[Etappe 9] Aigle - Châtel #4 De regie heeft er geen zin in

Etappe 9: Aigle - Châtel Les Portes du Soleil, 192,9 km

Goh, die rit liep toch weer even anders dan ik had verwacht. Het had een rit voor de vluchters moeten zijn, maar dat pakte anders uit. In het begin van de rit werd er flink gedemarreerd, waarna er op een moment drie renners wegreden. Niet veel later onstond er een massale chute in het peloton, waar zelfs Pogacar bij betrokken was. De onaantastbare kwam in aanraking met de grond. Natuurlijk was het een val zonder erg, de laag teflon is nog steeds intact. Quintana vloog over de kop en Gaudu eindigde met z'n beetjes omhoog in de sloot, het was nogal een val. En dat weer gewoon op zo'n schandalige rechte weg, hè. Zouden ze moeten verbieden, bah. Maar goed, na die val waren we getuige van iets waar niemand fan van is: het blokkeren van de weg. Meerdere ploegen hadden hetzelfde idee, gewoon, blokkeren. Niemand er meer door. Ging ze nog goed af ook, je hebt er niet eens een tractor voor nodig. De drie koplopers waren dus vertrokken. Op een bepaald moment was hun voorsprong amper 20 seconden, maar toen gooide vooral UAE de boel plat. Geen leuke taferelen. Mag ook niet, maar handhaven? Mwah, teveel moeite. Met drie is het moeilijk om voor de ritzege te gaan, vooral als er gecontroleerd wordt in het peloton. En gecontroleerd werd er. Misschien waren ze het sowieso al van plan, misschien zagen ze ineens een mogelijkheid ontstaan, maar Jumbo had er wel zin in. Nathan Van Hooydonck, die inmiddels al op een voetstuk wordt geplaatst omdat hij als een Tim Declercq 0.5 dag na dag op kop mag boren, reed lang op kop en controleerde de boel best behoorlijk. De koplopers zouden het niet gaan redden, derhalve. Een van de koplopers was dan ook Frederik Frison, ja, nee, dan houdt het snel op. In het peloton gebeurde verder niet veel, alleen Thibaut Pinot zorgde voor een stukje vermaak. In je eentje vallen, kan gebeuren. Daarna een vuist van een verzorger die een etenszakje aan een andere renner probeert te geven in je smoel krijgen, dat was wel een nieuwe voor me. Nog nooit van m'n leven gezien, wel gelachen. Allemaal zonder erg gelukkig, het was vooral heel lullig. Die arme Thibaut moest daarna opgevangen worden, ik kan me voorstellen dat hij even een moment dacht Raymond van Barneveld te zijn, altijd tegen hem. Nouja, goed, uiteindelijk gingen we sprinten op de heuvel in het olympische Lausanne. Mokersaaie rit. Geen al te spannende sprint ook. Gewoon, hard op kop rijden, een langzaam uitdunnende groep, en dan eigenlijk pas op 150 meter van het eind de sprint inzetten. Michael Matthews ging zowaar een keer als eerste aan, erg onaustraliaans. Het sorteerde dan ook geen effect. Wout van Aert, die heel even opgesloten leek te zitten, denderde er met gemak voorbij. Matthews werd nog wel tweede, zoals te doen gebruikelijk, voor Pogacar. En dat laatste is toch wel lullig, want zodoende pakt Pogacar vier bonificatieseconden. Van de ene kant feest bij Jumbo-Visma, want Van Aert pakt weer een rit en doet ook goede zaken voor de groene trui, maar Pogacar loopt wel weer verder uit. En ja, het zijn maar vier tellen, maar als ze zo gaan denken hoeven ze de rest van de Tour geen moeite meer te doen. Het is de vraag of ze wel echt voor de ritzege moesten gaan, eigenlijk. Beetje raar om te zeggen misschien, want wie is er nu ontevreden met een ritzege, maar als je Pogacar nog wil bestoken is het raar om hem in een zetel naar tijdswinst te brengen. Enfin, zodra we de eerste echte bergritten gaan afwerken zullen we gaan merken hoe dubieus de tactiek van Jumbo daadwerkelijk is geweest. Op die echte bergritten moeten we nog wel even wachten, want de laatste rit van deze week is geen echte bergrit. Wel een leuke klim richting het eind, maar ik verwacht niet echt dat hier veel verschil gemaakt gaat worden. Al zitten mijn voorspellingen er de laatste dagen niet echt boenk op, dus wie weet.

