[Vuelta] Etappe 18: Trujillo - Alto de Piornal #1

Etapa 18: Trujillo - Alto de Piornal, 192 km

De vorige dag begon meteen met treurig nieuws, Primoz Roglic zou na zijn val in Tomares niet meer van start gaan. Heel vervelend voor hem, heel vervelend voor de koers. Je kon het al een beetje zien aankomen, hij zag er na de aankomst zowel mentaal als fysiek zwaar gehavend uit. Het bloed was voor iedereen zichtbaar, zijn verslagen houding gaf misschien nog wel meer weg. Weer een tegenslag, je zou voor minder moedeloos worden. Een mislukte Tour kon altijd nog deels rechtgezet worden door de Vuelta te winnen, zelfs dat zit er dit jaar niet meer in. Slecht nieuws voor de koers, goed nieuws voor België. De grootste concurrent van Evenepoel is uit koers verdwenen. De concurrentie die nu overblijft is of minderjarig of luistert naar de naam Enric Mas. En Mas is geen rasaanvaller. Zelfs als hij het zou willen zou hij nog geen alles of niets spelen, want het puntenverhaal speelt ook mee. Movistar kan zich nu geen risico's veroorloven, de punten die je krijgt voor een tweede plaats in het eindklassement van een grote ronde zijn goud waard. Oftewel, als Evenepoel op de fiets blijft zitten is de Vuelta binnen. Nu is op de fiets blijven zitten geen sinecure, kijk maar naar Roglic. Of naar Ayuso, die ging in het begin van de rit op z'n bek. Zonder erg, lijkt het. Groves ging onderweg wat harder onderuit, wat waarschijnlijk het meest interessante onderdeel was van de koers, tot de slotklim. Op die slotklim mochten de vluchters het uitvechten, want zonder Roglic kregen de vluchters ruim baan. Met hem misschien ook wel, maar nu zeker. Met een minuut of zeven voorsprong begonnen de mannen uit de vroege vlucht aan de klim naar het klooster van Tentudía. Craddock reed vrij lang voorop, maar werd uiteindelijk bijgehaald. De strijd in de kopgroep schijnt nog vrij leuk te zijn geweest, maar ik heb het niet gezien. Niet uit protest, het kwam toevallig zo uit. Toen Craddock werd bijgehaald ging de linkadoor Jesus Herrada in de aanval, maar die werd in de laatste 300 meter dan weer ingehaald door Rigoberto Uran. En Uran, die werd door niemand meer ingehaald. Jeminee, een ritzege voor Uran?! Een ritzege voor het onzichtbare EF?! Totaal onverwacht voltooit Uran hier zijn trilogie, hij heeft nu in iedere grote ronde een ritzege geboekt. Hij schuift ook op naar de 9e plaats in het klassement, wat toch al snel een plek of 30 hoger is dan ik had verwacht. Geen idee dat ie meedeed, eigenlijk. Quentin Pacher werd tweede, weer een ereplaats voor hem. Jesus Herrada derde, mooi, zo hoort het. Daarachter zagen we een alibiaanval van Enric Mas, dat was het wel zo'n beetje qua actie tussen de klassementsrenners. Ja, Almeida ging in de aanval en reed een paar tellen weg, heb je wat aan. Evenepoel en Mas in dezelfde tijd, Ayuso twee seconden daarachter, Carlos Rodriguez daar weer twee seconden achter, nouja, het was zoals je wel kon verwachten geen al te bepalende slotklim. Zeker niet zonder Roglic. De laatste kans op een spannende Vuelta is ons ontnomen en dus kun je de volgende rit ook schriftelijk afdoen. Het was al een moeilijk verhaal geworden om het verschil te maken op deze slotklim, nu wordt het een onmogelijk verhaal. De tweede aankomst bergop in Extremadura, de tweede keer niks.




