Chaos op Schiphol #10 - Betaald voorkruipen

quote:

Op vrijdag 15 juli 2022 22:50 schreef Tjacka het volgende:
ik moet 12 augustus naar Helsinki

ik zweet peentjes

quote:

Op vrijdag 15 juli 2022 19:59 schreef Ericr het volgende:
https://www.schiphol.nl/n(...)-voor-je-vlucht-naar

Volgens Schiphol controleren ze op die 4 uur voor vertrek. Vraag het me toch af. Zelf geen controle meegemaakt en in de TUI rij stonden zeker reizigers die een stuk later vlogen. TUI had zelf medewerkers rondlopen die bestemmingen noemden waarbij het vertrek binnen 3 a 4 uur plaats vond. Genoeg passagiers die op geen van die bestemmingen reageerden.

quote:

Op vrijdag 15 juli 2022 23:34 schreef Stoorzendert het volgende:

[..]
Omdat iemand op z'n vlucht wacht?! Lol! dan heb je wel een erg kort lontje...

quote:

Op zaterdag 16 juli 2022 08:02 schreef DX11 het volgende:

[..]
Nee omdat aanslagplegers graag zo veel mogelijk mensen tegelijk mee pakken.

En er zijn nu heel veel mensen op weinig afstand.

En de beveiligers zijn bezig met koffers scannen en daardoor zijn er misschien minder beveiligers aanwezig om terroristen te herkennen?

Ik vind het niet een hele gekke gedachte dat de kans nu groter is.

quote:

72 uur op Schiphol: blije, verveelde, geïrriteerde, relaxte, verdrietige, zoekende en boze mensen

Van zondagskind tot zorgenkind. In korte tijd is het imago van Schiphol ingestort. Onze verslaggevers waren in het eerste weekend van de zomervakantie 72 uur lang op de luchthaven en pakten ook zelf het vliegtuig. Drie dagen vol chaos en drukte.

quote:

72 uur op Schiphol: blije, verveelde, geïrriteerde, relaxte, verdrietige, zoekende en boze mensen
REPORTAGE/MET VIDEOVan zondagskind tot zorgenkind. In korte tijd is het imago van Schiphol ingestort. Onze verslaggevers waren in het eerste weekend van de zomervakantie 72 uur lang op de luchthaven en pakten ook zelf het vliegtuig. Drie dagen vol chaos en drukte.

Onze verslaggevers > 16 jul. 2022 Laatste update: 08:40
Vrijdag 8 juli
00.09, La Place, Schiphol Plaza
Het is iets over twaalven als de blonde kassamedewerker van La Place met verse ciabatta’s met roomkaas komt aangelopen bij de vitrine. Of ze die alvast klaarlegt voor morgenvroeg? Nee, is het antwoord, want de broodjeszaak is de hele nacht open, vertelt ze. Die ciabatta’s zullen vannacht al wel verkocht zijn. ,,En in de morgen ontploft het pas echt.’’

Schiphol voelt anders dan een paar jaar geleden. Het is nu meer als een busstation in Zuid-Amerika op een verkeerd tijdstip

Reiziger Liz Wolthuis
Ze wijst naar de ingang van treinspoor 1 en 2. ,,De rij stond vandaag tot daar. Dan val je wel om hoor aan het einde van de dag.’’ Of ze dan geen collega’s heeft? ,,Ik ben de enige met een kassadiploma.’’ Hoe gaat ze dat een hele zomer volhouden? ,,Ik heb er wel zin in hoor. Zou alleen meer betaald moeten krijgen, maar de fooi is goed.’’

8 juli, vrijdagnacht op Schiphol, de dag dat voor het middelste deel van Nederland de schoolvakanties beginnen. Het wordt een spannende zomer voor de zo geplaagde luchthaven, vroeger toch de nationale trots van Nederland, een knooppunt voor reizigers over de hele wereld. Maar door personeelstekorten na corona is het betrouwbare vliegveld opeens een plek vol onzekerheden geworden, met chaotische taferelen tot gevolg: stakingen, witte tenten voor de deur, gemiste vluchten, gecancelde vluchten en bergen met niet meegestuurde koffers dreigen de zomer van Schiphol te gaan symboliseren.

De reizigers staan tot ver buiten de vertrekhal in de rij.
De reizigers staan tot ver buiten de vertrekhal in de rij. © Pim Ras
Gaan de mensen hun vlucht halen? Die vraag leeft hier in de grote centrale hal met La Place en Burger King. Ze zijn vroeg gekomen, overnachten op Schiphol, want je weet nooit hoe lang de rijen zullen zijn. Luister naar de familie Wolthuis, op weg naar Sint Maarten. Ze vliegen pas om 09.30 uur, maar hebben iets na twaalven in de nacht al plaatsgenomen op bankjes met blikjes Heineken en ijsthee.

Moeder Liz wijst naar de omgeving: ,,Schiphol voelt anders dan een paar jaar geleden. Het is nu meer als een busstation in Zuid-Amerika op een verkeerd tijdstip. Een aantal wc’s is dicht, je ziet nauwelijks beveiliging.’’

Ze hebben dit bankje gevonden, en ze zien wel hoe ze de nacht doorkomen. ,,Weet jij een fijne plek om te slapen?’’, wil Liz weten. ,,De meeste bankjes hebben leuningen waardoor je niet fijn kunt liggen.’’

Die enorme luchthaven, helemaal uitgestorven, zich voorbereidend op een nieuwe hausse aan passagiers. Zou dat het nachtelijke Schiphol zijn? Niets is minder waar, want Schiphol van de nacht, is vandaag niet veel anders dan het Schiphol van overdag.

Rond twee uur sluiten honderden mensen aan in de rij bij de incheckbalies. Het is druk, zeggen ze tegen elkaar. En wat zijn ze blij dat ze zo vroeg van huis zijn vertrokken.

Bij de afdeling afwijkende bagage zegt een medewerker: ,,Tijdens corona zag ik hier op dit tijdstip één mens lopen, moet je nu eens kijken.’’ Hij weet wel, waar het is misgegaan: ,,Ze hebben veel te laat mensen aangenomen. Bij de bagage is het dra-ma. Ik heb mensen horen zeggen: pak maar gewoon een tas, dan heb je tenminste iets.’’

Zijn collega van de kofferservice loopt rond met grote wagens met koffers erop. ,,Zijn er veel zeg, man, man. Heb pijn aan m’n rug, na de zomer snel terug naar het hbo, ik wil de autotechniek in. Maar voor nu is het doorstrijden.’’

Het grondpersoneel op Schiphol werkt meestal niet voor de luchthaven zelf, maar voor tal van andere bedrijven die bijvoorbeeld de bagageafhandeling en beveiliging verzorgen. Ze lopen rond in paarse en blauwe polo’s. Zijn met velen en werken hard, ook al is het midden in de nacht.

Een spierbonk van de beveiliging begint zijn werkdag over een half uur, hij drinkt nog snel zijn eiwitshake. ,,Negen van de tien mensen, snappen het allemaal wel. Dat we echt met te weinig mensen zijn, en dat ze daarom langer moeten wachten. Maar er zijn altijd mensen die agressief doen.”

,,We doen wat we kunnen’’, zegt een collega van hem. Maar zelfs in de nacht zijn er rijen, de wachttijd bij het inchecken loopt op en de zig-zag rij voor security komt rond drie uur bijna tot aan de vertrekhal.

Nou, dan wacht je drie kwartier langer. Dat stelt op een mensenle­ven toch helemaal niks voor?

Reiziger Michelle Jansen
Na de tassencontrole, het duurt bijna een uur, stap je in een andere wereld. De winkeltjes zijn open, er worden inkopen gedaan, mensen zoeken naar een slaapplek, een stopcontact voor hun telefoon.

