R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Tldr; vader is veranderd na hersenbloeding en is altijd boos en kan geen weerwoord meer hebben, moeder gaat eronderdoor, evenals ik. Vader wilt geen psycholoog. Wat is de beste manier hiermee te leven?
Beste,
In 2019 is mijn vader getroffen door een hersenbloeding, wat natuurlijk verschrikkelijk is en erg ingrijpend als je je hele leven alles hebt kunnen doen. Sindsdien is mijn vader mijn vader niet meer, vooral kwa karakter. Kwafysieke gesteldheid kan hij dlechter lopen, geen grote afstanden en 1 arm wilt bijna niks meer, maar kwa spraak is het wel 100 %.
Toen het net gebeurd was zocht hij wel naar manieren om beter te leven, zoals speciale pennetjes die hij kon vasthouden of bepaalde elektronica dat hij daardoor dingen makkelijker kon bedienen. Sinds 1.5 jaar inmiddels is het hélemaal omgeslagen.
Hij heeft Lego ontdekt als zijnde therapie, daar gooit die zijn ziel en hart in, wat natuurlijk mooi is, maar verder kan die niks meer handelen en is hij 1 grote brok frustratie. Als je iets tegen hem zegt ( bijvoorbeeld iets over de auto) is het altijd een neerbuigende mening, altijd heeft hij gelijk en alles vind die onzin wat een ander zegt.
Nu vroeg die gister of ik mijn oudere tv ( 43’, precies dezelfde als die zij ook hebben) te vervoeren als we deze zondag daarheen kwamen zodat hij iets kon testen op deze, want hij dacht dat die van hun kapot was.
Nadat ik zei dat ik het lastig vind zo’n grote tv te vervoeren omdat de kans op schade reeël is ( half uur rijden in warme auto..) werd die wederom boos en eisde die dat we ALLE huidige geleende spullen mee terug nemen. Ik ben er zo klaar mee..
Aan de andere kant heb ik ook mijn moeder, die door zijn gedrag hun sociale kring ziet verkleinen ( ook geen contact met directe familieleden zoals zijn eigen broer, die hij vroeger iedere week zag, puur omdat die niks meer kan hebben). En mijn moeder die natuurlijk thuis zit met iemand die een soort tijdbom van frustratie is. Mijn vader wilt oook geen psychologische hulp oid want ‘ dat is onzin’.
Hierdoor weet ik niet hoe ik op alles moet reageren. Ik probeer het los te laten maar merk dat het mij ook iets doet. Anderzijds wil ik geen gezeik ( ook voor mijn moeder) maar ben ik het spuugzat om op alles ja en amen te zeggen, ondanks dat dat de enige manier is om goed met mijn vader te leven op dit moment.
Iemand die tips heeft?
Beste,
In 2019 is mijn vader getroffen door een hersenbloeding, wat natuurlijk verschrikkelijk is en erg ingrijpend als je je hele leven alles hebt kunnen doen. Sindsdien is mijn vader mijn vader niet meer, vooral kwa karakter. Kwafysieke gesteldheid kan hij dlechter lopen, geen grote afstanden en 1 arm wilt bijna niks meer, maar kwa spraak is het wel 100 %.
Toen het net gebeurd was zocht hij wel naar manieren om beter te leven, zoals speciale pennetjes die hij kon vasthouden of bepaalde elektronica dat hij daardoor dingen makkelijker kon bedienen. Sinds 1.5 jaar inmiddels is het hélemaal omgeslagen.
Hij heeft Lego ontdekt als zijnde therapie, daar gooit die zijn ziel en hart in, wat natuurlijk mooi is, maar verder kan die niks meer handelen en is hij 1 grote brok frustratie. Als je iets tegen hem zegt ( bijvoorbeeld iets over de auto) is het altijd een neerbuigende mening, altijd heeft hij gelijk en alles vind die onzin wat een ander zegt.
Nu vroeg die gister of ik mijn oudere tv ( 43’, precies dezelfde als die zij ook hebben) te vervoeren als we deze zondag daarheen kwamen zodat hij iets kon testen op deze, want hij dacht dat die van hun kapot was.
Nadat ik zei dat ik het lastig vind zo’n grote tv te vervoeren omdat de kans op schade reeël is ( half uur rijden in warme auto..) werd die wederom boos en eisde die dat we ALLE huidige geleende spullen mee terug nemen. Ik ben er zo klaar mee..
Aan de andere kant heb ik ook mijn moeder, die door zijn gedrag hun sociale kring ziet verkleinen ( ook geen contact met directe familieleden zoals zijn eigen broer, die hij vroeger iedere week zag, puur omdat die niks meer kan hebben). En mijn moeder die natuurlijk thuis zit met iemand die een soort tijdbom van frustratie is. Mijn vader wilt oook geen psychologische hulp oid want ‘ dat is onzin’.
Hierdoor weet ik niet hoe ik op alles moet reageren. Ik probeer het los te laten maar merk dat het mij ook iets doet. Anderzijds wil ik geen gezeik ( ook voor mijn moeder) maar ben ik het spuugzat om op alles ja en amen te zeggen, ondanks dat dat de enige manier is om goed met mijn vader te leven op dit moment.
Iemand die tips heeft?
Is er een neurologische indicatie waarom zijn gedrag zou zijn veranderd? Zo ja, dan zou ik zoeken naar expertise rondom gedrag/stemming verandering na beroerte. Als zijn hersenfuncties normaal en onbeschadigd zijn en zijn frustraties dus voortkomen uit zijn huidige staat van zijn, zou ik in gesprek gaan met hem en duidelijk maken dat het zo niet verder kan. Spreek ook met jou moeder en breng een gedeelde boodschap voor zover mogelijk.