Na een aankomst in de internationale sporthoofdstad gaat de volgende rit van stad in de internationale wielerhoofdstad. We bevinden ons in Aigle, waar het hoofdkwartier van de UCI is gevestigd in het Centre mondial du cyclisme, oftewel het World Cycling Centre. Dit complex werd in 2002 ingehuldigd ter ere van de honderdste verjaardag van de UCI. In het World Cycling Centre vinden we niet alleen het hoofdkantoor van de UCI, maar veel meer dan dat. We laten het even over aan wiki: Naast de bureaus van het hoofdkwartier van de UCI bevindt zich in het complex ook een uitgebreid trainingscentrum met een overdekte houten velodroom ontworpen door het gespecialiseerde Duitse architectenbureau Schürmann met een piste van 200 meter met tribunes met 680 zitplaatsen, een synthetische atletiekpiste van 250 m, een ruimte voor gewichtheffen, 400 m lange BMX circuits met starthoogte op respectievelijk 8 en 5 meter hoogte, een Finse piste van 500 m, een polyvalente multisportarena met een vloeroppervlakte van 1.800 m², een zaal voor artistiek turnen van 700 m², permanente expositieruimte, conferentiezalen voor 110 personen en een restaurant met 100 couverts, met een terras aan de oever van de Rhône. Het trainings- en opleidingscentrum is door het Internationaal Olympisch Comité erkend als olympisch opleidingscentrum. Er werden sinds de opening in 2002 al meer dan 1.000 wielrenners opgeleid in de vele trainingskampen die in het centrum werden ingericht met jaarlijks circa 100 deelnemers. Dat laatste kan wel kloppen, er komen jaarlijks veel renners op bezoek in Aigle. Baanwielrenners, BMX'ers, en vooral ook wegwielrenners. Menig bekende renner heeft een tijdje in Aigle rondgelopen, ik denk dan zomaar spontaan aan Chris Froome. Het lijstje is indrukwekkend, de laatste jaren liepen er ook jongens als Biniam Girmay en Henok Muluberhan rond. Bijna alle Afrikaanse wielrenners die Europa hebben gehaald hebben dat via het World Cycling Centre gedaan. Teklehaimanot, Berhane, KUDUS, Girmay, Muluberhan, allemaal. De UCI mag zich graag op de borst kloppen met dit feit, maar het is onderhand ook wel een keer tijd voor een belangrijke kanttekening. Sinds de coronapandemie begon zijn alle Afrikaanse jongens naar huis gestuurd en is er al twee jaar geen mannenploeg meer. En voorlopig lijkt het er ook nog niet op dat dit weer terug gaat komen. Een vrouwenploeg is er nog wel en in allerhande andere disciplines gaan ze nog gewoon door, maar de jongens krijgen voorlopig geen kans meer. Onzekerheid vanwege de pandemie is een lastig argument als je wel gewoon een vrouwenploeg hebt. Een andere kanttekening is dat de voormalige grote baas van het WCC de laan is uitgestuurd omdat hij een bruut was en de renners terroriseerde. De UCI wil vandaag graag een feestje vieren, maar ik vier niet mee. Op zich hebben ze in het WCC goed werk geleverd, maar de laatste jaren is de boel nogal stilgevallen. In de Tour van 2016 reden de renners onderweg naar Finhaut-Emosson door Aigle en in de voorbeschouwing van toen schreef ik over de gespannen verhoudingen tussen de UCI en de ASO. Dat is sindsdien behoorlijk veranderd, vooral sinds nazaat van Napoleon David Lappartient aan de macht kwam. Met een Fransoos aan het roer zijn we allemaal vissenvoer, David zit vuistdiep in de ASO en de ASO zit nu ook weer vuistdiep in de UCI. Ze zijn weer vriendjes, en dat blijkt ieder jaar opnieuw. Een korte bloemlezing: in de Tour van 2018 kwam er een rit aan in Sarzeau, de plaats waar David Lappartient burgemeester is. Vorig jaar kwamen we aan in Pontivy, de plaats waar David Lappartient geboren is. En dit jaar gaan we van start in Aigle, de plaats waar David Lappartient werkt. Allemaal plaatsen waar de Tour nog nooit was geweest. Sarzeau debuteerde, Pontivy debuteerde en nu debuteert ook Aigle. De Tour was hier nog nooit, maar nu David Lappartient met de scepter zwaait gaan we jaarlijks op zoek naar een plek waar hij een band mee heeft. Het is echt lachwekkend, zo'n openlijke vorm van belangenverstrengeling heb ik nog nooit gezien. Corruptie, in het openbaar. En niemand die er wat van zegt, we vinden het allemaal maar normaal. David Lappartient, weet je hoe hij voorzitter werd van de UCI? Nou, Igor Makarov, voormalig wielrenner en later vriend van Poetin, besloot zijn campagne financieel te ondersteunen. Makarov beschikt dankzij Poetin over een paar miljard en met dat geld heeft hij onder meer z'n eigen ploeg een paar jaar rond laten rijden, Katusha. Hij wilde graag wat meer invloed en besloot daarom een kandidaat te steunen richting het voorzitterschap. Lappartient vond dat wel prima, er zijn altijd mensen te porren voor dit soort dingen. Uit het niets werd hij president, dankzij het geld van Makarov. Toen de hele situatie in Oekraïne ontstond vonden ze het bij de UCI wel een goed idee om Gazprom te liquideren en te stellen dat Russische vlaggetjes niet meer getoond mogen worden, maar ondertussen is Igor Makarov nog steeds lid van het UCI Management Committee. Die man trekt nog steeds aan alle touwtjes en een van zijn trekpoppen is David Lappartient, die zich ondanks de openlijke corruptie en het totale onvermogen om iets toe te voegen aan de sport nu ook een ingang bij het IOC heeft gevonden. We komen nooit meer van David Lappartient en zijn corruptie af. Nog een random leuk voorbeeldje van die corruptie: Lappartient bedacht de ProSeries. Een boel koersen zouden opgewaardeerd worden qua status, vooral nietszeggende 1.1-koersen in zijn eigen land. Een van de koersen die werd gepromoveerd was de GP Plumelec. Een koers die toevallig wordt georganiseerd door de broer van David Lappartient. We zien het voor onze ogen gebeuren, maar niemand doet er wat aan. Waar is Thijsje Zonneveld als je hem écht nodig hebt?

