[Etappe 20] Lacapelle-Marival - Rocamadour (ITT) #1

Etappe 20: Lacapelle-Marival - Rocamadour, 40,7 km (ITT)



Welkom bij deze review van het spel Pro Cycling Manager 2022. Ik heb het spel al een aantal jaar niet meer gespeeld, dus was het lastig voor mij om opnieuw te beginnen. Vroeger vond ik het wel leuk om te proberen te winnen met de lastigste instellingen, maar nu ik na een paar jaar opnieuw ben begonnen heb ik gekozen voor de easy mode. Aangezien ik een Nederlander ben begon ik een carrière met het beste team van Nederland, Team Jumbo-Visma. Dit is natuurlijk een van de beste teams en dit gecombineerd met de makkelijkste instellingen zorgt ervoor dat ik de smaak snel te pakken kreeg. Al in de eerste klassiekers wist ik te winnen, ik liet Wout van Aert demarreren voor de Bosberg in de Omloop en ze zagen hem nooit meer terug, haha. Dat was voor mij het startsein om een oude truc uit te halen: in Parijs-Nice liet ik drie renners demarreren, fantastisch! Lukte ook nog, mooi dat je zulke geintjes ook in de nieuwste edities kunt blijven uithalen. Het hoofddoel van het jaar was natuurlijk de Tour, daar trok ik met een sterke ploeg naartoe. Met Vingegaard en Roglic zouden we Pogacar gaan slopen. Omdat Pogacar zelfs met de makkelijkste instellingen een geduchte tegenstander is haalde ik voor de Tour een andere truc uit, in de editor heb ik alle instellingen van alle renners op 99 gezet. Dat zou je valsspelen kunnen noemen, maarja, goed, ik heb het spel al een paar jaar niet meer gespeeld en ik wil wel winnen natuurlijk. Helaas voor mij is het spel vrij realistisch en dus verloor ik Roglic door een valpartij. Jammer, maar uiteindelijk had ik hem niet nodig. Door de stats te boosten van al mijn renners kon ik doen en laten waar ik zin in had, mooi man. Een paar keer maakte ik wat beginnersfouten en wonnen we niet, dat was wel stom van me. Maar verder ging het best lekker. In de bergen sloopte ik die Pogacar helemaal, echt genieten joh. De rest kwam op minuten binnen, haha, dit spel is echt leuk. Het is alleen wel saai om altijd je kopmannen te laten winnen, dus besloot ik voor de lol een knecht te laten winnen. Gewoon Christophe Laporte in de aanval sturen op een kilometer van het eind en dat hij dan wint, ook wel een klassieke truc natuurlijk. Mooi spel, kan het iedereen aanraden. Volgend jaar ga ik de instellingen misschien veranderen om het wat uitdagender te maken, maar deze Tour wil ik in ieder geval winnen afsluiten en dus ga ik de laatste twee ritten ook nog even winnen. Er komt nu een lange tijdrit aan. Ben eigenlijk vergeten op hoeveel procent ik de inspanning van de renners moet zetten, maar met deze instellingen maakt dat waarschijnlijk weinig uit. Ik zet het gewoon op 80% en dan worden we waarschijnlijk 1 t/m 5. Dat zou je saai kunnen vinden, maar ik vind het nu eenmaal leuk om te winnen.