Overigens, tussen een psycholoog en niks doen zit een spectrum aan hulpverleners. Begin maar bij de huisarts en de praktijkondersteuner (POH), de insteek hiervan is juist om laagdrempelig te peilen wat er speelt en waar zij bij gebaat zijn.
Overigens, tussen een psycholoog en niks doen zit een spectrum aan hulpverleners. Begin maar bij de huisarts en de praktijkondersteuner (POH), de insteek hiervan is juist om laagdrempelig te peilen wat er speelt en waar zij bij gebaat zijn.
Het is zeker niet ongewoon dat iemands persoonlijkheid verandert na een hersenbloeding. Mijn tante was een behoorlijk truttige vrouw die zelden het achterste van haar tong liet zien. Nu is ze heel ad rem en ze heeft geen filter, dus ze komt ook vaak heel bot over. Zeker niet dezelfde vrouw waarmee mijn oom ooit getrouwd is.quote:Op vrijdag 19 augustus 2022 07:36 schreef Pizzakoppo het volgende:
Is er een neurologische indicatie waarom zijn gedrag zou zijn veranderd? Zo ja, dan zou ik zoeken naar expertise rondom gedrag/stemming verandering na beroerte. Als zijn hersenfuncties normaal en onbeschadigd zijn en zijn frustraties dus voortkomen uit zijn huidige staat van zijn, zou ik in gesprek gaan met hem en duidelijk maken dat het zo niet verder kan. Spreek ook met jou moeder en breng een gedeelde boodschap voor zover mogelijk.
Overigens, tussen een psycholoog en niks doen zit een spectrum aan hulpverleners. Begin maar bij de huisarts en de praktijkondersteuner (POH), de insteek hiervan is juist om laagdrempelig te peilen wat er speelt en waar zij bij gebaat zijn.
Maar als ik TS zo lees, dan heeft z'n vader er 18 maanden geleden alsnog het bijltje bij neer gegooid.
Resistance is futile.
Ik zou willen dat die misschien een mindere heftig iets als psycholoog zou nemen, hij zit ook nog steeds bij een instantie om te revalideren, maar dat is dan fysiek. Voor zijn mentale gezondheid heeft die niks en wilt die niks.quote:
Is er een neurologische indicatie waarom zijn gedrag zou zijn veranderd? Zo ja, dan zou ik zoeken naar expertise rondom gedrag/stemming verandering na beroerte. Als zijn hersenfuncties normaal en onbeschadigd zijn en zijn frustraties dus voortkomen uit zijn huidige staat van zijn, zou ik in gesprek gaan met hem en duidelijk maken dat het zo niet verder kan. Spreek ook met jou moeder en breng een gedeelde boodschap voor zover mogelijk.
Overigens, tussen een psycholoog en niks doen zit een spectrum aan hulpverleners. Begin maar bij de huisarts en de praktijkondersteuner (POH), de insteek hiervan is juist om laagdrempelig te peilen wat er speelt en waar zij bij gebaat zijn.
Wat je ook aanbied, wat je ook probeert..
Klopt hoor, het is verre van ongebruikelijk maar daarom is het ook van belang om te weten of het in relatie staat tot neurologische beschadiging of dat het voortkomt uit frustratie. In het eerste geval is professionele (gespecialiseerde) ondersteuning een mogelijkheid bij NAH. In het tweede geval zou het relatief makkelijk kunnen via reguliere GGZ.quote:Op vrijdag 19 augustus 2022 07:55 schreef Seven. het volgende:
[..]
Het is zeker niet ongewoon dat iemands persoonlijkheid verandert na een hersenbloeding. Mijn tante was een behoorlijk truttige vrouw die zelden het achterste van haar tong liet zien. Nu is ze heel ad rem en ze heeft geen filter, dus ze komt ook vaak heel bot over. Zeker niet dezelfde vrouw waarmee mijn oom ooit getrouwd is.
Maar als ik TS zo lees, dan heeft z'n vader er 18 maanden geleden alsnog het bijltje bij neer gegooid.
Dan kun je dus stellen dat jouw vader ofwel niet doorheeft wat hij bij jou en jouw moeder doet of er geen boodschap aan heeft. Hier kun je het gesprek over aangaan. Mocht hij dat niet willen dan kun je aangeven dat dit voor jou wel belangrijk is omdat er, volgens jou en jouw moeder, een onhoudbare situatie is ontstaan. Duidelijkheid is key, ondanks dat dit wellicht onplezierige antwoorden kan opwerken.quote:
[..]
Ik zou willen dat die misschien een mindere heftig iets als psycholoog zou nemen, hij zit ook nog steeds bij een instantie om te revalideren, maar dat is dan fysiek. Voor zijn mentale gezondheid heeft die niks en wilt die niks.
Wat je ook aanbied, wat je ook probeert..
Misschien kan je moeder dit met de huisarts bespreken en wellicht zou het voor haar wel helpend zijn om bv een aantal gesprekken te hebben met de praktijkondersteuner.
Niet dat dat het gedrag van je vader oplost, maar misschien geeft het haar wel wat ruimte om te kunnen spuien.
Wordt zij betrokken bij de revalidatie? Want misschien zou ze daar ook wel aan kunnen geven dat hij zo veranderd is.
