[Vuelta] Etappe 3: Breda - Breda #1

Etapa 3: Breda - Breda, 193,5 km

Dat was wel een enerverende rit, zeg. Kopgroepje van vijf, met daarin voorspelbare namen als Bol, Azparren en ook wel Van den Berg. Ze werden heel kort gehouden door de mannen van Alpecin, die ze al bijna weer hadden ingerekend met nog een kilometer of 100 te gaan, ofzo. Raar, maar goed. Uiteindelijk bleven ze nog even vooruit voor de bergsprint op de Alto de Amerongse, wat koddig blijft. Die sprint werd wel lekker in beeld gebracht, het is echt geen reclame allemaal. Maar goed, Van den Berg won het sprintje en mag dus de bergtrui dragen. Gefeliciteerd. Ik neem aan dat SEG meteen een belletje doet naar Vaughters voor een nieuw contract. Niet lang daarna werden ze alsnog ingerekend, met nog dik 50 kilometer gaan. Lekker gewerkt, Alpecin. Een paar kilometer was er geen kopgroep, tot Luis Angel Maté dan maar besloot in de aanval te gaan. Voor iedere kilometer die hij in de aanval rijdt wordt er een boom aangeplant in de Sierra Bermeja, bij hem om de hoek. Omdat Maté zoals ik al eerder heb laten weten vuistdiep in Guillén zit heeft de organisatie van de Vuelta blijkbaar besloten zijn doel te steunen en de boel te verdubbelen. En zijn ploeg, Euskaltel, doet ook mee. Dus gaat het keer drie, dat tikt aan. Maté reed 25 kilometer voor lul in z'n eentje op kop, dus is de afgefikte Sierra Bermeja nu 75 bomen rijker! Maté werd weer ingerekend en toen volgde de tussensprint op de vliegbasis van Soesterberg. Dat leverde op een zware valpartij na niet veel op. Zonder Steff Cras trokken we verder naar de finish bij de universiteit van Utrecht, waar gesprint mocht gaan worden. In de slotkilometer vond er blijkbaar ook weer een valpartij plaats, buiten beeld. Gerben Thijssen als slachtoffer, het zit dus toch niet altijd mee bij Intermarché. De sprint werd, zoals te doen gebruikelijk, vrij waardeloos in beeld gebracht. Al kon ik sowieso mijn ogen niet geloven. Ik zag weer een fantastische lead-out van Danny van Poppel, tot zover het realistische gedeelte. Van Poppel heeft echt zijn roeping gevonden, dit is helemaal zijn ding. Het probleem is alleen dat Sam Bennett meestal in zijn wiel zit en het niet voor elkaar krijgt dat wiel te verlaten. Behalve gisteren dan. Jeetje. Hij kwam vliegend uit het wiel, zette zijn sprint in en niemand kwam in de buurt. Mads Pedersen had het nakijken, terwijl Merlier alles alleen moest doen en er daardoor ook niet aan te pas kwam. Een zege voor Sam Bennett, jeetje jongens. Had je dat twee jaar geleden gezegd was er niets aan de hand geweest, maar nu is het toch een daverende verrassing. Een paar weken geleden reed Bennett nog bijna naar de Brienenoord omdat hij de Tour niet mocht rijden en de Vuelta was ook nog lang een vraagteken, maar hij is er en hij levert zowaar. Hopelijk levert het hem ook enige gemoedsrust op, hij kan het dus nog wel. Teunissen werd ondertussen vierde en nam daardoor de rode leiderstrui over van Robert Gesink. Ergens wel jammer, want het hoogtepunt van de rit was eigenlijk toch wel dat we Gesink urenlang lachend hebben zien rondfietsen. Dag van z'n leven, 't is 'm van harte gegund. Vandaag mag De Teun gaan lachen. Zijn kans om te schijnen in het rood. Hij kan tevens weer mee gaan sprinten, want deze rit gaat geheid eindigen in een massasprint. Op de derde en laatste dag in Nederland rijden we van Breda via West-Brabant terug naar Breda. Een tocht dwars door de bakermat van het Nederlandse wielrennen. Er valt genoeg te vertellen over deze rit, het gaat alleen geen enerverende etappe worden.




De laatste rit op Nederlandse bodem gaat van start en zal tevens eindigen in Breda. De stad van NAC Breda, de voetbalclub waar het meeste bier wordt gedronken. Dit omdat het voetbal er nooit om aan te gluren is. Het roadbook roemt het feit dat de supporters het voor elkaar hebben gekregen een buitenlandse overname tegen te houden. Laat Sjoerd Mossou het allemaal maar niet lezen, die kwispelt zichzelf dan een beroerte. Mooie stad verder wel, dat Breda. Het is geen Den Bosch, maar je kunt hier in het centrum toch ook een aardig eindje rondlopen en dan wat mooie dingen zien. Al zou ik je wel willen adviseren om de lokale horeca over te slaan, want iedere keer dat je tijdens de coronacrisis een boze horecaondernemer op je beeldscherm zag kwam ie uit Breda. Ze drinken hier graag bier en als je dat probeert te verhinderen spugen ze iedere microfoon die ze kunnen vinden helemaal onder. Wikipedia komt tot het volgende verhaal: Breda is een Nederlandse stad in het westen van de provincie Noord-Brabant. Breda is van oudsher de voornaamste stad van West-Brabant. Het was de hoofdstad van de Baronie van Breda, waaronder onder meer ook Roosendaal, Etten-Leur en Oosterhout ressorteerden. De stad zelf is de kern van de gelijknamige gemeente, die per 31 januari 2022 184.716 inwoners telde, en daarmee in grootte de derde gemeente van Noord-Brabant is en de negende gemeente van Nederland. In de stad zelf wonen ongeveer 150.000 inwoners, naar het schijnt. De stad was eeuwenlang een belangrijke garnizoens- en vestingstad en speelt nog steeds een zichtbare rol binnen de Nederlandse krijgsmacht door de aanwezigheid van de Koninklijke Militaire Academie (KMA) en het hoofdkwartier van de Koninklijke Luchtmacht. Zij is sedert 1853 de zetel van het gelijknamige bisdom. De aanwezigheid van eerst het hof van de Heren van Breda, maar later ook van voorzieningen als de Rechtbank, Kamer van koophandel, en het Bisdom hebben ervoor gezorgd dat Breda van oudsher het politieke, administratieve en religieus-bestuurlijke hart van West-Brabant vormt. De stad bezit vanouds ook veel handel en industrie. Zij ligt aan een knooppunt van water-, spoor- en autowegen. Breda bezit een historische band met het huis Nassau, wat een prima reden zou kunnen zijn om Breda over te slaan. De Nassaustad bij uitstek, het is maar waar je trots op bent. Breda heeft een belangrijke historische stadskern, die zich over de eeuwen heeft gevormd rond het Kasteel van Breda, de zetel van de heren van Breda. In de binnenstad bevinden zich, naast het Kasteel (waarin nu de KMA gevestigd is), onder meer de gotische Onze-Lieve-Vrouwekerk, de Grote Markt, het Stadspark 'het Valkenberg', het Begijnhof, de Haven, het Spanjaardsgat, en de Prinsenkade. Vanaf het einde van de 19e eeuw kwam voor Breda ook de term Haagje van het Zuiden in zwang. Dit predikaat is voor meerdere uitleg vatbaar, maar lijkt vooral te slaan op de fraaie, bosrijke omgeving van de stad. Zowel vanwege zijn historisch stadsschoon als om die fraaie, bosrijke omgeving wordt Breda in zijn volkslied niet minder dan de Parel van het Zuiden genoemd. De Grote Markt wordt al genoemd, volgens het roadbook moet je op deze markt vooral de Boterhal bezoeken, wat gewoon regelrechte reclame is. Hoeveel zouden de mensen van de Boterhal betaald hebben voor deze vermelding, of is het echt het culinaire hoogtepunt van Breda? Daarvoor ken ik de stad dan weer net niet goed genoeg. Sowieso gaan we vandaag de stad wat beter leren kennen. Dit was alvast de introductie, aan het eind van de rit gaan we kijken of er nog meer valt te vertellen over Breda.



