan 4,1%, we zullen merken dat de eerste twee hupjes toch de moeite waard zijn. Rond San Román de los Montes loopt het wat vals plat omhoog, daarna gaat het een kilometer aan 3,5% omhoog en vervolgens volgt er een kilometer aan 8,5% met een strook aan 11%. Telt volgens de organisatie niet mee, haha. De brede weg wordt iets bochtiger, maar loopt nog steeds behoorlijk rechtdoor richting het noorden. De omgeving wordt wat heuvelachtiger, maar blijft vrij leeg en verstoken van het nodige sproeiwerk. Na de steile kilometer volgt er een glooiende kilometer met een stukje in dalende lijn, maar ook een stuk aan 11%. Een gemiddelde van 3% geeft weg dat het eerste stuk langer duurt dan het tweede. Brede en fatsoenlijke weg, daar ligt het niet aan. Na een kilometer aan 5% bereiken we het eind van het eerste deel van de klim, na een strookje aan 11% dalen we kort af naar Hinojosa de San Vicente, waar tijdens de tweede ronde de tussensprint zal liggen. Paar bochtjes in dat Hinojosa, maar geen lastige passage. Buiten het dorp gaat het na een paar vlakke meters ook nog even naar beneden, terwijl de weg plots een stuk smaller en slechter is geworden. Na een vals platte kilometer gaat het ineens weer een kilometer aan 7% omhoog met een strook tot 10%, het tweede deel van de klim is geworden en ook dat deel kent zo z'n geheimen. Het kortste deel van de klim wel, na een kilometer aan 3,5% zijn we alweer boven. Er volgt dan een afdaling richting El Real de San Vicente, waar volgens de organisatie de klim pas echt begint. Het gaat een kilometer naar beneden met een paar scherpere bochten onderweg, als we uitkomen bij een rotonde zijn we beneden en mag de Piélago echt beginnen. Na een kilometer aan 5,3% loopt het in de straten van El Real de San Vicente een kilometer steil omhoog aan 7,6%, met stroken boven de 10%. Vrij smalle passage aldaar, over steentjes ook nog eens. Buiten het dorp is de weg weer wat breder, en voorzien van asfalt. In de volgende kilometer gaat het omhoog aan 4,6%, de eerste helft van de kilometer is de moeite waard en de tweede helft is zo goed als vlak. Vervolgens gaat het in het restant van de klim simpelweg omhoog aan 6%, dat is de realiteit van de Piélago. We slaan een keer linksaf een andere weg in en komen nog een strookje aan 11% tegen, maar zelfs als een paar haarspeldbochten tegenkomen wordt het niet meer dan 6% tot aan de top. Door een bos omhoog over een redelijk bochtige weg, met beter asfalt. Na 30,3 kilometer bereiken we vervolgens voor de eerste keer de top van deze beklimming van de tweede categorie.