Michelle (22) en Letty Jansen (56) gaan naar Sheffield om de Oranjeleeuwinnen op het EK aan te moedigen. Vrouwenvoetbal verbindt moeder en dochter. Juliet Verkerk (19) en Tycho van de Ham (21) gaan samen voor het eerst naar Griekenland. De meiden van het Amsterdamse dispuut Drift zijn op weg naar Thessaloniki om te feesten.

Schiphol niet langer de nationale trots? Deze reizigers hebben de rijen getrotseerd en doen niet al te moeilijk. Michelle Jansen zit straks bij de Oranjeleeuwinnen op de tribune. ,,Nou, dan wacht je drie kwartier langer. Dat stelt op een mensenleven toch helemaal niks voor?’’

07.15, bij de Koninklijke Marechaussee
Paniek, paspoort kwijt! We hebben een ticket gekocht met bestemming Sardinië, dus binnen de Europese Unie. Maar is het wel verstandig om naar het buitenland te vertrekken zonder geldige identificatie? ,,Als u geen paspoort hebt dan kunt u niet mee vliegen, vrees ik...” zegt iemand van de Koninklijke Marechaussee. Maar bij de servicebalie van Transavia klinkt een ander verhaal. ,,Je mag mee op eigen risico. Je hoeft dat nergens te laten zien, alleen als er een spontane controle is. Maar door het personeelstekort en de drukte doen ze die controle nauwelijks nog.’’

De tekst gaat verder na de infografiek.

08.30, naar de vertrekhallen
De luchthaven adviseert het al weken: ‘Kom op zijn vroegst 4 uur voor je vlucht pas naar Schiphol’. Dus bij de roltrappen en liften wordt je vertrekuur gecheckt. ,,Heel onlogisch”, zegt een jonge KLM-medewerker, want bij de trappen en zijdeuren kan iedereen ongecontroleerd doorlopen.

08.44, incheckbalie 4
Behalve Sardinië doen we nog een steekproef. En geven meteen toe: er zijn reizigers beter voorbereid op reis gegaan. Een ticket kopen op een obscure site (eDreams.com, serieus?); vliegen met een maatschappij waar je nog nooit van hebt gehoord en waarmee je niet online kan inchecken (AlbaStar, zoek maar op): het verdient allemaal niet de schoonheidsprijs. En nee, twee uur voor vertrek van je vlucht (naar Palma de Mallorca, 10.45) op Schiphol arriveren is in het huidige tijdsgewricht misschien ook niet het allerbeste idee.

Maar hee, zulke reizigers heb je ook, en het is een interessant experiment: kun je met zo’n belabberd aanlooptraject je vlucht halen? Echt gunstig zijn de voortekenen niet. Vanaf de rolbaan die reizigers vanuit de centrale hal richting vertrekhal 1 voert, wemelt het van de mensen, werkelijk overal. Sommige mensen sluiten daar netjes achteraan, anderen lopen er gewoon maar langs. Wij ook.

Zo belanden we bij Check-in 4. Heel veel mensen staan hier niet in de rij, dat is het goede nieuws, maar slecht nieuws is er ook: achter de balies is de bezetting beroerd. Het is bovendien volkomen duister waar de mensen van Albastar zitten. Op één scherm staat wel de reis naar Palma aangekondigd, maar op de stoel daaronder zit niemand. Snelle rekensom: als het zo doorgaat, staan we hier tot kwart over elf. Dan is de vlucht dus al vertrokken voordat de security-rij is bereikt. Hmm.

De tekst gaat verder onder de foto.

Hé, daar heb je oud-presentator Henny Huisman op de priority lane. Mogen wij dat ook? ‘Nee, helaas, we doen niet aan shortcuts’, zegt een dame gedecideerd
Hé, daar heb je oud-presentator Henny Huisman op de priority lane. Mogen wij dat ook? ‘Nee, helaas, we doen niet aan shortcuts’, zegt een dame gedecideerd © Sander van Mersbergen
Na een dik uur komt een medewerker in een neutraal donkerblauw uniform langs de rij stiefelen. ,,Palma, iemand?” Ja! ,,Loop maar door, om de rij heen, naar balie 1.” Binnen een minuut is de boardingpass binnen. Nog een uur tot vertrek, het kan nog! De situatie in de vertrekhal is vrij onoverzichtelijk: overal staan mensen, niet duidelijk is waar de rij voor de pascontrole en security begint. Er zijn gelukkig veel mensen om de weg te wijzen, gehuld in Schiphol-tenue beantwoorden ze geduldig alle vragen. Wat niet helpt is dat een van hen ons precies de verkeerde kant opstuurt. Eenmaal in de buurt van de pascontrole is een dame mild. Ze kijkt even bedenkelijk, maar maakt het wachtrijelastiek los. Weer een flinke rij omzeild.

Boven volgt de ontnuchtering. Het staat bomvol. Rijen, rijen, rijen, voetje voor voetje gaat iedereen vooruit. Het wordt kielekiele. Voordringen? Nee. Hé, daar heb je oud-presentator Henny Huisman op de priority lane. Mogen wij dat ook? ,,Nee, helaas, we doen niet aan shortcuts”, zegt een dame gedecideerd.

Er zit niets anders op dan koel te blijven, iets waar iedereen hier bijzonder goed in slaagt. Maar de tijdsvoorspelling blijkt accuraat. Tijdig is onze gate in zicht. De les: ook met een matige voorbereiding hoef je niet te wanhopen, mits je tegen wat spanning kan.

10.00, Schiphol Plaza
Nee, Schiphol staat niet bekend als een plek van de liefde, maar toch explodeert de dating-app Grindr van een van onze verslaggevers. De kandidaten voor een vluggertje blijken dicht in de buurt. ‘Er staat een afstand van vijf meter tussen jou en mij’, schrijft een douanier die tijdens zijn pauze wel zin heeft in een ander verzetje dan een kopje koffie. ‘Je zit dus al bijna op me. Niet dat ik dat ik dat erg zou vinden hoor.’ Een Amerikaanse toerist toont ook interesse. ‘Na de controles eens samenkomen? Vliegveld staat nog op de bucketlist.’ Een ander laat er al helemaal geen gras over groeien. ‘Nog een blowjob voor je vertrekt?’

12.45, bagagehal
Met een vorsende frons op haar voorhoofd loopt Irene Pieters langs de eindeloze rijen en stapels koffers die zijn uitgestald en opgestapeld langs de wanden van de bagagehal. ,,Net zag ik een koffer die exact op de mijne lijkt”, zegt de Zuid-Afrikaanse. ,,Maar de informatie op het etiket dat de bagage-afhandelaars eraan hebben gehangen, klopt niet met mijn reis. Ik ga zo toch maar even vragen of ik in de koffer mag kijken. Ik zie binnen één seconde of het de mijne is.”

Zoals Pieters lopen er hier zovelen: allemaal hopen ze ergens tussen de koffers – misschien wel duizenden – die van hen te vinden. Al deze mensen hebben hun eigen verhaal. Zoals Jasper, een Nederlander die met partner en kinderen in Maleisië woont, en voor de vakantie terugkwam naar hier. Al dagen zijn alle vijf de koffers zoek. ,,Niemand kan me vertellen waar ze zijn, mailen en bellen heeft geen zin, dus ik ben zelf maar hierheen gereden. Wie weet staan ze ertussen. Al onze spullen zitten daarin, we blijven vijf weken hier. Als ik ze hier niet vind, rijd ik door naar Frankfurt, daar zijn we overgestapt. Je moet wat, nietwaar?”

Irene zoekt naar haar bagage.
Irene zoekt naar haar bagage. © Sander van Mersbergen
Ook het verhaal van Irene Pieters zelf is bijzonder: de Zuid-Afrikaanse vloog via Dublin hierheen, ze bezoekt Nederland voor een bruiloft. ,,Die is morgen. In de koffer zitten de jurk die ik wil dragen en de cadeautjes voor het bruidspaar. Ik hoorde dat er zondag toen we arriveerden geen personeel was om het vliegtuig te lossen. Het toestel moest dezelfde dag weer terug naar Ierland, alle koffers zijn dus gewoon weer mee teruggevlogen.”

