[Etappe 19] Castelnau-Magnoac - Cahors #1

Etappe 19: Castelnau-Magnoac - Cahors, 188,3 km

Dat was weer kolderiek. Vanaf de allereerste meter keken we weer naar een krankzinnige voorstelling. Direct vanuit het vertrek ging Wout van Aert in de aanval en in eerste instantie kon alleen Powless hem volgen. Maar die moest een minuut later wel lossen op een lullig strookje vals plat. Een voorbode. Mikkel Bjerg werd ondertussen gelost, de ene dag is de andere niet. Na het stukje vals plat in het begin volgde een lange vlakke aanloop richting de Aubisque en gedurende bijna die hele aanloop werd er slag om slinger gedemarreerd. Van Aert was er dus vroeg bij, werd weer ingerekend, schoof weer mee, werd weer ingerekend en zo ging het maar door. Toen de beslissende slag viel was hij uiteraard weer van de partij, ik heb steeds meer het idee naar het product van een uit de hand gelopen experiment te kijken. Alsof de beste wielrenners die ooit hebben bestaan allemaal een ledemaat hebben moeten inleveren, deze ledematen vervolgens aan elkaar zijn vastgenaaid en we het eindproduct Wout zijn gaan noemen in plaats van Frankenstein. Als ik UAE slacht moet ik natuurlijk ook ONZE jongens van de Jumbo aanpakken, het slaat eigenlijk nergens op waar ze ons naar laten kijken. Sinds corona zijn de controles bijna volledig verdwenen en het resultaat daarvan is dat we met z'n allen full retard gaan. Of nog meer dan dat, eigenlijk. Dat gelul over een nieuwe generatie en betere trainingsmethodes kan ik niet meer aan, renners als Van Aert maken onze mooie sport belachelijk. Het bestaat niet dat een renner alles kan, net zoals het niet bestaat dat een renner nooit slechte dagen heeft. Dag op dag op dag gaat hij in de aanval, en dat kost hem geen enkele moeite. Ik vind het nu wel leuk geweest, eerlijk gezegd. Tijd om in te grijpen. Europol krijgt het nog druk, als het aan mij ligt. Het heeft ook amper zin om de etappe samen te vatten, gezien de overmacht van Jumbo deed iedere koerssituatie er achteraf gezien amper toe. Een grote kopgroep, met daarna steeds meer jongens die uit het peloton demarreerden. Arme, naïeve zielen. Proberen weg te rijden bij Nathan Van Hooydonck, zou moeten lukken maar valt tegen. Wel gelachen overigens om Cofidis, die probeerden alles te zetten op het feit dat Simon Geschke vanaf nu iedere bergsprint moest winnen, maar uiteindelijk werd hij als een baksteen gelost. Als er één ploeg is die we nooit meer moeten uitnodigen voor de Tour is het nog wel Cofidis, die voegen al 20 jaar niets toe, behalve leedvermaak. Ciccone pakte onderweg wel wat puntjes op de Aubisque en leek de bergtrui te kunnen overnemen, maar toen zei Jumbo nee.

Waar ik ook om moest lachen: Enric Mas in de afdaling van de Soulor. Ik denk dat ik lopend sneller beneden was geweest. Doe je al die moeite om naar de kopgroep te fietsen, laat je in zo'n lullige afdaling een kwartier liggen, haha. Goed, we gingen na die afdaling beginnen aan de Spandelles. Een prachtige klim, zoveel is duidelijk. Een klim waar McNulty zijn kunstje van een dag eerder probeerde te herhalen. Zijn kopbeurt duurde nu alleen wat minder lang, waarna Pogacar dan maar besloot aan te vallen. Vingegaard kon daar alleen maar om gniffelen, hij reed het gat lachend dicht. Om nog wat meer zout in de wonden te strooien kwam vervolgens Sepp Kuss aansluiten, die had toevallig net op het juiste moment ook weer een wonderdag, haha. Iedereen was tegen die tijd gelost, het wielrennen op twee snelheden loopt momenteel zo erg uit de hand dat zelfs Ineos menselijk begint te lijken. Al kwam Thomas nog wel even terug en toen ging hij zelfs in de aanval! Dat duurde toch al snel een minuut, waarna Pogacar weer versnelde. Die vloog Thomas voorbij alsof het een recreant was, wat een sport. Een paar versnellinkjes later kwamen Pogacar en Vingegaard samen boven op de top van de Spandelles, waarna de denderende, knetterende, spetterende afdaling begon. Eerst ging het bijna mis voor Vingegaard, hij begon na een bocht te vroeg met trappen en schakelde bijna zichzelf uit. Scheelde niks, een val daar en het was voorbij geweest. Even later schatte Pogacar dan weer een bocht totaal verkeerd in, hij raakte van de weg af en toen hij terug naar de weg probeerde te sturen schoof hij weg, een zeer frappante valpartij. Vingegaard besloot op hem te wachten, wel zo netjes. Ook wel een teken dat hij dacht de boel onder controle te hebben, hij had al gevoeld dat die hele Pogacar geen gevaar voor hem was. Het kan nogal verkeren, amper twee weken geleden vond ik Pogacar nog de grootste mutant ooit en dat hebben ze bij Jumbo heel persoonlijk opgevat. Zij zijn de aliens, en niemand anders. Van Aert reed tegen die tijd nog steeds in de kopgroep, samen met Pinot en Dani Martinez. Met een voorsprong van iets meer dan twee minuten begonnen ze aan de Hautacam, alwaar Van Aert zich snel van Pinot ontdeed. Een paar kilometer later was ook Dani Martinez een vogel voor de kat. Logisch dat dit soort sprinters het afleggen tegen het vedergewicht Van Aert.