De rit gaat van start bij het Kasteel van Breda, en bij Stadspark Valkenberg, waar je altijd doorheen moet banjeren onderweg naar het station. Tijdens de neutralisatie rijden we een rondje door het centrum van Breda, zoals we ook een rondje reden door het centrum van Den Bosch. Even alle historische gebouwtjes en straatjes afvinken. Al is het mij niet helemaal duidelijk of we nu daadwerkelijk door de Grote Kerk gaan lopen. Dat was in 2020 een idee, maar ik hoop eigenlijk dat men in de tussenliggende jaren heeft bedacht dat het echt een kutidee is. Gewoon fietsen, op de Grote Markt al die kroegbazen in hun bek spugen en dan snel de stad verlaten. Alhoewel, snel, een neutralisatie van bijna 30 minuten, koekoek. Niet ver van Castillo Bouvigne gaat de rit officieel van start buiten Breda, net voor we Ulvenhout bereiken. In de eerste kilometers van de rit rijden de renners dwars door Ulvenhout, waar nogal wat rotondes en ander verkeersremmend spul liggen. Buiten Ulvenhout rijdt men rechtdoor naar het zuiden, op weg naar de Belgische grens. Quasi rechtdoor over een brede weg tot in Strijbeek, op de grens. In Strijbeek slaat men linksaf, waarna we over een wat landelijkere weg naar Chaam gaan fietsen. Deze weg is op zich breed genoeg, maar ter hoogte van restaurant Het Smokkelaartje komen we flink wat drempels tegen. Het Smokkelaartje, want in het grensgebied kon men er wat van hoor. In de buurt van Chaamdijk, even verderop, slaat men linksaf en dan rijden we via Ginderdoor ginderdoor naar Chaam. Enerverend is het niet direct, een plattelandsweg langs heel veel weilanden met zo nu en dan een bocht en een drempel. Waarschijnlijk ook veel boze boeren en omgekeerde vlaggen hier, walgelijk. Aan het eind van deze weg slaat het peloton rechtsaf en dan rijdt men over een brede N-weg Chaam binnen, een dorp dat we vooral zouden kunnen kennen van de Acht van Chaam, een criterium dat doorgaans plaatsvindt op de woensdag na de Tour. Dit jaar 'won' Fabio Jakobsen hier, en het bleef waarschijnlijk nog lang onrustig in de feesttent. Na de passage in het centrum van Chaam, waar wel wat vluchtheuvels te vinden zijn, botsen we aan de rand van het dorp op een rotonde. Dit zou het middelpunt van de Benelux mogen zijn. Er staan drie poppetjes op deze rotonde, eentje met de Belgische vlag, eentje met de Nederlandse en een Luxemburgs. Kosten nog moeite gespaard om dit heuglijke feit te vieren. Benieuwd of het Nederlandse poppetje op z'n kop staat, dat zou pas een protest zijn. Maar goed, bij de rotonde gaat het schuin naar rechts en dan rijdt men een aantal kilometer volledig rechtdoor over dezelfde weg naar Baarle-Nassau. Als ik zelf over deze weg zou moeten fietsen viel ik waarschijnlijk in slaap, maar de organisatie heeft veel over voor hun gimmicks. Baarle-Nassau en Baarle-Hertog moeten even in beeld worden gebracht. Haha, dit is Nederland, en vijf meter verderop is het België, en nu is het weer Nederland, en dit is België, maar dit is weer Nederland, hoe kan dat nou allemaal? De organisatie noemt expliciet de paar Belgische meters die we hier afwerken, is lachen. Na 22 kilometer bereiken we dit wonderbaarleke stukje Nederbelgië, waar Dylan van Baarle zijn hart kan ophalen.