De beelden van Streetview zijn liefst 12 jaar oud, op de top treffen we onder meer de namen aan van Rojas, Luis Leon en uiteraard local hero Arroyo. Dat laat het vermoeden ontstaan dat de Piélago eerder deel heeft uitgemaakt van de Vuelta, of van een andere koers. Diepgravend onderzoek leert mij dat het Spaans kampioenschap in 2008 werd verreden in en rond Talavera de la Reina, dat zal 'm dan wel zijn geweest. Dat kampioenschap werd gewonnen door... Alejandro Valverde! Tweede werd... Oscar Sevilla! Still going strong, al duurt dat voor beide heren niet lang meer. Na de klim gaat het tien kilometer aan 5% naar beneden richting Navamorcuende. Niet de moeilijkste afdaling ooit, ben ik geneigd te denken. De weg is over het algemeen behoorlijk breed en behoorlijk goed en hoewel we door een bos fietsen kondigen de meeste bochten zich netjes aan. Vlak voor Navamorcuende een paar haarspeldbochten, maar nee, dit valt allemaal reuze mee. En men kan natuurlijk het eerste rondje gebruiken om de boel vakkundig te verkennen. In Navamorcuende slaat men linksaf, daarna beginnen we aan de lange tocht terug naar Talavera de la Reina. We komen terecht op een brede weg, die een licht glooiend karakter kent. De komende 20 kilometer loopt de weg voornamelijk lichtjes naar beneden, met tussendoor een paar knikjes omhoog. Het gaat vier kilometer subtiel naar beneden richting Marrupe, maar vlak voor dit dorp volgt er een knikje omhoog van een kilometer, iets meer dan vals plat. Vervolgens gaat het weer vier kilometer heel minimaal naar beneden, met wel het nodige bochtenwerk onderweg. Valt mee door die brede weg, maar recht is het niet altijd. Hierna gaat het nog een keer een kilometer aan 4% omhoog, het is wel echt een rit waar je in de derde week lekker veel aan hebt. Voorbij dit knikje gaat het drie kilometer omlaag, in dit stuk van de afdaling passeren we in Cervera de los Montes, waar het in het centrumpje een beetje technisch wordt. Buiten het dorp gaat weer een kilometer omhoog, op een niet al te spannende manier. Dan gaat het nog eens een kilometer of vijf op een niet zo heftige manier naar beneden, bijna volledig rechtdoor. De twee bochten die de renners tegenkomen in dit stuk zijn makkelijk, de weg is hier driebaans. Vervolgens komen we via een weg met een paar rotondes uit in Talavera de la Reina, waar we richting het centrum linksaf slaan. Drie rotondes later slaan we nog eens linksaf en dan verlaten we de stad weer, waarna we een paar kilometer verderop het punt bereiken waar de rit na de neutralisatie officieel van start ging. Vlakke kilometers, volledig vlak. Hebben we na een kilometer of 65 de eerste ronde afgewerkt, tijd voor de tweede. Een random stukje weg:



De tweede ronde is grotendeels gelijk aan de eerste, alleen het einde is anders. Maarja, in principe gaat het dus weer een dikke 12 kilometer rechtdoor over een vlakke weg en beginnen we daarna aan de Piélago, een klim in drie etappes. Na 82 kilometer fietsen we door Hinojosa de San Vicente, waar de tussen- en bonussprint ligt. We klimmen verder omhoog naar de Piélago en bereiken na 96 kilometer voor de tweede keer de top van deze klim van tweede categorie. Dan volgt er weer die lange afdaling. Tien kilometer omlaag tot in Navamorcuendo, waar we linksaf slaan en vervolgens een eeuwigheid over een brede weg rijden, voornamelijk licht omlaag. Paar korte en onbeduidende knikjes tussendoor, daarna rijden we weer naar Talavera de la Reina toe. We volgen overigens een zeer onsympathieke route, want blijkbaar maakt de weg omlaag naar Talavera de la Reina onderdeel uit van de Francoroute. Een route waar de meeste overblijfselen van die verschrikkelijke tijd zijn te vinden. Zo fietsen we in Cervera de los Montes over de Plaza Generalisimo, niemand is ooit op het idee gekomen om dat te veranderen. Een extra reden om nog minder fan te zijn van deze rit. Aan het eind van de tweede ronde slaan we bij de zesde rotonde in Talavera de la Reina rechtsaf en verlaten we het parcours. We gaan op weg naar de finish, nog een kilometer of tien te gaan. Tot op vijf kilometer van het eind komen de renners zeven rotondes tegen, terwijl het verder gewoon vlak is. Bij de meeste rotondes gaan ze gewoon rechtdoor, maar toch. We fietsen door een wijk die zes jaar geleden in aanbouw was, zal nu wel af zijn dan. Een tamelijk troosteloze finale, voorlopig althans. Vooral rechtdoor met tussendoor een aantal rotondes, weinig genot. Brede en vlakke wegen, nog minder genot. Op vijf kilometer van het eind gaan we over een brug fietsen die een beetje lijkt op de Erasmusbrug. Deze brug heet, let op, de Puente de Castilla-La Mancha. Dé brug van deze autonome regio, blijkbaar. Het loopt een paar meter omhoog, maar nee joh, vlakke finale. De brug hangt over de Taag, dat is een rivier. Na een lange bocht naar rechts in licht dalende lijn komen we uit op vier kilometer van het eind. We rijden nu goed en wel rechtdoor tot op 2,5 kilometer van het eind, maar komen onderweg wel een brede rotonde tegen. Bij de volgende rotonde slaan de renners rechtsaf, waarna ze een halve kilometer later nog eens rechtsaf slaan. Een rondje over het lokale industrieterrein, fantastisch. Na de bocht naar rechts rijden we quasi rechtdoor de slotkilometer tegemoet, we rijden onderweg nog eens over de Taag. Ditmaal zonder hoogteverschil, de Puente del Principe is niet zo hip. In de slotkilometer komen we voorbij de brug uit bij een rotonde, waar we naar links moeten. Dit doen we volgens het roadbook helemaal rechtsom, wat logischerwijs voor een flinke bocht zorgt. Na die bocht gaat het wel zo goed als rechtdoor tot aan de finish, terwijl we langs een stukje oude stadsmuur fietsen. Zo goed als, want we komen wel nog twee rotondes tegen. De laatste op amper 300 meter van het eind, lachen. Al fietsen we bij die rotonde wel langs de linkerkant en dat levert een minder grote bocht op. We finishen vervolgens op een vlakke en brede weg langs de Taag, wat een formidabele etappe. *kuch*