Daarachter zagen we dat er weer wat jongens aansloten bij Vingegaard en Pogacar, waaronder twee ploeggenoten van de Deen. Kuss kwam terug en ook Benoot mocht nog even op kop rijden. Die zat eerst in de kopgroep, werd vlak voor de top van de Spandelles ingerekend maar kon na die afdaling nog iets voor Vingegaard doen. Daarna nam Kuss het commando over en toen liep de voorsprong van de koplopers snel terug. Het groepje werd ook weer kleiner, uiteraard bleven weer alleen Vingegaard en Pogacar over. De rest, dat zijn veredelde amateurs. Vooraan kreeg Martinez het zwaar en toen was Van Aert even solo. Die had deze rit doodleuk kunnen winnen, belachelijk. Aangevallen vanaf de eerste meter en dan nog even pure klimmers lossen op een klim als de Hautacam, haha. Maar, het kon nog erger. Wout werd ingerekend, Kuss zwaaide af en Van Aert nam meteen het commando over. Met Vingegaard en Pogacar in z'n wiel reed hij rap omhoog. Totdat hij ineens alleen nog maar Vingegaard in z'n wiel had. Pogacar, de beste klimmer van de laatste jaren, werd gelost door een Van Aert die al de hele dag in de aanval reed. Taking the piss, zeggen ze dan in Engeland geloof ik. Pogacar was dan wel gevallen, maar dit hoort niet te kunnen. Verder muteren dan een mutant, waar eindigt dit? Na nog even een laatste krachtsinspanning werd Vingegaard afgezet en die vertrok als een raket. Liep in een paar kilometer tijd weer een minuut uit op Pogacar, haha. Van Aert ging daarna nog even in het wiel zitten van Pogacar, ik lag tegen die tijd schuddebuikend over de grond te lachen van het huilen. De zege van Vingegaard was verder wel poëtisch. Rasmussen op de Aubisque in 2007, Bjarne Riis op Hautacam in 1996, gele Denen winnen in het geel in de Pyreneeën. En met gele Denen loopt het over het algemeen niet goed af. Met Vingegaard ook niet, hier gaan over een aantal jaar boeken over worden geschreven. Op de Granon vond ik het nog leuk, nu gaat het alweer te ver. Jumbo lijkt eindelijk, voor het eerst ooit, de Tour te gaan winnen, en op wat voor manier. Totale dominantie, van alle renners. De verschillen zeggen genoeg. Pogacar staat inmiddels op 3:30, Thomas is derde op acht minuten. Haha. Vingegaard pakte en passent ook nog even de bolletjestrui mee, om het nog wat meer dolletjes te maken. We worden beflikkerd en we gaan niet wegkijken omdat het ONZE jongens zijn. Ons rest niets anders dan te wachten op een ouderwetse Rabofail, een Rasmussen 2005je in de tijdrit. Al wint Pogacar dan weer en dat willen we ook niet. Nee, weet je wat, we roepen gewoon geen winnaar uit, dat werkte tussen 1999 en 2005 ook heel behoorlijk. Nog drie dagen te gaan. Nu volgt een makkelijkere dag. Alhoewel, het zou kunnen gaan waaien, dan is het wellicht iets minder makkelijk. Alsnog noteer ik Wout van Aert op 1. Net als tijdens de tijdrit. En in Parijs. En in eigenlijk iedere koers die hij hierna gaat rijden. Lachwekkond.




De Tour de France is over het algemeen de koers van de herhaling. Dat zie je bijvoorbeeld aan de bergen die we beklimmen, maar vooral aan de start- en aankomstplaatsen. Een debuut in de Tour, dat zie je bijna nooit. Voor het eerst in een lange tijd gaan we vandaag weer eens van start op een nieuwe plek, in het dorpje Castelnau-Magnoac om precies te zijn. Dit is een dorpje met maar liefst 800 inwoners, waardoor je wel meteen snapt waarom we hier nog niet eerder waren. Wikipedia heeft er een stukje over geschreven dat ik jullie niet wil onthouden: Castelnau-Magnoac is gelegen op de kruising van de D632 met de D9 hier tevens D21. Het dorp ligt op een heuvel. Er zijn een vierkant plein met een kruis, een monument voor de gevallenen en een fontein met kraan. Aan het plein zijn een postkantoor en een bibliotheek. In het dorp zijn voldoende voorzieningen, zoals een apotheek, een supermarkt, een kapper, een bakkerij, een slagerij en een hotel. Er zijn terrassen. Er is een 14de-eeuwse kerk met een museum met 14de-eeuwse kerkelijke kunst. De kerk heeft een trans. Er zijn een gemeentehuis en een oude school. Er is een VVV. Op een heuvel staat in een park een monument ter ere van het 49ste regiment infanterie (het Corps Franc Pommiès), dat in de Tweede Wereldoorlog via Stuttgart oprukte naar Berlijn. Aan de voet van de heuvel is een bijbehorend museum. Ten zuidoosten van het dorp is een klein vliegveld. De kerk heeft een trans en er is een kapper, in Castelnau-Magnoac is er altijd wat te doen zo blijkt. Van de site france-voyage.com leren we dat het dorp op een hoogte van 385 meter ligt en dat er een sprake is van een middeleeuwse oorsprong. Gebouwd op de fundamenten van een versterkte site en een feodaal kasteel, waar dan weer de naam van de plaats aan te danken zou moeten zijn. Castelnau-Magnoac ligt in het hart van landelijke en groene landschappen, de oppervlakte omvat 57% gecultiveerd land en 30% verschillende landbouwgrond gebieden. Wat betreft het dorp met zijn pittoreske charme, het is gebouwd rond een groot plein gewijd aan de markt en gedomineerd door de klokkentoren van een krachtige collegiale kerk met een versterkte klokkentoren. Land van verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog, de plaats die nu zo'n 800 inwoners telt, heeft een gevarieerd recreatieaanbod dat liefhebbers van groen toerisme zal bekoren. Heerlijk Nederlands ook, stukje brakke vertaling. In de buurt van Castelnau liggen een paar meertjes, vooral het Lac de Puydarrieux zou van belang moeten zijn, hier komen veel migrerende vogels op bezoek. Iets dichterbij vinden we het Reservoir de Magnoac, een stuwmeertje. Tot zover Castelnau-Magnoac, waar schijnbaar ook nog een paar semi-bekende rugbyfiguren vandaan komen. Antoine Dupont, wie kent hem niet.