Vijf dagen al doet ze het met de basics die in haar handbagage zitten. ,,Nu zou mijn koffer ergens hier moeten zijn, maar waar? Geen idee.”

Naar de koffers die hier in de hal staan, kijkt niemand echt om. Ze moeten door de bagageafhandelaars worden geregistreerd en verder afgehandeld, maar die hebben veel te weinig personeel. Met hun adreslabels en bagage-etiketten vertelt elke koffer een verhaal. Walter Medina uit het Amerikaanse Orlando mist een hard-rood exemplaar. Jimmy Bitton uit Ontario, Canada wacht op een roze koffer, Frederik Waldstein uit Malta op een zwarte. Voor een zekere Chinees in Guangzhou staan drie gesealde pakketten klaar, toch alweer een paar weken.

De mensen die je aan de lijn krijgt weten van niks. Ze zijn met veel te weinig. Ze zijn heel aardig, maar ze kunnen eigenlijk niks voor je doen

Reiziger Steve
Ook is er iemand die sinds 25 juni zijn gitaar mist, en is er ergens een baby die het sinds 28 juni zonder Maxi Cosi moet zien te stellen. Vele tientallen ouders hebben geen buggy meer voor hun kleine kindje – die ligt namelijk hier. Op één plek zijn ze netjes opgestapeld in een rolcontainer, elders zijn ze zomaar op een hoop geflikkerd.

Ook Steve, een Canadese Belg, vreesde even dat zijn koffer datzelfde lot zou treffen. ,,Ik ben eergisteren aangekomen vanuit Toronto, en heb zes uur op mijn koffer gewacht. Maar er kwam niks. Toen ben ik maar op de trein naar Brussel gestapt.”

De afgelopen dagen belde hij met Swissport, het bedrijf dat zijn koffer had moeten verwerken. ,,Echt ongelooflijk, hoe dat gaat. De mensen die je aan de lijn krijgt weten van niks. Ze zijn met veel te weinig en worden niet aangestuurd. Ze zijn heel aardig, maar ze kunnen eigenlijk niks voor je doen.”

Wonder boven wonder kreeg hij gisteren iemand aan de lijn die zijn koffer had gelokaliseerd. Die bleek nagestuurd te zijn vanuit Toronto, in dat geval kon Schiphol er niks aan doen. Dus pakte Steve vanochtend de trein weer vanuit Brussel (‘Kost toch weer tientallen euro’s, maar ach, er zijn ergere dingen’). En kijk eens: daar komt een medewerker met zijn koffer naar buiten. Steve rent op haar af, en geeft haar een dikke knuffel.

Al die koffers overal. Als we het personeel ernaar vragen zeggen ze: dit is het topje van de ijsberg.

Schuifelen in de rij.
Schuifelen in de rij. © Pim Ras
17.08, vertrekhal 3, voorzijde
De witte tenten, waar aan het begin van de middag nog lange rijen stonden, zijn leeg, in de vertrekhallen hebben twee marechaussees alle tijd voor een praatje, de meeste reizigers ogen ontspannen.

Lindsay (36) en Yussel (38) – met dochter Zoë (7) en oma Wilma (66) op weg naar Ibiza met Corendon-vlucht CD517 – hebben een marge van 4 uur aangehouden. Yussel: ,,En het ziet ernaar uit dat we onze vlucht ruimschoots halen.” Heel relaxed was de opmaat naar de vakantie niet. Lindsay: ,,We waren twee weken terug nog heel bang voor een annulering. En hebben nog geprobeerd om te boeken naar Rotterdam.” Nu? Nu vrezen ze vooral dat hun twee koffers – zwart en groen – in dat beruchte zwarte gat verdwijnen. Yussel heeft er thuis iets op bedacht: ‘airtags’, gps-trackers, tussen de kleren. ,,Dan kan je tenminste altijd zien waar je bagage is.”

Volgens een medewerker in roze hesje valt de wachttijd bij security inmiddels ‘reuze mee’. ,,Ik schat: 20 à 25 minuten, echt niet meer.’’ De medewerker hoort bij de roze ‘flamingo’s’; een groep van zo’n 150 tot 200 mensen die normaal op kantoor werken en deze zomer op de luchthaven bijspringen. ,,Ik offer ook één vrije dag per week op, en ja, daar krijg ik voor betaald, maar ik stond hier ook als ik er niks voor kreeg.’’

De medewerker windt zich enorm op over alle negatieve publiciteit, ‘zó onterecht’. Met veel nadruk: ,,Schiphol is nog altijd een prachtige luchthaven, waar zoveel goed gaat, waar goede mensen werken, waar zoveel vluchten wel op tijd vertrekken, maar mensen zijn zo snel ontevreden. Als er één papiertje op de wc-vloer ligt, klagen ze al.’’ En, oké, er gíng behoorlijk wat mis, maar dat is dus niet de schuld van Schiphol. ,,De problemen liggen bij de andere bedrijven. Het personeelsgebrek bij security? Mij valt vooral op dat er na een weekend waarin er veel festivals zijn, heel veel security opééns ziek is. En dan is er het personeelstekort bij de incheckbalies en bij de bagage. Maar dat zijn dus allemaal geen Schiphol-werknemers.’’

De oplossing? Het écht belangrijke werk moet weer in handen van Schiphol komen. ,,Dat moet je niet uitbesteden.’’ Een beter boegbeeld zou ook helpen. ,,Van mij had Dick Benschop allang mogen opstappen. Hij kan het verhaal gewoon niet vertellen. Wij, het personeel, zijn nog steeds trots dat wij hier werken en dat is ook de reden dat we bijspringen. Het gaat om ónze reputatie.’’ En ja, het Schiphol-personeel vindt het ‘verschrikkelijk’ dat reizigers vluchten missen. ,,Maar mensen moeten begrijpen dat ze het nog lastiger maken als ze meer dan vier uur van tevoren komen. Ze kunnen dan niet eens inchecken en blokkeren de route voor andere reizigers.” Passagiers mogen altijd een vinger opsteken als ze dreigen hun vlucht te missen. ,,Ik help ze. Mijn collega’s doen dat ook.”

20.03, vertrekhal 2
,,Nou! Kijk eens, helemaal leeg.” Anna (45) reageert verrukt als ze de roltrap afstapt. Ze is, samen met man Jorik (45) en dochter Alyssa (15) op, jawel, ‘voorverkenning’. Ze wonen in Groningen, slapen een nacht in het Hilton bij de luchthaven, en checken morgen om 08.10 in voor een vlucht naar Curaçao. ,,We wilden, na al die horrorverhalen, van tevoren even kijken of het echt zo erg is als we op het nieuws zagen. De voorpret voor deze vakantie is echt minder groot hoor. Dit geeft zoveel stress.”

De kinderen in de rij worden beziggehouden.
De kinderen in de rij worden beziggehouden. © Pim Ras
20.16, vertrekhal 1
Een van de ‘passenger assistants’ met geel hesje houdt een ronkend praatje over zijn niet al te inspannende baantje; het wegbonjouren van reizigers die te vroeg komen. ,,Ik was eerst fruitverkoper maar ben een paar weken geleden dit gaan doen; het is makkelijk en betaalt écht goed, weet je. Per uur: 12,50, daar nog 5,75 bij, daar een toeslag van 30 procent op, ’s avonds 60 procent en ’s nachts 190. Ze zoeken nog mensen, wacht, ik geef je de naam van de site van het uitzendbureau.”