Wat maakt Baarle zo bijzonder?
Wat Baarle zo uniek maakt is dat er niet sprake is van één enclave; het zijn er dertig in totaal! De grens loopt in Baarle dus kris kras door wegen, huizen en tuinen. In de bebouwde kom van Baarle worden de enclavegrenzen overal zichtbaar gemaakt met behulp van speciale stoeptegels en aluminium plaatjes in het wegdek. Er zijn 22 exclaves van Baarle-Hertog in Baarle-Nassau en acht exclaves van Baarle-Nassau in Baarle-Hertog. Een aantal van deze Nederlandse exclaves vormt weer enclaves binnen de Belgische enclaves in Nederland (contra-enclaves of tegenenclaves, oftewel enclaves van de tweede orde, vergelijkbaar met Nahwa en een 28-tal van de Cooch Beharenclaves tot 1 augustus 2015). Vooral tijdens corona was dit heel grappig, toen de Belgen iedere toegang tot hun land met betonblokken probeerden af te sluiten. Als je meer wil weten over die gekke toestand hier mag je vooral zelf aan de bak, hier kom je vast al een eind mee. Speciaal voor Baarle zijn we een stuk omgereden, je moet iets verzinnen om van de Nederlandse drol een taart te maken. De doortocht in het centrum is vrij bochtig, en er liggen klinkertjes. Eenmaal buiten Baarle komen we weer op een brede N-weg terecht, een paar kilometer, tot we dwars door Alphen gaan fietsen. Iedere passage dwars door zo'n Brabants dorp geeft me meteen een kermiskoersgevoel, lekker joh. De renners fietsen langs Café 't Raedthuys, volgens Wikipedia het hoogtepunt van Alphen. Buiten Alphen komen we een rotonde tegen, waarna we weer een paar kilometer naar het noorden mogen fietsen over een brede weg. Die weg voert naar Gilze, dwars door een gebied vol weilanden en akkers. Een agrarisch stukje, walgelijk. Vlak voor Gilze verlaten we de doorgaande weg, waarna we ook dwars door dit plaatsje mogen fietsen. Gilze is vooral bekend vanwege de vliegbasis Gilze-Rijen, die zoals je misschien wel kunt verwachten precies tussen Gilze en Rijen ligt. Met carnaval noemen ze het hier Dringersgat en dringen zal het ook wel worden in het peloton, want we komen hier in het centrum wat klinkers, bochtjes en drempels tegen. Buiten het centrum van Gilze slaat men rechtsaf en dan volgt er een tocht langs de befaamde vliegbasis, de grootste militaire luchtmachtbasis van Nederland, aldus Wikipedia. De renners zullen de vliegbasis niet direct zien, als je over die weg fietst merk je er weinig van. Paar bochten onderweg, maar een vrij makkelijk stukje pedalleren. Uiteindelijk bereikt men een brede weg, daar volgt een bocht naar rechts en na een tijd gaat het dan weer linksaf, waarna we ons in Rijen bevinden. De geboorteplaats van Jeroen Blijlevens, jawel! En de geboorteplaats van die speknek Peter Gillis. Geen onverdeeld succes, dat Rijen. Bekende inwoner: Gerben Karstens. Is Herbert toevallig aanwezig bij de NOS deze Vuelta? Tijd voor wat veel te vaak herhaalde anekdotes over Gerben Karstens. Die ging dan in de aanval en dan verstopte hij zich achter een boom waarna hij weer achteraan aansloot terwijl het peloton nog keihard aan het rijden was omdat ze dachten dat Karstens nog voorop reed HAHAHAHA dat was me er wel eentje he Maarten?



Toch al snel weer 44 kilometer afgewerkt in deze omgeving. In Rijen rijen we over het industrieterrein en daarna langs het dorp af, waarna we vervolgens koers zetten richting Dongen. Daar komt Arthur van Dongen vandaan, ploegleider van Jumbo-Visma. Ik heb het ook niet verzonnen. Het bewijs begint zich inmiddels wel op te stapelen dat dit dé wielerregio van Nederland is, en dan moet het meeste bewijs eigenlijk nog komen. Praktisch ieder dorp in het westen van Brabant heeft wel een bekende wielrenner of in ieder geval iemand die betrokken is bij het wielrennen, terwijl je ook delen van Nederland kunt vinden waar überhaupt nog nooit iemand van enig belang is geboren. Enfin, paar bochten en wat rotondes in Dongen, maar over het algemeen vallen de wegen me eigenlijk nog mee. Een paar keer een onnodige doortocht in de centrum van een plaatsje, op dat na probeert men toch acceptabele wegen te vinden. Hoewel, we rijden buiten Dongen een tijd over een weg vol klinkers. Die liggen er prima bij, maar toch, het is geen asfalt. Het zullen ongetwijfeld bekende klinkers zijn voor Sam Oomen, want die komt hier uit de buurt. Uit Tilburg, meer specifiek de Reeshof. Steenworp afstand van hier. Sammie mag de jongens uitleggen waar je hier het beste kunt zitten. De familie Van Poppel zal ook over enige parcourskennis beschikken, Moergestel is eveneens niet ver van hier. En Rittenkaper Roosen doet niet mee, maar aangezien Goirle ook dichtbij is noemen we hem toch even. Nouja, goed, uiteindelijk rijden we via de klinkerweg, die weg bochten kent, naar een N-weg toe, die ons dan weer dwars door Oosterhout zal leiden. Vinzzent en Extince komen uit Oosterhout, een smaakvol muzikaal stadje dus. Misschien dat we daarom zo snel mogelijk door deze plek karren, op weg naar Made. Paar rotondes en wat vluchtheuvels onderweg, eenmaal in Made zelf zelfs heel veel rotondes. Flinke omleiding in het centrum van Made, om de smalle winkelstraat over te kunnen slaan. Bij Made moet ik toch denken aan die ene gozer van de Rode Lantaarn, die het altijd alleen maar over worstenbroodjes en de brandweer had. Dat lijkt me dan dus de samenvatting van Made, buiten het feit dat hier een aantal oud-wielrenners vandaan komen zoals Piet de Jongh en Leo van Dongen. Reden toch ooit de Tour, ik bedoel maar. Buiten Made rijden de renners zowaar een tijd rechtdoor, op wat rotondes na. Klein stukje betonweg, voor de heerlijk Belgische vibe, en dan een fatsoenlijke N-weg die ons rechtdoor naar Zevenbergen brengt. We bevinden ons nu veel te dicht bij Moerdijk en dus pompen we hier Hang Youth door de subwoofers. Shell is een prima bedrijf, als ik de website mag geloven. Geen zeven bergen in Zevenbergen, hooguit zeven verkeersobstakels. Volgens Wikipedia is Leo Blokhuis hier geboren, maar groeide hij op in Wezep. Maakt verder niet uit, alsnog een goed moment om jezelf de vraag te stellen wie eigenlijk de Leo Blokhuis van het peloton is. Via een weg met flink wat rotondes rijden de renners verder naar Klundert, wat ik wel altijd een koddige naam heb gevonden. Hoewel Helma Lodders uit Klundert komt, minder koddig. VVD, opdoeken. Met Piet van der Horst en Nico van Gageldonk ook twee wielrenners uit het verre verleden die ooit nog actief waren op de Olympische Spelen, maar het is bovenal een vestingstad. Daar heb je er in deze regio nogal wat van, even verderop ligt het bijzonder fraaie Willemstad.