De tweede rit op het grondgebied van Extremadura gaat van start in Trujillo, een stad in de provincie Cáceres. Gisteren waren we in de provincie Badajoz, nu zijn we in de andere provincie. Extremadura heeft er maar twee, allebei worden ze vereerd met een bezoekje. Wiki weet het volgende te melden over Trujillo: Trujillo heeft een bevolkingsaantal van 9.436 (1 januari 2016). De stad is gelegen op een hoogte van 564 meter boven de zeespiegel en heeft een oppervlakte van 650 km². Trujillo is gebouwd op een granieten heuvel. Op de top hiervan staat een kasteel van waaruit men een goed overzicht heeft van de omgeving. Ook vindt men er nog de ruïnes van een oud fort. De stad werd achtereenvolgens bewoond door de Romeinen, de Visigoten en gedurende vijf eeuwen door de Moren. De stad werd echter door de christenen heroverd in 1233. Stadsrechten werden verleend in 1431 door Juan II. Trujillo is de geboorteplaats van Francisco Pizarro, conquistador van Peru, en van Francisco de Orellana, ontdekker van het Amazonebekken. Een standbeeld van Pizarro, gezeten op zijn paard, staat op de Plaza Mayor van Trujillo. Ook in de 'Nieuwe Wereld' zijn een aantal steden vernoemd naar Trujillo. Weer een plaats in Extremadura waar vooral conquistadores vandaan komen, hadden ze hier vroeger echt niets beters te doen? Het lokale kasteel wordt vaak gebruikt voor de koers, al zijn dat wel amateurkoersen. De Vuelta a Extremadura bijvoorbeeld, onderdeel van het Spaanse amateurcircuit. Vorig jaar kwam er in die koers een rit aan bij het kasteel, waar Benjami Prades won. De oudere broer van Eduard, net iets minder goed, maar wel een uitblinker in dat Spaanse amateurcircuit. De Vuelta a Extremadura werd dit jaar overigens gewonnen door niemand minder dan de bijzonder sympathieke Mulu Hailemichael. Vermeld ik toch maar even, gewoon. Het kampioenschap van Extremadura schijnt hier ook jaarlijks verreden te worden, het is maar dat je het weet. Tevens komt er een wielrenner uit deze stad. Nu is hij nog niet bekend, maar misschien in de toekomst wel. Jorge Gutierrez, een 19-jarige renner van Lizarte, de opleidingsploeg van Kern Pharma. Een paar weken geleden won hij zijn eerste koers in het Baskische amateurcircuit, wellicht een opmaat naar meer. Zoveel profs komen er niet uit Extremadura, het bekendste exponent blijft nog altijd José Antonio Pecharroman. Ze kunnen met andere woorden wel een nieuwe topper gebruiken. Trujillo heeft wel nood aan fietsende toppers, die conquistadores van vroeger, nouja, dat waren geen lievertjes. Die Francisco Pizarro had nog een halfbroer ook, Gonzalo. Hielp hem gewoon mee in Peru, ja hoor. Riep zichzelf een paar jaar na de dood van Francisco zelfs nog even uit tot gouverneur voor Peru, maar even later werd hij terechtgesteld en ging hij zelf dood. Of je er als stad mee te koop moet lopen, ik vraag het me af.