De tijdrit gaat van start in Lacapelle-Marival, een klein dorpje met amper 1400 inwoners waar de Tour nog nooit eerder is geweest. Volgens france-voyage.com ligt Lacapelle-Marival in het departement Lot, in de oude streek Quercy. Charmant, wordt deze stad omgeven door de uitlopers van het Massif Central, het aanbieden van prachtige landschappen. Lacapelle-Marival ontleent zijn naam aan de Latijnse capella, wat betekent dat de kapel en Merivale term voor een rivier. Bewoond sinds de Romeinse tijd, de stad was in staat om te groeien door de eeuwen heen, dankzij de landbouwproductie. Vol charme, deze groot dorp betovert nog steeds bezoekers vandaag met zijn kasteel en de rijke middeleeuwse steegjes huizen in steen. Vroeger gelabeld Mooiste dorpen van Frankrijk, Lacapelle-Marival is rijk aan een belangrijk architecturaal erfgoed en recreatieve faciliteiten voor alle leeftijden. De warme en rustige sfeer maken het een ideale plek voor een gezinsvakantie of vrienden. Deze pagina bevat ook automatisch vertaalde informatie die, in vergelijking met de originele tekst, onduidelijk kan zijn. We hopen niettemin dat ook dit u zal helpen bij uw zoektocht naar informatie. En of het heeft geholpen! Er is zelfs nog meer: Zeer oude dorp, Lacapelle-Marival heeft behouden tot op heden een architecturaal en historisch erfgoed van de meest belangrijke. Geclassificeerd als een historisch monument, werd het kasteel Lacapelle-Marival gebouwd tussen de dertiende en zestiende eeuw door de familie van Cardaillac. Geopend in tours tussen juli en augustus, het gebouw blijkt nog steeds een vierkante toren met kantelen en een hoofdgebouw met mooie ronde torens. Gebouwd in de late zestiende eeuw, de kerk van de stad werd herbouwd in de negentiende eeuw. Het vindt plaats op een oude romaanse kapel van de twaalfde eeuw en heeft een prachtig schilderij van de achttiende eeuw die de Hemelvaart van de Maagd. Wandelend door de straten van de oude stad, ontdekken bezoekers een hal van de vijftiende eeuw, of de deur van de oude muren van het kasteel, de Arbol. Een beetje verder, in plaats van Laroque was de plaats van de winning van steen die werd gebruikt om het kasteel donjon van Lacapelle-Marival bouwen. De natuurlijke omgeving van Lacapelle-Marival is ook populair, vooral bij het meer en de wasserij, of zelfs hout Bordet en zijn vele wandelpaden, of de bron. De stad wordt ook doorkruist door de GR6 die gaat van Sainte-Foy-la-Grande in Saint-Paul-sur-Ubaye. Ik denk niet dat het mogelijk is om een lap tekst brakker te vertalen, werk aan de winkel voor france-voyage.com. De site biedt ook cursussen Frans aan, maar als die arrogante stokbroodswaffelaars me naar dat knoflookland van ze willen krijgen leren ze eerst maar zelf Nederlands godverdomme!! De Franstalige Wikipagina is overigens een kilometer lang, dat vind ik altijd wel knap als het over piepkleine dorpjes gaat. Onder meer de gemeentelijke financiën worden volledig geopenbaard, toewijding van de lokale tikverslaafde. Maarja, goed, middeleeuws dorpje dus, met een kasteeltje, een kerk, een poort en een markthal. Standaard, maar toch leuk. Oja, je kunt hier ook motorcrossen. ONZE Jeffrey Herlings heeft hier zelfs wel eens gewonnen. Al is gemotoriseerd veldrijden zeer zeker geen sport.



De tijdrit gaat van start aan de rand van Lacapelle-Marival, op een donker weggetje tussen de bomen in. De start vindt plaats op een brede weg, dat is tijdens een tijdrit ook wel eens anders geweest. Na 100 meter komen we de eerste bocht tegen, eentje naar links, maar door die brede weg is dat een eenvoudige bocht. We volgen eigenlijk tot aan het tussenpunt, na 10,6 kilometer, continu dezelfde weg. Het is alleen geen rechte weg, en ook geen vlakke weg. Vrij direct na de start loopt het al een tijd wat vals plat omhoog, bijvoorbeeld. Na dit stukje vals plat is het eigenlijk een kilometer of drie zo goed als vlak, terwijl de weg vooral veel flauwe bochten kent. Met een heel peloton zou het misschien nog een vervelende weg zijn, maar in je eentje kom je niet direct heel veel bochten tegen die om briljante stuurmanskunst vragen. Er zijn er wel een paar waar je daadwerkelijk moet remmen en sturen, maar het valt goed mee. Na 3,5 kilometer zitten er een keer een drietal bochten kort achter elkaar, die zijn wat scherper, maarja, de