Relatief smalle en technische passage in Klundert, waar ook weer steentjes liggen. Buiten Klundert wordt het dan weer recht en breed, waarna we even later warempel over een dijk rijden. Nu zitten we écht in Nederland. De weg voert langs Fijnaart, de plaats waar de voltallige familie Van Est werd geboren. Al woonden ze ergens anders, dus op die familie komen we later nog terug. Goed, buiten Fijnaart gaat het bij een rotonde naar links en dan rijden we door een zeekleilandschap naar het zuiden. Nu bevinden we ons wél in de buurt van de zee, maar besluit Escartin deze rit te omschrijven als een Vlaamse voorjaarskoers. Uh, oké. Lekker leeg hier, lekker recht en lekker breed. Wind? Niet echt. En vooral tegen. Na een tijd rijden we over de Dintel, slaan we rechtsaf en fietsen we langs Stampersgat af naar Dinteloord. Volledig leeg deze omgeving, maar tegenwind. Paar rotondes en verder, ja, niks. Dinteloord is een voorstraatdorp, waarbij aan weerszijden van een bestaande kreek een voorstraat werd geprojecteerd (Ooster- en Westervoorstraat), en daarachter parallel ermee een achterstraat (Ooster- en Westerstraat). Wist je niet, he? Suikerfabriekje hier en... Wim de Ron! Die werd geboren in Dinteloord, jazeker. De kleinste keeper ooit begon met keepen bij VV Dinteloord, je zou voor minder. Goed, in Dinteloord slaan we bij weer een rotonde linksaf en dan rijden we rechtdoor verder naar Steenbergen. Dwars door de polder, daar hoef ik geen tekening bij te maken. In Steenbergen rijden we eigenlijk gewoon over de provinciale weg om het dorp heen, waarschijnlijk omdat Pierre van Hooijdonk hier geboren is. Nee, dan wil je hier vooral niet te lang zijn. Er komt ook een Jan Maas uit Steenbergen, maar niet de Jan Maas die nu prof is. Een Jan Maas die ooit nog Olympiër was, heel lang geleden. Beter dan de huidige Jan Maas, met andere woorden. Over wielrenners en Steenbergen gesproken: De bondscoach van de Nederlandse wielrenners woont toevallig hier, niemand minder dan Koos Moerenhout. Enfin, voorbij Steenbergen rijdt men verder naar het zuiden, langs Klutsdorp af. Leuke naam, saaie route. Hoewel, in Halsteren liggen er zowaar weer een paar bochten op het parcours. We rijden hier dwars door het dorp heen over een weg vol vluchtheuvels en rotondes, maar gelukkig blijft ie in ieder geval breed. Aan het eind van deze weg gaat het naar rechts, waarna we bijna meteen Bergen op Zoom bereiken. Hier rijden we over de randweg, zoals je daaruit zou kunnen afleiden een brede en doorgaande weg. Paar brede bochten en verder niks. Het hele centrum van Bergen op Zoom negeren we, de renners mogen vooral het industrieterrein verkennen. Terwijl Bergen op Zoom een stad met een hoop geschiedenis is. Weinig toekomst, maar goed, ander verhaal. De binnenstad van Bergen op Zoom herbergt tal van monumenten en een deel van de binnenstad is een beschermd stadsgezicht (met uitbreiding). De stadsplattegrond toont nog de ronde vorm van de stadsomwalling met aan de westelijke kant het havenkwartier. De haven werd echter gedeeltelijk gedempt. In totaal bezit de stad bijna 500 rijks- en gemeentemonumenten. Bergen op Zoom is lid van de Nederlandse Vereniging van Vestingsteden. Ook hier een Grote Markt die de moeite waard is, en je hebt er ook nog het Markiezenhof, een Brabants Gotisch stadspaleis en residentie van de Heren en later de Markiezen van Bergen op Zoom. Zo, toe maar.



Maar goed, we rijden dus mooi over de randweg langs Bergen op Zoom af. En langs het water, het komt niet in beeld maar het is dichtbij. We rijden vervolgens best wel lang behoorlijk rechtdoor verder over brede wegen door het grote niets. Er zijn hier polders, en verder niet veel. Weilanden, overal waar je kijkt. De wind heeft hier vrij spel, maarja, die is niet echt op de afspraak en staat ook niet echt gunstig. Na een aantal kilometer rechtdoor en een paar rotondes slaan we na een tijd linksaf een ietssmallere weg in, richting Woensdrecht. Zo heet de gemeente hier, maar het is ook een klein plaatsje. Gelegen op een uitloper van de Brabantse Wal, we zijn aangekomen bij de heftige heuvel van de dag. Uit Woensdrecht is tegens René Pijnen afkomstig, een van de beste zesdaagserenners ooit, tevens meervoudig ritwinnaar in de Vuelta. Het slaat wel een beetje door in deze regio, praktisch alle wielrenners komen hier gewoon vandaan. Het is bijna het Baskenland, daar heb ik ook altijd het gevoel dat uit ieder gehucht een wielrenner afkomstig is. Als het over de gemeente Woensdrecht gaat kunnen we ook nog Johan Lammerts noemen, voormalig bondscoach, die even verderop in Putte schijnt te wonen. Geboren in Bergen op Zoom, ik bedoel maar. Enfin, eenmaal in het dorpje Woensdrecht slaan we linksaf en dan beginnen we aan de reuzencol van de dag, de Rijzendeweg. Een beklimming van de vierde categorie. Nogmaals, die categorie bestond niet. Hebben ze speciaal in het leven geroepen voor de Nederlandse molshopen, we zouden ons vereerd moeten voelen, of juist belachelijk gemaakt. De komende 400 meter gaat het aan 3,7% omhoog, als we de organisatie mogen geloven. Een straat vol klinkers, die de Nederlandse renners wel zouden moeten kennen. Toen het NK wielrennen in 2018 eindigde in Hoogerheide reden we rondjes in en rond Hoogerheide, uiteraard. En in dat rondje werd ook deze Rijzendeweg opgenomen. We volgen nu sowieso een paar kilometer de route van het NK van 2018 en dus mag de logische conclusie heten dat we voorbij de Rijzendeweg naar Hoogerheide gaan fietsen. Een aantal bochten later bereiken we de Scheldeweg, waar in 2018 de finish van het NK lag. Dat NK werd gewonnen door, jawel, daar komt ie, Mathieu van der Poel! Het is tevens de finishplaats van de wereldbeker veldrijden die hier jaarlijks wordt verreden. Ook een aantal keer gewonnen door Mathieu van der Poel. De straat loopt omhoog, maar daar zullen de renners weinig van merken. We hebben nu ongeveer 135 kilometer afgewerkt en het is nog een kleine 60 kilometer fietsen tot het eind, weinig reden om je hier al druk te maken. Alleen voor de vluchters zal het interessant zijn, vanwege de bergpuntjes die geraapt kunnen worden op de top van de Rijzendeweg. Dat wordt werkendag voor Julius van den Berg. Enfin, de overwinningen van Van der Poel in Hoogerheide waren altijd wel emotioneel, vooral omdat de hele familie Van der Poel uit Hoogerheide afkomstig is. Adrianus en Jacques werden hier geboren, wat leuk. Ik heb al een tijd niks meer gehoord van Adrie, wat een toeval. Die vluchtte later de grens over richting Kapellen, maar de rest van de familie woont wel nog hier, op de Brabantse Wal. En Adrie is ook nog steeds verbonden met Hoogerheide, want de veldrit die hier wordt georganiseerd heet eigenlijk de GP Adrie van der Poel en Adrie is niet te beroerd om zelf alle paaltjes in de grond te meppen. In Van der Poelland komen we een paar rotondes en wat bochten tegen, waarna we een paar kilometer verderop Huijbergen bereiken. Daar komt dan weer de huidige Jan Maas vandaag. Prof bij BikeExchange, niemand weet waarom. Over mensen die ooit prof zijn geworden zonder dat iemand weet waarom gesproken: het fenomeen Wout van Elzakker komt ook uit Hoogerheide! Of weten we stiekem wel waarom hij ooit prof werd?