22.47, vertrekhal 1
Op twee stoelen in de leegte: Petra (51) en Robert (52) uit Groningen. Ook zij zijn extra, éxtra vroeg gekomen na ‘alle tv-beelden van lange rijen’. Hun vlucht via Milaan naar Bari in het zuiden van Italië vertrekt pas om 07.00. Petra: ,,Maar we zijn maar vroeg in de trein gestapt omdat we niet wisten wat we konden verwachten.” Wat het stel wel weet: volgend jaar géén vliegvakantie meer. ,,Alle wachttijd meegerekend, hadden we net zo goed naar Italië kunnen rijden.”

Zaterdag 9 juli
00.01, vertrekhal 1
Het weekend van de verwachte chaos begint met... zalige rust. In de vertrekhal waar over vier uur de eerste vlucht van het weekend naar Mykonos vertrekt, is zowat niemand. Alleen wat vroege reizigers scharrelen rond. Voor de zekerheid zijn ze er al.

Zo chaotisch als dit jaar heb ik het niet meegemaakt. Kijk, die tenten

Taxichauffeur Joop
,,Vanaf twee uur of zo, loopt het helemaal vol”, zegt een schoonmaker, net begonnen aan zijn nachtwerk. Hij en zijn maat raggen het stof van op en achter de vertrekborden weg, zwarte vlokken dwarrelen over de tegels. ,,Dit zijn de stille uren, maar dat duurt maar kort. Even snel alles schoonmaken. Straks? Man, als de mensen in die eindeloze rijen staan... De één moet overgeven, de ander laat z’n water vallen... En wij er constant tussendoor om schoon te maken.”

01.45, vertrekhal 1
Vier jonge meiden proppen luid kirrend een halve koffer in elkaars handbagage omdat de koffer veel te zwaar is en ze absoluut niet willen bijbetalen. Een oude man met achter hem een kleine vrouw, komt foeterend voorbij: KUTZOOI!, roept-ie... Vrouwlief: ,,Nou, Johan!” Waar Johan zo boos over is? Ze zijn net geland en nou mogen ze voor hun volgende vlucht vertrekhal 1 niet in. Zou hij weten dat hij net vertrekhal 1 is uitgelopen?

02.30, vertrekhal 3, 2 en 1
B. werkt bij de beveiliging, zegt alles te weten en wijst de weg aan wie dat wil. Hij wijst op de eindeloos lange rij van 300 meter aan mensen en koffers, die voor de TUI-balies staan te wachten. ,,Die mensen komen gewoon allemaal veel te vroeg joh. Deze rij? Dat zijn drie vluchten door elkaar heen. Maar geen probleem, straks gaan de TUI-balies open en fffffftt... hele rij zo weg.”

Hij werkt al 22 jaar op Schiphol. Hij wijst naar boven, naar waar de securitycheck wordt gedaan. ,,Daar gaat het mis. We hebben 31 ‘lijnen’ daar, 31 doorgangen. Maar we hebben maar personeel voor tien. Ik wil daar nooit staan, zwaar werk en slecht betaald. Ik verdien nu, na 22 jaar, 2800... netto. Maar zij daarboven... 1700, 1800, en inclusief weekenden, feestdagen, nachten... En dan de hele dag door je knieën mensen fouilleren... Zwaar werk, hoor.”

Sander van Mersbergen
© Sander van Mersbergen
03.39, de taxistandplaats
De Amsterdamse taxichauffeur Joop staat al drie uur te wachten op een paar mensen die hij moet ophalen, maar die vette vertraging hebben. Al 32 jaar rijdt hij op de taxi. ,,Maar zo chaotisch als dit jaar heb ik het niet meegemaakt. Kijk, die tenten”, zegt hij, wijzend op de tenten waar – als het nóg drukker wordt – de mensen moeten wachten. Ze zijn nu nog leeg. ,,Maar geef ’t nog een uur, dan zijn ze vol”, zegt Joop. ,,En binnen is het al vol. Iedereen is bang, bang om z’n ‘vluchie’ te missen. Ze willen allemaal op vakantie, hè.”

06.30, vertrekhal 3
In een kwartier tijd stroomt de hal vol. ,,Dit is niet druk, dit is chaos”, klaagt een beveiliger. Hij probeert mensen te helpen om hun weg naar de incheckbalies te vinden maar het is zoeken geblazen en aan de rijen lijkt geen eind te komen.

Een medewerkster met een geel hesje staat precies onder de borden waarop de vertrektijden te zien zijn. Zo’n zes vluchten zijn deze ochtend al vertraagd. Sommige mensen klampen zich ongerust aan haar vast. ,,Ik moet naar Kaapstad, waar moet ik dan heen?’’

Ze houdt haar hart vast voor aanstaande dinsdag wanneer ze zelf op vakantie gaat. Naar Aruba, samen met haar man en dochtertje. ,,Het is nu gewoon gekkenhuis”, vertelt ze. En er is nog een reden dat ze haar hart vasthoudt. Beneden – bij de bagage – liggen extreem veel buggy’s te wachten op de reis naar hun eigenaar. Ze overweegt om die van haar thuis te laten. De baby? Die moet haar man dan maar dragen.

We vliegen om half twaalf, maar er zit al tien minuten geen enkele beweging in deze rij, this doesn’t look good

Reiziger Carolyn
08.10, bij vertrekhal 3
Buiten zit een beveiliger op een van de bloembakken op haar gemakje een sigaretje te roken. Eindelijk rust. ,,Dat was wel anders dan toen mijn dienst vanochtend vroeg begon hoor”, zegt ze. Ze kan ook best een vakantie gebruiken maar dat zit er voorlopig niet in. ,,Ik mag in september pas. Ik heb een contract voor 32 uur maar wordt nu al fulltime ingedeeld. Iedereen loopt hier echt op zijn tandvlees. Ik ook.” Ze vertelt over de kofferchaos bij de bagagebanden. ,,Er liggen zelfs nog wat koffers van de meivakantie.”

Hoewel het allemaal wat veel is, moet ze toch niet denken aan ander werk. ,,Normaal is Schiphol heel gastvrij en is dit echt een mooi vak in een leuke dynamische omgeving. Anders zou ik het ook niet volhouden.”

09.30, het perron van het NS-station
KLM-stewardess Valentine – rolkoffertje en cappuccino-to go bij de hand – is net geland uit Krakau en staat nu op de trein te wachten. Ze mag zich inmiddels ervaringdeskundige Schiphol-chaos noemen. Vertelt dat ze vaak de dupe is van het gesnij in de dienstregeling van KLM, dat in juli 7000 stoelen per dag heeft moeten inleveren. Haar rooster wijzigt nu continu. ,,Soms zelfs op het laatste moment. Echt heel vervelend.”

De chaotische taferelen zorgen regelmatig voor geagiteerde passagiers. Toch reageren de meeste reizigers begripvol, zegt ze. ,,Men neemt het ons niet persoonlijk kwalijk. We hebben er bovendien zelf ook invloed op, veel hangt af van de manier waarop we mensen aan boord ontvangen. Dat doen we met veel warmte en begrip.”

10.15, op weg naar de security-gate
Op weg naar onze Transavia-vlucht naar Mallorca, die om 13.20 vertrekt, worden we aangetikt door Carolyn, die met haar twee kinderen terug moet vliegen naar Boston. ,,We vliegen om half twaalf, maar er zit al tien minuten geen enkele beweging in deze rij.” Van de problemen op Schiphol weet ze niets. ,,This doesn’t look good.”

Nog even een tukkie doen voor vertrek.
Nog even een tukkie doen voor vertrek. © Pim Ras
Tussen de honderden wachtenden staat ook het Nederlands militair vrouwenvoetbalteam. De equipe is op weg naar het WK in Spokane, VS. ,,We duimen dat onze koffers goed aankomen”, zegt één van de speelsters. ,,Maar voor de zekerheid hebben we onze wedstrijdkleding in de handbagage gestopt. Je weet nooit.”