brede weg gaat een uitkomst zijn. Na deze bochtenrijke fase gaat het zowaar een kleine kilometer vrijwel rechtdoor, waarna het opnieuw bochtig en ook glooiend wordt. Op het profielkaartje van de organisatie is dat niet te zien, maar het gaat hier in de komende anderhalve kilometer drie keer omhoog. Steeds een kort strookje in stijgende lijn, een paar vlakke meters en dan weer het volgende stuk omhoog. Het derde stukje zou het zwaarst moeten zijn, een half kilometertje aan 5%. Als m'n bronnen kloppen, weet je maar nooit. In deze fase dus ook weer heel wat bochten, maar nouja, brede weg dus en de snelheid zal momenteel iets lager liggen. Moet allemaal lukken, weinig grote gevaren. De weg blijft in de kilometers daarna bochtig, maar het is nu een kilometer of twee tamelijk vlak. Nog steeds niet helemaal, maar wel bijna. Nu al een slopend tijdritje, zo aan het eind van drie weken koers. Vlak voor we het dorpje Aynac gaan bereiken, waar na 10,6 kilometer de tussensprint zal volgen, gaan we afdalen. We rijden al de hele tijd over een bochtige weg door het bos en dat zal niet anders zijn als we naar beneden gaan. In drie kilometer tijd komen we 75 meter lager uit, het gaat dus vooral vals plat naar beneden, maar de snelheid zal nu een stuk hoger liggen. Dat maakt de bochten wat lastiger, al vallen de meeste bochten wel mee. Heel wat korte bochtjes wel, anderhalve kilometer voor de tussensprint komen we pas een aantal langere bochten tegen. Eerst eentje naar rechts en dan even verderop een ontzettend lang doorlopende bocht naar links. Daarna volgt er nog een wat scherpe bocht naar rechts, waarna we vervolgens Aynac binnenfietsen. Vlak voor het centrum nog een niet al te lastige bocht naar rechts en dan vlammen we rechtdoor in het centrum. In de lokale winkelstraat wordt vervolgens de eerste van drie tussentijden opgenomen. Ergens op de achtergrond staat een kasteel, dat zal wel een paar keer in beeld komen.



Toch al snel 10,6 kilometer afgewerkt, nog maar 30 kilometer te gaan. Vlak na de tussensprint slaan we scherp linksaf, we duiken een wat smallere weg in en rijden over een nog smallere brug. Deze weg volgen we tot aan het volgende tussenpunt, een kilometer of 11 verderop in Gramat. De weg na de bocht loopt grofweg twee kilometer vals plat omhoog, ik denk niet dat de renners daar direct heel veel van gaan merken. We fietsen niet meer door een bos maar juist door wat meer open terrein, hier kan de wind eventueel een rol spelen. De weg is dus wat smaller en kent wat bochten, wat vooral een interessante factor wordt na dat stuk vals plat omhoog. Na een vlakke en zowaar vrij rechte kilometer fietsen we langs een ander kasteel, het Château de Saignes. Een prima kasteeltje, maar het is vooral relevant dat de weg hierna een kleine drie kilometer licht naar beneden loopt. Anderhalve kilometer gaat het behoorlijk rechtdoor, op wat flauwe bochten na, maar in de laatste anderhalve kilometer voor we door het dorpje Bio fietsen komen de renners dan wel weer talloze bochten tegen. Een scherp bochtje naar rechts en dan direct daarna een bocht naar links, waar het dankzij een brug wat smaller wordt. Daarna gaat het even een paar hectometer rechtdoor, maar vervolgens komen we weer in dezelfde situatie terecht. Paar bochten achter elkaar, met een smalle passage erbij. Op zich allemaal niet zo spectaculair, maar omdat het heel licht naar beneden loopt zal de snelheid hier toch vrij hoog zijn en aangezien de weg niet superbreed is wordt het dan toch nog een beetje technisch. Het dorp Bio bereiken we na 17 kilometer, logisch. Een paar flauwe bochten hier, maar het gaat nu toch weer even vooral rechtdoor. De weg blijft relatief smal, wat alleen een issue kan zijn als je iemand wil inhalen. Het terrein blijft voorlopig landelijk, terwijl we nog vijf kilometer moeten fietsen vooraleer we het tweede tussenpunt bereiken. Over die vijf kilometer hoeven we eigenlijk niet zoveel te vertellen. Het gaat behoorlijk rechtdoor. Eigenlijk bijna geen enkele echte bocht, alleen wat flauw bochtenwerk. Vooral rechtdoor over een zo goed als vlakke weg, niets aan de hand. Het wordt pas leuk in Gramat, waar een rotonde ligt. Voorbij de rotonde loopt de weg een tijdje wat smerig vals plat omhoog richting het tweede tussenpunt, dat we na 22,1 kilometer bereiken.