Heeft zij dingen voor zichzelf? Sportclubje of iets dergelijks of zit ze de hele dag met je vader thuis?
Als hij alleen thuis kan zijn, dan is het misschien wel goed als ze ook dingen voor zichzelf zou doen.
En wat pizzakoppo zegt. weten jullie of hij niet anders kan dan dit gedrag of dat het meer voortkomt uit frustratie/boosheid omdat hij dingen niet meer kan?
Kan je in gesprek met je vader?
Als hij echt niks wil, dan zou je kunnen kijken hoe je het zelf beter kunt verdragen. Of misschien zou je zelf baat kunnen hebben om het eens te bespreken met je huisarts.
Is toch ook een soort rouw denk ik, als je vader zo anders is geworden.
Niet dat dat het gedrag van je vader oplost, maar misschien geeft het haar wel wat ruimte om te kunnen spuien.
Wordt zij betrokken bij de revalidatie? Want misschien zou ze daar ook wel aan kunnen geven dat hij zo veranderd is.
Heeft zij dingen voor zichzelf? Sportclubje of iets dergelijks of zit ze de hele dag met je vader thuis?
Als hij alleen thuis kan zijn, dan is het misschien wel goed als ze ook dingen voor zichzelf zou doen.
En wat pizzakoppo zegt. weten jullie of hij niet anders kan dan dit gedrag of dat het meer voortkomt uit frustratie/boosheid omdat hij dingen niet meer kan?
Kan je in gesprek met je vader?
Als hij echt niks wil, dan zou je kunnen kijken hoe je het zelf beter kunt verdragen. Of misschien zou je zelf baat kunnen hebben om het eens te bespreken met je huisarts.
Is toch ook een soort rouw denk ik, als je vader zo anders is geworden.
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik kan alleen maar uit ervaring spreken over NAH maar dan wel met onmiddellijke karakterverandering.
Heel akelig, onhoudbaar en onleefbaar. Ook niet bespreekbaar want het lag aan ons allemaal, niet aan hem.
We zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan. Het was dat of mee ten onder gaan
Het is niet meer dezelfde persoon als ervoor: die persoon is gewoon weg en zelf herinneren ze die persoon vaker niet eens meer. Best eng om te zien wat een NAH kan veroorzaken.
In jouw geval is het inderdaad nogal een late reactie van je vader dus is het inderdaad maar de vraag of het iets fysiek is? De optie bestaat natuurlijk dat er nog kleine bloedingen zijn bijgekomen? Is dit onderzocht geweest?
Heel akelig, onhoudbaar en onleefbaar. Ook niet bespreekbaar want het lag aan ons allemaal, niet aan hem.
We zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan. Het was dat of mee ten onder gaan
Het is niet meer dezelfde persoon als ervoor: die persoon is gewoon weg en zelf herinneren ze die persoon vaker niet eens meer. Best eng om te zien wat een NAH kan veroorzaken.
In jouw geval is het inderdaad nogal een late reactie van je vader dus is het inderdaad maar de vraag of het iets fysiek is? De optie bestaat natuurlijk dat er nog kleine bloedingen zijn bijgekomen? Is dit onderzocht geweest?
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Mooie zin.quote:
Is toch ook een soort rouw denk ik, als je vader zo anders is geworden.
Het klopt.. je rouwt om het verlies van iemand terwijl datzelfde lichaam gewoon nog rondloopt, alleen is de persoon die er in huisde verdwenen.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Hooguit een ervaring die ikzelf ook gedaan heb met en familielid dat aan ver gevorderde alzheimer leid.quote:
In mijn geval is het zo dat de 'negativiteit' en 'boosheid' zich voornamelijk richt op de mensen die het meest nabij qua emotionele band zijn. Juist de omgang met zorgprofessionals of derden gaat veel makkelijker, al helemaal met 'nieuwe' mensen, maar vrijwel iedere verwijzing naar vroeger leidt al snel tot negatieve reacties.
Probeer niet teveel te koppelen aan de persoon die je vader 'vroeger' was en de hele tijd hem daarmee vergelijken... eigenlijk kan het soms nuttig zijn hem te zien als een 'nieuwe' persoon die je opnieuw moet leren.
Het 'makkelijkst' is eigenlijk een contact op te vatten als een 'eerste' kontakt en te doen alsof deze persoon geheel nieuw voor je is, en je elkaar vooor het eerst ontmoet...
althans, in mijn geval helpt dat het meest.
Ik wens je veel sterkte, het is ongelooflijk moeilijk en soms zou ik niets liever willen dan wél de 'vroegere' mens weer kunnen treffen en ermee praten, maar dat is voorbij.
[ Bericht 2% gewijzigd door RM-rf op 19-08-2022 11:30:48 ]
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Er zijn hier al allemaal goede tips gegeven. Ik zou je adviseren om hulp voor jou en je moeder te zoeken.
In je vraag ligt plichtsbesef besloten: hoe gaan we hiermee leven? Maar je bent daar niet toe verplicht, je hoeft niet alles te accepteren. Iemand die fysiek de zorg niet meer aankan voor een geliefde, krijgt ook hulp of zoekt zelfs een andere woonomgeving voor die geliefde. Misschien is zo'n plek wel het beste voor je vader omdat vreemde ogen dwingen en zijn huidige omgeving hem in staat stelt om z'n wangedrag voort te zetten.