11.10, toiletten in stationshal
Een groepje van vier meisjes praat uitbundig over hun reis naar Ibiza. ,,We moeten echt kaartjes hebben voor die tent”, roept er een enthousiast. Intussen rijdt een schoonmaker langs op zijn schrobzuigmachine. Happy airport starts at a clean airport staat te lezen op de zijkant van zijn karretje.

11.30, in de Intercity Direct
Kom zo mogelijk met de trein naar Schiphol, adviseert de luchthaven de laatste weken. Zeker in tijden van onvoorspelbare boerenblokkades. Waarmee de reis naar dat ene met zichzelf worstelende Nederlandse icoon (Schiphol) begint bij dat andere, al net zo worstelende icoon: de NS. Die spoorwegen hebben vandaag veel minder treinen rijden tussen Breda en Amsterdam. De reden ook hier: personeelsgebrek.

Het maakt van de treinen die wél rijden een pre-vertrekhal. En een theater op zich, de o zo herkenbare commedia dell’arte. Zie de met te grote koffers zeulende vader die er in rap Italiaans door zijn vrouw, op hoog volume op wordt gewezen dat de buggy ‘ovviamente no’ in het bagagerek van de trein past. Zie de drie jonge, hippe vrouwen worstelen met elk een koffer die zo groot is dat hij eigenlijk per containerschip naar (gokje) Ibiza zou moeten. En zie, op Schiphol, de moeder die haar trolley volgeladen met koffers en twee kinderen daarbovenop, de rolband omhoog naar vertrekhal 3 op duwt. ,,De hendel! De hendel moet omhoog!!!!”, schreeuwt haar man achter haar. Het is al te laat, de vrouw rolt met trolley en al weer naar beneden.

Als medewer­kers zijn we hier ontzettend ontevreden, de lonen zijn veel te laag

Winkelmedewerker Johan
12.15, de taxfree- zone
Het is opvallend leeg in de Electronica Store en dat is niet toevallig. ,,Door de problemen op Schiphol draaien wij beduidend minder omzet”, zegt winkelmedewerker Johan. ,,Normaliter haalt deze vestiging 60.000 tot 70.000 euro omzet per dag, nu met moeite 30.000 tot 40.000 euro. Als mensen uren hebben gewacht, komen ze niet hier nog eens shoppen.” Probleem is ook dat er veel minder Chinezen, Arabieren en Russen zijn. ,,Dat zijn de big spenders.” Uiteraard komt dat mede door Covid-19, maar Schiphol staat er slecht op internationaal, stelt hij. ,,Minder mensen willen via Schiphol vliegen.”

Als hij hoort dat we journalisten zijn, wil Johan nog wel wat kwijt. ,,Als medewerkers zijn we hier ontzettend ontevreden, de lonen zijn veel te laag.” Hoeveel iemand dan verdient? ,,11 euro per uur. Bij de Burger King hierboven is dat al twee euro meer en bij de zaak hiernaast krijgen mensen 15 euro plus vakantiegeld. Vind je het logisch dat personeel niet blijft hangen en zo weer weg is. En dan willen ze ons nog verder uitknijpen.”

13.30, vlucht HV5621 naar Mallorca
,,Dames en heren”, meldt gezagvoerder Bart de Jong vanuit de cockpit. ,,We hebben net gehoord dat we nog 20-25 minuten moeten wachten voordat we de motoren mogen starten en kunnen gaan taxiën. Door grote drukte in het luchtruim naar Zuid-Europa wordt al het luchtverkeer gereguleerd.”

Op de stoelen 17B en 17C zitten Stefanie en Luc uit Almere. Deze elfdaagse vliegvakantie naar Mallorca is voor het setje de eerste sinds corona. ,,We hebben deze vakantie in februari-maart geboekt, voor alle problemen bekend werden”, vertelt Stefanie. ,,Vorig jaar zouden we ook al naar Mallorca gaan, maar werd onze vakantie twee dagen voor vertrek geannuleerd.”

Ook de winkels op Schiphol ondervinden gevolgen van de chaos rond de rijen.
Ook de winkels op Schiphol ondervinden gevolgen van de chaos rond de rijen. © Pim Ras
Onrealistisch zijn hun zorgen dat het nu weer misgaat niet. Op 22 juni maakte Transavia bekend dat het in de periode van 7 juli tot 14 augustus liefst 240 vluchten moet schrappen vanwege alle personeelsproblemen op Schiphol. Liefst 13.000 boekingen zijn hierdoor getroffen. Bij ongeveer een derde daarvan is omboeken naar een andere datum of luchthaven niet gelukt. Gelukkig voor Stefanie en Luc gaat hun reis nu wel door.

14.07, tussen de E- en F-pier
Domweg gelukkig op Schiphol? Dat kan in het deel waar de vluchten naar buiten het Schengengebied vertrekken. ,,Joh, ik denk dat ik hier zometeen een matras ga neerleggen, zo rustig is het nu”, lacht de Schiphol-medewerkster die bij de E-pier staat. Een pier verderop staan twee jongens in een gang te frisbeeën. Ze raken geen passagiers.

15.00, transferbalie
De rust op Schiphol is ook wel een tikje cosmetisch. Want er zijn veel vertraagde en geannuleerde vluchten, maar de plek waar die mensen meestal samenklitten, de transferbalie van de KLM, is gesloten. Er staat wel een rek met A4-tjes waarop staat uitgelegd dat als je je aansluiting hebt gemist, je een nieuwe optie kunt regelen in de KLM-app. ,,Waarom de balie dicht is? Omdat er hier anders vijfhonderd man staan, en we hebben niet de mensen om die allemaal te helpen”, zegt een KLM-medewerker.

17.10, bagageband 22
Weer een kerkhof van vertraagde koffers. Overal staan verloren plukjes bagage. Bij bagageband 22 staat een grote zwarte koffer met een adreslabel erop. Een adres in dezelfde woonplaats als van de verslaggever, het bijbehorende telefoonnummer van de eigenaar is via Google snel gevonden.

Onze verslaggevers zochten contact met enkele mensen wiens koffers op Schiphol waren achtergebleven. Bekijk de video hieronder, de tekst gaat daarna verder.

02:12
Kofferchaos Schiphol: van wie is deze koffer?
Of we misschien zijn koffer moeten meenemen? ,,Ja, heel graag! Want KLM zegt dat ze hem komen brengen, maar ik weet niet of ik dat geloof”, zegt William door de telefoon. De koffer is dan al tien dagen zoek.

Ruim een week geleden gingen William en zijn zoon op duikvakantie naar Bonaire. De vlucht werd, vlak voor vertrek, een dag uitgesteld vanwege de storm bij de eilanden.

,,Toen we op Bonaire aankwamen bleken negentig koffers niet te zijn meegegaan.” Waaronder die van Williams zoon. ,,We hebben de kleren uit mijn koffer maar samen gedeeld en een set duikspullen gehuurd.” Op de dag dat de twee terug vlogen naar Nederland kregen ze bericht dat hun koffer juist op weg was naar Bonaire. ,,Dus heb ik gezegd dat ze hem maar weer moesten terugsturen.” William en zijn zoon kwamen donderdag terug op Schiphol. De koffer staat er (waarschijnlijk) sinds vrijdag.

Tien minuten na het telefoongesprek loopt de verslaggever met de koffer van William langs de douane. Die beambte vraagt nergens naar. Weer een uur later zijn verslaggever en koffer op het Centraal Station van Breda. William staat er te wachten op het stationsplein, met een glimlach en een fles wijn.

18.10, vertrekhal 1
Het plein met het beruchte gangenstelsel richting securitypoortjes is uitgestorven. Lijkt niet eens in gebruik, maar dat is schijn. Rond incheckbalies staan groepjes grondpersoneel vrolijk te praten, als blije scholieren op een schoolplein. ,,Je weet het hier nooit”, zucht een stewardess. ,,Het ene moment is het hier zo druk als in de Efteling, het andere moment is het hier stil. De passagiers snappen er ook niets van.”