De machtsstrijd tussen de UCI en de ASO is dus voorbij, tenminste zolang als Lappartient aan de macht is. Hij werd niet al te lang geleden opnieuw verkozen tot president van de UCI, vooral omdat er niet eens een tegenkandidaat was. Onze mooie sport is dood en begraven met dit soort figuren aan het roer, al was het voordien heus niet veel beter. Hein Verbruggen was ook een notoire querulent en ten tijde van Brian Cookson kwamen ze bij Sky weer overal mee weg. Altijd wat, in het verder zeer rustige Aigle. Die machtsstrijd was een paar jaar geleden echt een ding, de ASO wilde eigenlijk met al hun koersen uit de World Tour stappen om zodoende zelf alles te kunnen bepalen. Zelf bepalen hoe lang je koersen duren, welke ploegen je uitnodigt, ga zo maar door. Die rust is nu wel teruggekeerd, omdat de UCI ook echt een aantal concessies heeft gedaan. Toen we in 2016 door Aigle reden tijdens de Tour reden er negen renners rond in het peloton die wel eens een tijd in het WCC hebben verbleven, dit jaar zijn dat er een stuk minder. Ergens halverwege heeft men bij het WCC toch een verkeerde afslag genomen en al hun propaganda die ik de laatste tijd tegenkom is daarom behoorlijk vervelend. De enige goede beslissing van Lappartient is dat het WK 2025 naar Rwanda gaat en het enige goede aan de UCI is dat ze het WCC hebben waar ze renners uit landen waar je minder kans maakt om door te breken als wielrenner een opleiding bieden. Maarja, die ontwikkeling stokt nu dus een beetje. Schreeuwend duur ook, als ik Renaat Schotte mag geloven, die had het erover dat een verblijfje in Aigle je toch al snel 9000 euro per maand kost. Nu weet ik dat het Zwitserland is, maar toch, lijkt me veel. Je leert er wel alles over het bestaan als wielrenner, je kunt vaak ook aan de jongens die bij de UCI gepasseerd zijn zien dat ze mooi op hun fiets zitten. Alleen Froome was afwezig toen de bikefitting werd gedaan. Overigens worden er niet alleen renners opgeleid bij het WCC, je kunt er bijvoorbeeld ook een cursus volgen om vervolgens als mecanicien door het leven te gaan, dat soort dingen. Maar genoeg over die corrupte boevenbende daar, nog even wat details over Aigle zelf. In Aigle wonen ongeveer 10.500 mensen, de stad ligt aan de Rhône en naast het hoofkantoor van de UCI is het lokale kasteel het hoogtepunt. Een kasteel uit de 12e eeuw, dat ooit nog als gevangenis werd gebruikt en heden ten dage een wijnmuseum huisvest. Het kasteel is omgeven door wijngaarden, dus dat past wel. In de Tour de Romandie won Simon 'ik fiets alleen hard in Zwitserland' Spilak een rit in deze stad, een kunstje dat Fabio Felline in 2017 over wist te doen toen hij de proloog won in deze stad. Weet je wie er ooit werden geboren in Aigle? Nou, Siem en Luuk de Jong! Ja, die twee met hun koolrabihoofden. Opgegroeid in Doetinchem, maar omdat papa en mama aan volleybal (geen sport) deden in Zwitserland werden ze hier geboren. Ook nog een paar jaar hier gewoond, maar uiteindelijk naar de Achterhoek vertrokken. Net op tijd gevlucht voordat de UCI haar hoofdkantoor hier plaatste, heel slim.

De renners gaan vandaag een hele lange lus afwerken in Zwitserland, om na heel veel kilometers weer uit te komen in de startplaats. De start vindt plaats in het centrum van Aigle, waarna we tijdens de neutralisatie langs het hoofdkantoor van de UCI fietsen, gevestigd in het Centre Mondial du Cyclisme. Na liefst 150 kilometer komen de renners weer uit in Aigle en rijden ze weer over dezelfde weg door de stad, maar dan niet geneutraliseerd. Twee keer langs het World Cycling Centre, de belangenverstrengeling kent geen grenzen. Bij de tweede passage in Aigle slaan we voorbij het WCC na een tijd linksaf, nu slaan we na een tijd rechtsaf en dan begint buiten het dorpje Vionnaz de rit pas echt. In de eerste kilometers worden we opnieuw geconfronteerd met een aanloop die zo goed als vlak is, wat in dit geval extra pijnlijk is omdat je overal in de omgeving de bergen ziet liggen. Doen we helemaal niets mee, we rijden door de groene vallei over een gigantisch brede weg. Van Vionnaz gaat het naar Vouvry, waar we wat rotondes en bochten kunnen vinden. Buiten Vouvry slaan we rechtsaf, fietsen we over de Rhône richting Noville. Door een open vlakte, met heel veel weides om ons heen en bergen in de verte, gaat het over een brede weg vooral rechtdoor. In Noville liggen wat bochtjes, waarna we buiten het dorp rechtdoor naar Villeneuve rijden. Voor we dit plaatsje bereiken komen we nog een rotonde tegen, daarna gaat het rechtdoor, dwars door Villeneuve heen. Villeneuve ligt aan het Lac Léman, bij ons beter bekend als het Meer van Genève. Voor de tweede dag op rij dat dit meer in beeld komt, vandaag beduidend langer. Tot de eerste klim van de dag begint rijden we continu langs het meer, waarbij we tal van dorpjes en stadjes passeren. Die dorpen aan het meer zijn natuurlijk allemaal zo toeristisch als wat, dus liggen er wel wat boobytraps op de renners te wachten. Al valt het me eigenlijk nog wel mee, maar toch, met een op hol geslagen peloton kan het gevaarlijk zijn. Mogelijk weer een dag dat veel renners in de vlucht willen zitten. Langs het meer komen we allerlei interessante dingen tegen, zoals het Château de Chillon, een kasteeltje midden in het meer. Kicken rotswandjes ook langs de kant van de weg hier, het kan niet op. In de verschillende dorpjes zoals Veytaux en Montreux komen we ook wel wat fraaie gebouwen tegen, en in Montreux ook nog een fraai standbeeld. Over Montreux valt een boel te vertellen, het zware werk laten we aan Wikipedia over. Montreux is bekend om zijn ligging in de beschutting van een 2000 meter hoge bergtop, zijn milde klimaat, de tropische vegetatie aan de oeverpromenade en de beroemde festivals die hier gehouden worden: Het internationale televisiefestival de Gouden Roos ieder jaar in de lente sinds 1961 tot en met 2003. Het Montreux Jazz Festival jaarlijks in juli sinds 1967. Grote namen die op dit festival hebben opgetreden zijn onder anderen Nina Simone en Ella Fitzgerald. Met muziek hebben ze sowieso wel iets in Montreux, de stad is onmiskenbaar verbonden met Mountain Studio, een studio waar onder anderen The Rolling Stones, Deep Purple en Queen muziek hebben opgenomen. De studioruimte bevond zich toen in een casino. Daar is sinds 2013 het museum Queen: The Studio Experience gevestigd. Op 4 december 1971 brandde het casino af tijdens een concert van Frank Zappa toen vanuit het publiek een verdwaalde vuurpijl het gebouw trof. Naar aanleiding hiervan produceerde Ian Gillan van Deep Purple de hitsong Smoke on the Water. Nou, ik bedoel maar. Freddie Mercury heeft hier dus met Queen muziek opgenomen, onder andere in het jaar 1978. In dat jaar reed de Tour de France ook door Montreux, met Mercury als aandachtige gast langs de kant van de weg. De passage van het Tourpeloton inspireerde hem tot het het schrijven van het iconische Bicycle Race. Om te herdenken dat Freddie Mercury hier ooit kind aan huis was staat er sinds 1996 een standbeeld van de zanger in de stad. Ook is er een standbeeld van bluesgitarist B.B. King. En dan komt Laurent Dufaux hier ook nog eens vandaan!