Maar nu loop ik op de zaken vooruit. Mogelijk kun je met hulp beter je eigen grenzen bewaken of zelfs constructiever contact hebben met je vader. Zo zijn er ook mensen die leven met iemand die een depressie heeft (misschien heeft je vader wel een depressie?). Een aantal tips die ik heb gelezen voor zulke mensen zijn: geef geen goedbedoeld advies, oordeel niet, probeer te begrijpen dat wat normaal is dat niet langer is, laat weten dat je er bent. Maar ook: verlies jezelf niet en geef je grenzen aan.
Misschien zijn jij en je moeder zonder dat jullie het willen een enorme trigger voor jullie vader. Wat gebeurt er als je naast hem gaat zitten en meewerkt aan zijn lego? Kun je vanuit die activiteit misschien connectie zoeken? Zou het je lukken om niet meer van hem te verwachten en hem zelf het tempo van zijn herstel te laten bepalen? Zijn er 'zachtere' manieren om hem aan te moedigen zijn grenzen te verleggen? Ik denk dat een hulpverlener jullie hier erg bij zou kunnen helpen, zowel door concrete tips te geven als een uitlaatklep te bieden.
Veel sterkte, want het is een verschrikkelijke situatie.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 19-08-2022 10:58:23 ]
In je vraag ligt plichtsbesef besloten: hoe gaan we hiermee leven? Maar je bent daar niet toe verplicht, je hoeft niet alles te accepteren. Iemand die fysiek de zorg niet meer aankan voor een geliefde, krijgt ook hulp of zoekt zelfs een andere woonomgeving voor die geliefde. Misschien is zo'n plek wel het beste voor je vader omdat vreemde ogen dwingen en zijn huidige omgeving hem in staat stelt om z'n wangedrag voort te zetten.
Maar nu loop ik op de zaken vooruit. Mogelijk kun je met hulp beter je eigen grenzen bewaken of zelfs constructiever contact hebben met je vader. Zo zijn er ook mensen die leven met iemand die een depressie heeft (misschien heeft je vader wel een depressie?). Een aantal tips die ik heb gelezen voor zulke mensen zijn: geef geen goedbedoeld advies, oordeel niet, probeer te begrijpen dat wat normaal is dat niet langer is, laat weten dat je er bent. Maar ook: verlies jezelf niet en geef je grenzen aan.
Misschien zijn jij en je moeder zonder dat jullie het willen een enorme trigger voor jullie vader. Wat gebeurt er als je naast hem gaat zitten en meewerkt aan zijn lego? Kun je vanuit die activiteit misschien connectie zoeken? Zou het je lukken om niet meer van hem te verwachten en hem zelf het tempo van zijn herstel te laten bepalen? Zijn er 'zachtere' manieren om hem aan te moedigen zijn grenzen te verleggen? Ik denk dat een hulpverlener jullie hier erg bij zou kunnen helpen, zowel door concrete tips te geven als een uitlaatklep te bieden.
Veel sterkte, want het is een verschrikkelijke situatie.
[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 19-08-2022 10:58:23 ]
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Jawel, mijn moeder doet aan hondensport ( behendigheid) en loopt een paar km in de week met een vriendin. Mijn vader zit heel de dag thuis netflix te kijken of sites af te struinen voor lego. Verder niks.quote:
Misschien kan je moeder dit met de huisarts bespreken en wellicht zou het voor haar wel helpend zijn om bv een aantal gesprekken te hebben met de praktijkondersteuner.
Niet dat dat het gedrag van je vader oplost, maar misschien geeft het haar wel wat ruimte om te kunnen spuien.
Wordt zij betrokken bij de revalidatie? Want misschien zou ze daar ook wel aan kunnen geven dat hij zo veranderd is.
Heeft zij dingen voor zichzelf? Sportclubje of iets dergelijks of zit ze de hele dag met je vader thuis?
Als hij alleen thuis kan zijn, dan is het misschien wel goed als ze ook dingen voor zichzelf zou doen.
En wat pizzakoppo zegt. weten jullie of hij niet anders kan dan dit gedrag of dat het meer voortkomt uit frustratie/boosheid omdat hij dingen niet meer kan?
Kan je in gesprek met je vader?
Als hij echt niks wil, dan zou je kunnen kijken hoe je het zelf beter kunt verdragen. Of misschien zou je zelf baat kunnen hebben om het eens te bespreken met je huisarts.
Is toch ook een soort rouw denk ik, als je vader zo anders is geworden.
Ze hebben dan 2 honden, 1 hond voor de hersenbloeding en de ander erna. Waar de honden vroeger alles mochten thuis en écht bij de familie hoorde, zijn de beesten nu verdoemd door 1 vierkante meter in huis, mogen niet bewegen, anders wordt hij ook boos.
Er zijn alleen maar verliezers.
Zeer zeer zeer herkenbaar.
Mijn vader had onlangs een longembolie door covid, twee weken nadat nierkanker-uitzaaiing in zijn hersenen een soort van TIA veroorzaakten en waarvoor hij bestraald is.
4 dagen met die longembolie rondgelopen, alles ging echt prima hoor. Heeft er op dag 4 van 11 tot 4 over gedaan om zich te douchen. Moeder mocht per se niet helpen en werd kapot gescholden als ze het probeerde. Ik kwam daar aan, meteen ambulance gebeld, SEH, saturatie laag in de 80.
Het gaat volgens hem altijd prima (heeft letterlijk geen enkele keer aangegeven dat hij zich niet goed voelde), elke dokter heeft ongelijk, en hij kan en wil nog alles zelf doen. Wilde als covid-patiënt in het ziekenhuis gaan rondwandelen.