Zijn de mensen over het algemeen nog wel aardig voor haar geweest? Ze schudt het hoofd. ,,Nee...”

De wind waait hard en de kerosine ruik je goed. Het is nogal een woestijn, deze voormalige trekpleis­ter

19.15, vertrekhal 3
Als je vanavond nog naar Istanboel vliegt, heb je pech. Bij de incheckbalie van Turkish Airlines staat, vier uur voor het vertrek van 23.15 uur een rij van meer dan 200 meter. Een man is met zijn zoon op een weegschaal voor koffers gaan zitten. Als ze stil zitten, zijn ze samen 125 kilo zwaar.

Families komen opgewekt aangelopen, stapels koffers op de bagagekarren, klaar voor een fijne vakantie. Lopen eerst de rij voorbij, want ze zijn zo vroeg, dit kan hun rij niet zijn. Maar dan zien ze, 100 meter verderop, dat deze file wel bij hun vlucht hoort en dat is dan schrikken. Maar boos wordt niemand.

20.00, café Rembrandt, Schiphol Plaza
Even een biertje en wat kleins eten misschien in café Rembrandt? Vergeet het maar. De bruine kroeg is uitgestorven en gaat zo dicht. ,,Sorry”, zegt de barman. ,,Personeelstekort.”

Huh?

,,Normaal zijn we tot twaalf uur open. Maar dat lukt ons al een tijdje niet meer. Probeert u het verderop eens, bij Hunkemöller, rechtsaf. Minder gezellig, maar goed eten en drinken.’’ Bij Cross Roads, na Hunkemöller rechtsaf, recht tegenover de deuren van aankomsthal 2, staat een vriendelijke jongeman in een wit overhemd al te wachten. ,,Gaat u lekker zitten? Wat zal het zijn, meneer.”

,,Een cola light en de satéschotel graag.”

,,Ah, nee, dat zal niet gaan. De keuken gaat net dicht. We hebben al sinds vijf uur geen eters meer gehad. U kunt wel wat drinken.” Goed, dan maar een sushi to go bij de Albert Heijn, met een San Pellegrino erbij.

20.15, het panoramadek
Een picknick dus. Op het panoramadek, met uitzicht op de landingsbanen, de brullende vliegtuigen en in de verte Amsterdam. Vroeger was dit een plek waar dagjesmensen graag kwamen, maar nu zijn we op dit ruime terrein met ons achten, inclusief vier kraaien die verlangend naar de sushi loeren.

Pim Ras
© Pim Ras
De wind waait hard en de kerosine ruik je goed. Het is nogal een woestijn, deze voormalige trekpleister waar de uitlaten van de airco’s uit de onderliggende hallen bijna de vliegtuigmotoren overstemmen en waar lege bierflesjes en -blikjes door de wind worden opgejaagd. In de tentoongestelde cityhopper neemt een expositie je mee in de roemruchte geschiedenis van de luchtvaart. Naar de tijd dat vliegen nog luxe was, iets om naar uit te kijken, en het nog geen gedoe was. Hoe bouw je zo’n imago eigenlijk weer op?

21.00, Cross Roads, Schiphol Plaza
Toch maar even een koffie als toetje. Hoelang zijn ze nog open?
,,Tot tien uur.”
Een kwartier later weer een ober aan tafel. ,,Meneer, de laatste ronde.”
,,Nu al?”
,,Ja, het is zo rustig. We gaan sluiten.”

Maar daarna komt de ene na de andere net gelande passagier voor een biertje of wijntje langs. Steeds hetzelfde antwoord. ,,We gaan sluiten.”

Mensen reageren vol begrip ,,Groot gelijk.’’ ,,Maakt niet uit.’’ ,,Werk ze nog!”

Maar Schiphol, dat was toch altijd 24 uur open, een plek waar je altijd overal terecht kon? Nu is het 21.15 uur en is bijna alles dicht, soms al maanden. Veel donkere etalages zijn er, restaurants zien er voorgoed verlaten uit. Op sommige voormalige hotspots is een houten afscheiding getimmerd. ‘We’re building a new restaurant for the future of Schiphol’, staat er.

Jaja.

Door de drukte je vlucht gemist? Bekijk in de video hieronder waar je recht op hebt als reiziger. De tekst gaat daarna verder.

Interactive video
Click to pause and explore

04:50
Opnieuw chaos op Schiphol: Hier heb je recht op als reiziger
22.30, de incheckbalie van de vlucht naar Istanboel
De drukte is in rook opgegaan. Alle passagiers zijn inmiddels op weg naar de gate. Drie kwartier voor vertrek. Netjes!

22.35, een tafeltje van een gesloten koffiecorner in de bijna lege vertrekhal 2
Een vader leest zijn gezin slecht nieuws uit zijn iPhone voor: ,,De dropoff van onze bagage is nu verplaatst naar 2 uur.” Moeder slaat haar handen voor haar ogen. ,,Ik denk dat we morgen pas vertrekken”, zucht ze. ,,Ik ga een schone onderbroek uit mijn koffer halen”, zegt een dochter.

Moeder loopt verslagen weg. Ze moet dit even verwerken. En keert dan binnen een minuut weer terug. ,,Ik zie allemaal mensen richting een andere incheckbalie lopen. Laten we er maar achteraan gaan.”

En daar gaan ze, vader, moeder, twee kinderen en twee bagagekarren met stapels koffers, op hun eerste vakantiedag, die door een nu al negen uur durende vertraging gauw ook hun tweede zal worden. En dan zijn ze nog lang niet daar waar ze willen zijn. Korfoe is nog heel ver weg.

Zondag 10 juli
02.35, geland op Schiphol
Met ruim een uur vertraging landen we vanuit Palma weer op Schiphol. Onderweg hebben we de stewardessen Danique en Marissa gesproken. De chaos zal nog wel even duren, vrezen ze. ,,Je kunt niet zomaar veel meer personeel inzetten. Het meeste werk vergt een opleiding, bovendien is vaak een verklaring van geen bezwaar vereist. Mensen moeten daarnaast ingewerkt worden.” Marissa en Danique zullen kortom voorlopig vaak moeten overwerken. ,,Als je daar niet toe bereid bent, moet je dit werk niet doen.”

Na de paspoort­con­tro­le, drukke winkels en een volle roltrap is daar, in een uithoek van de luchthaven, de kerk van Schiphol. Waarschijn­lijk de stilste plek van het vliegveld

02.45, bij de bagagebanden
Gary uit Californië kijkt zijn ogen uit. Overal in de grote ruimte staan plukken koffers stof te vangen. ,,In de jaren 90 heb ik tien jaar in Nederland gewoond. Toen was Schiphol een van de beste luchthavens van de wereld. Nu weet ik hier niet wat ik zie.’’

06.15, P3
De vakantie kan toch eigenlijk niet meer stuk als hij begint met een slagboom die automatisch voor je opengaat als je komt aanrijden? ,,Net als bij de koning”, had Corry tegen Jaap gezegd. Dus had Corry via internet een plek gereserveerd op P3: de plek lang parkeren op Schiphol. Zij is handiger in die dingen, zegt Jaap, die naar eigen zeggen ‘al een tijdje’ met pensioen is.

Maar hoe voel je je dan als de slagboom dicht blijft? Corry: ,,Man, man, ik zweet helemaal! We hadden op internet betaald enzo en bij ‘inrijmethode’ stond er ‘kentekenherkenning’, dus.” Jaap: ,,Maar ze herkenden dus niks. Corry zei nog, rij nog wat dichter tegen die slagboom aan, dan ziet-ie je beter. Maar daarna moest ik dus weer achteruit en toen reed ik bijna tegen u aan.”