Deze rit begint mogelijk op een leuke manier. In de eerste 38 kilometer rijden we eigenlijk continu rechtdoor richting Auch. De weg loopt heel lichtjes naar beneden, we rijden immers weg van de Pyreneeën. Deze brede en rechte weg zou zonder wind heel saai kunnen zijn, maar laat dat nou net het leuke zijn, er is kans op zijwind. De wind komt uit het westen, terwijl we rechtdoor naar het noorden fietsen. Als de wind ietwat uit het zuidwesten komt hebben we waaiers, maar voorlopig lijkt het eerder een tikkie noordwest te zijn. Dan is de wind schuin tegen. Kan alsnog waaiers opleveren, maar maakt het wel iets ingewikkelder. Met een windsnelheid tussen 18 en 20 km/u kan het net hard genoeg waaien om daadwerkelijk waaiers te laten ontstaan. Laat het een klein beetje zuidwaarts draaien en het is bal, met de huidige voorspelling wordt het alleen bal als er een paar ploegen werk van willen maken. De weg rechtdoor is meteen in het begin behoorlijk open, al rijden we na een paar kilometer wel door het dorpje Chélan, waar wat verkeersmeubilair ligt. We passeren ook langs een of ander raar kasteelachtig bouwwerkje aan beide kanten van de weg als we de Hautes-Pyrénées verlaten en de Gers betreden. Buiten Chélan is het vijf kilometer volledig open tot in Panassac, het volgende dorp. Buiten Panassac is het weer vijf kilometer volledig open tot het dorp dat daarna komt, Masseube. Af en toe een verdwaalde struik langs de kant van de weg, maar verder vooral akkers. Buiten Massaube, een dorpje met flink wat vluchtheuvels en een rotonde, duurt het wat langer voor we weer alleen maar naar akkers zien te kijken. Dit dorpje is wel een beetje een spelbreker, moet ik zeggen. Maar uiteindelijk wordt het toch weer volledig open, als de wind aan cooperation doet wordt dit een ontzettend geestige rit. Na een tijd komen we uit in Seissan, daar zijn we weer een flinke tijd beschut. Van Seissan tot in Orbessan, waar we na 27 kilometer passeren, is het terrein bijna continu beschut. Een paar open velden tussendoor, maar vooral veel bomen. Vooral in de eerste 20 kilometer is het te doen, voorlopig. In de tien kilometer tot in Auch komen we ook wel weer een paar velden vol weilanden tegen, maar het is relatief beschut allemaal. Nee, eerste stuk heel erg opletten en dan zakt de plumpudding voorlopig in elkaar. Vlak voor we Auch bereiken fietsen we door Pavie, waar enkele rotondes liggen. Daarna rijden we rechtdoor Auch binnen, waar na 38 kilometer de tussensprint van de dag volgt. Het Monster van Frankenstein mag daar weer proberen wat extra punten op te rapen, concurrentie zal hij niet meer hebben want als je het waagt om tegen hem te sprinten rijdt de Belgische motard je een paar dagen later prompt van de fiets. Auch is de stad waar de betreurde Nicolas Portal werd geboren. Jarenlang prof bij AG2R en Caisse d'Epargne, maar zijn carrière kwam vroegtijdig ten einde als gevolg van hartproblemen. Na zijn tijd als wielrenner werd hij ploegleider bij Team Sky. In die hoedanigheid was hij intern ontzettend populair, kregen we te horen nadat hij in 2020 kwam te overlijden na een hartaanval. Een zwaar verlies voor wat nu Ineos Grenadiers is, het zal een emotionele passage worden voor de renners die nog met hem hebben gewerkt. Ofschoon hij overleed in Andorra werd hij begraven in Auch, het zal dus bekend terrein zijn voor de mensen die bij de uitvaart aanwezig waren. De Tour kwam in de jaren '70 bijna jaarlijks voorbij in Auch, onder meer Eddy Merckx won hier ooit, maar de laatste 40 jaar moeten ze het vooral van de Route d'Occitanie hebben. Die koers eindigde hier vorig jaar nog, in de straten van Auch waren we getuige van een massasprint die door Arnaud Demare werd gewonnen. Auchja.