Hij herstelt nu wel (op een interne covid afdeling), inmiddels weer van het zuurstof af. Eventuele toekomstige reanimatie en ic zijn vanwege zijn gezondheid al uitgesloten. Hij gaat in de nabije toekomst vallen, en dan is het over en uit. En ook dat dringt niet door. Wat wij als familie of de medici ook zeggen of doen.
Constante ruzie met mijn moeder, wanneer zij zijn grenzen bewaakt, die voor hem totaal niet lijken te bestaan en waar hij keer op keer op keer doorheen duwt.
Altijd al zeer koppig en gesloten geweest, wel veel erger na die TIA.
En wij met de handen in het haar. Heb helaas geen advies voor je. Heb inmiddels vaak het gevoel dat het meer om onze acceptatie gaat (dat zijn einde in nabij zicht is) dan zijn acceptatie dat hij zeer ernstig ziek is en hij ontzettend op moet passen.
[ Bericht 1% gewijzigd door probeer op 19-08-2022 11:38:55 ]
Mijn vader had onlangs een longembolie door covid, twee weken nadat nierkanker-uitzaaiing in zijn hersenen een soort van TIA veroorzaakten en waarvoor hij bestraald is.
4 dagen met die longembolie rondgelopen, alles ging echt prima hoor. Heeft er op dag 4 van 11 tot 4 over gedaan om zich te douchen. Moeder mocht per se niet helpen en werd kapot gescholden als ze het probeerde. Ik kwam daar aan, meteen ambulance gebeld, SEH, saturatie laag in de 80.
Het gaat volgens hem altijd prima (heeft letterlijk geen enkele keer aangegeven dat hij zich niet goed voelde), elke dokter heeft ongelijk, en hij kan en wil nog alles zelf doen. Wilde als covid-patiënt in het ziekenhuis gaan rondwandelen.
Hij herstelt nu wel (op een interne covid afdeling), inmiddels weer van het zuurstof af. Eventuele toekomstige reanimatie en ic zijn vanwege zijn gezondheid al uitgesloten. Hij gaat in de nabije toekomst vallen, en dan is het over en uit. En ook dat dringt niet door. Wat wij als familie of de medici ook zeggen of doen.
Constante ruzie met mijn moeder, wanneer zij zijn grenzen bewaakt, die voor hem totaal niet lijken te bestaan en waar hij keer op keer op keer doorheen duwt.
Altijd al zeer koppig en gesloten geweest, wel veel erger na die TIA.
En wij met de handen in het haar. Heb helaas geen advies voor je. Heb inmiddels vaak het gevoel dat het meer om onze acceptatie gaat (dat zijn einde in nabij zicht is) dan zijn acceptatie dat hij zeer ernstig ziek is en hij ontzettend op moet passen.
[ Bericht 1% gewijzigd door probeer op 19-08-2022 11:38:55 ]
"Pools are perfect for holding water"
Vreselijk voor jou ook, @probeer . Het klinkt alsof je vader een wandelende tijdbom is.quote:
Zeer zeer zeer herkenbaar.
Mijn vader had onlangs een longembolie door covid, twee weken nadat nierkanker-uitzaaiing in zijn hersenen een soort van TIA veroorzaakten en waarvoor hij bestraald is.
4 dagen met die longembolie rondgelopen, alles ging echt prima hoor. Heeft er op dag 4 van 11 tot 4 over gedaan om zich te douchen. Moeder mocht per se niet helpen en werd kapot gescholden als ze het probeerde. Ik kwam daar aan, meteen ambulance gebeld, SEH, saturatie laag in de 80.
Het gaat volgens hem altijd prima (heeft letterlijk geen enkele keer aangegeven dat hij zich niet goed voelde), elke dokter heeft ongelijk, en hij kan en wil nog alles zelf doen. Wilde als covid-patiënt in het ziekenhuis gaan rondwandelen.
Hij herstelt nu wel (op een interne covid afdeling), inmiddels weer van het zuurstof af. Eventuele toekomstige reanimatie en ic zijn vanwege zijn gezondheid al uitgesloten. Hij gaat in de nabije toekomst vallen, en dan is het over en uit. En ook dat dringt niet door. Wat wij als familie of de medici ook zeggen of doen.
Constante ruzie met mijn moeder, wanneer zij zijn grenzen bewaakt, die voor hem totaal niet lijken te bestaan.
Altijd al zeer koppig en gesloten geweest, wel veel erger na die TIA.
En wij met de handen in het haar. Heb helaas geen advies voor je.
Mijn vader vertelde me op een bepaald moment dat er nierkanker bij hem was gediagnosticeerd en hij al een jaar lang bloed had geplast zonder naar de huisarts te gaan. Net voor de operatie waarin zijn nier zou worden verwijderd, gingen we met elkaar uit eten in een typisch wokrestaurant. Het had een scène uit een absurde film kunnen zijn: elke keer dat ik het met mijn vader wilde hebben over zijn operatie en wat we zouden moeten doen als die niet verliep zoals gehoopt, stond hij op om een nieuwe portie op te scheppen.
Hij is in de week na de operatie onverwacht overleden aan een longembolie, een ravage achterlatend. Toch heb ik nooit boos op hem kunnen zijn. Ziekte en dood zijn niet eenvoudig om mee om te gaan en iedereen doet dat op een eigen manier.