Random nieuwsbericht wat je tegenkomt tijdens zo'n zoektocht:

quote:

Op De Huijbergseweg tussen Hoogerheide en Huijbergen en in de Westerstraat en de Bergsestraat in Huijbergen zijn afgelopen week een vijftal wegversmallingen verwijderd die gevaar op kunnen leveren voor het peloton. Schuurbiers benadrukt dat de verwijdering tijdelijk is. Na de Vuelta komen op die plaatsen demontabele wegversmallingen.

Demontabele wegversmallingen
,,Als wielergemeente hopen we in de toekomst meer grotere wielerwedstrijden naar onze gemeente te kunnen halen. Daarom hebben we gekozen voor demontabele versmallingen die eenvoudig zijn te verwijderen en weer terug te plaatsen”. Volgens Schuurbiers zat het plan voor demontabele wegversmallingen al langer in de pen.

Schuurbiers legt uit dat de Vuelta-organisatie hoge eisen stelde voor de doorkomst. ,,Daarbij zaten eisen die ons inziens veel te ver gingen en bijna onuitvoerbaar waren. In goed overleg zijn die normen naar beneden bijgesteld”.

Behalve de wegversmallingen moeten er her en der wat verkeerspaaltjes en -zuilen worden verwijderd. Volgens Schuurbiers is dat eenvoudig uitvoerbaar. ,,Uiteraard komen de paaltjes na de doorkomst weer terug”. Het verwijderen van de wegversmallingen is wel een hele klus is. ,,Maar als je een groot evenement in je gemeente wil hebben, moet je er wat voor over hebben.”

Je moet er wat voor over hebben, maar het liefst worden de normen wel naar beneden bijgesteld. Veiligheid boven alles, tenzij het te duur is. Mooi werk. Goed, eenmaal in Huijbergen hebben we 141 kilometer afgehaspeld. Paar bochten hier, en dus wat verkeersmeubilair dat is weggehaald voor zover Schuurbiers het de moeite waard vond. Als er hier gevallen wordt komen we je halen, Schuurbier. Weer klinkertjes in het centrumpje hier, kermiskoers, kermiskoers. Buiten Huijbergen rijden we over de Weg naar Wouw naar Wouw. Deze weg loopt een tijdje behoorlijk rechtdoor, terwijl we rakelings langs de grens met België scheren. Brede en rechte weg, soms wat verkeersmeubilair, verder niks. Na een tijd komen we uit in Wouwse Plantage, wat ik altijd een bijzondere naam heb gevonden. Nu eindelijk een goed excuus gevonden om Google eens aan te slingeren. Oké, gedaan. Die geschiedenis was langer dan verwacht. Moet je helemaal terug naar 1504, teringjantje. Eerst turfwinning, daarna werd er een bos aangeplant en ontstond er houtproductie. Een paar eeuwen later kwam er nog een steenfabriek bij. Genoeg nijverheid in de Wouwse Plantage. Gezien de naam plantage zullen alle arbeiders wel flink zijn uitgebuit, maar dat detail wordt door Wikipedia overgeslagen. Het heet hier blijkbaar ook wel Pindorp en de lokale voetbalclub heeft RKVV Rimboe omdat het in de bossen ligt. Waarvan akte. Plantage Centrum heb je ook nog, dat bestaat uit een aantal merkwaardige gebouwen die in de 2e helft van de 19e eeuw door de particuliere eigenaars van de Wouwse plantage aldaar zijn opgericht. We bevinden ons sowieso in een bijzonder stukje wereld, dit is de gemeente Roosendaal. En we gaan over een paar kilometer dwars door Roosendaal fietsen. Absoluut een van de lelijkste steden van Nederland, niet te doen. Misschien dat je in het centrum met een vergrootglas een paar aardige gebouwen kunt vinden, maar alles daarbuiten is van een dermate deerniswekkende treurigheid dat ik overweeg de tv tijdelijk uit te zetten tijdens de passage door de stad. Via Wouwse Hil en Brembosch rijden we over nietszeggende wegen naar Roosendaal toe, waar de renners over bochtige wegen door een aantal buitenwijken mogen fietsen. Langdonk, Kortendijk, moet je geweest zijn hoor. Om nog maar even te benadrukken hoe treurig Roosendaal is: Moreno Hofland komt hier vandaan. In principe wel prima wegen verder. Breed, zo nu en dan wat verkeersmeubilair, maar niet buitensporig. Ook wat rotondes, waarna we uiteindelijk een aantal bochten later op de Rucphensebaan terechtkomen. En ja, die leidt naar Rucphen. Dit plaatsje bereiken we na 165 kilometer. Paar rotondes en bochten onderweg, maar weinig schokkende taferelen. Rucphen is een dorp, maar ook een gemeente. En die gemeente, tja, die heeft wel een reputatie. Dankzij het dorp Rucphen, maar ook dankzij het dorp Sint-Willebrord. Het zou je bijvoorbeeld zomaar kunnen overkomen dat je iemand met een blubbernek en een rabarberhoofd in een zalmroze polo door de straten ziet struinen. Ik heb het dan uiteraard over Bobbie Traksel, een prototype inwoner van de gemeente Rucphen. In het centrum van Rucphen komen we een paar bochten tegen, redelijk technische passage. Buiten het dorp slaan we snel linksaf en dan rijden we verder naar Sint-Willebrord, waar na 170,6 kilometer de tussen- en bonussprint van de dag zal plaatsvinden.