Ik ga proberen om de eerste 76 kilometer van de rit zo kort mogelijk te omschrijven. Laten we voor het gemak zeggen dat het in het begin 20 kilometer rechtdoor gaat over een brede weg die zo goed als vlak is. Vervolgens gaat het even omlaag richting de rivier Almonte, met een paar brede bochten erbij. Aan de andere kant van het water gaat het ook even omhoog, eventjes is er een wat steilere kilometer, daarna is er wat vals plat en vervolgens is het weer een kilometer of 20 breed, recht en vlak. We rijden tussendoor wel door het dorpje Torrejón el Rubio, een van de weinige dorpjes in het extreem lege Extremadura. In Torrejón el Rubio is een Observatorio Astronómico te vinden, dat van Monfragüe. Paar bochten in dit dorp, waarna we een paar kilometer buiten het dorp uitkomen bij de rivier Arroyo de la Vid. Richting deze rivier komen de renners een stuk of vijf haarspeldbochten tegen, wat nogal een schok zal zijn na 40 kilometer vooral rechtdoor fietsen. Het gaat hier omlaag en de weg is net wat smaller, moet je nog bijna gaan opletten ook. Aan de overkant van de rivier loopt de smallere weg een tijdje omhoog, niet al te ingewikkeld. Rotsachtige omgeving ineens, waarna we een paar kilometer later uitkomen bij de Salto del Gitano, een kicken stukje natuurschoon. Sisteronvibes. Boven op de berg ligt het Castillo de Monfragüe, ook leuk. Prima uitzichtpunt, zeer zeker. De renners hebben in deze omgeving afgedaald naar een stuwmeer met een naam van drie kwartier, ze rijden even verderop over een brug en daarna loopt de weg een aantal kilometer vals plat omhoog richting Plasencia. Het was even een aantal kilometer wat bochtiger, maar nu gaat het weer ouderwets een kleine 20 kilometer rechtdoor. De weg is weer breed en recht, de omgeving is weer leeg en het hoogteverschil steeds meer verwaarloosbaar. Aldoende komen we na 76 kilometer uit in Plasencia, waar we dwars door het centrum fietsen. Paar bochten en rotondes erbij, om de renners weer even wakker te schudden. In Plasencia gingen wel eens wat ritten van start in de Vuelta, al moet je dan terug naar 2006 en 2004. Met 40.000 inwoners is het voor Extremadurese begrippen een wereldstad. Aquaductje in deze stad, en een kicken muur.

Salto del Gitano:


Plasencia:


Na de doortocht in Plasencia, de renners fietsen langs een deel van de kicken muur, gaat het buiten de stad acht kilometer rechtdoor over een brede weg. Meteen buiten Plasencia loopt deze brede weg drie kilometer omhoog aan 5%, het eerste echte klimwerk van de dag. Daarna is het vijf kilometer zo goed als vlak, waarna we linksaf slaan en een iets smallere weg bereiken. Na deze bocht naar links loopt de weg een paar kilometer vals plat omhoog, met een iets lastigere kilometer tussendoor. Vervolgens is het een kilometer of vier zo goed als vlak in de buurt van het dorpje Gargüera. Voorbij dit boerengehucht wordt de weg wat bochtiger en beginnen we aan een ongecategoriseerde maar pittige klim, het gaat iets meer dan vier kilometer omhoog aan meer dan 5% gemiddeld. Het begint vrij makkelijk met een kilometer aan 4%, maar richting de top van dit ongecategoriseerde pukkeltje zit er een kilometer aan 8% tussen. De weg hier is best breed en best goed, verder is het behoorlijk groen en nogal bochtig. Op de top is de Alto de Piornal niet ver weg, maar de organisatie heeft een bijzondere lus bedacht. We slaan rechtsaf en rijden vervolgens over een brede weg richting Arroyomolinos de la Vera. Deze weg loopt grotendeels omlaag, met een paar knikjes omhoog tussendoor. In de vijf kilometer tot aan Arroyomolinos de la Vera komen de renners een aantal bochten tegen, maar lastig kunnen we het niet noemen. Mooi uitzicht wel, als je fietst over deze weg. Je kunt de leegte van Extremadura mooi bestuderen aan de rechterkant van de weg. Vlak voor we Arroyomolinos bereiken gaan we wat anders bestuderen, een gecategoriseerde klim. We slaan linksaf, scherpe bocht, en daarna loopt de weg welhaast loodrecht omhoog. Het gaat de komende 3,7 kilometer aan 9,4% omhoog naar de top van de Alto de la Desperá, een klim van de tweede categorie. Ze hebben weer wat gevonden hoor, die Spanjolen. Al klopt die naam volgens mij niet helemaal, het is eigenlijk Alto de la Desesperá. Foutje, kan gebeuren. We beginnen met anderhalve kilometer aan 10,3%, voor de gezelligheid. Een geitenpad, recht omhoog. Flinke omslag, al komt de klim dusdanig vroeg dat het weinig zal uitmaken. Na het steile begin wordt het richting de top iets makkelijker, maar onder de 7% komt het niet. Een steilste strook tot 17%, naar het schijnt, harstikke leuk. Een smal en bochtig weggetje omhoog door een groen landschap, wat wil een mens nog meer? Na 110 kilometer komen we boven en dan slaan we rechtsaf. Linksaf zou de weg ons richting Piornal brengen, dat bewaren we nog even. Meerdere cliffhangers achter elkaar, ze durven wel.