We zijn over de helft van de tijdrit, na het opnemen van de tweede tussentijd volgt een afdaling van een halve kilometer over een brede weg die wel is voorzien van een paar bochten, met name een lange naar links. Direct na dit afdalinkje beginnen we aan een oplopend stuk van anderhalve kilometer, op de eerste meters na niets meer dan vals plat. Buiten Gramat rijden de renners over een spoorbrug en direct daarna slaan ze rechtsaf, we bereiken dan weer een iets smallere weg die behoorlijk bochtig is. In het begin loopt het dus wat vals plat omhoog en zal dat weinig invloed hebben, maar in de kilometers hierna gaat het wat op en af en dus is een goede verkenning geen overbodige luxe. Al volgt er na de bochtige aanvangsfase van deze weg ook een strook van een dikke twee kilometer zonder serieuze bocht, het kan dus ook gewoon makkelijk zijn. Een grotendeels beschutte weg, de wind is een factor waar we niet continu rekening mee hoeven te houden. Na een fase met wat meer bochten gaat het vervolgens nog eens twee kilometer wat vals plat omhoog, al stelt het allemaal weinig voor in vergelijking met hetgeen we in de laatste paar kilometer van de tijdrit gaan zien. Halverwege deze weg, die een kleine negen kilometer lang is, komen we een keer een scherpe bocht naar links en dan meteen eentje naar rechts tegen, met een paar meter later nog een keer dezelfde bochtencombinatie. Dit zijn de bochten waar je wat tijd kunt pakken op de concurrentie, buiten dat denk ik dat de jongens hier toch voornamelijk rechtdoor gaan beuken op de grote plaat. Twee kilometer voor het derde en laatste tussenpunt loopt de weg weer wat zoetjes aan naar beneden en in die fase komen we ook nog eens twee bochten tegen kort achter elkaar waar je even moet sturen. Daarna gaat het eigenlijk op een vrij makkelijke manier verder tot in Couzou, waar na 32,6 kilometer het derde tussenpunt ligt. Wel een beetje een wat verouderde weg hier, maar ik denk zomaar dat hier een nieuwe laag asfalt ligt. Als dat zo is valt er verder weinig op aan te merken. Couzou is overigens een piepklein boerendorpje waar weinig valt te beleven, dus snorren we even een opvallend gebouwtje in de omgeving op, het Château de La Pannonie. Stelt geen reet voor, maar je moet wat.



In Couzou liggen wat flauwe bochtjes, maar ook de passage in dit dorpje stelt weinig voor. We komen na meer dan 30 kilometer tijdrit nu pas uit bij het écht interessante deel van de etappe, men heeft alle spanning en sensatie in het slot gepropt. Nog acht kilometer te gaan, acht kilometers waarin het op en af zal gaan. In en rond Couzou is het na het tussenpunt een kilometer vlak, daarna beginnen we aan een afdaling van anderhalve kilometer. Deze afdaling begint met twee bochten naar rechts, de tweede is iets scherper. Daarna volgt er een wat langere bocht naar links, maar dat is geen probleem. Het gaat vervolgens even rechtdoor, waarna we vlak voor we beneden zijn eerst rechtsaf slaan en dan wat scherper linksaf. Nog zo'n zelfde bochtencombinatie, maar dan makkelijker, volgt, waarna we beneden zijn. Het is even een paar meter vlak, maar heel snel beginnen we aan de Côte de Malgès. Een klimmetje van 1,6 kilometer aan 4,7%, normaliter zou dat niet spannend zijn, maar na meer dan 30 kilometer aan tijdrit kan zo'n klimmetje hard aankomen. Vooral omdat het in het begin vrij steil is, in de eerste 400 meter gaat het aan 7% omhoog. Een omslag, na vooral veel vlak werk en een afdalinkje op voorhand. Het restant van de klim is minder zwaar, het gaat een meter of 600 aan 4 à 5% omhoog, met tussendoor wel nog een stukje van 100 meter aan 7%. Na een redelijk serieuze kilometer klimmen bollen we in de resterende meters wat vals plat rechtdoor uit naar de top. De top van deze Côte de Malgès, ook wel de Côte de Couzou, bereiken we na 36,7 kilometer, op exact vier kilometer van de finish. In de buurt van dit klimmetje vinden we wat dolmen, een hunebed, weet je wel. Sick.