We begonnen in Talavera de la Reina, we reden twee rondjes met een lange klim en een veel langere afdaling onderweg en we eindigen in Talavera de la Reina. Een stad met redelijk wat Vueltageschiedenis, zo ging hier in 2018 nog een rit van start. Toen fietsten we naar La Covatilla, waar godbetert Ben King zou winnen. De laatste aankomst in deze stad dateert van 2011, toen Marcel Kittel de massasprint won. Dat was wel een finale die ontsierd werd door een valpartij, in dat kader is het maar goed dat we hier dankzij de dubbele beklimming van de Piélago zeker geen massasprint te zien gaan krijgen. Kittel wist toentertijd in zijn eerste grote ronde meteen een rit te winnen, dat was nog in de tijd van Skil-Shimano. Daags na de aankomst in Talavera in 2011 vertrokken de renners ook nog eens uit deze stad, richting San Lorenzo de El Escorial. Daar won Joaquim Rodriguez dan weer. In een verder verleden kwam Talavera de la Reina meermaals voor in de Vuelta. In 2009 bijvoorbeeld, toen werd een massasprint in de straten van deze stad gewonnen door Anthony Roux, een glitch in de matrix. Een dag later zou er een rit vertrekken vanuit Talavera richting Avila, waar Phil Deignan of all places won. Die twee ritten in 2009 waren bijna een exacte kopie van twee ritten uit 2007. Ook in 2007 ging het van Ciudad Real naar Talevera de la Reina en een dag later van Talavera naar Avila. Bennati won de sprint in Talavera en Luis Perez de rit naar Avila. Talavera de la Reina doet het om een of andere reden heel goed. Er komt hier meestal een rit aan en dan vertrekt er een dag later nog een rit. Nu doen ze het allebei op dezelfde dag, met een rit die praktisch nut mist. Maar gelukkig krijgen we wel de tuigbrug te zien in de finale, de hoogste van Spanje. Heeft slechts 74 miljoen gekost, koopje. Goed, David Arroyo is dus uit Talavera de la Reina afkomstig, verder is het vooral een stad van voetballers. Manu Trigueros van Villarreal, Oscar Rodriguez van Celta de Vigo, Jose Arnaiz van Leganes, dat zijn de namen. En Sandra Sanchez is van hier, die doet aan karate. Ze werd de eerste olympisch kampioen karate op het onderdeel kata, pak aan. En dan had je dus nog het Spaans kampioenschap wielrennen van 2008, de tijdrit werd gewonnen door Luis Leon Sanchez en de wegrit door Alejandro Valverde, een Murciaans feestje in Castilla-La Mancha. Als je Talavera één dag bezoekt moet je volgens de interwebs zeker de volgende plaatsen zien: Basílica del Prado en Talavera de la Reina, Jardines del Prado en Talavera, Torres Albarranas en Talavera, Plaza del Pan en Talavera de la Reina, Colegial de Santa María la Mayor en Talavera, Plaza de San Agustín en Talavera en het Museo de Cerámica de Talavera de la Reina. Doe er je voordeel mee. Door de stad heen vind je talloze muren gevuld met de lokale keramiek. Zo'n mural cerámico geeft een goed idee van de lokale ambacht. Bij de finish vinden we bijvoorbeeld dit kunstwerk:



In Talavera de la Reina, gelegen aan de Taag, met wat schattige groene eilandjes in het midden van de rivier, wordt het overdag 33 graden. Jezus, waar komt dat ineens vandaan? Zaterdag zelfs 36 graden, nog even een hittegolfje aan het eind van de Vuelta. Geen kans op regen en minimale wind uit het westen. Vooral een verstikkend warme dag, leuk man. Het korte rondje Talavera begint om 13:55, waarna we acht minuten later buiten de stad echt van start gaan. De uitzending van Eurosport begint weer om 14:30, die van Sporza om 15:50. Zelfde als altijd, dus. De aankomst wordt verwacht tussen 17:20 en 17:41.



Dit is een volstrekt nutteloze rit. Ik snap deze rit niet. Wat is het idee? Behalve dan het oudste argument van allemaal, geld. De lokale autoriteiten zullen een hoop geld op tafel hebben gelegd, en nu kijken we aan het eind van de derde week naar deze floprit. Zijn we mooi klaar mee. Ik zie niet wat het hier anders kan worden dan een zege voor de vlucht. Geen woorden verspillen. Vijf namen noemen en hopen dat deze Vuelta snel voorbij is.
1. Dennis. Die rijdt in de eerste kilometer weg en ze zien hem nooit meer terug.
2. Valverde. Gaan we hem nog eens in de aanval zien? Ik vermoed van niet, maar als een soort van eresaluut noemen we hem toch nog maar even. Het einde was kleurloos, de rest van de carrière was de moeite waard. Een fenomeen, met een zwarte bladzijde uiteraard. Werd zoals vermeld ooit kampioen in deze stad, dus in dat kader mag hij zich hier nog wel eens tonen.
3. Higuita. Probeerde het gisteren al eens. Vandaag tijd voor een nieuwe poging, weer niet succesvol.
4. Sanchez. Luis Leon heeft goede herinneringen aan Talavera de la Reina, aangezien hij hier ooit Spaans kampioen werd. Tijdrijden weliswaar, maar toch. Een rit in de Vuelta won hij nog nooit, tijd om nog eens een poging te wagen. De tijd begint te dringen, al vermoeden wij dat het nooit meer gaat lukken.
5. Nibali. Nog een afzwaaiende renner die een eresaluut mag krijgen. Sinds de voodoo hem heeft verlaten is het niet veel meer. Een uitstekend moment om te stoppen. Veel succes volgend jaar met Doug, dat wordt natuurlijk unaniem een belachelijk groot succes.

quote:

Op vrijdag 9 september 2022 08:51 schreef Momo het volgende:
Wel toepasselijk La Reina, dat is de koningin toch?

Zeker. De la Reina = van de koningin.

quote:

De toevoeging aan de naam van de stad — „van de koningin” — dateert van 24 juni 1328, de datum waarop koning Alfonso XI van Castilië op zeventienjarige leeftijd trouwde met zijn vijftienjarige nicht, María de Portugal en hij schonk haar onder meer deze stad.

(lol)

Floprit, flopgroep.

Breuk, om deze rit nog wat ondraaglijker te maken.