[Vuelta] Etappe 9: Villaviciosa - Les Praeres #1

quote:

De eerste Asturische bergrit gaat van start in Villaviciosa, een plaats waar nog nooit een rit is vertrokken of aangekomen. Desondanks komen we hier wel praktisch ieder jaar, als we ons in Asturië bevinden fietsen we met enige regelmaat door deze stad met 14.000 inwoners. Vorig jaar waren we hier nog, toen we van San Vicentie de la Barquera naar Oviedo reden. Hetzelfde kan gezegd worden van 2013, ook toen fietsen we van Oviedo naar Oviedo, om toen te eindigen op de Alto del Naranco. Bij die gelegenheid fietsen we ook door Villaviciosa. In 2014 en 2018 werd er dan weer naar Lagos de Covadonga gefietst, een klim die we dit jaar gelukkig overslaan. Maar goed, als je naar Lagos de Covadonga fietst kom je meestal ook door dit stadje. Vrij bekend terrein dus eigenlijk, al zullen we er nooit uitgebreid bij stil hebben gestaan. Villaviciaso is een belangrijke stad als het gaat over cider. Dat produceren ze hier bij de vleet, volgens het roadbook zijn ze zelfs de Spaanse hoofdstad van de cider. Blijkbaar wordt er hier ook veel melk geproduceerd, daarnaast leunen ze in Villaviciosa erg op het toerisme. Een deel van de gemeente ligt ook aan de Ria de Villaviciosa, waar we fraaie natuur tegenkomen en een aantal strandjes. De lokale riviermonding schijnt de grootste te zijn van heel Asturië, dat zijn feiten om trots op te zijn. De haven van Tazones schijnt vrij mooi te zijn, maar da's best ver weg van het dorp Villaviciosa zelf. Inwoners van deze gemeente noemen we ook wel Maliayos, de bekendste Maliayo is Marcelino, de knettergekke trainer maar goede trainer die om dubieuze redenen buiten werd gegooid bij Valencia. De burgemeester vraagt in het roadbook ook aandacht voor Jaime “El Purrio”, Samuel Meana, Pepe Obaya, de broers Tirador (Toni en Tivín), Secundino Crespo, Luis Tuya, Carreño, Ángel Hevia, Germán Oriyés, Luis Villazón, Paco Fernández Díaz, Manolo Madrera, Enrique y Gelasio Laguna en Alfredín (die van Lombarda). Onder andere, er zijn er nog meer. Geen idee wie al die mensen zijn, maar een aantal schijnen in ieder geval betrokken te zijn bij de het organiseren van de koers Circuito Ntra. Señora del Portal. Een van de oudste koersen van Spanje, naar het schijnt. Al 84 keer georganiseerd. Een amateurkoers, die vaak wordt gewonnen door renners die ik zelfs niet ken. Maar wel leuk, ze hebben hier dus wel iets met de koers. Er is ook een Club Ciclista Villaviciosa, daar hebben we niets op tegen. Keizer Karel V schijnt per ongeluk ooit aangespoeld te zijn in de haven hier, terwijl hij eigenlijk onderweg was naar Santander. Dat gebeurde in 1517, ze hebben meer dan 500 jaar moeten wachten op een belangrijkere gebeurtenis.

quote:

Vlak voor het centrum bereiken waar dat rare kunstwerk staat slaan de renners in het dorp rechtsaf. Na deze bocht loopt de weg een kilometer omhoog aan een procent of vijf. Vervolgens slaan de renners nog eens rechtsaf waarna ze op weg gaan naar het dorpje Piloñeta. Buiten dit dorpje volgt er een korte afdaling van een halve kilometer, maar de weg is hier wel smal en er liggen kort achter elkaar drie lastige bochten. Na deze korte maar vervelende afdaling rijden de renners via een smalle brug over de Rio del Prá en daarna begint de hel. Twee jaar geleden hadden we de Alto Mas de la Costa, vorig jaar hadden we Los Machucos en dit jaar tovert Fernando Escartin Los Praeres uit zijn hoge hoed. Vier kilometer lang aan 12,5 procent gemiddeld, volgens de organisatie. Volgens andere bronnen 3,8 kilometer aan 13,5 procent zelfs. U hoort het al, krankzinnig steil. En dan te bedenken dat we nog niet eens helemaal naar de top gaan, ze hebben nog een stuk van 700 meter aan 15% weggeknipt. Het begint in ieder geval met een bijzonder steile kilometer aan 14% gemiddeld, volgens andere bronnen zelfs aan 15% gemiddeld. De kilometer daarna is de lastigste van de hele klim, aan 16 tot 17%. En dat is dan nog maar het gemiddelde, er zitten uitschieters naar boven bij. In de kilometer daarna lijkt het iets makkelijker te worden, het gaat omhoog aan 'slechts' 10% gemiddeld. Dat ligt wel deels aan het feit dat er nog een klein stukje vlak is, over het algemeen is deze kilometer nog steeds enorm lastig en mag je weer rustig aan een procent of 13 gemiddeld denken zodra het stijgt. Pieken tot 20% halen we bijna continu in ieder geval. De klim werd in het verleden extra moeilijk gemaakt door het wegdek. Een deel van de weg bestond uit het befaamde hormigón, beton. Dat beton hebben ze hier ooit 100 jaar geleden aangelegd en niets meer mee gedaan, dus dat viel op sommige plekken van ellende uit elkaar. Althans, dat was een tijdje terug het geval. Een paar maanden geleden was een deel van de klim zelfs nog onverhard. Dat is nu verleden tijd, want voor een slordige 102.000 euro heeft de lokale gemeenschap het wegdek op laten knappen. Ze hebben er nogal wat geld voor over om de Vuelta binnen te halen, blijkbaar. Alles wat onverhard was is nu in ieder geval voorzien van een verse laag asfalt, en het grootste gedeelte van de betonbaan heeft men ook. Er blijft nog wel wat hormigón over, maar het was ooit veel erger. De gootjes die in de weg lagen om wat overtollig regenwater af te voeren zijn als het goed is ook (tijdelijk) gedicht. De weg die heel smal was is nu nog steeds smal, maar het is toch net wat breder geworden. De ondergrond liet nogal wat te wensen over en leek eerder geschikt voor een mountainbikewedstrijd, maar nu kan je er wel redelijk fatsoenlijk over fietsen. Al blijft het smal en vooral achterlijk steil. In de laatste kilometer van de klim gaat het aan 10% omhoog, de weg wordt wat rechter en de klim wat makkelijker. Al is dat ook maar relatief, in het begin van die laatste kilometer gaat het nog doodleuk aan 20% omhoog. Aan het begin van de laatste kilometer gaat het kort naar beneden, waardoor het gemiddelde van die laatste kilometer nogal gedrukt wordt. Dit korte stukje in dalende lijn is zonder gevaren, aangezien het gewoon rechtdoor gaat. Daarna loopt de weg weer omhoog en gaat het vrolijk richting de 20% omhoog. Het zwakt even af en dan denk je het zwaarste gehad te hebben, maar dat zal uitdraaien op een teleurstelling. Het allerzwaarste stuk van deze klim moet nog komen. Op 500 meter van het eind ligt er een strook aan 32% in het parcours, hahahahahahahahahaha. Dat stuk is niet lang natuurlijk, maar jezustering. Dit is geen muur meer, dit is een plafond. Hier ligt blijkbaar ook nog steeds hormigón, lekker. Na dit knikje is het even wat makkelijker, stukje aan 9% enzo. De renners gaan nu op weg naar de laatste bocht van de dag en dat is weer een lastige. Deze bocht had ribbeltjes, zoals we ook op Los Machucos zagen. Zullen ze nu ook wel aangepakt hebben, wat ook wel mag voor die 102.000 euro. Na deze bocht is de ellende dan wel weer voorbij, het zwakt af naar 5% en dan komen we de finish tegen op een plaats waar vroeger alleen modder lag en nu een lekker laagje asfalt. Les Praeres. Goed man.