Je kunt als iemand ernstig ziek is nader tot elkaar komen en enorme verbondenheid voelen, maar je kunt ook verder van elkaar af komen te staan. Ik heb zelf een heel warme omgeving gehad toen ik ziek was, maar ik kan niet ontkennen dat ziek zijn eenzaam was. Troost kan uit een onverwachte hoek komen, een verpleegkundige die naast je komt zitten en je hand vasthoudt als je 's nachts niet kunt slapen omdat je bang bent. Ik gun jullie allemaal dat het jullie lukt om jullie geliefden op een of andere manier tot troost te zijn, want reken maar dat ook boze mensen daar behoefte aan hebben.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Erg naar om te lezen, veel sterkte met alles!quote:
Zeer zeer zeer herkenbaar.
Mijn vader had onlangs een longembolie door covid, twee weken nadat nierkanker-uitzaaiing in zijn hersenen een soort van TIA veroorzaakten en waarvoor hij bestraald is.
4 dagen met die longembolie rondgelopen, alles ging echt prima hoor. Heeft er op dag 4 van 11 tot 4 over gedaan om zich te douchen. Moeder mocht per se niet helpen en werd kapot gescholden als ze het probeerde. Ik kwam daar aan, meteen ambulance gebeld, SEH, saturatie laag in de 80.
Het gaat volgens hem altijd prima (heeft letterlijk geen enkele keer aangegeven dat hij zich niet goed voelde), elke dokter heeft ongelijk, en hij kan en wil nog alles zelf doen. Wilde als covid-patiënt in het ziekenhuis gaan rondwandelen.
Hij herstelt nu wel (op een interne covid afdeling), inmiddels weer van het zuurstof af. Eventuele toekomstige reanimatie en ic zijn vanwege zijn gezondheid al uitgesloten. Hij gaat in de nabije toekomst vallen, en dan is het over en uit. En ook dat dringt niet door. Wat wij als familie of de medici ook zeggen of doen.
Constante ruzie met mijn moeder, wanneer zij zijn grenzen bewaakt, die voor hem totaal niet lijken te bestaan en waar hij keer op keer op keer doorheen duwt.
Altijd al zeer koppig en gesloten geweest, wel veel erger na die TIA.
En wij met de handen in het haar. Heb helaas geen advies voor je. Heb inmiddels vaak het gevoel dat het meer om onze acceptatie gaat (dat zijn einde in nabij zicht is) dan zijn acceptatie dat hij zeer ernstig ziek is en hij ontzettend op moet passen.
Geldt overigens voor eenieder in dit topic!
Hij heeft een neuropsycholoog nodig, maar de vraag is hoe je bereikt dat hij dat zelf wil. Dwingen is een slechte manier, zeker bij iemand die NAH heeft. Uit hemzelf gaat het niet komen. Misschien wil hij met iemand praten als je moeder daar eerst is geweest, voor een gesprek om je moeder te helpen?quote:
[..]
Ik zou willen dat die misschien een mindere heftig iets als psycholoog zou nemen, hij zit ook nog steeds bij een instantie om te revalideren, maar dat is dan fysiek. Voor zijn mentale gezondheid heeft die niks en wilt die niks.
Wat je ook aanbied, wat je ook probeert..
Als je in discussie gaat met iemand die hersenletsel heeft, ben je vaak in discussie met de aandoening en niet met de persoon. Probeer die verhitte discussies te vermijden, daar bereik je niets mee. Is hij makkelijk af te leiden of blijft hij gefocust op een probleem of ruzie?
Misschien vind je een ingang als hij zelf ergens last van heeft. Als hij beseft dat hij een probleem met emotieregulering of overprikkeling heeft (wordt zijn lego-hobby misschien gehinderd door frustratie-emotie?), en dat zijn hobby kan verbeteren met hulp, dan wil hij misschien wat proberen.
De instelling waar hij revalideert, kunnen zij jullie helpen? Een revalidatiecentrum heeft of kent in de regel een psycholoog. Of ze kunnen je vader met de neus in de goede richting zetten, door hem erop te wijzen dat er meer dingen zijn waarmee hij moet leren omgaan na de hersenbloeding om echt goed te revalideren.
https://www.hersenletsel-(...)erkingsverbanden-nah
https://hersenz.nl
Hersenletsel is naar, zeker ook voor iedereen in de omgeving die er last van heeft.
crap in = crap out
Hoe oud is je vader? Het klinkt relatief jong, als je ma actief is met hondensport. Met iemand van 85 kun je het misschien nog wel uitzitten, maar als het om een 55-jarige gaat, dan raken jullie allemaal gesloopt.
crap in = crap out
Een open gesprek hebben over wat dit met jullie doet, desnoods met een soort (prof) bemiddelaar erbij. Geen felle (welles/nietes) discussies, maar vanuit jezelf spreken wat je voelt en waarom. Wellicht opent hij zich ook naar jullie toe en komt er een hoop frustratie en verdriet achter zijn gedrag weg. Zo niet, zoveel mogelijk afstand nemen.
Mssn reageer ik later uitgebreider.
Maar heb je de documentaire van Louis Theroux gezien over mensen met niet-aangeboren hersenbeschadigingen.
Gaf mij prive wel wat rust, maar dat mensen zo kunnen veranderen.
Moeder-zoon relaties, etc etc.
Kan blijkbaar zoveel veranderen in een mensenhoofd en dat is ook voor de mensen in hun omgeving heel erg pijnlijk.
Maar heb je de documentaire van Louis Theroux gezien over mensen met niet-aangeboren hersenbeschadigingen.
Gaf mij prive wel wat rust, maar dat mensen zo kunnen veranderen.
Moeder-zoon relaties, etc etc.