We fietsen er net niet langs, maar in sommige jaargetijden kun je de Cascada de la Desesperá in volle glorie aanschouwen. Rotsen, watervalletje, genieten. Goed, na de klim slaan we rechtsaf en dan gaat het in eerste instantie vijf kilometer naar beneden over een brede doch bochtige weg. Heel lastig lijkt deze afdaling niet, terwijl het uitzicht weer genieten is. Onderweg komen de renners wel een tweetal haarspeldbochten tegen, maar nee, geen enkel probleem. Aan het eind van dit eerste deel van de afdaling loopt de weg ee kilometer omhoog aan 4%, een vrij onbeduidende onderbreking van de afzink. Na dit korte hupje omhoog gaat het nog eens zes kilometer omlaag verder richting Jaraíz de la Vera. In dit stuk komen we amper 200 meter lager uit, je kunt je dus wel inbeelden dat het niet heel heftig naar beneden gaat. Amper bochten ook in dit stuk, perfect te doen. Beneden in Jaraíz de la Vera liggen er wel heel wat bochten, we slingeren ons een weg door dit dorp heen. Buiten het dorp loopt de brede weg nog een kilometer of drie naar beneden, paar bochten op de koop toe. Als we écht helemaal beneden zijn loopt de weg ineens een kilometer aan 8% omhoog, een hinderlijke passage. Na deze steile kilometer gaat het een halve kilometer naar beneden en daarna klimmen we drie kilometer verder naar het Monasterio de San Jerónimo de Yuste. Weer een klooster, jemig. De afgebrokkelde weg brengt ons tussendoor langs Cuacos de Yuste, waar het Monumento Emperador Carlos V valt te vinden. Wat blijkt, keizer Karel V bracht zijn laatste levensjaren door in deze omgeving. Hij kwam in Cuacos de Yuste aan via de inmiddels naar hem vernoemde wandelroute 'la ruta del Emperador', die loopt over de toppen van de bergen van Sierra de Gredos naar het Monasterio de San Jerónimo de Yuste. In dat klooster verbleef Karel V, om bij de klooster te komen moest hij vanuit Jaraíz de la Vera in totaal vijf kilometer klimmen aan 4%. Zoals gezegd, een steile kilometer in het begin, een kort afdalinkje daarna en vervolgens gaat het aan een procentje of drie verder omhoog. Na 130 kilometer fietsen de renners langs het klooster en komen ze boven op een ongecategoriseerde klim. Het klooster werd ooit gesticht door de hëronymieten, het is maar dat je het weet. Goeiste details: Keizer Karel zonderde zich in het klooster af na zijn troonsafstand in 1556. Hij wilde als kluizenaar leven, maar nam wel 60-70 personeelsleden mee om hem te dienen. Je verzint het niet. Er was schijnbaar een speciale stoel, die diende om zijn pijnen vanwege de jicht enigszins te verzachten. Die stoel schijnt nog steeds te bewonderen te zijn in het klooster, dat een toeristische trekpleister is geworden.