In de omgeving van Auch schijnt het nog net iets harder te gaan waaien dan in de buurt van de start, als we voorbij de tussensprint een paar bochten en wat rotondes tegenkomen wordt het interessant om te kijken wat we buiten de stad gaan aantreffen. Duurt best lang voor we de bebouwde kom verlaten, daarna rijden we ook nog over een industrieterrein waar heel veel rotondes liggen en dan komen we als we eenmaal de stad verlaten in een bos terecht. Oké, dat feest gaat niet door. In de 20 kilometer die we hierna afhaspelen richting Fleurance gaat het weer bijna continu rechtdoor over een brede en vlakke weg. Tot in Preignan, een dorpje dat we bijna 10 kilometer na de tussensprint bereiken, zie ik eigenlijk geen enkel écht open stuk. Na een rotonde en wat vluchtheuvels in dit plaatsje merken we dat de weg ook buiten het dorp beschut is, in ieder geval nog een aantal kilometer. In de buurt van Montestruc-sur-Gers is het even een paar kilometer wat meer open, maar al heel snel rijden we weer het volgende bos in. In de buurt van Montestruc veranderen we wel even van richting en rijden we naar het noordoosten, hier staat de westenwind ineens wel heel erg gunstig voor waaiers. Jammer is dan alleen dat het terrein niet meewerkt, het is echt met een vergrootglas zoeken naar lege vlaktes. Er zijn soms echt stroken van een paar hectometer waar je iets kun proberen, maar heel snel volgt dan weer de volgende rij bomen of het volgende dorpje. Waaiers mag je niet uitsluiten, maar ik zou ook niet meteen je broek uit het raam gooien. Na 63 kilometer komen de renners uit in Fleurance, wat toch een beetje klinkt als een PCM-versie van Florence. Fleurance maakt deel uit van het arrondissement Condom, haha, condoom. Zeven keer was Fleurance een etappeplaats in de Tour de France, in de jaren '70 vond hier zelfs twee keer het Grand Départ plaats. Gerrie Knetemann en Didi Thurau wonnen hier ooit, fascinerend. Een dorpje van amper 6000 zielen, hoe dan? Een dorpje met een paar rotondes ook, waarna we buiten het centrum over de rivier Gers fietsen en vervolgens linksaf slaan. We beginnen hierna aan het 'heuvelachtige' deel van de rit, berg je maar. In de komende tien kilometer rijden we over een iets smallere en iets bochtigere weg naar Saint-Clar, onderweg komen we onder meer een klimmetje van drie kilometer aan 3% tegen, heel indrukwekkend. We fietsen momenteel even oostwaarts en krijgen hier met rugwind te maken, terwijl het terrein behoorlijk open is. Niet volledig open, ook genoeg bomen hier, maar soms ook een heel stuk waar er alleen maar akkers te vinden zijn. We draaien en keren hier wat meer en krijgen daardoor misschien soms een paar meter met wind schuin in de rug te maken, maar ik maak me eigenlijk niet teveel illusies. In het laatste stuk voor we na 74 kilometer Saint-Clar bereiken rijden we wel wat meer rechtdoor door een lege omgeving, waarna we in dit dorp op wat bochten en een rotonde botsen.



In Saint-Clar kun je het knoflookmuseum bezoeken, blijkbaar verbouwen ze in deze regio heel veel knoflook. Flink uit onze bek stinkend vervolgen we onze weg door het Franse platteland, alhoewel, helemaal plat is het ook weer niet. Buiten Saint-Clar gaat het een kilometer of vier aan 3% omhoog richting Marsac. We slaan rechtsaf een wat smallere weg in en die weg loopt een tijd omhoog. Deze weg loopt grotendeels door een bos, dus de wind vergeet ik voor nu even. Op de top van dit klimmetje is het heel even open, maar net zo snel rijden we weer naar de beschutting toe. Voorbij Marsac volgen we 20 kilometer dezelfde weg, een glooiende weg. Het gaat de komende 20 kilometer wat op en af, maar er zitten niet echt klimmetjes tussen die een andere toelichting te verdienen. De weg blijft relatief smal en relatief bochtig, terwijl we door allerlei dorpjes als Poupas en Lachapelle fietsen. Het terrein kent vooral veel bomen, maar soms komen we toch ook wat akkers tegen. Velden vol zonnebloemen ook, de Tour is nu pas écht begonnen. Voorbij Poupas is het even een paar kilometer volledig open terwijl de weg als een gek slingert, dat kan een mooie strook zijn voor wat waaiergeweld. Licht glooiend, ideaal terrein om de tegenstand kapot te rijden. Maarja, we rijden nu wel weer overwegend naar het noorden en dus is het grotendeels zijwind, als de weergoden de wind iets meer vanuit het zuiden laten komen krijgen we te maken met een topshow. Voorbij Lachapelle rijden we dan weer een bos in, het feest duurt nooit lang. Nouja, zo gaat dat de komende kilometers dus verder. Af en toe een kilometertje vol akkers, dan weer een kilometertje bos. Beetje op af, links, rechts, wel terrein waar je continu bij de pinken wil zijn. In de buurt van Bardigues rijden we langs het Château de Lamotte Bardigues, dat is een kasteel. Van Bardigues fietsen we naar Auvillar, een plaatsje gelegen aan de Garonne. Vlak voor we Auvillar bereiken gaat het een halve kilometer vrij serieus omhoog, daarna dalen we af richting het water. Een afdaling met wat bochten en in Auvillar zelf wat verkeersmeubilair, nog best irritant daardoor. Auvillar zelf is de moeite, het is zelfs een van de mooiste dorpjes van Frankrijk. Idyllisch gelegen aan het water, met een paar mooie gebouwen op de koop toe. Buiten het dorp rijden we over de Garonne, kicken bruggetje hier hoor. Aan de andere kant van het water komen we uit in Espalais, waar een rotonde ligt. Op die rotonde na gaat het een paar kilometer zo goed als rechtdoor over een brede en vlakke weg tot in Valence. Dat is niet dé Valence, de plaats in de Drôme waar Mark Cavendish vorig jaar nog een rit won, nee, dit is Valence-d'Agen, met 5000 inwoners en zonder Tourgeschiedenis. Deze Valence bereiken we na 105 kilometer.