Het werkt zo: de camera herkent je kenteken, de automaat links van de bestuurder biedt vervolgens een parkeerticket aan, trek je die eruit, dan gaat de slagboom open. Het staat keurig in de mail die Schiphol na de reservering stuurt, maar wel pas na een paar alinea’s.

,,Nu ja, eerste hindernis genomen”, lacht Corry als ze eenmaal staan geparkeerd. Het gaat alweer. ,,Op naar de volgende.” Jaap leest hardop: ,,Drive-inchecken P3?”

De tekst gaat verder onder de foto.

Langs de rij geven borden aan hoe lang je nog moet wachten.
Langs de rij geven borden aan hoe lang je nog moet wachten. © Pim Ras
Ja, inchecken al óp het parkeerterrein - Schiphol biedt die service in de drukste vakantieperiodes, zegt Roy, een jonge gast die achter het stuur van een bestelbusje wat verderop op zijn vrachtje wacht. Zijn vracht is: de koffers die reizigers hier al inchecken. ,,Dan hoeven ze straks de rij niet in”, zegt Roy.

Een kwartier later zijn de koffers van Jaap en Corry ingecheckt. Zo kan het dus ook.

10.00, deur 16, aankomsthal 2, nagezonden bagage
Wat is er mooier dan een cruise van Amsterdam helemaal naar de Noordkaap? Een cruise van Amsterdam naar de Noordkaap mét bagage. Maar dat zat er niet in voor Pete en Sally, een stel van in de 80 (‘zo oud dat we het elkaar niet eens meer vertellen’) uit Orlando, Florida. Ze zijn al zes keer eerder met de Holland-Amerika Lijn op cruise geweest en willen over die maatschappij geen kwaad woord horen.

Maar helaas, op hun vlucht van Orlando naar de opstapplaats van de HAL in Amsterdam, twee weken geleden, misten zij door vertraging hun overstap in Heathrow. Toen ze uiteindelijk een dag later alsnog in Amsterdam aankwamen, misten ze hun boot. Geen nood, er werd snel geregeld dat ze naar Bergen konden vliegen, aan de westkust van Noorwegen. Konden ze daar alsnog aan boord. Alleen, hun koffers waren toen allang afgehaakt. ,,Die waren al niet eens in Amsterdam aangekomen”, vertelt Pete. ,,Althans niet toen wij er waren.”

10.53, Meditation Centre
Na de paspoortcontrole, drukke winkels en een volle roltrap is daar, in een uithoek van de luchthaven, de kerk van Schiphol. Waarschijnlijk de stilste plek van het vliegveld. ,,U bent welkom’’, zegt een vrijwilliger met zachte stem, die het bezoek naar een lichte ruimte brengt, met veel glas en blauwe stoelen. Mensen bidden hier, er wordt gefluisterd.

Het is overal hetzelfde, trouwens. Ik ben gevlogen via Vancouver, daar lagen ook stapels koffers die je zomaar kon meenemen. Pure chaos

Reiziger Hugo
Een mevrouw met rode hoofddoek zit met haar kind op een zelf meegenomen kleed, een jongen leest de Bijbel, zijn vriendin kijkt door het raam.

Het Canadese echtpaar Margot en Mark zit in het midden van het zaaltje, wachtend op de luchthavenpastoor, die straks zal komen. Iedere zondag gaan ze naar de kerk, vertellen ze, dit is de eerste keer op een luchthaven.

Schiphol noemt deze ruimte het Meditation Centre, een plek voor een moment van bezinning. Alle geloven zijn welkom, en op iedere zondag is er een kerkdienst geleid door één van de drie luchthavenpastores. Zij zijn beschikbaar voor alle reizigers in paniek, met vliegangst of andere problemen. Desnoods lopen ze helemaal mee tot aan het vliegtuig.

Om precies 11.00 uur komt pastoor Gerard Timmermans aangewandeld, in een groen-wit gewaad. Zonder introductie steekt hij van wal: hij heeft slechts een half uur, want er moeten wel vluchten worden gehaald.

Er wordt gebeden, gezongen en de Canadese Margot leest voor, met als achtergrond blauwe KLM-vliegtuigen en een enorme ING-reclame. ,,Moses said to the people: ‘obey the voice of your God…’ De luchthavenpastor breekt brood, deelt het uit en gaat voor in het gebed: ,,Our Father, which art in heaven..’

Naderhand vertellen Margo en Mark dat ze dienst ‘great’ vonden. ,,Handig, een dienst op het vliegveld, anders moesten we het inhalen.’’

Pim Ras
© Pim Ras
13.00, aankomsthal
Myron uit Rotterdam-IJsselmonde wacht op zijn vrouw Adelva, die een maandje op familiebezoek in Colombia is geweest. Ondanks zijn gevorderde leeftijd lijkt Myron weer even op de kleine verliefde jongen die hij vroeger ongetwijfeld is geweest: grote bos bloemen in de hand, zenuwachtig glimlachje. Hoe dat gaat als je geliefde een tijdje weg is: de eerste week is stiekem best lekker, maar daarna ga je diegene toch missen.

16.00, deur 16, aankomsthal 2, nagezonden bagage
Hugo uit Quebec, Canada is druk in gesprek met de arme medewerker die zoveel boze en radeloze passagiers slecht nieuws moet verkopen. Hugo moet naar Rio de Janeiro, maar zijn koffer ligt nog in Houston, Texas. ,,Lang verhaal.” Van het voorlopige einde wordt hij niet bepaald vrolijk. ,,Ik heb echt geen idee hoe ik nog aan mijn koffer kan komen en wanneer ik ’m weer kan terugkrijgen. Het is overal hetzelfde, trouwens. Ik ben gevlogen via Vancouver, daar lagen ook stapels koffers die je zomaar kon meenemen. Pure chaos.”

18.21, vertrekhal 3, balie 24
Gefrustreerd kijkt de reisleider, klembordje onder de arm, naar incheckbalie 24. De gesloten Balie 24. In de stilstaande rij staat en zit zijn reisgezelschap van wat oudere Ieren, speciaal naar Nederland gevlogen voor een concert van André Rieu op het Vrijthof in Maastricht. ,,Hun terugvlucht naar Cork gaat pas om 21.30 uur. Maar we zijn vanmiddag vroeg al van Maastricht hierheen gereden. Want dat is wat Schiphol zegt, hé: kom 4 uur van te voren.” Dus stond het gezelschap om 17.30 bij Balie 24. ,,Maar wat heb je daaraan als die balie pas om 19.10 uur open gaat!”, zucht de reisleider. Het exacte advies van de luchthaven, zoals te lezen op de website, is overigens: ‘Kom naar Schiphol op de tijd die je airline aangeeft, maximaal 4 uur voor vertrek’.

Dit liet ons zien hoe wij, de moderne mens, gewend zijn aan vliegvakan­ties en wat we ervoor over hebben om die gewoonte in stand te houden

23.00, voor deur bij het gesloten café Up to Do Good
Het wordt langzamerhand stiller op Schiphol.

Drie dagen waren de verslaggevers van deze site op Schiphol. Het waren 72 uur die ons veel lieten zien. Het liet ons zien hoe wij, de moderne mens, gewend zijn aan vliegvakanties en wat we ervoor over hebben om die gewoonte in stand te houden. We gaan vijf uur van te voren naar een vliegveld voor een vlucht die vaak maar een uur of drie duurt. We staan in eindeloze rijen, zigzaggend tussen getrokken lijnen en ondergaan dat gelaten. We checken onze koffers vol kleren in en hopen maar dat die koffers dezelfde kant op gaan als wij. We staan daarna nog een keer in een lange rij om ons te laten betasten door een security-beambte. En als we daar allemaal doorheen zijn, zijgen we neer en tikken we een medium cappuccino af voor vijf euro. Dat hoort er nu eenmaal bij, zeggen we dan tegen elkaar.