Het laatste stuk voor de tussensprint is ook vrij technisch. Bochten, rotondes, straten vol klinkers, verkeersmeubilair, noem het maar op. Je moet er wat voor over hebben om de officieuze wielerhoofdstad van Nederland te bereiken. In Sint-Willebrord woont een apart slag volk. Ze noemen het hier ook wel Het Heike en in Het Heike doen ze alles het liefst op hun eigen manier, zonder invloed van buitenaf. Pottenkijkers, daar zitten ze hier niet op te wachten. Dat zie je bijvoorbeeld terug tijdens de verkiezingen. Stemmen doen ze hier liever niet, en als ze het wel doen stemmen ze het liefst op de PVV, of de nieuwe extreemrechtse smaak van de dag. Het is altijd een afwijkend dorp geweest. In het verleden was het een dorp van smokkelaars. De werkloosheid was hoog, dus zocht men andere bronnen van inkomsten. Vroeger deed 50% van de bevolking niets, het was blijkbaar zelfs het armste dorp van Nederland. Een ideale manier om aan de armoede te ontsnappen is: sporten. Stel je nou voor dat je goed blijkt te kunnen sporten, dan is ineens alles mogelijk. Het heeft in ieder geval Rini Wagtmans geïnspireerd om wielrenner te worden. Niet zonder succes, hij werd een bijzonder sterke wielrenner die ooit eindigde op het podium van de Vuelta en meerdere ritten won in de Tour. Na zijn carrière als wielrenner deed hij nog wat dingen voor Astana, een inwoner van St. Willebrod en Vino, ideale combinatie. Wout Wagtmans had je ook nog, de broer van Rini. Ook meerdere ritten gewonnen in de Tour. De buren van de familie Wagtmans? De familie Van Est. De bekendste exponent van die familie was Wim van Est, maar Nico en Piet werden ook prof. De Wikipediapagina van Wim begint al op deze manier: Voordat Van Est wielrenner werd, was hij smokkelaar van tabak tot hij gegrepen werd door de politie en zes maanden de cel in moest. Nou, mijn punt is wel bewezen denk ik. Wim van Est heeft een palmares om U tegen te zeggen, maar hij is natuurlijk vooral bekend vanwege dé val. Hij kukelde tijdens de afdaling van de Aubisque 70 meter diep een ravijn in, maar later werd hem ingefluisterd dat zijn Pontiac het nog deed. Komen we nooit meer vanaf, deze reclamecampagne. Wie er ook uit St. Willebrord komt? Jacques Hanegraaf! Eveneens een voormalig coureur, die later ook beroemd werd als zaakwaarnemer. En op wat voor manier: Volgens Thomas Dekker zette Jacques Hanegraaf hem als zaakwaarnemer aan tot dopinggebruik, door hem in contact te brengen met dopingdokter Eufemiano Fuentes. Moet ik nog meer vertellen over de mentaliteit van de mensen van Het Heike? Ja, ga ik doen. Want ik heb mijn favoriet voor het laatst bewaard: Daan Luijkx! De man achter de legendarische Vacansoleilploeg. De man achter het succes van iconen als Lieuwe Westra, Johnny Hoogerland en ook Wout Poels. Zonder Daan Luijkx hadden we nooit van deze jongens gehoord. Ook de man die het een geniaal idee vond om Riccardo Ricco aan te trekken, of José Rujano, of Ezequiel Mosquera, etc. Ik mis Vacansoleil nog iedere dag, wat een schitterende ploeg was dat. Rrrrrrrob Rrrrrrrruijgh, goed man. Hilario was natuurlijk ook bij die ploeg betrokken, het was echt altijd feest. Joost van Leijen, of all places. De meest random figuren reden de stenen uit de straat in dienst van de wonderploeg van Luijkx. Een beetje DCM in je giechel en knallen. Thomas De Gendt op het podium van de Giro, #neverforget. Na vijf jaar Vacansoleil hield het avontuur helaas op. Tegenwoordig zit Daan in de accountancy, lijkt me wel echt een betrouwbare en integere jongen waar je voor de volle 100% op kunt bouwen. Recent is er op accountancyvanmorgen.nl een artikel verschenen over Daan en dan vooral over zijn opa, die naar verluidt de allereerste Nederlandse deelnemer aan de Vuelta was. Marijn Valentijn, uiteraard afkomstig uit St. Willebrord. Niemand verlaat dit dorp ooit, generatie na generatie blijft men hier, zoveel mogelijk in isolement van de buitenwereld. Volgens dit artikel rijden we zelfs speciaal voor Marijn Valentijn door Sint Willebrord. 'Als eerbetoon aan Marijn Valentijn rijden de renners zondag in de derde etappe Breda-Breda langs diens oude huis aan de Kaaistraat. Daan Luijkx zal er niet bij zijn. Hij is dan op vakantie in…. Spanje.' Ik denk dat Daan op vakantie is in Galicië, op bezoek bij z'n goede maat Eze Mosquera. Wat jullie? Een ijsje eten op Tenerife in de ijszaak van Ricco is ook nog een optie, natuurlijk.