De passage in Valence is lekker technisch, we komen in dit dorp 100 bochten tegen, 1000 vluchtheuvels en we rijden ook nog gedeeltelijk over steentjes. Wel een kicken fontein in het centrum, al weet ik niet of we daarom aan deze hectische tocht beginnen. Buiten het centrum komen de renners dan weer zes rotondes tegen, daarna verlaten ze Valence pas weer. Het peloton volgt meer dan 20 kilometer dezelfde weg, die simpelweg vlak is. Een brede weg, die we in noordoostelijke richting volgen. De wind komt nog steeds uit het westen in deze omgeving, met 18 km/u kan het net hard genoeg waaien om voor enig spektakel te zorgen. Wind toch een aantal kilometer schuin in de rug hier, terwijl het terrein behoorlijk open is. Niet de volle 20 kilometer, dat zeker niet, maar een groot deel van de tijd wel. Na de aanvangsfase is dit volgende mij de eerste keer dat het weer écht interessant gaat worden. Voorbij Valence, jongens. Al heb ik inmiddels een verzameling dode mussen uitgedeeld, daar lusten de honden geen brood van. De weg loopt vooral rechtdoor, steeds in noordoostelijke richting dus. Ja, voor deze fase zet ik me wel even recht. Al zie ik idealiter iets meer wind, volgens windy waait het hier juist wat minder hard en komt de wind wat meer uit het noordwesten. Dan gaat het feest alweer niet door, haha. Als we windy mogen geloven is het vooral tussen Fleurance en Valence te doen, maar in de praktijk zal het allemaal niets opleveren natuurlijk. Hoe dan ook, aan het eind van deze lange weg omgeven door akkers komen we uit in de buurt van Lauzerte. Hier laten we de doorgaande weg achter ons om te kunnen beginnen aan de Côte de la Cité médiévale de Lauzerte. De naam van die klim geeft al iets weg, vind ik. Twee kilometer gaat het omhoog aan 6,2% naar het middeleeuwse centrum van Lauzerte, het is een klimmetje van de vierde categorie. Áls we waaiers krijgen is dit wel zo'n heerlijk klimmetje om even het laatste dorre hout overboord te gooien, zonder waaiers is het een voetnoot. De weg omhoog is lekker bochtig en brengt ons naar het bastideplaatsje Lauzerte. Een van de mooiste dorpjes van Frankijk, als we die eindeloze lijst tenminste serieus nemen. Het dorp is het hart van de AOC Chasselas de Moissac en de productie van de meloenen van Quercy. Daarnaast is de streek bekend om zijn boomgaarden, zonnebloemen, maïs en lavendel. Oorspronkelijk was de heuvel van Lauzerte een gallisch oppidum. Op het einde van de 12e eeuw verkreeg de Raymond V, graaf van Toulouse, de heuvel. Hij begon met de bouw van een castelnau met 200 kavels voor woningen. Hey, een castelnau, dat komt me bekend voor. Nouja, de boel is sindsdien goed bewaard gebleven en dus kunnen we gaan genieten van wat mooie plaatjes. Na 136 kilometer bereiken we de top van de klim, op iets meer dan 50 kilometer van het eind.