Blijkt dat Extremadura nog gewoon geschiedenis te hebben ook, haha. Kareltje V, teringlijer, mooi de laatste 20 maanden van zijn leven hier doorgebracht en gestorven in Cuacos de Yuste, nou, een gedroomd einde. Voorbij het klooster fietsen de renners zeven kilometer over een glooiende weg verder naar de tussensprint én de voet van de volgende klim. De weg voert door een donker bos en is vrij smal te noemen, wat toch enigszins relevant is omdat de weg gemiddeld genomen naar beneden loopt. Het is glooiend, maar het gaat vaker af dan op. De renners komen een paar bochten tegen, nou, dat lijkt op zich wel los te lopen. Na een tijd is er buiten het bos een mooi uitzicht en loopt de weg een tijd rechtdoor naar beneden, best fraai. Ergens in de vallei zien we Garganta la Olla liggen, waar de tussensprint na 138 kilometer zal plaatsvinden. Als we bijna beneden zijn komen we een paar venijnigere bochten tegen, maar al bij al valt het mee. Eenmaal in Garganta la Olla wordt er dus gesprint, een lekker nutteloze tussensprint, waarna er direct geklommen moet worden. De eerste van twee Piornals staat op het programma. De komende 13,5 kilometer gaat het aan 5% omhoog naar de Alto de Piornal, een beklimming van de eerste categorie. Een zeldzaam zaaddodende klim, de steilste kilometer is er eentje aan 5,7%. Zo her en der komen we een zeldzame piek boven de 10% tegen, maar holy shit dit is een nutteloze klim. Gewoon een loper. Het enige voordeel van de klim is dat de omgeving mooi is, dat de weg smal is en dat we door een bos fietsen. De plaatjes zullen leuk zijn, de mogelijkheden om hier koers te maken zijn dan weer, ja, niet bestaand eigenlijk. De organisatie probeert te doen alsof er ergens nog een kilometer aan 7% is te vinden, maarja, da's dus gewoon niet waar he. Het is een bochtige klim, met ook een aantal haarspeldbochten, maar die zorgen niet voor hoge percentages. Verre van. Heerlijk nieuw asfalt trouwens, ook geen garantie in Extremadura. Maar dat nieuwe asfalt maakt het alleen maar makkelijker. Nee, dit is niks. Mooie plaatjes, kutklim. Kijk er zelf de profielen maar op na, ik zie hier geen enkel lanceerplatform verschijnen. Na 151 kilometer bereiken we voor de eerste keer de top van de Piornal, er ligt op die top ook nog een bonussprint op de renners te wachten. Wellicht wil dat ze inspireren tot... ja, nee hè?



(negeer bij het profiel van de altimetriasgoden de eerste vier kilometer)