Kan blijkbaar zoveel veranderen in een mensenhoofd en dat is ook voor de mensen in hun omgeving heel erg pijnlijk.
Hell To The Liars
Waarom is het omgeslagen dan?quote:
Tldr; vader is veranderd na hersenbloeding en is altijd boos en kan geen weerwoord meer hebben, moeder gaat eronderdoor, evenals ik. Vader wilt geen psycholoog. Wat is de beste manier hiermee te leven?
Beste,
In 2019 is mijn vader getroffen door een hersenbloeding, wat natuurlijk verschrikkelijk is en erg ingrijpend als je je hele leven alles hebt kunnen doen. Sindsdien is mijn vader mijn vader niet meer, vooral kwa karakter. Kwafysieke gesteldheid kan hij dlechter lopen, geen grote afstanden en 1 arm wilt bijna niks meer, maar kwa spraak is het wel 100 %.
Toen het net gebeurd was zocht hij wel naar manieren om beter te leven, zoals speciale pennetjes die hij kon vasthouden of bepaalde elektronica dat hij daardoor dingen makkelijker kon bedienen. Sinds 1.5 jaar inmiddels is het hélemaal omgeslagen.
Is hij boos en gefrustreerd omdat hij bijna niks meer kan? Of is er door de bloeding iets in zijn hersenen veranderd waardoor hij boos is?quote:Hij heeft Lego ontdekt als zijnde therapie, daar gooit die zijn ziel en hart in, wat natuurlijk mooi is, maar verder kan die niks meer handelen en is hij 1 grote brok frustratie. Als je iets tegen hem zegt ( bijvoorbeeld iets over de auto) is het altijd een neerbuigende mening, altijd heeft hij gelijk en alles vind die onzin wat een ander zegt.
Nu vroeg die gister of ik mijn oudere tv ( 43’, precies dezelfde als die zij ook hebben) te vervoeren als we deze zondag daarheen kwamen zodat hij iets kon testen op deze, want hij dacht dat die van hun kapot was.
Nadat ik zei dat ik het lastig vind zo’n grote tv te vervoeren omdat de kans op schade reeël is ( half uur rijden in warme auto..) werd die wederom boos en eisde die dat we ALLE huidige geleende spullen mee terug nemen. Ik ben er zo klaar mee..
Aan de andere kant heb ik ook mijn moeder, die door zijn gedrag hun sociale kring ziet verkleinen ( ook geen contact met directe familieleden zoals zijn eigen broer, die hij vroeger iedere week zag, puur omdat die niks meer kan hebben). En mijn moeder die natuurlijk thuis zit met iemand die een soort tijdbom van frustratie is. Mijn vader wilt oook geen psychologische hulp oid want ‘ dat is onzin’.
Hierdoor weet ik niet hoe ik op alles moet reageren. Ik probeer het los te laten maar merk dat het mij ook iets doet. Anderzijds wil ik geen gezeik ( ook voor mijn moeder) maar ben ik het spuugzat om op alles ja en amen te zeggen, ondanks dat dat de enige manier is om goed met mijn vader te leven op dit moment.
Iemand die tips heeft?
Wat doet het met jou? Hoe voel jij je er onder? Boos?
Mijn vader is inderdaad 55, dus zo op zijn 52e gebeurdquote:
Hoe oud is je vader? Het klinkt relatief jong, als je ma actief is met hondensport. Met iemand van 85 kun je het misschien nog wel uitzitten, maar als het om een 55-jarige gaat, dan raken jullie allemaal gesloopt.
Ik heb geaccepteerd dat mijn vader zo is. Alleen hijzelf niet. Hij is ook vaak verdrietig thuis dat die niks kan ( terwijl die heel veel kan)quote:
[..]
Waarom is het omgeslagen dan?
[..]
Is hij boos en gefrustreerd omdat hij bijna niks meer kan? Of is er door de bloeding iets in zijn hersenen veranderd waardoor hij boos is?
Wat doet het met jou? Hoe voel jij je er onder? Boos?
Och, dat is ook vreselijk voor hem... Ik kan me voorstellen dat jullie allang blij zijn dat hij er nog is en zoveel kan. Mijn moeder kon direct na haar hersenbloeding een arm niet meer gebruiken en had last van afasie waardoor er moeilijk met haar te communiceren viel. Met name dat laatste vond ik vreselijk. Het zou in mijn optiek een fantastische uitkomst zijn geweest als ze eruit was gekomen zoals je vader. Helaas is ze overleden.quote:
[..]
Ik heb geaccepteerd dat mijn vader zo is. Alleen hijzelf niet. Hij is ook vaak verdrietig thuis dat die niks kan ( terwijl die heel veel kan)
Voor je vader voelt het klaarblijkelijk anders. Niet goed met je emoties om kunnen gaan kan daarbij een vrij onzichtbare handicap zijn. Van iemand die boos wordt willen we dat die zich inhoudt, maar iemand die in een rolstoel zit sommeren we niet om te lopen.
Het is alleen gekmakend als iemand hulp eenvoudigweg niet wil accepteren.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Soms is ruzie krijgen de enige oplossing.
Je kan niet altijd maar confrontatie vermijden want vader of familie of een of andere bijzondere omstandigheid.
Als je aan elk ding moet voldoen want iemand heeft iets in de bol, is het leven niet meer te doen voor jezelf.
Wat je zal moeten accepteren is dat je vader qua persoonlijkheid er niet meer is, dat is gestorven of verwrongen.