De afdaling van deze middeleeuwse beklimming is net zo bochtig, en dus niet evident. Tegelijkertijd is het een ontzettend korte afdaling, twee keer knipperen met de ogen en we zijn beneden. Tien keer als je Raymond Kerckhoffs bent. Beneden komen we uit bij een rotonde, daar slaan we linksaf, even later slaan we rechtsaf en dan volgen de renners een dikke 12 kilometer dezelfde weg, die zo goed als vlak is. Qua terrein blijft het voorlopig hetzelfde verhaal, af en toe een stukje langs de bomen en dan weer eindeloze akkers. Maarja, naar het schijnt wat minder wind hier en de wind die er is staat steeds meer schuin tegen. Het gaat verder vooral rechtdoor over een brede weg, dus zijn we snel klaar met schrijven. Na een tijd komen we uit in het dorp Montcuq, tegen die tijd gaan we bijna beginnen aan de volgende klim van de dag. Twee kilometer later slaan we linksaf in Saint-Daunes en beginnen we aan de Côte de Saint-Daunès. Weer een klimmetje van de vierde categorie, ditmaal gaat het 1,6 kilometer aan 6,3% omhoog. Een wat smaller weggetje omhoog, eerst dwars door het dorp en dan buiten het dorp door het grote niets. Stukje aan 8% richting het eind, maar niet direct de lastigste klim ooit. Op ongeveer 35 kilometer van het eind bereiken we de top, er is hierna nog ruimte voor Fabio van Hummel om de aansluiting met het peloton weer te vinden. Na de klim volgt er overigens niet echt een afdaling, het loopt wel een paar meter naar beneden maar eigenlijk bevinden we ons op een plateau. De weg is een kilometer of drie vrij bochtig en wat smallig, maar dan slaan we rechtsaf en bereiken we een bredere weg, die ons rechtdoor naar Sauzat brengt. Het terrein was lang beschut, maar vlak voor de bocht naar rechts wordt het ineens weer open. Na die bocht naar rechts hebben we een aantal kilometer wind schuin in de rug, maar het zal ongetwijfeld niet hard genoeg waaien. In de buurt van Sauzet komen we een paar rotondes tegen, met een paar bochten erbij. Uiteindelijk slaan we rechtsaf en daarna verlaten we het plateau. Het was een paar kilometer zo goed als vlak, maar nu gaat er zeven kilometer gedaald worden tot in Saint-Vincent-Rive-d'Olt. Over een betrekkelijk smalle en niet al te best geasfalteerde weg gaat het door een bos omlaag naar de rivier de Lot. De weg is bochtig, maar in principe gaat het niet steil omlaag. We komen in die zeven kilometer ongeveer 160 meter lager uit, dat valt allemaal wel mee. Maar toch, een smalle weg in een bos met de nodige bochten, het tempo zal hier hoog liggen omdat de finish langzaam in beeld komt en dus kan het hier zomaar heel nerveus worden. Toch wel een beetje het probleem als je wil finishen in Cahors, om dat plaatsje te bereiken moet je nu eenmaal ergens omlaag. En liever wat verder van de finish dan in de laatste paar kilometer. Enfin, na 168 kilometer komen we uitin Saint-Vincent-Rive-d'Olt. Geen onaardig dorpje, wel een paar onaardige wegversmallingen hier.




Na de passage vol wegversmallingen in Saint-Vincent volgen we buiten het dorp vrij lang de loop van de Lot. Nog 20 kilometer tot de finish, even verderop bereiken we een bredere weg en die gaan we voorlopig volgen. De weg is een tijdje vlak, vrij recht en de wind blaast hier in de rug. Veel wijngaarden langs de Lot, en dus ook veel open terrein. Zonder veel moeite te doen bereiken we Douelle, op 13,5 kilometer van het eind. In dit dorpje wordt het even smaller, buiten het dorp wordt de weg weer breed. Maar dan stuiten we op het volgende probleem, buiten Douelle loopt de weg iets meer dan een halve kilometer vrij stevig omhoog, een laatste uitdaging voor de sprinters. Mooie omgeving ineens, we fietsen langs een stel fraaie rotswanden, de Lot heeft ook z'n best gedaan om er wat moois van te maken. Na dit klimmetje loopt het nog even wat verder vals plat omhoog, maar het wordt vanzelf weer vlak. We zetten koers naar Pradines, waar we op negen kilometer van het eind passeren. Wel wat bochten onderweg, maar misschien zijn de lange vluchtheuvels in Pradines een groter probleem. In Pradines komen we even verderop een tweetal rotondes tegen, de renners mogen vast warmdraaien voor het slot van de rit. Bij de tweede rotonde gaat het naar rechts en dan rijden we over een licht bochtige en minimaal glooiende weg naar Cahors toe. Tot op vijf kilometer van de finish valt de route wel mee, maar tussen vijf en vier kilometer van het eind komen we liefst vijf rotondes tegen. Vijf rotondes in één kilometer, lol. Bovendien zit er hier continu een vluchtheuvel in het midden, de weg wordt dus in tweeën gesplits en een stuk smaller. Bijzondere finale, volgens mij houdt Thierry geen rekening met een sprint. Na al die rotondes kort achter elkaar rijden we wel even een halve kilometer rechtdoor, maar dan komen we alweer de volgende rotondes tegen. Bij de eerste rotonde gaan we naar links, we rijden over de Lot en slaan aan de andere kant van het water bij de volgende rotonde rechtsaf. Na deze bocht gaat het quasi rechtdoor tot op ongeveer twee kilometer van het eind. Ter hoogte van het lokale hoogtepunt, de Pont Valentré, volgt er na wat flauw bochtenwerk ineens een bocht naar rechts, en dan meteen een bocht naar links. We gaan rechtdoor bij de volgende rotonde en rijden vervolgens eventjes langs de rivier, met een mooi uitzicht op de rotswanden. De Lot meandert hier alleen nogal, dus blijft het niet lang recht. We volgen het water en slaan linksaf. Dan rijden we behoorlijk rechtdoor de laatste kilometer tegemoet, een kilometer die een bochtige aanvang kent. Linksaf, en dan nog eens scherp linksaf. Nu begint de weg omhoog te lopen, het wordt geen vlakke sprint. In de slotkilometer komen we 25 meter hoger uit, een sprint vals plat omhoog derhalve. Al zegt Thierry dat het aan 5 à 6% omhoog gaat. Dat lijkt me niet te kloppen, zoals bijna alle teksten van Gouvenou nergens op slaan. Veloviewer houdt het op een meter of 700 aan 3,3%, nouja, daar kan ik dan eerder akkoord mee gaan. Een lastige finale, als het een sprint wordt dan sowieso een ongewone. Wat flauw bochtenwerk in de laatste 700 meter, maar in principe gaat het toch aardig rechtdoor omhoog over een brede weg. Alle machtsspurters verzamelen. Of de vluchters.