Direct na dit klimmetje beginnen we aan een afdaling van twee kilometer richting het schilderachtige Rocamadour. De afdaling begint makkelijk, het loopt wat vals plat naar beneden, maar een meter of 400 later komen we een scherpe bocht naar rechts tegen. Na deze bocht loopt het weer een meter of 400 vrij rechtdoor, waarna de volgende scherpe bocht naar rechts op het parcours ligt. De weg is hier relatief smal, dat maakt het wat lastiger. Het gaat nu ook wat steviger naar beneden, terwijl de bochten zich gaan opstapelen. Drie keer achter elkaar komen we een bocht naar links en dan eentje naar rechts tegen, de afdaling is kort maar krachtig. Na die derde combinatie kijken we vol tegen het in de rotsen uitgehakte Rocamadour aan. Tijd om te genieten hebben we nog niet, want het gaat nog wat verder omlaag. Het loopt iets langer wat meer rechtdoor, het laatste deel van dit afdalinkje valt mee. Beneden rijden we over een iets smallere brug en daarna slaan we bijna direct scherp rechtsaf. In de bocht begint de weg al omhoog te lopen, we beginnen aan de Côte de l'Hospitalet. Deze klim is 1,5 kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 7,8% omhoog. Een knallend, spetterend eindstuk. Na de bocht naar rechts volgt meteen een steile haarspeldbocht naar links, we klimmen gelijk een halve kilometer aan meer dan 7%. Rechtdoor rijden we vervolgens een stadspoort tegemoet, daar fietsen we vervolgens doorheen en dan volgt een haarspeldbocht naar rechts. Het zwaarste gedeelte van dit klimmetje wacht op ons, het gaat een halve kilometer omhoog aan meer dan 8%. We betreden de slotkilometer en in die slotkilometer blijft het lastig. We rijden weg van Rocamadour, maar komen op 500 meter van het eind een haarspeldbocht naar links tegen, waarna we ons ineens in een donkere tunnel bevinden. Die tunnel is slechts 30 meter lang, maar toch. Voorbij die tunnel loopt de weg nog een aantal meter omhoog aan een procent of zes, waarna we op 300 meter van de finish de relatieve vlakte bereiken. In de laatste paar meter van de tijdrit gaat het nog wat vals plat omhoog, maar de steile pentes zijn voorbij. Wel is het slot op een andere manier vervelend, op 200 meter van het eind draaien we naar links en op 130 meter van het eind volgt nog een scherpe bocht naar rechts. Vervolgens rijden we rechtdoor de finish tegemoet en zit na 40,7 kilometer de langste tijdrit sinds 2014 er weer op.




De finish ligt voor het eerst in de Tourgeschiedenis in het fabuleuze Rocamadour. Een palats waar ik niet enthousiast genoeg over kan zijn, het is hier meer dan schitterend. Even wat droge kost: Rocamadour of Roc-Amadour is een stad in Frankrijk, in het Centraal Massief, departement Lot. De stad is ook een goed bezochte bedevaartsplaats. De stad is gebouwd op een rots midden in de Causse de Gramat, een uitgestrekt kalksteenplateau en onderdeel van de Causses du Quercy. Boven op de rots ligt een burcht. Via een slingerend pad (of een lift voor de mindervaliden) kan men het heiligdom bereiken, een reeks van kapellen met fresco's en een kerk. Via een trap, waarin vele fossielen van mariene herkomst zichtbaar zijn, komt men onderaan de berg. Daar ligt het zeer toeristische stadje met zijn nauwe straatjes. Dit gedeelte van de stad slaan we helaas over, we rijden via de brede weg omhoog, eigenlijk in een boog om alle pracht heen. De naam van deze heilige plaats is van het Occitaanse 'roc amator'; de rots van Amadour. Deze rots is in de vroege middeleeuwen uitgekozen door Sint-Amadour als woonplaats. Sint-Amadour leidde een kluizenaarsbestaan en wordt in een legende geïdentificeerd met Zacheüs, een leerling van Jezus. In de 12e eeuw werd het lichaam van Sint-Amadour nog geheel intact aangetroffen in een tombe in de bergwand. Het lichaam werd in de kapel gelegd waar men vervolgens op zijn wederopstanding wachtte, die echter niet kwam. Later is het lichaam door de