Nog 41 kilometer te gaan. Na de Alto de Piornal, of Puerto de Piornal, volgt er een afdaling van tien kilometer richting Barrado. Tijdens deze afdaling fietsen we langs het dorp Pional, waar over een kilometer of 40 de finish ligt. De afdaling begint niet echt als een afdaling, in een open vlakte loopt de weg een kilometer of drie rechtdoor vals plat omlaag. Pas voorbij het dorp Piornal gaat het echt stevig omlaag. We slaan ter hoogte van Piornal linksaf en rijden vervolgens over een brede weg verder. Wordt de afdaling steiler maar tegelijkertijd de weg breder, lekkere ruil is dat. De bochten die we vervolgens tegenkomen zijn door die brede weg niet echt heel lastig, het is eigenlijk een afdaling van drie keer niks. Net als de klim, dus dat past. Nou, vooruit, in de laatste drie kilometer van de afdaling komen we na een afslag rechtsaf een andere weg in toch nog een paar haarspeldbochten tegen. Eentje is wel lelijk, die loopt anders dan je zou vermoeden. De rest, mwah, kinderspel. Eenmaal in Barrado slaan we bijzonder haaks rechtsaf, daarna is het een kilometer vlak en vervolgens gaat het een kilometer omhoog aan 6%, zomaar weer een knikje tussendoor. Schitterende omgeving hier, overigens. Na een kort stukje in dalende lijn gaat het vervolgens nog een halve kilometer omhoog aan 6% en dan bereiken we de top van de Puerto del Rabanillo, een klim die van deze kant wel heel kort is. Van de andere kant is ie een stuk lastiger, het gaat hierna negen kilometer omlaag aan 5%. Zelfs een kilometer aan 8% erbij, de afdaling wordt zowaar lastig. Haha, nee, helemaal niet. Gigantisch brede weg joh, niets aan de hand. Onderweg komen de renners een rotonde tegen, hier slaan ze linksaf en daarna rijden ze dwars door Casas del Castañar. In dit dorpje liggen wat bochten, nouja, ook dat maakt weinig indruk op me. In de kilometers daarna komen we een aantal haarspeldbochten tegen en nog wat ander bochtenwerk, maar ik voorzie weinig problemen. Helemaal beneden slaan we rechtsaf, we bereiken een nog bredere weg en die loopt zes kilometer volledig rechtdoor richting de voet van de slotklim. Het loopt wat vals plat omhoog, maar van mij mag je het vlak noemen. Het peloton volgt de Rio Jerte, het is geen gunstige aanloop voor iemand met wilde plannen. Je blijft eindeloos in het zicht hier, als je om wat voor reden dan ook op het idee was gekomen om in de aanval te gaan. Aan het eind van deze brede en rechte, vlakke weg slaan we rechtsaf en dan begint na 178,6 kilometer de slotklim.



De slotklim is, hoe ze het doen doen ze het, ook 13,5 kilometer lang en kent eveneens een gemiddeld stijgingspercentage van 5. We beklimmen voor de tweede keer de Alto de Piornal, al is dit een totaal andere klim. We beginnen er op een andere manier aan, we eindigen op een andere plek en alles ziet er volledig anders uit. De weg omhoog is breed, bijvoorbeeld. Dat maakt deze klim nog een stuk kutter, om eerlijk te zijn. Een snelweg omhoog, dat kennen we nog van de Sierra Nevada. Deze kant van de Piornal is wel iets onregelmatiger, zo komen we onderweg een paar kilometer tegen aan 6%! In eerste instantie rijden we over een vrij bochtige weg Valdastillas tegemoet, een dorpje dat we na vier kilometer klimmen en een hoop haarspeldbochten bereiken. In deze kilometers gaat het eigenlijk steeds aan 5% omhoog, maar in het dorp zelf volgt er een kilometer aan 6% met een steilste strook tot 10%. Is dat genoeg voor wat dan ook? Nee. Buiten het dorp blijft de weg gigantisch breed en krijgen we na een kilometer aan 5% met twee kilometer aan 6%, joehoe. In de vier kilometer daarna gaat het evenwel steeds aan 5,5% omhoog, tja, zal wel. Ik begon ondertussen alleen te vermoeden dat er een fout is geslopen in de officiële site van de Vuelta, het gemiddelde van deze klim zal hoger komen te liggen dan 5%, dan komt 5,5% eerder in de buurt. Maakt die halve procent veel verschil? Ik vrees van niet. Het roadbook heeft het over 13,4 kilometer aan 5,6%, ah, ja, nee, dat zal het dan wel zijn. Goed, een vrij groene klim, lelijk is het ook langs deze kant niet, maarja, de koers hè. De koers koopt er allemaal niks voor. Over de provinciale weg omhoog naar het dorp Piornal, een waanzinnig kutidee. In de voorlaatste kilometer gaat het aan 6,5% omhoog, jajaja! Daarna gaat het tot aan de finish verder aan 4%, zou het wat uitmaken? Paar bochten aan het eind in het dorp, maar de weg is zo breed joh, een heel ander verhaal dan gisteren. Na 192 kilometer is deze volstrekt nutteloze rit vervolgens voorbij. Twee keer Extremadura, twee keer geen prijs.