In die 72 uur zagen we blije mensen, verveelde mensen, vertwijfelde mensen, verliefde mensen, geïrriteerde mensen, relaxte mensen, verdrietige mensen, zoekende mensen en boze mensen. Maar echt woedende mensen? Nee, die zagen we niet. Ook niet als die mensen een vertraging van vier uur hadden of al tien dagen op hun koffer met kleren wachten en de onbegrijpelijke bureaucratie die koffer maar steeds naar een plek stuurt waar zij net weg zijn.

In die 72 uur zagen we ook de grenzen van wat we allemaal willen. Zoveel vluchten, zoveel passagiers, zoveel koffers, zoveel restaurants en cafés, met zoveel eten en zoveel drinken, zoveel beveiligers, grondpersoneel, caissières, schoonmakers en piloten.

Na 72 uur eindigt deze reportage waar hij begon: bij de La Place op Schiphol Plaza.
Na 72 uur eindigt deze reportage waar hij begon: bij de La Place op Schiphol Plaza. © Pim Ras
We beschouwden het jarenlang als vanzelfsprekend. Gewend als we zijn aan vooruitgang, steeds meer, steeds verder, steeds vaker. Maar het kan niet nóg meer, zo lijkt het. De grenzen zijn bereikt, het ontplofte in ons gezicht. Dit was het. Tot hier, niet verder en zelfs een beetje terug.

Schiphol, het piept en het kraakt, maar het draait maar door. En wij draaien mee. De vraag die rest, als in oktober de stofwolken van de zomerrush zijn opgetrokken, de koffers opgeruimd en de rijen verdwenen: hebben wij geleerd van de chaos? Of zijn al die lange rijen, tot in tenten aan toe, en die stapels onbeheerde koffers, waar niemand nog raad mee weet, in de zomer van 2023 gewoon weer terug op Schiphol?

24.00, La Place, Schiphol Plaza
Bij de nog gesloten incheckbalie 2 hebben zich alweer de eerste passagiers van de nieuwe dag gemeld, voor de vlucht van 04.00 uur naar Samos. Op Schiphol Plaza is bijna alles dicht nu. En daarmee eindigt deze reportage waar hij begon: bij La Place op Schiphol Plaza, die altijd maar open is en waar het terras ook nu nog vol zit. Wanneer ze dan eigenlijk wél dicht zijn? ,,Ha”, lacht een medewerker. ,,Ik denk met oud en nieuw? En dan een uurtje of vier.

quote:

Op zaterdag 16 juli 2022 10:40 schreef Scorpie het volgende:
Volgens een medewerker in roze hesje valt de wachttijd bij security inmiddels ‘reuze mee’. ,,Ik schat: 20 à 25 minuten, echt niet meer.’’ De medewerker hoort bij de roze ‘flamingo’s’; een groep van zo’n 150 tot 200 mensen die normaal op kantoor werken en deze zomer op de luchthaven bijspringen. ,,Ik offer ook één vrije dag per week op, en ja, daar krijg ik voor betaald, maar ik stond hier ook als ik er niks voor kreeg.’’

De medewerker windt zich enorm op over alle negatieve publiciteit, ‘zó onterecht’. Met veel nadruk: ,,Schiphol is nog altijd een prachtige luchthaven, waar zoveel goed gaat, waar goede mensen werken, waar zoveel vluchten wel op tijd vertrekken, maar mensen zijn zo snel ontevreden. Als er één papiertje op de wc-vloer ligt, klagen ze al.’’ En, oké, er gíng behoorlijk wat mis, maar dat is dus niet de schuld van Schiphol. ,,De problemen liggen bij de andere bedrijven. Het personeelsgebrek bij security? Mij valt vooral op dat er na een weekend waarin er veel festivals zijn, heel veel security opééns ziek is. En dan is er het personeelstekort bij de incheckbalies en bij de bagage. Maar dat zijn dus allemaal geen Schiphol-werknemers.’’

quote:

Op zaterdag 16 juli 2022 10:40 schreef Scorpie het volgende:

[..]

quote:

Op zaterdag 16 juli 2022 10:40 schreef Scorpie het volgende:

[..]

quote:

10.00, Schiphol Plaza
Nee, Schiphol staat niet bekend als een plek van de liefde, maar toch explodeert de dating-app Grindr van een van onze verslaggevers. De kandidaten voor een vluggertje blijken dicht in de buurt. ‘Er staat een afstand van vijf meter tussen jou en mij’, schrijft een douanier die tijdens zijn pauze wel zin heeft in een ander verzetje dan een kopje koffie. ‘Je zit dus al bijna op me. Niet dat ik dat ik dat erg zou vinden hoor.’ Een Amerikaanse toerist toont ook interesse. ‘Na de controles eens samenkomen? Vliegveld staat nog op de bucketlist.’ Een ander laat er al helemaal geen gras over groeien. ‘Nog een blowjob voor je vertrekt?’

quote:

Op zaterdag 16 juli 2022 12:41 schreef StephanL het volgende:

[..]
een deel gelezen. Gelachen

quote:

Op zaterdag 16 juli 2022 12:52 schreef potjecreme het volgende:

[..]
Henny Huisman met de shortcut.

quote:

Ook Steve, een Canadese Belg, vreesde even dat zijn koffer datzelfde lot zou treffen. ,,Ik ben eergisteren aangekomen vanuit Toronto, en heb zes uur op mijn koffer gewacht. Maar er kwam niks. Toen ben ik maar op de trein naar Brussel gestapt.”

De afgelopen dagen belde hij met Swissport, het bedrijf dat zijn koffer had moeten verwerken. ,,Echt ongelooflijk, hoe dat gaat. De mensen die je aan de lijn krijgt weten van niks. Ze zijn met veel te weinig en worden niet aangestuurd. Ze zijn heel aardig, maar ze kunnen eigenlijk niks voor je doen.”

Wonder boven wonder kreeg hij gisteren iemand aan de lijn die zijn koffer had gelokaliseerd. Die bleek nagestuurd te zijn vanuit Toronto, in dat geval kon Schiphol er niks aan doen. Dus pakte Steve vanochtend de trein weer vanuit Brussel (‘Kost toch weer tientallen euro’s, maar ach, er zijn ergere dingen’). En kijk eens: daar komt een medewerker met zijn koffer naar buiten. Steve rent op haar af, en geeft haar een dikke knuffel

quote:

16.00, deur 16, aankomsthal 2, nagezonden bagage
Hugo uit Quebec, Canada is druk in gesprek met de arme medewerker die zoveel boze en radeloze passagiers slecht nieuws moet verkopen. Hugo moet naar Rio de Janeiro, maar zijn koffer ligt nog in Houston, Texas. ,,Lang verhaal.” Van het voorlopige einde wordt hij niet bepaald vrolijk. ,,Ik heb echt geen idee hoe ik nog aan mijn koffer kan komen en wanneer ik ’m weer kan terugkrijgen. Het is overal hetzelfde, trouwens. Ik ben gevlogen via Vancouver, daar lagen ook stapels koffers die je zomaar kon meenemen. Pure chaos.”

quote:

22.35, een tafeltje van een gesloten koffiecorner in de bijna lege vertrekhal 2
Een vader leest zijn gezin slecht nieuws uit zijn iPhone voor: ,,De dropoff van onze bagage is nu verplaatst naar 2 uur.” Moeder slaat haar handen voor haar ogen. ,,Ik denk dat we morgen pas vertrekken”, zucht ze. ,,Ik ga een schone onderbroek uit mijn koffer halen”, zegt een dochter.

quote:

Op zaterdag 16 juli 2022 12:54 schreef RipCity het volgende:

[..]
Die loopt gewoon door de deur en aan de andere kant staat die direct in korte broek met cocktail in de hand.

quote:

Op zaterdag 16 juli 2022 12:52 schreef potjecreme het volgende:
Lol, heel naïef van mij. Dit was wel een nieuwtje.
[..]