protestanten tijdens een van de vele godsdienstoorlogen verbrand. Naast de tombe van Sint-Amadour is de Zwarte Madonna van Rocamadour een belangrijke reden voor een pelgrimsbezoek. Zelfs gekroonde hoofden kwamen naar Rocamadour op bezoek, onder wie koning Lodewijk de Heilige en Hendrik III van Engeland, die in Rocamadour op wonderbaarlijke wijze genezen zou zijn van een ziekte. Het heiligdom van Rocamadour vormde tegelijk een belangrijke etappeplaats op de weg van Noord-Europa naar Santiago de Compostella. Leuk verhaal, maar ze kwamen hier gewoon voor de pracht en praal. Tussen de stad en de burcht in liggen blijkbaar zeven heiligdommen aan de Parvis des Églises, te bereiken via een trap met 223 treden of met een lift. Als we alle gebouwen moeten opnoemen die de moeite waard zijn ben ik volgende week nog bezig, maar we kunnen bijvoorbeeld de Porte du Figuier noemen, een poort uit de 13e eeuw, of de Basiliek de Chapelle Notre-Dame, een zogenaamde wonderkapel. Sowieso stikt het hier van de kapelletjes en de kerkjes, maar er is ook een kicken buitenmuur, meerdere poortjes, smalle straatjes, het complete burchtpakket. En dus allerlei gebouwen uitgehakt in de rotsen, absoluut een van mijn favoriete rubrieken. Chateautje erbij, godsallemachtig, hoe kan het dat de Tour hier nog nooit is geweest? Een andere koers was hier wel al eens, de Route d'Occitanie. Dat was in 2020, er zou hier een rit eindigen. De rit die hier eindigde bevatte dezelfde klim, al sloeg men toen vlak voor de finish nog een smaller en steiler straatje in. De man die nooit goed is in de Tour maar wel in alle andere Franse koersen won, niemand minder dan Benoit Cosnefroy. Hij versloeg Bauke Mollema, Thibaut Pinot en Egan Bernal, ik geef het je te doen. Naast alle bovengrondse schoonheid valt er in Rocamadour ook ondergronds het een en ander aan te treffen, niet ver van de finish vinden we de Grotte des Merveilles, een grot waar men prehistorische wandschilderingen heeft aangetroffen. In het stadje is ook een zwaard te bezichtigen dat volgens de overlevering Durendal zou zijn, het zwaard van Roeland. Stukje Chanson de Roland.



Er wonen maar 640 mensen in Rocamadour, maar die mensen hebben wel het geluk in een van de mooiste plekjes van Frankrijk te wonen. Al is het natuurlijk wel een stevig nadeel dat de stad uitpuilt van de toeristen, wat na vandaag alleen maar erger zal worden. De wereld zal kennismaken met de schoonheid van Rocamadour en dat zal niet ongemerkt voorbij gaan. Ze hebben hier overigens hun eigen luchtballonfestijn, lekker met z'n allen manoeuvreren door die smalle kloof, enge shit lijkt mij. De tijdrit gaat om 13:05 van start, roze lantaarn Caleb Ewan staat als eerste aan het vertrek. Het is een lange tijdrit, dus heeft men besloten de renners om de anderhalve minuut te laten vertrekken. Vooral om 14:05 moeten we even opletten, dan gaat Filippo Ganna namelijk van start. Zijn zit in de hotseat kan vrij lang duren, want Küng begint er pas om 15:50 aan en Wout om 16:16. Tegen die tijd vertrekken de renners overigens om de twee minuten, stiekem toch een voordeeltje voor Ganna. Kijkend naar het weer lijkt het er sterk op dat het weer een warme dag gaat worden, maar niet té warm. Tussen de 27 en 29 graden, dat is te doen. Een beetje wind uit het noorden, noordwesten, veel stelt dat niet voor. Het zou ook de hele middag hetzelfde moeten blijven, wat natuurlijk mooi meegenomen is. Gelijke omstandigheden voor iedereen, lijkt het op. Door de windrichting hebben we gedurende de tijdrit wel vooral met tegenwind te maken, al is het parcours voor een groot deel beschut. Adam Yates begint om 16:42 als nummer 10 aan zijn opdracht, een aantal minuten later is Jonas Vingegaard de laatste die vertrekt, om 17:00. De organisatie verwacht dat hij om 17:49 aan de finish verschijnt, men schat dus in dat deze tijdrit van bijna 41 kilometer 49 minuten gaat duren.