DJndIW9_OE__ot?quality=1200&allowAnimation=true

In Montreux hebben we 15 kilometer achter de rug, het zal na de doortocht in deze muzikale stad nog 15 kilometer vlak zijn vooraleer we beginenn aan de eerste klim van de dag. We fietsen in die 15 kilometer continu langs het meer, al zien we daar vaak niet veel van aangezien we van dorpje naar dorpje fietsen en dus vooral veel bebouwing voorbij zien komen. Continu een brede en vlakke weg, met af en toe een bocht en vooral de nodige vluchtheuvels tussendoor. Dorpjes als La Tour-de-Peilz en Vevey, dat laatste dorpje is ook nog wel bekend. Het hoofdkantoor van Nestlé, volgens Wiki het grootste voedingsmiddelenconcern ter wereld, is gevestigd in Vevey. Ook komen we hier het Alimentarium tegen, een heus voedingsmiddelenmuseum. In Vevey komen de renners ook wat rotondes tegen, tot zover de obstakels van de eerste kilometers. Uit Vevey is Pascal Richard afkomstig, terwijl ze hier ook nog eens beschikken over een creatie van Le Corbusier. Die ontwierp hier aan het meer een huis voor zijn ouders, thans dienstdoend als museum. Buiten Vevey komt het meer zowaar een tijdje in beeld, al bereiken we ook weer snel het volgende dorpje. Van Saint-Saphorin gaat het naar Rivaz, over een weg die mooi is, maar waar het wel lastig is om het verschil te maken. Als we oneindig lang rechtdoor zouden rijden komen we uit in Lausanne, maar daar gaan we niet nog eens naartoe. Als we buiten de dorpjes steeds meer wijngaarden zien verschijnen aan de rechterkant van de weg is het bijna tijd om te gaan klimmen. We komen uiteindelijk uit in Cully, waar de renners de linkerkant van de weg volgen en daardoor de hoofdweg langs het meer verlaten. Ze komen uit in het centrum van dit plaatsje, waar we bij twee rotondes twee keer rechtsaf slaan en dan vier kilometer aan vier procent gaan klimmen naar de top van de Côte de Bellevue. Dat stelt bijzonder weinig voor, maar als er nog geen kopgroep is vertrokken kan dat tegen deze tijd wel gaan gebeuren. De weg omhoog is breed en voert door een schitterende omgeving, de renners genieten tijdens de klim inderdaad van een belle vue. Een schitterend uitzicht over de wijngaardterrassen van Lavaux, UNESCO werelderfgoed! unesco.nl komt met de volgende brak vertaalde uitleg: De Lavaux wijngaardterrassen liggen langs de noordelijke oever van het meer van Genève. Het gebied strekt zich 30 kilometer uit over de lagere hellingen tussen Château de Chillon en Lausanne. Er is bewijs gevonden van wijnbouw tijdens de Romeinse tijd, maar de huidige wijnstokterrassen zijn terug te voeren tot de 11e eeuw. Toen kregen Benedictijner en Cisterciënzer kloosters het gebied in handen. De Lavaux wijngaardterrassen is een goed voorbeeld van een eeuwenlange samenwerking tussen de mens en zijn omgeving en het optimale gebruik van de omgeving om een zeer gewaardeerde wijn te produceren die altijd belangrijk is geweest voor de economie. Sinds 2007 op de wereldergoedlijst, het gebied omvat 898 hectare, waarvan 574 beplant met druiven. Vooral Chasselas, voor de kenners. Enerzijds een blik op de terrassen, anderzijds een blik op het water, schitterend. Na 37 kilometer bereiken de renners boven Rivaz de top van dit klimmetje van vierde categorie.

Boven op de klim komen we uit in het dorpje Chexbres, alwaar we in het centrum rechtsaf gaan slaan. Niet lang daarna slaat men linksaf en dan volgen we vijf kilometer een zo goed als vlakke weg tot in Chardonne. Het uitzicht blijft mooi, de wijnterrassen blijven talrijk aanwezig en het uitzicht over het Meer van Genève mag er ook nog steeds zijn. In Chardonne komen de renners uit bij een rotonde, daar nemen ze een bocht naar links en dan zal de weg vervolgens zeven kilometer vals plat omhoog lopen tot in Châtel-Saint-Denis. In dit stuk komen we ongeveer 200 meter hoger uit, mijn rekenskills zijn erbarmelijk maar laten we het op een procent of drie gemiddeld houden. Een gigantisch brede weg omhoog, weg van het meer. Alsnog een mooie omgeving, al wordt het pas echt mooi als je even achterom kijkt. Veel valt er niet over dit klimmetje te vertellen, als we na 50 kilometer Châtel-Saint-Denis bereiken wordt het daar vlak en dat zal in de kilometers daarna zo blijven. Of nouja, relatief vlak. Klein beetje glooiend, maar veel stelt dat niet voor. Een paar kilometer voorbij Châtel-Saint-Denis gaat er weer gesprint worden, na 56 kilometer volgt de tussensprint in Semsales. Paar bochten en een rotonde in Châtel-Saint-Denis, daarna gaat het toch vooral rechtdoor over de hoogvlakte. Weer een wat meer agrarisch geheel hier, overal akkers en weilanden. Van al dat gras begin ik spontaan te niezen. Semsales, dat we dus even later gaan bereiken, is een heel nietig dorpje. Er wonen 1000 mensen, en dat was het. Voorbij de tussensprint gaat het nog eens zes kilometer zo goed als rechtdoor over de vlakte vol weides, op een vlakke manier. Als het hier waait krijg je eventueel leuke taferelen, een kanttekening die ik eigenlijk niet meer durf te plaatsen. Ter hoogte van Vaulruz komen we wat bochten en rotondes tegen, waarna het voorbij Vaulruz tot aan Bulle een stuk bochtiger wordt. Maakt eigenlijk geen reet uit, want de weg blijft vlak en breed. Nouja, vlak, het schijnt wel wat lichtjes naar beneden te lopen. Amper waarneembaar. Bulle bereiken we vervolgens na 68 kilometer, we bevinden ons dan in de hoofdstad van het district Gruyère. Bulle, in het kanton Fribourg, beschikt over een tamelijk schilderachtig centrum met talloze oude huizen, aldus zeker niet mezelf. Er is een kasteel te vinden in dit centrum, met een donjon van 33 meter hoog en een robuuste ommuring. Bezienswaardig is voorts de kerk Notre-Dame-de-Compassion (1688) met een barokke hoogaltaar.