Finishen doen we in Cahors, de hoofdstad van het departement Lot. In Cahors wonen net iets minder dan 20.000 mensen, die we Cadurciens noemen. De stad ligt in een meander van de rivier de Lot en is bijna volledig omgeven door water. De ligging is uniek: op een gelijke afstand van de Atlantische Oceaan, de Middellandse Zee en de Pyreneeën. Dat is wel een kicken feitje, vind ik. Tegenwoordig is de stad vooral bekend als toeristische trekpleister en als het centrum van de beroemde AOC-wijn Cahors. Dat vermoeden had ik al na het zien van al die wijngaarden. Het is het oudste wijngebied van dit land. Het druivenras dat het meest wordt gebruikt is de Côt, internationaal beter bekend als Malbec en ook wel (blauwe) Auxerois of Cahors-druif genoemd. Daarnaast worden ook de rassen Merlot en Tannat gebruikt. Doordat de gebruikte druif veel tannine en kleurstof bevat, en door condities van de bodemgesteldheid en het microklimaat (terroir), levert dit een diep donkerrode wijn op die bijna zwart lijkt. Hierom wordt het ook wel zwarte wijn (Frans: Vin noir) genoemd. Het zijn robuuste wijnen. De Romeinen zijn hier ooit geweest en lieten een aantal bouwwerken achter, maar die werden dan weer gesloopt door de Vandalen. Zal je altijd zien. Toch schijnen er nog wel wat restanten te vinden te zijn, een stukje van de thermen en het amfitheater bijvoorbeeld. In de eeuwen daarna werden er wel wat nieuwe bouwwerken opgetrokken, terwijl de stad zich vooral specialiseerde in de handel. Niet op een sympathieke manier, in het Frans staat het woord cahorsin nog voor een woekeraar. Al hebben ze in Cahors nu dan weer een woekerprijs betaald om de Tour binnen te halen. Een stad van handelaars en bankiers, daardoor een rijke stad. Dat leverde een aantal fraaie bouwwerken op, een aantal zijn nog te aanschouwen. We denken dan vooral aan de Pont Valentré, een schoolvoorbeeld van een middeleeuwse vestingbrug. Een brug met torens en al, bedoeld om de toegang tot de stad te verdedigen. De oude binnenstad van Cahors is voor een groot deel bewaard gebleven en daar kom je onder meer de lokale kathedraal tegen. De cathédrale Saint-Étienne is een monumentaal bouwwerk, opgebouwd uit diverse onderdelen uit verschillende tijdperken. Staat zelfs op de werelderfgoedlijst van UNESCO, jemig. Er is het musée Henri Martin, naar de gelijknamige schilder die in deze omgeving overleed. Cahors heeft verder nog veel meer leuke gebouwtjes, maar dat moet je zelf maar even opzoeken. De Tour de France was twee keer eerder in Cahors, bij het debuut in 1994 zelfs twee dagen achter elkaar. De tiende rit van die Tour eindigde in Cahors, het zou een zege opleveren voor Jacky Durand na een dag in de vlucht. Een dag later reed men van Cahors naar Hautacam, dat doen we nu in zekere zin andersom. Daarna keerde de Tour in 2007 terug naar de start, voor een rit van 211 kilometer naar Angoulême. Deze rit werd ook een prooi voor de vluchters, Sandy Casar wist onder meer Axel Merckx en Michael Boogerd af te troeven. Dat was de dag nadat Rasmussen uit de Tour was gezet, Boogerd probeerde de meubelen te redden maar slaagde niet in zijn opzet. Daarna reden we in de Tour van 2012 nog eens door deze stad waaruit Laurent Roux afkomstig is. Castorama, TVM, Casino, Jean Delatour, dat zijn de namen. Toch tien zeges als prof, je zou voor minder. Ook Fabien Galthié komt uit Cahors, hij is blijkbaar de bondscoach van de Franse rugbyploeg. Mag hij mooi Antoine Dupont uit startplaats Castelnau-Magnoac selecteren, is de cirkel helemaal rond.



Ik heb het weerbericht doorheen de voorbeschouwing al een beetje doorgenomen. Het gaat waaien in Frankrijk, maar de wind komt grotendeels uit het westen en we fietsen naar het noorden. Wind in de zij, of een beetje schuin tegen. Eerder wind uit een noordwestelijke richting dan zuidwestelijk, dus moet ik nog maar afwachten of we echt met waaiers te maken krijgen. In principe is er doorheen de rit genoeg open terrein te vinden, daar ligt het niet aan. Het begin gaat sowieso interessant zijn, daarna moeten we denk ik wachten tot de omgeving van Fleurance, na 62 kilometer, voor eventueel nieuw waaiergeweld. Voorbij Valence d'Agen draaien we steeds meer de goede kant op en is er steeds meer kans op wind schuin in de rug, maar dan neemt de kracht van de wind juist af. Een windsnelheid van 18 km/u kan natuurlijk genoeg zijn, maar dan heb je toch liever de 20+ van de regio Auch. Tegen de tijd dat we de heuveltjes beklimmen kan het ook leuk worden, maar het kan ook best wel weer een flopshow worden. In de laatste paar kilometer hoef je in ieder geval nergens meer op te hopen, voorbij Sauzet is de potentie wel zo'n beetje verdwenen. Hoe dan ook, doorheen de dag kansen genoeg. Als de wind nog een beetje naar het zuidwesten draait zou dat heel mooi zijn, nog een beetje sterker, en dan wordt het sowieso leuk. Als we de wind buiten beschouwing laten kunnen we opmerken dat het sowieso een warme dag wordt, 26 graden aan de start maar doodleuk 32 graden aan de finish in Cahors. Dat wordt weer afzien, er zit zelfs geen verfrissende regenbui in voor de renners. Of we vandaag dan eindelijk geconfronteerd gaan worden met waaiers valt te zien vanaf 13:05. Dan gaat de rit van start, al knopen we er nog wel een bijzonder korte neutralisatie van vijf minuten aan vast. De NOS en Sporza gaan om 14:10 live, missen ze wellicht mooi een uur vol waaierspektakel. We zijn aangewezen op de broddelwerken van Jan en Bobbie, Eurosport 1 is er zoals te doen gebruikelijk wel meteen live bij vanuit het vertrek. De aankomst wordt verwacht tussen 17:16 en 17:39.