Daar kunnen we wel iets mee. Als je zelf zou gokken, wat denk je dan dat de winnende tijd is? Voor degene die het dichtst in de buurt komt ligt er een abonnementje te wachten, harstikke leuk toch? Dat kan de pijn verzachten. De pijn die ontstaat omdat we het eerste uur van de tijdrit naar Jan en Bobbie moeten luisteren. Alleen Eurosport 1 is meteen om 13:05 op de afspraak, de NOS en Sporza zijn er pas om respectievelijk 14:05 en 14:20 bij. De NOS start als Ganna vertrekt, dat is dan nog wel timing. Finish wordt dus rond 17:49 verwacht, lange dag.








Welkom bij het clubkampioenschap van Team Jumbo-Visma. Vandaag werken we tijdens het clubkampioenschap de tijdrit af. Het is een open kampioenschap, dus doen er allerlei figuranten mee, maar de verwachting is dat de leden van Team Jumbo-Visma met de prijzen gaan lopen. Het heeft er wel alle schijn van dat het een spannende strijd gaat worden, want alle clubleden zijn in bloedvorm. Op het spel staan een aantal gele tompoucen, we gaan snel de favorieten eens doornemen.
1. Van Aert. Wout van Aert staat bekend als de beste tijdrijder van Team Jumbo-Visma. Toch kan hij op een goede dag wel eens geklopt worden door Tom Dumoulin, maar die staat in de file op de Brienenoordburg en moet helaas verstek laten gaan. Ook Primoz Roglic is normaal een geduchte concurrent, maar die heeft helaas een paar gebroken wervels en kan dus niet meedoen. Gezien de meest recente tijdritten die Van Aert reed is de verwachting dat hij de snelste gaat zijn en dat hij dus met die felbegeerde tompoucen aan de haal gaat. Die mag hij lekker in zijn betonnen bakkes gooien. Ik denk overigens met een winnende tijd van 45 minuten, de organisatie onderschat de kwaliteiten van Wout van Fukushima.
2. Vingegaard. Jonas is ook een extreem goede tijdrijder, maar het lukt hem steeds niet echt om sneller te zijn dan Van Aert. Vorig jaar was hij in de afsluitende tijdrit een halve minuut langzamer, in de eerste tijdrit van deze Tour was hij tien tellen langzamer. Op een goede dag kan Jonas met de Frits van Eerd-trofee gaan lopen, maar waarschijnlijker is dat hij genoegen moet nemen met een filiaal vol zilvervisjes.
3. Laporte. Zonder valpartij had Christophe Laporte de eerste tijdrit van deze Tour zomaar kunnen winnen, en dus moeten we tijdens deze tijdrit ook ernstig rekening met hem houden. Op het rommelmateriaal van Cofidis kon hij al een aardige tijdrit rijden, met de cirkelvormige wielen van Jumbo is hij helemaal op de brommer. Als hij ditmaal op de fiets blijft zitten gaan Van Aert en Vingegaard zich moeten reppen. Zo'n clubkampioenschap is geen evidente zaak, er staat veel prestige op het spel. Toch zal Laporte uiteindelijk het onderspit delven. Hij krijgt een zak smakeloze croissantjes van 20 cent per stuk cadeau.
4. Van Hooydonck. Tijdens de eerste tijdrit was Van Hooydonck liefst twee seconden sneller dan Tiesj Benoot, dit wordt misschien wel de spannendste strijd van dit clubkampioenschap. Voor de nummer vier en vijf staat er misschien minder op het spel, maar het is wel van belang dat er gas wordt gegeven om de figuranten daadwerkelijk te laten figureren. De hoofdrol mogen ze niet opeisen, dat zou funest zijn voor het imago van de club. De nummer zes mag een dagje gaan spiegelen in de zilvervisjesfranchise van de tweede, dus Nathan en Tiesj zijn safe. Arme Sepp.
5. Benoot. Zoals we van Tiesj gewend zijn vist hij altijd achter het net. Heel Jumbo wint een rit, maar Tiesj niet. Ook in deze tijdrit komt hij er niet aan te pas, gelukkig is er dan nog Sepp zodat hij niet laatste wordt. Volgend jaar moet hij via de Jumbo foodcoach app nog wat meer producten van het huismerk van Jumbo laten aanrukken, dan is ook voor hem de dominantie nabij.