Corry Konings komt trouwens ook uit St. Willebrord, om de tokkiebingo volledig rond te maken hadden we uiteraard ook nog wat smakeloze muziek nodig. Hoeren neuken, nooit meer werken! Dick Jaspers lijkt me dan weer de uitzondering op de regel, ik weet niet of er over een doodsaaie biljarter veel smeuïge roddels te vertellen zijn. De familie Gorter met hun matjes past dan wel weer in het patroon. Niet geheel ontoevallig vindt de tussensprint plaats op de Dorpsstraat, de plek waar Jan Raas in de Tour de France van 1978 de gele trui veroverde. Die Tour ging van start in Leiden met een proloog, waarna men de volgende dag twee ritten afwerkte. Rit 1a ging van Leiden naar Sint Willebrord en onder toeziend oog en vermoedelijk ook wat gezang van Corry Konings ging Jan Raas met de zege aan de haal. Daarna volgde rit 1b, van Sint Willebrord naar Brussel, die rit werd dan weer gewonnen door Walter Planckaert. Andere tijden. In deze Dorpsstraat, waar we gaan tussensprinten, liggen eretegels voor vrijwel alle Nederlandse geletruidragers uit de Tour en jaarlijks vindt er de Yellow Jersey Classic plaats. Zo, nou. Willebrord Wil Vooruit hebben we ook nog, de lokale wielerclub. De juniorenploeg heeft in het verleden al wat bekende namen afgeleverd en staat nu op het punt om dat weer te doen. De tweede beste Nederlandse junioren rijden voor de ploeg, de een gaat volgend naar naar de opleidingsploeg van Jumbo en de ander naar die van DSM. Rucphen is niet voor niets dé wielergemeente van Nederland, blijkt maar weer. Er is ook jaarlijks een veldrit in Rucphen, niet onbelangrijk. En je kunt hier skiën in zo'n indoor hal, maar dat moet je niet willen. Oh, de Dorpenomloop Rucphen heb je natuurlijk ook nog, zo'n heerlijke 2.2-koers. Vandaag kijken we naar een 2.2-koers die per ongeluk in de Vuelta verdwaald is geraakt. Ook lachen. Na de tussensprint rijden we quasi rechtdoor richting Sprundel, een klein dorpje waar vast niets over te vertellen valt. Fout, ook hier komen weer een aantal wielrenners vandaan. Thijs Roks en Frits Pirard, niet van de minsten. Pirard won zelfs ooit nog een rit in de Tour en werd een keer tweede in de Ronde van Vlaanderen, niet mals. Dé wielergemeente van Nederland, nou, niet eens vergezocht. In Sprundel slaat men bij een rotonde rechtsaf, waarna er dwars door het dorp gereden wordt. Weer klinkers hier, en ook wel wat verkeersremmend gedoe. Buiten Sprundel komen we nog een rotonde tegen en daarna rijden we een aantal kilometer behoorlijk rechtdoor richting Etten-Leur. Dit is wel al de finale van de rit, heel ver fietsen is het niet meer naar de finish in Breda. We rijden ook al over de Bredasebaan, ik bedoel maar. Af en toe een drempel, af en toe een flauwe bocht, maar geen enorm bijzondere weg. Had net iets breder gekund, het is geen provinciale weg, maar à la. Een tijdje fietst men door een bos, terwijl we Etten-Leur stiekem net niet gaan bereiken. Dat zullen de mensen daar wel Etten-Teleurstellend vinden, maar ik vind Etten-Leur dan weer teleurstellend. Vincent van Gogh schijnt hier een tijdje te hebben gewoond, maar dan ben je er verder wel. Moet je nou kijken man:



In de buurt van Etten-Leur komen we een keer een rotonde tegen en daarna een tweetal bochtjes, maar dan rijden we weer vrij lang rechtdoor over een niet al te spannende weg. Veel bomen, eventuele wind heeft derhalve weinig invloed. Niet de allerbreedste weg, dus positionering zal hier ook wel een dingetje zijn. Om de namedropping qua Nederlandse profs compleet te maken ga ik nog even beginnen over Rijsbergen, een aantal kilometer verderop. Daar komt bijvoorbeeld Johan van der Velde vandaan, maar ook bijna de voltallige familie Van Aert. Jos van Aert bijvoorbeeld, voormalig prof. Een familielid van Wout, toch lachen. Jelle Nijdam uit Zundert, nog een paar kilometer verder verderop. Sauna Diana! Vincent van Gogh! Nee, nu raken we iets te ver uit de buurt. Terug naar de koers, in het gehucht Lies komen de renners een paar bochten tegen, verder blijven we zo goed als rechtdoor rijden langs de bomen. Op ongeveer 10 kilometer van het eind komen we twee stevige bochten naar links tegen, dan slaan we twee keer achter elkaar rechtsaf en bereiken we een brede weg die rechtdoor naar Breda gaat. We betreden Breda en mogen een paar kilometer over die rechte en brede weg rijden, totdat we linksaf slaan, wat vluchtheuvels tegenkomen en naderhand merken dat de weg in tweeën is gesplitst door een flinke middenberm. Dat duurt niet eeuwig, maar het is wel weer even een puntje van aandacht. Op ongeveer zes kilometer van het eind slaat het peloton rechtsaf, een brede bocht. De weg is nu gewoon weer mooi breed en eigenlijk gaat het nu zo goed als rechtdoor tot op 2,5 kilometer van het eind. Een viaduct tussendoor vormt de grootste uitdaging, het is verder echt een doodsimpele finale. Die bocht op 2,5 kilometer van het eind is wel een scherpe naar rechts, maar daarna gaat het dan wel weer rechtdoor tot op 800 meter van het eind. Klein versmallinkje tussendoor, we moeten nog even over de spoorbrug fietsen en dan komen we nog een vluchtheuvel tegen die hopelijk verwijderd zal worden. Verder gewoon immer geradeaus, tot in de slotkilometer. Een scherpe bocht naar rechts op 800 meter van het eind en dan rijden we zo goed als rechtdoor tot aan de finish, over de Claudius Prinsenlaan. Op een ontzettend flauwe bocht naar rechts na kan ik verder geen op- of aanmerkingen bedenken. Deze finale zou echt perfect te doen moeten zijn. Keerzijde is dat je op een totaal nietszeggende plek finisht, bij het gemeentehuis voor de deur. Paultje Depla, laat je horen! #VamosBreda