Dat betekent in feite dat je met een soort nieuw persoon te maken hebt, een persoon met allerlei rare bijna narcistische eisen.
Hoe zou je, objectief gesproken, met zo iemand willen omgaan?
Als je die vraag kan beantwoorden, ben je er.
Je kan niet altijd maar confrontatie vermijden want vader of familie of een of andere bijzondere omstandigheid.
Als je aan elk ding moet voldoen want iemand heeft iets in de bol, is het leven niet meer te doen voor jezelf.
Wat je zal moeten accepteren is dat je vader qua persoonlijkheid er niet meer is, dat is gestorven of verwrongen.
Dat betekent in feite dat je met een soort nieuw persoon te maken hebt, een persoon met allerlei rare bijna narcistische eisen.
Hoe zou je, objectief gesproken, met zo iemand willen omgaan?
Als je die vraag kan beantwoorden, ben je er.
Iemand met de herinneringen van je moeder, maar nare woedeuitbarstingen. Iemand die geen vreugde kan beleven, maar juist overprikkeld raakt van haar kleinkinderen. Het is een nare, eenzame, langzamere manier om iemand kwijt te raken.quote:
Het zou in mijn optiek een fantastische uitkomst zijn geweest als ze eruit was gekomen zoals je vader. Helaas is ze overleden.
crap in = crap out
Dat is niet iets wat ik wil miskennen; je rukt die uitspraak uit de context. Ik zeg niet voor niets dat het een verschrikkelijke situatie is, maar ik probeer ook duidelijk te maken dat ik het perspectief van TS goed begrijp omdat hij ziet wat zijn vader nog wél kan. Het is jammer dat zijn vader niet meer hoop put uit die mogelijkheden en er het beste van probeert te maken, maar die verslagenheid kan ook weer een gevolg zijn van een minder zichtbare handicap. Daar begrip voor opbrengen, toch aansporen om te werken aan verbetering en tegelijk jezelf niet te verliezen - een vreselijke opgave, lijkt me.quote:
[..]
Iemand met de herinneringen van je moeder, maar nare woedeuitbarstingen. Iemand die geen vreugde kan beleven, maar juist overprikkeld raakt van haar kleinkinderen. Het is een nare, eenzame, langzamere manier om iemand kwijt te raken.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Naast karakterverandering komt ook een een depressie relatief vaak voor na een beroerte, zowel als een soort chemische reactie van de hersenen als door rouw in reactie op wat er verandert sinds de beroerte. Als hij nog revalideert zou ik daar eerst aandringen op goede psychologische begeleiding. Kijken of de revalidatiearts hem samen met jullie uit kan leggen dat jullie als familie bepaalde problemen zien die hij misschien anders ervaart. Mensen zijn heel vaak sceptisch over psychologische hulp, want ´het zit toch heus niet tussen hun oren´ maar als ze eenmaal een gesprek hebben dan lukt het heel vaak wél om een ingang te vinden. Is er ooit neuropsychologische diagnostiek gedaan om te kijken of hij ook problemen in de denkfuncties (geheugen, aandacht, planning) heeft? Dat zou ook nog een ingang kunnen zijn.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Ik zou ook hulp willen aanraden voor met name je moeder. Die hulp is er voor specifiek de partners van mensen met NAH, maar ook voor andere leden van het gezin.
The love you take is equal to the love you make.
Dat is erg.quote:
[..]
Ik heb geaccepteerd dat mijn vader zo is. Alleen hijzelf niet. Hij is ook vaak verdrietig thuis dat die niks kan ( terwijl die heel veel kan)
Eigenlijk moet hij denk ik er van overtuigd worden of inzien dat hij wel veel kan. Dat kan helpen om boosheid of frustratie te verhelpen.
1. Ik neem aan dat hij zich autonoom en vrij wil voelen. Ik weet niet welke afstanden hij wel kan lopen, maar misschien helpt bijvoorbeeld om 1 blokje te lopen als dat wel kan. En dan elke dag ietsjes meer afstanden lopen en opbouwen als dat kan. Dan ziet hij in van dat hij misschien toch nog op een dag de normale afstand die hij vroeger kon lopen wellicht toch kan halen. Als hij dat als een doel stelt elke dag. Gaat het hem misschien lukken. Hij kan met zijn smartphone o.i.d. bijhouden hoeveel hij elke dag kan lopen. En heel misschien langzaam aan ietsjes meer wandelen, want beweging is altijd goed. Ik ben geen psycholoog of arts, maar wat ik gelezen heb is dat je brein maakbaar is, ook op oudere leeftijd. Met andere woorden hij moet actief blijven en elke dag ietsje meer wandelen en langzaam opbouwen. Het kan zijn dat hij zich dan minder gefrustreerd voelt en inziet dat hij wel wat kan en dat hij misschien toch hoop krijgt dat hij weer de oude wordt. Naast een gezonde leefstijl te hebben, een dietist en een een arts te zien. Een bijkomend voordeel is dat hij toch zelfvertrouwen krijgt dat hij zelfstandig de dingen kan doen die hij wil. Een ander pluspunt is hij zich vrij kan voelen.
2. Je kan niet voor een lange tijd voor hem zorgen. Daarom ben je neem ik aan boos/ gefrustreerd. Je hebt ook een eigen leven. Dus zou ik het met hem bespreken, van dat je niet altijd ja en amen tegen hem kan zeggen. Misschien kan thuiszorg o.i.d, jou en je moeder vervangen met bepaalde dingen.
Ik weet niet misschien heb je wat aan deze tips.
Sterkte!
|
|