Vue-aerienne-de-Bulle-@Vincent-Levrat-7.jpg

Vue-aerienne-de-Bulle-@Vincent-Levrat-7.jpg

In het centrum van Bulle slaan de renners rechtsaf, daarna rijden ze dwars door La Tour-de-Trême. Een paar rotondes hier, verder niet veel. Buiten La Tour-de-Trême rijden we naar Gruyères toe, een belangrijke toeristische trekpleister van deze regio. Het is vooral bekend vanwege het kasteel uit de 12e eeuw dat boven op een heuvel ligt en omgeving is door een sicke stadsmuur. In Gruyères kun je ook een gebouw vinden waar je alles leert over de productie van de lokale kaas, Gruyère! Je kunt merken dat de organisatie er alles heeft gedaan om de mooiste plekjes van dit stukje Zwitserland in kaart te brengen. Voorbij Gruyères volgen de renners eigenlijk 20 kilometer lang dezelfde weg, dwars door de vallei van de Sarine. De weg langs dit riviertje loopt vooral wat vals plat omhoog, al komen we in 20 kilometer tijd amper 300 meter hoger uit. De renners fietsen door dorpjes als Bas-Intyamon en Haut-Intyamon, dorpjes waar weinig te beleven valt. Mooie natuur buiten de dorpjes, er is een blik op bergen in de verte, af en toe een rotswand langs de weg en er zijn heir genoeg fraaie bomen te vinden. Leuke omgeving, matig deel van de rit. Paar bochten onderweg zodat we niet in slaap vallen, verder is het vooral stilletjes genieten van al het moois dat hier te vinden is. Vlak voor we door het dorpje Rossinière fietsen passeren we langs het Lac du Vernex, dat levert nóg mooiere plaatjes op. Buiten Rossinière gaat het even kort naar beneden, maar dankzij de brede en vrij rechte weg hebben we daar weinig last van. We komen uit in Moulins, waar even buiten het dorp een flinke bocht naar rechts volgt. Na die bocht beginnen we aan de volgende officiële klim van de dag, het gaat de komende 13 kilometer aan 4% omhoog naar de top van de Col des Mosses. Een klim van de tweede categorie, over een brede weg omhoog door een fraai bos, met zo nu en dan schitterende vergezichten. Deze Col des Mosses is geen onbekende klim voor de Tour, in de editie van 2016 zou er een aankomst bergop in Zwitserland liggen, bij Finhaut-Emosson. Die rit werd gewonnen door de legendarische Ilnur Zakarin, die inmiddels met pensioen is en als Cyprioot door het leven gaat. Ook in de Tour van 2009 kwam deze klim voorbij, tijdens de legendarische rit naar Verbier. Contador vindt dit leuk, Johan Bruyneel en Lance Armstrong niet zo. In het nog verdere verleden werd de klim nog drie keer bedwongen in de Tour, en talloze keren in andere koersen. Het is een klim die bepaald niet regelmatig is, ondanks het lage gemiddelde zitten er toch echt wel een paar lastige kilometers tussen. In het begin gaat het meteen drie kilometer omhoog aan 6%, bijvoorbeeld. Dan is het vier kilometer bijna helemaal vlak, waarna het weer drie kilometer omhoog gaat aan meer dan 6%. Dan vlakt het weer af, gaat het zelf even kort naar beneden en volgt er in het laatste stuk voor we het vakantieoord Les Mosses bereiken nog een kilometertje aan 4%. Niet de meest indrukwekkende klim, maar het is hier in ieder geval wel mooi. De top bereiken we na 108 kilometer, op een kilometer of 85 van het eind.

Na de klim volgt er een afdaling van ongeveer acht kilometer richting Le Sépey. In eerste instantie gaat het drie kilometer niet al te steil naar beneden, vooral rechtdoor over een gigantisch brede weg. Daarna volgt er een stuk van vijf kilometer waarin het wat steviger omlaag gaat, aan een procent of 6 à 7. In dit deel van de afdaling komen we iets meer bochten tegen, maar het stelt niet heel veel voor. De weg is breed, het asfalt goed en de bochten zijn niet bijzonder scherp. Dit moet absoluut te doen zijn, als je hier een bocht mist ben je gewoon een minkukel. Aan het eind van de afdaling komen de renners een heuse haarspeldbocht tegen, vervolgens slaan ze halverwege de volgende haarspeldbocht linksaf een weg in die ze naar Les Diablerets gaat brengen. De weg naar dit dorpje toe loopt een kiloemter of acht heel licht vals plat omhoog, we komen in dit stuk net 100 meter hoger uit. De weg naar Les Diablerets toe is wederom prima, laat dat maar aan de Zwitsers over. Eenmaal in dit dorpje slaan we rechtsaf, waarna we gaan toewerken naar de volgende klim van de dag. Het wintersportoord Les Diablerets, met chalets van hier tot ginder, ligt aan de voet van de Col de la Croix. Deze klim van eerste categorie is 8,1 kilometer lang en kent een gemiddeld stijgingspercentage van 7,6% gemiddeld. Een pittig klimmetje dat zeker de moeite waard is. Ook een klimmetje dat is voorzien van wat Zwitserse precisie, het gaat bijna continu aan 8% omhoog. Ontzettend regelmatig, het eerste stukje vals plat in Les Diablerets, waar de renners zich door wat bochten heen moeten wurmen, haalt het gemiddelde iets omlaag, maar zodra we buiten het dorp in het bos terechtkomen gaat het steevast aan 8% omhoog. Ook nu is de weg weer breed, maar toch net een meter minder breed dan we gewend zijn. Wikipedia weet het volgende te melden over deze klim: De pas is gewoonlijk van oktober tot mei afgesloten voor verkeer in verband met hevige sneeuwval in het gebied. Juist, gelukkig is er ook nog de Franse variant, daar lees ik dat de klim ook in de Tour van 1997 werd opgenomen in een rit van Morzine naar Fribourg. De Colombiaan José Jaime González was toen als eerste boven. Op de top van de klim komen de renners een bijzonder natuurverschijnsel tegen, volgens de Franse Wikipedia zelfs een geologische curiositeit. Een aantal karstrotsen in de vorm van piramides, tenminste, met wat fantasie. Pyramides de Gypse, kicken hoor. Op de top ligt er ook een parkeerplaats, zodat de mensen dit fenomeen met eigen ogen kunnen aanschouwen. De renners niet, die beginnen als ze na 132 kilometer de top bereikt hebben meteen aan een lange afdaling.