Na 193 kilometer zijn we weer terug daar waar we begonnen, in Breda. De stad van Stef Clement, om er maar even geen reclame voor te maken. Een willekeurige greep uit andere Bredanaars: Joep 'je mist Bony hè?' Schreuder, Helene 'stompje' Hendriks, DJ 'trance is geen muziek' Tiësto, Sylvie 'golddigger' Meis, Grad 'kutmuziek' Damen, Grad 'kutvoetballer' Damen, Sydney 'Melbourne' van Hooijdonk, Marc 'kent u die nog?' Goos, Herman 'parkeerplaats' van der Zandt, Hans 'van Breda' van Mierlo, en DJ 'nog meer waardeloze muziek' Hardwell. Een imponerend rijtje, toch wel. Ik heb me laten vertellen dat vooral de wijk Haagse Beemden, aan de rand van Breda, de moeite waard is. Daar komen fenomenen als Virgil van Dijk en Ralf en Mats Seuntjens vandaan, je zou voor minder. Eens even kijken, wat hebben we nog meer. Oja, in het Prado in Madrid hangt een schilderij van Diego Velazquez. De overgave van Breda, een schilderij dat volgens een bepaalde encyclopedische website opvalt vanwege de hoffelijkheid die wordt uitgebeeld. Onderwerp van het doek is het Beleg van Breda, de belegering van Breda tijdens de Tachtigjarige Oorlog. Deze sterke vestingstad, gelegen in Staats-Brabant in de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden aan de grens met Spaans hertogdom Brabant, werd in 1624 en 1625 belaagd door Spaanse troepen onder leiding van Ambrogio Spinola. Verovering van Breda zou de Spanjaarden een uitvalsbasis verschaffen om gemakkelijker andere Staatse steden te veroveren en het gevaar voor de Spaanse steden verminderen. Verder wilde Spinola Spanjes eer herstellen en zijn reputatie als veldheer redden. Beide hadden aanzienlijke schade geleden na het mislukken van het Beleg van Bergen op Zoom en het gedrag van de Spaanse troepen na de geslaagde list met het turfschip van Breda. Spinola verraste door laat in het seizoen de stad te belegeren. Snel werd de stad omsingeld en met een circumvallatie en een contravallatielinie afgesloten. Prins Maurits, en later zijn opvolger Frederik Hendrik, kwamen Breda te hulp door de bevoorrading van de Spanjaarden te verstoren en door te proberen de stad te bevoorraden en te ontzetten. Hun pogingen liepen echter op niets uit en de stad moest zich na een beleg van 11 maanden op 2 juni 1625 overgeven vanwege het gebrek aan voedsel onder de burgerbevolking en de uitzichtloosheid. Dat vinden die Spanjolen leuk he, dit even benadrukken. Weet je wat, gunnen we ze gewoon. Spanje is sowieso nooit ver weg in Breda, zo heb je in de stad bijvoorbeeld ook het Spanjaardsgat, een waterpoort die ligt tussen de Granaattoren en de Duiventoren van het Kasteel van Breda in het centrum van Breda. De waterpoort is normaliter alleen vanaf de buitenkant te zien, maar bij rondleidingen over het kasteelterrein ook vanaf de binnenkant. Het Spanjaardsgat ligt bij de Haven van Breda. Wat is verder nog leuk om te noemen, hmm, eens denken. Oja, de koepelgevangenis! Doet tegenwoordig dienst als een soort escape room deluxe. Ben jij de gevangene en lopen er allemaal acteurs rond als gevangenisbewaarder. Moet je zien te ontsnappen enzo, lachen man. Zoals ik nu ga ontsnappen aan dit deel van de voorbeschouwing, doei.



In Breda wordt het overdag 24 graden, er is een beetje wind uit het westen en het blijft normaliter droog. Gedurende de rit zou het onderweg wellicht wel wat meer kunnen gaan waaien, maar de kans op waaiers lijkt mij echt verwaarloosbaar. Dus gaan we zonder verwachtingen om 12:25 van start, waarna er een mokerlange neutralisatie volgt en we pas om 12:52 echt beginnen. Als je dat wil zien ben je weer afhankelijk van Eurosport. De NOS zendt überhaupt niets uit, wat? Die gaan doodleuk het EK wielrennen op de weg van de meisjes uitzenden, koekoek. Vuelta in eigen land, wat maakt het uit joh. Wat de Belg gaat doen is mij niet geheel duidelijk, in Sporza op zondag komt zowel het EK als de Vuelta voorbij, nouja, afwachten dan maar. Eurosport snapt het gelukkig wel, die beginnen gewoon netjes om 12:00 met de Vuelta. Hoppa. Meteen op Eurosport 1, en natuurlijk ook op DISCOVERY PLUS, de PLAYER, etc. De aankomst wordt verwacht tussen 17:04 en 17:28. Tegen die tijd is het Nederlandse avontuur weer voorbij en kan de Vuelta écht gaan beginnen.

Dit wordt natuurlijk weer een sprint.
1. Merlier. Nu wel. Als zijn ploeg tenminste deze keer op het idee komt om hem in de laatste paar kilometer van een paar knechten te voorzien. In z'n eentje is Tim een beetje hulpeloos.
2. Pedersen. Best sterk gisteren, maar van de andere kant is geklopt worden door Bennett ook wel weer genant. Al helpt het heel veel als Van Poppel de sprint voor je aantrekt, wat een fenomeen. Geen idee wie dat doet voor Pedersen, maar die komt niet in de buurt.
3. Ackermann. Zo, wat kan die er weinig van he? Maar de concurrentie ook niet, dus dat scheelt.
4. Bennett. Dit gaat niet iedere dag lukken. Gisteren zat alles mee, maar je kon aan alles merken dat Bennett daar zelf ook zo over dacht. Als het meezit is dat toeval en zeker geen verdienste van hemzelf. Als het vandaag niet lukt is dat zijn ware niveau. Sam Bennett zijn lijkt me geen pretje. Een overwinning pak je niemand af zou je denken, maar Bennett is dat waarschijnlijk alweer vergeten. Op naar de volgende mislukking, die blijven tenminste wel hangen.
5. Groves. Het geheime wapen Thijssen kan ik niet meer noemen, dus dan kom je al snel in deze categorie uit. Niet best. Groves is nog geen Merlier, zeg maar.