De laatste vlakke rit van de Tour (de Champs-Élysées tellen we niet mee) is de laatste jaren steevast een prooi voor de vluchters. Parijs is inmiddels niet meer zo ver weg en de renners zijn moe. Ploegen zijn gedecimeerd, sprinters kapot, etc. Dat zorgde er vorig jaar voor dat we onderweg naar Libourne een grote kopgroep zagen ontstaan. Die zouden de buit verdelen. Ene Matej Mohoric won en snoerde ons de mond. Waar ben je nu, Matej? Een jaar eerder werkten we voor de tijdrit en de slotrit nog een semivlakke rit af richting Champagnole, ook toen hadden de sprinters er totaal geen zin in. Soren Kragh Andersen won vanuit de vlucht. Zo'n vlakke rit aan het eind van de Tour hoeft dus niet direct te eindigen in een sprint. Het hangt van de frisheid van de sprinters en hun ploegen af. En ook wel van het aantal sprintkansen, denk ik. Dit jaar zijn er maar weinig sprintkansen geweest, dus lijkt het me wel zo te zijn dat de motivatie om te sprinten nu hoger is. Ewan en Jakobsen hebben zich niet voor niets over de bergen gehesen, dat moet iets opleveren en als het even kan meer dan alleen een sprintje op de Champs. Vanwege het geringe aantal kansen voor de sprinters deze Tour verwacht ik dat we afwijken van het patroon van de vorige jaren. De controle zal er nu wel zijn, ondanks het feit dat het een vrij lange rit is moet de boel hier toch aardig te controleren zijn. Hangt natuurlijk ook wel af van de wind, als we daadwerkelijk met waaiers te maken krijgen kan ieder verhaal meteen de prullenbak in. Maarja, waaiers, in de Tour? De hele dag lang? Nee, zoveel geluk hebben we niet. Ik denk dat de wind net niet goed genoeg staat, net niet hard genoeg waait en dat er dus wat dat betreft weinig gaat gebeuren. Een ploeg als Alpecin gaat weer alles op alles zetten om een zo lullig mogelijk groepje weg te laten rijden, waarna we aan het eind van de dag gaan sprinten. De kleppers als Ganna en Küng zullen zich ook wel sparen met het oog op de tijdrit, zou je eventueel misschien wel verwachten. Nee joh, groepje met een paar debielen van Cofidis en B&B, die lekker op tijd inrekenen en dan lekker sprinten.
1. Philipsen. Heeft nu de smaak te pakken. En ik wil niet dat Wereldwonder Wout alles wint.
2. Van Aert. Doe in het restant van de Tour maar iedere keer een tweede plaats, dat lijkt me meer dan genoeg. Eikel.
3. Ewan. Na zijn val had ik niet veel meer van hem verwacht, maar hij ging in de bergen best vlotjes omhoog. Dan valt het met die blessures wel mee en kan hij gewoon gaan meesprinten. Waarbij ik een derde plaats wel meer dan genoeg vind, dichterbij moet hij niet komen.
4. Pedersen. Zo'n sprintje heuvelop moet hem wel liggen.
5. Van Poppel. Duidelijk de snelste Nederlandse sprinter.

quote:

Op vrijdag 22 juli 2022 09:52 schreef Blik het volgende:
Sporza website gaat ondertussen full-on loco op van Aert, de bovenste 7 artikelen zijn achteraanvolgens:

• Wout van Aert imponeert op Hautacam
• Nico Mattan gaat los in Vive le Velo: "Bouw een ploeg om van Aert en hij wint de Tour"
• Kan van Aert ooit meedoen om eindwinst? "Als hij voor zichzelf reed stond hij nu al op het podium"
• Renaat en josé bespreken hoogdag JV in 5 hoogtepunten: "Wat van Aert deed heb ik in 50 jaar niet gezien"
• Nu nog 3 zeges voor Wout? Hij heeft al veel gegeven, 2 zou al mooi zijn
• Vingegaard legt zijn gele trui in definitieve plooi en pakt ook bolletjes, van Aert weer fabelachtig
• Vingegaard dankt ploegmaats na cruciale dag: "Niet te geloven wat van Aert deed op Hautacam"

Niet te geloven wat Van Aert deed op Hautacam, nou, inderdaad.