ECbFCsQXUAATpwr?format=jpg&name=4096x4096

De weg omhoog kende behoorlijk veel bochten. Deels reden we door een bos, deels langs wat typisch Zwitserse grasvelden. De weg omlaag is lang, er volgt een afdaling van liefst 18 kilometer richting Ollon. Het is een serieuze afdaling, in het begin gaat het meteen drie kilometer naar beneden aan 9%, met de nodige bochten onderweg. Een brede en prima weg, maar door al die bochten wordt het toch technisch. Vooral veel snelle bochten, kort achter elkaar. De renners fietsen vooral door het bos en komen na het steile deel uit bij een wat minder steil deel, een kilometer of drie waar het wat minder hard naar beneden gaat. Daarna gaat het in het restant van de afdaling eigenlijk bijna continu steil naar beneden, op een wat vlakker stukje in Villars-sur-Ollon na. In deze plaats kwam de Ronde van Zwitserland wel eens aan, in 2017 won Larry Warbasse of all places hier, voor een groepje met Damiano Caruso, ONZE Kopman Kruijswijk en fenomeen-in-Zwitserland Simon Spilak. Best wat bochten in dit wintersportoord, maar het is hier dus ook wat vlakker. Buiten Villars-sur-Ollon gaat het weer serieus naar beneden, we komen buiten het oord ook een flink aantal haarspeldbochten tegen achter elkaar. Dankzij de brede bochten zou dit allemaal goed te doen moeten zijn, ik vind het niet direct de meest uitdagende afdaling ooit. De brede Zwitserse wegen tussen de bergweides door, die gaan ervoor zorgen dat iedereen veilig beneden aankomt. Bijna beneden komen we tussen de wijnranken van Ollon door nog een aantal haarspeldbochten tegen, waarna het in het centrum van Ollon vlak wordt. Buiten het dorp pakken we een rotonde mee en dan rijden we een aantal kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg, rechtstreeks naar Aigle. Na 154 kilometer zijn we terug bij af, terug bij de startplaats van vandaag. We steken nog een keer onze middelvinger op naar de altijd corrupte klootzak David Lappartient. In het centrum van Aigle komen we toch aardig wat bochten en rotondes tegen, daarna rijden we buiten de stad rechtdoor langs de Golf Club Montreux, om even later op het lokale industrieterrein ook wat rotondes te trotseren. Dan rijden we voor de tweede keer vandaag langs het World Cycling Centre, waar ze bij de UCI vooral zelf een ontzettend harde plasser van krijgen. We steken de Rhône over, rijden bij een rotonde rechtdoor en komen uit in Vionnaz, waar we ditmaal linksaf slaan. In aanloop naar Vionnaz was het al een paar kilometer vrij recht en vooral enorm vlak, na de bocht naar links in dit plaatsje gaat het nog eens acht kilometer recht en vlak zijn. Een lange aanloop naar de volgende klim, waardoor we dus alvast zeker weten dat er op de Col de la Croix helemaal niks gaat gebeuren. Bepaald geen enerverende weg waar we ons nu op bevinden. In de dorpen een paar bochten en wat rotondes, daarbuiten helemaal niets. We komen uiteindelijk uit in Monthey, waar de voet ligt van de volgende klim. Monthey is de geboortegrond van niemand minder dan Steve Morabito, jawel!

In het centrum van Monthey komen we een dubbele rotonde tegen, bij de tweede rotonde maken we een mooie bocht van 180 graden naar rechts en dan loopt de weg direct omhoog. We beginnen aan onze weg terug naar Frankrijk en die weg leidt over de Pas de Morgins. Deze klim van de eerste categorie is 15,4 kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 6,1% omhoog. In Monthey komen we meteen een haarspeldbochten tegen, het gaat ook meteen aan 6% omhoog. In de volgende kilometer gaat het zelfs aan 8% omhoog, een van de weinige stroken waar de renners echt het verschil kunnen maken. Dat zal nu nog niet direct gebeuren, de klim is nog lang immers. Over een brede weg rijden we naar Troistorrents, dat plaatsje bereiken we na vier kilometer klimmen. Kilometertje aan 7%, en eentje aan 6%. Allemaal niet buitengewoon indrukwekkend, we kunnen voorzichtig concluderen dat de Tour hier niet beslist gaat worden. Die is natuurlijk al beslist, maar het gaat om het idee. In en rond Troistorrents gaat het nog een kilometer omhoog aan ongeveer 6%, alvorens we de volgende fase vol haarspeldbochten bereiken. Liefst zes stuks achter elkaar, dit is een vrij lastig gedeelte van de klim. Twee kilometer aan 8%, met tussendoor een kilometer aan 6,5%. Ongeveer halverwege de klim eindigt deze haarspeldbochtrijke fase, waarna de renners met twee kilometer aan 7% te maken krijgen. Door de gigantisch brede weg ziet het eruit als een ontzettende loper, maar blijkbaar gaat het toch redelijk fatsoenlijk omhoog. Na tien kilometer klimmen volgt de lastigste kilometer van de klim, als er vandaag iets gaat gebeuren zal het in die kilometer moeten zijn. Een volle kilometer aan 8,6% gemiddeld, lastig genoeg. Het grootste probleem is dat de klim daarna afvlakt, in de laatste vier kilometer wordt het beduidend minder steil. We rijden wat meer rechtdoor richting het dorp Morgins, door de bossen. Na een kilometer aan 5% gaat het twee kilometer aan slechts 2,5% omhoog, dat is gewoon vals plat. Door die weg rechtdoor zie je de renners voor je lang fietsen, je verdwijnt hier niet zomaar uit het zicht. Van de ene kant is een afvlakkende klim prima omdat het de renners motiveert om vroeger aan te vallen, maar in dit geval ga je van goeden huize moeten komen om weg te blijven. Ik vrees dat deze klim niet lastig genoeg is, maar ik laat me graag verrassen. Aan het slot van de klim rijden we door het wintersportoord Morgins, waar de weg in de laatste anderhalve kilometer tot aan de top aan 5% omhoog zal gaan. Na 183 kilometer bereiken we de top van de Pas de Morgins, we bereiken ook meteen de grens. Het Zwitserse avontuur is voorbij, we duiken in dalende lijn Frankrijk weer binnen.