(bij dit profiel graag noteren dat we stoppen in het dorp Piornal en niet helemaal naar de top van de berg gaan)


Extremadura heeft ondertussen een patent op slotbeklimmingen die niet leveren. Vorig jaar zagen we Pico Villuercas, waar vrij weinig gebeurde, nu zien we na het Monasterio de Tentudía de klim naar Piornal, waar ook niets gaat gebeuren. Piornal is een dorp met 1500 inwoners in de provincie Cáceres, in de regio Extremadura. Een regio die we nu wel weer een jaartje mogen overslaan, of ze moeten hier een keer een fatsoenlijke klim zien te vinden. Piornal zou u kunnen kennen als u graag naar Reizen Waes kijkt. Tom Waes kwam hier ooit op bezoek om mee te doen aan het lokale festival, een festival dat welhaast wereldberoemd schijnt te zijn. Jarramplas, een feest dat jaarlijks plaatsvindt op 19 en 20 januari tijdens de San Sebastian-feesten. Het komt voort uit een lange traditie en wordt nu vanwege grote toeristische belangstelling ingericht als een festival. De ontstaansgeschiedenis van het festival is nogal vaag. Dit omdat het ritueel geen verband heeft met de kerkgeschiedenis van de streek en dus als heidens ritueel werd bestempeld. Doorheen de tijd werd het festival steeds meer christelijk georiënteerd; verschillende misdiensten tijdens het festival getuigen hiervan. De Jarramplas is een duivels figuur, verkleed met jas, broek, een kostuum van lange gekleurde linten en een masker met hoorns. Binnen de traditie staat de Jarramplas bekend als een veedief en het gehele feest staat in het teken van voedsel, oogst en landbouw. Daarnaast staat de traditie symbool voor de uitdrijving van het kwade en het slechte. Vanwege zijn criminele gedrag verjagen de plaatselijke bewoners de Jarramplas door met knolrapen naar hem te gooien. De Jarramplas jaagt de menigte op en stookt hen aan om meer rapen naar hem te gooien, terwijl hij op een trommel slaat. Het festival eindigt wanneer de Jarramplas "dood" gaat, of wanneer de persoon in het pak vermoeid is. Daarna wordt iedereen uitgenodigd om Migas te eten, een lokaal gerecht. Tijdens het festival worden ettelijke tonnen rapen gegooid. Om de persoon die de Jarramplas speelt te beschermen tegen de vele schokken, krijgt die sterke beschermende kledij aan. Daarnaast is het voor de menigte gevaarlijk om zelf door rapen geraakt te worden, aangezien die door iedereen van alle kanten worden gegooid. Het festival moet gekaderd worden in een reeks van absurde festiviteiten, tradities en festivals in Spanje zoals de stierenrennen van Pamplona tijdens de San Fermínfeesten, en de Tomatina in Buñol waar het grootste tomatengevecht ter wereld plaatsvindt. Voor de liefhebber is er zelfs een Jarramplasmuseum. Gooien met knolrapen naar de organisatie, dat lijkt me eigenlijk wel wat. Tomaten, dat mag ook. Wie verzint dit soort ritten joh? Wie verzint deze derde week? Zelfs Pedro Delgado, die nooit een mening heeft, heeft een mening over deze klim. In de nieuwste aflevering van Pericopuertos, een vreemde aflevering, komt hij tot de conclusie dat het een klim van niets is en dat hier niets gaat gebeuren. Een logische conclusie. Alleen vreemd dat de helft van de video zich binnen afspeelt alwaar hij op de hometrainer met een willekeurige vrouw aan het fietsen is. Alles is beter dan deze slotklim, zal vast de gedachte zijn geweest. Een bijzonder feitje over Piornal is verder wel dat dit de hoogstgelegen plaats van Extremadura is! Liefst 1166 meter boven de zeespiegel, nou nou. Is er meer? Nou, de plek ligt in de Valle del Jerte en dat is een mooi gebied. Ja, het ziet er allemaal prachtig uit, de lokale VVV zal weer blij zijn. Wij, net iets minder. Een rit kwam hier overigens nog nooit eerder aan, maar de eerste kant van de Piornal die we doen zat wel al eens eerder in het parcours, al moet je dan wel bijna 20 jaar terug in de tijd.