948d1

De Pas de Morgins is best een aantal keer voorgekomen in de Tour. Dit wordt de vierde keer dat we over deze pas van Zwitserland naar Frankrijk gaan, in 1977 kwam Paul Wellens, de oom van Tim, hier als eerste boven, in 1985 was die eer weggelegd voor Lucho Herrera en in 1988 bereikte Ludo Peeters als eerste de grens. Van Frankrijk naar Zwitserland reden we ook drie keer, in 1978 kwam Marioano Martinez, opa van het aanstaande fenomeen Lenny Martinez, als eerste boven, terwijl Theo de Rooij dat in 1984 voor elkaar kreeg. In 1997 kwam deze pas voor het laatst voor in de Tour, niemand minder dan God zelf kwam toen als eerste boven, Frank Vandenbroucke! Ook in de Dauphiné en de Ronde van Romandië kwam ie voor, maar afijn, we gaan maar eens naar de finish toe. De weg omhoog was mooi, ofschoon wellicht niet lastig genoeg, de andere kant van de klim is zelfs nog minder lastig. We bevinden ons op tien kilometer van het eind en na een aantal vlakke meters na de top gaat het ongeveer vijf kilometer naar beneden. We rijden naar Châtel, waar de finish stiekem helemaal niet ligt. Na een stukje quasi rechtdoor te hebben gereden komen de renners twee haarspeldbochten tegen, terwijl het aan ongeveer 6% naar beneden gaat. Dat is meteen het enige deel van de afdaling waar het op een enigszins spannende manier naar beneden gaat, eenmaal in Châtel wordt het al een stuk vlakker. In het centrum van Châtel, tussen de chalets, krijgen we in het centrum met een haarspeldbocht te maken. Het gaat naar links en dan verlaten we het dorp weer, op weg naar de finish. De weg loopt nog een tijdje stilletjes naar beneden, zonder noemenswaardige bochten, waarna de weg op ongeveer vier kilometer van het eind ineens weer omhoog begint te lopen. Dat begint met een stuk vals plat, het gaat een kilometer omhoog aan 2,6%. In de volgende kilometer loopt de weg, weer een ontzettend brede, aan 4% omhoog, waarna in de voorlaatste kilometer het laatste lastige stuk van de rit te vinden valt. Een kilometer aan 7,3%, nou, daar moeten de laatste aanvallen van enige betekenis dan maar worden geplaatst. Richting de finish gaat het maar aan 4% omhoog, daar zal het niet gebeuren. Overigens worden we zwaar beflikkerd, want de finish ligt niet op een doodlopende weg. Nee, je zou voorbij de finish nog een tijd verder kunnen klimmen naar de top van de Col des Bassachaux. Dat had nog een kilometer of zeven aan 8% gemiddeld kunnen opleveren, over een weg vol haarspeldbochten door een bos. Ik voel me in de maling genomen. Dat had deze rit nog wat op kunnen leuken, met deze vier kilometer aan het eind richting Pré-la-Joux gaan we er zeker niet komen. We hadden niet eens helemaal naar de top gehoeven, als we in het volgende dorpje waren gestopt hadden we er ook al vier kilometer aan 8% bij cadeau gekregen. Tekst en uitleg, Gouvenou, tekst en uitleg. In het roadbook wordt zelfs de kerk van Plaine-Dranse genoemd als lokaal hoogtepunt, dat is dat dorpje vier kilometer verderop, was daar dan geëindigd joh eikel!

Voor de tweede keer in de geschiedenis eindigt er een rit in Châtel, ofschoon we eigenlijk buiten Châtel eindigen. Dit wintersportoord debuteerde in 1975 en toen won er een BELG. Kirrend van genot heb ik het Karl Vannieuwkerke al horen melden, een bergachtige tijdrit van 40 kilometer tussen Morzine en Châtel werd gewonnen door Lucien van Impe, die reed de tegenstand op een hoop. Zelfs Eddy Merckx had een minuut meer nodig om het parcours te volbrengen, dat wil wat zeggen. In 2012 kwam de Dauphiné hier eens langs, toen won Dani Moreno in een sprintje heuvelop voor Luis Leon Sanchez en Cadel Evans. Een jaar later maakte Châtel dan weer onderdeel uit van het parcours van de Tour de l'Avenir en bij die gelegenheid ging Simon Yates met de zege aan de haal, voor Matej Mohoric. Ook Patrick Konrad en Jasper Stuyven eindigden in de top 10, terwijl Adam Yates 11e werd. Veel bekende namen, geen slechte generatie. Voor de volledigheid: Châtel (Savoyaards: Chatél) is een gemeente in het Franse departement Haute-Savoie (regio Auvergne-Rhône-Alpes) en telt 1250 inwoners. De plaats maakt deel uit van het arrondissement Thonon-les-Bains en ligt in het bekende skigebied Portes du Soleil. Portes du Soleil (Nederlands: poorten van de zon (lol)) is een groot en bekend wintersportgebied in Frankrijk en Zwitserland, bestaande uit dertien skibebieden tussen Mont Blanc en het Meer van Genève. Met een langte van 650 kilometer aan pistes en een oppervlakte van ongeveer 1036 vierkante kilometer is het een van de grootste wintersportgebieden ter wereld, samen met Les 3 Vallées. Het hoogste punt, Pointe de Mossettes, ligt op 2260 meter. De naam Portes du Soleil verwijst naar de gelijknamige bergpas tussen Morgins en Les Crosets met een hoogte van 1950 meter. Waarvan akte. Châtel maakt dus onderdeel uit van een groot skigebied, maar ook in de zomer kun je hier dingen doen. Mountainbiken is hier nogal populair, de skiliften gaan tussen juni en september zelfs open voor fietsers. Vooral op maandag zou het in het seizoen leuk moeten zijn in Châtel, want dan zetten ook de locals het op een zuipen en niet alleen de toeristen. Mocht je daarna niet meer de weg naar huis kunnen vinden rijden er hier blijkbaar gratis bussen rond die je naar normaal gesproken naar de skiliften brengen, maar ook vast naar je bed. In Pré-la-Joux, waar we finishen op een gigantische parkeerplaats, kun je rodelen, ook leuk voor de liefhebber. Volgens het roadbook is Françoise Macchi woonachtig in deze omgeving, zij won ooit een keer brons op de reuzenslalom op een wereldkampioenschap, maarja, met zo'n achternaam is dat ook wel een, nouja, macchi. Tot zover Châtel, het zal allemaal wel.

De laatste rit van deze week gaat om 12:30 van start. Na een rondleiding door het hoofdkwartier van de corrupte en incompetente UCI gaan we buiten Aigle om 12:45 echt van start. De NOS is er weer direct live bij, terwijl Sporza ons opnieuw in de steek laat. Om 13:45, na het heilige nieuws, gaan Renaat en José pas live, waarna ze waarschijnlijk weer beginnen van een samenvatting van drie kwartier van het uur ervoor. Niet te doen, niet te doen, niet te doen. Balletje meppen is nog steeds niet voorbij, dus de liefhebbers van Jon en Babbie zijn weer aangewezen op de PLAYER en de vele varianten daarvan. De aankomst wordt verwacht tussen 17:28 en 18:02, dat wordt ook iedere dag later zeg. In Aigle wordt het overdag 28 graden, die hittegolf komt er. Geen kans op regen en bijna geen wind, dan wordt het dus puffen. Châtel ligt iets hoger, daar zal het 's middags 24 graden worden. Ook daar geen kans op neerslag en amper wind. Klein beetje tegenwind op de Pas de Morgins wel, ben ik bang, maar goed, we klimmen grotendeels door het bos dus laten we ons vooral niet daardoor laten ontmoedigen.

8adc1f6031f99dd5_cc37445f6485ec3a@2x.jpg

8adc1f6031f99dd5_cc37445f6485ec3a@2x.jpg

Drie dagen op rij ging ik voor de vlucht, drie dagen op rij zat ik er faliekant naast. Maar, de aanhouder wint. Dit wordt een dag voor de vlucht, 100%. Nu echt. De rit is niet lastig genoeg voor de klassementsrenners om het verschil te maken. Misschien dat de oudtante van Pogacar aan de finish staat en dat hij voor haar wil winnen, maar verder zie ik echt niet in welke ploeg er gaat rijden. Jumbo zou dat kunnen doen, maar voor wie of voor wat? Als het weer uitdraait op een sprintje worden ze geklopt door Pogacar en loopt de achterstand dankzij de bonificaties alleen maar verder op. Want Van Aert gaat ditmaal niet overleven, tenminste, normaal gesproken. Nee, ik denk dat de klassementsrenners hun krachten gaan sparen voor de volgende week. De Pas de Morgins is op zich geen verkeerde klim, maar uiteindelijk wel gewoon te simpel. De weg naar de finish lijkt eigenlijk helemaal nergens op, daar ga je heel erg je best moeten doen om iemand te lossen. Nee, beetje een flopontwerp, als we heel eerlijk zijn. Een mokersaai weekend, heel vervelend. Vluchters, nu dan toch. Kans op een flopgroepje vanwege de vlakke aanloop, laten we maar hopen dat ze pas op de eerste klim wegrijden.
1. Kämna. Lenny Kämna van de GmbH Kämna gaat voor de herkansing. Een paar dagen geleden was hij zó ontzettend dichtbij. Hij liet in ieder geval zien goede benen te hebben, dus die ritzege gaat er alsnog wel komen. Heel fijn voor hem dat Schachmann en Vlasov allebei om de haverklap op hun bek gaan en dat hij daardoor nog minder rekening met ze hoeft te houden. Team Kämna gaat voor de ritzege.
2. Guerreiro. Roeben is een beetje een dommekracht. Of nouja, een ontzettende dommekracht. Vrij letterlijk weggevallen uit het klassement door een val, maar sinds een paar dagen lijkt het weer wat beter te gaan. Alleen zouden wij dat helemaal niet mogen zien, hij zou lekker iedere dag moeten laten lopen totdat hij een keer een leuke rit vindt voor een vlucht. In plaats daarvan is hij de laatste dagen lekker aan het aanklampen, een verspilling van energie. Ik zie hem graag in een vlucht, omdat je dan vaak zijn totale gebrek aan intellect zien. Hopelijk is het ons vandaag gegund.
3. Geschke. Beetje namen recyclen van de vorige vlucht, daar kom je in de Tour vaak een eind mee.
4. Mohoric. Waarschijnlijk gaan we niet veel Bahrein zien deze Tour, hun bonus is immers door te politie meegenomen. Dat zagen we al aan Teuns, die niet eens in staat was om Geschke te volgen. Maar toch, je weet het niet, misschient valt het mee. Dit is een rit waar ze dat kunnen bewijzen. Zowel Mohoric als Teuns mogen we tijdens deze rit verwachten, en als dat tegenvalt hebben we inmiddels genoeg bewijs verzameld om Baggerijn op te heffen.
5. Fuglsang. Stiekem wel geestig, die ene keer in de kopgroep met Van Aert zich uit laten zaken omdat het toch geen zin had, om er vervolgens in de twee dagen daarna helemaal niets van te bakken. Weg klassement, tijd om voor ritzeges te gaan. Ook Woods zal dat wel willen, maar die vindt een aanloop waar hij niets meer kan. Dat wordt net zo spartelen als de vorige keer.