De rit begint officieel om 12:19, na een neutralisatie van negen minuten laten we Trujillo achter ons en gaan we op weg naar Piornal. In Trujillo, blijkbaar een van de warmste plekken van Extremadura, wordt het 28 graden. Geen kans op regen en een beetje wind uit het noordwesten, weer vooral tegen in het begin. In Piornal is het een paar graden frisser, 23 graden zal het worden. Verder hetzelfde verhaal, droog en een beetje wind uit dezelfde richting. Zoals altijd begint de uitzending van Eurosport om 14:30 en schuift Sporza om 15:50 aan. Tussen 17:14 en 17:48 zullen de rapen gaar zijn, tegen die tijd wordt de aankomst verwacht. Ik stel voor dat we alle knolrapen verzamelen en die allemaal tegen het uitgemergelde lijf van Escartin en de vormeloze polo's van Guillen smijten. Jarramplas op je muil.



Zelfde verhaal als gisteren. Met Roglic erbij had het voor de klassementsrenners kunnen zijn. Boel een beetje controleren en kijken of je nog wat tijd kan sprokkelen. Het is geen slotklim waar je het verschil kunt maken, maar met een stevige sprint bergop kun je altijd nog een paar seconden winnen en eventueel de bonificaties pakken. Maarja, Roglic is er niet meer bij, Evenepoel hoeft niet, Mas durft niet, dus dit wordt opnieuw een rit voor de vluchters. En tussen de klassementsrenners gaat letterlijk niets gebeuren. Heerlijk uitgetekend, dit parcours.
1. Landa. Ik ga dit vandaag en zaterdag gewoon blijven proberen, niemand die me wat doet, behalve Landa zelf dan. Die doet niets.
2. Carapaz. Standaardnamen noemen, leuk, ben je snel klaar. Zit je vaak nog goed mee ook, ik zie het probleem niet.
3. Harper. Toch nog even een andere naam. Nu Roglic er niet meer is moeten ze bij Jumbo het geweer van schouder veranderen. Kijken of er nog een rit te winnen valt met een Dennis of een Harper. Of een Oomen, haha, nee, dat zeker niet. Harper lijkt me dan de grootste kanshebber, dat was de beste knecht bergop en zou dus als hij enige vrijheid krijgt ook een eind moeten komen met het oog op een eventuele ritzege.
4. Pinot. De aanhouder wint. Al lijkt het me een zekerheidje dat hij om wat voor reden dan ook de kopgroep weer niet haalt. Iedere lul lukt dat, behalve Thibaut. Leuke rubriek. En toch blijven we hem gewoon noemen, even dat graf aanstampen.
5. Vine. Belangrijke dag voor Vine, als hij hier wat punten pakt is de bergtrui helemaal binnen. Kan stiekem ook nog voor de derde ritzege gaan, al lijkt de vorm wat dat betreft tanende te zijn.

quote:

Op donderdag 8 september 2022 12:49 schreef hhh38 het volgende:

[..]
Een tweet van 3 uur oud gedelete op het moment dat ik hem hier deel. Dat kan maar 1 ding betekenen, hij leest mee.

Steef is heel druk bezig met het leven van zijn droom.

Abandon Vine blijkbaar, daar gaat de bergtrui.

Pedersen er ook bij en wat Jumbo's.

Weer op zo'n levensgevaarlijke rechte weg.